Με αφορμή το νέο της βιβλίο, «Η μεταμόρφωσή της» (εκδ. Καστανιώτη), η Αμάντα Μιχαλοπούλου μιλάει στην «Κ» για το κοινωνικό φύλο, το παιχνίδι της γοητείας, τη «γυναικεία» λογοτεχνία, τη συγγραφή και την πατριαρχία που καταπιέζει εξίσου άνδρες, γυναίκες και διεμφυλικούς.

– Aμάντα, πού σε βρίσκω;

– Με βρίσκεις στη Βασιλεία, είμαι καλεσμένη του Literaturhaus φέτος τον χειμώνα. Προς το παρόν δεν πολυπηγαίνω σε μουσεία, ταξιδεύω στο δωμάτιό μου σαν τον Ξαβιέ ντε Μαιστρ. Είναι λίγο σανατόριο εδώ, ειδικά αν έχεις μόλις εκδώσει ένα βιβλίο και χρειάζεσαι λίγο ωραίο τίποτα.

– Τι διαβάζεις και τι γράφεις αυτόν τον καιρό; Εχεις πει ότι σου αρέσει να γράφεις σε ομάδες και με αναθέσεις. Οχι κατά μόνας και χωρίς σκοπό. Θα μπορούσες, πιστεύεις, να γράφεις ερωτικά ποιήματα κατά παραγγελία, κάπως σαν θηλυκός Σιρανό σε μια αναγεννησιακή αυλή της Κεντρικής Ευρώπης;

– Εφερα μαζί μου τον «Απρίλη» του Γιόζεφ Ροτ, ποιήματα της Λουίζ Γκλικ κι ένα βιβλίο που είχα χρόνια να διαβάσω, «Τη γραμμή του ορίζοντα» του Χρήστου Βακαλόπουλου. Θέλω να ξαναπιάσω ένα ερωτικό μυθιστόρημα που πρέπει να δουλευτεί από την αρχή. Το να ξαναρχίζεις είναι πιο δύσκολο από το ν’ αρχίζεις, χρειάζεται να αναλάβεις την ευθύνη της αποτυχίας σου, να καταλάβεις τι πήγε στραβά. Οπότε θα μου άρεσε να ζω σε μια αυλή της Αναγέννησης με αναθέσεις έργων, όπως λες. Ο περιορισμός είναι ερεθιστικός. Μπορείς να αποχαλινωθείς εντός πλαισίου.

Δείτε την συνέντευξη της Αμάντας Μιχαλοπούλου στην εφημερίδα “Καθημερινή”…

Η 12η Φεβρουαρίου 1945, ανήμερα του αγίου Μελετίου, επισκόπου Αντιοχείας (+ 381 μ.Χ.) , θα μπορούσε να είχε καταγραφή ως η πλέον χαρμόσυνος ημέρα της νεωτέρας ελληνικής ιστορίας. Τα Δεκεμβριανά αποτελούν παρελθόν, η χώρα προσπαθεί να επουλώση τα τραύματα, η κυβέρνησις Πλαστήρα ορκίζεται την 3ην Ιανουαρίου 1945 , ο πόλεμος δεν έχει ακόμη λήξει στην Ευρώπη και ο Αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός Παπανδρέου εκτελεί κανονικώς τα καθήκοντα του Αντιβασιλέως. Άλλο που δεν ήθελε! Την αυτήν ημέραν εκπρόσωποι όλων των τάσεων του πολιτικού χώρου στην Ελλάδα προσέρχονται στο κτήμα Κανελλοπούλου, στην Βάρκιζα, να υπογράψουν την ομώνυμη συνθήκη. Ουσιαστικώς η Συνθήκη θα ερρύθμιζε περί αναστολής των εχθροπραξιών και θα αποτελούσε ένα είδος “συγχωροχαρτίου” στους εμπλεκομένους φορείς.

Για την ορθή ανάλυση της Συνθήκης της Βάρκιζας, οφείλομε να λάβωμε υπόψη και ένα, δύο σημεία γεωπολιτικού ενδιαφέροντος, τα οποία θα πρέπει να μελετηθούν με την περιρρέουσα ατμόσφαιρα.

Η καταρρέουσα Βουλγαρία συμμαχεί πλέον με την Αγγλία και στρέφεται κατά της Γερμανίας. Έπρεπε , όμως, η ορθόδοξη Βουλγαρία, να ενταχθή εντός των κόλπων της Ορθοδοξίας, ένεκα και του ψυχροπολεμικού κλίματος, που αναφύεται. Η Βουλγαρία είναι σχισματική από του 1870 βάσει αποφάσεως πανορθοδόξου Συνόδου εις Φανάριον. Πως, όμως θα ενταχθή?

