Ο Άγγελος Κωβαίος δημοσίευσε ένα άρθρο στο ΒΗΜΑ της 18.10.2020:

Το ναυάγιο της γερμανικής διπλωματίας στο Αιγαίο – Τα λάθη του Βερολίνου, το παιχνίδι του Ερντογάν και η αναζήτησή διεξόδου

Τις δυνατότητες απεγκλωβισμού από το διπλωματικό ναυάγιο στο οποίο οδηγήθηκαν οι ατυχείς απόπειρες διαμεσολάβησης στα ελληνοτουρκικά, αναζητεί η κυβέρνηση του Βερολίνου.

Κατά το διάστημα των τελευταίων δυόμισι μηνών και έπειτα από αλλεπάλληλες συναντήσεις, τηλεφωνικές επικοινωνίες και παρασκηνιακές συζητήσεις, η γερμανική διπλωματία βρέθηκε πολλαπλώς εκτεθειμένη.

Η στάση την οποία τήρησε και οι ίσες αποστάσεις μεταξύ Αθήνας και Άγκυρας δεν απέφεραν τα επιθυμητά αποτελέσματα. Αντιθέτως, όπως διαπιστώνεται τις τελευταίες ημέρες, έδωσαν την δυνατότητα στον Ερντογάν να θέσει σε δοκιμασία τα όρια της ελληνικής κυβέρνησης, την αξιοπιστία της γερμανικής και την δυνατότητα της ίδιας της ΕΕ να αντιμετωπίσει μία πρωτόγνωρη για εκείνην συνθήκη.

Πολλαπλώς εκτεθειμένο το Βερολίνο

Εξ αρχής, οι διπλωματικοί παράγοντες στο Βερολίνο και η ίδια η καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ, ενήργησαν με προφανή ανεκτικότητα απέναντι στα παιχνίδια του Ερντογάν. Αποτέλεσμα ήταν να βρεθεί το Βερολίνο εκτεθειμένο σε τουλάχιστον τρεις περιπτώσεις.

Η πρώτη ένδειξη που όπως φάνηκε δεν αξιολογήθηκε σοβαρά, καταγράφηκε όταν ο Μεβλούτ Τσαβούσογλου «έκαψε» την υποτιθέμενη μυστική τριμερή συνάντηση Ελλάδας, Γερμανίας, Τουρκίας στο Βερολίνο, δημοσιοποιώντας τις παρασκηνιακές συζητήσεις για την προπαρασκευή της.

Το δεύτερο άδειασμα από τον Ερντογάν ήλθε προ ημερών, με το άνοιγμα του παραλιακού δρόμου στα Βαρώσια της Κύπρου. Μία κίνηση με την οποία προφανώς επιδίωξε να προκαλέσει το σύνολο της διεθνούς κοινότητας.

Η τρίτη μεγάλη πρόκληση εκδηλώθηκε με την έκδοση της τελευταίας NAVTEX για το «Oruc Reis» στην ελληνική υφαλοκρηπίδα και στα όρια των χωρικών υδάτων, μόλις λίγες ημέρες έπειτα από την γερμανική διαμεσολάβηση για την συνάντηση Δένδια – Τσαβούσογλου στην Μπρατισλάβα. Εκεί όπου υποτίθεται ότι είχε συμφωνηθεί η ανακοίνωση της ημερομηνίας για την έναρξη των διερευνητικών επαφών.

Η τελευταία αυτή πρόκληση σημειώθηκε ενώ ο Γερμανός υπουργός Εξωτερικών Χάικο Μάας ετοιμαζόταν για ένα νέο ταξίδι – αστραπή σε Αθήνα, Λευκωσία και Άγκυρα. Αναγκαστικά και αμήχανα ακύρωσε εν τέλει την επίσκεψη στην τουρκική πρωτεύουσα και έφτασε στην Ελλάδα και την Κύπρο, σε ένδειξη (όψιμης) συμπαράστασης.

Η περιφρονητική αυτή στάση του Ερντογάν απέναντι στην κυβέρνηση του Βερολίνου έχει ερείσματα, τα οποία φάνηκε ότι η γερμανική διπλωματία και πολιτική ηγεσία δεν εκτίμησε εγκαίρως και με βάση τα νέα δεδομένα. Ένα από αυτά είναι η γνωστή πολιτική επιρροή των περίπου 4 εκατομμυρίων τουρκογενών ψηφοφόρων της Γερμανίας, ένα άλλο οι γερμανικές επενδύσεις στην Τουρκία, ένα τρίτο η έκθεση ευρωπαϊκών τραπεζών και ασφαλιστικών ταμείων στο κατά τα άλλα χαμηλό, αλλά ακριβό, τουρκικό χρέος. Την ίδια στιγμή, σημαντική επίδραση στην γερμανική στάση έχει και η εκκρεμότητα των εξαγωγών οπλικών συστημάτων στην Τουρκία, η οποία έχει παγώσει εξ αιτίας του εμπάργκο, έπειτα από την τουρκική εισβολή στη Σύρια.

Πέραν των αντικειμενικών παραμέτρων και των συμφερόντων τα οποία καθορίζουν πολιτικές στάσεις και συμπεριφορές, η γερμανική πολιτική εν γενεί κατατρύχεται από από κάποια σοβαρά ελλείμματα.

Πολιτικοί παράγοντες στην Αθήνα, με μακρά διπλωματική εμπειρία και γνώση των χαρακτηριστικών της γερμανικής πολιτικής ζωής, επισημαίνουν την παράμετρο της διαχρονικής διπλωματικής απειρίας του Βερολίνου. «Δεν έχουν εμπειρία διαχείρισης της ίδιας της δύναμης τους», σημειώνει κορυφαίο πολιτικό στέλεχος και προσθέτει κάποια επιπλέον στοιχεία. Μεταξύ αυτών, η εμμονική προσκόλληση των Γερμανών στην οικονομική ισχύ, η οποία όμως δεν παρέχει και την δυνατότητα δυναμικών διπλωματικών παρεμβάσεων, αντίστοιχων με εκείνων των Αμερικανών.

«Δεν είναι στρατιωτική δύναμη»

Η ίδια πηγή αναφέρει και τον εγκλωβισμό των Γερμανών «στα ιστορικά τους συμπλέγματα», αλλά και μία καθοριστική παράμετρο η οποία περιορίζει εκ των πραγμάτων την αποτελεσματικότητα των διπλωματικών παρεμβάσεων του Βερολίνου: «Η Γερμανία δεν είναι στρατιωτική δύναμη και αυτό τους περιορίζει σημαντικά, σε σχέση με τους Γάλλους». Επιπλέον, επιδρά η ρηχή γνώση ως προς την διαχείριση των ανισορροπιών στην περιοχή της Μέσης Ανατολής, αλλά και το γεγονός ότι ακόμη και έμπειροι πολιτικοί συχνά θεωρούν αξιόπιστο τον κάθε συνομιλητή (εν προκειμένω, τον Ερντογάν) και παίρνουν τα λόγια του τοις μετρητοίς.

Στο πλαίσιο αυτής της ανάλυσης, το ίδιο πολιτικό πρόσωπο εκτιμά ότι «στο Βερολίνο πρέπει έπειτα από όλα αυτά να έχουν πάθει κάποιου είδους σοκ».

Ως προς την απροθυμία επιβολής κυρώσεων, μία εκτίμηση που διαμορφώνεται σε ορισμένους κύκλους στην Αθήνα, καταλήγει στο ότι οι Γερμανοί είναι πράγματι πεπεισμένοι ότι κάτι τέτοιο θα αποχαλινώσει εντελώς τον Ερντογάν στην συγκεκριμένη συγκυρία.

Υπό αυτό το πρίσμα, το ερώτημα προς απάντηση είναι ποια είναι η διέξοδος από την σημερινή κατάσταση.

Κατά τα όσα υπογραμμίζουν οι ίδιοι συνομιλητές, ο Ερντογάν μπορεί αυτή τη στιγμή να εξευτελίζει κάθε έννοια διπλωματίας και μαζί την ίδια την Ευρώπη συνολικά, πλην όμως εξακολουθεί να έχει ανάγκη την Ένωση, ακόμη και έπειτα από την σταδιακή απομάκρυνση του από την συζήτηση περί ένταξης.

Η ατζέντα που θα ενδιέφερε τον Ερντογάν

Σε αυτό το πλαίσιο, ένα ενδεχόμενο λάθος, τόσο της Γερμανίας όσο και άλλων εταίρων, ήταν ότι στην κρίσιμη περίοδο δεν φρόντισαν να δείξουν στον Ερντογάν ότι είναι διατεθειμένοι να βάλουν στο τραπέζι της συζήτησης κάποια ζητήματα, τα οποία για εκείνον είναι κομβικής σημασίας.

Κατά την ίδια συλλογιστική, θα μπορούσε να έχει αποφευχθεί ο εγκλωβισμός της Ένωσης στην ελληνο-τουρκική διένεξη και η αμήχανη στάση της. Κάτι τέτοιο θα ήταν εφικτό αν στην κατάλληλη χρονική συγκυρία είχαν περιληφθεί στο «πακέτο» της συζήτησης με την Τουρκία, ζητήματα όπως η τελωνειακή ένωση και το προσφυγικό, υπό όρους και προϋποθέσεις.

Στο σημείο που βρίσκονται σήμερα τα πράγματα, το ζητούμενο παραμένει ως προς την εξεύρεση τρόπων αποκλιμάκωσης.

Σύμφωνα με ορισμένες εκτιμήσεις, η διεύρυνση των συζητήσεων με τον Ερντογάν και η ένταξη της ελληνοτουρκικής διαφοράς σε μία διευρυμένη ατζέντα ευρω-τουρκικής συζήτησης, θα μπορούσε να έχει κάποια ουσιαστικά αποτελέσματα.

