Τη χαρακτήρισαν «πανηγυράκι», τη βάφτισαν «γκέι Χριστούγεννα», της απέδωσαν εκκεντρικότητα και υπερβολή και την είδαν σαν πεδίο για συμμαχίες και έχθρες. Αυτός ο σχεδόν παγκοσμιοποιημένος πλέον διαγωνισμός αντέχει ωστόσο και συνεχώς αναπτύσσεται.

Ο διαγωνισμός τραγουδιού της Eurovision, που κλείνει 66 χρόνια και έχει πλέον αγκαλιάσει μέχρι και τη μακρινή Αυστραλία, είναι πολύ περισσότερα από όσα βλέπει ο τηλεθεατής: Τερέν διεθνούς επιρροής, ιδανικό για να περάσει κάποιος πολιτικά και κοινωνικά μηνύματα ή για να διορθώσει – εξωραΐσει μια χώρα τη διεθνή εικόνα της, τεράστια σε οικονομικά μεγέθη επιχείρηση, πλατφόρμα δοκιμών της κοινωνικής «απελευθέρωσης». Να μιλήσουμε για τις πολλές εκατοντάδες εκατομμύρια τηλεθεατές;

Ο Παύλος Αγιαννίδης σχολιάζει την Eurovision μέσα από την ιστοσελίδα του protagon.gr…

Ένα συναρπαστικό ταξίδι στο θαυμαστό κόσμο της νέας κινητικότητας, σε podcasts (στο site της Lifo), με οδηγό τον δημοσιογράφο Πέτρο Πιτσίνη (’74) και καταξιωμένους ειδικούς στη θέση του συνοδηγού (τα podcasts είναι άρθρα της LIFO με ήχο).

Μέχρι τώρα έχουν ανεβεί στο site της Lifo πολύ ενδιαφέροντα podcasts με τον Πέτρο Πιτσίνη και με πάντα εξαιρετικούς συνομιλητές, περίπου 30΄ το καθένα. Αναφέρουμε ενδεικτικά τα θέματα: Πώς επηρεάζει ο Homo sapiens τους οδηγούς μοτοσικλέτας; / Τα πιο επικίνδυνα σημεία για τους πεζούς στην Αθήνα / H ατμοσφαιρική ρύπανση είναι εξίσου θανατηφόρα με τον κορωνοϊό / Πώς θα ξαναβρούν οι ελληνικοί αγώνες αυτοκινήτου την αίγλη τους; / Μερικά τρικ για να μειώσουμε την κατανάλωση καυσίμων στην οδήγηση / Τα πιο επικίνδυνα λάθη που κάνουμε στην οδήγηση / Tι βιώνει ένας ποδηλάτης στην Αθήνα / Κλασικά αυτοκίνητα: Γιατί είναι τόσο συναρπαστικά; / Αν οι Έλληνες πολιτικοί ήταν αυτοκίνητο, τι αυτοκίνητο θα ήταν; / Γιατί χάνουμε καθημερινά τόσο χρόνο κατά τις μετακινήσεις μας στην Αθήνα; / Στο μυαλό του Έλληνα οδηγού / Πώς να αποφύγεις τις παγίδες στην αγορά μεταχειρισμένου αυτοκινήτου.

Μπορείτε όλα να τα παρακολουθήσετε στο lifo.gr…

Τα φετινά βραβεία Οσκαρ θα μείνουν στην ιστορία. Όχι όμως για καλό λόγο. Η σφαλιάρα του Γουίλ Σμιθ στον παρουσιαστή και κωμικό Κρις Ροκ προκάλεσε αρχικά αμηχανία, μετά αίσθηση και στο τέλος έντονες συζητήσεις και διχασμό. Έπρεπε ή όχι να ρίξει σφαλιάρα;

Ας δούμε τι ακριβώς συνέβη: Ο Ροκ μεταξύ άλλων αστείων που έκανε, κακόγουστων για πολλούς, απευθύνθηκε στην γυναίκα του Γουίλ Σμιθ και της είπε:”Τζέιντα, σ’ αγαπώ, “G.I. Jane 2”.

Τι εννοούσε: Επειδή έχει ξυρισμένο κεφάλι, θα μπορούσε να γυρίσει το σίκουελ της ταινίας του 1997 με τη Ντέιμι Μουρ που ξυρίζει το κεφάλι της και υποδύεται μια στρατιωτικό.

