Από την Γερμανική Σχολή Αθηνών εκδόθηκε στις 17.6.2022 μία ανακοίνωση σχετικά με την εκδήλωση του εορτασμού των 125 χρόνων της Σχολής, που απευθύνεται στους Απόφοιτους και η οποία βρίσκει τον Σύλλογο απόλυτα σύμφωνο:

Αγαπητές/οί απόφοιτες/οι της DSA,

Τις τελευταίες ημέρες, πληροφορηθήκαμε ότι υπήρξε έντονη ανταλλαγή απόψεων μεταξύ διαφόρων ομάδων στο Facebook σχετικά με τον επετειακό εορτασμό της DSA και θέλουμε να εκφράσουμε τη λύπη μας για τη δυσαρέσκεια που εξέφρασαν ορισμένα μέλη των ομάδων αυτών αναφορικά με την τελετή για την 125η επέτειο της ίδρυσης του Σχολείου μας. Ως εκ τούτου, θα θέλαμε να σας παράσχουμε ορισμένες πληροφορίες σχετικά με τη διοργάνωση της τελετής, οι οποίες ελπίζουμε ότι θα σας βοηθήσουν να κατανοήσετε τους λόγους για τους οποίους ο αριθμός των συμμετεχόντων ήταν περιορισμένος. Όπως είναι φυσικό, η διοργάνωση της τελετής σε καμία περίπτωση δεν αποσκοπούσε στον αποκλεισμό κανενός από τα πολλά και διαφορετικά μέλη της σχολικής κοινότητας και γι’ αυτό θα θέλαμε να άρουμε τουλάχιστον την παρεξήγηση αυτή, θέτοντας υπ’ όψιν σας παρακάτω στοιχεία.

Πολύ πριν από το ξέσπασμα της πανδημίας, αναπτύχθηκε ένα λεπτομερές και εκτενές σχέδιο με πολλές και ποικίλες δραστηριότητες σχετικές με τον εορτασμό της 125ης Επετείου. Δυστυχώς, ο αρχικός αυτός σχεδιασμός που περιελάμβανε εορτασμούς, στους οποίους θα συμμετείχαν όλα τα μέλη της σχολικής κοινότητας στο πλαίσιο μιας επετειακής εβδομάδας, ακυρώθηκε λόγω της πανδημίας.

Στις αρχές του 2022, λοιπόν, έπρεπε να αποφασίσουμε αν και πώς, παρά την πανδημία, θα μπορούσε να διοργανωθεί μία μικρότερη τουλάχιστον τελετή για τον εορτασμό της 125ης επετείου ίδρυσης της DSA. Λόγω του ότι η εξέλιξη της πανδημίας ήταν ακόμη εντελώς αβέβαιη, σχεδιάστηκε μια μικρότερη εκδήλωση που θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί στο προαύλιο της Σχολής, λαμβάνοντας όλα τα προβλεπόμενα μέτρα ασφαλείας κατά της πανδημίας της Covid-19, όπως η τήρηση αποστάσεων κ.λπ. Το γεγονός αυτό αποτέλεσε τον καθοριστικό παράγοντα προσδιορισμού του μέγιστου αριθμού προσκεκλημένων σε 450-500 περίπου άτομα, στα οποία θα έπρεπε να εκπροσωπούνται επαρκώς όλα τα μέλη της σχολικής κοινότητας της DSA —γονείς, μαθητική κοινότητα, διδακτικό και διοικητικό προσωπικό του σχολείου, απόφοιτες/οι της DSA, πρώην μέλη της διεύθυνσης/διοικητικού συμβουλίου της Σχολής, πρώην πρόεδροι του Συλλόγου Αποφοίτων, γερμανόφωνα ιδρύματα, εκπρόσωποι των αρμόδιων αρχών και της πολιτικής ζωής, συνεργαζόμενα σχολεία, εξωτερικοί επισκέπτες κ.λπ. Επιπροσθέτως, λόγω του απαιτούμενου εκ των συνθηκών (και κυρίως για τις τελευταίες ομάδες) μεγαλύτερου χρόνου προγραμματισμού της εκδήλωσης οφείλαμε από πολύ νωρίς να αναλάβουμε δεσμεύσεις αναφορικά με το πλαίσιο του συνολικού εορτασμού.

Σε αυτήν τη διαδικασία επικεντρώσαμε ιδιαίτερα το ενδιαφέρον μας στη συμμετοχή των αποφοίτων της DSA, καθώς ήταν πολύ σημαντικό για μας να εκπροσωπηθούν, παρά την περιορισμένη χωρητικότητα, όλες οι χρονιές αποφοίτησης. Επιπλέον, στο βίντεο για την 125χρονη ιστορία του σχολείου που προβλήθηκε στην εκδήλωση, δώσαμε προσοχή στον τονισμό της μεγάλης σημασίας που έχουν οι απόφοιτοι για τη Σχολή μας.

Όσο και αν θα θέλαμε να γιορτάσουμε την ξεχωριστή αυτή επέτειο μαζί με όλους εσάς, ήταν αδύνατον, λόγω ακριβώς των περιορισμών που μας επέβαλε η πανδημία, να απευθύνουμε ανοιχτή πρόσκληση σε όλα τα μέλη της σχολικής κοινότητας, όπως τους αποφοίτους της DSA, τους γονείς της DSA κ.λπ.

Με τους θερμότερους χαιρετισμούς μας,

Martin Schüller Annedore Dierker

Πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου του Διευθύντρια Σχολής

Συλλόγου Γερμανικής Σχολής Αθηνών

Liebe Absolventinnen und Absolventen der DSA…

Ο Ronald Meinardus δημοσίευσε ένα άρθρο του στο Qantara.de στις 12 Απριλίου 2022 με τίτλο“Die Karten werden neu gemischt” και υπότιτλο “Streit um die EastMed-Pipeline”.

Europa sucht nach neuen Bezugsquellen für Erdgas im östlichen Mittelmeer, um weniger abhängig von Russland zu sein. Doch der Ukraine-Krieg führt zu neuen Konflikten um das Pipeline-Projekt EastMed.

So schnell als irgend möglich will der Westen seine Abhängigkeit von russischem Öl und Erdgas beenden. Die Suche nach alternativen Bezugsquellen läuft auf Hochtouren. Ins Blickfeld ist einmal mehr das östliche Mittelmeer gerückt. Hier werden große Erdgasvorkommen vermutet. Zudem: In Europas südlicher Nachbarschaft sind die Bedingungen ideal, um Sonnenenergie in Elektrizität umzuwandeln und diese sodann in transkontinentale Stromnetze einzuspeisen.

Den Transport von Rohöl über die Ozeane besorgen vor allem riesige Tankschiffe. Erdgas wird bevorzugt über ein Netz von Pipelines zu den Verbrauchern befördert. Die Streckenführung der Röhren ist längst zu einem Politikum ersten Ranges geworden. Das zeigt beispielhaft der Streit um Nordstream 2: Die Pipeline, die russisches Erdgas nach Deutschland transportieren sollte, wurde zum Symbol für Berlins Abhängigkeit von Putin.