Την 2αν Φεβρουαρίου 1945 εκλέγεται Πατριάρχης Μόσχας και πασών των Ρωσιών ο Αλέξιος Σισμάνσκυ, προσωπικός φίλος του Στάλιν και συμμαθητής στο θεολογικό φροντιστήριο/σεμινάριο. Ο Αλέξιος είναι δεδηλωμένος αντι-Δυτικός. Η Δύση πρέπει να παρέμβη εν όψει της επεμβάσεως της Μόσχας στα Στενά. Πρέπει να εξασφαλισθή συμμαχία. Για τον λόγον αυτόν, κινούνται οι Δυτικοί πρός το Οικουμενικόν Πατριαρχείον. Επιφορτίζεται ο Αρχιγραμματεύς, Μητροπολίτης Σάρδεων Γερμανός Αθανασιάδης [Αρβανιτοχώριον Χαλκηδόνος 15.10. 1885- Φανάρι 3.3.1945], λόγιος και πνευματικός θεολόγος, ειδικευθείς στην εκκλησιαστική ιστορία και στο κανονικόν δίκαιον, όπως συντάξη Εισήγησι περί της άρσεως του σχίσματος με την Βουλγαρική Εκκλησία. Η Εισήγησις συντάσσεται νύκτωρ, κατατίθεται την 8ην Φεβρουαρίου 1945 και την 12ην Φεβρουαρίου συγκαλείται η Σύνοδος στο Φανάρι με μοναδικό θέμα την άρσιν του σχίσματος. Η Εισήγησις γίνεται ασμένως αποδεκτή.

Προσέξατε τις ημερομηνίες, δεν αποτελούν συμπτώσεις: 12 Φεβρουαρίου 1945 η Συνθήκη της Βάρκιζας, την αυτήν ημέρα η Συνθήκη της Γιάλτας και την αυτήν ημέραν η άρσι του Σχίσματος. Η Δύση έπρεπε να προλάβη τις εξελίξεις εν όψει της Γιάλτας. Η Βουλγαρία έπρεπε να γίνη αποδεκτή εντός της Ορθοδοξίας,έτσι ώστε να αποτελέση ανάχωμα στις επιδιώξεις της Μόσχας.

Την 22αν Φεβρουαρίου 1945 όλες οι ορθόδοξες εκκλησίες αναγνωρίζουν πανηγυρικώς την Βουλγαρία, δεν μπορούσαν να κάνουν και διαφορετικά.

Τελικώς, επέτυχε η Συνθήκη της Βάρκιζας? Η απάντησις, εκ των μεταγενεστέρων γεγονότων, είναι αρνητική. Τα πάθη οξυμμένα, οι κυβερνήσεις παραιτούνται εντός του 1945 και η χώρα οδηγείται σε έναν τρίτο γύρο αναμετρήσεων, μεταξύ αδελφών, συγγενών και ομοθρήσκων. Η χώρα μπαίνει σε ένα μοναδικό Μεσαίωνα. Δυστυχώς, τα αποτελέσματα έμειναν νωπά μέχρι και σήμερα.Η μόνη σταθερά αξία ο Αρχιεπίσκοπος και Αντιβασιλεύς Δαμασκηνός, πρώην παλαιστής, 1, 98 μέτρα ύψος, μετρημένα, ο οποίος κάποια στιγμή θα αναλάβη και πρωθυπουργός [ 18 Οκτωβρίου – 1 Νοεμβρίου 1945].

Για να έλθωμε στα σήμερα, η ιστορία είναι πάντα ζωντανή, για να θυμηθούμε και τον Πολύβιο, τον Μεγαλοπολίτη, μία Συνθήκη της Βάρκιζας αποτελεί ένα ορόσημο και σκεπτικισμό για το τι μέλλει γενέσθαι.

Με τις σκέψεις αυτές Σας εύχομαι και πάλι έτη πολλά για την Κυριακή του Ασώτου!

O μεγάλος, διπλός, φονικώτατος σεισμός στις αρχαίες ακμάζουσες πόλεις, την Θεοδοσούπολι (Ντιαρμπακίρ), μία πόλι στην οποίαν ζούν και διαβιούν μόνον Κούρδοι, περί τα τέσσερα εκατομμ., στην Μελιτηνή (Μαλάτεια), από όπου κατήγετο ο Οζάλ, στα Άδανα, από όπου κατήγετο ο Καθηγητής και Ακαδημαϊκός Κων/νος Τρυπάνης, μας φέρνει πίσω, στα 1956, στον φονικό σεισμό της Αμοργού, 7,5 Ρίχτερ, όπου κατεστράφη, ισοπεδώθη σχεδόν η Σαντορίνη. Ένα φοβερό τσουνάμι επλημμύρισε την Αμοργό και την Ανάφη.

Ο διπλός αυτός σεισμός μας θυμίζει τα λόγια της θεάς Αθηνάς στον Αίαντα, τον Σαλαμίνιο, στην ομώνυμο τραγωδία του Σοφοκλέους, όταν η Αθηνά του αναφέρει πόσο άστατα είναι τα ανθρώπινα (στίχοι 129-133):

Τέτοια σαν βλέπης, να μην πής κανένα λόγο

περήφανο ενάντια στους θεούς, μήτε και να καυχιέσαι

άν είσαι ανώτερος από έναν άλλο είτε στη δύναμη των

χεριών είτε άν είσαι και βαθύπλουτος [ή μακρού πλούτου βάθει]. Αφού μία μόνον

μέρα χαμηλώνει όλα τα ανθρώπινα και όλα τα υψώνει.

