Θεωρητικά δεν θα έπρεπε οι γονείς να επιβάλλουν το θρήσκευμά τους στα παιδιά τους, σεβόμενοι το δικαίωμά τους να επιλέξουν το δόγμα τους μόλις ενηλικιωθούν. Αν επιμένουν να τα στέλνουν σε επισκέψεις κατηχητικών σχολείων που πραγματοποιούνται σε ναούς εκτός του σχολικού ωραρίου, είναι δύσκολο να παρέμβει η Πολιτεία, αφού δεν είναι τα χωράφια της.

Αυτό που οφείλει όμως να κάνει είναι να μην επιτρέψει δημόσια σχολεία να μετατραπούν σε κέντρα προσηλυτισμού. Τόσο η υπουργός Παιδείας όσο και ο δήμαρχος Αθηναίων, περίπου νίπτουν τας χείρας τους, λέγοντας ότι έχουν κατατεθεί όλα τα απαραίτητα έγγραφα για να παραχωρηθούν σχολεία και προαύλια στα προγράμματα με τίτλο «Νεανικές και παιδικές συντροφιές». Τα προγράμματα αυτά είναι νομότυπα. Γονείς και εκπαιδευτικοί που μελέτησαν τα σχετικά έγγραφα, διαπίστωσαν όμως ότι πίσω από τη βιτρίνα της «δημιουργικής απασχόλησης» κρύβεται η απροκάλυπτη κατήχηση, αφού στα συνοδευτικά βίντεο γίνονται αναφορές «στο κατηχητικό μου» και «στιγμές χαράς κοντά στον Χριστό».

Δείτε το άρθρο της Ξένιας Κουναλάκη στην εφημερίδα “Καθημερινή”…

Η Ντόρα Μπακογιάννη μιλάει στην Αγγελική Σπανού και τον Αντώνη Παπαγιαννίδη, για τη νέα σειρά των podcast της ΕΠΑΨΥ για το iEidiseis, χωρίς κομπιάσματα και υπεκφυγές.

Δεν συγκρίνει το βάθος του τραύματος που της προκάλεσε η δολοφονία του Παύλου Μπακογιάννη με τη δυσκολία της μάχης της με το πολλαπλό μυέλωμα: «Το πρώτο με έσπασε. Η δολοφονία του Παύλου ήταν μια στιγμή που σκέφτηκα να αποσυρθώ και να μην ξαναβγώ από το καβούκι μου. Με έβγαλε εκτός κάθε ισορροπίας και πάντα ένα κομμάτι αυτής της πληγής είναι ανοιχτό, ακόμη και 33 χρόνια μετά. Για πολλά χρόνια ό,τι έκανα το έκανα ρομποτικά. Δεν ήθελα να με πλησιάζει κανείς. Ηταν ό,τι χειρότερο μπορούσε να μου συμβεί. Τη δική μου αρρώστια την αντιμετώπισα με τη σκέψη στα παιδιά μου και στον άντρα μου, σε όσους θα πονέσουν αν η έκβαση δεν είναι καλή. Μου έδωσαν δύναμη οι άνθρωποι που με συναντούσαν στο δρόμο και μου φώναζαν Ντόρα, γερά».

Η Ντόρα Μπακογιάννη μιλά για το πρόβλημα της υγείας της χωρίς υπεκφυγές, χωρίς διφορούμενα και χωρίς κομπιάσματα.

Ήταν αυτονόητο για εκείνη να ανακοινώσει τη διάγνωση αμέσως. «Οφείλουμε να ενημερώνουμε τον κόσμο για την κατάσταση της υγείας μας. Πρέπει να ξέρουν», λέει και αναφέρεται στις παρενέργειες της αγωγής που ακολουθεί καταλήγοντας: «Όλα καλά. Να παραπονιέμαι εγώ, είναι πρόκληση».

