Πέρασαν τριάντα ένα χρόνια από την εποχή που για τελευταία φορά διάβηκα την πόρτα της Deutsche Schule Athen – Doerpfeld Gymnasium.

Τριάντα ένα χρόνια γεμάτα, όπως για τον καθένα μας, από κάθε είδους συναισθήματα και εμπειρίες.

Δεν θέλω να μπω σε λεπτομερή εξιστόρηση της μέχρι σήμερα σταδιοδρομίας μου και γενικότερα της ζωής μου. Εξάλλου θα ήταν βαρετό να διαβάζει κανείς το ότι πήγα στο Πανεπιστήμιο, το ότι έκανα μεταπτυχιακές σπουδές, το πού, πώς και από πότε μέχρι πότε εργάσθηκα.

Θα ξεκινήσω λέγοντας ότι πάντα ήθελα να εκφράζομαι ελεύθερα και επιθυμία μου ήταν και είναι να συμβάλλω στη σωστή ενημέρωση και διαμόρφωση της κοινής γνώμης, πιστεύοντας ακράδαντα ότι μόνο με πολίτες ενημερωμένους χωρίς πάθος και υπερβολές, με πολίτες που συμμετέχουν έμμεσα ή άμεσα σε έναν υγιή και μεστό δημόσιο διάλογο και μια αντικειμενική ανταλλαγή απόψεων, μπορεί να βελτιωθεί και ενισχυθεί η λειτουργία ενός δημοκρατικού πολιτεύματος.

‘Αρχισα τη σταδιοδρομία μου από το Δημόσιο, συμβασιούχος του Υπουργείου Εξωτερικών και μετέπειτα της Γ.Γ. Τύπου και Πληροφοριών. Στο τέλος του 1981 τοποθετήθηκα στο Στρασβούργο, στη Μόνιμη Ελληνική Αντιπροσωπεία στο Συμβούλιο της Ευρώπης. Στο τέλος του 1982 παραιτήθηκα από το Ελληνικό Δημόσιο και άρχισα να δημοσιογραφώ, καταλήγοντας ανταποκρτής στις Βρυξέλλες. Συγχρόνως ασχολήθηκα και με τα κοινά, διατελέσας Πρόεδρος της Ένωσης Ανταποκριτών Ξένου Τύπου στο Βέλγιο επί μία πενταετία.

Στα τέλη του 1994 μού έγινε πρόταση να γίνω μέλος της Υπηρεσίας Εκπροσώπου Τύπου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Ως μέλος της Επιτροπής αυτής ανέλαβα υπέυθυνος για την Ενέργεια, τις Μικρο-Μεσαίες Επιχειρήσεις, τον Τουρισμό και την Κοινωνική Οικονομία (χαρτοφυλάκιο του Έλληνα Επιτρόπου Χ.Παπουτσή) και συνυπεύθυνος για την Πολιτική του Περιβάλλοντος (χαρτοφυλάκιο της Δανέζας Επιτρόπου Μπιέρρεγκαρντ). Η ευθύνη είναι πολύ μεγάλη, αλλά και η πρόκληση ακόμη μεγαλύτερη.

Αφιέρωσα, λοιπόν, την επαγγελματική μου ζωή στον τομέα της “επικοινωνίας” και της σωστής ενημέρωσης και διαμόρφωσης της κοινής γνώμης, έχοντας ως γνώμονα την πεποίθησή μου που ανέφερα στην αρχή. Εξάλλου, πιστεύω ακράδαντα, ότι η δημοσιογραφία δεν είναι μόνο επάγγελμα, αλλά είναι, και πρέπει να είναι, και λειτούργημα.

Έτσι η μεγάλη μου πικρία είναι να βλέπω τον κατήφορο που έχει πάρει η δημοσιογραφία στην Ελλάδα και οι κάποιες εξαιρέσεις να αποτελούν την επιβεβαίωση του κανόνα. Αγωνίζομαι εδώ και αρκετό καιρό για τη βελτίωση αυτής της τελματώδους κατάστασης. Και θα εξακολουθήσω να αγωνίζομαι, ελπίζοντας ότι οι προσπάθειες, που δεν είναι μόνο δικές μου αλλά και άλλων συναδέλφων δημοσιογράφων θα καρποφορήσουν σύντομα.