Προτάσεις και ιδέες που διατυπώνονται αυτήν την περίοδο σε think tanks και συνέδρια είναι πολύ πιο εύστοχες και εποικοδομητικές από κυβερνητικές αποφάσεις ή τις αντιπολιτευτικές κραυγές

Η περίοδος της πανδημίας έχει επιβάλλει τις συνθήκες της και στην πολιτική διαδικασία. Κυβερνήσεις ανά τον κόσμο βρέθηκαν αναγκασμένες να αντιμετωπίζουν σχεδόν κατ’ αποκλειστικότητα την επέλαση του covid-19, ενώ την ίδια στιγμή οι αντιπολιτευτικές δυνάμεις προσαρμόζουν τη δράση ή την αντίδρασή τους στην ίδια συνθήκη.

Ειδικότερα στην Ελλάδα, στο τέλος μίας μακράς και διαβρωτικής κρίσης, στην διάρκεια της οποίας παραδοσιακές πολιτικές δυνάμεις κατέρρευσαν και λαϊκιστικές και διχαστικές φωνές κυριάρχησαν, η πολιτική σκηνή χαρακτηρίζεται από ένα ιδιαίτερο φαινόμενο.

Από τη μία πλευρά, μία κυβέρνηση, η οποία εν πολλοίς ψηφίστηκε με αίτημα την επιστροφή σε κάποια κανονικότητα, διαχειρίζεται μία άκρως αντικανονική κατάσταση. Παρά ταύτα, αυτό συνδυάζεται με πρωτοφανείς δημοσιονομικές ελευθερίες και μία επίσης πρωτοφανή αποδοχή της μεταρρυθμιστικής αναγκαιότητας, την οποία προς το παρόν δεν φαίνεται να αξιοποιεί (με εξαίρεση την ταχεία ψηφιοποίηση πολλών διαδικασιών). Από την άλλη, μία αντιπολίτευση, η οποία μαθημένη καθώς είναι στον μηδενιστικό λόγο, αδυνατεί να παρακολουθήσει την εποχή και να αρθρώσει προτάσεις που να υπερβαίνουν στερεότυπα και παρωχημένες αντιλήψεις.

Αποτέλεσμα είναι, η χώρα να βρίσκεται αντιμέτωπη με επίμονες προκλήσεις για εκσυχρονισμό, κάλυψη του χάσματος από τον διεθνή ανταγωνισμό σε πολλά και κρίσιμα πεδία, αλλά παρά ταύτα χωρίς μία αποφασισμένη στρατηγική για την πορεία της στο μέλλον.

Νέος πολιτικός λόγος

Όσο το έλλειμμα αυτό γίνεται αισθητό στην κεντρική και θεσμοθετημένη πολιτική σκηνή, άλλες παράλληλες διαδικασίες αποδεικνύονται πολύ πιο παραγωγικές ως προς την διατύπωση ιδεών, πολιτικού λόγου και εν τέλει, προτάσεων για την προσαρμογή της Ελλάδας στο σύγχρονο και απαιτητικό διεθνές περιβάλλον.

Think tanks και συνέδρια, τα οποία κατά κανόνα συγκεντρώνουν παράγοντες της πολιτικής, της οικονομίας, της αγοράς και της διανόησης, συχνά καταλήγουν σε συμπυκνωμένες διαπιστώσεις και συμπεράσματα και σε έναν νέο πολιτικό λόγο. Κατά κανόνα, αυτός είναι πολύ πιο εύστοχος και παρεμβατικός από εκείνον ο οποίος διατυπώνεται στο θεσμικό πεδίο.

Ασφαλιστικό, μεταρρυθμίσεις στο δημόσιο, ψηφιακός μετασχηματισμός, αξιοποίηση ευρωπαϊκών πόρων, εθνικά θέματα, εξετάζονται και προσεγγίζονται σε αυτά τα fora με τρόπο ουσιαστικό και ρεαλιστικό, τον οποίο δεν συναντά κανείς στην συμβατική πολιτική διαδικασία.

Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι αυτό είναι κάτι το αυτονόητο. Πλην όμως, οι ανάγκες της χώρας και η υστέρηση των πολιτικών διαχειριστών της να αντεπεξέλθουν σε αυτές, καθιστά την παράλληλη αυτή διαδικασία εξαιρετικά χρήσιμη και διαμορφώνει σταδιακά μία νέα αντίληψη.

Με… χορηγό την πανδημία

Υπό τις παρούσες συνθήκες, η διάχυση του νέου αυτού πολιτικού λόγου έχει, κατά παράδοξο τρόπο, βοηθηθεί σημαντικά από την πανδημία. Συνέδρια και συζητήσεις τα οποία σε συνθήκες κανονικότητας θα διεξάγονταν με ένα πεπερασμένο κοινό, σήμερα και μέσω της τεχνολογίας, παρακολουθούνται από ένα πολύ διευρυμένο ακροατήριο.

Χαρακτηριστικές πρωτοβουλίες τέτοιου τύπου είναι οι συζητήσεις του Κύκλου Ιδεών, οι αντίστοιχες του Δικτύου, οι έρευνες της διαΝΕΟσις, οι παρεμβάσεις του ΕΛΙΑΜΕΠ, ή του ΙΟΒΕ, κ.ά. – πολλά από αυτά μάλιστα σε μεταξύ τους συνέργειες.

Το πρόσφατο συνέδριο του Κύκλου Ιδεών, με θέμα «Η Ελλάδα μετά (;) την πανδημία», ήταν ενδεικτικό της περιγραφόμενης διαδικασίας. Συζητήσεις για τη θέση της Ελλάδας στην ΕΕ την επόμενη δεκαετία, τις πραγματικές οικονομικές προκλήσεις μετά την πανδημική κρίση, τα ελλητουρκικά ή την ασφαλιστική μεταρρύθμιση, διεξήχθησαν με τρόπο διεξοδικό και αν μη τι άλλο, διαμόρφωσαν ένα πλέγμα ερεθισμάτων και προκλήσεων για την εφαρμοσμένη πολιτική.

Όλα αυτά δεν έχουν ακαδημαϊκό χαρακτήρα, δεδομένου ότι προέρχονται από πρόσωπα, τα οποία έχουν ασκήσει πολιτική εξουσία και έχουν κατά κανόνα μεταρρυθμιστικά «διαπιστευτήρια», ή από ανθρώπους της αγοράς και θεσμικούς παράγοντες, όπως ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας, Γιάννης Στουρνάρας.

Με το βλέμμα στην επόμενη δεκαετία

«Είναι ένα άλλο είδος πολιτικής που υπερβαίνει κόμματα και στερεότυπα, με έναν λόγο απροκατάληπτο», λέει σχετικά ο πρώην αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Ευάγγελος Βενιζέλος, επικεφαλής του Κύκλου Ιδεών. Ο ίδιος επισημαίνει την σημασία της τεχνολογίας ως προς την προσέγγιση ενός ευρύτερου κοινού και προσθέτει ότι το κρίσιμο στοιχείο είναι η ανταπόκριση που θα βρουν οι προτάσεις και αναλύσεις στον κόσμο και στις πολιτικές δυνάμεις. «Γι’ αυτόν τον λόγο πρέπει να επιμένουμε και να επανερχόμαστε», λέει. Επισημαίνει όμως και ότι «πρέπει να είναι σαφές ότι πίσω από αυτά δεν υπάρχει πολιτική υστεροβουλία» και θεωρεί ότι αυτό είναι καθοριστική παράμετρος για την αξιοπιστία αυτής της «άλλου είδους πολιτικής».

«Βλέπω την ανταπόκριση στις συζητήσεις με τον κόσμο», λέει την ίδια στιγμή η επικεφαλής του Δικτύου, Άννα Διαμαντοπούλου, πρώην υπουργός και Επίτροπος στην ΕΕ, προσθέτοντας ότι «πρέπει εγκαίρως να δούμε τι θα γίνει όταν πάψουμε να ζούμε σε συνθήκες κρίσης» και στα λεγόμενα της διακρίνει κανείς μία αναζήτηση για την πολιτική αντιστοίχιση των όσων συζητούνται στους κύκλους προβληματισμού. Ταυτόχρονα λέει ότι «η σημερινή κυβέρνηση έχει “χορηγό” την τριπλή κρίση (σ.σ. πανδημία, εθνικά θέματα, οικονομία)», ενώ επισημαίνει ότι είναι κρίσιμο να μην διαψευστούν οι μεταρρυθμιστικές προσδοκίες, δεδομένου ότι η ΝΔ δεν ψηφίστηκε στις τελευταίες εκλογές από ένα ομοιογενές, παραδοσιακά «δεξιό» σώμα ψηφοφόρων.

Ο Τάσος Γιαννίτσης συμμετείχε και εφέτος στο συνέδριο του Κύκλου Ιδεών, με μία παρέμβαση για το ασφαλιστικό. Μίλησε για την αντιδιαστολή ενός «αξιόπιστου και ενός πολιτικά αποδεκτού συστήματος», εκφράζοντας όμως την ίδια στιγμή την αμφιβολία του ως προς το αν μία αξιόπιστη μεταρρύθμιση είναι αυτή τη στιγμή μία ρεαλιστική προσδοκία.

Κατά τον πρώην υπουργό, ο οποίος ως γνωστόν επιχείρησε μία καίρια μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού προ 20 ετών, με τις γνωστές συνέπειες, «υπάρχει ένας κόσμος ο οποίος δεν εκφράζεται πολιτικά, δεν είναι σταθεροί κομματικοί ψηφοφόροι και που ενδεχομένως θα επιζητούσε να συγκεντρωθεί σε μία κίνηση. Ωστόσο, δεν είναι εύκολο».

Εκτιμά ότι η τρέχουσα περίοδος της κρίσης ίσως να συνιστά και ως προς τούτο μία ευκαιρία και πάντως θεωρεί ότι βρισκόμαστε σε ένα σημείο καμπής. «Υπάρχουν ασύλληπτα μεγάλοι κίνδυνοι και προκλήσεις για την Ελλάδα. Η δεκαετία 2020-2030 είναι μία εξαιρετικά κρίσιμη περίοδος. Αν δεν έχουν συμβεί κάποια πράγματα μέσα σε αυτήν, κινδυνεύουμε να βρεθούμε εγκλωβισμένοι σε αδιέξοδες καταστάσεις», σημειώνει ο κ. Γιαννίτσης.

