Η Γιολάντα Τερέντσιο γεννήθηκε στην Αθήνα το 1922. Ήταν κόρη του Τόνι Τερέντσιο και της Τζούλιας Αμπελά και είχε μία αδελφή κατά δύο χρόνια νεότερη, την Άλμπα. Τελείωσε το Γυμνάσιο της Γερμανικής Σχολής (1934-1940) και ενεγράφη στη Νομική Σχολή, από την οποία δεν αποφοίτησε. Το 1944 συνελήφθη από τα Ες-Ες λόγω της αντιστασιακής της δράσης και εστάλη για καταναγκαστική εργασία στην Αυστρία. Εκεί δραπέτευσε από το στρατόπεδο επιλογής, συνελήφθη όμως και κρατήθηκε στη φυλακή Λάντεσγκεριχτ της Βιέννης. Μετά την απελευθέρωση της πόλης από τον Ερυθρό Στρατό, επέστρεψε στην Αθήνα με πολλές κακουχίες, τον Αύγουστο του 1945, οπότε αποτύπωσε την εμπειρία της αιχμαλωσίας της στο έργο 413 Μέρες. Έλαβε το δίπλωμα του Γαλλικού Ινστιτούτου (1946-1948) και του Βρετανικού Συμβουλίου (1946-1949) στην Αθήνα, ενώ παράλληλα δημοσίευε στον Ταχυδρόμο της Αλεξάνδρειας συνεντεύξεις με τους σημαντικούς λογοτέχνες της εποχής. Στη συνέχεια πήρε το δίπλωμα προπαιδευτικής του τμήματος Συγχρόνων γλωσσών στο Πανεπιστήμιο της Νίκαιας (1949-1950), όπου παρακολούθησε και μαθήματα του Κέντρου Μεσογειακών Σπουδών. Την ίδια περίοδο δημοσίευε στη Νέα Εστία, τον Ταχυδρόμο (Αθηνών) και το Βήμα συνεντεύξεις με διαπρεπείς γάλλους στοχαστές και νομπελίστες. Τις σπουδές της συνέχισε στη Σορβόννη, ολοκληρώνοντας την Ανωτέρα Σχολή Δημοσιογραφίας στο Παρίσι (1950-1952).

Την ίδια περίοδο άρχισε να μεταφράζει στα γαλλικά το έργο της 413 Μέρες που δεν είχε εκδοθεί ακόμη τότε στα ελληνικά. Επιστρέφοντας στην Αθήνα συνεργάστηκε με τον Ταχυδρόμο (από το 1955), το Βήμα (από το1957) και τα Νέα. Από τον Νοέμβριο του 1967 ως τον Ιούνιο του 1975 εργάσθηκε ως δημοσιογράφος του ελληνικού τμήματος του BBC στο Λονδίνο. Η προσφορά της στην ενημέρωση των Ελλήνων κατά τη διάρκεια της δικτατορίας αναγνωρίσθηκε κυρίως στο ντοκιμαντέρ της Πέπης Ρηγοπούλου: «Γιολάντα Τερέντσιο, η φωνή του BBC στα χρόνια της δικτατορίας», που προβλήθηκε στην εκδήλωση διαμαρτυρίας για τη διακοπή λειτουργίας της ελληνικής εκπομπής του BBC (22.11.2005) της ΠΟΕΣΥ, των «Ενώσεων Συντακτών» και των «Τμημάτων Επικοινωνίας & ΜΜΕ» του Παντείου και του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου. Από το 1974 συνεργάσθηκε ως ανταποκρίτρια από το Λονδίνο με την Καθημερινή και σύντομα, μετά την επιστροφή της στην Αθήνα, ως συντάκτρια. Από το 1978 ως το 1981 ανέλαβε την μηνιαία ενημερωτική εκπομπή στην κρατική τηλεόραση «Η Πορεία της Ευρώπης» (58 εκπομπές) και τη σειρά εκπομπών στο ραδιόφωνο με τίτλο «Τι θα πει Ευρώπη» (Νοέμβριος 1976-1978, 26 εκπομπές). Το 1981 συνέχισε με τις ραδιοφωνικές εκπομπές «Αναζήτηση της Αγγλίας», «Η Ευρώπη των Εννέα» και «Η Ευρώπη των Δέκα», «Ο κόσμος χθες, σήμερα, αύριο» (1987-1998) στην ΕΡΤ, και «Αναδρομή στις ρίζες» (1996-1998) στο 5ο Πρόγραμμα.

Εξέδωσε τρία αυτοτελή έργα: 413 μέρες (Εστία, 1982, 1η έκδοση στα γαλλικά [1958] και μετά στα ισπανικά [1961]), Ο κόσμος χθες, σήμερα, αύριο – Πνευματικοί άνθρωποι (συνεντεύξεις με Έλληνες λογοτέχνες, που είχε πάρει από το 1949, Μίνωας, 1992) και Κορυφαίοι Έλληνες στη σφαίρα της τέχνης (Ε.Λ.Ι.Α., 2000). Ετοίμαζε και ένα τέταρτο βιβλίο το οποίο θα περιελάμβανε συζητήσεις με ευρωπαίους λογοτέχνες, που έχουν τιμηθεί με το βραβείο Νόμπελ. Συμμετείχε επίσης σε συλλογικά έργα. Εξέδωσε τις μεταφράσεις: Η χώρα που δε φτάνεις ποτέ του Andre Dhotel και Υπολοχαγός Κάτια της Κατρίν Ντεβιλιέ.

Πέθανε στην Αθήνα στις 13 Ιουνίου 2006, μετά από μακρά ασθένεια.

Πηγή: Αρχείο Γ. Τερέντσιο (φάκ. 71.1), και τα έργα της: Ο κόσμος χθες σήμερα αύριο. Πνευματικοί άνθρωποι, Μίνωας, 1993, Κορυφαίοι Έλληνες στη σφαίρα της τέχνης. Συνεντεύξεις – Δοκίμια, Ε.Λ.Ι.Α., 2000.

Δείτε τα βιβλία της στην βιβλιονέτ…

Jolanda Terenzio: “413 Tage”…

Η Χριστίνα Αιλιανού γεννήθηκε το 1922 και εμφανίζεται στα Μαθητολόγια το έτος 1929-30 στην Γ’  Δημοτικού. Πιθανόν να συνέχισε έως την αποφοίτησή της, αφού επανεμφανίζεται στην Δ’  Γυμνασίου το έτος 1937-38 και παραμένει έως την ΣΤ’  Γυμνασίου το έτος 1939-40. Το κενό στην φοίτησή της δικαιολογείται, αφού πολλά μαθητολόγια έχουν χαθεί ή καταστραφεί.

Πήρε πτυχίο στην Αρχαιολογία και παρακολούθησε την Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Παντρεύτηκε τον Δημήτρη Μπάτση, με τον οποίο το 1942 απέκτησε μία κόρη, την Ελένη Μπάτση – Λυκιαρδοπούλου και χώρισαν.

Λίγα χρόνια μετά παντρεύτηκε τον Δημήτρη Κατάβολο, δικηγόρο παρ’ Αρείω Πάγω, νομικό σύμβουλο του Αριστοτέλη Ωνάση, Γενικό Γραμματέα του Υπουργείου Εσωτερικών στην κυβέρνηση Πέτρου Βούλγαρη, ο οποίος όμως απεβίωσε στις 4.8.1962, ενώ στο μεταξύ, το 1951,  πήρε με καθυστέρηση λόγω του γάμου της, το πτυχίο της στην Αρχαιολογία.

Σε τρίτο γάμο παντρεύτηκε τον Απόστολο Ζηρό και εργάστηκε ως συντάκτρια του περιοδικού “Γυναίκα” γράφοντας παράλληλα χρονογραφήματα στο “Έθνος” και στην “Αλλαγή”.

Πατέρας της ήταν ο Μιχαήλ Αιλιανός (1896 – 25 Ιουλίου 1966) ήταν Έλληνας οικονομολόγος και πολιτικός. Ήταν ο νεώτερος, και συγχρόνως ένας από τους σημαντικότερους των Ελλήνων οικονομολόγος και κοινωνιολόγος. Η επιστημονική και εγκυκλοπαιδική του μόρφωση ήταν φαινόμενο. Σε ηλικία 22 χρονών άρχισε να εκδίδει το πρώτο στην Ελλάδα οικονομικό φύλλο, τον «Οικονομολόγο Αθηνών». Η επιτυχία του φύλλου αυτού τον ώθησε να εκδώσει και άλλο περιοδικό, σε γαλλική γλώσσα, τον «Economiste d’ Athènes», του οποίου η εμφάνιση σημείωσε αληθινό θρίαμβο. Το 1946 ανέλαβε τη θέση του υφυπουργού συντονισμού στις κυβερνήσεις Τσαλδάρη και στην Κυβέρνηση Δημητρίου Μαξίμου 1947 μέχρι τις 17 Φεβρουαρίου. Στη συνέχεια διορίστηκε Υπουργός άνευ Χαρτοφυλακίου με καθήκοντα Υφυπουργού Τύπου και Πληροφοριών στις κυβερνήσεις του Σοφούλη και Διομήδη μέχρι το 1950.

Ο δικηγόρος Δημήτριος Μπάτσης διευθύντης του περιοδικού “Ανταίος” συνελήφθη στις 23 Οκτωβρίου 1951 στην οδό Σοφοκλέους υπό της Γενικής Ασφαλείας Πειραιώς. Στις 18 Ιανουαρίου παραπέμφθηκε στο Διαρκές Στρατοδικείο Αθηνών και στις 26 Μαρτίου το πρωί εκτελέστηκε στο Γουδί, πίσω από το “Σωτηρία” μαζί με τον Νίκο Μπελογιάννη, τον Ηλία Αργυριάδη και τον Νίκο Καλούμενο, ενώ η Έλλη Παππά, που είχε επίσης παραπεμφθεί, εξαιρέθηκε λόγω προχωρημένης εγκυμοσύνης.