Δείτε όλο το άρθρο…

Συναντήσαμε στην εκδήλωση του Goethe στις 8 Ιουλίου τον Νίκο Χατζηαργυρίου, απόφοιτο του 1971, καθηγητή του ΕΜΠ, πρώην Πρόεδρο και Διευθύνοντα Σύμβουλο του ΔΕΔΔΗΕ καιθυμηθήκαμε μίαπροφητική του δήλωση στο πλαίσιο μίας συνέντευξής του στο STARTUPPER στις αρχές του χρόνου, στις 24.1.2022, όταν ο Πόλεμος στην Ουκρανία δεν “υπήρχε” καν στον ορίζοντα.

Με τίτλο “επικίνδυνη η υπερβολική εξάρτηση από εισαγόμενες πηγές ενέργειας” ο Νίκος Χατζηαργυρίου υπογράμμίζε τον κίνδυνο από την μείωσητης τροφοδοσίας της Ευρώπης με φυσικό αέριο.

Στον απόηχο της άτυπης Συνόδου του Συμβουλίου Υπουργών Περιβάλλοντος και Ενέργειας στη Γαλλία και με την «έκρηξη» του κόστους της ηλεκτρικής ενέργειας και του φυσικού αερίου στο τραπέζι των συζητήσεων, κάθε μακροπρόθεσμη πρόβλεψη για το ενεργειακό ζήτημα με σχετική ασφάλεια κρίνεται παρακινδυνευμένη. Ο Καθηγητής του ΕΜΠ και τέως Πρόεδρος και Διευθύνων Σύμβουλος του ΔΕΔΔΗΕ, κ. Νίκος Χατζηαργυρίου επιχειρεί μια εκτίμηση για την ενεργειακή κρίση, αλλά και για την ενεργειακή μετάβαση που κρίνεται περισσότερο από επιτακτική.

Δείτε την συνέντευξη…

Με μεγάλη επιτυχία πραγματοποιήθηκε την Παρασκευή 8/7/22 στο Ινστιτούτο Γκαίτε η «Επετειακή εκδήλωση για τον γερμανικό φιλελληνισμό και τα 200 χρόνια της Μάχης του Πέτα», που οργάνωσαν από κοινού ο Σύλλογος Αποφοίτων της Γερμανικής Σχολής, η Εταιρεία για τον Ελληνισμό και τον Φιλελληνισμό και οι Εκδόσεις Παρισιάνου.

Πλήθος κόσμου συνέρρευσε στο μεγάλο αμφιθέατρο του ιστορικού Ινστιτούτου για να τιμήσει τους φιλέλληνες που αγωνίστηκαν και έπεσαν υπέρ της ελευθερίας των Ελλήνων.

Την εκδήλωση τίμησαν με την παρουσία τους μεταξύ άλλων ο πρέσβης της Πολωνικής Δημοκρατίας στην Ελλάδα εξοχότατος Άρτουρ Πιότρ Λόμπαρτ, ο ομότιμος καθηγητής του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου Νίκος Χατζηαργυρίου και η Μαρία Χατζηλαζάρου, τομεάρχης του Τομέα Επικοινωνίας του ΔΕΔΗΕ, ο οποίος ήταν και ο μέγας χορηγός της εκδήλωσης.

Δείτε την ανάρτηση των εκδόσεων Παρισιάνου…

Ο αμερικανός μουσικολόγος που μάς έχει δώσει μια γερή γεύση από όλα εκείνα που έχουμε ξεχάσει για το ηπειρώτικο μοιρολόι και την – μοναδική – ιαματική μουσική της Ηπείρου, μόλις πολιτογραφήθηκε Ελληνας.

Ηταν, που λέτε, κάπου 2.000 χρόνια πριν, μια γυναίκα που ζούσε στα παράλια της Μικράς Ασίας. Η Ευτέρπη. Οταν άφησε την τελευταία της πνοή, ο σύζυγός της, Σείκιλος, έστησε στον τάφο της μια επιτύμβια στήλη με εγχάρακτη την «διαχρονική» αφιέρωσή του στην αγαπημένη του, αλλά και έναν επιτάφιο θρήνο, με μουσική στίξη. Το πρώτο πλήρες μουσικά και σωζόμενο μοιρολόι ή μία από τις αρχαιότερες καταγεγραμμένες αφιερωματικές μουσικές. Το μουσικά τονισμένο μοιρολόι τοποθετείται χρονολογικά στον 2ο αιώνα π.Χ. έως τον 1ο αιώνα μ.Χ.: «Όσο ζεις, να λάμπεις. Μη λυπάσαι καθόλου. Η ζωή είναι σύντομη. Ο χρόνος οδηγεί στο τέλος» (Όσον ζής φαίνου. Μηδέν όλως σύ λυπού. Προς ολίγον εστί το ζήν. Το τέλος ο χρόνος απαιτεί).

Δείτε το άρθρο του Παύλου Αγιαννίδη στο protagon.gr…

Στο λιμάνι του Πειραιά ταξιτζήδες κάνουν ουρά έξω από τις πύλες, στις οποίες καταπλέουν πλοία και «δελφίνια». Ρωτούν τους επιβάτες πού πάνε. Επιλέγουν πελάτες. Προτιμούν ξένους και αδαείς για να αρχίσουν να τους αραδιάζουν πρόσθετες χρεώσεις στο τέλος και να φουσκώσουν τον λογαριασμό (τόσο το λιμάνι, τόσο η βαλίτσα, κ.λπ.). Ενίοτε βάζουν διπλή ταρίφα κι ας είναι μέρα μεσημέρι. Αν αντιδράσει κανείς τον πετούν έξω: «Εσένα, φίλε μου, δεν σε θέλω μέσα στο ταξί μου. Κατέβα τώρα».

Κι αν η (αληθινή αυτή) ιστορία είναι κάπως ακραία και άρα σπάνια, ο καθημερινός συγχρωτισμός επιβεβαιώνει τα εξής: τσαμπουκάς, αγένεια, χαμηλό επίπεδο παροχής υπηρεσιών. Μάσκα στο πιγούνι, δυνατή μουσική, θεωρίες συνωμοσίας πιο ευφάνταστες κι από του Μελ Γκίμπσον και απορίες όπως «μήπως μπορώ να καπνίσω ένα τσιγάρο γιατί είμαι χαρμάνης καμιά ώρα», «να σταματήσουμε ένα λεπτό να πάρω ένα καφέ γιατί δεν την παλεύω;».

Δείτε το άρθρο της Ξένιας Κουναλάκη στην Καθημερινή…

Ο Δημήτρης Δημητρέλης γεννήθηκε στις 10/07/1957. Μεγάλωσε στην Καλλιθέα. Φοίτησε όλα τα γυμνασιακά χρόνια (1969-1975) στη ΓΣΑ κι ήταν ο υπότροφος του τμήματός του. Με την υποτροφία του DAAD σπούδασε Χημικός Μηχανικός στο Karlsruhe Institute of Technology, απ’ όπου αποφοίτησε με Master το 1980. Στη συνέχεια σπούδασε στο Berkeley απ’ όπου αποφοίτησε με PhD το 1987. Ακολούθως, το 1996 πήρε Master του Ηλεκτρολόγου Μηχανικού από το Stanford University κι από το ίδιο πανεπιστήμιο το 2007 Master στη Διοίκηση Επιχειρήσεων. Παράλληλα με τις ως άνω σπουδές εργάστηκε ως Manager στη VLSI Technology, Inc (1987-1998), ως Director of ASIC Development στην XaQti (1998-1999), ως Director of 10G Processor Development στη Vitesse Semiconductor (2000-2002) και το 2007 έγινε Vice President of Engineering στη NetLogic Microsystems, Inc.