Περισσότερα…

Η Nάνα Λουίζ Β. Λίντε είναι αντιπρόεδρος European Government Affairs της Microsoft. Τα τελευταία 14 χρόνια από επιτελικές θέσεις έχει συνδράμει τη Microsoft να οικοδομήσει συνεργασίες με κυβερνήσεις σε ολόκληρη τη Γηραιά Ηπειρο και να καταστήσει τον τεχνολογικό κολοσσό έναν αξιόπιστο εταίρο στην περιοχή. Επιβλητική παρουσία, πρώην μοντέλο και μητέρα τριών παιδιών, η ζωή της μοιάζει βγαλμένη από επεισόδιο της σειράς Borgen – άλλωστε είναι και Δανή. Μέχρι στιγμής, ζει έξω από την Κοπεγχάγη με τον σύζυγό της που αυτοαποκαλείται, αστειευόμενος, ως «η γυναίκα του σπιτιού». Είναι αυτός που κάνει τις δουλειές του σπιτιού και φροντίζει τα παιδιά όταν εκείνη ταξιδεύει ανά τον κόσμο για τρεις συνεχόμενες εβδομάδες. Σύντομα όμως θα μετακομίσει στις Βρυξέλλες και ο καλλιτέχνης σύζυγός της θα την ακολουθήσει με χαρά, εφόσον τα παιδιά τους έχουν πλέον μεγαλώσει και τα δύο από αυτά σπουδάζουν αλλού.

Κατά τη διάρκεια της συνέντευξης, καταλήξαμε να συζητάμε για τις εμπειρίες μας ως δύο γυναίκες που προέρχονται από δύο διαφορετικές εργασιακές κουλτούρες. Παραδέχεται ότι ακόμη και στη χώρα της, τη Δανία, τα πράγματα δεν είναι πάντα ιδανικά για τις εργαζόμενες γυναίκες, ειδικά γι’ αυτές που δεν εργάζονται σε πολυεθνικές εταιρείες όπως η Microsoft. Κι εγώ αρχίζω να οραματίζομαι την ύπαρξη ενός μελλοντικού «κοινωνικού συμβολαίου» μεταξύ ανδρών και γυναικών στην ελληνική οικογένεια.

Δείτε το άρθρο της Ξένιας Κουναλάκη στην εφημερίδα “Καθημερινή”…

Ο καγκελάριος της Γερμανίας, Ολαφ Σολτς, και ο τέως πρόεδρος των ΗΠΑ, Ντόναλντ Τραμπ, έχουν κάτι κοινό: Προτάσσουν τα συμφέροντα της χώρας τους, αδιαφορώντας για την ευρωπαϊκή αλληλεγγύη ο πρώτος και την παραδοσιακή διεθνή επιρροή της Αμερικής ο δεύτερος.

Αν το προεκλογικό σύνθημα του Τραμπ το 2016 ήταν «America first», που συνεπαγόταν απόσυρση από σημαντικές διεθνείς συνθήκες και εγκαινίαζε την εσωστρέφεια της Ουάσιγκτον, στην περίπτωση του Σολτς συνέβη το αντίθετο: προεκλογικά ευαγγελιζόταν την εγκατάλειψη της γερμανικής εγωπάθειας και της τιμωρητικής πολιτικής της προκατόχου του Αγκελα Μέρκελ έναντι του Νότου μέσα από την υιοθέτηση της αμοιβαιοποίησης του χρέους στην Ευρωζώνη, για να προσγειωθεί απότομα στην ενεργειακή κρίση και στην υιοθέτηση του πακέτου των 200 δισ. ευρώ. Συγκριτικά ο Tραμπ αποδείχθηκε πιο συνεπής.

Δείτε το άρθρο της Ξένιας Κουναλάκη στην εφημερίδα “Καθημερινή”…

«Ποιος είν’ τρελός από έρωτα;» Είναι «κραταιά ως θάνατος (η) αγάπη;» Αυτό και τόσα άλλα που μας έμαθε ο αξέχαστος Μάνος θα ακουστούν σε ένα τριετές πλάνο που θα φέρει στο προσκήνιο το γνωστό και άγνωστο έργο του «μεγάλου ερωτικού», χάρη στον γιο του Γιώργο Χατζιδάκι και την Εθνική Λυρική Σκηνή. Η αρχή γίνεται την ημέρα των γενεθλίων του, στις 23 Οκτωβρίου.

«Σ’ αγαπώ: δεν μπορώ / τίποτ’ άλλο να πω / πιο βαθύ, πιο απλό, / πιο μεγάλο!» Να που η ανάμνηση, η επίκληση ενός καταδικασμένου έρωτα γέννησε έναν «Μεγάλο Ερωτικό». Μιλάμε για το ποίημα που η Μυρτιώτισσα (η Κωνσταντινοπολίτισσα Θεώνη Δρακοπούλου) πρωτοδημοσίευσε τη χρονιά που γεννήθηκε ο Μάνος Χατζιδάκις, το 1925, στην ποιητική της συλλογή «Κίτρινες φλόγες», με τις λέξεις που είχε καταφέρει να συναρμόσει για τον μεγάλο και πρόωρα χαμένο έρωτά της, τον ποιητή Λορέντζο Μαβίλη, που είχε σκοτωθεί στους Βαλκανικούς Πολέμους, 13 χρόνια πριν.