– το άρθρο δημοσιεύτηκε στο ΒΗΜΑ της 4.10.2020

Ο Κώστας Παπαηλιού μας έστειλε ένα πολύ εννδιαφέρον άρθρο της NZZ της Adelheid Wölfl σχολιάζοντας “Καιρό είχαν τα μάτια μας να δουν κάτι τέτοιο!”:

Keiner hat es den Griechen zugetraut. Sie bieten Erdogan die Stirn und halten die Migranten von den Europäern fern.

Niemand muss in Europa wohl derzeit mit mehr Krisen gleichzeitig umgehen als die Griechen: Flüchtlinge auf den Ägäis-Inseln, die im Elend leben, aber nicht einfach weiter nach Europa geschickt werden sollen; ein rabiat gewordener türkischer Nachbar, der im Meer nach Erdgas sucht und mit militärischer Gewalt die Grenzen neu ziehen will; zu all dem noch die Corona-Pandemie, die das Alltagsleben auch der Griechen einschränkt und die ersten wirtschaftlichen Erfolge nach der langen Schuldenkrise niedergewalzt hat.

Δείτε το άρθρο…

Το Σάββατο 26 Σεπτεμβρίου συμπληρώθηκαν 31 χρόνια από τη δολοφονία του Παύλου Μπακογιάννη στην οδό Ομήρου. Ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, ο Κώστας Μπακογιάννης και η Ντόρα Μπακογιάννη ανέβασαν παλιές φωτογραφίες στα social media.Δείτε το αφιέρωμα του lifo.gr…

Ο δημοσιογράφος της Deutsche Welle Γιάννης Παπαδημητρίου δημοσίευσε προσφάτως το άρθρο “ Kommentar: Moria, die Hölle auf Erden “ με θέμα τα πρόσφατα γεγονότα στη Λέσβο. Περισσότερα…

Καίρια η παρέμβαση της Ντόρας Μπακογιάννη στο συνέδριο του Economist, το οποίο πραγματοποιήθηκε στις 15 και 16 Σεπτεμβρίου. Το πάνελ στο οποίο συμμετείχε η Ντόρα ανέλυσε το θέμα της ενίσχυσης των σχέσεων Ελλάδας και Βόρειας Μακεδονίας, τις εκκρεμότητες της Αθήνας με τα Τίρανα σε ότι αφορά τα θαλάσσια σύνορα, ενώ ασχολήθηκε με τα ελληνοτουρκικά και την ευρωπαϊκή προοπτική των Δυτικών Βαλκανίων. Στο ίδιο πάνελ συμμετείχαν δύο Βαλκάνοι πρωθυπουργοί οι κ.κ. Ζόραν Ζάεφ και ΄Εντυ Ράμα αλλά και ο πρώην υπουργός Εξωτερικών και βουλευτής της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης κ. Γιώργος Κατρούγκαλος.

Η Ντόρα Μπακογιάννη δε δίστασε απέναντι στον Αλβανό πρωθυπουργό να καυτηριάσει το γεγονός πως μετά την απόφαση του Αλβανικού Συνταγματικού Δικαστηρίου, προ δεκαετίας, με την οποία ακυρώθηκε η ελληνο-αλβανική συμφωνία για την οριοθέτηση των χωρικών υδάτων, που είχε υπογραφεί στα Τίρανα, η Ελλάδα και η Αλβανία μετρούν 12 χρόνια χωρίς να έχει υπάρξει μεταξύ τους αντίστοιχη συμφωνία.

Δεν υπάρχουν δικαιολογίες γι’ αυτό είπε η Ντόρα Μπακογιάννη στον Αλβανό πρωθυπουργό.

Δείτε την είδηση όπως δημοσιεύτηκε στο capital.gr…

Δεliτε το video όπως αναρτήθηκε από το ΑΠΕ-ΜΠΕ…

Ο δημοσιογράφος της Deutsche Welle Γιάννης Παπαδημητρίου (’87) μας έστειλε το άρθρο του “Der griechische Patient – zehn Jahre danach“ με θέμα τις σχέσεις Ελλάδας – Ευρωπαϊκής Ένωσης. Περισσότερα…

Μία ανάρτηση του Άγγελου Κωβαίου στο facebook με ένα ποίημα – καταγγελία της Δέσπως Διαμαντίδου

Δεν πήγα ποτέ σε ελληνικό σχολείο.Ό,τι έμαθα, το έμαθα με ιδιαίτερα μαθήματα.

Πήγα στο Γερμανικό Σχολείο.

Είχαμε εβραιόπουλαπου τα πήρανε στη Γερμανία.

Δεν ξεχνώ, επίσης,τον εβραίο δάσκαλό μου, της γυμναστικής.

Όταν πήγα στο Νταχάου,είδα τ’ όνομά του γραμμένοανάμεσα στους ανθρώπουςπου τους είχαν κάψει στους φούρνους.

Μόλις βγήκα έξω,έκανα εμετόκαι είδα κι έναν κύριο παραπέραπου έκανε το ίδιο.

Δέσπω Διαμαντίδου

Δείτε την ανάρτηση…

από ανάρτηση της Μαρίας Θερμού στο Facebook:

«Επειδή ακούω και διαβάζω διάφορες ανοησίες:

1ον. Δεν κάηκαν τα …μάρμαρα στις Μυκήνες, όχι απλώς γιατί δεν κάηκαν οι Μυκήνες αλλά γιατί δεν υπάρχουν μάρμαρα. Λίθος το υλικό κατασκευής

2ον. Δεν κάηκε σήμερα η Πύλη των Λεόντων, γιατί η πέτρα μαυρισμένη έφτασε σε μας στα νεώτερα χρόνια. ΄Επειτα, αν θυμάμαι καλά (ναι, είμαι μερικών …χιλιάδων ετών!) τα μυκηναϊκά ανάκτορα είχαν καταστραφεί από φωτιά… Δείτε και μερικές παλαιότερες φωτό, έτσι για χάζι. (Σ΄αυτήν του 1876 με τον κόσμο, ο Σλήμαν πάνω δεξιά, ο Ντέρπφελντ αριστερά)»

Ο δημοσιογράφος Παύλος Αγιαννίδης, στο τελευταίο άρθρο του (27/8/2020) στο youfly.com με τίτλο “ Μπαράζ θεατρικών ακυρώσεων από δήμους της Αττικής“ αναφέρεται στα δεινά που απειλούν τον κόσμο του θεάματος λόγω της πανδημίας. Πληροφορίες…

Ο δημοσιογράφος Παύλος Αγιαννίδης, στο τελευταίο άρθρο του (22/8/2020) στο protagon.gr με τίτλο “Αυτή τη Μονή – πολύτιμο πρότυπο εξισλαμίζει ο Ερντογάν“ αναφέρεται στα αδιανόητα σχέδια του Τούρκου προέδρου (μετά τη μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί) για την περίφημη και μοναδική Μονή της Χώρας στην Κωνσταντινούπολη αλλά και για άλλα βυζαντινά μνημεία.

Είναι κοινό μυστικό. Οι μέχρι τώρα επισκέπτες της Κωνσταντινούπολης μπορεί να έσπευδαν πρώτα στο παγκόσμιο σύμβολο του Βυζαντίου και της Ορθοδοξίας, την Αγία Σοφία, αλλά εντυπωσιάζονταν από την περίφημη Μονή της Χώρας. Μιλάμε για τα δύο τεράστιας σημασίας μνημεία της παγκόσμιας κληρονομιάς που μετατρέπονται σε τζαμιά, χάνοντας τα χαρακτηριστικά της βυζαντινής χριστιανικής τέχνης, θύματα μιας μισαλλόδοξης μανίας εθνικιστικής επίδειξης από το καθεστώς Ερντογάν. Ειδικά για τη Μονή της Χώρας μιλάμε για το Καριγιέ Τζαμί.

Περισσότερα…

Ο Πάνος Λασκαρίδης έδωσε μία συνέντευξη στον Άγγελο Κωβαίο στο Βήμα της Κυριακής (23.8.2020)

«Ο Πρωθυπουργός να οργανώσει μία “κίνηση των πλουσίων”»

Ο Παναγιώτης Λασκαρίδης είναι ένας από τους πλέον επιτυχημένους και δραστήριους Έλληνες εφοπλιστές και την ίδια στιγμή έχει αναπτύξει ένα σημαντικό κοινωφελές έργο, είτε αυτόνομα, είτε μέσω της Ένωσης Εφοπλιστών, είτε μέσω του Ιδρύματος Αικατερίνης Λασκαρίδη. Με τις πρόσφατες δωρεές των πλοίων γενικής υποστήριξης «ΑΤΛΑΣ Ι» και «ΗΡΑΚΛΗΣ» στο ΠΝ, έχει δείξει εμπράκτως πώς αντιλαμβάνεται τον ρόλο της επιχειρηματικής και εφοπλιστικής ελίτ. Στην συνομιλία του με το «ΒΗΜΑ της Κυριακής» εξηγεί την σημασία της ευεργεσίας στην σημερινή συγκυρία, μιλάει για τον ρόλο, τις ευθύνες και τις παραλείψεις του κράτους και επιμένει εμφατικά στην σημασία και την αναγκαιότητα ενίσχυσης των ΕΔ.

«Η χρήση της λέξης του ευεργέτη και της ευεργεσίας, όπως πάρα πολλά πράγματα, έχουν λίγο φθαρεί. Αν πάρετε τους μεγάλους Ελληνες ευεργέτες πριν από 100-150 χρόνια, ήταν άνθρωποι που ξεκίνησαν πάμπτωχοι, έγιναν πάμπλουτοι και στο τέλος άφησαν όλη τους την περιουσία στο δημόσιο», λέει ο Π. Λασκαρίδης και εξηγεί τη διαφορά: «Σήμερα, σπανίως οι ευεργέτες αφήνουν όλη τους την περιουσία, ή σχεδόν ποτέ. Αφήνουν στα παιδιά τους, στην οικογένειά τους, στις επόμενες γενιές της οικογένειας κλπ. και δίνουν ενδεχομένως ένα ποσοστό, το οποίο συνήθως είναι μικρό. Αυτή είναι η μεγάλη διαφορά.