Πολύ επιτυχημένος στον τομέα της πληροφορικής, ζούσε στο Palo Alto, παντρεμένος, κι απέκτησε μια κόρη. Ερχόταν συχνά στην Ελλάδα, ιδίως όσο ζούσαν οι γονείς του, και διατηρούσε σχέσεις με παλιούς συμμαθητές του από τη ΓΣΑ, αλλά και φίλους του από άλλες τάξεις. Ήταν δεινός ιστιοπλόος και παρέμεινε χριστιανός ορθόδοξος μέχρι το θάνατό του.Έφυγε το Σάββατο, 8 Ιουνίου 2019 μετά από πολύχρονη μάχη με την επάρατο.

“Έφυγε” ο Δημήτρης Δημητρέλης…

«Αυτός ο νεαρός μουσικός παίζει με 20 δάχτυλα» ήταν τα λόγια του περίφημου Leo Brouwer για τον δεξιοτέχνη των 6 χορδών και έξοχο συνθέτη Χρίστο Τζιφάκι.

Αυτός ο σημαντικός Έλληνας κιθαριστής -με ρίζες στην Κρήτη- ανήκει σε μια πρωτοποριακή γενιά κιθαριστών, καθώς σταδιακά υιοθέτησε ένα μοναδικό στιλ που συνδυάζει την κλασική μουσική με το flamenco και την jazz.

«Κάποτε, το 1982, παρακολουθούσα έναν αγώνα ποδοσφαίρου. Στο διάλειμμα άκουσα την κιθάρα του Paco De Lucia. Μου άρεσε πολύ και αποφάσισα να ασχοληθώ με αυτήν τη μουσική. Πήγα στην Ισπανία και σπούδασα δίπλα σε σημαντικούς δασκάλους, έκανα γνωριμίες στον χώρο και έτσι άρχισα να έχω επαγγελματικές επαφές και σχέσεις» μας έλεγε ο Χρίστος, ερμηνεύοντας την αφοσίωσή του στο flamenco και στον μαγικό κόσμο που το περιβάλλει.

Δείτε τοαφιέρωμα στον Χρίστο Τζιφάκι από την εφημερίδα “ΑΥΓΗ” της 4.7.2022, από όπου δανειζόμαστε και την φωτογραφία…

Γερμανός πολιτικός απείλησε δημοσιογράφο ότι «θα τον εξαφανίσει», αλλά τελικά εξαφανίστηκε ο ίδιος. Η ασυνήθιστη περίπτωση του οξύθυμου Στέφαν Μάγερ.

Στην παγκόσμια κατάταξη των «Ρεπόρτερ χωρίς Σύνορα» για την ελευθερία του τύπου η Γερμανία καταλαμβάνει την 18η θέση για το 2022. Αυτό σημαίνει ότι μάλλον υπάρχουν μεγαλύτεροι περιορισμοί στο έργο των δημοσιογράφων σε σχέση, για παράδειγμα, με τις σκανδιναβικές χώρες, που βρίσκονται στις πρώτες θέσεις της κατάταξης. Αλλά έστω και έτσι, οι ανοιχτές απειλές απέναντι σε εκπροσώπους του τύπου θεωρούνται αδιανόητες. Και όταν εκστομίζονται, υπάρχουν συνέπειες.

Δείτε το κείμενο του Γιάννη Παπαδημητρίου στην DW…

Μια ενδιαφέρουσα έρευνα δημοσίευσε χθες το «Σημείο-για τη μελέτη και την αντιμετώπιση της Ακροδεξιάς, μια ανεξάρτητη πρωτοβουλία πολιτών που παρακολουθεί συστηματικά το ακροδεξιό φαινόμενο», όπως αυτοπεριγράφεται η οργάνωση. Στην ερώτηση κατά πόσον «η δικτατορία της 21ης Απριλίου δεν έκανε μόνο κακό στη χώρα και μήπως είχε καλές πλευρές», το 23,5% των ερωτηθέντων συμφωνεί με αυτήν την άποψη. Δεν αιφνιδιάζει το υψηλό ποσοστό. Απηχεί τη γνωστή αποστροφή «α ρε χούντα που σας χρειάζεται!» ή τη διαπίστωση «στη διάρκεια της δικτατορίας έγιναν και σημαντικά έργα…». Προφανώς η Χρυσή Αυγή δεν ξεπήδησε από παρθενογένεση, ούτε εξαφανίστηκε μόλις συνελήφθη και καταδικάστηκε η ηγεσία της.

Δείτε το άρθρο της Ξένιας Κουναλάκη στην εφημερίδα “Καθημερινή”…

Diesmal im Garten des Byzantinischen Museums

Treffpunkt des Stammtisches ist diesmal das „Illissia Bistrot & Café“ im Garten des Byzantinischen Museums

(Adresse: Leof. Vasilissis Sofias 22, Metro-Station Evangelismos)

Jeweils am zweiten Donnerstag im Monat ab 18:30 Uhr

Nächster Termin: 14. Juli 2022

Wir freuen uns auf Ihren Besuch!

Εμείς θα προσθέσουμε στην πρόσκληση του Philadelphia ότι ο χώρος του Βυζαντινού Μουσείουσυνδέεται μεμία παράξενη ιστορία:

Η Σοφί ντε Μαρμπουά-Λεμπρύν, που έφερε τον τίτλο Δούκισσα της Πλακεντίας,κόρη Γάλλου διπλωμάτη και σύζυγος του Δούκα της Πλακεντίας (Πιατσένσα),πέρασε αρκετά χρόνια της ζωής της στο Ναύπλιο, την Αθήνα, αλλά και την Πεντέλη. Κατά τη διάρκεια της Ελληνικής Επανάστασης, τόσο η ίδια όσο και η κόρη της Ελίζα, διέθεσαν πολλά χρήματα στον αγώνα και διεκρίθησαν για τον φιλελληνισμό τους. Η ίδια έγινε ενεργό μέλος του Φιλελληνικού Κομμιτάτου πουλώντας τα κοσμήματά της και συγκεντρώνοντας το ποσό των δεκατεσσάρων χιλίαδων φράγκων, αλλά και προσφέροντας και άλλα εννιά χιλιάδες φράγκα και πέθανε στις 2 Μαίου 1854.

