Η Συμμορία τςη Τήλας, το μυθιστόρημα της Μαρίας Σούμπερτ, κυκολφορεί μαζί με “Πρώτο Θέμα¨της 23.8.2020.

Δανειζόμαστε απο την βιβλιονέτ:

Ανάλαφρο και απολαυστικό “Η συμμορία της Τήλας” είναι ένα μυθιστόρημα για τη χαρά της ζωής και τη μελαγχολία του τέλους της.Καταστάσεις κωμικά σουρεαλιστικές αλλά και βγαλμένες μέσα από την καρδιά της πιο σκληρής νεοελληνικής πραγματικότητας, συνθέτουν μια απρόσμενη περιπέτεια με ήρωες μια συμμορία γιαγιάδων που δεν το βάζουν κάτω.Η συμμορία της Τήλας είναι η Μόρφω, με την κόρη στη Γερμανία, η Φωφώ, που παρά τα ενενήντα της χρόνια αποφασίζει να μάθει αγγλικά, η Ελένη, που φοράει μόνο παντελόνια και δεν παντρεύτηκε ποτέ, η Παναγιώτα, που έχει βαρεθεί τον άντρα της, η Μαρί, που εν μιά νυκτί έχασε άντρα, παιδί, κοινωνική θέση και γόητρο, και η Μαρίτσα, που εκτός από τη μνήμη της έχει χάσει και την Τήλα, τονέρωτα της ζωής της.

Έξι γυναίκες που δραστηριοποιούνται για να «σώσουν» τη φίλη τους Τήλα από τον εγκλεισμό σε γηροκομείο. Έξι γλυκές γιαγιάδες, που ανάμεσα στις απογευματινές τους συναντήσεις για τσάι και συμπάθεια, οργώνουν όπως μπορούν την πόλη, ραδιουργούν, διασκεδάζουν, τρομάζουν, σχεδιάζουν, απειλούν – αλλά κυρίως ανανεώνονται και ξανανιώνουν με ένα στόχο που πολλές φορές ξεπερνάει τηφιλία και αφορά την ίδια τους τη ζωή. Περισσότερα…

Χαιρετισμό στο διεθνές μουσικό Φεστιβάλ Μολύβου απηύθυνε η Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κατερίνα Σακελλαροπούλου υπογραμμίζοντας πως «ο τρόπος που είναι οργανωμένο το φεστιβάλ αυτό υπογραμμίζει ακριβώς πόσο πολύ στηρίζεται η παραγωγή της μουσικής στα αισθήματα, ιδίως εκείνα της αλληλεγγύης και της συνέργειας».

Η κ. Σακελλαροπούλου πρόσθεσε ακόμη πως «χωρίς όρια, χωρίς σύνορα, η μουσική, από τη φύση της μια διεθνής γλώσσα, υπερβαίνει τον χρόνο και τον χώρο, κατακτά και ενσωματώνει τα πάντα».

Ο χαιρετισμός της Προέδρου της Δημοκρατίας:

«Είμαι χαρούμενη που βρίσκομαι απόψε εδώ, στον αγαπημένο μου Μόλυβο και στο τόσο ενδιαφέρον διεθνές μουσικό φεστιβάλ που διοργανώνεται με επιτυχία στον τόπο τα τελευταία πέντε χρόνια. Είναι κρίμα που η συμπλήρωση αυτής της πενταετίας συνέπεσε με το δύσκολο καλοκαίρι της πανδημίας και δεν μπορούμε να τη γιορτάσουμε πιο ελεύθερα. Ωστόσο, η τεχνολογία προσφέρει τη δυνατότητα για τη διεύρυνση της συμμετοχής και το μοίρασμα της ακουστικής εμπειρίας, αφού το πρόγραμμα θα μεταδοθεί ραδιοφωνικά, τηλεοπτικά και μέσω Live streaming από τα social media του Φεστιβάλ.

Το ίδιο το θέμα του φεστιβάλ, που είναι ο συγχρονισμός (η σύμπραξη δηλαδή και ο συντονισμός ελλήνων και ξένων μουσικών από τον Μόλυβο, τη Στουτγάρδη και το Βερολίνο για την ερμηνεία των έργων του προγράμματος), έρχεται να επικυρώσει αυτό το “άνευ ορίων” που αποτελεί και το πρόταγμα της τέχνης. Χωρίς όρια, χωρίς σύνορα, η μουσική, από τη φύση της μια διεθνής γλώσσα, υπερβαίνει τον χρόνο και τον χώρο, κατακτά και ενσωματώνει τα πάντα. “Επιστήμη των αισθημάτων” την είχε αποκαλέσει ο Τζορτζ Γκέρσουιν. Και ο τρόπος που είναι οργανωμένο το φεστιβάλ αυτό υπογραμμίζει ακριβώς πόσο πολύ στηρίζεται η παραγωγή της μουσικής στα αισθήματα, ιδίως εκείνα της αλληλεγγύης και της συνέργειας».

(το άρθρο είναι από την εφημερίδα “Καθημερινή”…)

Και ξαφνικά λίγο πριν τον Δεκαπενταύγουστο στις 11 του μήνα, χάσαμε τον Ντίνο Χριστιανόπουλο, τον σπουδαίο Θεσσαλονικιό ποιητή, που το πραγματικό του όνομα ήταν Κωνσταντίνος Δημητριάδης, που ζούσε μόνιμα στην Θεσσσαλονίκη, που ήταν “Εναντίον” των βραβεύσεων, που ψήφιζε πάντα “λευκό και που όπως συνήθιζε να ξεκαθαρίζει για την ποίησή σε σχέση με τον Καβάφη: “…η βασικότερη διαφορά είναι ότι ο Καβάφης είναι φιλήδονος, ενώ εγώ γράφω για την αγωνία της ερωτικής στέρησης”.

