Ο Κώστας Γαλάνης προσβλήθηκε από κορονοϊό, μπήκε στο “Σωτηρία” και διασωληνώθηκε για δύο μήνες, ενώ για ένα ακόμη μήνα παρέμεινε στην ΜΕΘ. Μετά από 6 μήνες παραμονής στα νοσοκομεία βγήκε σώος και αβλαβής και αποτύπωσε την περιπέτεια αυτή με ένα σύντομο μήνυμά του, το οποίο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ στις 20.9.2021:

100 «ΜΕΘ»υσμένες μέρες

Πάνε σχεδόν 6 μήνες από τότε που προσβλήθηκα από τον κορονοϊό και εισήλθα στο νοσοκομείο Σωτηρία, βέβαιος ότι σε δυο εβδομάδες θα είμαι και πάλι έξω.

Ξαφνικά, μέσα σε δύο ημέρες, με βαριά πνευμονία και χωρίς οξυγόνο κατέληξα στην Πανεπιστημιακή ΜΕΘ του νοσοκομείου όπου και διασωληνώθηκα και για δυο περίπου μήνες ήμουν σε καταστολή, στην πραγματικότητα σε κώμα.

Όταν ξύπνησα μου είπαν πως επέστρεψα μιας και όπως φαίνεται είχα «φύγει» αρκετές φορές μέχρι τότε.

Μεθυσμένες μέρες γιατί όλο αυτό το διάστημα ζούσα μια παράλληλη ζωή η οποία συνεχίστηκε και μετά την αποσωλήνωση για αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα και σε κάθε περίπτωση ήμουν έρμαιο των ορέξεων του ιού. Αυτός αποφάσισε αν θα ζήσω, αν θα βγω αλώβητος, αν θα μείνω σε κώμα μία μέρα ή ένα χρόνο. Μόνοι αντίπαλοί του η επιστήμη, το ιατρικό προσωπικό και οι δικοί μου άνθρωποι.

Αυτά γι’ αυτούς οι οποίοι πιστεύουν ότι μπορούν να προβάλλουν αντίσταση στο εχθρό, που όταν σε προσβάλλει καθορίζει απόλυτα την επόμενή σου ημέρα, αν τυχόν υπάρξει αυτή. Δεν είναι ανάγκη να νοσήσεις ο ίδιος για να πειστείς. Αρκεί να κάτσεις δίπλα σε έναν δικό σου άνθρωπο ή σε ένα παιδί που είναι σε κώμα και να εκλιπαρείς μέρα-μέρα να ξυπνήσει και να’ ναι καλά.

Μια ασθενής με σθένος

Χρόνια ακούμε ότι η Δημόσια Υγεία νοσεί. Πως το ΕΣΥ είναι ανύπαρκτο, πως λειτουργεί πλημμελώς, πως αν θέλει κανείς πραγματικά να ιαθεί θα πρέπει να απευθυνθεί εκτός αυτού του συστήματος.

Είχα και εγώ αυτήν την άποψη, την εσφαλμένη άποψη.

Το Δημόσιο Σύστημα Υγείας όχι απλώς άντεξε στα δύσκολα αλλά διεκπεραίωσε με τρόπο που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και πρότυπος τη λαίλαπα του κορονοϊού.

Το προσωπικό εκπαιδεύτηκε άμεσα από τα ίδια τα περιστατικά και προσέφερε υπηρεσίες υψηλότατου επιπέδου επιδεικνύοντας το απαραίτητο για την υπόθεση σθένος.

Έτσι και εγώ βγήκα από όλο αυτό νικητής.

Παρακολουθώ τους αρνητές του κορονοϊού, τους αρνητές του εμβολίου, τις γκρίνιες για το ΕΣΥ όταν εγώ έχοντας μπει και βγει σε αυτήν τη στενωπό ξέρω πολύ καλά πως οι υποστηρικτές των παραπάνω απόψεων ζουν τουλάχιστον μια πλάνη.

Είναι δύσκολο να μεταφέρεις μια τέτοιου είδους εμπειρία όπως δύσκολο είναι και να επιβάλεις. Πρέπει να έχεις τη γνώση για να συγκρίνεις και εάν αποκτήσεις τη γνώση αυτό θα γίνει με μεγάλη οδύνη.