Όταν είδε την περιοχή μαγεύτηκε τόσο που την παρομοίασε με τα “Ηλύσια Πεδία” (όπως αναφέρονται στον Όμηρο) και έφτιαξε μία βίλα με το όνομα “Βίλα Ηλύσια”, έργο του Σταμάτιου Κλεάνθη. Για τον λόγο αυτό η τοπική ποδοσφαιρικήομάδα του “Ηλυσιακού” (με “Η” και ένα “σ”) πήρε το όνομά της από την ονομασία αυτή, παρόλο που οι κάτοικοι της περιοχής των Κουπονιών, όπως ονομάζονταν οι Αμπελόκηποι, το(υ) Γουδί (ή), η Καισαριανή και το Παγκράτι, θα θεωρήσουν ότι το όνομα προέρχεται από τον Ιλισσό ποταμό.

Είμαστε στο 1985 και εκείνη έχει οραματιστεί την «Αθήνα Πολιτιστική Πρωτεύουσα», με παγκόσμια ακτινοβολία. Έχει μάθει για το νέο μεγάλο σχέδιο του Μπρουκ, την θρυλική «Μαχαμπαράτα» και θέλει να την φέρει στην Αθήνα. Την θυμούνται αυτή την ατάκα της οι παρόντες στο τηλεφώνημά της. Τελικά, εκείνος ανταποκρίθηκε.

«Αν δεν έρθεις, θα πεθάνω!». Την θυμούνται αυτή την ατάκα της Μελίνας Μερκούρη όσοι ήταν παρόντες στο τηλεφώνημα της υπουργού Πολιτισμού (τότε) με τον φίλο της Πίτερ Μπρουκ.

Δείτε το κέιμενο του Παύλου Αγιαννίδη στο protagon.gr…

Η θερινή ώρα (αγγλικά: Daylight Saving Time, ‘DST’, μτφ: Ώρα Οικονομίας Ηλιακού Φωτός) είναι η αλλαγή της ώρας που ένα κράτος διαλέγει να υιοθετήσει για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα του έτους. Η αλλαγή αυτή γενικά είναι κατά μία ώρα μπροστά από την ηλιακή ώρα. Βασίζεται σε ένα σύστημα που σκοπό έχει την καλύτερη αξιοποίηση του φωτός της ημέρας για εξοικονόμηση ενέργειας. Σε Ελλάδα και Ευρώπη, η θερινή ώρα εφαρμόζεται την τελευταία Κυριακή του Μαρτίου, για 7 μήνες, και η χειμερινή (ή ηλιακή ώρα) ξεκινάει την τελευταία Κυριακή του Οκτωβρίου, με εφαρμογή για 5 μήνες.

Σήμερα το τμήμα του παγκόσμιου πληθυσμού που χρησιμοποιεί την εναλλαγή ώρας αποτελεί μειοψηφία, καθώς σχεδόν όλες οι Ασιατικές και Αφρικανικές χώρες δεν συμμετέχουν. Άλλες την έχουν καταργήσει ή σχεδιάζουν την κατάργηση του μέτρου. Η Ευρωπαϊκή Ένωση αποφάσισε να σταματήσει την εναλλαγή ώρας το 2021, δίνοντας τη δυνατότητα σε κάθε κράτος-μέλος να επιλέξει ανεξάρτητα τη μονιμοποίηση της θερινής ή τη χειμερινής ώρας.

Ιστορία

Η πρώτη αναφορά που υπάρχει για χρησιμοποίηση της θερινής ώρας ήταν από τον Βενιαμίν Φραγκλίνο (Benjamin Franklin) σε γράμμα του που δημοσιεύθηκε σε γαλλική εφημερίδα. Σε αυτό το γράμμα δεν υπάρχει αναφορά για αλλαγή της ώρας αλλά πρόταση να ξυπνούν οι άνθρωποι μία ώρα νωρίτερα!

Η πρώτη φορά που προτάθηκε το ζήτημα σοβαρά ήταν από τον Γουίλιαμ Γουίλετ (William Willett) στο άρθρο του «Waste of Daylight» που δημοσιοποιήθηκε το 1907 αλλά τελικά δεν κατάφερε να πείσει την Βρετανική κυβέρνηση. Αν και η ιδέα του τελικά υιοθετήθηκε, ο ίδιος δεν κατάφερε να την δει να πραγματοποιείται, γιατί πέθανε το 1915. Αρχικά εφαρμόστηκε από την γερμανική κυβέρνηση κατά την διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου από 30 Απριλίου ως 1η Οκτωβρίου του 1916. Λίγο μετά το Ηνωμένο Βασίλειο ακολούθησε εφαρμόζοντας τη θερινή ώρα από 21 Μαΐου ως 1η Οκτωβρίου 1916. Αργότερα, στις 19 Μαρτίου του 1918, το Αμερικανικό Κογκρέσο καθιέρωσε την τυπική χρήση των χρονικών ζωνών και επισημοποίησε την αλλαγή της θερινής ώρας για όλον τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο. Το μέτρο αυτό όμως καταργήθηκε αμέσως, λόγω της δυσαρέσκειας του κόσμου.

Εφαρμογή στην Ελλάδα και Ευρώπη

Στην Ελλάδα η θερινή ώρα εφαρμόστηκε για πρώτη φορά, δοκιμαστικά, το 1932 και συγκεκριμένα από τις 6 Ιουλίου μέχρι την 1η Σεπτεμβρίου, όταν τα ρολόγια είχαν τεθεί μία ώρα μπροστά. Στη συνέχεια όμως εγκαταλείφθηκε, επειδή στις 28 Ιουλίου 1916 στις 04:00 ώρα, τα ρολόγια στην Ελλάδα είχαν τεθεί 25 λεπτά μπροστά κατά την εισδοχή της ζώνης ώρας που είχε αποφασιστεί παγκοσμίως. Έτσι η διαφορά σε σχέση με το φως του Ήλιου που καθορίζει και τον πραγματικό χρόνο γινόταν πολύ μεγάλη, κυρίως στα δυτικά τμήματα της χώρας και περισσότερο στη Κέρκυρα. Τα επόμενα χρόνια είχε υιοθετηθεί μια απλή μετατόπιση της ώρας έναρξης λειτουργίας δημόσιων υπηρεσιών και καταστημάτων κατά μισή ώρα, στη χειμερινή περίοδο.

Στη δεκαετία του 1970 όμως, μόλις δύο χρόνια μετά την ενεργειακή κρίση που ξέσπασε στην Ευρώπη το 1973, αποφασίστηκε η υιοθέτηση του μέτρου της θερινής ώρας από μεγάλο μέρος των κρατών της, συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας, με έναρξη το 1975. Η αλλαγή της ώρας γίνεται σύμφωνα με οδηγία της Ευρωπαϊκής Ένωσης που υποχρεώνει όλα τα κράτη μέλη να την εφαρμόζουν ως νόμο,[3] και πραγματοποιείται την τελευταία Κυριακή του Μαρτίου στις 1 π.μ. ώρα Γκρίνουϊτς (GMT), ενώ τελειώνει την τελευταία Κυριακή του Οκτωβρίου του ίδιου έτους στις 1 π.μ. ώρα Γκρίνουϊτς. Επομένως η αλλαγή είναι ταυτόχρονη για όλα τα κράτη μέλη τα οποία έχουν υιοθετήσει το μέτρο.