Δανειζόμαστε από το άρθρο του Χρήστου Παρίδη στο lifo.gr:

“Στα χρόνια της Κατοχής κόντεψε να πεθάνει δύο φορές από την ασιτία. Λίγο αργότερα, με ένα κασελάκι κρεμασμένο στο στήθος και με την πραμάτεια του, τσιγάρα, παστέλια και καρτ ποστάλ, έβγαζε ένα στοιχειώδες μεροκάματο για να μπορεί να επιβιώνει. Εκείνα ακριβώς τα χρόνια, με αιματηρές οικονομικές θυσίες, γράφτηκε συνδρομητής στο παιδικό περιοδικό «Ελληνόπουλο» με το ψευδώνυμο «Το Χριστιανόπουλο», με το οποίο δημοσίευσε το πρώτο του ποίημα, «Παράπονο ξενιτεμένου», το οποίο και μελοποίησε εμπειρικά. Τότε άρχισε να γράφει ποιήματα, που τελικά έφτασαν τα 300! Το 1945 εξέδωσε το πρώτο του περιοδικό με τίτλο «Χριστιανόπουλο» σε τέσσερα χειρόγραφα αντίτυπα με 16 έγχρωμες εικονογραφημένες σελίδες. Η κυκλοφορία του συνεχίστηκε άλλα δύο χρόνια και ο ίδιος το υπέγραφε ως Ντίνος Χριστιανόπουλος. Έβγαλε συνολικά δέκα τεύχη”.

Δεν είχε σχέση με την Σχολή μας, όμως οι παλαιότεροι ήμασταν ακόμη σχολείο όταν ακούσαμε τις λίγεςγραμμές που δάνεισε στον Διονύση Σαββόπουλο και που τραγούδησε μοναδικά η Δόμνα Σαμίου στα “Δέκα Χρόνια Κομμάτια”:

“Τι να τα κάνω τα τραγούδια σας, ποτέ δε λένε την αλήθεια, ο κόσμος υποφέρει και πεινά, κι εσείς τα ίδια παραμύθια,

Τι να τα κάνω τα τραγούδια σας, είναι πολύ ζαχαρωμένα, ταιριάζουν σε σοκολατόπαιδα μα δεν ταιριάζουνε σε μένα…”

Αντισυμβατικός, καυστικός, ειρωνικός, δηκτικός, αθυρόστομος, σοφός, σχολίαζε συνεχώς τα έργα και τις ζωές όλων. Ανήμερα της παγκόσμιας μέρας της ποίησης, της πρώτης μέρας της Άνοιξης, ανήμερα και των γενεθλίων του (γεννήθηκε 21 Μαρτίου 1931, ημέρα της Εαρινής Ισημερίας), απαντούσε πριν από πέντε χρόνια στην ερώτηση του Αθηναϊκού-Μακεδονικού ΠΕ: «Σε τι βοηθά λοιπόν η ποίηση;»

“Ακανθώδες το ερώτημα και δε νομίζω να δύναται κανείς να δώσει τη σωστή απάντηση. Ίσως, θα μπορούσα να πω ότι δίνει έκφραση στην ψυχική ανάγκη μιας μερίδας ανθρώπων που λέγονται ποιητές. Ίσως και σε ορισμένους από τους αναγνώστες τους. Είναι απίθανο μυστήριο αυτό της ποίησης… Εμένα, πάντα μου άρεσαν- μου αρέσουν πολύ, οι λέξεις… Δεν μπορώ όμως να διεισδύσω σ αυτό το μυστήριο που λέγεται ποίηση… Μπορεί όμως η ποίηση να αναστείλει πολέμους, να δώσει λύση σ’ αυτή την κρίση που βιώνουμε; Δε νομίζω…”.

Είχε μεγάλη αγάπη για το ρεμπέτικο και τον Τσιτσάνη:

“Η σημασία του Τσιτσάνη στο ρεμπέτικο είναι μεγαλύτερη από τη σημασία που έχει ο Σεφέρης στον χώρο της ποίησης. Γι’ αυτό και τον συνδέω με τον Καβάφη. Γι’ αυτό και θυσίασα τόσα χρόνια κι έχυσα τα μάτια μου. Μια πραγματική θυσία εις βάρος του δικού μου δημιουργικού έργου στον χώρο του τραγουδιού.”

“Το ρεμπέτικο είναι η πολιτιστική αξία του ελληνισμού. Σ’ ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ένωση δεν υπάρχει σύγχρονο λαϊκό τραγούδι..

Μόνο στην Πορτογαλία τα φάντος και στην Ελλάδα το ρεμπέτικο είναι οι τελευταίες εστίες του…”

Θα μπούμε βέβαια στον πειρασμό να αναφέρουμε κάποιες κουβέντες του αντιγράφοντας μερικές αράδες από τα “Μικρά Ποιήματα”:

“…να ζούμε δίπλα σε πηγές και σε ποτάμια και σεις να πίνετε νερά εμφιαλωμένα!”