Όλα τα παραπάνω τα απευθύνω σε όσους υποστηρίζουν πως το Εθνικό Σύστημα Υγείας νοσεί. Τα ιδιωτικά θεραπευτήρια δεν κλήθηκαν να δώσουν τη μάχη εναντίον του Covid παρά μόνον οριακά συνεπικουρώντας σε κάποιες περιπτώσεις τους δημόσιους φορείς. Εκείνο ωστόσο που έκανε σημαντική διαφορά είναι πως το προσωπικό του ΕΣΥ- εξαιρετικά υψηλού επιπέδου – αγνόησε ωράρια, προσωπική ζωή και ότι συνιστά την ίδια την ανθρώπινη ύπαρξη και έκανε το θαύμα.

Κλείνοντας όλη αυτήν την αναφορά στην περιπέτεια θα ήθελα να προτείνω σε όλους όσοι πιστεύουν πως μπορούν να χτίσουν πολιτικά επιτεύγματα πάνω στην πανδημία, λίγο να το ξανασκεφτούν. Κανένας δεν θα τους κατηγορήσει για την πλάνη τους αρκεί να μην αποπλανήσουν άλλους αθώους, έτοιμους να γοητευτούν από τον πολιτικό κίνδυνο του ιού.

Κώστας Γαλάνης

CΕΟ Galanis Sports Data

Ο Γιάννης Παπαδημητρίου (’87), δημοσιογράφος της Deutsche Welle, αφιερώνει 2 πρόσφατα άρθρα του στην τρέχουσα γερμανική επικαιρότητα, ενώ ένα τρίτο του άρθρο μιλάει για τις άσχημες συνθήκες διαβίωσης των μεταναστών, ένα χρόνο ακριβώς μετά την καταστροφή του στρατοπέδου στη Μόρια από φωτιά. Υπάρχουν στην ιστοσελίδα της DW, και συγκεκριμένα:

Οι Γερμανοί δεν θέλουν «πολιτικά τζάκια» (01.09.2021)

Επτά άνδρες και μία γυναίκα κατείχαν ως τώρα το κορυφαίο αξίωμα του καγκελάριου. Σχεδόν όλοι είχαν μάλλον ταπεινή καταγωγή, αλλά αξιοθαύμαστο βιογραφικό. Συνέχεια στο: https://www.dw.com/el/%CE%BF%CE%B9-%CE%B3%CE%B5%CF%81%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CE%AF-%CE%B4%CE%B5%CE%BD-%CE%B8%CE%AD%CE%BB%CE%BF%CF%85%CE%BD-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AC-%CF%84%CE%B6%CE%AC%CE%BA%CE%B9%CE%B1/a-59045131?maca=el-Facebook-sharing&fbclid=IwAR2-lurafcJMC1LRe7zEPopdOQ7a3NneMk6B6BLJ3xj8-XCvof1q-DWelMc

Γερμανικές εκλογές: Ισοπαλία στην πρώτη τηλεμαχία (29.08.2021)

«Άμυνα έπαιξαν» οι υποψήφιοι για την καγκελαρία στην προεκλογική τηλεμαχία της Κυριακής, αποφεύγοντας τις κακοτοπιές. Ωστόσο, δεν έλειψαν οι συναρπαστικές στιγμές. Συνέχεια στο: https://www.dw.com/el/%CE%B3%CE%B5%CF%81%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82-%CE%B5%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CF%82-%CE%B9%CF%83%CE%BF%CF%80%CE%B1%CE%BB%CE%AF%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CF%80%CF%81%CF%8E%CF%84%CE%B7-%CF%84%CE%B7%CE%BB%CE%B5%CE%BC%CE%B1%CF%87%CE%AF%CE%B1/a-59021629?maca=el-Facebook-sharing&fbclid=IwAR3RkeiLIDSdE0N46Kle0ZUvz733WvJKjtS6xOd_GPD-VXQvgudpbF5ueJw

Lesbos: “Die Menschen hausen immer noch in Zelten, direkt am Meer” (08.09.2021)

