Όλες οι ηλικίες ήταν εκεί, από τον Θανάση Απέργη, απόφοιτο του 1960 (!), που έζησε τα διαλείμματα στην Μετσόβου έως του πιτσιρικάδες του 21ου αιώνα. Η περιουσία της Γερμανικής Σχολής είναι πολύ μεγάλη, με 10 χιλιάδες και πλέον πιά αποφοίτους, που τους καμαρώνει και εντός και εκτός αυλής.
Αλλά και η τάξη του ’63, που κινητοποίησε ο Κώστας Παπαηλιού, που δεν μπορούσε να έρθει και με τον Νίκο Κουτρουμπά να γράφει:
H γιορτή των αποφοίτων ήταν πολύ ωραία στην αυλή της DSA με μουσική ποτά και μεζεδάκια στα όρθια με μεγάλη συμμετοχή. Είχαμε πλήρη εκπροσώπηση της τάξης μας από τους 70 περίπου που είμαστε οι μισοί ήταν στο εξωτερικό οι υπόλοιποι 28 στην Αττική μεν αλλά κωλυώμενοι. Ευτυχώς για την τιμή των όπλων παρευρεθήκαμε η Μαριανούλα Καναβαριώτου κι εγώ σύνολο 2 … αν μέτρησα σωστά χικ
Αναγκάστηκα να πιώ όλο το κρασί που αναλογούσε για την τάξη μας , περάσαμε πολύ ωραία σας λέω … χικ
Και εις άλλα με υγεία !… Na denn prosit … alle Jahre wieder… χικ
αλλά και ο επίσης απόφοιτος του ’63, Θόδωρος Σπαθόπουλος:
Πράγματι, η γιορτή ήταν επιβεβλημένο να γίνει και θα μπορούσε να είναι μια αφορμή για να ξαναβρεθούμε, όπως θα το θέλαμε όλοι μας. Δεν χρειάζεται να πω, ότι τα χρόνια περνούν και ότι οι ευκαιρίες συνεύρεσης θα περιορίζονται συνεχώς. Πάντως, έτσι όπως έγινε στα όρθια, χωρίς συγκεκριμένο χώρο συνάντησης, η όποια επικοινωνία μεταξύ μας δεν ήταν εύκολη. Προσωπικά, αν και γύρισα μόλις έφτασα, όλο τον χώρο, δεν εντόπισα προς μεγάλη μου απογοήτευση, κανένα από την τάξη μας. Ευτυχώς βρήκα την Τένια Παπαδάκη και δύο παλιούς συμφοιτητές δύο χρόνια νεότερους, τον Γιάννη Γερόλυμπο και τον Αριστείδη Παπαγεωργίου και κάναμε ένα ωραίο πηγαδάκι μέχρι που φύγαμε. Ελπίζω όμως, να υπάρξει σύντομα η επόμενη ευκαιρία.
Ο Στέλιος Παπαπέτρου ήταν το τιμώμενο πρόσωπο της βραδιάς. Μία μεγάλη έκθεση με φωτογραφίες από τις παραστάσεις που οργάνωσε, σκηνοθέτησε αλλά και συμμετείχε ως ηθοποιός. Ο Στέλιος είναι απόφοιτος του ’66, δίδαξε από το 1980 μαθηματικά στην Σχολή και εκμεταλλεύτηκε την Aula, το δώρο της Γερμανικής στις νέες εγκαταστάσεις του 1968, ιδρύοντας ένα θεατρικό όμιλο εντός των τειχών. Υπήρξε “τυχερός” διότι τα ταλέντα ήταν παντού. Χίλια παιδιά υψηλού επιπέδου κάθε χρόνο διαθέσιμα. Ο Στέλιος Παπαπέτρου αποφάσισε να αυτοσχεδιάσει! (περισσότερα…)