Δεύτερη μεγάλη διαφορά είναι ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχει πραγματικά τόσο μεγάλη αναγνώριση του ότι “έβγαλα πολλά λεφτά, άρα πρέπει να επιστρέψω κάποια”. Υπήρχε ένα παλιό ρητό, το οποίο έλεγε: “εκ της κοινωνίας ελάβομεν και εις την κοινωνίαν θα αποδώσομεν”».

Γιατί θα αποτύχουν τα «εθνικά ταμεία»

Ωστόσο, το θέμα είναι μάλλον για ποιον σκοπό διατίθενται κάποια χρήματα, όχι αν απλώς κατατίθενται σε κάποιον λογαριασμό. Αλλωστε αυτό μάλλον έχει και κάποια άλλα προβλήματα.

«Ναι», απαντά ο κ. Λασκαρίδης, επισημαίνει όμως και αυτό: «Πριν δούμε τον σκοπό, να δούμε τον τύπο, την διαδικασία. Είναι τρομερό το πόσοι άνθρωποι θέλουν να βοηθήσουν, είτε με λίγα χρήματα, είτε με πολλά, είτε με πάρα πολλά, αλλά απέχουν και δεν θέλουν με τίποτα να δώσουν “ζωντανά” χρήματα. Γιατί; Διότι έχουν απίστευτη δυσπιστία ως προς το αν αυτά θα τα διαχειριστούν κάποιοι με σωστό τρόπο. Και γι’ αυτό το λόγο, όλες αυτές οι συζητήσεις και προσπάθειες και εκκλήσεις, να κάνουμε εθνικό ταμείο, εθνικό ταμείο του στόλου, εθνικό ταμείο ομογένειας κλπ., δεν πρόκειται να επιτύχουν. Αυτό είναι απολύτως σίγουρο, διότι κανείς δεν έχει εμπιστοσύνη στο κράτος ότι θα διαχειριστεί τίμια τα χρήματα. Αυτό το θέμα το έχει επιτέλους καταλάβει το κράτος. Και εκεί έχει βοηθήσει κάπως η κυβέρνηση, με ορισμένες σχετικά πρόσφατες νομοθετικές ρυθμίσεις. Τι σημαίνει αυτό; Σου λέει, “θέλω αυτό, φτιάξ’ το εσύ και δώσ’ το μου”. Εκεί πράγματι δεν τίθεται θέμα κακοδιαχείρισης και η διαδικασία απλοποιείται. Από ό,τι γνωρίζω, αυτή τη στιγμή, ό,τι γίνεται, γίνεται με αυτόν τον τρόπο».

Τον Ιανουάριο, κατά την ομιλία του στην παρουσίαση των επετειακών δράσεων της «Πρωτοβουλίας 1821-2021» (σ.σ. πρόκειται για την συνεργασία των 15 μεγαλύτερων κοινωφελών ιδρυμάτων της χώρας για τα 200 χρόνια της Επανάστασης, όπου συμμετέχει το «Ιδρυμα Αικ. Λασκαρίδη»), ο Π. Λασκαρίδης έκανε μία πολύ συγκεκριμένη αναφορά στην τουρκική απειλή. Λίγους μήνες αργότερα δώριζε το δεύτερο πλοίο γενικής υποστήριξης στο ΠΝ. Δεδομένης της κρίσιμης κατάστασης σήμερα, θα μπορούσε να σταλεί ένα μήνυμα, αν π.χ. οι εφοπλιστές αναλάμβαναν κάποιο μέρος εξοπλιστικών δαπανών, συντήρησης ή εκσυγχρονισμού των Ε.Δ.; Είναι εφικτό κάτι τέτοιο;

«Εγώ πιστεύω ότι δεν είναι εφικτό», απαντά και εξηγεί: «Ο λόγος είναι ότι στο μεγάλο σώμα των εφοπλιστών, η δαπάνη για τις ΕΔ δεν θεωρείται τόσο επείγουσα ανάγκη».

Βούτυρο ή κανόνια;

Όπως λέει, και λόγω επαγγέλματος και λόγω ενδιαφέροντος και λόγω ναυτιλίας, ο ίδιος γνώριζε κάποια πράγματα: «Με την πολιτεία και με την ηγεσία έχουμε μιλήσει πολλές φορές για το θέμα των ΕΔ. Βέβαια σε σχετικά χαμηλό επίπεδο. Και ο λόγος είναι ότι η πολιτική και στρατιωτική ηγεσία δεν φαντάζεται ή δεν τολμά να ζητήσει πολύ μεγάλα πράγματα, τα οποία θα μπορούσε να ζητήσει, αλλά όχι φανερά και επισήμως. Δηλαδή, η κορυφή της πολιτείας, συνήθως ο Πρωθυπουργός, ο οποίος ξέρει τους 50 πλουσιότερους ανθρώπους στην Ελλάδα – έναν-έναν, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία – θα πρέπει να οργανώσει κάποια κίνηση».

Ο κ. Λασκαρίδης υπογραμμίζει ότι η ανάγκη στις ΕΔ είναι μεγάλη και ότι απαιτούνται πάρα πολλά χρήματα. «Μιλάμε για 1 ή 2 δισ., για κάποιο νέο πρόγραμμα, αν θα γίνουν π.χ. κάποιες μετατροπές φρεγατών. Αυτό δεν θα γίνει από ιδιώτες», λέει. Συμπληρώνει όμως και ότι οι ιδιώτες ή κάποιοι από αυτούς, έχουν το καθήκον να πιέσουν την πολιτεία να το κάνει, διότι η πολιτεία δεν το κάνει. Για ποιον λόγο; «Αυτό συμβαίνει ξεκάθαρα για πολιτικάντικους λόγους. Και η προηγούμενη κυβέρνηση και η σημερινή έδωσαν επιδόματα της τάξης των 700 εκατομμυρίων, θα δώσουν τώρα αναδρομικά κάποια δισ., ενώ θα μπορούσαν κάλλιστα να αναδιοργανώσουν τις ΕΔ και να τις βοηθήσουν, γιατί χρειάζονται βοήθεια». Επισημαίνει δε και το εξής: «Σκεφτείτε να ήταν οι ΕΔ μας πιο ισχυρές. Θα ενεργούσε με τον ίδιο τρόπο η Τουρκία; Προφανέστατα όχι. Τώρα ταξιδεύει ο υπουργός Εξωτερικών, έχει διαρκείς τηλεφωνικές επικοινωνίες ο Πρωθυπουργός, κινητοποιείται ο Στόλος, μπαινοβγαίνει στον Ναύσταθμο, μαχητικά πετούν σε αναχαιτίσεις κλπ. Και μόνο αυτά να είχαμε γλιτώσει σε μεροκάματα, θα ήμασταν πολύ καλύτερα. Δεν το έχουμε δει σωστά, νομίζω».

Ποιες είναι οι δυνατότητες, αν θέλει κάποιος να είναι ρεαλιστής; «Υπάρχουν πράγματα να διορθωθούν και να έχουν ένα πολύ καλό value for money, τα οποία είναι στο πλαίσιο των δυνατοτήτων πολλών εφοπλιστών, επιχειρηματιών και βιομηχάνων. Επιμένω ότι εκεί πρέπει να υπάρχει μία πίεση εκ των άνω. Τώρα, αν θα είναι ο Πρωθυπουργός, αν μπορεί να συνεννοηθεί και με τον αρχηγό της αντιπολιτεύσεως και όλοι μαζί και η Πρόεδρος της Δημοκρατίας, να φωνάξουν 50 άτομα και να τους πουν, “εισφέρετε από ένα εκατομμύριο ο καθένας, να φτιάξουμε 10 πράγματα στο Ναυτικό, στην Αεροπορία και στον Στρατό”. Από πλευράς ποσών, αυτά είναι αστεία».

Όραμα, λαός, ηγεσία

Μήπως όλα αυτά έχουν να κάνουν με κάποιο όραμα που πρέπει να υπάρχει και να υπηρετείται για λογαριασμό της χώρας;

«Θα σας πω το εξής: Ο περιβόητος Μουσταφά Κεμάλ, ο οποίος διέλυσε την Ελλάδα της Μικράς Ασίας, μετά το ’22, αν και απόλυτος κυρίαρχος στην Τουρκία, είχε και αυτός πολλά προβλήματα. Έλεγε λοιπόν τότε ότι για να προοδεύσει ένα έθνος πρέπει να συντρέχουν τρεις συνθήκες. Πρώτον, να υπάρχει ένα όραμα. Εγώ πιστεύω ότι στην Ελλάδα σήμερα υπάρχει ένα τέτοιο όραμα, το οποίον είναι, κατά τη δική μου γνώμη προφανώς, να γίνουμε ένα μοντέρνο, ευημερούν, ευρωπαϊκό κράτος. Δεύτερον, ο λαός πρέπει να πιστέψει σε αυτό το όραμα. Σήμερα, νομίζω ότι και αυτό σχεδόν το έχουμε καταφέρει. Όσοι δεν ήθελαν την Ευρώπη, το ευρώ ή τη Μέρκελ κι έλεγαν ότι όλοι αυτοί είναι κακοί άνθρωποι που μας τρώνε τα λεφτά, πιστεύω ότι έχουν ελαχιστοποιηθεί.

Η τρίτη συνθήκη είναι να υπάρχει μία ισχυρή, αξιόπιστη ηγεσία.

Η σύνδεση όλων αυτών με τα προηγούμενα, είναι και το θέμα της Πρωτοβουλίας για το ’21, που είναι και μία πρωτοφανής για την χώρα κοινή προσπάθεια 15 ιδιωτικών ιδρυμάτων. Θα μου πείτε, θα αλλάξει ο κόσμος μ’ αυτό; Τι να σας πω, δεν αποκλείεται».