Am 9. September 2020 brannte das Flüchtlingslager Moria auf Lesbos nieder. Die Lebensbedingungen der Migranten auf der griechischen Insel haben sich seitdem kaum verbessert. Συνέχεια στο: https://www.dw.com/de/lesbos-die-menschen-hausen-immer-noch-in-zelten-direkt-am-meer/a-59113090?maca=de-Facebook-sharing&fbclid=IwAR0gIfTabJ7qTyTFmlnLXQgyx0AmCYr8JNNYliCe5JMXFn0Oie_poKH6BGY

Ο δημοσιογράφος Παύλος Αγιαννίδης (’79) ανήρτησε προσφάτως στο protagon.gr 3 άρθρα για τις συνεργασίες του κορυφαίου μας μουσουργού με διεθνή σπουδαία ονόματα:

#1. Όταν ο Μίκης συνάντησε την Εντίτ Πιάφ

https://www.protagon.gr/themata/1-otan-o-mikis-synantise-tin-entit-piaf-44342341443

#2. Όταν ο Μίκης συνάντησε τη Μελίνα

https://www.protagon.gr/themata/2-otan-o-mikis-synantise-ti-melina-44342341763

#3. Oταν ο Μίκης συνάντησε τον Άντονι Κουίν

https://www.protagon.gr/themata/3-otan-o

Αποχαιρετίσαμε τον Μίκη Θεοδωράκη, παρακολουθώντας βήμα – βήμα την άφιξη στα Χανιά και μετά στον Γαλατά. Η Ντόρα Μπακογιάννη ήταν εκεί όπως και όλη η πολιτική ηγεσία του τόπου. Παρών και ο Βαγγέλης Μαρινάκης, στενός φίλος του Μίκη. Ο κόσμος, πολύς, συνόδευσε τον Μίκη με τραγούδια και λουλούδια.

Καμαρώσαμε τον δικό μας Γιώργο Ευγενίδη, σοβαρό, λιτό, εξαιρετικό φιλοξενώντας τον Γρηγόρη Ψαριανό για τέσσερις και πλέον ώρες από τον τηλεοπτικό σταθμό Star πλέον, και όχι από τον ΣΚΑΙ, που τον είχαμε συνηθίσει μέχρι τώρα.

Χείμαρος ο Γρηγόρης επανέλαβε αυτά που είχε δηλώσει λίγες ημέρες νωρίτερα:ήταν εξουσιολάγνος και αντιεξουσιαστής, αναρχικός με αρχές, ενώ σε μία παρέμβαση του ο Γιώργος Λιάνης σχολιάζοντας την συμμετοχή και την στάση του κόσμου ανέφερε την κουβέντα του Γιώργου Σεφέρη: ο λαός αναδεικνύεται κατά τι ανώτερος της ηγεσίας του.

Ο Δήμαρχος Χανίων Παναγιώτης Σημανδηράκης θύμισε τον χαρακτηρισμό “ουρανοΜίκης“, που είχε δώσει ο Μητροπολίτης Κισάμου – Σελίνου Ειρηναίος Γαλανάκης.

Βουβάθηκαν οι παρευρισκόμενοι ακούγοντας την συγκλονιστική Μαργαρίτα, η οποία αντί επικήδειου τραγούδησε πάνω από το φέρετρο το “παλληκάρι” σε στίχους του πατέρα της, που πρωτοείχε τραγουδήσει ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης:

Κλαίνε τα δέντρα κλαίνε τα σύννεφα κι οι φίλοι σου κλαίνε.

παλικάρι στη δουλειά στο σπίτι παλικάρι

μίλαγες κι η γειτονιά μας γέμιζε πουλιά.

Άπλωνες το χέρι σου κι έκοβες το φεγγάρι

πως σ’ έκοψε σαν λούλουδο ο Χάρος μια νυχτιά.

Κλαίνε οι τράτες κλαίνε τα κύματα κι οι φίλοι σου κλαίνε.

παλικάρι στα κουπιά στο γλέντι παλικάρι

οι κοπελιές κεντούσανε για σένανε κρυφά

κεντούσανε τα όνειρα, τον ήλιο, το φεγγάρι

κεντούσαν την αγάπη τους, της βάζανε πανιά.

Κλαίνε οι ναύτες κλαίνε τα σήμαντρα κι οι φίλοι σου κλαίνε.