Τους φρονίμους αγαπούν οι θεοί, και τους κακούς μισούν [θεοί φιλούσι και στυγούσι τους κακούς]

Ας φρονιμαντισθούν οι ανά την γήν ηγέτες με τα σοφά λόγια της Αθηνάς και να μην διέπωνται από έπαρσι και αλαζονεία.

Ο αοίδιμος Ιωάννης Ξανθάκης (Γύθειο 1904-Αθήνα 1995), Καθηγητής της Αστρονομίας, τακτικόν μέλος της Ακαδημίας Αθηνών (1955) , είχε αποδείξει σε διερευνητικήν του ανακοίνωσι στην Ακαδημία Αθηνών , βάσει μοντέλων, ότι οι σεισμοί πλανητικώς θα αυξάνωνται σε συχνότητα. Μήπως, τώρα, με τους σεισμούς στην χώρα μας και στην Ανατολία, ο Ποσειδών θα μας επισκέπτεται συχνότερα?

Ο Θεός να βάλη το χέρι Του!

Σας υπενθυμίζω, ότι την προσεχή Κυριακή του Ασώτου εορτάζομε όλοι. Το πέμπτο ευαγγέλιο, κατά τον ιερό Χρυσόστομο, το πλέον κοινωνικό ευαγγέλιο του Λουκά, μας αναγκάζει να ακολουθήσωμε τον άσωτο και να εορτάσωμε. Κατά συνέπειαν, χρόνια πολλά σε όλους και σε όλες, καλά ψησίματα.

Tο να καίει κανείς το θρησκευτικό σύμβολο εκατομμυρίων ανθρώπων, εκατομμυρίων μουσουλμάνων, επιδεικτικά μπροστά σε μία πρεσβεία μουσουλμανικού κράτους είναι ύβρις. Το να το κάνει εξ ονόματος τρίτων, στο όνομα κάποιας πλειοψηφίας, ως υποτιθέμενη διαμαρτυρία είναι ύβρις με συγκεκριμένη σκοπιμότητα. Την, ανά τους αιώνες, τακτική της καταστροφής θρησκευτικών συμβόλων και συμβόλων πολιτιστικής κληρονομιάς ως στρατηγική ο ευρωπαϊκός πολιτισμός μας την έχει συνειδητά αποβάλει.

Φανταστείτε, για μία στιγμή, μπροστά στο Βατικανό της Ρώμης ή στο Φανάρι στην Κωνσταντινούπολη να στεκόταν κάποιος και να καίει το Ιερό Ευαγγέλιο, ένα ιερό κείμενο πίστης εκατομμυρίων χριστιανών. Προκαλεί οργή και αντιδράσεις που βασίζονται στο θρησκευτικό συναίσθημα και που μπορεί να έχουν σημαντικές επιπτώσεις.

Διαβάστε το άρθρο της Ντόρας Μπακογιάννη στην εφημερίδα “Τα Νέα”…

Η κήρυξη λευκής κοινοβουλευτικής απεργίας εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ είναι πλέον η ύστατη περιφρόνηση του πολιτεύματος, των θεσμών και της λαϊκής εντολής, παρά τις περί του αντιθέτου διακηρύξεις της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Η διαρκής επίκληση της εκτροπής επίσης απηχεί μια διασταλτική ερμηνεία της έννοιας «εκτροπή». Μπορεί το ζήτημα της παράνομης άρσης του απορρήτου να είναι μείζον, οι κυβερνητικοί χειρισμοί τραγικοί κι ενοχικοί, αλλά πάλι άμεσος κίνδυνος κατάλυσης της δημοκρατίας δεν υπάρχει. Θεμιτές είναι η κριτική, οι πιέσεις, η ενημέρωση της κοινής γνώμης. Αθέμιτη, η υπονόμευση της ομαλής λειτουργίας της Βουλής.

Διαβάστε το σχόλιο της Ξένιας Κουναλάκη στην “Καθημερινή”…

Σιγά-σιγά, το πολιτικό ημερολόγιο συμπληρώνεται. Τώρα που είναι γνωστό πότε θα διεξαχθούν οι εκλογές στην Τουρκία, η ημερομηνία των ελληνικών εκλογών θα ανακοινωθεί επίσημα πολύ σύντομα. Το γεγονός ότι γίνεται μια πολιτική σύνδεση μεταξύ των δύο ημερομηνιών αποδεικνύει τον ειδικό χαρακτήρα των διμερών σχέσεων σήμερα.