Δείτε το άρθρο του Παύλου Αγιαννίδη στο protagon.gr πριν από τέσσερα χρόνια τον Οκτώβριο του 2018…

Λεωφορεία γεµάτα κόσμο άρχισαν να καταφθάνουν από νωρίς προχθές το πρωί στην Κόκκινη Πλατεία της Μόσχας. Στόχος ήταν να δοθεί η εντύπωση μιας λαοθάλασσας που αποθεώνει την ανακοίνωση της ρωσικής προσάρτησης τεσσάρων ουκρανικών περιοχών (Ντονέτσκ, Λουγκάνσκ, Χερσώνα και Ζαπορίζια) από τον πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν. «Ο λαός αποφάσισε και η απόφαση είναι οριστική», είπε αναφερόμενος στα ψευτοδημοψηφίσματα που πραγματοποιήθηκαν σε καιρό πολέμου και χωρίς στοιχειώδεις εγγυήσεις για μια αδιάβλητη διαδικασία. Επικαλούμενη την «κοινή ιστορία» που ενώνει εκατομμύρια κατοίκους της πρώην Σοβιετικής Ενωσης και «την αγάπη τους για τη Ρωσία», η Μόσχα κατάπιε πραξικοπηματικά το 15% της ουκρανικής επικράτειας την Παρασκευή.

Δείτε το άρθρο της Ξένιας Κουναλάκη στην εφημερίδα “Καθημερινή”…

Πόθος, λαγνεία, εκτόνωση σε σπασμένα πιάτα και βουνά από γαρίφαλα. Οι ανομολόγητες «αμαρτίες» και οι κρυφές διαστροφές της εξουσίας και του απωθημένου, πάνω στην εγχρήματη σεξουαλική πολιορκία: Καταγράψαμε την ιστορία και την ατμόσφαιρα μιας εποχής που θα ξετυλιχθεί προσεχώς και στην τηλεοπτική εκδοχή τού «Αυτή η νύχτα μένει»

Σε τρεις λέξεις, μια παλιά, καλή συνάδελφος, «κουλτουριάρα» μάλιστα, που μας είχε ακολουθήσει σε σκυλάδικο της Θεσσαλονίκης, είχε καταφέρει να περιγράψει την ατμόσφαιρα: «Αυτά τα μαγαζιά μυρίζουν σπέρμα, χασίσι και ιδρώτα»! Το θυμήθηκα, τώρα, που ετοιμάζεται να μεταφερθεί στη μικρή οθόνη η ατμόσφαιρα των σκυλάδικων του ’80 (μετά, εκείνο το πρώτο είδος έκλεισε τον κύκλο του), με την καθημερινή σειρά 200 επεισοδίων «Αυτή η νύχτα μένει», στον Alpha (από τη Δευτέρα 10 Οκτωβρίου 2022).

Δείτε το άρθρο του Παύλου Αγιαννίδη στο protagon.gr…

Nα δώσουμε άσυλο στους Ρώσους που εγκαταλείπουν την πατρίδα τους για να μην πολεμήσουν στην Ουκρανία; Μπορεί να μοιάζει αυτονόητη η απάντηση, για πολλούς όμως δεν είναι. Γιατί ο πόλεμος έφτασε στο κατώφλι της Ρωσίας με καθυστέρηση. Οι σποραδικές αντιπολεμικές διαδηλώσεις της άνοιξης ξεφούσκωσαν γρήγορα, ελάχιστοι ακτιβιστές εναντιώθηκαν στην ιμπεριαλιστική πολιτική του Βλαντιμίρ Πούτιν, οι δημοσιογράφοι που παρέμειναν στη χώρα συμμορφώθηκαν είτε σιωπηρά, είτε ενεργά, μόνο οι γενναίοι αντιφρονούντες δεν άντεξαν κι έφυγαν. Η ζωή στη Μόσχα συνεχίστηκε κανονικά –διαβάζαμε στα σχετικά ρεπορτάζ– έστω και χωρίς Μακ-ντόναλντς. Ολα αυτά μέχρι τη μερική επιστράτευση.