“…αλήθεια πόσο σκλάβος μπορεί να ‘ναι ο πρόεδρος του σωματέιου των σκλάβων;”

“…όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει – τόσες πληγές μόνο το νόμπελ μπόρεσε να τις γιατρέψει”

“…ώστε σου κακοφάνηκε που η κρεμ καραμελέ μύριζε κρεμμυδάκι, μα τι περίμενες λοιπόν από γλυκά εστιατορίου;”

“…και τι δεν κάνατε για να με θάψετε, όμως ξεχάσατε πως είμαι σπόρος”

“…για σένα μιά ακόμα δοκιμή, για μένα μιά δοκιμασία ακόμα”

“…τα πάντα κρέμονται από μία κλωστή, μονάχα ο έρωτας κρέμεται από μία τρίχα”

“…όλοι είναι όμορφοι, κατάλληλοι για συντροφιά – όλοι είναι εύκολοι, όταν κλωτσαέι η μοναξιά – γιατί λοιπόν τόση ερημιά;”

Από την Πρεσβεία της Γερμανίας λάβαμε ένα δελτίο τύπου

Υποδοχή ακόμη 90 αιτούντων άσυλο – οικογένειες μεπαιδιά με σοβαρές ασθένειες – από τη Γερμανία

Αναχώρησαν σήμερα (31.7.2020) 90 αιτούντες άσυλο – οικογένειες με παιδιά πουαντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα υγείας – από τα ΚέντραΥποδοχής και Ταυτοποίησης των ελληνικών νησιών για τη Γερμανία.

Υπενθυμίζεται ότι η Γερμανία, στο πλαίσιο της ευρωπαϊκήςαλληλεγγύης, έχει προθυμοποιηθεί να υποδεχτεί 243 παιδιά πουαντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα υγείας και προέρχονται από τιςδομές των νησιών της Ελλάδας, καθώς και τα μέλη των οικογενειώντους, συνολικά 928 άτομα. Η πρώτη αντίστοιχη αναχώρηση ομάδαςπερισσοτέρων από 80 αιτούντων άσυλο είχε πραγματοποιηθεί τηνπροηγούμενη Παρασκευή, 24 Ιουλίου.

Ο Αναπληρωτής Υπουργός Μετανάστευσης και Ασύλου, κ. ΓιώργοςΚουμουτσάκος, δήλωσε σχετικά:

«Η ελληνο-γερμανική συνεργασία στο μεταναστευτικό ζήτημααποδεικνύει ότι, όταν υπάρχει πολιτική βούληση και επαγγελματισμός, ηαρχή της αλληλεγγύης μετουσιώνεται σε εφαρμοσμένη καιαποτελεσματική πολιτική δράση».

Από την πλευρά του ο Πρέσβης της Γερμανίας στην Ελλάδα, κ. ErnstReichel, δήλωσε:

«Συνεχίζουμε την υποδοχή άρρωστων παιδιών και παιδιών πουχρήζουν νοσοκομειακής περίθαλψης από τα νησιά του ΑνατολικούΑιγαίου. Σήμερα ταξιδεύουν κι άλλα παιδιά που χρήζουννοσοκομειακής περίθαλψης για τη Γερμανία μαζί με τους γονείς και τααδέρφια τους, συνολικά 90 άτομα. Καταθέτουμε με τον τρόπο αυτό μιασαφή ένδειξη ευρωπαϊκής αλληλεγγύης. Στη δύσκολη πορεία προς μιακοινή ευρωπαϊκή πολιτική ασύλου η αλληλεγγύη όλων των εταίρων τηςΕΕ είναι απολύτως απαραίτητη».

Η Ζωή Βασιλείου ήταν αυτές τις ημέρες στον Παρνασσό. Στη Αγόριανη εντόπισε μία πινακίδα, που αναφέρει την οδό Αικατερίνης Λασκαρίδη και μία αναφορά στην εκκλησία του Αγίου Νικολάου για την δωρεά στην μνήμη της συζύγου του Κώστα Λασκαρίδη και μητέρας του Πάνου και του Θανάση.

H CIGRE, το Διεθνές Συμβούλιο Μεγάλων Ηλεκτρικών Δικτύων αποτελείται από 60 Εθνικές Επιτροπές και έχει μέλη σε 100 χώρες. Είναι ο μεγαλύτερος μη κερδοσκοπικός διεθνής οργανισμός, που ασχολείται με σημαντικά θέματα για τον κλάδο της ηλεκτρικής ενέργειας, τα οποία αφορούν σε εξοπλισμό των δικτύων, γραμμές και υποσταθμούς, μελέτες και λειτουργία του συστήματος ηλεκτρικής ενέργειας κλπ. Το μετάλλιο είναι η ανώτατη διάκριση του οργανισμού και απονέμεται ανά δύο έτη σε δύο μέλη για την ιδιαίτερη συμβολή τους στις δραστηριότητες της CIGRE.

Η CIGRE απένειμε το μετάλλιο 2020 στον Κώστα Παπαηλιού σε αναγνώριση της πάνω από 40 χρόνια προσφοράς του στην ανάπτυξη του CIGRE και των Μεγάλων Ηλεκτρικών Δικτύων.

Από την Γερμανική Πρεσβεία λάβαμε ένα δελτίο τύπου σχετικά με τη ματαίωση της 85ης ΔΕΘ:

Ελλάδα και Γερμανία:Ισχυροί εταίροι στην κρίση. Μαζί για την ανάπτυξη και την καινοτομία, ακόμα και χωρίςτην φετινή Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης

Η Γερμανία εκφράζει τον σεβασμό της στην απόφαση της ελληνικής κυβέρνησης να ματαιώσειτην 85 η Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης.