Σύμφωνα με δημοσκοπήσεις, οι Έλληνες ψηφοφόροι – όπως και οι ψηφοφόροι στην Τουρκία – ανησυχούν κυρίως για τις υψηλές τιμές και το οικονομικό μέλλον. Ταυτόχρονα, δεν περνάει σχεδόν καμία μέρα χωρίς τα τηλεοπτικά κανάλια να αναφέρουν σε έντονους τόνους την πολεμική ρητορική της Τουρκίας και τις απειλές ότι ο τουρκικός στρατός θα μπορούσε να έρθει ξαφνικά μια νύχτα.

Σε αυτό το πλαίσιο, κατανοώ τις ανησυχίες πολλών συμπολιτών μας. Ωστόσο, δεν συμμερίζομαι τον φόβο ότι επίκειται στρατιωτική κλιμάκωση με την Τουρκία στο εγγύς μέλλον. Στην προκειμένη περίπτωση, συμμερίζομαι την άποψη του Έλληνα πρωθυπουργού, ο οποίος έχει δηλώσει επανειλημμένως δημοσίως ότι δεν θα υπάρξει «θερμό επεισόδιο» με την γειτονική χώρα. Πρώτα στην Αλεξανδρούπολη και λίγο αργότερα μπροστά σε διεθνές ακροατήριο στο Οικονομικό Φόρουμ του Νταβός.

Διαβάστε την ανάλυση του Ronald Meinardus στην DW 1.2.2023 που αναδημοσίευσε το tovima.gr την επομένη…

Silke Wettach berichtet seit 2002 als EU-Korrespondentin für die WirtschaftsWoche aus Brüssel. Aufgewachsen in Deutschland, Griechenland und Irland hat die Halbösterreicherin schon früh erfahren, dass Europa laut, bunt und widersprüchlich ist. Nach dem Volkswirtschaftsstudium am Trinity College Dublin und an der Université Catholique de Louvain (Belgien) volontierte sie in der Redaktion Fürstenfeldbruck des Münchner Merkur. Das Nachrichtengeschäft lernte sie im Anschluss als Redakteurin bei der Nachrichtenagentur vwd. In ihrer Zeit in der Düsseldorfer Zentralredaktion der WirtschaftsWoche erhielt sie den Nachwuchspreis der Ludwig-Erhard-Stiftung. 2000 verbrachte sie zwei Monate als Stipendiatin des Internationalen Journalisten Programms (IJP) bei der Tageszeitung El Financiero in Mexiko Stadt. Im EU-Betrieb kommt ihr tagtäglich zu Gute, dass sie fünf Sprachen spricht und noch ein paar mehr lesen kann. Am Standort Brüssel schätzt Wettach die Vielfalt der Themen, die Internationalität und natürlich das gute Essen. Seit sie die Schule des Sternekoches Yves Mattagne absolviert hat, kann sie am heimischen Herd nichts mehr schrecken.

Δείτε τα κείμενά της για το Katar, τον Olaf Scholz και την διαφθορά στο Ευρωκοινοβούλιο…

«Παρατηρούμε μια ριζική αλλαγή της γερμανικής στάσης και το τέλος μιας διαμάχης που επικράτησε πολλές εβδομάδες όχι μόνο στην εσωτερική πολιτική της Γερμανίας, αλλά επισκίαζε και τις σχέσεις της Γερμανίας με τους εταίρους στην Ευρώπη και πέρα από την Ευρώπη» τόνισε ο Ρόναλντ Μαϊνάρντους, αναλυτής και ερευνητής του ΕΛΙΑΜΕΠ, επικεφαλής του Προγράμματος Μεσογείου, μιλώντας στο Πρώτο Πρόγραμμα 91,6 και 105,8 και στην εκπομπή «Ναι μεν Αλλά» με την Ευαγγελία Μπαλτατζή.

Επίσημα ο λόγος της μέχρι τώρα διστακτικότητας της γερμανικής κυβέρνησης, θα ακουστεί από τα χείλη του κ. Σολτς, «αλλά ψιθυρίζεται και μάλλον κατά τη γνώμη μου αυτός είναι ο ουσιαστικός λόγος, ότι έδωσε και η Ουάσινγκτον, η Αμερική, τη συγκατάθεση, θα προμηθεύσει και η Αμερική που δίσταζε και αυτή στην προμήθεια αυτών των βαρέων οχημάτων» υποστήριξε ο κ. Μαϊνάρντους.

Δείτε τι δήλωσε ο Ronald Meinardus στο Πρώτο Πρόγραμμα…

Ο προσδιορισμός και η ανακοίνωση της ημερομηνίας διεξαγωγής των εθνικών εκλογών είναι πλέον η βασική προτεραιότητα του Κυριάκου Μητσοτάκη

Είτε μέσω διαρροών είτε μέσω δηλώσεων κυβερνητικών στελεχών, ακόμη όμως και με βάση τα όσα ο ίδιος ο πρωθυπουργός αναφέρει με διάφορες αφορμές, έχει κυριαρχήσει η αίσθηση ότι οι αρχές Απριλίου και πιθανότατα η 9η του μηνός, Κυριακή των Βαΐων, είναι η ημερομηνία που αυτή τη στιγμή τουλάχιστον προκρίνεται ως η ιδανική για τη διενέργεια της πρώτης εκλογικής αναμέτρησης, με το σύστημα της απλής αναλογικής.