Κατά την έναρξη της «ειδικής επιχείρησης» του Ρώσου προέδρου υπήρξε έντονη συζήτηση σε διεθνές επίπεδο κατά πόσον πρέπει να επιβληθεί εμπάργκο σε ρωσικά πολιτιστικά προϊόντα και καλλιτέχνες, σε τραγουδιστές όπερας ή διευθυντές ορχήστρας, στη ρωσική λογοτεχνία και στο μπαλέτο. Αν πρέπει δηλαδή να σταματήσουμε να παρακολουθούμε Ρώσους αθλητές να παίζουν τένις ή να κάνουν παγοδρομίες, να βλέπουμε διεθνείς παραστάσεις των Μπολσόι ή να ακούμε ρωσικά μουσικά σύνολα για να τιμωρήσουμε τον Πούτιν. Ή αν κάτι τέτοιο είναι αδιέξοδο και αντίθετα θα έπρεπε με κάποιον τρόπο να επιχειρήσουμε να ενθαρρύνουμε τις αντιπολιτευτικές φωνές στο εσωτερικό της χώρας, που θα μπορούσαν σταδιακά να ανατρέψουν το καθεστώς το οποίο έχει οικοδομήσει ο Ρώσος πρόεδρος.

Δείτε το άρθρο της Ξένιας Κουναλάκη στην εφημερίδα “Καθημερινή”…

Εξω από κάθε πλαίσιο. Πέρα από τις διδαχές – συχνά – των συνθετών. Και με το «δικό του» να γίνεται σχεδόν πάντα έκανε τεράστιες επιτυχίες. Η ζωή του Σταμάτη Κόκοτα που έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 85 ετών.

Ας το ξεκαθαρίσουμε από την αρχή: Ο Σταμάτης Κόκοτας ήταν μια προσωπικότητα και μια φωνή που δεν έμπαινε σε… κουτιά. Ίσως το μόνο κουτί όπου μπήκε ήταν, στην αρχή της καριέρας του, όταν κλείστηκε στη μικρή οθόνη της Γαλλικής Τηλεόρασης. Τραγουδώντας, ως Takis Coccotas, στα γαλλικά «Τα δάκρυά μου είναι καυτά», των Σταύρου Ξαρχάκου και Βαγγέλη Γκούφα, υπό τον τίτλο «Ne leur dis pas». Κάνοντας και τότε «το δικό του».

Με δυο λόγια, μπορεί ο πατέρας του να τον έστειλε να σπουδάσει ιατρική στο Παρίσι (όπως και ο ίδιος), όμως εκείνος από τα 15 του, που πήρε δώρο μια κιθάρα, το τραγούδι αγαπούσε.

Δείτε το άρθρο του Παύλου Αγιαννίδη στο protagon.gr…

Γυναίκες που κόβουν τις κοτσίδες τους, καίνε τις μαντίλες τους κι ανεμίζουν… προκλητικά τα μαλλιά τους. Ανδρες που τους συμπαραστέκονται, ενώνοντας τις φωνές τους στο σύνθημα «Θάνατος στον δικτάτορα!». Από το ολοσέλιδο πρωτοσέλιδο των New York Times μέχρι τις Ελληνίδες που ποστάρουν στιγμιότυπα από τους δρόμους της Τεχεράνης, η διεθνής αλληλεγγύη στο Ιράν είναι πρωτόγνωρη. Η λαϊκή εξέγερση με αφορμή τον θάνατο της 22χρονης κουρδικής καταγωγής Μαχσά Αμίνι, η οποία συνελήφθη από την αστυνομία ηθικής επειδή δεν φορούσε μαντίλα, διαφοροποιείται από προηγούμενες στο εξής: έχει γίνει πολύ πιο συμπεριληπτική. Δεν περιορίζεται στους φοιτητές, στις γυναίκες και στις μεγάλες πόλεις. Αφορά τα μεσαία και εργατικά στρώματα, τις πόλεις και την επαρχία, τους άνδρες και τις γυναίκες, ακόμη και κάποιους υποστηρικτές της κυβέρνησης που εμφανίζονται αγανακτισμένοι από την αστυνομική βία. Είναι σαφές πως η χώρα βρίσκεται μπροστά στη γέννηση ενός μαζικού κινήματος κατά του θεοκρατικού καθεστώτος.

Δείτε το άρθρο της Ξένιας Κουναλάκη στην εφημερίδα “Καθημερινή”…

Στην Ιταλία η νίκη της «σκληρής» δεξιάς είναι ακόμη πιο σαφής από ό,τι στη Σουηδία. Γινόμαστε μάρτυρες μιας νέας τάσης στην Ευρώπη.