Μιχαήλ Αιλιανός…

https://left.gr/news/san-simera-1951-arhizei-i-proti-diki-toy-nikoy-mpelogianni…

Ο Ευγένιος Σαντορίνης (Genio Santorini) γεννήθηκε στην Αθήνα 1923. Από το 1929 (όταν ήταν 6 ετών) έως το 1940 φοίτησε στην Γερμανική Σχολή στην Αραχώβης. Η μητέρα του ήταν γερμανίδα, καθηγήτρια ξένων γλωσσών και ο πατέρας του διάσημος Έλληνας μηχανικός, φυσικός και σπουδαίος εφευρέτης με σπουδές στην Ελβετία, που έγινε καθηγητής στο ΕΜΠ (δείτε μερικά αφιερώματα στο τέλος του βιογραφικού για τον Παύλο Σαντορίνη).

Μεταξύ 1942 και 1948 φοίτησε στο Ε.Μ.Πολυτεχνείο και πήρε το δίπλωμα του αρχιτέκτονα.

Υπηρέτησε την στρατιωτική τουθητεία στο Ναυτικό από το 1948 έως το 1950 και την επόμενη χρονιά το 1951 προσλήφθηκε στο γραφείο των Αθηνών της εταιρείας Knappen Tippetts Abbett McCarthy (ΚΤΑΜ), όπου παρέμεινε για τρία χρόνια.

Το 1954 απεφάσισε να μεταναστεύσει στον Καναδά και το 1955 στις ΗΠΑ και εγκαταστάθηκε αρχικά στο Columbus Ohio, έπειτα στο New Haven και το 1963 σε προάστειο της Ουάσινγκτον. Εργάσθηκε σε πολλές πόλεις των ΗΠΑ, και σε πολλές χώρες της Ασίας, Αφρικής και Ευρώπης.

Το 1990 συνταξιοδοτήθηκε και έζησε με την σύζυγό του και τις τρεις κόρες του στην Bethesda του Maryland.

Όπως αναφέρει το βιογραφικό του, που ακολουθεί στα αγγλικά, ήταν δεινός φωτογράφος και στις δουλειές του περιλαμβάνεται και η κάλυψη των ταραχών του 1968 στην Ουάσινγκτον που εμφανίστηκαν στα τέλη της δεκαετίας του ’60 σε γερμανικά περιοδικά, ενώ του άρεσε πολύ το διάβασμα τόσο που να ξενυχτά με ένα βιβλίο στο χέρι.

Όταν συνταξιοδοτήθηκε αφοσιώθηκε στο να σχηματίσει το οικογενειακό του δέντρο, το οποίο έφθανε μέχρι τα μέσα του 17ου αιώνα και προκειμένου να εξεσφακκλίσει τις πληροφορίες που ζητούσε αναγκάστηκε να ταξιδεύει πολύ και να παίρνει συνεντεύξεις από μέλη της οικογένειάς του. Τέλος, όταν ολοκλήρωσε το έργο έγραψε μία έκθεση, η οποία δημοσιέυτηκε σε δύο μέρη στην International Herald Tribune και στην εφημερίδα Καθημερινή.

Πέθανε στις 29 Ιανουαρίου 2011.

SANTORINI Paul EUGENE (Age 86) A retired professional engineer, died on January 29, 2011 at Suburban Hospital in Bethesda, MD, of pneumonia. Mr. Santorini was born on March 15, 1924 in Athens, Greece. His mother was a German foreign-language teacher, and his father a prominent Swiss-educated Greek engineer and physicist. Mr. Santorini graduated from the German School of Athens and received a diploma in architecture in 1948 from the National Technical University of Athens. After serving in the Greek Navy, he took his first job with the Athens office of the New York-based engineering company Knappen Tippetts Abbett McCarthy, where he worked for three years. Encouraged by an American colleague there, Mr. Santorini decided to seek his fortune in America, emigrating to Canada in 1954 and to the United States in 1956. Mr. Santorini’s first years in the United States were spent in Columbus, OH, and New Haven, CT. In 1963, he settled himself and his family in the Washington, DC area. From 1967 on, he lived in Bethesda, MD. A member of the American Society of Civil Engineers, he was employed in senior positions as principal engineer or consultant by a number of U.S. engineering and construction firms, including the Bechtel Corporation. His work took him around the United States as well as to Haiti, Saudi Arabia, Nigeria, and Germany. Mr. Santorini was the project engineer for the 1976 rehabilitation of the port of Port-au-Prince, Haiti, in which the existing wooden structure was replaced with concrete. Although the 2010 earthquake severely damaged the port and the furthest portions of the dock collapsed into the sea, the warehouses and containers stacked in the populated part of the port did not collapse onto any workers, and the port reopened eight days after the earthquake first hit. After more than 30 years as a professional engineer, Mr. Santorini retired in 1990. Mr. Santorini was an avid photographer whose work, including coverage of the 1968 Washington, DC riots, appeared in German magazines in the mid-1960s. He enjoyed collecting and experimenting with different high-end cameras before trading them in for the next model. An avid reader, he disregarded normal waking hours when in the grips of a favorite book. He was fluent in Greek, German, French, and English and had a working knowledge of Italian. In the first years after his retirement, he devoted himself to compiling a comprehensive family tree, the earliest entries of which reach back to the mid-1600s. In connection with this project, he traveled extensively to acquire primary historical sources and to interview extended family members. The result was a document the size of a dining-room table. After completing the genealogy project, Mr. Santorini wrote a two-part biographical essay focusing on his decision to emigrate and make good in America. The essay was published in the International Herald Tribune and, in a fuller version, in the Greek newspaper “I Kathimerini.” From childhood on, he loved classical music. Another lifelong interest was modern European history, especially of the 20th century. He was a member of the German-American Historical Institute and the Goethe Institut, and he attended the German Lutheran Church of Washington, DC. Mr. Santorini is survived by his wife of 54 years, Hildegard née Isbrecht, of Bethesda, MD, their three children, Beatrice Santorini of Philadelphia, PA, Eva Santorini of Silver Spring, MD, and Christine Biser, of Frederick, MD, his son-in-law, Chris Pestalozzi and grandson, Lukas Pestalozzi, both of Silver Spring, MD, his brother-in-law Karl Isbrecht, of Flagstaff, AZ, his stepmother, Anastasia Santorini, and his cousin Valia Spanidou, both of Athens, Greece. Mr. Santorini donated his body to the State Anatomy Board of Maryland. A memorial service is being planned for mid-March.

Περισσότερα…

ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΑΥΛΟ ΣΑΝΤΟΡΙΝΗ πατέρα του ΕΥΓΕΝΙΟΥ:

Παύλος Σαντορίνης wikipedia…

Ο άγνωστος Παύλος Σαντορίνης: Μαθητής του Αϊνστάιν και εφευρέτης του ραντάρ…

Ο καθ. Παύλος Σαντορίνης και το Ελληνικό ραντάρ…καθ. Παύλος Σαντορίνης και το Ελληνικό ραντάρ…

Σαντορίνης Παύλος Καθηγητής ΕΜΠ…Καθηγητής ΕΜΠ…

Ο Γιάννης Τρύφων γεννήθηκε στις 16 Σεπτεμβρίου του 1922 στην Αθήνα και εμφανίζεται πρώτη φορά στα μαθητολόγια της Σχολής την χρονιά 1928-29 στην Α’ Δημοτικού. Η αδελφή του Βικτωρία, η οποία όμως ήταν ένα χρόνο μεγαλύτερη, εμφανίζεται εγγεγραμμένη την ίδια χρονιά στην Α’ Δημοτικού, όμως διορθώνει στην πορεία τις τάξεις και αποφοιτά το 1939.

Ο πατέρας του, Αναστάσιος Τρύφων, ήταν γνωστός πολιτικός μηχανικός (συμμετείχε στην μελέτη του Εργοστασίου του Φιξ) και η μητέρα του, Ελισαβετ Μπαχάουερ (Bachauer) αυστριακής καταγωγής και θεία της γνωστής πιανίστριας Τζίνας Μπαχάουερ.

Είχε τρία αδέρφια, την Βικτωρία, τον Νίκο και τον Αλέξιο, που, όπως και αυτός, φοίτησαν στην Γερμανική σχολή. Μετά την αποφοίτησή του το 1940 από την ΣΤ’ Δημοτικού, μετέβη στην Γερμανία, όπου σπούδασε πολιτικός μηχανικός στο Πολυτεχνείο του Μονάχου.

Οταν πήρε το πτυχίο δούλεψε σαν βοηθός έδρας στατικής. Στο Μόναχο γνώρισε και παντρεύτηκε την Μargit Huber. Το 1949 γύρισε στην Αθήνα με την γυναίκα του και τα 4 παιδιά του, Αικατερίνη-Ούρσουλα, Βαρβάρα-Ζίγκριντ, Ελισάβετ-Πούψη και Αναστασία-Πόπηλε, που και αυτά με την σειρά τους πήγαν στην Γερμανική.

Στην Αθήνα δούλεψε στο γραφείο του πατέρα του μαζί με τα δυο αδέρφια του, που ήταν και αυτοί πολιτικοί μηχανικοί. Στα τέλη του 50 συνεργάστηκε με την αρχιτέκτονα Ελένη Σουφλή με βασικότερο έργο το τουριστικό συγκρότημα του Αγίου Νικολάου στην Κρήτη, ένα από τα πρώτα τουριστικά συγκροτήματα της εποχής εκείνης. Οι επόμενες δουλειές του τον απασχόλησαν στην Κέρκυρα, όπου και εγκαταστάθηκε στις αρχές του 70. Εκεί ασχολήθηκε με μελέτες και κατασκευές Τουριστικών συγκροτημάτων, ξενοδοχείων, πολυκατοικιών οικιών, κλπ. Το 1986 συνταξιοδοτήθηκε και ανέλαβε το γραφείο η κόρη του Αικατερίνη Τρύφων, που τελείωσε αρχιτεκτονική στο Πολυτεχνείο του Darmstadt Γερμανίαs. Ο Γιάννης Τρύφων πέθανε στην Κέρκυρα στις 17 Απριλίου 2011.