Υπάρχουν παρά ταύτα ορισμένες εκκρεμότητες και παράμετροι προς στάθμιση, που θα επηρεάσουν τις τελικές αποφάσεις του πρωθυπουργού, ο οποίος είναι γνωστό ότι επιδιώκει κάθε πολιτική του κίνηση (πόσω μάλλον η συγκεκριμένη) να είναι «ζυγισμένη», ώστε να περιορίζεται κατά το δυνατόν η επίδραση τυχαίων ή ατυχών περιστατικών.

Δείτε το άρθρο του Άγγελου Κωβαίου στο in.gr…

Τα βράδια το Βερολίνο είναι απόκοσμα σκοτεινό. Στις μεγάλες λεωφόρους, όπως η Ούντερ ντεν Λίντεν, νυχτώνει πλέον χωρίς να φωτίζονται τα δέντρα, τα καταστήματα και τα μνημεία. Το περίγραμμα της Πύλης του Βρανδεμβούργου μόλις και μετά βίας διακρίνεται – όπως και το σημείο στο οποίο έπεσε πρόσφατα ένας αυτόχειρας (;) οδηγός κι έχει «μπαλωθεί» πρόχειρα. Στα δημόσια κτίρια οι εργαζόμενοι κυκλοφορούν κουκουλωμένοι, ο θερμοστάτης είναι υποχρεωτικά καρφωμένος στο 19. Οι εφημερίδες φιλοξενούν άρθρα με τίτλο «Μπορώ να σταματήσω να δουλεύω αν κρυώνω;». Τα μέτρα εξοικονόμησης ενέργειας εκπνέουν την τελευταία ημέρα του Φεβρουαρίου. Ως τότε η Γερμανία ζει με την καθημερινή υπαρξιακή αγωνία: θα αντέξουν τα αποθέματα για να λειτουργήσει η βιομηχανία, να συνεχιστεί απρόσκοπτα η καθημερινότητα και να δικαιωθεί η ενεργειακή πολιτική της κυβέρνησης; Μέχρι στιγμής η χώρα τα έχει καταφέρει, τα καταστροφολογικά σενάρια δεν επαληθεύτηκαν, βοηθούντος του ήπιου χειμώνα, αλλά η γερμανική κοινωνία και πολιτική σκηνή δεν επαναπαύονται εύκολα.

Δείτε το άρθρο της Ξένιας Κουναλάκη στην “Καθημερινή”…

Ηταν άλλο να σού λέει το τραγούδι ακόμη και ο μέγας Μπιθικώτσης, και άλλο ο σταρ της πιο λαϊκής τέχνης της εικόνας: του κινηματογράφου. Και αυτό το ήξεραν οι συνθέτες. Ακόμη και οι «φτασμένοι». Και έτρεχαν να του δώσουν τα τραγούδια τους για να τα πει σε κάποια ταινία του.

«Δεν σου χρωστάω τίποτα / με χτύπησαν αλύπητα, / ζωή, οι κεραυνοί σου / μάνα και δεν ενοιάστηκες / σαν να το καταράστηκες / που λιώνει το παιδί σου…»

Σαν να ακούω ακόμη την παράξενη, άκαμπτη, αντρίκια φωνή του, όπως την πρωτοπρόσεξα στο ραδιόφωνο –παιδί ακόμη– από 45αράκι. Μετά την επιτυχία του τραγουδιού των Σταύρου Ξαρχάκου και Λευτέρη Παπαδόπουλου στην ταινία «Ο ζητιάνος μιας αγάπης» (1964) του Σπύρου Ζιάγκου.

Δείτε το άρθρο του Παύλου Αγιαννίδη στο protagon.gr…

Με την εκδημία του βασιλέως των Ελλήνων (6.3.1964-8.12.1974) Κωνσταντίνου (Τατόι 2.6.1940-Αθήνα 10.1.2023) ακούσθηκε και εγράφη κατά κόρον ο τίτλος τέως, ο έκπτωτος, όπως ακούσαμε και μία νέα γραμματική : Η βασιλομήτωρ, της βασιλομήτωρ!!!

Η βασιλεία ως θεσμός έλκει την καταγωγή της από δράσεις ηρώων – ηγετών, με διαστάσεις οιονεί μεταφυσικές. Ο Αριστοτέλης την τοποθετεί στο Γ΄ βιβλίον των Πολιτικών στα ορθά πολιτεύματα και την αναλύει διεξοδικώς. Άλλωστε, και εκ της ετυμολογίας της λέξεως , <βασις + λήιος> , σημαίνει, εκείνον, ο οποίος επί βάσεως ιστάμενος εργάζεται για τον λαό, είναι λαοπρόβλητος. Εκλέγεται στην αρχαία του μορφή υπό του λαού για το καλόν του. Ο Αριστοτέλης αναφέρει ορισμένα παραδείγματα, στα οποία απουσιάζει η κληρονομικότης. Άλλωστε, μην λησμονούμε, ότι στον αρχαίον Ισραήλ, όπως μας περιγράφεται στο Βασιλειών Α΄, ο βασιλεύς εξελέγη με διαδοχικές κληρώσεις.