Μετά τη λήξη της “παρένθεσης” θα επιστρέψω στην Ελλάδα. Και πιστεύω ότι τα πράγματα θα έχουν αλλάξει στον χώρο του τύπου, ιδίως του ηλεκτρονικού, οπότε θα υπάρχει η δυνατότητα υλοποίησης των σχεδίων μου.

Ρίχνοντας μια ματιά προς τα πίσω αναρωτιέμαι εάν πράγματι μπόρεσα να υλοποιήσω, τουλάχιστο μέχρι στιγμής, τα διάφορα όνειρά μου. Τα όνειρα, με τα οποία όλοι μας ξεκινούμε τη ζωή, γεμάτοι ενθουσιασμό, μετά τα σχολικά και πανεπιστημιακά χρόνια. Και εάν πράγματι δεν υλοποίησα κάποια απ’ αυτά τα όνειρα, μήπως φταίει η υπερβολική αισιοδοξία και η υπέρμετρη αυτοπεποίθηση των νεανικών χρόνων; ‘Oπως κι αν έχουν τα πράγματα, γεγονός είναι ότι η ζωή είναι χωρισμένη ανάμεσα στα όνειρα και στην πραγματικότητα, η οποία σε υποχρεώνει, ορισμένες φορές, να εγκαταλείψεις ή να τροποποιήσεις κάποια από τα σχέδιά σου. Πάνω απ’ όλα, όμως, εκείνο που μετράει είναι να παραμένεις σταθερός στις αξίες που πιστεύεις και με τις οποίες γαλουχήθηκες, να παραμένεις σταθερός στην πορεία που χάραξες, να ξέρεις να χάνεις αλλά, πράγμα που είναι και σημαντικότερο, να ξέρεις και να κερδίζεις, έτσι ώστε να μπορείς να πεις στο τέλος “τον αγώνα τον καλόν ηγώνισμαι”.

Ρίχνοντας, λοιπόν, μια ματιά προς τα πίσω δεν μπορώ να πω ότι δεν είμαι ικανοποιημένος με όσα μέχρι σήμερα προσέφερα, έκανα και κατόρθωσα. Ναι, ομολογώ ότι θα μπορούσαν να είναι, ίσως, περισσότερα. Αλλά, δε με πήραν δα και τα χρόνια. ‘Eχω ακόμη καιρό μπροστά μου, κι έχω όρεξη να δουλέψω και να προσφέρω κι άλλο. ‘Αλλωστε, τι είδους απόφοιτος της Deutsche Schule Athen θα ήμουν, εάν δεν σκεπτόμουν και αισθανόμουν έτσι;;;

Κωστής Βέρρος

Εκπρόσωπος Τύπου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής

Παρόλο που όσο περνούν τα χρόνια η μνήμη εξασθενεί, είναι δύσκολο να ξεφύγει κανείς απ· την πρόκληση να θυμηθεί στιγμές από τα αναμφισβήτητα ωραιότερα χρόνια της ζωής του. Πολλοί λένε ότι τα χρόνια αυτά είναι και “ανέμελα”, πράγμα που προσωπικά δεν πιστεύω, μια και σ· αυτήν ακριβώς την περίοδο της ζωής μας και παρόλη τη σχετική ανωριμότητά μας πρέπει να χαράξουμε την πορεία μας για το μέλλον, αλλά και να διαμορφώσουμε την κοσμοθεωρητική τοποθέτησή μας.(…)

Και τώρα μερικά ανάκατα και πρόχειρα “ψήγματα” θύμισης από τα προπολεμικά αλλά και τα πρώτα “κατοχικά” χρόνια του σχολειού μας:

Καταρχάς ήταν ωραία η θέση του σχολειού μας στη γωνιά Σίνα και Αραχώβης, απέναντι απ· το δασάκι του Αγίου Νικολάου στους πρόποδες του Λυκαβητού και ακόμη ωραιότερα τα για την εποχή εκείνη “τεράστια” συρτά παράθυρα, που άφηναν ελεύθερο το φως και τον αέρα – τότε δεν είχαμε καυσαέρια – να μπαίνουν στις τάξεις. Ακόμη ωραιότερη ήταν η πάνω από εθνικότητες φιλική νεανική παρέα μας των χρόνων εκείνων, που άρχισαν με την Quarta προπολεμικά (το 1938) και τέλειωσαν με την Oberprima μέσα στον πόλεμο και τη σκληρή κατοχή (το 1944).