Ο Ρένος – Παναγιώτης Ρώτας γεννήθηκε στις 28.3.1922 στη Γερμανία, όπου ζούσαν οι γονείς του και ήταν το πρώτο από τα τρία παιδιά του ποιητή και λογοτέχνη Βασίλη Ρώτα. Πήγε στη Γερμανική Σχολή Αθηνών και αποφοίτησε το 1940. Στα 17 του χρόνια αντιμετώπισε το δίλημμα των σπουδών. Οι θείες του, αδελφές του πατέρα του, από τότε που ήταν μωρό έλεγαν: “ο Ρένος μας θα γίνει γιατρός σαν τον παππού του”. Ο Ρένος έλεγε πάντα: «ο πατέρας μου μ’ έστειλε να συζητήσω το πρόβλημα με τον φίλο του, διακεκριμένο γιατρό της εποχής, Νικόλαο Σμπαρούνη. Ο Σμπαρούνης μου ‘πε: “κοίτα να δεις, όλες οι επιστήμες είναι ένα σύνολο ειδικών γνώσεων. Η ιατρική έχει και αυτή τις πολύ σημαντικές γνώσεις της, ωστόσο προϋποθέτει και κάτι άλλο: την ανθρωπιά του γιατρού, που πάνω απ’ όλα ενδιαφέρεται για την ατομική ιδιαιτερότητα, για το γεγονός ότι κανένα ανθρώπινο άτομο επί της γης δεν είναι ακριβές αντίγραφο ενός άλλου. Η ανίχνευση αυτής της ιδιαιτερότητας είναι καθοριστική για αποτελεσματική θεραπεία της ατομικής αρρώστιας και ο γιατρός δεν έχει το δικαίωμα να κουραστεί και να παρατήσει τα πράγματα στη μέση”. Έφυγα χοροπηδώντας από το διαμέρισμα του εκλεκτού φίλου του πατέρα μου και ακολούθησα το δρόμο του γιατρού. Δούλεψα κοντά 70 χρόνια ως γενικός γιατρός και παθολόγος. Θεωρούσα δουλειά μου όχι να κρίνω τους α-σθενείς μου, αλλά, όπου μπορώ, να τους βοηθήσω και με τη δική μου δύναμη, να δυναμώσουν».

Ο πατέρας του, εκτός από ποιητής και λογοτέχνης ήταν ενός από τους πνευματικούς στυλοβάτες της Εθνικής Αντίστασης, έτσι ο Ρένος από πολύ νέος ενστερνίστηκε τις αριστερές ιδέες. Σύντομα εντάχθηκε στο ΕΑΜ Νέων και τέλος στην ΕΠΟΝ. Το σπίτι της οικογένειας, στην οδό Αστυδάμαντος 15 στο Παγκράτι, είχε γίνει κέντρο διακίνησης των αντιστασιακών διανοουμένων. Τον Απρίλιο του 1944 βγήκε στο βουνό και μαζί του βγήκαν και τα δυο παιδιά του, ο Ρένος και ο Νικηφόρος, γιατί ήταν πολύ επικίνδυνο να μείνουν στην Αθήνα. Για ένα διάστημα έμεινε στη Βίνιανη της Ευρυτανίας, ως βοηθός του Πέτρου Κόκκαλη, (γραμματέα) υπουργού της Λαϊκής Παιδείας. Πήρε μέρος σε όλες τις κινητοποιήσεις της οργάνωσης στο λίγο διάστημα που μεσολάβησε από την απελευθέρωση ώς τις αρχές Δεκεμβρίου, καθώς και στη Μάχη της Αθήνας που επακολούθησε και κράτησε ώς το τέλος του 1944. Ο γνωστός συγγραφέας Νίκος Δήμου τον έχει αξιολογήσει στους τέσσερις σημαντικότερους ανθρώπους που συνάντησε στη ζωή του. Τον χαρακτηρίζει γιατρό ψυχών και σωμάτων, σοφό παλαιάς κοπής, εσωστρεφή, στοχαστικό και ολιγαρκή. Στο ερημητήριο του, στην Παλαιά Κόρινθο, πορευόταν χρόνια χωρίς ηλεκτρικό και σύγχρονες ανέσεις – γεωργός και συλλέκτης των Ομηρικών χρόνων. Πέθανε στο τέλος Ιουνίου του 2012.

(*) αν εν είχε φύγει από την Σχολή θα αποφοιτούσε το 1940

Ο Ίων Νταϊφάς γεννήθηκε το 1922 στον Βόλο και πήγε στην Σχολή το 1926, όπου τον συναντάμε στο Μαθητολόγιο του Νηπιαγωγείου δίχως να αναφέρεται η ημερομηνία γέννησής του.

Σπούδασε κινηματογράφο στο Παρίσι (IDHEC) και φιλολογία στη Σορβόνη. Έγινε γνωστός ως σκηνοθέτης, σεναριογράφος και κριτικός του κινηματογράφου. Εργάστηκε στο ραδιόφωνο, στο θέατρο και στην τηλεόραση, ως δημοσιογράφος και σκηνοθέτης. Ειδικότερα, στον κινηματογράφο ασχολήθηκε με την κωμωδία, στην οποία απέδειξε ένα ιδιαίτερο ταλέντο. Στη φιλμογραφία του περιλαμβάνονται οι ταινίες Δολάρια και όνειρα (1956), Ο χρυσός και ο Τενεκές (1962), Ο τρίτος δρόμος (1963) και Μια βδομάδα στον Παράδεισο (1964).

Έγραψε στίχους σε τέσσερα τραγούδια που μελοποίησαν ο Γιάννης Μαρκόπουλος και ο Σταύρος Ξαρχάκος, με πιό γνωστό το “Χόρεψαν τ΄ασπρα πουλιά”, ερμηνευμένο από την Γιοβάννα. Δείτε τους μελοποιημένους στίχους του…

Νυμφεύθηκε την Λόλα Νταϊφά,η οποία είχε αναλάβει τις Δημόσιες Σχέσεις της ΠΑΕ Ολυμπιακός, του ραδιοφώνου και της τηλεόρασης του ΑΝΤ1 και αργότερα του Star Channel.

Πεθανε στις 3 Ιανουαρίου 1994.

Ο Πασχάλης (Άλης) Μόσχος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1922. Στα μαθητολόγια εμφανίζεται στο Νηπιαγωγείο την χρονιά 1927-28 και αμέσως μετά, την χρονιά 1928-29 στην Α’ Δημοτικού και παραμένει έως την Γ’ Δημοτικού την χρονιά 1930-31. Σπούδασε Νομικά στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο.

Υπηρέτησε στην Πολεμική Αεροπορία και μετά με υποτροφία Fulbright σπούδασε νομικά στο πανεπιστήμιο YALE .

Μετά την αποφοίτησή του εργάστηκε σε ναυτιλιακή εταιρεία στην Νέα Υόρκη.

Με την επιστροφή του στην Ελλάδα εργάστηκε ως συμβολαιογράφος σε δικό του γραφείο.

Ασχολήθηκε εκτενώς με την ζωγραφική φιλοτεχνώντας σημαντικό αριθμό έργων.

Απεβίωσε το 1980.

Δείγμα από το εικαστικό του έργο το οποίο υπογράφει ως Ali (από το Άλης, υποκοριστικό του Πασχάλης):

Γεννήθηκε στις 20.10.1923. Ήταν δικηγόρος Αθηνών. Εμφανίζεται πρώτη φορά στα μαθητολόγια της Σχολής την περίοδο 1929-30 στην Α’ Δημοτικού. Μετά από λίγα χρόνια μετακόμισε στου Μακρή, όπου και αποφοίτησε το 1940. Το 1941 ξεκίνησε τις σπουδές του στην Νομική Αθηνών, από όπου πήρε το πτυχίο του περί το 1946.

Κατά την διάρκεια της κατοχής έλαβε ενεργό μέρος στην εθνική αντίσταση. Μετά την απελευθέρωση διαφώνησε με τον εμφύλιο και υπηρέτησε στον Εθνικό Στρατό. Ορκίστηκε δικηγόρος περί τα τέλη της δεκαετίας του 1940 και έκτοτε δικηγόρησε στην Αθήνα μέχρι το 1996, οπότε και συνταξιοδοτήθηκε. Διετέλεσε νομικός σύμβουλος του Χρηματιστηρίου Αθηνών και πολλών εταιρειών της εποχής. Το 1967, έχοντας εκλεγεί πρόσφατα σύμβουλος στο ΔΣ του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών, εκδιώχθηκε από το δικτατορικό καθεστώς και επανήλθε άμεσα μετά την μεταπολίτευση. Από το 1981 και μέχρι την συνταξιοδότησή του διετέλεσε ειδικός σύμβουλος στα Υπουργεία Δικαιοσύνης και Υγείας καθώς και αντιπρόεδρος της ασφαλιστικής εταιρίας Φοίνικας.

ο γιός του, Πάνος, αποφοίτησε απο την Σχολή το 1974 και ακολούθησε το επάγγελμά του.

Απεβίωσε την 11.4.2009.

(*) το κείμενο δημοσιεύτηκε τον Ιανουάριο 1995 στο τεύχος 9 του περιοδικού του ΣΑΓΣΑ “Der Dörpfeldianer”, όταν ο 72χρονος τότε Γένιο Σαντορίνης το έστειλε από την Αμερική, όπου ζούσε, στον Σύλλογο.