Περισσότερα…

Και ξαφνικά λίγο πριν τον Δεκαπενταύγουστο στις 11 του μήνα, χάσαμε τον Ντίνο Χριστιανόπουλο, τον σπουδαίο Θεσσαλονικιό ποιητή, που το πραγματικό του όνομα ήταν Κωνσταντίνος Δημητριάδης, που ζούσε μόνιμα στην Θεσσσαλονίκη, που ήταν “Εναντίον” των βραβεύσεων, που ψήφιζε πάντα “λευκό και που όπως συνήθιζε να ξεκαθαρίζει για την ποίησή σε σχέση με τον Καβάφη: “…η βασικότερη διαφορά είναι ότι ο Καβάφης είναι φιλήδονος, ενώ εγώ γράφω για την αγωνία της ερωτικής στέρησης”.

Δανειζόμαστε από το άρθρο του Χρήστου Παρίδη στο lifo.gr:

“Στα χρόνια της Κατοχής κόντεψε να πεθάνει δύο φορές από την ασιτία. Λίγο αργότερα, με ένα κασελάκι κρεμασμένο στο στήθος και με την πραμάτεια του, τσιγάρα, παστέλια και καρτ ποστάλ, έβγαζε ένα στοιχειώδες μεροκάματο για να μπορεί να επιβιώνει. Εκείνα ακριβώς τα χρόνια, με αιματηρές οικονομικές θυσίες, γράφτηκε συνδρομητής στο παιδικό περιοδικό «Ελληνόπουλο» με το ψευδώνυμο «Το Χριστιανόπουλο», με το οποίο δημοσίευσε το πρώτο του ποίημα, «Παράπονο ξενιτεμένου», το οποίο και μελοποίησε εμπειρικά. Τότε άρχισε να γράφει ποιήματα, που τελικά έφτασαν τα 300! Το 1945 εξέδωσε το πρώτο του περιοδικό με τίτλο «Χριστιανόπουλο» σε τέσσερα χειρόγραφα αντίτυπα με 16 έγχρωμες εικονογραφημένες σελίδες. Η κυκλοφορία του συνεχίστηκε άλλα δύο χρόνια και ο ίδιος το υπέγραφε ως Ντίνος Χριστιανόπουλος. Έβγαλε συνολικά δέκα τεύχη”.

Δεν είχε σχέση με την Σχολή μας, όμως οι παλαιότεροι ήμασταν ακόμη σχολείο όταν ακούσαμε τις λίγεςγραμμές που δάνεισε στον Διονύση Σαββόπουλο και που τραγούδησε μοναδικά η Δόμνα Σαμίου στα “Δέκα Χρόνια Κομμάτια”:

“Τι να τα κάνω τα τραγούδια σας, ποτέ δε λένε την αλήθεια, ο κόσμος υποφέρει και πεινά, κι εσείς τα ίδια παραμύθια,

Τι να τα κάνω τα τραγούδια σας, είναι πολύ ζαχαρωμένα, ταιριάζουν σε σοκολατόπαιδα μα δεν ταιριάζουνε σε μένα…”

Αντισυμβατικός, καυστικός, ειρωνικός, δηκτικός, αθυρόστομος, σοφός, σχολίαζε συνεχώς τα έργα και τις ζωές όλων. Ανήμερα της παγκόσμιας μέρας της ποίησης, της πρώτης μέρας της Άνοιξης, ανήμερα και των γενεθλίων του (γεννήθηκε 21 Μαρτίου 1931, ημέρα της Εαρινής Ισημερίας), απαντούσε πριν από πέντε χρόνια στην ερώτηση του Αθηναϊκού-Μακεδονικού ΠΕ: «Σε τι βοηθά λοιπόν η ποίηση;»

“Ακανθώδες το ερώτημα και δε νομίζω να δύναται κανείς να δώσει τη σωστή απάντηση. Ίσως, θα μπορούσα να πω ότι δίνει έκφραση στην ψυχική ανάγκη μιας μερίδας ανθρώπων που λέγονται ποιητές. Ίσως και σε ορισμένους από τους αναγνώστες τους. Είναι απίθανο μυστήριο αυτό της ποίησης… Εμένα, πάντα μου άρεσαν- μου αρέσουν πολύ, οι λέξεις… Δεν μπορώ όμως να διεισδύσω σ αυτό το μυστήριο που λέγεται ποίηση… Μπορεί όμως η ποίηση να αναστείλει πολέμους, να δώσει λύση σ’ αυτή την κρίση που βιώνουμε; Δε νομίζω…”.

Είχε μεγάλη αγάπη για το ρεμπέτικο και τον Τσιτσάνη:

“Η σημασία του Τσιτσάνη στο ρεμπέτικο είναι μεγαλύτερη από τη σημασία που έχει ο Σεφέρης στον χώρο της ποίησης. Γι’ αυτό και τον συνδέω με τον Καβάφη. Γι’ αυτό και θυσίασα τόσα χρόνια κι έχυσα τα μάτια μου. Μια πραγματική θυσία εις βάρος του δικού μου δημιουργικού έργου στον χώρο του τραγουδιού.”

“Το ρεμπέτικο είναι η πολιτιστική αξία του ελληνισμού. Σ’ ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ένωση δεν υπάρχει σύγχρονο λαϊκό τραγούδι..

Μόνο στην Πορτογαλία τα φάντος και στην Ελλάδα το ρεμπέτικο είναι οι τελευταίες εστίες του…”

Θα μπούμε βέβαια στον πειρασμό να αναφέρουμε κάποιες κουβέντες του αντιγράφοντας μερικές αράδες από τα “Μικρά Ποιήματα”:

“…να ζούμε δίπλα σε πηγές και σε ποτάμια και σεις να πίνετε νερά εμφιαλωμένα!”

“…αλήθεια πόσο σκλάβος μπορεί να ‘ναι ο πρόεδρος του σωματέιου των σκλάβων;”

“…όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει – τόσες πληγές μόνο το νόμπελ μπόρεσε να τις γιατρέψει”

“…ώστε σου κακοφάνηκε που η κρεμ καραμελέ μύριζε κρεμμυδάκι, μα τι περίμενες λοιπόν από γλυκά εστιατορίου;”

“…και τι δεν κάνατε για να με θάψετε, όμως ξεχάσατε πως είμαι σπόρος”

“…για σένα μιά ακόμα δοκιμή, για μένα μιά δοκιμασία ακόμα”

“…τα πάντα κρέμονται από μία κλωστή, μονάχα ο έρωτας κρέμεται από μία τρίχα”

“…όλοι είναι όμορφοι, κατάλληλοι για συντροφιά – όλοι είναι εύκολοι, όταν κλωτσαέι η μοναξιά – γιατί λοιπόν τόση ερημιά;”

Ο Νίκος Κουτρουμπάς μας έστειλε ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο του Τανέρ Ακσάμ για την Αγία Σοφία. Ο Τανέρ Ακσάμ είναι Τουρκο-γερμανός ιστορικός και κοινωνιολόγος γεννημένος το 1953 με σπουδές Είναι πολιτογραφημένος Γερμανός και έχει πάρει θέση και έχει φυλακιστεί στο παρελθόν για το θέμα των Αρμενίων και στις αρχές του χρόνου, στις 29 Ιανουαρίου 2020 ο Πρόεδρος της Γαλλίας Εμμανουέλ Μακρόν του απένειμε το Μετάλιο Θάρρους και Αφοσίωσης.

“Ζούμε στον 21ο αιώνα, η νοοτροπία μας είναι ακόμα εκείνη του 1453”

Συγκλονιστική συνέντευξη του Τούρκου ακαδημαϊκού και ιστορικού Τανέρ Ακσάμ, στην διαδικτυακή εφημερίδα Ahval.

“Στην πραγματικότητα το μόνο πράγμα που έπρεπε να πει κανείς για το θέμα της Αγίας Σοφίας είναι “ανάρμοστο” και “ντροπή”.

Σκέπτομαι, όμως, ότι οι συνομιλητές μου δεν διαθέτουν την πολιτιστική λεπτότητα να αντιληφθούν το νόημα αυτών των λέξεων.

Γι αυτό θα μιλήσω ανοιχτά για το θέμα και με τον τρόπο που θα τον καταλάβουν.

Αυτό που έγινε στην Αγία Σοφία είναι ένα ξεκάθαρο δείγμα βαρβαρότητας.

Αποτελεί την διακήρυξη των Τούρκων ότι είναι απολίτιστοι και καταστροφικοί.

Γιατί;

Επειδή με αυτό που έκαναν δήλωσαν σε όλο τον κόσμο ότι: “όσο κι αν ζούμε στον 21ο αιώνα διατηρούμε τη νοοτροπία του κατακτητή του 1453. Εμείς ακόμα και στον 21ο αιώνα δεν έχουμε την αγωνία να προστατεύσουμε μια παγκόσμια κληρονομιά της ανθρωπότητας”.

Δεν έχουμε αποθέματα πολιτισμού για να πάμε πάρα πέρα την πολιτιστική κληρονομιά που μας κληροδότησαν.

Δεν έχουμε να προσθέσουμε ούτε ένα λιθαράκι στην παγκόσμια κληρονομιά.

Εμείς δεν μπορούμε να δημιουργήσουμε μια νέα πολιτισμική αξία.

Μπορούμε μόνο να την κατακτήσουμε, να την χαλάσουμε, να την γκρεμίσουμε και να την καταστρέψουμε.

Αυτό συνέβη με ένα από τα σπουδαιότερα μνημεία της παγκόσμιας κληρονομιάς, την Αγία Σοφία, που μετατρέψαμε σε τζαμί και την κατακτήσαμε ξανά, όπως το 1453, αλλά στον 21ο αιώνα.

Αυτό που έγινε είναι μια πολιτισμική καταστροφή.