Η Ισλανδία δεν έχει υιοθετήσει το μέτρο. Λόγω του υψηλού γεωγραφικού πλάτους, η ανατολή και η δύση του ηλίου διαφέρουν κατά πολλές ώρες στη διάρκεια του έτους, έτσι η επίδραση της αλλαγής του ρολογιού κατά μία ώρα δεν θα είχε συγκριτικά ουσιαστικό αποτέλεσμα.

Η Λευκορωσία σταμάτησε την εναλλαγή ώρας μετά το 2011 και υιοθέτησε μόνιμα τη θερινή ώρα (UTC +3), για να συμβαδίσει με την αλλαγή που είχε κάνει αρχικά η Ρωσία. Τέτοιο μέτρο είχε αποφασίσει και η Ουκρανία τον Σεπτέμβριο του 2011 αλλά η απόφαση ακυρώθηκε στις 18 Οκτωβρίου 2011.

Η Ρωσία, όπως όλα τα υπόλοιπα ευρωπαϊκά κράτη ακολουθούσε τις ίδιες ημερομηνίες αλλαγής με αυτές της Ευρωπαϊκής Ένωσης και άλλαζε στις 2 π.μ. ώρα Μόσχας (3 π.μ. θερινή ώρα τον Οκτώβριο). Από τις 27 Απριλίου 2011 και με διάταγμα του Ρώσου προέδρου Ντμίτρι Μεντβέντεφ καθιερώθηκε η θερινή ώρα Μόσχας (+4 UTC) καθ’ όλη τη διάρκεια του χρόνου. Μετά από διαμαρτυρίες των κατοίκων ότι το χειμώνα υπήρχε σκοτάδι κατά τις πρωινές ώρες, ο πρόεδρος Βλαντίμιρ Πούτιν αποφάσισε την χρήση μόνιμης χειμερινής ώρας αρχίζοντας από τις 26 Οκτωβρίου 2014.

Η Τουρκία ακολουθούσε τις αλλαγές της Ευρωπαϊκής Ένωσης και στην ημερομηνία και στην ώρα αλλαγής, ωστόσο τον Σεπτέμβριο 2016 αποφασίστηκε η μόνιμη χρήση της θερινής ώρας όλο τον χρόνο, ενώ το 2015 είχε παραταθεί μέχρι τις 8 Νοεμβρίου 2015, λόγω εκλογών.

Το Μαρόκο υιοθέτησε το 2018 μόνιμη θερινή ώρα

πηγή wikipedia…

Κυκλοφόρησε το τεύχος του Ιουλίου 2022 της Οικονομικής Επιθεώρησης με θέμα “Η άνθιση της ψηφιακής γεωργίας”.

Αρχικά ήταν η κλιματική κρίση που γεννούσε ανησυχίες για μελλοντικά προβλήματα στην ομαλή κάλυψη των διατροφικών αναγκών της ανθρωπότητας. Μετά ήρθε η πανδημία να αναδείξει τις αδυναμίες της παγκόσμιας τροφοδοτικής αλυσίδας. Τελικά, όμως, ήταν ο πόλεμος στην Ουκρανία που εκτόξευσε τις τιμές βασικών τροφίμων και έφερε στο σαλόνι των σπιτιών τη συζήτηση για «επισιτιστική κρίση το φθινόπωρο». Ποια μπορεί να είναι η απάντηση; Το τεύχος Ιουλίου της Οικονομικής την αναζητά στην «άνοιξη» της ψηφιακής γεωργίας και στις ριζικές αλλαγές που μπορεί να φέρει η αξιοποίηση σύγχρονων εργαλείων, η ενσωμάτωση καινοτόμων τεχνολογικών πρακτικών και ριζικά νέων οργανωτικών σχημάτων στην παραγωγή, μεταποίηση και εμπορία των αγροτικών αγαθών ή καλύτερα αυτού που περιγράφεται με τον όρο «αγροδιατροφικός τομέας».

Περισσότερα…

Μάικ Πομπέο: «Μπορεί να είμαι υποψήφιος Πρόεδρος των ΗΠΑ το 2024»

Τη βαθιά ανησυχία του για τη διάρκεια του πολέμου στην Ουκρανία και για το ενδεχόμενο να προκληθεί μία παγκόσμια, μακρά ενεργειακή κρίση με δομικά χαρακτηριστικά, εκφράζει ο πρώην υπουργός Εξωτερικών και πρώην επικεφαλής της CIA, Μάικ Πομπέο, ο οποίος βρέθηκε στην Αθήνα με αφορμή την συμμετοχή του στο συνέδριο του Economist. Μιλώντας αποκλειστικά στο «Βήμα της Κυριακής» τονίζει μεταξύ άλλων ότι δεν έχει ενδείξεις για μία αλλαγή στάσης του Ταγίπ Ερντογάν έναντι της Ελλάδας, ενώ ασκεί σφοδρή κριτική στην συμπεριφορά του τούρκου Προέδρου. Εκτιμά ότι οι ενδιάμεσες εκλογές του Νοεμβρίου στις ΗΠΑ θα προκαλέσουν πολιτική αλλαγή, ενώ αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο να είναι υποψήφιος των Ρεπουμπλικανών στις προεδρικές εκλογές του 2024.

Διαβάστε την συνέντευξη του Μάικ Πομπέο στον Άγγελο Κωβαίο στο ΒΗΜΑ της 10.7.2022:

Κύριε υπουργέ, θα ήθελα να ξεκινήσουμε από την πρόσφατη σύνοδο του ΝΑΤΟ. Πώς κρίνετε τα αποτελέσματα της;

Θεωρώ ότι ήταν χρήσιμη, με την έννοια ότι επέτρεψε στο ΝΑΤΟ να ξεκινήσει την αναδιοργάνωσή του ενόψει ενός αγώνα ο οποίος φαίνεται ότι θα διαρκέσει πολύ. Για να είμαι ειλικρινής, η σύγκρουση αυτή έχει ξεκινήσει πολύ νωρίτερα από τον προηγούμενο Φεβρουάριο. Το ΝΑΤΟ δεν έκανε όσα θα έπρεπε, ο Βλαντίμιρ Πούτιν το κατάλαβε και έκανε την κίνηση του. Χάσαμε την ευκαιρία να τον αναχαιτίσουμε.

Ο γ.γ. Στόλτενμπεργκ και οι ηγέτες του ΝΑΤΟ βρήκαν συνεπώς την ευκαιρία να ανασυνταχθούν και να αξιολογήσουν την κατάσταση, να δουν πώς μπορεί να τελειώσει ο πόλεμος οριστικά. Όλοι θέλουν να τερματιστεί αυτή η σύγκρουση. Λέγοντας “όλοι”, εννοώ όλοι στη Δύση, δεν νομίζω ότι ο Πούτιν θέλει κάτι τέτοιο.

Πώς αξιολογείτε ειδικότερα την επαναπροσέγγιση με την Τουρκία; Πιστεύετε ότι ο πρόεδρος Ερντογάν είναι πάλι ένας αξιόπιστος εταίρος – αν υποθέσουμε ότι υπήρξε ποτέ; Είδαμε ότι μόλις επέστρεψε στην Άγκυρα συνέχισε την επιθετική του ρητορική κατά της Ελλάδας.