Όλες οι προετοιμασίες για τη συμμετοχή της Γερμανίας ως τιμώμενης χώρας στη ΔΕΘ είχανδρομολογηθεί, ώστε μαζί με την Ελλάδα να δοθεί το σήμα για την επιστροφή στην ανάπτυξημετά τον γενικό περιορισμό της οικονομικής δραστηριότητας λόγω του κορωνοϊού. Παρά τουςπεριορισμούς λόγω της πανδημίας, πάνω από 60 εκθέτες, όπως νεοφυείς επιχειρήσεις, μεγάλοιόμιλοι εγγεγραμμένοι στο χρηματιστήριο της Φρανκφούρτης, εξειδικευμένα ερευνητικάινστιτούτα και οι αδελφοποιημένοι με τη Θεσσαλονίκη Δήμοι της Κολωνίας και της Λειψίας ήτανέτοιμοι να συμμετάσχουν στη ΔΕΘ με επίκεντρο τα μεγάλα θέματα του μέλλοντος όπως είναι ηπράσινη ανάπτυξη, η ψηφιακή οικονομία, η ηλεκτροκίνηση ή οι σύγχρονες μορφέςεπικοινωνίας.

Ακόμα και χωρίς τη φετινή ΔΕΘ, για τη Γερμανία είναι σαφές ότι η ελληνογερμανική συνεργασία,είτε σε πολιτικό, οικονομικό, επιστημονικό ή πολιτιστικό επίπεδο είναι επωφελής και για τις δυοπλευρές, σημαντική για την Ευρώπη, και ενέχει ευκαιρίες για το μέλλον. Εντελώς μέσα στοπνεύμα του συνθήματος της γερμανικής προεδρίας του Συμβουλίου της ΕΕ: Όλοι μαζί. Ναξανακάνουμε την Ευρώπη ισχυρή!

Καλημέρα Θεσσαλονίκη! Θα τα ξαναπούμε σύντομα!Θα βρείτε το βίντεο για τις ελληνογερμανικές σχέσεις εδώ…

Το περιοδικό “Der Dörpfeldianer” είναι ένα από τα σημαντικότερα έργα του Συλλόγου. Ξεκίνησε τον Ιανουάριο του 1991 και το τελευταίο του, το 13ο τεύχος, κυκλοφόρησε τον Ιούνιο του 1997. Μας κληροδότησε πληθώρα υλικού που σήμερα θα ήταν πολύ δύσκολο να συλλέξουμε. Μπορεί τα 13 τεύχη να φαίνονται λίγα, όμως μιλάμε για την εποχή του χαρτιού και, το πιό δύσκολο όλων, για την εποχή της επικοινωνίας δίχως κινητό και internet. Το έντυπο, εκτός των άλλων δυσκολιών της στοιχειοθεσίας, έπρεπε να αποστέλλεται ταχυδρομικά, κάτι που είχε υψηλο κόστος και ήταν αμφίβολο αν έφτανε στα χέρια όλων.

Σήμερα τα πράγματα είναι πιo απλά. Το site μας που παίζει ρόλο “…εφημερίδας της κυβερνήσεως” είναι στην πραγματικότητα ένα αρχείο όλων των άρθρων, μέρος των οποίων εμφανίζονται κάθε εβδομάδα στο montags. Είναι εκεί και μπορεί κανείς να το επισκεφθεί χωρίς κόστος από οποιοδήποτε μέρος του κόσμου. Το montags “φεύγει” με το πάτημα ενός κουμπιού, και αν κάποιος δεν το λάβει, έχει την ευχέρεια να “μπει” στο site, όπου υπάρχουν όλα τα montags. Eκεί βεβαίως θα βρει και όλα τα τεύχη του Dörpfeldianer, αλλά και των άλλων εκδόσεων, όπως το Γράμμα από το Μαρούσι κλπ. Η επικοινωνία πλέον είναι απλή υπόθεση.

Είναι γνωστό ότι για να υλοποιηθεί ένα τέτοιο έργο χρειάζονται κατ’ αρχάς χέρια. Τα θαυματουργά χέρια λοιπόν που ζύμωναν το Dörpfeldianer, που ξεκίνησε επί προεδρίας του αείμνηστου Γιώργου Ιωαννίδη απόφοιτου του 1963, ήταν αυτά της Μέλπως Τρούμπη, της Χαρίκλειας Καμάρη-Παπαμητροπούλου, του Πότη Μπενηψάλτη, που μας έφυγε πριν τρία χρόνια, του Πέτρου Πετρακόπουλου, της Μαρίας Μάστορα, του Γιώργου Καθάρειου και τόσων άλλων. Ίσως πρέπει να γίνει ένα αφιέρωμα σε εκείνες τις μέρες προετοιμασίας των δεκατριών αυτών τευχών και αρχίζουμε από τώρα να ζητάμε φωτογραφίες και πληροφορίες από τους εμπλεκομένους.

Μετά το ενθουσιώδες 3ήμερο της πρεμιέρας με 11.000 θεατές στο Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου, η Λυσιστράτη του Εθνικού Θεάτρου συνεχίζεται μέχρι το τέλος Σεπτεμβρίου σε περιοδεία σε άλλα θέατρα, τα περισσότερα στην Αττική. Συμμετέχει η Βίκυ Βολιώτη στο ρόλο της Σπαρτιάτισσας Λαμπιτώς.