Μήπως ο Ερντογάν και ο Μπαχτσελί θα καταλάβουν τώρα τα αίτια της εξαιρετικά αρνητικής εικόνας που επικρατεί στον κόσμο έναντι των Τούρκων;

Ο Ρώσος διανοούμενος του 19ου αιώνα Nikolay Denilevski έκανε μια διάκριση μεταξύ των κοινωνιών που δημιουργούν πολιτισμό κι εκείνων που τον καταστρέφουν. Απαριθμεί με χρονολογική σειρά αυτούς που δημιούργησαν δέκα είδη πολιτισμών, Αιγύπτιοι, Κινέζοι, Ασσύριοι, Βαβυλώνιοι, Φοίνικες, Κελντανί, Ινδοί, Πέρσες, Έλληνες, Ρωμαίοι, Άραβες, Ευρωπαίοι και συνεχίζει:

Παράλληλα με αυτούς τους θετικούς πολιτισμούς υπήρξαν παράγοντες, όπως οι Ούννοι, οι Μογγόλοι και οι Τούρκοι που έλαμψαν κατά διαστήματα και μετά έσβησαν και χάθηκαν.

Όλοι αυτοί εκπλήρωσαν το καταστροφικό τους καθήκον, συνέβαλαν στο θάνατο θνησιγενών πολιτισμών και αφού διασκόρπισαν τα απομεινάρια τους επιστρέφουν στην ασημαντότητά τους και χάνονται.

Αυτούς μπορούμε να τους χαρακτηρίσουμε αρνητικούς παράγοντες της Ιστορίας.

Έχουν λεχθεί πάρα πολλά πράγματα σε βάρος των Τούρκων στη Δύση.

Όχι μόνο οι διανοούμενοι αλλά και απλοί άνθρωποι εκφράστηκαν για την καταστροφική τάση πολιτισμών των Τούρκων.

“Οι Τούρκοι ποδοπατούν σε κάθε βήμα που κάνουν στην Βαλκανική Χερσόνησο τα έργα πολιτισμού χιλιάδων χρόνων”.

“Ο Τούρκος όπου βρει δένδρο θα το κόψει”.

“Οι Τούρκοι εξαφάνισαν παντού πολιτισμούς και δεν προστάτευσαν ποτέ αυτά που βρέθηκαν στην ιδιοκτησία τους.”

“Δεν είναι με κανένα τρόπο πολιτισμένος λαός και δεν κατάφερε να σταθεί αντάξια στο επίπεδο πολιτισμού των εδαφών που κατέκτησε”.

“Δεν καρπίζει τίποτα στο έδαφος που πάτησε το πόδι Οθωμανού”.

“Ξεράθηκαν και δεν φυτρώνουν ούτε χορτάρια εκεί που πάτησαν Οθωμανοί”.

Οι Οθωμανοί δεν έκαναν τίποτα άλλο από το να καίνε, να ρημάζουν, να καταστρέφουν τα μέρη που κατέκτησαν.

Σε ορισμένες πηγές μάλιστα αναφέρεται ότι η καταστροφική μανία και η αναλγησία των Τούρκων δεν στρέφεται μόνο έναντι των ξένων.

Οι Τούρκοι αξιωματούχοι πνίγουν και σκοτώνουν βάρβαρα τους δικούς τους ανθρώπους όταν αισθανθούν την παραμικρή υποψία.

Εάν τώρα επαναληφθούν όλα αυτά θα μπορέσει ο Ερντογάν και ο Μπαχτσελί να πουν όχι δεν είναι έτσι; Κοιτάξτε σε τι χάλια οδήγησαν τη χώρα.

Καταπιέζεται, βασανίζεται και φυλακίζεται κάθε άνθρωπος που ασκεί την παραμικρή κριτική έναντι της εξουσίας.

Αυτά που καταστρέφουν δεν είναι μόνο άνθρωποι.

Τόσο η πολιτιστική κληρονομιά όσο και το φυσικό περιβάλλον εισπράττουν αρκούντως το μερίδιό τους.

Αυτό που κάνουν είναι μια φοβερή, απεριόριστη χρήση δύναμης, η οποία δεν είναι τίποτα άλλο παρά η αδηφαγία της καταστροφικής μανίας του φανατισμού.

Στην πραγματικότητα ο Ερντογάν και ο Μπαχτσελί εκπροσωπούν την παραδοσιακή βαρβαρότητα και τάση καταστροφής που έχει βαθιές ρίζες σε αυτό τον τόπο.

Σήμερα η Μικρά Ασία είναι γεμάτη με κατεστραμμένες εκκλησίες και ιερούς τόπους που χρησιμοποιούνται είτε ως στάβλοι είτε ως αποθήκες.

Το δίδυμο Ερντογάν-Μπαχτσελί (μπορείτε να προσθέσετε και τον Περιντσέκ) είναι οι εκπρόσωποι της καταστροφικής παράδοσης που έκαψε, γκρέμισε την Μικρά Ασία και δεν περιορίστηκε μόνο στον εκτοπισμό και τον αφανισμό ανθρώπων αλλά επεκτάθηκε και στην πολιτιστική κληρονομιά.

Η τουρκική μανία καταστροφής και εξόντωσης βρίσκονται στην εξουσία ως συνασπισμός Ερντογάν-Μπαχτσελί.

Για αυτό τον λόγο η αντίσταση σε αυτούς πρέπει να εκληφθεί ως αγώνας πολιτισμού για κάθε Τούρκο.

Έχει ιδιαίτερη η σημασία η κράτηση στις φυλακές του Οσμάν Καβάλα, ιδρυτή του Ιδρύματος Πολιτισμού της Ανατολίας, που θέλει να διασώσει την πολιτισμική κληρονομιά αυτού του τόπου.

Το θέμα συζήτησης είναι η δοκιμασία των Τούρκων με τον Πολιτισμό.

Στο τέλος θα κερδίσει ο Πολιτισμός.

Οι Βυζαντινοί κλείστηκαν στην Αγία Σοφία, τις τελευταίες μέρες της αυτοκρατορίας, και περίμεναν να τους σώσει ο θεός.

Το ίδιο κάνει τώρα και ο Ερντογάν, καταφεύγει στην Αγία Σοφία για να σωθεί.

Οι φτωχοί άνθρωποι που δεν μπορούν να ταΐσουν τα παιδιά τους τι θα κάνουν; Θα πάνε στον ναό να προσευχηθούν για να λύσουν τα προβλήματά τους που οφείλονται στην κακοδιαχείριση του σουλτάνου;

Πέρα από τους λεονταρισμούς και τα φτηνά πολιτικά τεχνάσματα καλά θα κάνει ο σουλτάνος να διαβάσει τι έλεγε ο Κικέρων που έζησε π.Χ.

“Τους ιερούς χώρους δεν τους αγγίζεις όχι μόνο με το χέρι αλλά ούτε με τη σκέψη”.

Δείτε το βιογραφικό του στην wikipedia…

Η Ντόρα Μπακογιάννη έδωσε μία συνέντευξη στον Βασίλη Σκουρή που δημοσιεύτηκε στο ieidiseis.gr

«Η διαιώνιση των διαφορών επιβαρύνει πολύ περισσότερο το κλίμα και δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί ως λύση», προειδοποιεί η πρώην υπουργός Εξωτερικών, ενώ με συνέντευξή της στο iEidiseis.gr, διαμηνύει πως «ο υγιής πατριωτισμός έχει τεράστια διαφορά από την πατριδοκαπηλία και επιμένει στη συναίνεση

Ως το διάδοχο σχήμα του Ελσίνκι προσαρμοσμένο στη σημερινή πραγματικότητα χαρακτηρίζει την πρότασή της για την ανάγκη μιας συνολικής ευρωπαϊκής συμφωνίας με την Τουρκία η Ντόρα Μπακογιάννη με αποκλειστική συνέντευξή της στο iEidiseis και το αφιέρωμα για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις.

Η πρώην υπουργός Εξωτερικών υπενθυμίζει πως η ευρωτουρκική συμφωνία που προτείνει περιλαμβάνει τρεις άξονες: Ο πρώτος είναι η οικονομική σχέση την οποία θα έχει η Τουρκία με την Ευρώπη, ο δεύτερος είναι το θέμα του μεταναστευτικού που είναι ένα πολύ σημαντικό θέμα και θα πρέπει να λυθεί και ο τρίτος είναι η συμμόρφωση της Τουρκίας με τους κανόνες του Διεθνούς Δικαίου. «Με δύο λόγια θα αφορά όλα τα θέματα οικονομίας και ασφάλειας των συνόρων στην περιοχή», αναφέρει, ενώ τονίζει με νόημα: «Η άποψή μου είναι ότι η διαιώνιση των διαφορών επιβαρύνει πολύ περισσότερο το κλίμα και δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί ως λύση. Η στρατικοποίηση όπως καταλαβαίνετε είναι η έσχατη λύση. Άρα, πιστεύω ότι η πρότασή μου για ευρωτουρκική συμφωνία είναι αυτή η οποία μπορεί σήμερα να προχωρήσει και να αποτελέσει τη βάση για την επίλυση των ελληνοτουρκικών ζητημάτων. Άλλωστε η Τουρκία θα αναγκαστεί πολύ σύντομα να στραφεί στην Ευρώπη για τη διευθέτηση ορισμένων οικονομικών ζητημάτων της».

«Η άποψή μου είναι ότι η διαιώνιση των διαφορών επιβαρύνει πολύ περισσότερο το κλίμα και δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί ως λύση. Η στρατικοποίηση όπως καταλαβαίνετε είναι η έσχατη λύση»

Η Ντόρα Μπακογιάννη διαμηνύει πως ο υγιής πατριωτισμός έχει τεράστια διαφορά από την πατριδοκαπηλία. «Για να είμαστε ξεκάθαροι κανείς δε με έχει κατηγορήσει για μειοδοσία στα σοβαρά. Βεβαίως ουδέποτε έχω κάνει πολιτική με κριτήριο την οποιαδήποτε λαϊκίστικη ή πατριδοκάπηλη λογική. Είμαι οπαδός του Ελευθέριου Βενιζέλου που έλεγε ότι δεν μπορείς να ασκείς εξωτερική πολιτική κοιτάζοντας προς το εσωτερικό της χώρας. Η υπεράσπιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων, η υπεράσπιση των συμφερόντων της πατρίδας για να είναι αποτελεσματική, πρέπει να βασίζεται πάντοτε σε μία ρεαλιστική προσέγγιση. Αυτή την πολιτική έχω υπηρετήσει όλη μου τη ζωή, αυτή θα συνεχίσω να υπηρετώ αγνοώντας τις ακραίες πατριδοκάπηλες φωνές», απαντάει σε σχετική ερώτηση, ενώ τονίζει πως «η εξωτερική πολιτική είναι δυνατή και αποτελεσματική μόνο όταν βασίζεται σε εθνικές συναινέσεις».

