
Την Δευτέρα 28 Οκτωβρίου 1940 ήχησαν οι σειρήνες ανά την επικράτεια για την κήρυξη του Πολέμου. Την 26ην Οκτωβρίου είχε δοθή παράσταση στην Εθνική Λυρική Σκηνή, παρόντος του εγγόνου, της Όπερας του Πουτσίνι, Τόσκα. Μετά την δεξίωση και την αναχώρηση του εγγόνου του συνθέτου, σιδηροδρομικώς για Ρώμη, έλαβε χώρα η κήρυξη του πολέμου. Αλλωστε από του 1925 η 28η Οκτωβρίου είχε κηρυχθή εθνική εορτή του Φασισμού στην Ιταλία. Η πορεία στην Ρώμη το 1922.
Ο ελληνικός λαός ήταν τελικώς πολιτικώς και εθνικώς ενωμένος. Δεν υπήρξαν διαφωνείες για την κήρυξη του Πολέμου. Ο ελληνικός λαός, πρόσφατα συντετριμμένος από την Μικρασιατική Καταστροφή, ανεγνώρισε ότι του δίδεται η ευκαιρία για να <<ξεπλυθή>> η εθνική αυτή τραγωδία.
Στο ύψος των περιστάσεων ευρέθη ο Ιωάννης Μεταξάς [Ιθάκη 12 Απριλίου 1871-Κηφισιά 29 Ιανουαρίου 1941]. Μία συμπλεγματική φυσιογνωμία, κοντόχοντρος, χωρίς να γίνη ποτέ λαοφιλής και δημοφιλής, με στρογγυλά ματογυάλια, είχε δύο σπάνια χαρίσματα για να γίνη ηγέτης.
Πρώτον, ήταν μία μαθηματική διάνοια, με σπουδές μηχανικού του στρατού, που μπορούσε να επιλύη και τα πλέον δύσκολα και δυσεπίλυτα προβλήματα, κατόρθωσε να αποκτήση την εμπιστοσύνη των ανωτέρων του, τόσον του βασιλέως Κων/νου όσον και του Ελευθερίου Βενιζέλου. Διήπετο από την αρχή της καιρικότητος, προσόν που σπανίζει για έναν πολιτικό.
Δεύτερον, είχε διορατικότητα και κυρίως, ως ηγέτης, εγνώριζε να επιλέγη τους συνεργάτες του. Ευτύχησε στον ιδιωτικόν του βίο με την γυναίκα του, εκ Τήνου, η οποία είχε προίκα και κατόρθωσε να εισέλθη στην πολιτική. Μπορεί με το κόμμα των Ελευθεροφρόνων να μην ενίκησε στις εκλογές, όμως η ένταξη του στην Βουλή τον ωδήγησε να γίνη αρχικά πρωθυπουργός με την ψήφο του Κοινοβουλίου και στην συνέχεια να κηρύξη δικτατορία, ένα φαινόμενο, το οποίο είχε γίνει του συρμού στην ηπειρωτική Ευρώπη. (περισσότερα…)