Ο Τάκης (Ανδρικόπουλος *), η Gustel, ο Χάρης, η Siglinde από τη μια (τη Β) όχθη, ο Ζιζής (Δαρδούγιας *), οι Μαρίες, ο Νίκος και ένα σωρό άλλα εξαίρετα παιδιά από την άλλη (την Α) όχθη, “μπερδεύονταν” στα διαλείμματα, αλλά και συναντιόντουσαν σε χαρούμενα πάρτι σε σπίτια και ταράτσες, σε κοινές εκδρομές και σε αθλητικά παιχνίδια.

Οι δάσκαλοι, ‘Ελληνες και Γερμανοί (ο διευθυντής κ. Romain, ο κ. Μπόνης, η κα Αναστασιάδου, ο κ. Δημάρατος, ο κ. Kuhlmann και ένα σωρό άλλοι) με φανερό ενδόμυχο στόχο να κερδίσουν την εκτίμηση αλλά και την αγάπη μας, πάσχιζαν να μας πλησιάσουν και να μας μεταδώσουν τις γνώσεις τους.

Δεν ξέρω αν εμείς – τα τρελόπαιδα της εποχής μας – είχαμε εκτιμήσει όσο έπρεπε τις προσπάθειες ό λ ω ν των δασκάλων μας και χωρίς να το θέλουμε ξεπερνούσαμε τα όρια της ευπρέπειας και της τάξης.(…)

Θυμάμαι ότι προσπαθούσαμε να βρούμε τρόπους να συναντηθούμε, κορίτσια και αγόρια, σε ουδέτερο, εκτός σχολής και εποπτείας χώρο, εκμεταλλευόμενοι καμμιά ελεύθερη μεταξύ μαθημάτων ώρα ή εν ανάγκη και “σκασιαρχείο”. Από τα καλύτερα γι’ αυτό το σκοπό καταφύγια αποδείχτηκε το δασάκι του Αγίου Νικολάου, όπου γινόταν τακτικά το “προοδευτικό”, λόγω επιπτώσεων, παιχνίδι της μπουκάλας.

‘Απειρες είναι οι εικόνες που μου Τρχονται στο νου απ’ την ωραία αυτή νεανική μας εποχή, που σίγουρα όμως θα Τναι ακαταλαβίστικες για τους χιλιάδες “διαδόχους” μας στα ίδια θρανία. Σ’ αυτούς εύχομαι μ’ όλη μου την καρδιά να βρουν τον τρόπο να δ ι α τ η ρ ή σ ο υ ν και ν’ α ξ ι ο π ο ι ή σ ο υ ν τις καλές και φιλικές σχέσεις τους μακριά από οιεσδήποτε “ρατσιστικές” επιφυλάξεις και με γνώμονα το γεγονός ότι η καλή συνεργασία μπορεί να γίνει και αφορμή δημιουργίας των συνθηκών για έναν καλύτερο κόσμο.

Κώστας Αθανασιάδης

(*) η πρόσθεση των επωνύμων από την Νόρα Ανδρικοπούλου, κόρη του Τάκη Ανδρικόπουλου

Στο 8ο Φύλλο της Κυβερνήσεως με ημερομηνία 16/28 Φεβρουαρίου 1834, ένα χρόνο ακριβώς μετά την δημοσίευση του πρώτου φύλλου, δημοσιεύεται στην 2η σελίδα, σε τέσσερα άρθρα, το

Διάταγμα περί της εις Ναύπλιον συστηθησόμενης Γερμανικής σχολής

αναφέροντας στο Άρθρ. 1

“Θέλει συστηθή εις Ναύπλιον σχολή δια τους παίδας των εν Ελλάδι Γερμανικών οικογενειών“,

και στο Άρθρ. 3

“Διευθυντήν της σχολής διορίζομεν τον εν Μονάχω διδάσκαλον κύριον Βεέγ (Beeg), επί μισθώ 160 Δραχμών κατά μήνα“

(περισσότερα…)

Η Όλγα Ντάλλα γεννήθηκε το 1999 και αποφοίτησε από την Σχολή το 2017. Είναι πρωταθλήτρια κολύμβησης (50μ, 100μ και 200μ. ύπτιο) με την ομάδα του Ολυμπιακού  στην κολύμβηση.

Σπούδασε στα ΤΕΦΑΑ.

Κατάγεται από την Ελλάδα αλλά και τη Γερμανία.