παλικάρι η μάνα σου τυλίχτηκε στα μαύρα

τους φίλους σου τους τύλιξε φουρτούνα, συννεφιά

το λιμανάκι ερήμωσε κι η θάλασσα ερημώθη

κι ο ήλιος εκαρφώθηκε και δε σαλεύει πια.

Τέλος με το ριζίτικο “τον αντρειωμένο μην τον κλαις” αποχαιρέτησαν 96 βρακοφόροι τον Μίκη ακουμπώντας στο φέρετρο,ένα κεφαλομάντηλο, το μαύρο μαντήλι με τα κρόσσια να συμβολίζουν ως σήμερα τα δάκρυα για την Άλωση.

Η Ντόρα Μπακογιάννη μίλησε στην τηλεόραση του Mega για την απώλεια του Μίκη Θεοδωράκηκαι αναφέρθηκε στο Παρίσι, στηνκυβέρνηση Μητσοτάκη, στο ταξίδι στην Σοβιετική Ένωση, στις κουβέντες με τον Γκορμπατσόφ. Μίλησε για την συνεργασία του πατέρα της με τον Μίκη και αναφέρθηκε στο “Καραμανλής ή τάνκς”.

“τα δικά μου εγγόνια τραγουδούν Μίκη με πάθος…”.Περισσότερα…

Η πρώην πρόεδρος της ActionAid θυμάται τη συνάντησή της με τον πρέσβη καλής θέλησης Μίκη Θοδωράκη – Αλεξάνδρα Μητσοτάκη: τον Μίκη δεν μπορείς να τον αντικαταστήσεις.

Τον Μίκη τον ήξερα από την εποχή της εξορίας στο Παρίσι, από τις συναντήσεις του με τον πατέρα μου, αλλά πάνω από όλα από τις συναυλίες του τότε εκεί και αλλού στην Ευρώπη που ήταν για το μικρό κορίτσι που ήμουνα οι πιο δυνατές στιγμές συγκίνησης και νοσταλγίας για την χώρα μου.Περισσότερα…

Γιατί οι Γερμανοί αγαπούν τόσο τον Μίκη Θεοδωράκη; Τι τους συγκινεί στα τραγούδια του κι ας μην καταλαβαίνουν ελληνικά;

Δείτε το πολύ ενδιαφέρον βίντεο της Deutsche Welle που επιμελήθηκε ο Στέφανος Γεωργακόπουλος:

https://youtube.com/watch?v=GSJtukrz-vM&feature=share

Διαβάστε το άρθρο του Τάσου Γιαννίτση, που δημοσιεύτηκε στην Καθημερινή:

https://www.kathimerini.gr/politics/561397654/tasos-giannitsis-saranta-chronia-apo-tin-entaxi-tis-elladas-stin-eyropaiki-enosi/

Η Καθημερινή δημοσίευσε στην έκδοση του Πάσχα (30/4-2/5/2021) άρθρο του Τάσου Γιαννίτση (1962), με τίτλο «Ελληνοτουρκικές σχέσεις χωρίς το Ελσίνκι». Πρόκειται για απόσπασμα μεγαλύτερου κειμένου του πρώην υπουργού, το οποίο περιλαμβάνεται στον συλλογικό τόμο «Η Στρατηγική του Ελσίνκι 20+1 χρόνια μετά»), εκδ. Ι Σιδέρης, 2021

https://www.kathimerini.gr/opinion/561350047/ellinotoyrkikes-scheseis-choris-to-elsinki/

Το Ελληνικό Ίδρυμα Ευρωπαϊκής και Εξωτερικής Πολιτικής (ΕΛΙΑΜΕΠ), με αφορμή την έκδοση του βιβλίου του Τάσου Γιαννίτση

«Ασφαλιστικό, Aνάπτυξη, Μακροοικονομία» (Εκδόσεις Πατάκη, 2020), διοργανώνει δημόσια διαδικτυακή συζήτηση με θέμα:

«Το ασφαλιστικό στον ορίζοντα εσωτερικών και ευρωπαϊκών ανακατατάξεων»