Δεν το λες και αστείο, θυμίζει κάτι σε αποτυχημένο χιούμορ Σεφερλή ή Λαζόπουλου.

Σημειωτέον ότι η Τζέιντα Πίνκετ Σμιθ έχει μιλήσει ανοιχτά για το αυτοάνοσο νόσημα που την ταλαιπωρεί και την οδήγησε στο να ξυρίσει το κεφάλι της: Αλωπεκία, πιθανόν λόγω έντονου στρες. Δεν πρόκειται για καρκίνο ή για κάποια βαριά νόσο.

Δείτε όλο το σχόλιο του Χάρη Ιωάννου από το “the toc”…

Εξήντα δύο χρόνια μετά την αποδημία του, η δισκογραφική Sony συγκέντρωσε και κυκλοφορεί σε 69 CD, στην παγκόσμια αγορά, τις πολύτιμες ηχογραφήσεις του μεγάλου αυτού Ελληνα, για την RCA και την Columbia, με τις δύο αμερικανικές ορχήστρες «του», τη Συμφωνική της Μινεάπολης και την περίφημη Φιλαρμονική της Νέας Υόρκης.

«Το όνομά μου είναι Δημήτρης Μητρόπουλος. Είμαι μαέστρος. Θα σας φανεί απίστευτο αν σας πω ότι και εγώ ο ίδιος εντυπωσιάζομαι που τελικά έγινα μουσικός. Κανείς από την οικογένειά μου δεν υπήρξε μουσικός. Προέρχομαι από οικογένεια κληρικών. » Όταν ήμουν παιδί και είχα σχολικές διακοπές, πήγαινα στο Άγιον Όρος. Ήμουν τόσο ενθουσιασμένος από το περιβάλλον και όλη αυτή η ιδέα του ερημίτη άγγιζε πολύ την καρδιά μου. Έτσι εκείνα τα χρόνια ήμουν βέβαιος πως κάποια μέρα θα γινόμουν κι εγώ μοναχός. Ο πατέρας μου ήταν επιχειρηματίας και στο τέλος της ζωής του έγινε μοναχός. Βέβαια δεν ήμουν απολύτως σύμφωνος με την ιδέα αυτή του ασκητή. Ουσιαστικά ήθελα να γίνω ιεραπόστολος. Αυτό ήταν πράγματι το ιδανικό μου. Και δεν ξέρω πώς κατάφερε η μοίρα και, αντί ιεραπόστολος του Χριστού, έγινα ιεραπόστολος της τέχνης της μουσικής».

Δείτε το άρθρο του Παύλου Αγιαννίδη στο protagon.gr…

«Είμαι θυµωµένη και αποφασισμένη», είπε η γερουσιαστής της Μασαχουσέτης, Ελίζαμπεθ Ουόρεν, αμέσως μετά τη διαρροή της γνωμοδότησης για ανάκληση της ιστορικής απόφασης στην υπόθεση Roe v Wade το 1973, με την οποία νομιμοποιήθηκαν οι αμβλώσεις στις ΗΠΑ. Η οργή της έκοβε την ανάσα. Εβλεπε κανείς μια γυναίκα αγανακτισμένη, η οποία σε ηλικία 72 ετών καλείται να (ξανα)διαδηλώσει για τα ίδια ζητήματα που πίστεψε πως διευθετήθηκαν όταν ήταν φοιτήτρια. Να διεκδικήσει πάλι τα αυτονόητα, τον έλεγχο κάθε γυναίκας στο σώμα της με τα ίδια «σέβεντις» συνθήματα («Το σώμα μου είναι επιλογή μου»), καταχωνιασμένα μέχρι προχθές στο χρονοντούλαπο της αμερικανικής ιστορίας. Πώς μπορεί ένα συντηρητικό 9μελές σώμα να αγνοήσει όχι μόνο την 50ετή νομολογία αλλά και τις διαθέσεις της κοινής γνώμης, που σε συντριπτικά ποσοστά (63%) υποστηρίζει την προηγούμενη απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου;