Δεν με εξέπληξε, πάντως με χαροποίησε ότι ο Πρόεδρος Ερντογάν ήρε τις αντιρρήσεις του για την ένταξη των δύο νέων μελών στο ΝΑΤΟ, είναι κάτι πολύ σημαντικό και είμαι ευτυχής. Όπως είμαι ευτυχής και για τον ρόλο που έπαιξαν πολλά κράτη μέλη, ώστε να επιτρέψουν να γίνει αυτό.

Ειδικότερα σε ό,τι αφορά τον πρόεδρο Ερντογάν: Στα τέσσερα χρόνια κατά τα οποία ήμουν υπουργός Εξωτερικών, ήταν ένας πολύ δύσκολος συνομιλητής. Κάποιες φορές δεν έκανε όσα θεωρούσαμε ότι ήταν λογικά, όχι για την Αμερική, αλλά συνολικά για τη συμμαχία και για την ίδια την Τουρκία. Ήταν πολύ περίπλοκη και δύσκολη η σχέση. Αυτό περιλαμβάνει και την εσωτερική πολιτική διαμάχη στην Τουρκία και θέματα σχετικά με τις θρησκευτικές ελευθερίες, είχαμε για παράδειγμα την υπόθεση του πάστορα Μπράνσον. Ήταν μία δύσκολη περίοδος.

Δεν έχω καμία ένδειξη ότι ο Ερντογάν έχει αλλάξει, υπό αυτήν την έννοια. Τα συμφέροντα του παραμένουν τα ίδια. Η πρόσφατη επινόηση του και η φασαρία που κάνει θέλοντας να βάλει την ταμπέλα «Turkagean» σε αυτές τις όμορφες θάλασσες, δείχνουν ότι θα συνεχίσει τις διεκδικήσεις του.

Η δική μας θέση ήταν πάντοτε σταθερή. Μπορεί να υπάρχουν συνοριακές διαφορές, συμβαίνει με πολλές χώρες. Υπάρχουν όμως τρόποι να επιλυθούν και αυτοί δεν περιλαμβάνουν την αποστολή πολεμικών πλοίων, τις παραβιάσεις ή την παρουσίαση «τρελών» χαρτών. Δεν είναι εποικοδομητικός αυτός ο τρόπος. Από όσα μπορώ να διακρίνω, ο Πρόεδρος Ερντογάν πιθανότατα θα συνεχίσει αυτήν την τακτική, η οποία δεν αρμόζει στην καλή γειτονία μεταξύ δύο πλήρων μελών του ΝΑΤΟ, τα οποία μοιράζονται τον ίδιο γεωγραφικό χώρο. Δεν είναι όμως αυτός τρόπος συμπεριφοράς.

Ποιος είναι ο ρόλος της Ελλάδας στη συμμαχία σήμερα;

Η Ελλάδα ήταν πάντα σημαντικός εταίρος για εμάς. Όχι μόνο λόγω των αμερικανικών και των ΝΑΤΟϊκών εγκαταστάσεων οι οποίες βρίσκονται εδώ, αλλά και λόγω της συναντίληψης. Ο Πρωθυπουργός Μητσοτάκης και οι δικές μας ομάδες έχουν μία κοινή αντίληψη για τον κόσμο. Αν υπάρχει μία διαφορά, τη λύνεις, υπάρχει ένας μηχανισμός και ένα μοντέλο δράσης. Και επίσης, ήσασταν πάντοτε προετοιμασμένοι, ώστε να πράξετε το σωστό για την «ομάδα» του ΝΑΤΟ. Έχουμε υπογράψει συμφωνίες αμυντικής συνεργασίας, οι οποίες είναι πολύ σημαντικές, για όλα τα κράτη μέλη του ΝΑΤΟ και αυτό σίγουρα περιλαμβάνει τις ΗΠΑ και την Ελλάδα.

Με ποιο τρόπο μπορεί να τελειώσει ο πόλεμος στην Ουκρανία; Και πώς κρίνετε την πρόσφατη παρότρυνση του Χένρι Κίσιντζερ για έναν συμβιβασμό, προκειμένου να αποτραπεί η δημιουργία ενός σινο-ρωσικού άξονα;

Ο δρ. Κίσιντζερ είχε κατά 50% δίκαιο και κατά 50% άδικο. Σωστά λέει ότι μία διευρυμένη συνεργασία μεταξύ Ρωσίας και Κίνας είναι πηγή μεγάλης ανησυχίας για την παγκόσμια σταθερότητα και πολύ επικίνδυνη. Θα πρέπει να καταστεί σαφές στον ρωσικό λαό, ότι δεν θα είναι προς όφελος του μία πρόσδεση στο άρμα του Σι Τζινπίνγκ. Κάνει όμως λάθος (ο Κίσιντζερ), όταν δεν βλέπει ότι ο Βλαντίμιρ Πούτιν ουδόλως ενδιαφέρεται να προσέλθει σε κάποια διαπραγμάτευση ή να κάνει υποχωρήσεις. Έτσι συμπεριφέρεται σε όλη την ενήλικη ζωή του και σίγουρα αφότου έγινε ηγέτης της Ρωσίας. Θεωρεί ότι η Ευρώπη ή ένα μεγάλο μέρος της, είναι Ρωσία, όπως το Κάνσας είναι μία πολιτεία των ΗΠΑ. Γνωρίζω πολύ καλά – και δεν χρειάζεται να κοιτάξω κανέναν χάρτη – ότι αυτό πιστεύει. Κατά συνέπεια, δεν υπάρχει κανένας λόγος να θεωρεί κανείς, ότι ακόμη και αν αύριο υπάρξει κατάπαυση πυρός, θα περιοριζόταν η επιθυμία του Βλαντίμιρ Πούτιν να θέσει ένα μεγάλο τμήμα της Ευρώπης υπό τον πολιτικό του έλεγχο. Και νομίζω ότι σε αυτό το σημείο κάνει λάθος ο δρ. Κίσιντζερ.

Για ποιον λόγο λοιπόν κάνει αυτήν την πρόταση;

Πιστεύει ότι μπορεί να υπάρξει συμβιβασμός, ότι αν δώσεις ένα κομμάτι εδάφους στον Πούτιν, θα γίνει η δουλειά. Εγώ δεν το πιστεύω αυτό. Είναι εδραία η πεποίθηση μου, ότι όσο ο Βλαντίμιρ Πούτιν και εκείνοι που πιστεύουν στον ρωσικό επεκτατισμό όσο και αυτός, συνεχίσουν να ελέγχουν τους μηχανισμούς εξουσίας στη Ρωσία, πιθανότατα θα εξακολουθήσουμε να παρακολουθούμε αυτή τη σύγκρουση. Ο μόνος τρόπος αντιμετώπισης, ώστε να επιτευχθεί αυτό που θέλουμε όλοι, και ο δρ. Κίσιντζερ και εγώ ο ίδιος, είναι η επίδειξη επαρκούς ισχύος. Μόνο αυτό μπορεί δυνητικά να κατανοήσει ο Βλαντίμιρ Πούτιν. Αν δεν το κάνουμε, αν συνεχίσουμε να είμαστε αργοί, όπως ήμασταν, αν συνεχίσουμε να καθυστερούμε, όπως καθυστερούσαμε, αν συνεχίσουμε να μιλούμε δημοσίως για όσα δεν είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε και να εκφράζουμε τον φόβο μας για κλιμάκωση, το πιθανότερο είναι ότι θα δούμε την κλιμάκωση. Όσο και αν δεν αρέσει σε ορισμένους, έχει αποδειχθεί από τα γεγονότα αυτές τις 100 και πλέον ημέρες του πολέμου στην Ουκρανία.