Αναλυτικά η περιοδεία:

– 9 Αυγούστου – Αρχαίο Θέατρο Δωδώνης

– 21 Αυγούστου – Ανοιχτό Θέατρο Ολυμπίας (Φλόκα)

– 26 Αυγούστου – Θερμοπύλες

– 29 Αυγούστου – Θέατρο Πέτρας

– 3 Σεπτεμβρίου – Παλαιό Ελαιουργείο, Παραλία Ελευσίνας

– 5 & 6 Σεπτεμβρίου – «Σχολείον της Αθήνας – Ειρήνη Παπά»

– 16 έως 27 Σεπτεμβρίου (Τετάρτη με Κυριακή) «Σχολείον της Αθήνας – Ειρήνη Παπά»

Περισσότερα…

Ο μουσικοκριτικός Νίκος Δοντάς (’80), υπεύθυνος του Τομέα Δραματολογίας της ΕΛΣ, υπογράφει τη γενική επιμέλεια της έκδοσης «80 χρόνια Εθνική Λυρική Σκηνή 1940 – 2020», τα κείμενα, την επιλογή του φωτογραφικού υλικού, τα επίμετρα, την έρευνα και την τεκμηρίωση.

Πρόκειται για την πρόσφατη κυκλοφορία μιας δίγλωσσης αφιερωματικής έκδοσης, όπου η Εθνική Λυρική Σκηνή τιμά την ιστορία των 80 της χρόνων.

Μέσα στις 664 σελίδες της έκδοσης, καταγράφεται με ιστορική ακρίβεια και λεπτομερή τεκμηρίωση η σπουδαία πορεία του μοναδικού ελληνικού λυρικού θεάτρου, από τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του ’40 έως σήμερα. Πάνω από 1.000 φωτογραφίες –και από αυτές πάνω από 300 σπάνιες ή και ανέκδοτες– δίνουν στον αναγνώστη μια αντιπροσωπευτική εικόνα της καλλιτεχνικής δραστηριότητας που έλαβε χώρα μέσα στις οκτώ πρώτες δεκαετίες της ζωής της ΕΛΣ.

Στο ιδιαιτέρως διαφωτιστικό εισαγωγικό κείμενο του υπευθύνου της έκδοσης Νίκου Δοντά, με τίτλο 80 χρόνια, 500 τίτλοι, 3.000 παραστάσεις, συνοψίζεται η ιστορία του οργανισμού, μέσα από την ανάδειξη των σημαντικότερων στιγμών και των σπουδαιότερων επιτευγμάτων της ΕΛΣ. Ο Νίκος Δοντάς σημειώνει στον επίλογο του κειμένου:

«Οι σχεδόν 1.000 φωτογραφίες που βρίσκονται στις περίπου 600 σελίδες της έκδοσης αποτελούν μικρό φόρο τιμής στο σύνολο των ανθρώπων της ΕΛΣ. Προφανώς η κάλυψη δεν μπορεί να είναι εξαντλητική. Η επιλογή ανάμεσα στις χιλιάδες φωτογραφίες των Αρχειακών Συλλογών της ΕΛΣ, η αποκατάσταση ορισμένων από αυτές, όπως επίσης η αναζήτηση φωτογραφιών σε άλλα αρχεία και ιδιωτικές συλλογές, είχε ως στόχο την κατά το δυνατόν αντιπροσωπευτικότερη παρουσίαση της δημιουργικής πορείας του οργανισμού, ισότιμα στις πρώτες οκτώ δεκαετίες ζωής του».

Η προτεινόμενη τιμή πώλησης της έκδοσης είναι 62 ευρώ. Η πολυτελής έκδοση διατίθεται στα Ταμεία της ΕΛΣ στο ΚΠΙΣΝ, στο SNFCC Shop και σε επιλεγμένα βιβλιοπωλεία. Η έκδοση υλοποιήθηκε με τη στήριξη της δωρεάς του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος (ΙΣΝ) για την ενίσχυση της καλλιτεχνικής εξωστρέφειας της Εθνικής Λυρικής Σκηνής.

Περισσότερα…

Μόλις κυκλοφόρησε το μυθιστόρημα των Γιάννη και Μαρίνας Αλεξάνδρου (ψευδώνυμο του εδώ και χρόνια επιτυχημένου συγγραφικού ζευγαριού που αποτελείται από τον απόφοιτό μας Γιάννη Γεωργακάκη και τη σύζυγό του Μαρίνα) με τίτλο “Στο κόκκινο και στο γαλάζιο“, από τις εκδόσεις Λιβάνη. Όλα εξελίσσονται στο Γαλαξίδι: είναι η τωρινή ερωτική ιστορία ενός ζευγαριού, με την καθημερινότητά τους, με τις χαρές, τις διαφωνίες και τα γέλια, ενώ παράλληλα η θαλασσινή πολιτεία με το πλούσιο ναυτικό παρελθόν, ζωντανεύει μπρος στα μάτια μας, με τα περήφανα ιστιοφόρα στα μακρινά τους ταξίδια από τη Μαύρη Θάλασσα μέχρι τη Μασσαλία, τότε που θαλασσινό νερό κυλούσε στις φλέβες των ναυτικών. Περισσότερα…

Η Μαριάννα Ευστρατίου γεννήθηκε στην Αθήνα και αποφοίτησε από τη Σχολή. Έκανε την πρώτη της δισκογραφική εμφάνιση το 1982 στην «Πορνογραφία» του Μάνου Χατζιδάκι και ήταν μάλιστη η τέταρτη Ελληνίδα εκπρόσωπος μέσα στην ίδια δεκαετία που ξεκίνησε υπό την καθοδήγηση του μεγάλου Έλληνα συνθέτη.