Δείτε το σχόλιο της Ξένιας Κουναλάκη στην εφημερίδα “Καθημερινή”…

Oι εκ γενετής αισιόδοξοι θεωρούν θετικό το γεγονός ότι αγόρασε το Twitter ο Ελον Μασκ. Ανθρωπος εφευρετικός με δραστηριότητες εξόχως καινοτόμες (από το Paypal και τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα ώς την Space X), έχει διακηρύξει ότι θα κάνει το χαοτικό μέσο κοινωνικής δικτύωσης πιο ανοιχτό και δημοκρατικό, συνώνυμο της ελευθερίας έκφρασης. Στις χειροπιαστές δεσμεύσεις του περιλαμβάνονται η δυνατότητα διόρθωσης ενός tweet, η καταπολέμηση των bots και των ανώνυμων τρολς και η παροχή βήματος ακόμη και στους μεγαλύτερους εχθρούς του. Οι πιο δύσπιστοι, και σε αυτούς συγκαταλέγομαι, αναρωτιούνται: πώς μπορεί ένας και μόνο ιδιώτης να εγγυηθεί τη βέλτιστη λειτουργία του μέσου;

Οι παλιότερες επιδόσεις του Μασκ στον τομέα της ελευθερίας έκφρασης ενισχύουν τις αμφιβολίες μας. Στο παρελθόν ο ιδρυτής της Tesla είχε αποκαλέσει «παιδόφιλο» τον Βρετανό σπηλαιολόγο Βέρνον Ανσγουορθ, ο οποίος είχε βοηθήσει στην επιχείρηση απεγκλωβισμού 12 αγοριών σε ορυχείο της Ταϊλάνδης. Στη συνέχεια μάλιστα πλήρωσε έναν ντετέκτιβ 50.000 ευρώ για να βγάλει τα άπλυτα του Βρετανού στη φόρα, όταν εκείνος τον κατηγόρησε ότι η προσπάθειά του να βοηθήσει την επιχείρηση απεγκλωβισμού είχε αποκλειστικό κίνητρο την προσωπική του προβολή.

Δείτε το άρθρο της Ξένια Κουναλάκη στην εφημερίδα “Καθημερινή”…

Μπορεί οι εκλογές στη Γαλλία να έληξαν με μία προσωρινή αίσθηση ανακούφισης, όμως το παιχνίδι για τη Δύση παίζεται στις ενδιάμεσες εκλογές του Νοεμβρίου για το αμερικανικό Κογκρέσο. Το τοπίο είναι θολό, ο τραμπισμός ζωντανός και το Twitter ανήκει πλέον στον Μασκ…

Οι προεδρικές εκλογές στη Γαλλία ολοκληρώθηκαν, μία αίσθηση ανακούφισης απλώθηκε στην Ευρώπη, όμως το αποτέλεσμά τους αναλύεται και διυλίζεται και ούτως ή άλλως έπεται συνέχεια (βουλευτικές εκλογές σε λίγες εβδομάδες). Η ουσία είναι ότι προφανώς, ο Μακρόν είναι νικητής, όμως ο δρόμος είναι μακρύς και οι δυνάμεις που πλέον βρίσκονται απέναντί του κινούνται με καύσιμο την αντισυστημικότητα, την αντίδραση, την πραγματική φτώχεια και την παραπληροφόρηση.

Δείτε όλο το άρθρο του ‘Αγγελου Κωβαίου στο potagon.gr…

Από τον Γιάννη Θεολογίτη λάβαμε την τελευταία έκθεση της IMTe: “East versus West – The End of Modern Monetary Order?” με την επισήμανση ότι “οι θέσεις και οι προβλέψεις μας δεν θέτουν καμία αξίωση ότι τα περιγραφόμενα γεγονότα και οι εξελίξεις θα υλοποιηθούν ή ότι οι εκτιμήσεις μας μπορεί να είναι πιο έγκυρες από άλλες αναλύσεις”.