Με μεγάλη χαρά απευθύνομαι μέσω των φιλόξενων αυτών σελίδων σαν τέως μαθητής και απόφοιτος της προπολεμικής Γερμανικής Σχολής των ετών 1929-40 στους απόφοιτους της νέας Γ.Σ.. Από την εποχή αυτή σχετικά λίγα είναι γνωστά σήμερα μετά πάροδον εξήντα σχεδόν ετών, ξένους και εμφύλιους πολέμους, Κατοχή, λόγω προχωρημένης ηλικίας όλων μας, διασποράς στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα και θανάτου πολλών καθηγητών και μαθητών. Νοσταλγούμε τα περασμένα και ευτυχή χρόνια της παιδικής μας ηλικίας που μας προετοίμασαν για την άγνωστη και υπεύθυνη ζωή που ήταν μπροστά μας.

Η προπολεμική Σχολή διέφερε πολύ σημαντικά από την σημερινή μεταπολεμική στο ότι ήταν ίδρυμα απολύτως ίδιο με τα εντόπια σχολεία της Γερμανίας, δηλ. ήταν σχολείο παρμένο μονοκόμματο μέσα από τη Γερμανία και βαλμένο χωρίς καμμία αλλαγή στην Αθήνα. Όλα τα μαθήματα, εκτός ολίγων που γίνοταν στα ελληνικά, εδιδάσκοντο γερμανικά, ήτοι γερμανική γλώσσα, ιστορία, γεωγραφία, βιολογία, μαθηματικά, φυσική, χημεία, μουσική, γυμναστική, χειροτεχνία, σχέδιο. Υποχρεωτική γλώσσα ήταν τα γερμανικά. Υπήρχε μάλιστα ειδική βαθμολογία για την αποκλειστική χρήση της γερμανικής (Deutschsprechen) ακόμη και στα διαλείμματα! Ελληνικά εδιδάσκοντο μόνο τα αρχαία, νέα, ελληνική ιστορία, θρησκευτικά και στις δύο τελευταίες τάξεις ψυχολογία, ηθική και λογική.

Κατόπιν του γνωστού νόμου περί ξένων σχολών μεταξύ 1930/31 και 1933/34 αποκλείσθηκαν από τη Γερμανική Σχολή όλα τα παιδιά ελληνικής ιθαγένειας και ξαναμπήκαν ελάχιστα το σχολικό έτος 1933/34 και περισσότερα το 1934/35. Λόγω της γερμανοφώνου οικογενείας μου έγινε για μένα μια εξαίρεση και έτσι ήμουν επί τρία χρόνια ο μόνος Έλληνας μαθητής στην τάξη μου, ίσως δε και σ΄ολόκληρη τη Σχολή. Ομοίως ήμουν και ο μόνος μαθητής της τάξεώς μου που μαζί με την Ελβετίδα Verena Huber περάσαμε ανελλειπώς και χωρίς διακοπή όλες τις τάξεις από την πρώτη μέχρι το απολυτήριο (1929-40). Κατωτέρω δίνω λεπτομέρειες για κάθε τάξη που πέρασα.

ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΔΙΚΗΣ ΜΟΥ ΤΑΞΗΣ

Οι τάξεις με τις τότε χρησιμοποιούμενες για τα γερμανικά γυμνάσια λατινικές ονομασίες, ήσαν όπως ανφέρονται παρακάτω. Η τελευταία τάξη ονομάζοταν Prima για τους Γερμανούς τελειόφοιτους και «όγδοη» για τους Έλληνες.

Ώρες διδασκαλίας ήταν 8.00-8.45, 8.55-9.40, 9.50-10.30, 10.45-11.30, 11.45-12.30, και 12.40-13.20. Μετά την Sexta ή Quinta υπήρχαν και απογευματινά μαθήματα, στις ανώτερες τάξεις μέχρι 3 απογεύματα την εβδομάδα, ως εξής: 15.30-16.10, 16.20-17.00 και 17.10-17.50.

1.Klasse, 1929-30. Διευθυντής της Σχολής μέχρι το 1932-33 ο Herr Hell. Λόγω του μεγάλου αριθμού και των Ελλήνων μαθητών, η τάξη διαιρέθηκε σε τρία τμήματα: 1A, 1B και 1C. Οι Klassenlehrer ήταν αντιστοίχως η Frl. Josefine Eisenreich, o Herr Josef Hampf και η Frl. Hilsenbeck, η τελευταία και δική μου δασκάλα στην 1C. Συμμαθητές μου, μεταξύ πολλών άλλων, οι Δημ. ( ; ) Λάϊος, Μαρία Δελαγραμμάτικα, Ασπασία Χοϊδά, που σαν Ελληνόπουλα, έφυγαν στο τέλος του σχολικού έτους συνέπεια του νόμου περί ξένων σχολών. Όσοι συνέχισαν στη δεύτερη τάξη ήταν οι Παύλος Ιωαννίδης (Κύπριος), Verena Huber, Wolfgang von Kieseritzky, Oskar Heberlein, εγώ και άλλοι.

2.Klasse, 1930-31. Οι τρεις προηγούμενες τάξεις συνεπτύχθηκαν σε μία. Klassenlehrer ο ανωτέρω Hampf. Νέος μαθητής ο Pierre ( ; ) Petitmermet, υιός Ελβετού διπλωμάτου. Ελληνίδα καθηγήτρια η δις Κωνσταντινίδου με ανάγνωση την Οδύσσεια σε μορφή παιδικού διηγήματος. Θυμάμαι την απορία μου με τους…Λωτοφάγους, της Σκύλλα και τη Χάρυβδη!

3.Klasse, 1931-32. Klassenlehrer ξανά ο Hampf. Νέος καθηγητής και ο κος Δημάρατος με όμοιο ανάγνωσμα της Ιλιάδας. Νέοι συμμαθητές: Gustav Walther, Marga Ventenni, Miriam Preston και Emmanuel Pölt.

Sexta, 1932-1933. Ο καθηγητής Dr. Werner Preibisch αναλαμβάνει καθήκοντα αναπληρωτού διευθυντού στο δεύτερο εξάμηνο από τον Hell. Τον Γεννάρη του 1933 κυβέρνηση Χίτλερ στη Γερμανία, που έλαβε τον επόμενο χρόνο ριζικά μέτρα απομάκρυνσης μερικών άριστων Γερμανοεβραίων καθηγητών. Klassenlehrerin Fr. Dr. Schäfer. Στοιχεία γερμανικής μυθολογίας με τους σκοτεινούς, βαρβάρους νορδικούς θεούς που μ΄εφόβησαν. Στοιχεία αριθμητικής και γεωγραφίας με τον Josef Heichele. Ελληνική μυθολογία με τη δίδα Ειρήνη Φίλτσου. Νέοι συμμαθητές: Γιολάντα Τερέντσιο, Χαρίκλεια Μπαλτατζή, Willi Breischa, Maritsa Choisy, Rolf Reil, Peter Rietz, Hans Kaleja, Hans Schmeikal, Odette Gredinger, Sylvio Calamaro και Christian Queisser.

Quinta, 1933-34. Νέος διευθυντής μέχρι το 1944 ο νεοφερμένος από τη Γερμανία Prof. Dr. Alfred Romain, προέχων μέλος του εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος και έμπιστος του νέου καθεστώτος, Klassenlehrerin η Frl. Dr. Erna Vohsen, γερμανικά με τον Dr. Ernst Lichtenstein. Νέα μαθήματα: Γαλλικά με τον Dr. Werner Preibisch, αριθμητική (κλάσματα) με την Vohsen, βυζαντινή ιστορία με την δίδα Φίλτσου και γεωγραφία της Γερμανίας. Νέοι μαθητές: Γιάννης Τρύφων, Λευτέρης Κοτζαμάνης, Karl Wilhelm Romain, Bruno Hotze. Απολύθηκαν οι Vohsen, Preibisch και Lichtenstein στο τέλος του έτους.

Quarta, 34 – 35. Klassenlehrer και γερμανικά με τον Hans Wende. Μαθηματικά (δεκαδικά κλάσματα) με την Frl. Ursula Groos, Γαλλικά με τον Dr. Hermann Kaspar. Αρχαία και νέα ελληνικά με τον κ. Δημάρατο. Νέοι συμμαθητές: Ευάγγελος Κοφινιώτης, Γιάννης Κακαβάς, Ελένη Δεσποτάκη, Ασπασία Χοϊδά, Λέλα Σακελλαρίου, Ελένη Γεωργοπούλου, Χριστίνα Μαλανδρίνου και Fritz Baronigian. Το ζεύγος Wende απέκτησε τον Μάρτη 1935 γιο ονόματι Peter προς μεγάλη χαρά των συμμαθητριών μας.

Untertertia, 1935-36. Klassenlehrer και γερμανικά ξανά ο Wende. Μαθηματικά με τον Paul Lauth. Νέοι συμμαθητές: Θέμος Πάνος, Φιλοκτήτης Κυριαζόπουλος, Ralph Beyer και Elisabeth Hoffmann.

Obertertia, 1936-37. Klassenlehrer και γερμανικά ξανά ο Wende. Νέα μαθήματα: Φυσική (θερμότητα) και μαθηματικά (εξισώσεις με δύο αγνώστους, γραφικές παραστάσεις με δύο άξονες) με τον Lauth. Λατινικά (Regina rosas amat!) με τον Wende. Στα γερμανικά το δράμα Wallenstein του Schiller και διηγήματα του Eichendorff. Αρχαία ελληνικά (Ηρόδοτο και Κύρου Ανάβαση) με την αγαπητή δίδα Ρίτσα και τότε Αναστασιάδου. Νέοι συμμαθητές: Αλεξάνδρα Σκέφερη, Ειρήνη Λύτρα, Ρίτα Ζέρβα, Σοφία Αρσλάνογλου (από τη Γ.Σ. Θεσσαλονίκης), Έφη Κομηνού και Hans Kögler.