«Ουδέποτε έχω κάνει πολιτική με κριτήριο την οποιαδήποτε λαϊκίστικη ή πατριδοκάπηλη λογική. Είμαι οπαδός του Ελευθέριου Βενιζέλου που έλεγε ότι δεν μπορείς να ασκείς εξωτερική πολιτική κοιτάζοντας προς το εσωτερικό της χώρας»

Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΗΣ ΝΤΟΡΑΣ ΜΠΑΚΟΓΙΑΝΝΗ ΕΧΕΙ ΩΣ ΕΞΗΣ

Η πρότασή σας για «διάλογο πακέτο» με την Τουρκία συζητήθηκε αρκετά. Θα θέλατε να μας την αναπτύξετε κυρία Μπακογιάννη; Σε ποια θέματα και με τι σκοπό;

Έχω μιλήσει για την ανάγκη μιας ευρωπαϊκής συμφωνίας με την Τουρκία. Μία ευρωτουρκική συμφωνία, η οποία θα βασίζεται πάνω σε τρεις άξονες. Ο πρώτος είναι η οικονομική σχέση την οποία θα έχει η Τουρκία με την Ευρώπη, ο δεύτερος είναι το θέμα του μεταναστευτικού που είναι ένα πολύ σημαντικό θέμα και θα πρέπει να λυθεί και ο τρίτος είναι η συμμόρφωση της Τουρκίας με τους κανόνες του Διεθνούς Δικαίου. Με δύο λόγια θα αφορά όλα τα θέματα οικονομίας και ασφάλειας των συνόρων στην περιοχή.

Η εναλλακτική λύση στη πρότασή σας μπορεί να είναι η στρατιωτικοποίηση της κρίσης; Ή οι διαφορές μπορεί να διαιωνίζονται;

Η άποψή μου είναι ότι η διαιώνιση των διαφορών επιβαρύνει πολύ περισσότερο το κλίμα και δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί ως λύση. Η στρατικοποίηση όπως καταλαβαίνετε είναι η έσχατη λύση. Άρα, πιστεύω ότι η πρότασή μου για ευρωτουρκική συμφωνία είναι αυτή η οποία μπορεί σήμερα να προχωρήσει και να αποτελέσει τη βάση για την επίλυση των ελληνοτουρκικών ζητημάτων. Άλλωστε η Τουρκία θα αναγκαστεί πολύ σύντομα να στραφεί στην Ευρώπη για τη διευθέτηση ορισμένων οικονομικών ζητημάτων της.

Η στρατηγική που είχε ακολουθήσει η χώρα μετά το Ελσίνκι, που συνέδεε την επίλυση των ελληνοτουρκικών προβλημάτων με την ευρωπαϊκή προοπτική και πορεία της Άγκυρας, εκτιμάτε ότι έχει εκπνεύσει;

Το Ελσίνκι ως στρατηγική, εκ των πραγμάτων αποτελεί παρελθόν. Δεν ανταποκρίνεται στη σημερινή πραγματικότητα και λόγω του ότι οι περισσότερες χώρες δεν αντιμετωπίζουν σοβαρά το ενδεχόμενο η Τουρκία να γίνει ένα μέλος της ΕΕ. Επίσης η συμπεριφορά της Τουρκίας δεν αφήνει πολλά περιθώρια προς την κατεύθυνση αυτή. Η πρότασή μου θα μπορούσε να είναι το διάδοχο σχήμα του Ελσίνκι προσαρμοσμένο στη σημερινή πραγματικότητα.

Γνωρίζετε φαντάζομαι, άλλωστε το έχουμε ξαναζήσει, κάποιοι θα χαρακτηρίσουν τις απόψεις σας ως …μειοδοτικές!!! Δεν σας φοβίζουν οι επιθέσεις που αρχίζετε ήδη και δέχεστε;

Για να είμαστε ξεκάθαροι κανείς δε με έχει κατηγορήσει για μειοδοσία στα σοβαρά. Βεβαίως ουδέποτε έχω κάνει πολιτική με κριτήριο την οποιαδήποτε λαϊκίστικη ή πατριδοκάπηλη λογική. Είμαι οπαδός του Ελευθέριου Βενιζέλου που έλεγε ότι δεν μπορείς να ασκείς εξωτερική πολιτική κοιτάζοντας προς το εσωτερικό της χώρας. Η υπεράσπιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων, η υπεράσπιση των συμφερόντων της πατρίδας για να είναι αποτελεσματική, πρέπει να βασίζεται πάντοτε σε μία ρεαλιστική προσέγγιση. Αυτή την πολιτική έχω υπηρετήσει όλη μου τη ζωή, αυτή θα συνεχίσω να υπηρετώ αγνοώντας τις ακραίες πατριδοκάπηλες φωνές. Άλλωστε, ο υγιής πατριωτισμός έχει τεράστια διαφορά από την πατριδοκαπηλία.

«Η Εξωτερική πολιτική είναι δυνατή και αποτελεσματική μόνο όταν βασίζεται σε εθνικές συναινέσεις»

Το πολιτικό σύστημα το θεωρείται ώριμο για συναινέσεις; Βοηθά πχ η στάση της αξιωματικής αντιπολίτευσης;

Πρωτίστως θεωρώ ότι η κοινωνία ζητά τις συναινέσεις. Η κυβέρνηση αποδεικνύει καθημερινά ότι πιστεύει στο διάλογο και τη συνεννόηση τόσο στα εθνικά θέματα όσο και στα θέματα οικονομίας. Η στάση της αξιωματικής αντιπολίτευσης στην αντιμετώπιση της υγειονομικής κρίσης έστειλε θετικά μηνύματα στην κατεύθυνση αυτή, όπως και η στάση της στην Ελληνοϊταλική συμφωνία. Η Εξωτερική πολιτική είναι δυνατή και αποτελεσματική μόνο όταν βασίζεται σε εθνικές συναινέσεις.

Περισσότερα…

Δείτε το άρθρο της Ντόρας Μπακογιάννη στην εφημερίδα “Καθημερινή” της Κυριακής 28.6.2020

Οι τελευταίες αποκαλύψεις για την ύπαρξη παρακράτους, οι παρακολουθήσεις υπουργών και η δημοσιοποίηση των συνομιλιών Παππά – Μιωνή, δημιουργούν μια βαριά ατμόσφαιρα στα πολιτικά πράγματα της χώρας και μας φέρνουν αντιμέτωπους με μία μεγάλη θεσμική πρόκληση.

Εκτός όμως από τις διάφορες προφανείς πολιτικές και κομματικές συνέπειες και προεκτάσεις που έχει η υπόθεση αυτή, η καταδίκη της οποίας είναι αυτονόητη, το θέμα αυτό έχει και μία ακόμα διάσταση πολύ ουσιαστική. Και αυτή είναι η θεσμική του. Εάν χειριστούμε τα συγκεκριμένα γεγονότα με λογική ποδοσφαιροποίησης, μετρώντας δηλαδή τα γκολ που βάλαμε στον ΣΥΡΙΖΑ, θα έχουμε κατά τη γνώμη μου υποπέσει σε μικροκομματική παγίδα. Το θέμα είναι πολύ πιο σοβαρό. Η δημοκρατία μας είναι νέα, μόλις 46 ετών, και έχει περάσει πολλές δυσκολίες, Ειδικά Δικαστήρια, ιστορίες υποκλοπών, λαϊκισμούς. Είναι όμως η καλύτερη δημοκρατία την οποία έζησε ο τόπος αυτός και οφείλουμε να την προστατεύσουμε. Η προστασία αυτή δεν μπορεί να γίνει μόνο με λόγια με τα οποία όλοι συμφωνούμε, χρειαζόμαστε να κάνουμε και συγκεκριμένες επιλογές προς την κατεύθυνση αυτή.

Σήμερα, βιώνουμε μια βαθιά κρίση η οποία αφορά έναν βασικό θεσμικό πυλώνα, τη Δικαιοσύνη. Πρόσφατα ζήσαμε μια περίοδο που αντιλήψεις παντελώς ξεπερασμένες επικράτησαν στην άσκηση των κυβερνητικών καθηκόντων. Απόψεις του τύπου «πήραμε την κυβέρνηση αλλά όχι την εξουσία» ή «αν δεν μπουν κάποιοι φυλακή θα χάσουμε τις εκλογές» και λογικές του τύπου «πρέπει να διορίσουμε 4.000 δικαστές» εξελήφθησαν τότε από κάποιους, απλώς, ως γραφικές. Στον βωμό αυτών των απόψεων σπιλώθηκαν πολιτικοί αντίπαλοι, οργανώθηκαν διώξεις και έγινε προσπάθεια ελέγχου των ΜΜΕ.

Απεδείχθη ότι όχι μόνο δεν ήταν γραφικές, αλλά εξέφραζαν μια βαθιά αντιδημοκρατική αντίληψη, η οποία ωστόσο ιδεολογικοποιούνταν προκειμένου να εξαγνίζεται. Μια αντίληψη η οποία είχε εκλείψει μετά την τραυματική εμπειρία της δικτατορίας.

Σήμερα είμαστε μπροστά σε μια μεγάλη πρόκληση: να καταφέρουμε να ξεπεράσουμε τους κομματικούς μας εαυτούς και να σταθούμε στο ύψος της πολιτικής μας ευθύνης.