Πήρε μέρος στο GNTM 4.

https://glance.gr/lifestyle/videos/olga-ntalla-i-ilikia-oi-spoudes-o-protathlitismos-ston-olybiako-kai-i-schesi-me-ton-styliano-tis-finalist-tou-gntm/

«Μικρή ήμουν λίγο ασχημόπαπο. Είχα σιδεράκια και οι συμμαθητές μου με κορόιδευαν για το κούτελο μου, τη μύτη μου και τα αυτιά μου. Επίσης, επειδή ήθελα να μοιάσω στον -δυο χρόνια μεγαλύτερο- αδελφό μου, έπαιζα πολύ μπάλα και ντυνόμουν αγορίστικα».

«Ξεκίνησα να κάνω πρωταθλητισμό στα οχτώ μου. Αρχικός μου στόχος ήταν οι Ολυμπιακοί Αγώνες, αλλά κατάλαβα ότι δεν ήταν ρεαλιστικός. Η διάκρισή μου στο παγκόσμιο, πάντως, μου έδωσε τη δυνατότητα να μπω άνευ πανελληνίων στα ΤΕΦΑΑ Αθήνας ήδη από τα 16 μου. Σκέψου ότι, μέχρι την πρώτη λυκείου, πήγαινα στη γερμανική σχολή, με όλα τα μαθήματα να γίνονται στα γερμανικά, γιατί είχα αποφασίσει να φύγω να σπουδάσω στο εξωτερικό».

«Στα 12 μου, ενώ κάναμε άπνοιες, λιποθύμησα μέσα στο νερό γιατί ήθελα ντε και καλά να φτάσω τα 50 μέτρα χωρίς να πάρω αναπνοή. Μαύρισαν όλα γύρω μου και κατέληξα στον πάτο της πισίνας. Βούτηξε και με έσωσε ο αδελφός μου. Μου έκαναν τεχνητές αναπνοές και πέρασα 3 ημέρες στο νοσοκομείο.

Δείτε την συνέντευξη στον Πάνο Κοκκίνη στο https://www.oneman.gr/synentefxeis/olga-ntalla-i-pragmatiki-nikitria-tou-gntm/

Γεννήθηκε το 1986 στην Αθήνα.  Αποφοίτησε από τη Γερμανική Σχολή Αθηνών το 2004 και στη συνέχεια φοίτησε δύο χρόνια στο Τμήμα Γερμανικής Γλώσσας και Φιλολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών.

Σε νεαρή ηλικία έπαιξε στη μεγάλου μήκους ταινία Στάκαμαν του Αντώνη Καφετζόπουλου (2000) και στη μικρού μήκους Τα Μυστικά της Πόλης της Έλενας Δημητρακοπούλου (2001).

Το 2006 ξεκίνησε τις σπουδές της στη Σχολή Σύγχρονου Χορού R.I.D.C. (Rencontres Internationales de Danse Contemporaine) στο Παρίσι, υπό τη διεύθυνση του Γάλλου χορογράφου Dominique Dupuy, και το 2009 έγινε δεκτή στο ετήσιο πρόγραμμα της Γαλλίδας χορογράφου Maguy Marin “De l’ interprète à l’ Auteur” στο CCN Rillieux-la-Pape στη Λυών. (περισσότερα…)

Ο Δημήτρης Μαργαρίτης, ο «Μήτσος», που ήταν πανταχού παρών μέσα στη Γερμανική Σχολή, από την είσοδο μέχρι την κάθε γωνιά του προαύλιου, από τους διαδρόμους μέχρι μέχρι το Lehrerzimmer, από το καλωσόρισμα του φθινοπώρου έως την καλοκαιριάτικη αποχαιρετιστήρια γιορτή των τελειοφοίτων.

Η λεπτή φιγούρα του, τον έκανε σχεδόν αόρατο, ήταν αθόρυβος και πάντα ευγενικός και έδινε μονομιάς την εντύπωση ότι νοιαζόταν για όλους και για όλα, κάτι πέρα για πέρα αληθινό, γι’αυτό και τον αγαπούσαν οι μαθητές και οι μαθήτριες.

Ήρθε στη Σχολή το 1958 στην οδό Μετσόβου και συνταξιοδοτήθηκε το 1986 στο Μαρούσι.