Untersekunda, 1937-38. Νέος υποδιευθυντής της Σχολής ο Dr. Hermann Kaspar. Klassenlehrer, γερμανικά, ιστορία και λατινικά ο Dr. Georg von Reutern με διηγήματα του συμπαθούς Storm, ποιήματα του φιλέλληνα Wilhelm Müller και απολογία του Σωκράτους σε γερμανική μετάφραση. Αρχαία με τον κο Αγγελόπουλο, θρησκευτικά με τον κο Φαρδούλη, μαθηματικά (δυνάμεις και δευτεροβάθμιες εξισώσεις, Πυθαγόρειο θεώρημα) με τον Lauth. Χημεία και οπτική με την Frl. Maria Moseke. Γερμανική ιστορία: Γαλλική επανάσταση, Μ. Ναπολέων και Γερμανία μέχρι το 1870 με τον Reutern. Νέοι μαθητές: Irmgard (Ira) Acker, Walter Jesuiter και Ferdinand Wahl. Το καλοκαίρι του 1938 ο von Reutern αρραβωνιάσθηκε στη Γερμανία με την Gisela von Mecklenburg.

Obersekunda, 1938-39. Klassenlehrer και γερμανικά ο Werner Lau με μεσαιωνικά γερμανικά έπη. Λατινικά (συντακτικό, Γερούνδιο και Οβίδιο) με τον Reutern. Μαθηματικά (τριγωνομετρία και δεκαδικοί λογάριθμοι) με την Moseke. Ψυχολογία με τον Δημαράτο. Γερμανική ιστορία (Γερμανία από 1870-1914) με τον Reutern. Νέος συμμαθητής: ο Αντώνης Αντωνιάδης.

Όγδοη τάξη, 1939-40. (Τμήμα για ελληνικό απολυτήριο). Έλληνας υποδιευθυντής ο δρ. Μπόνης. Klassenlehrer, γερμανικά (Faust I και ΙΙ και Macbeth σε γερμανική μετάφραση) και γερμανική ιστορία (η Δυτική Ευρώπη των Φράγκων στη Πελοπόννησο) με τον Reutern. Μαθηματικά (τριγωνομετρία) με τον Νασσόπουλο, φυσική (οπτική, ηλεκτρισμός), χημεία και κοσμογραφία με τον Μητρόπουλο, Λατινικά (Αινειάδα του Βιργιλίου και Οβίδιο) με τον Ζήση Σούρλα. Ηθική με τον κ. Μπόνη, αριστοτέλεια λογική, αρχαία, νέα και ελλ. Ιστορία (19ος αιώνας μέχρι Βαλκανικών Πολέμων) με τον Δημαράτο. Νέοι συμμαθητές: Βάννα Σβορώνου, Σοφία Αναστασιάδου, Μαριέττα Ράδοβιτς, Λίνα Αιλιανού, Αλέκος Ζάννος, Λίλιαν Ζάννου, Κώστας Νεύρος, Χάρης Γεωργιάδης, Γιάννης Κροκόδειλος, Άλκης Πιερράκος (Γ.Σ. Θεσσαλονίκης), Ευγενία Λύτρα, Πάνος Ρώτας, Καίτη Προδρομίδου.

Γραμματέας του διευθυντού και ταμίας ήταν στα έτη 1934 – 38/39 η και μετέπειτα γνωστή και αγαπητή Maria Dilernia που την διαδέχτηκε μέχρι τα χρόνια τη κατοχής ο Herr Jedermann.

Δεν πρέπει να ξεχασθεί εδώ και ο καμμιά φορά αξύριστος κυρ Τάσος που εμάζευε γύρω του στα διαλείμματα πολλά παιδιά που είχαν μεν χορτάσει πνευματικά, αλλά είχαν άδειο το στομάχι. Στο φορητό του τραπεζάκι πουλούσε κουλούρια, τυρί κασέρι και απλά γλυκά του φούρνου με σταφίδες. Στους απένταρους έδινε και «με πίστωση» μέχρι την επόμενη!

ΟΙ ΜΑΘΗΤΑΙ ΚΑΙ ΟΙ ΔΑΣΚΑΛΟΙ

Τα περισσότερα παιδιά προήρχοντο από συντηρητικές ξένες και παραδοσιακές ελληνικές οικογένειες που ενθάρρυναν τη μόρφωση και την απόκτηση χαρακτήρα των παιδιών τους. Η τάξη και η πειθαρχία στο σχολείο ήταν παραδειγματικές, Τούτο συμφωνούσε με τις απόψεις και τα αιτήματα της κοινωνίας και των δικτατορικών τότε καθεστώτων στη Γερμανία και εδώ. Στη δική μου περίπτωση ήταν στοιχείο θετικό, ώστε μετά τα πειθαρχημένα παιδικά μου χρόνια, αλλά συνάμα με ανοιχτά τα μάτια, βρέθηκα άριστα προετοιμασμένος για ζωή μέσα σε πολλές ξένες χώρες.

Καθώς φαίνεται από το σχολικό ωρολόγιο και τον μεγάλο αριθμό των Γερμανών εκπαιδευτικών της παλαιάς Σχολής, τούτη ήταν κατά 80 τουλάχιστον τοις εκατόν γερμανική και όχι ελληνική Σχολή. Τους Γερμανούς συμμαθητάς τους παρασκεύαζε άριστα για επιτυχή ζωή στη Γερμανία. Πολλούς από μας τους Έλληνες όμως μας έβγαλε καλομορφωμένους μεν, αλλά κατά το ήμισυ Γερμανούς. Ελληνικό φρόνημα απέκτησα στις 28 Οκτωβρίου 1940 και στην Κατοχή.

Το σχολικό πρόγραμμα στις φυσικομαθηματικές επιστήμες υστερούσε σημαντικά εν συγκρίσει με τα γαλλικά και ελληνικά γυμνάσια, όπου μελετούσαν τις θαυμάσιες θεωρίες της Ευκλείδιου γεωμετρίας, της άλγεβρας κ.λ.π., ενώ τα γερμανικά γυμνάσια περιορίζοντο σε πρακτικές μόνο εφαρμογές σαν εύρεση εμβαδών ή υπολογισμό τόκων. Έτσι συνάντησα τεράστιες δυσκολίες προετοιμαζόμενος για εισαγωγικές του Πολυτεχνείου.

Άσχετα με την αρπακτική και ιμπεριαλιστική γερμανική πολιτική της προπολεμικής εποχής, ακόμα και στον εκπαιδευτικό τομέα σε σχολεία βρισκόμενα έξω από τη Γερμανία, όλοι ανεξαιρέτως οι καθηγηταί μας, Έλληνες και Γερμανοί, ήσαν διαλεγμένοι και εξαιρετικής παιδαγωγικής ικανότητος και με ανώτατο ηθικό χαρακτήρα. Το ωρολόγιο των μαθημάτων δείχνει ότι η εκπαίδευση ήταν πολύ πλατειά και βαθειά, και στην τελευταία τάξη έφθανε συχνά πανεπιστημιακό επίπεδο. Πολλοί από τους καθηγητάς μας ήσαν ήδη διακεκριμένοι ή διακρίθηκαν μετέπειτα. Μεταπολεμικά ο Dr. Lichtenstein έγινε καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου και κοσμήτωρ στο Münster. Ο Dr. Preibisch έγινε λέκτωρ σε Πανεπιστήμιο της Ιαπωνίας. Αυτός και ο Dr. Kaspar συνέγραψαν διατριβές που περιλαμβάνονται μόνιμα στη βιβλιοθήκη του αμερικανικού Κογκρέσσου, της μεγαλύτερης του κόσμου. Ο von Reutern δημοσίευσε μια χαριτωμένη συλλογή περιγραφών ελληνικών τοπίων από αρχαίους ιστορικούς υπό μορφή σύγχρονου ξεναγού με τα αρχαία κείμενα και γερμανική μετάφραση. Ο Rottke έγινε διευθυντής της Γ.Σ. Θεσσαλονίκης. Η δις Φίλτσου ίδρυσε δικό της εκπαιδευτήριο. Ο Δρ. Μπόνης έγινε καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών και ο Σούρλας γυμνασιάρχης. Ο Lau υπηρέτησε στο γερμανικό στρατό και διακρίθηκε με ανώτατο παράσημο ανδρείας, του ιππότου του Σιδηρού Σταυρού. Σε όλους τους καθηγητές μας χρωστάμε πολλές ευχαριστίες για τις προσπάθειές τους να μας κάνουν χρήσιμους και ανεξάρτητους ανθρώπους.

Τραγική τύχη είχαν τα θύματα του εθνικοσοσιαλισμού. Ο καθηγητής Brink, μετά την επισροφή του απ΄την Ελλάδα, αυτοκτόνησε στη Γερμανία. Για πολιτικούς λόγους. Μεταξύ των καθηγητών μας εξέχουσα θέση είχαν και οι εξής Γερμανοεβραίοι που απολύθηκαν το 1934: H Dr. Vohsen αναγκάσθηκε ν΄αρχίσει καινούργια ζωή στην Αγγλία. Ο Dr. Preibisch, άνθρωπος πραγματικά ευρωπαϊκής μορφώσεως και καρδιοπαθής, υπεβλήθη σε σωστή οδύσσεια, ώσπου να βρει θέση σε Πανεπιστήμιο στην Ιαπωνία όπου και απέθανε μεταπολεμικά. O Dr. Lichtenstein ταλαιπωρήθηκε παραδίδοντας ιδιαίτερα μαθήματα στην Καβάλλα και την Αθήνα. Όλοι αυτοί ζούσαν επί χρόνια απομονωμένοι σαν ανεπιθύμητοι και ύποπτοι πρόσφυγες στη στενή και καχύποπτη τότε Ευρώπη με μια βαλίτσα, χρήματα από τη μία μέρα στην άλλη και άγνωστο το αύριο.