Δείτε την έκθεση όπως και όλες τις αναρτημένες εκθέσεις στην ιστοσελίδαwww.imte.gr/reports.htm

Αυτός ο πολυπράγμων και πολυσχιδής άνθρωπος του Πολιτισμού, που προσέφερε όραμα και αγώνα, στον βωμό του Ανθρώπου, έφυγε από τη ζωή την 55η επέτειο του πραξικοπήματος της 21ης Απριλίου 1967, της ημέρας που η ροή της πολιτιστικής αναγέννησης της Ελλάδας κόπηκε βίαια. Εκπρόσωπος αυτής της αναγεννησιακής έκρηξης υπήρξε ο ίδιος – καθόλου τυχαία…

Η Ιστορία ξέρει να γράφει μεγάλες, παράξενες, συμπτώσεις στα κιτάπια της. Ή, μήπως, δεν είναι συμπτώσεις και απλώς Εκείνη ξέρει καλύτερα; Το φευγιό του εμβληματικού (για πολλούς λόγους) Ροβήρου Μανθούλη συνέπεσε με την 55η επέτειο από την χούντα των συνταγματαρχών, την 21η Απριλίου 1967. Oμως, συνέπεσε και με την πρώτη αντιδικτατορική εκδήλωση στη Γαλλία. Ή, μάλλον, την πρώτη αντιδικτατορική εβδομάδα στη Γαλλία, στην πόλη Υέρ. Oπου προβλήθηκε από την 21η Απριλίου του 1967 η πιο εμβληματική (επίσης για πολλούς λόγους) ταινία του 37χρονου τότε σκηνοθέτη.

Δείτε το άρθρο του Παύλου Αγιαννίδη στο protagon.gr

Παρακολουθώ την ανακύκλωση των ερμηνευτικών εργαλείων για την άνοδο του λαϊκισμού. Οι ξεχασμένοι από την παγκοσμιοποίηση, η ανασφάλεια της μεσαίας τάξης, οι οικονομικές ανισότητες, η πολιτική ορθότητα παλαιότερα και πιο πρόσφατα η woke κουλτούρα, η εμμονή της Αριστεράς στην πολιτική των ταυτοτήτων, επιστρατεύονται διαρκώς ως επιχειρήματα για να εξηγήσουν την υπερψήφιση του Brexit στο δημοψήφισμα του 2016 στη Βρετανία, τη νίκη του Ντόναλντ Τραμπ στις ΗΠΑ την ίδια χρονιά και το γεγονός ότι η Ευρώπη καρδιοχτυπά μπροστά στο ενδεχόμενο να επικρατήσει η Μαρίν Λεπέν στον β΄ γύρο των γαλλικών προεδρικών εκλογών, κάτι που το 2017 θεωρείτο αδιανόητο.

Είναι παράδοξο όμως πώς οι ψηφοφόροι πείθονται από πολιτικούς όπως ο Μπόρις Τζόνσον ή ο Ντόναλντ Τραμπ ή η Μαρίν Λεπέν ότι εκλέγοντάς τους ρίχνουν γροθιά στο σύστημα, στην οικογενειοκρατία, στις οικονομικές και κοινωνικές ανισότητες, στα άδικα προνόμια. Διότι οι πολιτικοί αυτοί είναι οι κατεξοχήν εκφραστές του συστήματος, του νεποτισμού, γόνοι τζακιών και ακριβών σχολείων, πανεπιστημίων, πλούσιοι κληρονόμοι με την αίσθηση ότι η υφήλιος τους χρωστάει ευγνωμοσύνη που υπάρχουν.

Δείτε το άρθρο της Ξένιας Κουναλάκη στην εφημερίδα “Καθημερινή”…

Μεταξύ 6 και 9 Απριλίου 2022 διοργανώθηκε στους Δελφούς το Delphi Economic Forum VII.

Κατά την διάρκεια των τεσσάρωναυτών ημερών:

– επτάαπόφοιτοι μετείχαν στα πάνελ των ομιλητών (Παναγιώτης Πικραμμένος, Πάνος Λασκαρίδης, Μάρω Κακριδή, Ronald Meinardus, Βασίλης Ψάλτης, Έλενος Καραΐνδρος και Κωνσταντίνος Αραβώσης),

– τρεις ήσαν συντονιστές (Άγγελος Κωβαίος, Ξένια Κουναλάκη και Γιώργος Ευγενίδης),

ενώ η παρουσίαση γίνεται με σειρά αποφοίτησης:

Πέρα από τα τεχνικά, τα συνδικαλιστικά και τα προσωπικά, δεν μπορεί να μη συνυπολογιστεί και η «πολιτική» διαφωνία της πλειονότητας των μουσικών με τον «διεθνή» βιολονίστα και μαέστρο. Η οποία έπεσε εντόνως στο τραπέζι της… ψηφοφορίας, που κατέληξε σε αρνητική απάντηση.