Στόχος της συζήτησης είναι να δείξει για ποιο λόγο και σε ποιο βαθμό το ασφαλιστικό έχει εξελιχθεί σε κρίσιμο συστημικό παράγοντα της αναπτυξιακής και οικονομικής λειτουργίας της χώρας. Να δείξει, ειδικότερα, πώς το ασφαλιστικό εξακολουθεί, πιο έντονα από το παρελθόν, να προκαλεί υπερδανεισμό και υπερχρέωση, και, κυρίως, γιατί πλέον κάνει αναγκαίο ένα νέο πολιτικό σχεδιασμό για τη διαχείριση ταυτόχρονων, πολλαπλών κινδύνων (ασφαλιστικό, γήρανση, ανεργία, κλιματική αλλαγή, μετανάστευση, γεωπολιτικά). Στόχος, συνεπώς, της συζήτησης είναι να ανοίξει ένα διάλογο για ‘ενοχλητικά’ κεντρικά ζητήματα, που σχετίζονται με το αναπτυξιακό τέλμα, την επενδυτική καθίζηση, την ανεργία και τη φυγή στο εξωτερικό, την υπερφορολόγηση και την αδυναμία επιστροφής σε ομαλές οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες. Ένα ερώτημα που, επίσης, θα τεθεί, είναι αν η χώρα με τα χαρακτηριστικά αυτά θα έχει τις δυνάμεις να ανταποκριθεί στις αυξανόμενες απαιτήσεις εξέλιξης της Ε.Ε. ή αν κινδυνεύει να περιέλθει ξανά σε συνθήκες αδιεξόδου και νέων μνημονίων.

Ομιλητές:

Τάσος Γιαννίτσης, Ομότιμος Καθηγητής Οικονομικής Ανάπτυξης, Πανεπιστήμιο Αθηνών/ πρ. υπουργός

Σταύρος Θωμαδάκης, Ομότιμος Καθηγητής Χρηματοοικονομικής, Πανεπιστήμιο Αθηνών/ Πρόεδρος, International Ethics Standards Board for Accountants

Κώστας Κωστής, Καθηγητής, Πανεπιστήμιο Αθηνών

Λουκάς Τσούκαλης, Πρόεδρος, ΕΛΙΑΜΕΠ/ Καθηγητής, Sciences Po, Παρίσι/ Ομότιμος Καθηγητής, Πανεπιστήμιο Αθηνών

Συντονισμός: Οντίν Λιναρδάτου, Υπεύθυνη Επικοινωνίας, ΕΛΙΑΜΕΠ

Η συζήτηση θα πραγματοποιηθεί τη Δευτέρα 5 Απριλίου 2021 και ώρα 18:30-19:30 και θα μεταδίδεται ζωντανά στην ιστοσελίδα του ΕΛΙΑΜΕΠ και στους επίσημους λογαριασμούς του ΕΛΙΑΜΕΠ στο YouTube και στο Facebook.

Μπορείτε να στέλνετε τα ερωτήματά σας προς τους ομιλητές πριν και κατά τη διάρκεια της συζήτησης στο events@eliamep.gr

Είχα πει πως πλέον δύσκολα ξαφνιάζομαι με κάτι στην πολιτική. Διαψεύστηκα οικτρά ακούγοντας τα όσα ανατριχιαστικά ανέφερε χθες ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Θοδωρής Δρίτσας.

Με αφορμή τις δηλώσεις του και όχι μόνο, ήρθε η ώρα σε αυτή τη χώρα να μιλήσουμε επιτέλους για ποια Δημοκρατία θέλουμε, ποιες είναι οι αρχές και οι αξίες της, και να πούμε κάποιες σκληρές αλήθειες.

Ο κ. Δρίτσας επανέλαβε ανερυθρίαστα τη ρητορική των τρομοκρατών ακολουθώντας κατά γράμμα τη προσέγγισή τους. Χρωμάτισε πολιτικά τα θύματα υιοθετώντας την φασιστική αντίληψη ότι η αξία της ανθρώπινης ζωής μετριέται με βάση τα πολιτικά τους πιστεύω. Και προσέβαλλε τους νεκρούς ακολουθώντας την πάγια τακτική των τρομοκρατών που συκοφαντούσαν τα θύματά τους προκειμένου να δικαιολογήσουν τις πράξεις τους. Σκοτώνοντάς τα έτσι δυο φορές.