Όπως και η Maria Di Lernia ήταν και αυτός ταυτισμένος με την Σχολή, ταυτισμένος με τα παιδιά, ταυτισμένος με τους καθηγητές, που την εποχή εκείνη ξεκινούσαν και αυτοί την περίοδο της μεταπολεμικής Γερμανικής.

Ο Μήτσος απεβίωσε Μεγάλο Σάββατο, στις 17 Απριλίου 1993

Ο Στέλιος Παπαπέτρου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1948 και αποφοίτησε από τη Σχολή το 1966. Σπούδασε Φυσική στην Αθήνα και Μαθηματικά στο Oldenburg. Δίδαξε τα μαθήματα της ειδικότητάς του στο δημόσιο σχολείο του Papenburg (Niedersachsen) από το 1972 έως το 1980, οπόταν και προσελήφθη στη Γερμανική ως φυσκός και μαθηματικός.

Παράλληλα ίδρυσε το θεατρικό όμιλο της Γερμανικής Σχολής που από το 1980 ανεβάζει παραστάσεις υψηλού επιπέδου με έργα γνωστών Ελλήνων και ξένων συγγραφέων. Έχοντας γαλουχήσει εκατοντάδες νεώτερους αποφοίτους στην τέχνη του θεάτρου, πολλοί από τους οποίους διακρίθηκαν και διακρίνονται στο θέτρο, τον κινηματογράφο ή την τηλεόραση ως ηθοποιοί, σκηνοθέτες κλπ.

Είναι παντρεμένος με την Τζάνετ Χομπς, που ασχολείται με την ενδυματολογική επιμέλεια των παραστάσεων, κι έχουν ένα γιο και μία κόρη , που επίσης συμμετέχει στις παραστάσεις με τη δημιουργία των σκηνικών.

Σχετικά άρθρα:

στην ενότητα Θέατρο – Κινηματογράφος – Χορός: «Απόψε αυτοσχεδιάζουμε με τον Στέλιο»…

στην ενότητα Εκδηλώσεις  / Aula: “Φαύστα”: Μοναδική παράσταση”…

Γεννήθηκε το 2001 στην Αθήνα, όπου και ζει μέχρι σήμερα. Τελείωσε την Γερμανική Σχολή Αθηνών στο 2019 και στη συνέχεια τη Νομική Σχολή του ΕΚΠΑ.

Με τη δημοσιογραφία ξεκίνησε να ασχολείται κάπως απροσδόκητα, όμως γοητεύτηκε αμέσως. Ξεκίνησε γράφοντας κυρίως άρθρα γνώμης επί διαφόρων ζητημάτων, από θέματα ελληνικής πολιτικής και διεθνών σχέσεων, μέχρι μουσικά και ποδοσφαιρικά αφιερώματα. Απολαμβάνει τις συζητήσεις περί πολιτικής και φιλοσοφίας, είτε αφορούν την επικαιρότητα, είτε πάλι τα πιο αόριστα θεωρητικά ερωτήματα.

Εργάζεται στην Deutsche Welle από το 2022.

Μεγάλες του αγάπες είναι η μουσική, το ποδόσφαιρο και τα ταξίδια.

Οι γονείς του είναι επίσης απόφοιτοι της Γερμανικής Σχολής.

Panos Loukakos ist Absolvent des Jahrgangs 1967. Er studierte an der Juristischen Fakultät der Universität von Athen und absolvierte seine Postgraduate-Studien im Öffentlichen Recht an der Juristischen Fakultät der Universität Bonn, als Stipendiat der Friedrich Ebert Stiftung.

In 1968 beginnt er seine professionelle Karriere als politischer Journalist und Redakteur in der Zeitung ‘To Vima’. Im Jahr 1983 wechselt er zur Zeitung ‘Eleftherotypia’, bei welcher er bis 1990 bleibt. Von 1990 bis 1994 arbeitet er bei ‘Kathimerini’, am Anfang als Redakteur und dann als Chefredakteur – später wurde er Chefredakteur / Herausgeber der Zeitung ‘Mesimvrini’. Gleichzeitig arbeitet er von 1980 bis 1996 als politischer Kommentator der griechischen Sendung des Bayerischen Rundfunks. Von 1996 bis 2000 dient er als Staatsabgeordneter von Nea Dimokratia und im Zeitraum 2003-2004 als stellevertretener Bürgermeister von Athen im kulturellen Bereichvon 2005 bis 2010 war er beauftragter Berater von ERT.