Υπό αυτό το πρίσμα, σας ανησυχεί η ενδεχόμενη αποσταθεροποίηση της Ευρώπης και ειδικότερα της Γερμανίας, λόγω της ενεργειακής κρίσης;

Σήμερα παρακολουθούμε το αποτέλεσμα κακών επιλογών στην ενεργειακή πολιτική επί δεκαετίες. Και φοβάμαι ότι θα αντιμετωπίσουμε δομικά προβλήματα στις αγορές ενέργειας, ως απόρροια πολιτικών επιλογών, τα οποία δεν θα περιοριστούν στον ερχόμενο χειμώνα. Όταν δεν μπορείς να επενδύσεις σε νέα διυλιστήρια λόγω των κανόνων ESG (Περιβαλλοντικής, Κοινωνικής και Εταιρικής Διακυβέρνησης), όταν επιβάλλονται τεράστια πρόστιμα σε τράπεζες επειδή επενδύουν στα ορυκτά καύσιμα οπουδήποτε στον κόσμο και σίγουρα στις ΗΠΑ, όταν λες ότι θα φτιάξω έναν νέο ρωσικό αγωγό, αλλά θα κλείσω τα πυρηνικά μου εργοστάσια και θα επιβιώσω με ηλιακή ενέργεια και ανεμογεννήτριες, η γεωστρατηγική σου θέση γίνεται μειονεκτική. Και αυτό βλέπουμε πώς το εκμεταλλεύονται σήμερα όχι μόνο η Ρωσία, αλλά και το Ιράν και η Βενεζουέλα και όλοι οι «κακοί παίκτες», οι οποίοι διαθέτουν τους πόρους οπουδήποτε στον κόσμο. Ανησυχώ βαθύτατα λόγω παλαιότερων αποφάσεων, οι οποίες τώρα μοιάζουν μη αναστρέψιμες. Θα χρειάζονταν χρόνια για να αλλάξουν. Όπως οι κατασκευές αγωγών, τερματικών σταθμών, δικτύων μεταφοράς, γενικότερα δηλαδή μακροπρόθεσμα σχέδια εντάσεως κεφαλαίου, τα οποία δεν είναι ευπρόσδεκτα από τις αγορές και από πολλές κυβερνήσεις. Για αυτούς τους λόγους θεωρώ πιθανό να έχουμε μία μακροπρόθεσμη, δομική κρίση έλλειψης ενεργειακών πόρων, η οποία θα πλήξει κάθε οικογένεια, είτε στην Ελλάδα, είτε στο Οχάιο.

Τι αναμένετε από τις ενδιάμεσες εκλογές του Νοεμβρίου στις ΗΠΑ; Πιστεύετε ότι θα προκαλέσουν αλλαγές στην αμερικανική πολιτική, με παγκόσμιες επιπτώσεις; Και πώς αξιολογείτε τις προοπτικές του Ρεπουμπλικανικού κόμματος;

Εργάζομαι πολύ καιρό εν όψει αυτών των εκλογών. Συμμετέχω σε εκστρατείες υπέρ ρεπουμπλικανών υποψηφίων, οι οποίοι έχουν τις ίδιες απόψεις με εμένα για την Αμερική και την εικόνα που θα έπρεπε να έχει στον κόσμο. Πιστεύω ότι θα δούμε την αντίδραση των Αμερικανών σε αυτό που ζουν καθημερινώς. Υπάρχουν ελλείψεις σε βρεφικό γάλα, τα καύσιμα για τα αυτοκίνητα τους είναι πανάκριβα, το καλοκαίρι θα προσπαθούν να δροσίσουν τα σπίτια τους με ηλεκτρική ενέργεια στο Φοίνιξ και στη Φλόριδα και το χειμώνα να τα θερμάνουν στο Ουισκόνσιν και στο Μέιν και θα διαπιστώνουν ότι δεν τα καταφέρνουν και ότι οι οικογενειακοί προϋπολογισμοί έχουν καταρρεύσει. Νομίζω ότι η ψήφος τον Νοέμβριο θα υποδηλώνει “δεν θα το υποστούμε άλλο αυτό”. Δεν είναι κομματικό ζήτημα, είναι πολιτικό και βαθύτατα αμερικανικό. Πιστεύω λοιπόν ότι θα δούμε την πλειοψηφία των Αμερικανών να ξεσηκώνεται και αυτό θα είναι σημαντικό και για τον υπόλοιπο κόσμο. Οι εκλογές πάντως αφορούν κάποιους κυβερνήτες, γερουσιαστές και βουλευτές, δεν είναι για την Προεδρία, ώστε να έχουν και ευρύτερη παγκόσμια επίδραση. Όμως νομίζω ότι θα υπενθυμίσουν σε κάθε αμερικανό πολιτικό, και από τα δύο κόμματα, ότι τα σημαντικότερα ζητήματα είναι εκείνα τα οποία παράγουν θετικά αποτελέσματα και σταθερότητα για τις αμερικανικές οικογένειες και τη χώρα. Θεωρώ ότι πολλοί ρεπουμπλικανοί θα κερδίσουν και υπό αυτήν την έννοια είναι πιθανό να δείτε μια στροφή στην αμερικανική πολιτική, ώστε να γίνει κατανοητή η σημασία της οικονομικής ανάπτυξης. Ο Πρόεδρος Μπάιντεν θα έχει ακόμη τον έλεγχο, συνεπώς δεν θα δούμε άμεσα την πλήρη επίδραση του εκλογικού αποτελέσματος. Όμως θα διαμορφωθεί το περιβάλλον για τις προεδρικές εκλογές σε δύο χρόνια, με έναν τρόπο που θα αντικατοπτρίζει την επιστροφή σε μία Αμερική ισχυρή στο εσωτερικό, ώστε να είναι και ένας εξαιρετικός εταίρος διεθνώς.

Εσείς θα είστε υποψήφιος για την Προεδρία το 2024;

Είναι αδύνατο να το γνωρίζω. Εργάζομαι για τις καμπάνιες των ενδιάμεσων εκλογών του ’22 και κάποια στιγμή στις αρχές του επόμενου έτους θα στρέψω το ενδιαφέρον μου στις ενασχολήσεις μου των τελευταίων δεκαετιών. Μπορεί να αποφασίσω να θέσω τον εαυτό μου στην κρίση του αμερικανικού λαού ως υποψήφιος πρόεδρος, μπορεί και όχι. Θα συνεχίσω όμως να εργάζομαι για όσα είναι σημαντικά για τους Αμερικανούς πολίτες. Οπότε, κάντε μου την ίδια ερώτηση σε έξι-επτά μήνες. Τότε θα έχω μία οριστική απάντηση.