Πρόωρα σκοτώθηκαν στον πόλεμο οι καθηγητές von Reutern, Nordmann και Lauth και οι συμμαθητές, συχνά μόλις εικοσαετείς, Josef Just, Hans Kögler, Christian Queisser και Rolf Reif. Στα Δεκεμβριανά βρήκε φρικτό θάνατο η Ευγενία Λύτρα και το 1948, μόλις διπλωματούχος μηχανικός, απέθανε ο Ευάγγελος Κοφινιώτης. Αυτά όσα μας είναι γνωστά μέχρι το 1950. Σ΄όλους θ΄άξιζε να ζήσουν περισσότερο.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ

Ο Ευγένιος (Genio) Σαντορίνης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1923. Από το 1929-40 μαθητής της Γερμανικής Σχολής. 1942-48 σπουδαστής του Ε.Μ. Πολυτεχνείο. 1948 δίπλωμα αρχιτέκτονος. 1948-50 θητεία στο Π. Ναυτικό. 1951-54 αρχιτέκτων στην Κ.Τ.Α.Μ. της Ν. Υόρκης στο γραφείο Αθηνών. 1954 στον Καναδά, 1955 μέχρι σήμερα στις ΗΠΑ σε προάστειο της Ουάσιγκτον. Εργάσθηκε σε πολλές πόλεις των ΗΠΑ και σε πολλές χώρες της Ασίας, Αφρικής και Ευρώπης. Τώρα πια συνταξιούχος ζει με τη σύζυγό του και τις τρεις κόρες στη Bethesda. Θα χαρεί πολύ να λάβει ειδήσεις και να κάνει επαφή με φίλους και παλαιούς συμμαθητές…

Η Φωτεινή Ισιδωρίδου μας έστειλε μία φωτογραφία της μητέρας της, Μαριέττας Ράδοβιτς (δεξιά),αποφοίτου του Πολέμου, μαζί με την άλλη απόφοιτο, την Ροδούλα Κούμαρη Σταθάκη (αριστερά) στις Απόκριες

Δείτε επίσης:

Φωτογραφίες της Μαριέτας Ράδοβιτς με τον φακό της Nelly’s…

Φωτογραφίες της Μαριέτας Ράδοβιτς από την Φωτεινή Ισιδωρίδου…

Κίτσος Μαλτέζος: “Ο αγαπημένος των θεών”…

Στην φωτογραφία αριστερά ο Κώστας Ισιδωρίδης και η Μαριέττα Ράδοβιτς, φοιτητές στις ΗΠΑ.

Η Φωτεινή Ισιδωρίδου, κόρη τηςΜαριέττας Ράδοβιτς, μαθήτριας στην Σχολή στα χρόνια του Πολέμου, έστειλε φωτογραφίες της μητέρας της και του πατέρα της.

Ανάμεσα στις φωτογραφίες είναι καιμερικές της Nelly’s, της διάσημης φωτογράφουΈλλης Σουγιουλτζόγλου-Σεραϊδάρη, που υπέγραφε με την αγγλικό της όνομα, παρ΄ ότι Ελληνίδα και η οποία “έφυγε” από την ζωή τον Αύγουστο του 1998.Βεβαίως, ιδιαίτερη θέση στο έργο της κατέχουν οι γυμνές ή ημίγυμνες φωτογραφίσεις στην Ακρόπολη της Μόνα Πάεβα (Mona Paeva), πρώτης μπαλαρίνας της Opera Comique, οι οποίες προκάλεσαν σκάνδαλο στην κοινωνία του μεσοπολέμου, όταν δημοσιεύθηκαν το 1929, στο γαλλικό περιοδικό Illustration. Οι φωτογραφίες αυτές φιλοξενούνται σε άλλο άρθρο.

από την τελετή αναγόρευσης το 2002	η πρόσκληση για τηναναγόρευση σε επίτιμο διδάκτορα
	επάνω: Τελετή Απονομής Βραβείου Ακαδημίας Αθηνών το 1985 αριστερά: Κώστας Ισιδωρίδης και Μαριέττα Ράδοβιτς στην Αθήνα μετά την λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου
επάνω: Κώστας Ισιδωρίδης και Μαριέττα Ράδοβιτς PHD Graduation στις ΗΠΑ δεξιά: Μαριέττα Ράδοβιτς το 1945
	επάνω: η Μαριέττα Ράδοβιτς με την κόρη της Diana αριστερά: Η Μαριέττα Ράδοβιτς στο σχολείο
επάνω: Η Μαριέττα Ράδοβιτς με την κόρη της, Φωφώ δεξιά: στον Καναδά
επάνω: Κώστας Ισιδωρίδης και Μαριέττα Ράδοβιτς επάνω: στην Βυρηττό το 1960 δεξιά: στην Γλυφάδα το 2005

Η Φωτεινή Ισιδωρίδου μας έστειλε φωτογραφίες της μητέρας της, της Μαριέττας Ράδοβιτς (Radovitch), η οποία ήταν απόφοιτος των χρόνων του Πολέμου στην Αραχώβης.

Στην φωτογραφία αριστερά η Μαριέττα Ράδοβιτς, φωτογραφημένη από την Nelly’s,την διάσημη φωτογράφο Έλλη Σουγιουλτζόγλου-Σεραϊδάρη, που υπέγραφε με την αγγλικό της όνομα, παρ΄ ότι Ελληνίδα και η οποία “έφυγε” από την ζωή τον Αύγουστο του 1998.

Βεβαίως, ιδιαίτερη θέση στο έργο της κατέχουν οι γυμνές ή ημίγυμνες φωτογραφίσεις στην Ακρόπολη της Μόνα Πάεβα (Mona Paeva), πρώτης μπαλαρίνας της Opera Comique, οι οποίες προκάλεσαν σκάνδαλο στην κοινωνία του μεσοπολέμου, όταν δημοσιεύθηκαν το 1929, στο γαλλικό περιοδικό Illustration.

στην φωτογραφία κάτω δεξιά η Μαριέττα Ράδοβιτς με την μητέρα της Madame Fofo Radovitch, γιαγιά της Φωτεινής Ισιδωρίδου

Ήρθε στα χέρια μας μία σπάνια φωτοτυπία με σημειώσεις (αγνώστου) μίας φωτογραφίας, η οποία ανήκει στην Miriam Preston, Αγγλίδα μαθήτρια, γεννημένη στην Τασμανία από Άγγλους γονείς, η οποία ήρθε στην Ελλάδα σε ηλικία 8 ετών. Η φωτογραφία χρονολογείται γύρω στο 1934/35, την έχει στείλει ο Γένιο Σαντορίνι, απόφοιτος του 1940 και υπάρχουν επάνω της χειρόγραφα γραμμένα τα ονόματα κάποιων μαθητών και μαθητριών, αλλά και του καθηγητή τους, Hans Wende, στην επάνω σειρά και της Miriam Preston κάτω αριστερά.

Διαβάζουμε επάνω: Xariklia Baitazi, Hans Wende, Evangelos Kofiniotis, Lella Sakellariou

Διαβάζουμε από κάτω: Miriam Preston, Verena Huber, Marga Ventewwi, Hans Kaleja (+1944), Rolf Reif (+1941), Genio Santorini, (dahinter: Jannis Tryphon), Gustav Walther, Dora Noppency, Irini Lytra.

να σημειώσουμε ότι η Irini Lytra είναι η αδελφή της Ευγενίας Λύτρα, εγγονή του μεγάλου ζωγράφου μας, που βρήκε φρικτό θάνατο στα Δεκεμβριανά, κάτι που μας επιβεβαίωσε και με ένα κείμενό του ο επίσης εικονιζόμενος Γένιο (Ευγένιος) Σαντορίνι, ο οποίος αναφέρει και τον Ευάγγελο Κοφινιώτη, που επίσης εικονίζεται.

Δείτε το κείμενο τουGenio Santorini: “Αναμνήσεις από την προπολεμική ΓΣΑ”…

Μία κουβέντα με την ΦωτεινήΙσιδωρίδου (*), κόρη του Κώστα Ισιδωρίδη και της Μαριέττας Ράδοβιτς, μας άνοιξε διάπλατα μία πόρτα και μας αποκάλυψε ιστορίες τελείως άγνωστες σε εμάς. Ένα βιβλίο του Πέτρου Μακρή-Στάικου, που δεν είναι απόφοιτός μας, με τίτλο “Ο αγαπημένος των θεών” και που αναφέρεται στα χρόνια της Κατοχής και το ιστορικό φαινόμενο που αργότερα ονόμασαν “Εθνική Αντίσταση”, περιστρέφεται γύρω από ένα ιστορικό πρόσωπο, τον Κίτσο Μαλτέζο.

Τρίτη 1η Φεβρουαρίου 1944. Στις 9.30′ το πρωί, δολοφονείται στο κέντρο της Αθήνας, μπροστά στο άγαλμα του Βύρωνα, ο Κίτσος Μαλτέζος, ο τελευταίος απόγονος του Στρατηγού Μακρυγιάννη, το χαρισματικό παιδί της γενιάς του ’40. Τη δολοφονία, που θυμίζει δράση τρομοκρατικής οργάνωσης, έχει αναλάβει ο ΕΛΑΣ Σπουδάζουσας. Έκτοτε το γεγονός θα μυθοποιηθεί και θα μεταμορφωθεί σε ένα από τα ισχυρότερα ταμπού της πρόσφατης ελληνικής ιστορίας. Η «Αριστερά» θα αρνείται επίμονα την οποιαδήποτε αναφορά σε μιαν από τις πιο σκοτεινές σελίδες της δράσης της, ενώ η σκληρή μετεμφυλιακή «Δεξιά» θα προσπαθήσει να αξιοποιήσει πολιτικά τον θάνατο ενός ανθρώπου που στην πραγματικότητα δεν της ανήκε. Ο Μαλτέζος θα πρωταγωνιστήσει στην υπόθεση δύο μυθιστορημάτων, στην “Τειχομαχία” του Θεόφιλου Φραγκόπουλου και στο “Χρονικό μιας σταυροφορίας” του Ρόδη Ρούφου.