Διαχώρισε, βέβαια, τον Παύλο Μπακογιάννη από όλους τους υπόλοιπους, επειδή, λέει, δεν ήταν δεξιός. Άρα τι; Ο Μπακογιάννης ήταν ένα λάθος και οι άλλοι ήταν σωστό; Και ο Αξαρλιάν; Ξέρετε τα πολιτικά πιστεύω αυτού του 20χρονου παιδιού για να τον κατατάξετε; Φρίκη.

Δείτε το άρθροστην εφημερίδα «TA NEA»​…

Η Παγκόσμια ημέρα της γυναίκας εορτάζεται στις 8 Μαρτίου κάθε χρόνο ως ημέρα μνήμης των αγώνων του κινήματος για τα δικαιώματα των γυναικών.

Ενώ η πρώτη τήρηση της Ημέρας της Γυναίκας πραγματοποιήθηκε στις 28 Φεβρουαρίου 1909 στη Νέα Υόρκη, η 8η Μαρτίου προτάθηκε από τη Διεθνή Διάσκεψη Γυναικών του 1910 ώστε να καθιερωθεί μια «Διεθνής Ημέρα της Γυναίκας». Αφού οι γυναίκες κέρδισαν το δικαίωμα ψήφου στη Σοβιετική Ρωσία το 1917, η 8η Μαρτίου καθιερώθηκε ως εθνική αργία εκεί. Την εποχή εκείνη εορταζόταν κατά κύριο λόγο από το σοσιαλιστικό κίνημα και τις κομμουνιστικές χώρες μέχρι την υιοθέτησή της το 1975 από τα Ηνωμένα Έθνη.

Το 1914 έλαβε χώρα η Διεθνής Ημέρα της Γυναίκας στις 8 Μαρτίου, πιθανόν επειδή η ημέρα αυτή ήταν Κυριακή και έκτοτε πραγματοποιείται πάντα αυτήν την ημερομηνία σε όλες τις χώρες.

Η τήρηση της Ημέρας στη Γερμανία το 1914 ήταν αφιερωμένη στο δικαίωμα ψήφου των γυναικών, το οποίο οι Γερμανίδες απέκτησαν τελικά το 1918.Περισσότερα στην wikipedia…

Ο δημοσιογράφος της Deutsche Welle Γιάννης Παπαδημητρίου (’87) δημοσίευσε στις 15/2 την ανάλυσή του με θέμα «Διαγραφή χρέους στην ευρωζώνη;». Νέα έκρηξη χρέους προκαλούν οι κρατικές δαπάνες για την πανδημία. Κάποιοι προτείνουν διαγραφή ή ρύθμιση, αλλά προσκρούουν σε τείχος από την ΕΚΤ και όχι μόνο. Διαβάστε το ενδιαφέρον άρθρο…

«Σ’ ένα κάρο δεμένο για την αγορά υπάρχει ένα μοσχάρι με θλιμμένα μάτια. Ψηλά από πάνω του φτερουγίζει ένα χελιδόνι στον ουρανό.

Πως γελούν οι άνεμοι. Γελούν με όλη τους τη δύναμη. Γελούν και γελούν όλη την ημέρα και τη μισή καλοκαιρινή νύχτα.

Ντόνα, Ντόνα, Ντόνα…

«Σταμάτα να παραπονιέσαι» είπε ο αγρότης. «Ποιος σου είπε να είσαι μοσχάρι; Γιατί δεν έχεις φτερά να πετάξεις όπως το χελιδόνι τόσο περήφανο κι ελεύθερο;».

Τα μοσχάρια εύκολα δένονται και σφάζονται χωρίς ποτέ να γνωρίζουν γιατί. Αλλά όποιος θεωρεί πολύτιμη την ελευθερία, σαν το χελιδόνι έχει μάθει να πετά».