Βασιλέας συνταξιούχος ή επίτιμος ή ομότιμος δεν υπάρχει. Η ανάρρηση στον θρόνο περιβάλλεται από αίγλη μοναδική. Ο διάδοχος του θανόντος βασιλέως γίνεται αποδεκτός από ένα επιφώνημα “Ο βασιλεύς απέθανεν, ζήτω ο βασιλεύς”. Κατά συνέπεια ο θεσμός έχει διάσταση υπερβατική. Υπερβαίνει την φυσική έκλειψη του εκάστοτε φορέως.

Με την ανάρρηση στον θρόνο λαμβάνει ο βασιλεύς και μία διοικητική εξουσία. Κατά συνέπεια, εάν λάβη χώρα η εκθρόνιση και απωλέση την διοικητική εξουσία, μένει η αίγλη, δεν γίνεται όμως τέως. Γίνεται άνευ διοικητικών αρμοδιοτήτων.

Έκπτωτος δεν είναι ο Κων/νος. Άλλωστε, δεν τον κατήργησε κανένα κίνημα ούτε απώλεσε τον θρόνο από κίνημα. Τον απώλεσε κατόπιν δημοψηφίσματος.

Στην νεώτερη Ελλάδα ο θεσμός της βασιλείας εισήχθη εκ της Ευρώπης. Οι Έλληνες, δολοφονώντας τον Καποδίστρια, υπεδέχθησαν τους δυο βασιλείς, Όθωνα και στην συνέχεια Γεώργιο ως λαοπρόβλητους. Όλα τα συντάγματα έχουν θεσπίσει την παγία ρύθμιση, ότι δεν απονέμονται τίτλοι ευγενείας εις έλληνας πολίτας, ούτε αναγνωρίζονται. Τα παιδιά των Ελλήνων βασιλέων δεν είναι πρίγκιπες. Κατά νόμο είναι βασιλόπαιδες.

Αυτά τα ολίγα κατόπιν των όσων ακούσθησαν. Πάλι καλά που δεν έκλιναν και την λέξη τέως. Το περίμενα και αυτό. Καλό είναι οι παρουσιαστές να θυμηθούν την Γραμματική του Αχιλλέως Τζαρτζάνου. Πολλά οφείλομε οι παλαιοί μαθηταί στον αοίδιμο εκ Τυρνάβου μαχόμενο εκπαιδευτικό.

Στο επίκεντρο της συνάντησης Σακελλαροπούλου – Σταϊνμάγερ οι ελληνογερμανικές σχέσεις και η Τουρκία – Παραλλήλισε Πούτιν και Ερντογάν ο Γερμανός πρόεδρος.

ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗ – ΒΕΡΟΛΙΝΟ. Λίγες ώρες μετά την κρίσιμη ορκωμοσία του νέου υπουργού Αμυνας της Γερμανίας Μπόρις Πιστόριους στο Προεδρικό Μέγαρο της Γερμανίας, στο παλάτι Μπελβιού στο Βερολίνο, ο Γερμανός πρόεδρος Φρανκ Βάλτερ Σταϊνμάγερ υποδέχθηκε εκεί την Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Κατερίνα Σακελλαροπούλου. «Αγαπητή Κατερίνα», την προσφώνησε στον αρχικό χαιρετισμό του μπροστά στις κάμερες ο Γερμανός ομόλογός της, ο οποίος είπε ότι η πανδημία εμπόδισε τους δύο πολιτικούς να έχουν κατ’ ιδίαν συνάντηση στη γερμανική πρωτεύουσα νωρίτερα. Από την πλευρά της η Ελληνίδα Πρόεδρος έκανε λόγο για «συναντίληψη σε θέματα που αφορούν στις μεγάλες προκλήσεις του καιρού μας». «Οι δύο χώρες μοιράζονται ένα κοινό όραμα για το μέλλον που βασίζεται στις κοινές αξίες, τις ευρωπαϊκές, το κράτος δικαίου και την απόκρουση κάθε αναθεωρητισμού από όπου κι αν προέρχεται».

Διαβάστε την ανταπόκριση της Ξένιας Κουναλάκη στην εφημερίδα “Καθημερινή”…

Τη διαμεσολάβηση του Βερολίνου στις σχέσεις της Άγκυρας με την Αθήνα και τη Λευκωσία, οι οποίες έχουν επιδεινωθεί τους τελευταίους μήνες, επισημαίνει σε άρθρο του στη Deutsche Welle o Ρόναλντ Μαϊνάρντους, πολιτικός αναλυτής και κύριος ερευνητής του Ελληνικού Ιδρύματος Ευρωπαϊκής & Εξωτερικής Πολιτικής (ΕΛΙΑΜΕΠ).