Το βιβλίο ξεκινά από τα δώδεκα παιδιά που χάρισε η Αικατερίνη Σκουζέ στον Γιάννη Μακρυγιάννη, τον Στρατηγό και περνάει σιγά-σιγά στο Ζάππειο του Μεσοπολέμου, όπου μαζεύονται, σχεδόν καθημερινά, τα παιδιά, αγόρια και κορίτσια, από τα “καλά” σχολεία της Αθήνας: του “Μακρή”, το Πειραματικό, την “Ιόνιο Σχολή”, το “Γερμανικό Σχολείο” (σημ:την Γερμανική Σχολή της Αραχώβης),το “Κολλέγιο Αθηνών”και άλλα. Όλα συνοδεύονται απο τις δασκάλες τους.

Εκεί είναι οι αδελφοί Ίων και Άλεξ Ζαούσης, ο Ρόδης Ρούφος, ο Θεόφιλος Φραγκόπουλος, ο Πέτρος Παπαδάτος, η Νάτα Μελά, η Μαριέττα Ράδοβιτς, μερικοί θυμούνται αχνά και τη Μελίνα Μερκούρη. Κι ακόμη ο Παντιάς Σκαραμαγκάς, ο Νίκος Κυριαζίδης, ο Ζάχος Χατζηφωτίου, ο Βασίλης Παυλίδης, ο Νίκος Μομφεράτος, ο Στάμος Μακρής, ο Γεώργιος-Αλέξανδρος Μαγκάκης, ο Χριστόφορος Στράτος, ο Νίκος Φιλάρετος, … (σελ 39-40, όπου με έντονα στοιχεία οι μαθητές της Γερμανικής Σχολής). (**)

σελ. 43-44:

Μέχρι το 1938 η “Σχολή Μακρή” ή “Ελληνικόν Εκπαιδευτήριον” λειτουργούσε στον αριθμό 5 της οδού Ιπποκράτους, κοντά στην οδό Πανεπιστημίου. Κατά τη σχολική χρονιά 1938-1939 μεταστεγάστηκε σ’ ένα νεοκλασσικό αρχοντικό, γωνία Νεοδύτου Βάμβα και Βασιλίσσης Σοφίας, στο Κολωνάκι. Εκεί θα παραμείνει μέχρι την δεκαετία του ’60 (σημ: όταν μπήκαν οι Γερμανοί στην Αθήνα πολλά παιδιά μετακόμισαν από την Γερμανική στου “Μακρή”, όπως φαίνεται στο βιογραφικό του Βασίλη Μαυρίδη και άλλων).

… οι μαθητές του “Μακρή”προέρχονται από ένα ευρύ φάσμα μεσοαστικών και μεγαλοαστικών οικογενειών. Οι γονείς τους είναι στρατιωτικοί -ιδιαίτερη κάστα τότε- με πρόσφατα τα παράσημα των Βαλκανικών και των άλλων απελευθερωτικών πολέμων, αλλά, συχνά, και ρυθμιστές του πολιτικού βίου της χώρας-, ανώτεροι και ανώτατοι δημόσιοι υπάλληλοι, πανεπιστημιακοί, διπλωμάτες, γιατροί, δικηγόροι, εκδότες εφημερίδων, έμποροι, επιχειρηματίες, τραπεζίτες, βιομήχανοι και εφοπλιστές.Λίγοι απ’ αυτούς μένουν στο Κολωνάκι. Οι άλλοι σε αρχοντικά σπίτια στην Πλάκα, στα Εξάρχεια, στα Πατήσια και σε διάφορες περιοχές της παλιάς Αθήνας….

…Τα καλοκαίρια τους περνούν ξέγνοιαστα. Στην Κηφισιά και την Εκάλη -εδώ σχηματίζεται μία χωριστή παρέα από τους Κώστα Φιλίνη (σημ: πατέρα της Άννας Φιλίνη), Άρη Νικολετόπουλο, Κώστα Αξελό, Μανώλη και Αλέξανδρο Σκανδάλη, Άγγελο και Γρηγόρη Διαμαντόπουλο.

σελ. 89:

…Τώρα στην παρέα έχουν προστεθεί και παιδιά από το “Πειραματικό”, απόφοιτοι και αυτοί του 1940: Ο Γεώργιος-Αλ. Μαγκάκης (σημ: είχε φύγει από την Γερμανική και είχε πάει στο Πειραματικό), ο Αίας Μπακάλμπασης, με την αδελφή του την Άλκη -μεγάλο, τότε, έρωτα του Γιάννη Ξενάκη (σημ: φίλου του Απόστολου και του Ευάγγελου Πίτσου), και ο Μιχάλης Κουρουνιώτης.

σελ. 110-111:

…Στην πραγματικότητα, χωρίς να αμφισβητείται ο πατριωτισμός του, η συμβολή του Παναγιώτη Κανελλόπουλου στη συγκρότηση αστικών οργανώσεων πρέπει να θεωρηθεί αμφιλεγόμενη…Το ίδιο συνέβαινε και με νέους που επισκέπτονταν τον Κανελλόπουλο στην κατοικία του, όπως ο Γ.-Α.Μαγκάκης: Πήγαμε στο σπίτι του, ένα απλό ελληνικό σπίτι με αυλή, στο Μετς. Ήμαστε μια παρέα από φοιτητές. Δίπλα του καθόταν κάποιος άγνωστός μας. Μας μίλησε για ώρα πολλή αλλά φύγαμε απογοητευμένοι. Ούτε κουβέντα για δράση.Στον δρόμ της επιστροφής, μας συνόδευε ο άγνωστος που είχαμε βρει στο γραφείο του. Ήταν ο Περρίκος. Και όταν περνούσαμε το Ζάππειο, μας ρώτησε: “Σας άρεσαν αυτά που ακούσατε;” Όταν του απαντήσαμε αρνητικά, πρόσθεσε: “Ούτε κα μένα. Αλλά ξέρετε, υπάρχει κάποια οργάνωση…” Μετά από λίγο, όλοι ανήκαμε στην ΠΕΑΝ…

σελ.164:

…ιδρύουν στα μέσα Μαΐου του 1942 ένα αλληλοβοηθητικό σωματείο με την επωνυμία Ταμείο Απόρων Φοιτητών (ΤΑΦ). Σκοπός του η ενίσχυση των απόρων φοιτητών του Πανεπιστημίου Αθηνών…

… Πρωταγωνιστές στην κίνηση οι Κώστας Ισιδωρίδης, Μαριέττα Ράδοβιτς, Νταίζη Μπενβενίστε, Στάμω Τσαρούχη,…

σελ.165:

… ο Πρόεδρος του ΤΑΦ, ο Κώστας Ισιδωρίδης, βγάζει από την τσέπη του ένα χαρτί και αρχίζει την ανάγνωσή του απολογισμού “πεπραγμένων”…έναυσμα για την άγρια συμπλοκή…Την ώρα που οι πρώτοι αιμόφυρτοι εγκαταλείπουν την “υπόγα”, η Μαριέττα Ράδοβιτς, Ταμίας του ΤΑΦ, δέχεται την επίθεση του Άρη Νικολετόπουλου: στην τσάντα της βρίσκονται ο κατάλογος των μελών του σωματείου και τα κουπόνια εγγραφής, και τα δύο απραίτητα για την ΟΚΝΕ.

σελ. 236:

…κορίτσια, όπως η Άννα Πιπινέλη, η Καίτη Τσιτσεκλή και η Ξένη Σκουζέ(σημ:μαθήτρια της Σχολής και μητέρα της Ελίζας Παπαδάκη), που ποτέ δεν είχαν μπει στην κουζίνα του σπιτιού τους, γίνονται τώρα νοσοκόμες, κινούνται ανάμεσα στην αθλιότητα των προσφύγων, βοηθάνε, ταΐζουν τους ανήμπορους,…

……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………

(*) η Φωτεινή Ισιδωρίδου είναι κόρη του Κώστα Ισιδωρίδη και της Μαριέττας Ράδοβιτς, που τιμήσαμε στην εκδήλωση “Οι Απόφοιτοι του Πολέμου” το 2013

(**) όπως αναφέρει ο συγγραφέας στην εισαγωγή του βιβλίου (σελ. 15): Όσοι γεννήθηκαν λίγο πριν, κυρίως όμως λίγο μετά το 1920, ονομάστηκαν αργότερα “Η γενιά του ’40”. Στη διάρκεια του 20ου αιώνα αποτέλεσαν την τελευταία -σημαδεμένη από τον αριθμό μιας από τις δεκαετίες του- “επώνυμη” γενιά, και τούτο γιατί η ενηλικίωσή τους συνέπεσε με τον ελληνοϊταλικό πόλεμο και τα όσα επακολούθησαν.

Σε σχέση με τις προηγούμενες, η γενιά του ’40 έμοιαζε προνομιούχα: Έζησε κάπου δεκαοχτώ χρόνια ειρήνης (1922-1940) σε μία Ελλάδα με παγιωμένα σύνορα, αναπτυσσόμενη οικονομία και πρωτόγνωρο εκσυγγχρονισμό σε πολλούς τομείς κοινωνικής δραστηριότητας. Τα παιδιά εκείνα γνώρισαν τη ραγδαία πρόοδο της επιστήμης, της τεχνολογίας και της βιομηχανίας μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, ήταν τα πρώτα που άκουσαν ραδιόφωνα, αντίκρισαν αεροπλάνα και υδροπλάνα να πετούν πάνω από την Ακρόπολη, μιλησαν στο τηλέφωνο, είδαν ομιλούντα κινηματογράφο…

Επίσης:

Ένα αφιέρωμα του Μανώλη Νταλούκα για τη Νάτα Μελά…

Ο Ευγένιος Σαντορίνι, απόφοιτος του 1940, γεννημένος στην Αθήνα το 1923, έγραψε ένα μοναδικό κείμενο περιγράφοντας την καθημερινή ζωή στην οδό Αραχώβης της περιόδου μέχρι τον Πόλεμο.