Οι περισσότεροι γνωρίζουν το τραγούδι “Dona, Dona”, που έγινε γνωστό το 1960 από την Joan Baez. Είχε κυκλοφορήσει σε μικρό δίσκο 45 στροφών στην πίσω πλευρά, όπου στην πρώτη πλευρά ήταν το “The house of the rising sun”, σε εκτέλεση της Joan Baez, ένα χρόνο πριν την εκτέλεση του Bob Dylan και 4 χρόνια πριν από την εκτέλεση των Animals. Λίγοι όμως γνωρίζουν ότι πρόκειται για ένα εβραϊκό τραγούδι, το οποίο έγραψαν το 1940 οι Sholom Secunda και Aaron Zeitlin και στο οποίο πρόσθεσαν αγγλικούς στίχους οι Arthur Kevess και Teddi Schwartz.

Ο πρωτότυπος εβραϊκός τίτλος του τραγουδιού είναι «Ντάνα-Ντάνα» και αποτελεί παραλλαγή του ονόματος Adonai, που είναι ένα από τα εβραϊκά ονόματα για τον Θεό (κάτι αντίστοιχο με το ελληνικό «Κύριος»).

Το «Ντάνα-Ντάνα» γράφτηκε για το εβραϊκό θεατρικό έργο «Esterke», παραγωγής του Aaron Zeitlin, με μουσική, που συνέθεσε ο Sholom Secunda. Οι στίχοι, η μουσική, τα διάφορα μέρη και το σχετικό υλικό είναι διαθέσιμα στο Ψηφιακό Αρχείο του Γινιδικού Θεάτρου. Το κείμενο με τους στίχους είναι γραμμένο στη γερμανοεβραϊκή γλώσσα (Γίντις), ενώ οι στίχοι που εμφανίζονται στο μουσικό αρχείο είναι εκρωμαϊσμένοι σε μία φωνητική μεταγραφή που φαίνεται προσανατολισμένη στη γερμανική σκηνή. Το τυποποιημένο σύστημα μεταγλώττισης του Γινιδικού Επιστημονικού Ινστιτούτου δεν ήταν τότε ευρέως διαδεδομένο και πολλές μεταγραφές μοιάζουν με γερμανικά, με τα οποία είναι στενά συνδεδεμένη η γίντις.

Τοάρθρο είναι δανεισμένο από το Music Heaven, και αναφέρει ότι“Κάποιοιείδαν σ’ αυτό το υπέροχο τραγούδι μία αλληγορία της μοίρας που προοριζόταν για τους Εβραίους που μεταφέρθηκαν στα «στρατόπεδα θανάτου» κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Προφανώς αυτό δεν μπορεί να ισχύει γιατί οι στίχοι γράφτηκαν το 1940”.

Δείτε το έξαιρετικό άρθρο του Κωνσταντίνου Παυλικιάνη, που αναρτήθηκε τον Μάρτιο του 2020…

Ακούστε και το τραγούδι με την Joan Baez…

Δείτε και την καταχώρηση της wikipedia…

Ένα άρθρο της Ντόρας Μπακογιάννη δημοσι’έυτηκε στην εφημερίδα “ΤΑ ΝΕΑ”Σαββατοκύριακο, λίγο πριν τελειώσε το 2020:

Λίγες μέρες πριν το τέλος του χρόνου είναι σύνηθες όλοι να κάνουμε έναν απολογισμό. Κάτι τέτοιο φαίνεται ιδιαιτέρως επιτακτικό φέτος καθώς, πέραν του δύσκολου έτους που αφήνουμε πίσω μας, το 2021 σηματοδοτεί μια χρονιά με ιδιαίτερη σημασία για την Ελλάδα. Συμπληρώνουμε 200 χρόνια ανεξαρτησίας, όπου η χώρα μας κατάφερε να μεταμορφωθεί από μια καθημαγμένη χώρα υπό οθωμανικό ζυγό στην ευρωπαϊκή Ελλάδα του σήμερα.

Στην κορυφή της λίστα αποτίμησης είναι αναμφίβολα και οι σχέσεις μας με την Τουρκία. Στην Τουρκία τα τελευταία χρόνια έχει συντελεστεί μια εκ βάθρων αλλαγή στην πολιτική αντίληψη και την κατεύθυνση της χώρας. Κυριαρχεί ένας αναθεωρητισμός που αντικατοπτρίζει τα πολλά εσωτερικά προβλήματα της χώρας, όχι μόνο της κοινωνία της, αλλά πρωτίστως της ηγεσία της. Πρόκειται για μια κρίση ταυτότητας.