Στο άρθρο του, ο κ. Μαϊνάρντους αναφέρει πως «υπάρχουν πράγματα, για τα οποία μιλάει κανείς δημόσια, και άλλα που ανήκουν στη σφαίρα της εμπιστευτικότητας. Αυτό ισχύει τόσο στην καθημερινή μας ζωή όσο και στην πολιτική, και ιδιαίτερα στη διεθνή πολιτική. Στις σχέσεις μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, η μυστική διπλωματία είχε πάντα μια σταθερή θέση. Σε ορισμένες περιπτώσεις το κοινό δεν μαθαίνει καν για γεγονότα που λαμβάνουν χώρα πίσω από κλειστές πόρτες ή συμβαίνει μόνο πολλά χρόνια αργότερα μέσα από τα απομνημονεύματα πολιτικών και διπλωματών και τα ιστορικά αρχεία.

Δείτε την αναφορά του reporter.gr για το άρθρο του Ronald Meinardus στην DW…

Ο θάνατος του τελευταίου βασιλιά της Ελλάδας πυροδότησε για μία ακόμη φορά υστερίες και αποκάλυψε ότι κάπου εξακολουθούν να κρύβονται μεγάλες δόσεις ανοησίας. Υπάρχουν όμως τρόποι να χαλαρώσουν οι αγωνιούντες. Ας κάνουν μια βόλτα στην Αθήνα.

Στον απόηχο των κραυγών και της εκατέρωθεν φιλο- και αντιβασιλικής υστερίας με αφορμή τον θάνατο και την κηδεία του Κωνσταντίνου, η αντικειμενική διαπίστωση είναι για μία ακόμη φορά απογοητευτική. Με την Ιστορία μας, για την οποία υπερηφανευόμαστε κιόλας, δεν έχουμε την παραμικρή διάθεση και δυνατότητα να αναμετρηθούμε και να συμφιλιωθούμε.

Εντάξει, δεν είναι απλό, όμως φαίνεται εν τέλει ότι οι Νεοέλληνες δεν είμαστε για τα σύνθετα και τα δύσκολα, είμαστε για τα επιφανειακά, τα εύκολα και τα πασαλείμματα.

Δείτε το άρθρο του Άγγελου Κωβαίου στο protagon.gr…

Για τον Ερντογάν, του οποίου οι αποφάσεις καθοδηγούνται πλέον κυρίως από δημοσκοπήσεις, η συναλλαγή με τον Άσαντ αποτελεί κλειδί για την επιτυχία στην κάλπη. Σχολιάζει ο Ρόναλντ Μαϊνάρντους.

Οι ειδικοί που ασχολούνται με την πολιτική της Τουρκίας συμφωνούν σε ένα βασικό σημείο: για τον πρόεδρο Ερντογάν, οι εσωπολιτικές παράμετροι καθορίζουν την ατζέντα της εξωτερικής πολιτικής. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για την πολιτική έναντι της γειτονικής Συρίας, η οποία για μία ακόμα φορά δεσπόζει στην προεκλογική εκστρατεία περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο θέμα της εξωτερικής πολιτικής. Από την προοπτική της Τουρκίας, στη Συρία διακυβεύονται θεμελιώδη εθνικά συμφέροντα.

Δείτε το άρθρο του Ronald Meinardus στην DW…

Ο τελευταίος βασιλιάς της Ελλάδας έχασε από πολύ νωρίς τη δυνατότητα να λειτουργήσει ως παράγων ενότητας. Κατά τα λοιπά, τα «εγκλήματα» που του καταμαρτυρούνται είναι μάλλον υπερβολικά και πάντως η διαπόμπευση που υπέστη δεν του άξιζε.

Οι τελευταίες δημόσιες εμφανίσεις του τέως βασιλιά Κωνσταντίνου φανέρωναν έναν άνθρωπο καταπονημένο, αδύναμο, καθηλωμένο στο καροτσάκι. Δεν ήταν υπέργηρος, πιθανώς όμως η κατάσταση της υγείας του να ήταν και αποτέλεσμα βαριάς ψυχικής καταπόνησης.

Στην Ελλάδα, τη χώρα που αδυνατεί να αξιολογήσει την Ιστορία της και να τη δει στις σωστές της διαστάσεις, ο Κωνσταντίνος επικράτησε να θεωρείται ένα τέρας. Πολλοί τον θεωρούσαν πολιτικό εγκληματία και υπαίτιο για όλα τα μετεμφυλιακά δεινά της χώρας, με αποκορύφωμα την αποστασία, την πολιτική κρίση του 1965-67 και τη χούντα που ακολούθησε.