Το 1983 δημιούργησε με τον Κώστα Μπίγαλη το συγκρότημα “Big Alice” κι ακολούθησε το ομότιτλο άλμπουμ και το single “I Miss You” που γνωρίσαν πολύ μεγάλη επιτυχία. Το 1985 τραγουδώντας το τραγούδι του Κώστα Χαριτοδιπλωμένου “Talk About Love” γνώρισε επιτυχία σε Ελλάδα και Ιταλία. Ο πρώτος αγγλόφωνος δίσκος της κυκλοφόρησε το 1987 και το 1989 ο πρώτος ελληνόφωνος.

Το 1989 με το τραγούδι “Το δικό σου αστέρι” πήρε μέρος στη Eurovision, αφήνοντας έξω την Άννα Βίσση, και το τραγούδι της κατετάγη ένατο. Το 1992 συνεργάστηκε δισκογραφικά με τον Μίμη Πλέσσα, ένα γεγονός που την οδήγησε και στην επι σκηνής συνεργασία τους για τρία ολόκληρα χρόνια. Το 1996 ξανασυμμετείχε στη Eurovision με τη σύνθεση του Κώστα Μπίγαλη «Εμείς Φοράμε Το Χειμώνα Ανοιξιάτικα» και ξαναεπιχείρησε ανεπιτυχώς το 1998, έχοντας τρία τραγούδια στους ημιτελικούς. Τα τελευταία χρόνια είναι η πρώτη φωνή τουjazz συγκροτήματος Nova Mood.

Επανεκδόθηκε προσφάτως από το Ίδρυμα της Βουλής των Ελλήνων για τον Κοινοβουλευτισμό και τη Δημοκρατία, το βιβλίο «Η αλήθεια για τους έλληνες πολιτικούς» του Γεωργίου Ι. Ράλλη. Το βιβλίο γράφτηκε το 1971, μεσούσης της δικτατορίας, και ήταν η απάντηση του συγγραφέα στο κυρίαρχο αφήγημα του καθεστώτος, ότι δηλαδή ότι «Το Κοινοβούλιον δεν ήτο η αντιπροσωπεία του εκλογικού σώματος, αλλά η αντιπροσωπεία της φαυλότητος, της συναλλαγής και των ιδιωτικών συμφερόντων», όπως κραύγαζε τότε η χούντα για να δικαιολογήσει την καταπάτηση της συνταγματικής νομιμότητας και την κατάργηση του κοινοβουλευτισμού. Το βιβλίο του Ράλλη φιλοδοξούσε να αποτελέσει – στο μέτρο του δυνατού που υπαγόρευαν οι τότε συνθήκες – τον αντίλογο στο ιδεολόγημα των πραξικοπηματιών.

Η επανέκδοση έγινε μέσα στην καραντίνα με αφορμή την επέτειο των 53 χρόνων από την επιβολή της δικτατορίας της 21ης Απριλίου 1967, με αποτέλεσμα να μην πάρει δημοσιότητα (η παρουσίασή του έχει προγραμματιστεί για το φθινόπωρο), ενώ είναι από τα λιγότερο γνωστά βιβλία του έλληνα πολιτικού. Πρόκειται ουσιαστικά για μια επισκόπηση της πολιτικής ιστορίας του τόπου κατά τη φάση της συγκρότησης του ανεξάρτητου ελληνικού κράτους μέχρι το 1967, οπότε καταλύθηκε το δημοκρατικό πολίτευμα από τη φασιστική χούντα. Ο Ράλλης παραθέτει όχι μόνο ιστορικά αλλά και οικονομικά στοιχεία, προκειμένου να καταδείξει τα βήματα που έγιναν για την παραγωγική ανάπτυξη της χώρας, και να λάμψει η ιστορική αλήθεια για τα επιτεύγματα των πολιτικών ανδρών της νεότερης ιστορίας μας.

Ο Γεώργιος Ράλλης ήταν μαθητής της Σχολής στην Αραχώβης στην ίδια τάξη με την Δέσπω Διαμαντίδου και τον Απόστολο Πίτσο.

Διαβάστε το σχετικό άρθρο στα ΝΕΑ…

Ο Νικόλαος Δουρδούμας γεννήθηκε στην Αθήνα στις 18 Νοεμβρίου 1944 και αποφοίτησε από τη Σχολή το 1962. Σπούδασε Elektrotechnik στο Πολυτεχνείο του Βερολίνου και πήρε το πτυχίο του το 1969 και το διδακτορικό του δίπλωμα στο Ruhr-Universität στο Μπόχουμ και ακολούθησε στην Αυστρία τον καθηγητή του, Gerd Schneider, όταν αυτός αποδέχθηκε την πρόσκληση του Πανεπιστημίου του Graz. Έτσι το 1974 έγινε αρχικά βοηθός στον τομέα της Regelungstheorie και στη συνέχειατο 1977 ολοκλήρωσε τη διατριβή του επι υφηγεσία. Δύο χρόνια μετά, το 1979 ανέλαβε τη θέση την έδρα του Θεωρίας Συστημάτων Αυτομάτου Ελέγχου (Theorie de Automatisierungssysteme) στο Πανεπιστήμιο του Paderborn στην Βεστφαλία. Το 1994 επέστρεψε ως στο Πανεπιστήμιο του Graz ως καθηγητής.

Η Ρέα Αργυριάδου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1943 και αποφοίτησε από τη Γερμανική Σχολή το 1961, αποφοιτώντας παράλληλα και από τη Γαλλική Ακαδημία. Σπούδασε Ιστορία και Αρχαιολογία στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου της Αθήνας και ακολούθησε στο Tübingen της Γερμανίας μεταπτυχιακές σπουδές ιστορίας, αρχαιολογίας και φιλοσοφίας.