Αν και κάθε χώρα είναι διαφορετική, οι λαϊκιστές ακολουθούν παντού το ίδιο σχέδιο: Παρουσιάζουν στους πολίτες λύσεις που ακούγονται απλές. Η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Πολλοί άνθρωποι όμως είναι κουρασμένοι. Απαιτούν από τους ηγέτες απλές εξηγήσεις και λύσεις. Αυτά προσφέρονται από τα κόμματα της Δεξιάς. Σε αυτό προστίθεται το αίσθημα αδυναμίας, η αίσθηση πολλών ότι οι αποφάσεις που τους επηρεάζουν λαμβάνονται αλλού, μακριά από την χώρα τους. Ένας στόχος που ενώνει όλους τους λαϊκιστές είναι η ΕΕ και οι Βρυξέλλες.

Το αποτέλεσμα των εκλογών δεν αποτελεί έκπληξη. Για πολλούς Ιταλούς τα επιτεύγματα της Ευρώπης παραμένουν ένα κακό. Αυτό ισχύει, για παράδειγμα, για το κοινό νόμισμα. Πολλοί λένε ότι όλα έγιναν χειρότερα μετά την εισαγωγή του ευρώ. Ακούω αυτές τις φωνές και στην Ελλάδα, ειδικά σε αυτούς τους καιρούς που όλα γίνονται πιο ακριβά και η κρίση έχει φτάσει στα νοικοκυριά.

Δείτε το άρθρο του Ρόναλντ Μαϊνάρντους στο cnn.gr…

Ο Μανώλης Γλέζος, που έφυγε τον Μάρτιο του 2020, είχε γεννηθεί πριν από 100 χρόνια, στις 9 Σεπτεμβρίου 1922.

Με αφορμή την επέτειο αυτήν, η Ντόρα Μπακογιάννη έδωσε μία ολιγόλεπτη συνέντεξη στην “φωνή του αιγαίου”, στην Ειρήνη Προμπονά και αναφέρθηκε στον Μανώλη Γλέζο και την προσωπική τους αλλά και την οικογενειακή τους φιλία.

Και εμείς θυμηθήκαμε τον Μανώλη Γλέζο. Θυμηθήκαμε που τον καλέσαμε και μίλησε στην Aula τον Απρίλιο του 2014.

Θυμηθήκαμε να αναφέρεταιστους δύο πυλώνες του Ευρωπαϊκού Πολιτισμού, τον Ελληνικό και τον Γερμανικό.

Θυμηθήκαμε τον ενωτικό του λόγο που παραμέριζε τις πολιτικές διαφορές, την σύγκρουση με τους Γερμανούς εστιάζοντας στην φρίκη του πολέμου.

Η φωτογραφία του Μανώλη είναι από εκείνη την εκδήλωση, όπου όρθιος, μιλούσε επί δυόμιση ώρες.

“Ο Μανώλης Γλέζος υπήρξε μία εμβληματική μορφή της ιστορίας της χώρας και ένας πραγματικός αγωνιστής της ζωής. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την λεβεντιά του, την ανθρωπιά του και την επιδίωξή του να διατηρεί σχέσεις και φιλίες πέρα και πάνω από τα κόμματα” είχε γράψει η Ντόρα Μπακογιάννη την ημέρα του θανάτου του.

“Είχαμε μία πολύ στενή και ζεστή φιλία με τον Μανώλη Γλέζο”

“Οποτεδήποτε είχα δυσκολίες πολιτικές, προσωπικές, ερχόταν από το άλλο άκρο των εδράνων της Βουλής για να μου πει μια καλή κουβέντα, για να με στηρίξει”

“Ήταν ένας άνθρωπος ξεχωριστός, εϊχε φιλίες πέρα και πάνω από πολιτικές γραμμές”

“Άνθρωποι σαν τον Μανώλη Γλέζο δεν είναι πολλοί, οι οποίοι έχουν περάσει απο την ελληνική ιστορία”

“…ακοινώνητος, ανόσιος και άπατρις είναι αυτός που τον φρικιαστικό εμφύλιο πόλεμο αγαπά”, μία φράση από την Ιλιάδα του Ομήρουείχε αναφέρει στο γράμμα του ο Μανώλης Γλέζος προς την οικογένεια του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη αμέσως μετά τον θάνατό του.