Είναι ένα κείμενο που δημοσιεύτηκε τον Ιανουάριο του 1995 στο 9ο τεύχος του εξαιρετικού περιοδικού του Συλλόγου “Der Dörpfeldianer” και τα λεέι όλα: τα μαθήματα, που ξεκινούσαν στις 8.00 και πήγαιναν μέχρι τις 13.20, τα απογευματινά από τις 15.30 έως τις 17.50, τους καθηγητές, τους διευθυντές, τους συμμαθητές και τις συμμαθήτριες, ακόμη και τα κουτσομπολιά. Ένα ημερολόγιο πραγματικό και το πιό σημαντικό: ξεκινά από το δημοτικό ιότι όταν πρωτο πήγε στην Σχολή ήταν έξι ετών.

Παρελαύνουν όλα τα ονόματα, των οποίων με πολύ κόπο συγκεντρώσαμε όλα αυτά τα χρόνια τα βιογραφικά τους και γίνονται αναφορές στην στις προσπάθειες του Χίτλερ να πάρει ριζικά μέτρα απομακρύνοντας άριστους Γερμανοεβραίους καθηγητές.

“Η προπολεμική Σχολή διέφερε πολύ σημαντικά από την σημερινή μεταπολεμική στο ότι ήταν ίδρυμα απολύτως ίδιο με τα εντόπια σχολεία της Γερμανίας, δηλ. ήταν σχολείο μονοκόμματο μέσα από την Γερμανία και βαλμένο χωρίς καμμία αλλαγή στην Αθήνα. Όλα τα μαθήματα εκτός ολίγων που γίνονταν στα ελληνικά, εδιδάσκοντο γερμανικά, ήτοι γερμανική γλώσσα, ιστορία, γεωγραφία, βιολογία, μαθηματικά, φυσική, χημεία, μουσική, γυμναστική, χειροτεχνία, σχέδιο. Υποχρεωτική γλώσαα ήταν τα γερμανικά. Υπήρχε μάλιστα ειδική βαθμολογία για την αποκλειστική χρήση της γερμανικής (Deutschsprechen), ακόμη και στα διαλείμματα!. Ελληνικά εδιδάσκοντο μόνο τα αρχαία, νέα, ελληνική ιστορία, θρησκευτικά και στις δύο τελευταίες τάξειςψυχολογία, ηθική και λογική”.

Αναφέρει τα ονόματα της Ρίτσας Αναστασιάδου, που τότε ήταν νεαρή φιλόλογος και ήρθε στο Μαρούσι, αλλά και της Maria Di Lernia:

…Αρχαία ελληνικά (Ηρόδοτο και Κύρου Ανάβαση) με την αγαπητή δίδα Ρίτσα και τότε Αναστασιάδου

…Γραμματέας του διευθυντού και ταμίας ήταν στα έτη 1934-38/39 η και μετέπειτα γνωστή και αγαπητή Maria Dilernia, που την διαδέχτηκε μέχρι τα χρόνια της κατοχής ο Herr Jedermann.

Λέει προς το τέλος του άρθρου του ο Genio:

“Τραγική τύχη είχαν τα θύματα του εθνικοσοσιαλισμού. Ο καθηγητής Brink, μετά την επιστροφή του από την Ελλάδα, αυτοκτόνησε στη Γερμανία για πολιτικούς λόγους. Μεταξύ των καθηγητών μας εξέχουσα θέση είχαν και οι εξής Γερμανοεβραίοι που απολύθηκαν το 1934: Η Dr Vohsen αναγκάστηκε να αρχίσει καινούργια ζωή στην Αγγλία. Ο Dr. Preibish άννθρωπος πραγματικά ευρωπαϊκής μορφώσεως και καρδιοπαθής, υπεβλήθη σε σωστή οδύσσεια, ώσπου να βρεί θέση σε Πανεπιστήμιο στην Ιαπωνία. Ο Dr. Lichtenstein ταλαιπωρήθηκε παραδίνοντας ιδιαίτερα μαθήματα στην Καβάλα και στην Αθήνα. Όλοι αυτοί ζούσαν επί χρόνια απομωομένοι σαν ανεπιθύμητοι και ύποπτοι πρόσφυγες στη στενή και καχύποπτη τότε Ευρώπη με μιά βαλίτσα, χρήματα από τη μία μέρα στην άλλη και άγνωστο το αύριο.

και το άρθρο κλείνει αναφέροντας:

…στα Δεκεμβριανά βρήκε φρικτό θάνατο η Ευγενία Λύτρα και το 1948, μόλις διπλωματούχος μηχανικός απέθανε ο Ευάγγελος Κοφινιώτης. Αυτά όσα μας είναι γνωστά μέχρι το 1950. Σε όλους θα άξιζε να ζήσουν περισσότερο.

Όπως όλοι διαπιστώνουμε πρόκειται για ένα πολύ καλογραμμένο άρθρο που καλύπτει μοναδικά την εικόνα της Γερμανικής. Διακρίνουμε και κάτι άλλο, την αγάπη του Santorini να παρακολουθήσει, να κρατήσει επαφή με τις ζωές των συμμαθητών και καθηγητών του. Πρέπει νομίζουμε να το διαβάσουμε πολλές φορές.

Η Άννα Γουλανδρή, απόφοιτος του 1940, γόνος της εφοπλιστικής οικογένειας Γουλανδρή παντρέυτηκε τον ηθοποιό Τάκη (Δημήτρη) Χορν το Σάββατο 21 Ιανουαρίου 1967 στο παρεκκλήσι του Αναλιείου στην οδό Στησιχόρου. Είχε παντρευτεί σε πρώτο γάμο τον πρέσβη Λεωνίδα Παπάγο, ο οποίος διετέλεσε αυλάρχης του βασιλέα Κωνσταντίνου του Β’. Ο γάμος της με τον Χορν έγινε στοπαρεκκλήσι του Αμαλιείου (στην οδό Στησιχόρου) το Σάββατο της 21ης Ιανουαρίου 1967 λίγο μετά την πρεμιέρα του “Ιβάνωφ”, όπως αναφέρει ο Μιχάλης Αργυρόπουλος.

Η Ελένη Βλάχου γράφει στο βιβλίο της «Πενήντα και κάτι» (εκδόσεις Ζήδρος): «Παντρεύτηκε την Αννούλα Γουλανδρή, μια νέα γυναίκα από πλούσια εφοπλιστική οικογένεια, με την οποία δεν βλέπαμε πόσο θερμό σύνδεσμο μπορούσε να έχει. Εκεί όλοι κάναμε λάθος… Την αγάπησε την Αννούλα, και τον αγάπησε βαθιά και αυτή, και ένας αληθινός δεσμός γεννήθηκε ανάμεσα στους δύο διαφορετικούς ανθρώπους». Στις 12 Μαΐου του 1988 η Αννα Γουλανδρή έφυγε από τη ζωή. Ο θάνατός της τον συγκλόνισε.

Ο Δημήτρης Χορν έλεγε για το όνομά του:«Πολλοί με ρωτούν αν το Χορν είναι το πραγματικό μου όνομα ή αν είναι ψευδώνυμο. Ομολογώ ότι αυτή η ερώτηση μ’ έχει πολύ ταλαιπωρήσει. Είναι, όμως φυσικό να γεννιέται αυτή απορία στους ανθρώπους, αφού το όνομα Χορν δε μοιάζει καθόλου ελληνικό, Ναι, η καταγωγή μου από τη μεριά του πατέρα μου δεν είναι ελληνική. Ο παππούς μου ήταν Αυστριακός. Οι Χορν δεν είμαστε από τους Βαυαρούς που ήρθαν με τον Όθωνα. Ο πατέρας του πατέρα μου ήρθε πολύ αργότερα στην Ελλάδα. Ερωτεύτηκε τη γιαγιά μου, βέρα Ελληνοπούλα, και την παντρεύτηκε. Τα πρώτα χρόνια μετά το γάμο τους έζησαν στην Τεργέστη, Εκεί γεννήθηκαν και οι πατέρας μου και ο αδελφός του».

Έφυγε στις 13 Μαρτίου από πνευμονική εμβολή σε ηλικία 92 ετών η απόφοιτός μας του 1940 Μαριέττα Ισιδωρίδου-Ράδοβιτς. Γεννημένη το 1922, υπήρξε πρωτοπόρος στον τομέα της έρευνας του ανθρώπινου εγκεφάλου. Σπούδασε βιολογία στην Iowa, επέστρεψε στην Ελλάδα και εγκατέστησε το πρώτο ηλεκτρονικό μικροσκόπιο της χώρας και ήταν μέχρι την τελευταία στιγμή της υπερδραστήρια, διορθώνοντας τις διδακτορικές εργασίες που επόπτευε, πηγαίνοντας στο εργαστήριό της στο Αιγινήτειο καθημερινά. Η κηδεία της έγινε στις 18 Μαρτίου στο Α’ Νεκροταφείο και οι συνάδελφοί της αποχαιρέτησαν την “αεικίνητη και αειπερίεργη μεγάλη κυρία της νευρολογίας”. Την Μεγάλη Δευτέρα στις 14 Απριλίου στις 13:00έγινε τρισάγιο στο Α’ Νεκροταφείο.