Δείτε το άρθρο του Άγγελου Κωβαίου στο protagon.gr…

Οταν ήµουν μικρή, η μαμά μου αντί για παραμύθια συχνά μου έλεγε ιστορίες από την Παιδούπολη της Φρειδερίκης, στην οποία μεγάλωσε όσο η γιαγιά μου ήταν εξορία. Ηταν αφηγήσεις συγκινητικές, αλλά προσπαθούσε να τις διανθίσει με χιούμορ, να ηχούν κάπως παιδικές.

Ετσι, συνήθως αφαιρούσε τις ιδεολογικές αποχρώσεις και κρατούσε τον «αναμορφωτικό εξωτισμό» του ιδρύματος: τις κακές δασκάλες που την υποχρέωναν να μάθει κέντημα και οικοκυρικά, τη φρικτή γεύση της ψαρόσουπας, τη νοσταλγία για τη μαμά και τα αδέλφια της, που σχεδόν δεν είχε γνωρίσει.

Οσο μεγάλωνα και παρά τις τραυματικές αυτές εμπειρίες, δεν υπήρχε μίσος στην οικογένεια ούτε για τη Φρειδερίκη ούτε για τον γιο της. Μόνο μια γενικευμένη απαξίωση, αντίστοιχη με αυτήν της ελληνικής κοινωνίας. Ενα κεφάλαιο που έχει κλείσει οριστικά και μια ομάδα απογόνων που περιφέρεται στα κοσμικά στέκια και μοιράζει καρτ βιζίτ με την ιδιότητα «πρίγκιπας». Οι εναπομείναντες φιλοβασιλικοί στη χώρα είχαν στα τέλη του 20ού αιώνα μια χροιά γραφικότητας.

Δείτε το άρθρο της Ξένιας Κουναλάκη στην εφημερίδα Καθημερινή…

Εμοιαζαν οι πλατιές μελωδίες του να εκκινούν από ένα σημείο, να μεγαλώνουν, να αγκαλιάζουν εκείνο το «έξω» και, λίγο πριν το τέλος, να επιστρέφουν στο ίδιο κεντρικό σημείο που ξεκίνησαν. Ανοιχτή, πλατιά, λυτρωτική μελωδία. Σαν να ήταν να ρίξει τοίχους, σίδερα και τη φυλακή που έζησε με την πολιτική κρατούμενη μητέρα του.

«Η μελωδία απελευθερώνει». Το έλεγε σχεδόν συνωμοτικά. «Την φοβούνται, τη θεωρούν ευκολία, αλλά αυτή είναι που ανοίγει δρόμους, ανοίγει σύνορα. Η μελωδία δεν είναι βραχνάς. Είναι ελευθερία», μού εξηγούσε – χρόνια πριν – σε κάποια μας (δημοσιογραφική) συνάντηση. Και ήταν σαν ένα μικρό μάθημα αυτή η εξομολόγησή του.

Τα σόσιαλ μίντια ήδη πενθούν τον ευγενικό λάτρη της τέχνης Νότη Μαυρουδή. Το μουσικό, τον κιθαρίστα που άνοιξε δρόμους και στο λαϊκό τραγούδι. Και πολλά άλλα. Θα μού επιτρέψετε να πενθήσω έναν μεγάλο μελωδιστή. Που ήξερε και τι είναι και πώς να την κερδίσει και πόσο να την υπηρετήσει τη μελωδία.

Δείτε το κείμενο του Παύλου Αγιαννίδη στο protagon.gr…

Για τις εκλογές, τις πολιτικές εξελίξεις και το σκάνδαλο Καϊλή συζήτησε με τους δημοσιογράφους ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Νίκος Ανδρουλάκης.

Μια χαλαρή αλλά άκρως ενδιαφέρουσα πολιτικά συζήτηση είχε το μεσημέρι της Τετάρτης ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Νίκος Ανδρουλάκης, με τους πολιτικούς συντάκτες. Στο μενού, πέρα από το εξαιρετικό φαγητό στον “Αττικό” με θέα την Ακρόπολη, ήταν οι εκλογές και οι πολιτικές εξελίξεις και φυσικά το σκάνδαλο Καϊλή.

Αυτό που δεν είναι ευρέως γνωστό είναι ότι ο 43χρονος αρχηγός του ΠΑΣΟΚ ταλαιπωρείται ακόμη με τον τραυματισμό στο δεξί πόδι του, μετά τη ρήξη χιαστού παίζοντας μπάσκετ στις εκδηλώσεις της 3ης Σεπτέμβρη. Παρά το χειρουργείο και τις πολλές φυσικοθεραπείες, ο Νίκος Ανδρουλάκης δυσκολεύεται να περπατήσει μεγάλες αποστάσεις, ακόμη και να ανέβει σκάλες, την ώρα που οι πολιτικές υποχρεώσεις του αυξάνονται λόγω προεκλογικής περιόδου. Προς το παρόν ακολουθεί –συνήθως- τις οδηγίες των ειδικών και το επιτελείο του φροντίζει οι επισκέψεις του να είναι “κατάλληλες” κινητικά.

Δείτε το ρεπορτάζ του Χάρη Ιωάννου στο thetoc…