Ασχολήθηκε με μεταφράσεις λόγιων βυζαντινών κειμένων και αποδελτιώσεις στο έργο του βυζαντινού ιστορικού Προκοπίου και το 1975 άρχισε να διδάσκει Ν. Ελληνικά στο γερμανικό Τμήμα της Γερμανικής, καθώς και στην Kleine Volkshochschule. Το 1977 διορίστηκε ως φιλόλογος στο ελληνικό Τμήμα της Σχολής, όπου δίδαξε μέχρι τον Οκτώβριο του 2010, οπότε και συνταξιοδοτήθηκε.

Περισσότερα…

Στις 6 Ιουνίου, λίγες μέρες μετά την λήξη του lock down από τον κορωνοϊό, έφυγε η Magda Bernau σε ηλικία 94 ετών ήσυχα στο σπίτι της. Η κηδεία της έγινε στο Α΄Νεκροταφείο και ετάφη στον οικογενειακό τάφο. Η Magda είχε πριν λίγα χρόνια χάσει την κόρη της.

Την Magda την γνωρίσαμε στην εκδήλωση των Αποφοίτων του Πολέμου. Ήταν Γερμανίδα, ορθόδοξη, από πατέρα Γερμανό τον Hermann Bernau και μητέρα Ελληνίδα την Μαρία Λαγουδάκη.Ζούσε στην Αλεξάνδρεια, όπου υπήρχε μεγάλη γερμανική κοινότητα, αλλά το 1939 με το ξέσπασμα του Πολέμου αναγκάστηκε να φύγει όπως όλα τα μέλη της κοινότητας. Όλοι οι Γερμανοί πήγαν στην Γερμανία και μόνον η Magda, επειδή είχε συγγενείς της μητέρας της στην Ελλάδα ήρθε στην Αθήνα και πήγε στην Σχολή από το 1939 έως το 1942, όταν αποφοίτησε.

Η Magda εργάστηκε στην Γερμανική Πρεσβεία και αργότερα στην Αρχαιολογική Εταιρεία.

Κυκλοφόρησε προσφάτως η «Ζωή στα ροζ»: η συγγραφέας Λένα Μερίκα μας χαρίζει ακόμη μια ωραία ιστορία μυστηρίου για εφήβους, με το γνωστό της χιουμοριστικό και ανάλαφρο στυλ, δεδομένου ότι η ίδια θεωρεί ότι δεν υπάρχει «σοβαρό» θέμα που να μην επιδέχεται προσέγγιση μέσα από μια λοξή, χιουμοριστική ματιά, και συχνά μέσω του χιούμορ εκφράζονται οι μεγαλύτερες αλήθειες. Στο βιβλίο το δαιμόνιο ντετεκτιβικό δίδυμο Μίλτος – Θεοδώρα ξαναχτυπά, εξιχνιάζοντας μια σκοτεινή υπόθεση. Εκδόσεις Κέδρος, ηλικία 13+. Πληροφορίες...

Διαβάστε την κριτική της η Μαρίας Σούμπερτ «Είναι τα κορίτσια ροζ;»…

Ο Πέτρος Πετρακόπουλος γεννήθηκε το 1955 και αποφοίτησε από τη Γ.Σ.Α. το 1972. Σπούδασε Αρχιτεκτονική στο Ανόβερο (Τechnische Universität Hannover) από το 1972 έως το 1976, όπου έκανε και μεταπτυχιακά πάνω στη νοσοκομειολογία έως το 1979 με θέμα: “Ein neues Gesundheitssystem fuer Griechenland -das Gesundheitszentrum als Kern des Systems- Nachsorgekliniken” (Nέο σύστημα υγείας για την Ελλάδα -το Κέντρο Υγείας ως πυρήνας του νέου συστήματος- Κλινικές after-care).

Μετά από σύντομο πέρασμα από το Υπουργείο Υγείας, με συμμετοχή στο πρόγραμμα των Κέντρων Υγείας, ασχολήθηκε στο ελεύθερο επάγγελμα ως μελετητής αρχιτέκτονας, επικεφαλής της εταιρείας ΜΕΑΣ Ε.Π.Ε. Γνωστότερα έργα του είναι το Ολυμπιακό Κέντρο Ιστιοπλοΐας, οι Μακεδονικοί Τάφοι στη Βεργίνα, το Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού και το Πολιτιστικό Κέντρο Δήμου Αθηναίων στο Γκάζι.

Παντρεμένος με την απόφοιτο της Γ.Σ.Α. Τέμη Βώκου (76), κόρη του Σπετσιώτη αρχιτέκτονα Φίλιππου Βώκου, έχουν δύο γιους (ο δεύτερος είναι απόφοιτος Γ.Σ.Α.’04). Μέλος του Δ.Σ. του Σ.Α.Γ.Σ.Α. από την αφύπνισή του το 1982 (Πρόεδρος 1994-98 & 4 τετραετίες Αντιπρόεδρος), διετέλεσε και Πρόεδρος του Συλλόγου Γονέων της Γ.Σ.Α. (1998-2004). Για τη συνολική αυτή δράση του στη Γ.Σ.Α. τιμήθηκε τον Ιούνιο 2005 με το «Σταυρό της Τιμής» από τον Πρόεδρο της Γερμανικής Δημοκρατίας H. Koehler. Το 2004 πρωτοεξελέγη στο Δ.Σ. του Σ.Ε.Γ.Μ., όπου το 2006 αναδείχθηκε σε Αντιπρόεδρο και από την αρχή του επόμενου έτους σε Πρόεδρο, ενώ από το 2010 είναι Γενικός Γραμματέας του Ιδρύματος της Αναργυρείου & Κοργιαλενείου Σχολής Σπετσών.