Ολοκληρώνοντας την συνέντευξή της η Ντόρα Μπακογιάννη συμπλήρωσε:

“…υπάρχουν και θα υπάρχουν πάντα διαφορές, αυτό είναι η δημοκρατία μας, αλλά υπάρχουν και κάποια πράγματα τα οποία θα πρέπει να μας ενώνουν, και το εθνικό συμφέρον ενώνει και αυτό θα πρέπει να το θυμόμαστε“.

Ακούστε την συνέντευξη…

«Η ρητορική του Τούρκου προέδρου γίνεται όλο και πιο επιθετική, με τον Ερντογάν να απειλεί πλέον ανοιχτά με στρατιωτική επίθεση. Στο σενάριο της σταδιακής κλιμάκωσης, βρισκόμαστε στα προκαταρκτικά στάδια ενός πιθανού πολέμου» αναφέρει η DW.

Στην περιθωριοποίηση της Τουρκίας στα δυτικά μέσα ενημέρωσης ως σύμπτωμα της βαθμιαίας απομάκρυνσής από τη Δύση αναφέρεται άρθρο στην DW του ερευνητή στο ΕΛΙΑΜΕΠ Ρόναλντ Μαϊνάρντους, ο οποίος ωστόσο αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο η εντεινόμενη επιθετική ρητορική Ερντογάν κατά της Ελλάδας να αποτελεί μέρος των προκαταρκτικών σταδίων ενός πιθανού πολέμου.

Προκαταρκτικά στάδια

«Η τρέχουσα κρίση μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας απέχει πολύ από την κατάσταση στην Ουκρανία. Ωστόσο, είναι αξιοπρόσεκτο ότι η ρητορική του Τούρκου προέδρου γίνεται όλο και πιο επιθετική, με τον Ερντογάν να απειλεί πλέον ανοιχτά με στρατιωτική επίθεση. Στο σενάριο της σταδιακής κλιμάκωσης, βρισκόμαστε στα προκαταρκτικά στάδια ενός πιθανού πολέμου.

Δείτε το άρθρο του Ρόναλντ Μαϊνάρντους στην εφμηερίδα “Τα Νέα” της 11.9.2022…

Ηταν πάντα όμορφη (και τσαχπίνα). Για κείνους που την ήξεραν. «Ομορφη και ζουμερή», «όμορφη και ντόμπρα», ακόμη και «όμορφη και αθυρόστομη» θα ακούσετε από όσους την έζησαν από κοντά. Σε όλες τις ηλικίες…

Θα τη θυμάμαι πάντα –επιτρέψτε μου τον προσωπικό τόνο στην αρχή– νωχελικά ξαπλωμένη πάνω σε ένα κρις κραφτ, κάπου στη Βουλιαγμένη, στην ταινία «Ευτυχώς… Τρελάθηκα!» του Γιώργου Ρούσσου (1961). Και δίπλα της ο Αλέκος Πάντας (ο αγαπημένος των απανταχού ισπανόφωνων τενόρος, ως Aleco Panda) να τής τραγουδάει γλυκά «Αυτό είναι στο δικό σου χέρι»…

Αυτή η γλυκιά, τσαχπίνα Μάρθα Καραγιάννη είναι εκείνη που έκανα δικιά μου. Με τα μάτια της, γεμάτα γλύκα, να ακούει το τραγούδι των Αλέκου Σπάθη – Γιώργου Οικονομίδη.

Δείτε το κείμενο του Παύλου Αγιαννίδη στο protagon.gr…

Η ανάδειξη της σουηδικής Ακροδεξιάς σε δεύτερη μεγαλύτερη δύναμη και η επικείμενη συμμετοχή του κόμματος με τις νεοναζιστικές απαρχές στην επόμενη κυβέρνηση στη Στοκχόλμη, καθώς και η διαφαινόμενη εκλογική νίκη της νεοφασίστριας Τζόρτζια Μελόνι στην Ιταλία την επόμενη Κυριακή συνθέτουν ένα ζοφερό σκηνικό στην Ευρώπη που βρίσκεται αντιμέτωπη με έναν από τους δυσκολότερους χειμώνες των τελευταίων δεκαετιών. Η ενίσχυση τέτοιων σχηματισμών σε δύο σημαντικές χώρες της Ε.Ε. είναι βέβαιο ότι ικανοποιούν τη Ρωσία, που βλέπει θετικά τις διαλυτικές τάσεις στους κόλπους της Ενωσης.