Οσοι θυμούνται εκείνη την παλιά και θρυλική ταινία «Σας αρέσει ο Μπραμς;» («Goodbye Again», από το μυθιστόρημα της Φρανσουάζ Σαγκάν «Aimez-vous Brahms?»), να σηκώσουν το χέρι τους. Εντάξει, είχαν μείνει στην Ιστορία του σινεμά οι ρόλοι (σε ερωτικό τρίγωνο) της Ινγκριντ Μπέργκμαν, του Αντονι Πέρκινς και του Ιβ Μοντάν, στην ταινία του 1961. Που υπέγραφε ο γεννημένος στο Κίεβο (κοίτα, συμπτώσεις της Ιστορίας!) και πολιτογραφημένος αμερικανός σκηνοθέτης Ανατόλ(ι) Λίτβακ.

Δείτε το άρθρο του Πάυλου Αγιαννίδη στο protagon.gr…

Οπως στην ιατρική, έτσι και στις διεθνείς σχέσεις, η ορθή διάγνωση και έγκαιρη πρόληψη διανοίγουν πολύ περισσότερες δυνατότητες επιτυχούς αντιμετώπισης των προβλημάτων. Στην περίπτωση της εισβολής στην Ουκρανία, ορισμένες χώρες προέβλεψαν ορθά τα γεγονότα, ενώ άλλες κατελήφθησαν εντελώς απροετοίμαστες, θεωρώντας ότι ο πόλεμος έχει εκλείψει για πάντα από την Ευρώπη. Βασικό λάθος των τελευταίων ήταν να υπολογίσουν τις κινήσεις του Πούτιν με βάση ευρωπαϊκά κριτήρια και αξίες. Αποδείχθηκε ότι η «ευσεβοποθική» ανάγνωση του αντιπάλου οδηγεί σε άκρως επικίνδυνα μονοπάτια. Μπορούμε άραγε να ελπίσουμε ότι το πάθημα θα γίνει μάθημα και θα προχωρήσουμε ως χώρα σε μια σοβαρή αναπροσαρμογή της στρατηγικής μας;

Δείτε το άρθρο του Γιάννη Βαληνάκη στην εφημερίδα “Καθημερινή” της 10.4.2022…

«Εάν η Μόσχα τελικά δεν τα καταφέρει, τότε θα έχει δοθεί ένα ισχυρό μήνυμα παγκοσμίως και προς τους υπόλοιπους επίδοξους επιτιθέμενους», επισημαίνει ο Ερνστ Ράιχελ.

Αισιόδοξος ότι η Ρωσία θα ηττηθεί στον πόλεμο στην Ουκρανία, επειδή «ο Πούτιν έχει κάνει λάθος υπολογισμούς», εμφανίζεται ο πρέσβης της Γερμανίας στην Ελλάδα, Ερνστ Ράιχελ, ο οποίος είχε διατελέσει στο παρελθόν πρέσβης της χώρας του στην Ουκρανία. Με αυτήν την ιδιότητα και μετά το πρόσφατο ταξίδι του στα σύνορα της χώρας με την Πολωνία, απάντησε σε ερωτήσεις της «Κ»

Δείτε την συνέντεξη του πρέσβη της Γερμανίας στην Ξένια Κουναλάκη…

Πρόσφατα, η κόρη του, ενδυματολόγος – σκηνογράφος Κατερίνα Καμπανέλλη, ανακάλυψε «κρυμμένο» σε ένα μεταλλικό ντουλάπι, στη βεράντα του διαμερίσματος του πατέρα της, ένα σημείωμά του που ξεκινά με τη φράση: «Είμαι ένας από τους επιζήσαντες κρατούμενους στο SS στρατόπεδο συγκεντρώσεως και εξοντώσεως του Μαουτχάουζεν (…)»

Ο Παύλος Αγιαννίδης γράφει από τις “σελίδες” του protagon.gr για τονΙάκωβο Καμπανέλλη με αφορμή το γεγονός ότι το υπουργείο Πολιτισμού ανακήρυξε το 2022 ως «Λογοτεχνικό Έτος Ιάκωβου Καμπανέλλη». Μάλιστα στις 30 Μαρτίου 2022,άνοιξε στο Μουσείο Μπενάκη – Πινακοθήκη Γκίκα (Κριεζώτου 3) η έκθεση «Στη Χώρα Καμπανέλλη: Νάξος, Μαουτχάουζεν, Αθήνα».