Σκοπός μας δεν πρέπει να είναι να συνεχίσουμε στη λογική Ν.Δ. – ΣΥΡΙΖΑ 1-0. Το διακύβευμα είναι πολύ μεγαλύτερο από τα κόμματά μας. Το θέμα σήμερα για όλο τον πολιτικό κόσμο της χώρας οφείλει να είναι η αποκατάσταση της εμπιστοσύνης στους δημοκρατικούς θεσμούς και στη Δικαιοσύνη. Να προχωρήσει με διαφάνεια και ανεξαρτησία η έρευνα εις βάθος και να κλείσει οριστικά αυτό το κεφάλαιο. Εχουμε χρέος όλοι από κοινού να στηρίξουμε τη Δικαιοσύνη, ως βασικό πυλώνα της λειτουργίας της δημοκρατίας αλλά και της ανάπτυξης του τόπου.

Μια ουσιαστικά ανεξάρτητη Δικαιοσύνη δεν αφορά μόνο το κύρος του ίδιου του θεσμού, αλλά κυρίως την ορθή λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος. Δεν μπορούμε να μιλάμε για μια σύγχρονη δημοκρατία αν έχουμε μια Δικαιοσύνη η οποία νοσεί.

Και η Δικαιοσύνη δεν μπορεί να κρίνεται κατά πως μας βολεύουν οι αποφάσεις της. Αυτό άλλωστε μας διαφοροποιεί από τον ΣΥΡΙΖΑ. Για εμάς η Δικαιοσύνη δεν είναι εργαλείο. Αλλά αυτό πρέπει και να το διασφαλίσουμε στη συνείδηση των πολιτών. Διαφορετικά η χώρα δεν θα καταφέρει να γυρίσει σελίδα. Ούτε θεσμικά, ούτε πολιτικά, ούτε οικονομικά. Η πρόκληση για την κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη είναι μεγάλη. Τώρα πρέπει να δούμε το δάσος και όχι το δένδρο.

* Η κ. Ντόρα Μπακογιάννη είναι βουλευτής της Ν.Δ. στον νομό Χανίων.

Δείτε το δημοσίευμα…

Η Ντόρα Μπακογιάννη έδωσε την Παρασκευή 19 Ιουνίου μία συνέντευξη στο Action 24, στην εκπομπή του Γιώργου Κουβαρά “Evening Report” καιδιατύπωσε με απόλυτη σαφήνεια τις θέσεις της για τα Ελληνοτουρκικά, την ΑΟΖ με την Αίγυπτο, το Μεταναστευτικό και επεξήγησε την πρότασή της για ένα Νέο Ελσίνκι. Αναφέρθηκε στην πρόσφατη συνέντευξη του Αλέξη Πατέλη στην Καθημερινή και έκλεισε με την αισιοδοξία της για τη φετεινή πορεία της τουριστικής δραστηριότητας στη χώρα μας, λέγοντας πως ούτε η ίδια δεν πίστευε τη θετική εξέλιξη αυτής της πορείας.

Σε ότι αφορά τα Ελληνοτουρκικά η Ντόρα σημείωσε ότι “μοναδικός σύμμαχος της χώρας μας αποτελεί το Διεθνές Δίκαιο” και απέδωσε τις κινήσεις του Ερντογάν σε συμπλεγματική συμπεριφορά οι ρίζες της οποίας θα πρέπει να αναζητηθούν στην ήττα που υπέστη η Τουρκία μετά τις πρόσφατες εξελίξεις στον Έβρο.

Ευχήθηκε η Γερμανική Προεδρία να αναλάβει πρωτοβολία οριοθέτησης σε μια νέα βάση των σχέσεων Ευρώπης Τουρκίας περιγράφοντας το αποτέλεσμα μιας τέτοιας δυνητικής διαδικασίας ως ένα “Νέο Ελσίνκι”.

“Η Τουρκία δεν συμπεριφέρεται ως Νατοϊκή” δύναμη σημείωσε η Ντόρα και με αφορμή το βιβλίο του Μπόλτον εξήγησε γιατί ο Τούρκος Πρόεδρος βιάζεται.

Τόνισε: “στη Χάγη θα πάμε για την υφαλοκρηπίδα και την ΑΟΖ μόνον και για τίποτε άλλο“.

Επιδοκίμασε πλήρως τις πρόσφατες τοποθετήσεις της Προέδρου της Δημοκρατίας κας Κατερίνας Σακελλαροπούλου για τα ανθρώπινα δικαιώματα με την ανάρτησή της για τα ΛΟΑΤΚΙ άτομα και με αφορμή την πρόσφατη συνέντευξη του Αλέξη Πατέλη στην Καθημερινή δήλωσε πως τον συνεχάρη για την ευθεία του τοποθέτηση σχετικά με τον σύντροφό του και την προσωπική του ζωή σημειώνοντας πως η επιλογή της Κυβέρνησης στο πρόσωπό του είναι επειδή εκτιμάται η βαθιά του τεχνογνωσία σε θέματα οικονομικά.

Κλείνοντας εμφανίστηκε απολύτως αισιόδοξη για την περαιτέρω πορεία της οικονομίας μετά την πανδημία σημειώνοντας πως μια τέτοια πρώτη αλλά βασική ένδειξη αποτελεί η πορεία του τουρισμού. Μιλώντας με τους ξενοδόχους των Χανίων διαπίστωσε πως η αύξηση του τουριστικού προϊόντος οδηγείται στο 30% από εκτιμήσεις που προσδιόριζαν το συγκεκριμένο μέγεθος στο 15% στην καλύτερη περίπτωση.

Παρακολουθείστε την συνέντευξη…

Ο Γιώργος Σταμάτης μας έστειλεέναα άρθρο που έγραψε μαζί με τον Α.Ζαΐρη, με τίτλο: Τα διαφορετικά πρόσωπα του «Επιστημονικού Λαϊκισμού» στο Huffingtonpost. Δείτε το άρθρο…

Ένα άρθρο του Μανώλη Γλέζου που δημοσιεύτηκε στις 29 Σεπτεμβρίου 1995 στην εφημερίδα Die Zeit, και το εντόπισε ο Στεφανος Μίτμαν, περιγράφει αναλυτικά το θέμα των πολεμικών αποζημειώσεων.

Το άρθρο τιτλοφορείται“Ein Unrecht muß gesühnt werden”. Δείτε το άρθρο…

Lila Assonitou: “Schamgefühle”…

Με αφορμή κάποια ανάρμοστα σχόλια στην σελίδα του facebook “Μαθητές/Καθηγητές της DSA” αντί σχολίου η Λίλα Ασωνίτου ανήρτησε ένα μοναδικό ντοκουμέντο, ένα γράμμα από πρώην καθηγητές της Γερμανικής Σχολής, το οποίο είχε δημοσιευτεί στις 7 Φεβρουαρίου 1993 στην εφημερίδα “Καθημερινή” και της το έδωσε η Άννα Γκανά. Η αφορμή δόθηκε από ένα ξέσπασμα ακροδεξιών ομάδων κατά των ξένων στην Γερμανία. Το κείμενο υπογράφουν οι Otto Blay, Manfred Bornau, Herrmann Caspary, Folkert Fiebig, Martin Kölle, Dietre Motzkus και ο πρώην διευθυντής Kurt Roeske.

Θα θυμίσουμε ότι ήδη από τον Δεκέμβριο του 1988 υπήρξαν στην Γερμανία περιπτώσεις βίας κατά των μεταναστών. Σε μία από αυτές έναςΓερμανός ακροδεξιός, ο Josef Seller, έβαλε φωτιά στο κτίριο “Habermeier Haus” στο Schwandorf της Βαυαρίας, σκοτώνοντας ένα ζευγάρι Τούρκων τους Fatma και Osman Can, μαζί με τον γιο τους Mehmet, ενώ η εμπρηστική επίθεση κόστισε τον θάνατο σε ένα Γερμανό πολίτη, τον Jürgen Hübner. Τον Σεπτέμβριο του 1991, βίαια επεισόδια στην Hoyerswerda υποχρέωσαν την εκκένωση ενός ξενώνα αιτούντων άσυλο και κατά τη διάρκεια της τριήμερων ταραχών στο Rostock-Lichtenhagen τον Αύγουστο του 1992, αρκετές χιλιάδες άνθρωποι περικύκλωσαν ένα πολυώροφο κτίριο και επευφημούσαν διαδηλωτές που έριχναν κοκτέιλ μολότοφ. Οι Βιετναμέζοι κάτοικοι του κτιρίου μόλις κατάφεραν να διασωθούνν καταφεύγοντας στη στέγη. Τέλος, τον Νοέμβριο του 1992, ένας εμπρησμός στο Mölln που διαπράχθηκε από νεαρούςακροδεξιούς σκότωσε τρεις Τούρκους.

Τον Δεκέμβριο του 1992, πραγματοποιήθηκαν μεγάλες διαδηλώσεις κατά της ξενοφοβίας σε όλη τη Γερμανία, με περισσότερους από 700.000 συμμετέχοντες, με αποτέλεσμα αρκετές νεοναζιστικές ομάδες να τεθούν σε παρανομία. Παρόλα αυτά τα βίαια επεισόδια δεν θα τερματιστούν. Στις 29 Μαΐου 1993, τέσσερις ακροδεξιοί Γερμανοί ηλικίας μεταξύ 16 και 23 ετών θα πυρπολήσουν το σπίτι μίας τουρκικής οικογένειας στο Solingen προκαλώντας τoν θάνατο τριών κοριτσιών και δύογυναικών, ενώ τρεις ημέρες νωρίτερα (στις 26 Μαΐου) το Bundestag είχε αποφασίσει να αλλάξει το γερμανικό σύνταγμα (Grundgesetz) για να περιορίσει τον αριθμό των αιτούντων άσυλο. Θα θυμίσουμε εδώ ότι μέχρι εκείνη την στιγμή το σύνταγμα προέβλεπε ότι κάθε πολιτικός πρόσφυγας μπορούσε να αποκτήσει πολιτικό άσυλο στην χώρα.