Θεωρητικά ούτε οι Σουηδοί Δημοκράτες είναι υπέρ της εξόδου της χώρας από την Ε.Ε., ούτε οι Αδελφοί της Ιταλίας επιθυμούν διάρρηξη των σχέσεων με τις Βρυξέλλες. Η αμφισβήτηση όμως θεμελιωδών αξιών που συνθέτουν τον ιδρυτικό πυλώνα της Ενωσης, π.χ. η ανθρωπιστική αντιμετώπιση και η ενσωμάτωση των μεταναστών ή τα δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙ ατόμων, υπονομεύει τη συνοχή μεταξύ των 27 χωρών-μελών και τορπιλίζει οποιαδήποτε προσπάθεια εμβάθυνσης της ομοσπονδίας.

Δείτε το άρθρο της Ξένια Κουναλάκη στην εφημερίδα Καθημερινή…

Από το Lifo δανειζόμαστε το άρθρο με αφορμή τις δηλώσεις της Ντόρας Μπακογιάννη:

Περί «πολέμου» της Ελλάδας με τη Ρωσία έκανε λόγο η βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας, Ντόρα Μπακογιάννη, προκαλώντας την αντίδραση της ρωσικής πρεσβείας στην Αθήνα.

«Η πραγματικότητα είναι ότι ζούμε σε μια περίοδο η οποία είναι εξαιρετικά ανησυχητική. Για να μην κοροϊδευόμαστε. Έχω βαρεθεί να ακούω ανθρώπους που ζουν στα ροζ συννεφάκια τους» σημείωσε, σε τηλεοπτική της συνέντευξη στον ΑΝΤ1 η κα Μπακογιάννη, για να συμπληρώσει:

«Είμαστε μια χώρα που έχει συγκεκριμένη απειλή εξ ανατολών. Μια χώρα η οποία βρίσκεται σε πόλεμο με τη Ρωσία λόγω της Ουκρανίας, όπως ολόκληρη η Ευρώπη. Μία χώρα που δέχεται ασύμμετρες απειλές».

Δείτε το video του Αντ1 από την εκπομπή “Καλημέρα Ελλάδα”…

Ανησυχητική η αδυναμία ορθής διάγνωσης κινδύνων από Τουρκία & κυρίως αποτελεσματικών αντιμέτρων.Ο εφησυχασμός για Ερντογάν μοιάζει με «άγνοια κινδύνου» που συνήθως στην ιστορία δεν αποτρέπει τη σύγκρουση.Την καθιστά δυστυχώς πιθανότερη.

Εν μέσω ωμών απειλών του Ερντογάν για εισβολή στα νησιά μας, το κυρίαρχο αφήγημα συνεχίζει, ολοένα και πιο αμήχανα, να αποδίδει την αυξανόμενη τουρκική επιθετικότητα στις προεκλογικές σκοπιμότητες του «διεθνώς απομονωμένου» Ερντογάν.

Στο πλαίσιο ενός πολιτικά βολικού εφησυχασμού παραβλέπονται έτσι η πολυδιάστατη στρατηγική της Τουρκίας για ανατροπή του status quo και η επικίνδυνη πρόοδός της προς τον στόχο της που μάλιστα συχνά αντιστοιχεί σε ελληνικές απώλειες.

Χειρότερο όλων, ο Ερντογάν φαίνεται να προεξοφλεί ότι η ελληνική επιλογή της «ψύχραιμης μη-κλιμάκωσης» συνεπάγεται και «μη-δυναμική» απάντηση σε οποιαδήποτε κίνησή του εναντίον μας και επί του πεδίου.

Δείτε το άρθρο του Γιάννη Βαληνάκη της 6.9.2022…

Ο Ρόναλντ Μαϊνάρντους αναλύει στον ΣΚΑΪ, στην Σία Κοσιώνη και στην Μαρία Τσιλινίκου, στις 2.9.2022, που οφείλεται η κλιμάκωση της επιθετικότητας του Ερντογάν. Μίλησε για τις πιέσεις από την Δύση, την οικονομική ασφυξία και το προσφυγικό.

Ξεκίνησε εξηγώντας ότι έχουμε πέραν της κλιμάκωσης της ρητορικής της Άγκυρας, έχουμε και μία νέα διάσταση, η οποία αμφισβητεί την ελληνική κυριαρχία στα νησιά.