Δείτε το άρθρο στο protagon.gr…

Θυμάμαι στις συγκεντρώσεις των «Αγανακτισμένων» στο Σύνταγμα το 2011, όταν περνούσα τυχαία από μέσα για να δω τι γίνεται, άκουγα διαρκώς το σύνθημα «Αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι». Το φώναζαν με πάθος οι παριστάμενοι κατευθείαν μέσα στα αυτιά μου, και με ενοχλούσε τρομερά η γενίκευση. Προσπαθούσα τότε να καταλάβω τι προκαλεί τέτοιο μένος για ένα επάγγελμα το οποίο χτυπήθηκε αδυσώπητα από την κρίση και δημιούργησε ένα μαζικό προλεταριάτο από νέους, άνεργους ή κακοπληρωμένους, ενίοτε ανασφάλιστους, εργαζομένους.

Οι τρεις συναπτές κρίσεις, η οικονομική, η υγειονομική και τώρα η ουκρανική, αποκατέστησαν εν μέρει το κύρος της δημοσιογραφίας. Νομίζω όμως ότι ειδικά ο πόλεμος που βρίσκεται σε εξέλιξη αποτέλεσε το έναυσμα να συνειδητοποιήσουν οι πολίτες τη σημασία της αποστολής ανταποκριτών στις εμπόλεμες ζώνες, της ψύχραιμης καταγραφής των γεγονότων, της ιστορικής αναπλαισίωσής τους και πάνω από όλα των ηρωικών εκφάνσεων της δουλειάς μας.

Δείτε όλο το άρθρο…

Ο καθηγητής Πυρηνικής Φυσικής Θανάσης Γεράνιος (’62) συνοψίζει τις ανυπολόγιστες συνέπειες ενός πυρηνικού πολέμου, στην πρόσφατη (12/3/2022) συνέντευξή του στην Lifo με τίτλο “Ένας πυρηνικός πόλεμος θα σημάνει το τέλος της ανθρωπότητας“.

Υποστηρίζει ότι δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι η επαναφορά των πυρηνικών αντιδραστήρων ήρθε σε μια εποχή παγκόσμιας οικονομικής, κοινωνικής και ηθικής κρίσης, που τα αντανακλαστικά της κοινωνίας είναι σε ύπνωση και οι αντιδράσεις της αμβλυμμένες. Όμως, η ίδια η φύση, με τις ισορροπίες της, ξύπνησε δραματικά την κοινωνία από τον λήθαργο, καταδεικνύοντας ξανά πόσο επικίνδυνη και ανεξέλεγκτη είναι η πυρηνική ενέργεια.

Ο καθηγητής Γεράνιος απαντά στη συνέντευξή του σε καίριες ερωτήσεις και συγκεκριμένα: Τι σηματοδοτεί η επαναφορά της συζήτησης για την πυρηνική ενέργεια; Ποιοι είναι οι πυρηνικοί κίνδυνοι σήμερα; Υπάρχει συγγένεια πυρηνικών αντιδραστήρων με ραδιενεργά και πυρηνικά όπλα; Ποιες θα είναι οι συνέπειες ενός πυρηνικού πολέμου; Τι ακριβώς συμβαίνει σε μια πυρηνική έκρηξη; Τι απαντάτε σε αυτούς που λένε ότι πρέπει να χρησιμοποιήσουμε την πυρηνική ενέργεια ως βασικό εργαλείο προκειμένου να πετύχουμε κλιματική ουδετερότητα έως το 2050; Είναι αλήθεια ότι τα πυρηνικά απόβλητα παραμένουν επικίνδυνα για 100.000 χρόνια; Τι μας μαθαίνει το παρελθόν σχετικά με τα πυρηνικά;

 Όλη η συνέντευξη στο lifo…

Ο καθηγητής Πυρηνικής Φυσικής Θανάσης Γεράνιος (’62) επισημαίνει, με αφορμή τα γεγονότα της Ουκρανίας, τους κινδύνους που μας αγγίζουν πλέον από πολύ κοντά. Στο άρθρο του με τίτλο “AKKUYU… Η 11η Τουρκική πυρηνική απειλή“, αναφέρεται στο ότι για 11η φορά η Τουρκία επανέρχεται στην κατασκευή όχι ενός, αλλά τεσσάρων πυρηνικών αντιδραστήρων στο Akkuyu απέναντι από την Κύπρο.