Ελπίζω να έχω την ευκαιρία!

Θα μου άρεσε πολύ!

Ο Σταύρος Σαββίδης γεννήθηκε στις 11 Σεπτεμβρίου 1944 στην Αθήνα και αποφοίτησε από τη Σχολή το 1962. Σπούδασε στη Σχολή Πολιτικών Μηχανικών του ΕΜΠ και η διπλωματική του εργασία ήταν πάνω στα κωνικά κελύφη. Στη συνέχεια σπούδασε με υποτροφία της DAAD στο Ινστιτούτο Υδροδυναμικής (Institut für Wasserbau) του Πολυτεχνείου του Βερολίνου και από το 1968 εργάστηκε ως βοηθός στο Ινστιτούτο Γεωδυναμικής και Εδαφομηχανικής (Institut für Grundbau und Bodenmechanik).

Το 1971 απέκτησε το διδακτορικό δίπλωμα του με τίτλο «Die Wirkung des Viertelsraums auf die stationären erzwungenen Schwingungen eines Streifenfundaments» από το Πολυτεχνείο του Βερολίνου και το 1977 απέκτησε την άδεια να διδάξει ως καθηγητής. Την επομένη χρονιά εξελέγη καθηγητής στην Έδρα Γεωδυναμικής και Εδαφομηχανικής στο νεοϊδρυθέν Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης στην Ξάνθη.Την ίδια περίοδο διετέλεσε αντιπρόεδρος του Ινστιτούτου Τεχνικής Σεισμολογίας και Αντισεισμικών Κατασκευών στη Θεσσαλονίκη.

Το 1987 εξελέγη τακτικός καθηγητής στην Έδρα Γεωδυναμικής και Εδαφομηχανικής στο Πολυτεχνείο του Βερολίνου. Παράλληλα εργάστηκε ως μηχανικός μελετητής και από το 1990 ως συνέταιρος στο Μελετητικό Γραφείο «GuD Geotechnik und Dynamik Consult» στο Βερολίνο. Από το 1992 είναι επικεφαλής του Κύκλου Εδαφομηχανικής της Deutsche Gesselschaft für Geotechnik, ενώ μεταξύ 1996 και 2004 διετέλεσε πρόεδρος της Deutsche Gesellschaft für Erdbebeningenieurwesen und Baudynamik.

Δεν είναι πια κοντά μας η Άση Ξανθή (απόφοιτός μας από το 1973b) μετά από μακροσκελή μάχη με την επάρατο νόσο. Τη θλιβερή είδηση ανήρτησε στη σελίδα του στο facebook ο τέως Πρόεδρος του Συλλόγου Αποφοίτων, συμμαθητής και καλός φίλος της, Μάκης Δριμαρόπουλος. Ο Σύλλογος Αποφοίτων εκφράζει τα θερμά του συλλυπητήρια στα παιδιά της και στους οικείους της, καθώς και στην τάξη της που τη θυμάται με πολλή αγάπη.

Η φωτογραφία είναι από ένα reunion της τάξης του ’73 στο σχολείο στις 11 Οκτωβρίου 2008.

Η Άση εργαζόταν στην Mobil και είχε συνταξιοδοτηθεί.

Τον Νοέμβριο του 1971 είχε πάρει μέρος στους χορούς στο πλαίσιο του εορτασμού των 75 χρόνων του σχολείου μαζί με την Λίλυ Άντζακα, την Μαρία Πασσά, τον Βασίλη Χαρισόπουλο, την Κατερίνα Σκλήρη, την Έφη Βουδούρη, τον Κυριάκο Σταμέλο, τον Δημήτρη Αδρακτά, και όλοι μαζί βρέθηκαν μετά στο Λύκειο των Ελληνίδων.

Ο Βασίλης Χαρισόπουλος μας έστειλε μία φωτογραφία από το ταξίδι της χορευτικής ομάδας του Λυκείου των Ελληνίδων στην Αμερική το 1979, όπου δίπλα στον Αρχιεπίσκοπο Ιάκωβο, διακρίνονται η τότε Πρόεδρος του Λυκείου Χρυσούλα Καλλία, η νυν Πρόεδρος κ. Ελένη Τσαλδάρη και μέλη της χορευτικής ομάδας, μεταξύ των οποίων η Άση Ξανθή.

DIMITRI V. MARACAS ist in Beirut Libanon, von griechischen Eltern, aufgewachsen und hat dort die Deutsche Schule Beirut besucht. 1976 kam er nach Athen, wegen des libanesischen Bürgerkrieges, und besuchte die 12. Klasse der DSA. Er absolvierte die 13. Klasse mit seinem DSA Abitur 1977 und mit vier anderen Schülern.

Er besuchte the American College of Greece für sein Bachelor in Business Administration degree, und später die Ashridge Business School UK für ein Organisational Behaviour und International Business Strategy Studium, sowie die American Express Academy. Dimitri Maracas kann fliessend fünf Sprachen, inklusive Arabisch.

Sein Karriere began er 1978 im Travel und Airline Bereich bis er bei American Express Corporation (Amex) 16 Jahre lang in internationalen Tätigkeiten verbrachte.  Bei Amex, von 1985 bis 2001 war Dimitri Maracas unter anderem General Manager für Griechenland von 1992-1995, und Vice President des Kundencenters für Deutschland, Schweiz und Österreich in Frankfurt tätig. Als nächstes arbeitete er für mehrere Jahre in Deutschland in Führungspositionen für NilsenIQ Marktforschung und für die Karstadt Kaufhof Kaufhäuserkette. Zuletzt, war er für 10 Jahre bis 2017 Vice President und Area Manager in Bonn und in den Balkan für Deutsche Telekom AG tätig. Ab Mitte 2017 entschied Dimitri sein Berufsleben zu verlassen und sich mit anderen persönlichen Tätigkeiten zu beschäftigen. Er geniest seit diesem Jahr seine Renten.

Dimitri Maracas lebt in München mit seiner Ehefrau Manuela und sie besuchen sehr oft Dimitri’s Heimat, wo sie in Athen und in Vouliagmeni wohnen. Seine Tochter Stefania ist 33 Jahre alt und betreibt in London ein Hot Yoga Studio.

In den letzten zehn Jahren macht Dimitri drei Mal in der Woche Hot Yoga. Er liesst sehr gerne Spionage und historisch-politische Bücher, und bleibt ein Hard Rock Musik Fan. Dimitri ist sehr dankbar, dass er die Deutsche Schulen im Ausland besuchen durfte und sehr stolz auf seine Mitgliedschaft zu den Abiturienten der 70er Jahren zählen zu dürfen.

Παρακολουθείστε το video της:

Επετειακής Εκδήλωσης για τον Γερμανικό Φιλελληνισμό

και τα 200 Χρόνια της Μάχης του Πέτα

που έγινε στο Ινστιτούτο Goethe στις 8 Ιουλίου 2022

δείτε εδώ:https://www.youtube.com/watch?v=I8c1GfvKWtQ

και δείτε και φωτογραφίες όπως έχουν αναρτηθεί στο site των εκδόσεων Παρισιάνου…