Απαντώντας στο ερώτημα για το πως βλέπει το Νεοοθωμανικό όραμα του Ερντογάν για μία μεγάλη Τουρκία, εξηγεί ότι η ριζοσπαστικοποίηση σχετίζετια και με τις εκλογές, αφού ο ίδιος αλλά καιη ομάδα του, φοβούνται την ήττα στις εκλογές, που πρέπει να γίνουν το επόμενο καλοκαίρι. Συμπλήρωσε ότι η επιθετική αυτή στάση απέναντι στην Ελλάδα δεν είναι πολύ δημοφιλής στην Δύση, αλλά θα συνεχίζεται έως την ημερομηνία των εκλογών και ελπίζει ότι κλιμάκωση αυτή θα μείνει μόνον στα λόγια.

Στο θέμα της οικονομίας τόνισε ότι η στάση του Τούρκου ηγέτη εξηγείται μέσα από την προσπάθεια του να σκεπάσει τα προβλήματα της οικονομίας προσπαθώντας ναυιοθετήσει ένα ρόλο ηγέτη με διεθενίς πρωτοβουλίες, τείνοντας χείρα φιλίας προς τους Άραβες κλπ, όμως στο τέλος ο τούρκικος λαός θα κρίνει με βάση τις οικονομικές δυσκολίες που αντιμετωπίζει.

“Θα ήταν χαζός να κάνει πρόωρες εκλογές” ήταν η απάντησή του στο ερώτημα της ρεπόρτερ, εξηγώντας ότι πρέπει πρώτα να λύσει το θέμα της οικονομίας, αλλά και το θέμα των Συρίων προσφύγων που ξεπερνούν πλέον τα 4 εκατομμύρια και δεν είναι πιά καλοδεχούμενοι στην χώρα του. Κλείνοντας ανέφερε ότι μία αλλαγή στην πολιτική έναντι της Συρίας, δηλαδή να ανοίξει την πόρτα και να υποχρεώει του Σύριους να γυρίσουν πίσω στην πατρίδα τους, θα μπορούσε να του δώσει ένα επι πλέον ποσοστό της τάξεως του 3%-4%.

Δείτε το video…

Ο Πρωθυπουργός εγκαινίασε την προεκλογική περίοδο, έθεσε τα διλήμματα και ανέλαβε μερικά ρίσκα. Αναγνωρίζει και ο ίδιος την κρισιμότητα της πρώτης εκλογικής αναμέτρησης με την απλή αναλογική και εν όψει αυτής, μένει να φανεί πώς θα επιδράσουν οι στρατηγικές επιλογές του. Κάτι που δεν είναι και τόσο προφανές.

Ουσιαστικά το Σαββατοκύριακο της 10ης-11ης Σεπτεμβρίου από το βήμα της ΔΕΘ εγκαινιάστηκε η προεκλογική περίοδος και θεωρητικά, τα διλήμματα και οι στρατηγικές επιλογές ξεκαθάρισαν εξ αρχής. Ο Μητσοτάκης πάει για «όλα ή τίποτε» εναντίον όλων, ανεβάζει τους τόνους στο πλαίσιο του πολιτικά θεμιτού και προαναγγέλλει μία αναμέτρηση με πολλά προσωπικά στοιχεία. Βάζει τον Τσίπρα απέναντί του και τον Ανδρουλάκη στο ενδιάμεσο, δεν πάει σε μετωπική σύγκρουση με τον Βενιζέλο (και υπό αυτήν την έννοια δείχνει ότι εξακολουθεί να τον απασχολεί ένα κρίσιμο κεντρώο ακροατήριο και η ψήφος του) και επιχειρεί μία περιχαράκωση προς τα δεξιά, με διάφορους τρόπους. Από τη στάση του έναντι του Ερντογάν, έως το ότι αποφεύγει να κάνει άλλα βήματα, όπως με την ψήφιση του γάμου για τα ομόφυλα ζευγάρια, για το οποίο είπε «κάθε πράγμα στην ώρα του».

Δείτε το άρθρο του Άγγελου Κωβαίου στο protagon.gr…

Δύο σημειώματα της Silke Wettach από το Wiwo με θέματα που μας ενδιαφέρουν: την Ενέργεια και τον Ερντογάν

„Es gibt kein Wundermittel gegen hohe Strompreise“…

Erdoğans Doppelstrategie könnte für sein Land einen hohen Preis haben…

Η Silke Wettach είναι απόφοιτος του 1988 και ανταποκρίτρια στην Ευρωπαϊκή Ένωση από το 2002. Γεννήθηκε στην Καρλσρούη, μεγάλωσε στην Ελλάδα την Ιρλανδία και την Γερμανία. Σπούδασε οικονομικά στο Δουβλίνο και μιλάει πέντε γλώσσες.