Αυτή τη φορά η προσφορά και η χρηματοδότηση είναι Ρωσική (Rosatom) με κόστος ύψους 22 δισεκατομμυρίων περίπου ευρώ. Όμως, δεν είναι βέβαιο πως η εταιρεία θα μπορέσει να διαθέσει το τεράστιο αυτό ποσόν λόγω των κυρώσεων που έχουν επιβληθεί στη Ρωσία για την εισβολή της στην Ουκρανία.

Στην ίδια ιστοσελίδα φιλοξενείται παλαιότερο άρθρο του καθηγητή (από τον Μάιο 2011), δυστυχώς όμως ακόμη επίκαιρο, με τίτλο “Fukushima 2011: Η ηθική πλευρά της πυρηνικής ενέργειας“, που είχε τότε δημοσιευθεί με αφορμή εκείνο το τεράστιο πυρηνικό ατύχημα. Δείτε το άρθρο… 

Οταν τον Δεκέμβριο του 1996 η Αμερικανίδα δημοσιογράφος Λέσλι Σταλ ρώτησε την τότε υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ Μαντλίν Ολμπράιτ αν θεωρεί πως άξιζαν τον κόπο οι αμερικανικές κυρώσεις εις βάρος του Ιράκ με δεδομένο ότι μισό εκατομμύριο παιδιά πέθαναν, «περισσότερα και από ό,τι στη Χιροσίμα», η απάντησή της στην παρουσιάστρια της εκπομπής «60 Minutes» ήταν σοκαριστική: «Πιστεύω πως είναι δύσκολη επιλογή, αλλά το τίμημα πιστεύουμε ότι άξιζε τον κόπο». Το Ινστιτούτο Brookings κατέληξε πρόσφατα στο συμπέρασμα ότι οι κυρώσεις σε βάρος του Ιράν, που διατηρήθηκαν ακόμη και κατά τη χειρότερη στιγμή της πανδημίας στη χώρα, ευθύνονται για 13.000 πρόσθετους θανάτους.

Η Ξένια Κουναλάκη σχολιάζει τα γεγονότα στην Ουκρανία μέσα από την εφημερίδα Καθημερινή.

Δείτε όλο το άρθρο…

H ρωσική εισβολή στην Ουκρανία διανύει ήδη την τρίτη εβδομάδα της και οι δυνάμεις της Μόσχας ελέγχουν περιορισμένα μόνο εδάφη, το πολύ 10%, ενώ έχουν υποστεί βαριές απώλειες τόσο σε επίπεδο ανδρών όσο και εξοπλισμού. Ειδικότερα, οι Ρώσοι δεν ελέγχουν πλήρως την Ουκρανία από αέρος, παρόλο που διαθέτουν μία από τις πιο πρoηγμένες αεροπορίες στον κόσμο. Oι χερσαίες δυνάμεις τους προχωρούν με ρυθμούς χελώνας προς το Κίεβο και η συμπεριφορά του γιγάντιου κονβόι, που αρχικά τρομοκράτησε με την εμφάνισή του τους διεθνείς παρατηρητές δοκιμάζεται από προβλήματα ανεφοδιασμού. Μόλις προχθές εντοπίστηκαν κάποια στρατιωτικά οχήματα και τανκς να βρίσκουν καταφύγιο κάτω από προστατευμένα σημεία, όπως δέντρα, για να μη δίνουν στόχο, κάτι που έπρεπε να έχει συμβεί εξαρχής, σύμφωνα με τον Ντέιβις Πετρέους. Eίναι σοκαριστικό το γεγονός ότι το κονβόι ήταν εκτεθειμένο σε εχθρικά πυρά για τόσες ημέρες, σχολίασε ο πρώην διευθυντής της CIA στο CNN.

Δείτε το άρθρο από την εφημερίδα “Καθημερινή”…