Ο Ευγένιος Σαντορίνι, απόφοιτος του 1940, γεννημένος στην Αθήνα το 1923, έγραψε ένα μοναδικό κείμενο περιγράφοντας την καθημερινή ζωή στην οδό Αραχώβης της περιόδου μέχρι τον Πόλεμο.

Είναι ένα κείμενο που δημοσιεύτηκε τον Ιανουάριο του 1995 στο 9ο τεύχος του εξαιρετικού περιοδικού του Συλλόγου “Der Dörpfeldianer” και τα λεέι όλα: τα μαθήματα, που ξεκινούσαν στις 8.00 και πήγαιναν μέχρι τις 13.20, τα απογευματινά από τις 15.30 έως τις 17.50, τους καθηγητές, τους διευθυντές, τους συμμαθητές και τις συμμαθήτριες, ακόμη και τα κουτσομπολιά. Ένα ημερολόγιο πραγματικό και το πιό σημαντικό: ξεκινά από το δημοτικό ιότι όταν πρωτο πήγε στην Σχολή ήταν έξι ετών.

Παρελαύνουν όλα τα ονόματα, των οποίων με πολύ κόπο συγκεντρώσαμε όλα αυτά τα χρόνια τα βιογραφικά τους και γίνονται αναφορές στην στις προσπάθειες του Χίτλερ να πάρει ριζικά μέτρα απομακρύνοντας άριστους Γερμανοεβραίους καθηγητές.

“Η προπολεμική Σχολή διέφερε πολύ σημαντικά από την σημερινή μεταπολεμική στο ότι ήταν ίδρυμα απολύτως ίδιο με τα εντόπια σχολεία της Γερμανίας, δηλ. ήταν σχολείο μονοκόμματο μέσα από την Γερμανία και βαλμένο χωρίς καμμία αλλαγή στην Αθήνα. Όλα τα μαθήματα εκτός ολίγων που γίνονταν στα ελληνικά, εδιδάσκοντο γερμανικά, ήτοι γερμανική γλώσσα, ιστορία, γεωγραφία, βιολογία, μαθηματικά, φυσική, χημεία, μουσική, γυμναστική, χειροτεχνία, σχέδιο. Υποχρεωτική γλώσαα ήταν τα γερμανικά. Υπήρχε μάλιστα ειδική βαθμολογία για την αποκλειστική χρήση της γερμανικής (Deutschsprechen), ακόμη και στα διαλείμματα!. Ελληνικά εδιδάσκοντο μόνο τα αρχαία, νέα, ελληνική ιστορία, θρησκευτικά και στις δύο τελευταίες τάξειςψυχολογία, ηθική και λογική”.

Αναφέρει τα ονόματα της Ρίτσας Αναστασιάδου, που τότε ήταν νεαρή φιλόλογος και ήρθε στο Μαρούσι, αλλά και της Maria Di Lernia:

…Αρχαία ελληνικά (Ηρόδοτο και Κύρου Ανάβαση) με την αγαπητή δίδα Ρίτσα και τότε Αναστασιάδου

…Γραμματέας του διευθυντού και ταμίας ήταν στα έτη 1934-38/39 η και μετέπειτα γνωστή και αγαπητή Maria Dilernia, που την διαδέχτηκε μέχρι τα χρόνια της κατοχής ο Herr Jedermann.

Λέει προς το τέλος του άρθρου του ο Genio:

“Τραγική τύχη είχαν τα θύματα του εθνικοσοσιαλισμού. Ο καθηγητής Brink, μετά την επιστροφή του από την Ελλάδα, αυτοκτόνησε στη Γερμανία για πολιτικούς λόγους. Μεταξύ των καθηγητών μας εξέχουσα θέση είχαν και οι εξής Γερμανοεβραίοι που απολύθηκαν το 1934: Η Dr Vohsen αναγκάστηκε να αρχίσει καινούργια ζωή στην Αγγλία. Ο Dr. Preibish άννθρωπος πραγματικά ευρωπαϊκής μορφώσεως και καρδιοπαθής, υπεβλήθη σε σωστή οδύσσεια, ώσπου να βρεί θέση σε Πανεπιστήμιο στην Ιαπωνία. Ο Dr. Lichtenstein ταλαιπωρήθηκε παραδίνοντας ιδιαίτερα μαθήματα στην Καβάλα και στην Αθήνα. Όλοι αυτοί ζούσαν επί χρόνια απομωομένοι σαν ανεπιθύμητοι και ύποπτοι πρόσφυγες στη στενή και καχύποπτη τότε Ευρώπη με μιά βαλίτσα, χρήματα από τη μία μέρα στην άλλη και άγνωστο το αύριο.

και το άρθρο κλείνει αναφέροντας:

…στα Δεκεμβριανά βρήκε φρικτό θάνατο η Ευγενία Λύτρα και το 1948, μόλις διπλωματούχος μηχανικός απέθανε ο Ευάγγελος Κοφινιώτης. Αυτά όσα μας είναι γνωστά μέχρι το 1950. Σε όλους θα άξιζε να ζήσουν περισσότερο.

Όπως όλοι διαπιστώνουμε πρόκειται για ένα πολύ καλογραμμένο άρθρο που καλύπτει μοναδικά την εικόνα της Γερμανικής. Διακρίνουμε και κάτι άλλο, την αγάπη του Santorini να παρακολουθήσει, να κρατήσει επαφή με τις ζωές των συμμαθητών και καθηγητών του. Πρέπει νομίζουμε να το διαβάσουμε πολλές φορές.