Δείτε το άρθρο…

Δημοσιεύθηκε στα ΝΕΑ του Σαββάτου 12/12/2020 άρθρο του Τάσου Γιαννίτση (’62, ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών, π. υπουργός) με τίτλο “Θεωρία και πράξη στο κενό των επενδύσεων“.

Ο Τάσος Γιαννίτσης παραχώρησε μία συνέντευξη στον Άγγελο Κωβαίο στο ΒΗΜΑ της ΚΥΡΙΑΚΗΣ.

Για τις χαμένες μεταρρυθμιστικές ευκαιρίες του παρελθόντος, την αναγκαιότητα των γενναίων αποφάσεων σήμερα και τους κινδύνους που διατρέχει η χώρα στο μέλλον, μιλάει στη «Βήμα της Κυριακής» ο πρώην υπουργός Τάσος Γιαννίτσης. Με αφορμή το νέο του βιβλίο επισημαίνει την ελληνική δυσανεξία σε αλλαγές και προσαρμογές και τονίζει ότι αν δεν γίνουν τώρα υπερβάσεις σε πολλά ζητήματα, το συλλογικό τίμημα θα είναι μεγάλο τα αμέσως επόμενα χρόνια.

– Κύριε Γιαννίτση, σε τι μοιάζει η σημερινή συγκυρία με εκείνη του 2000; Ήταν τότε οι μεταρρυθμίσεις που επιχειρήθηκαν (και δεν προχώρησαν) όσο αναγκαίες είναι σήμερα; Μήπως διατρέχουμε τον κίνδυνο να είναι το 2029 ένα «νέο 2009»;

«Σήμερα, δεν έχουμε μόνο το ασφαλιστικό. Αυτό πλέον αποτελεί τμήμα ενός συνολικότερου πλέγματος επικίνδυνων μάκρο-απειλών, που θα κυριαρχήσουν στην τρέχουσα δεκαετία (κλιματική αλλαγή, γήρανση, νέες τεχνολογίες, ανισότητες κ.α.). Η πραγματικότητα αυτή θέτει πολλαπλάσιες απαιτήσεις απ’ ότι είκοσι χρόνια πριν, ενώ απαιτεί διορατικότητα και αγώνα για ένα καλύτερο μέλλον. Φάσεις κρίσης, όπως αυτή του 2009/10, η οποία πριν ξεπεραστεί επικαλύφθηκε από μια δεύτερη, παράλληλη, κρίση, δείχνουν πόσο αλληλένδετοι και πολύμορφοι είναι κίνδυνοι. Η σύνδεση όμως μεταξύ 2009 και 2029 είναι εφιαλτική και ελπίζω να μείνει στη σφαίρα των μύχιων φόβων. Επίσης, το πρόβλημά μας δεν είναι μόνο οι μεταρρυθμίσεις. Το ασφαλιστικό, το εκπαιδευτικό σύστημα, η λειτουργία του Κράτους αναμφίβολα πιέζουν. Όμως προβλήματα αντίληψης, κουλτούρας, γνώσης, προνοητικότητας, ενδιαφέροντος για το μέλλον δεν μεταρρυθμίζονται. Αλλάζουν με δικούς τους ρυθμούς».

– Στο τελευταίο βιβλίο σας «Ασφαλιστικό, Ανάπτυξη, Μακροοικονομία: Οι κρίσιμες διασυνδέσεις», παρουσιάζετε για μία ακόμη φορά το πλέγμα των προβληματικών αντιλήψεων και πρακτικών που οδήγησαν στο αδιέξοδο. Θεωρείτε ότι βρισκόμαστε σε σημείο «τώρα ή ποτέ» ως προς την αναγκαιότητα μεταρρυθμίσεων, μεταξύ των οποίων και η ασφαλιστική;

«Στο ασφαλιστικό, το “τώρα” το χάσαμε. Οι επιπτώσεις του στην ανάπτυξη, στα δημοσιονομικά, στην κοινωνική πολιτική, στην απασχόληση, στη φορολογία, στις ανισότητες είναι εντονότατες και υπόγειες. Όπως αναλύω στο βιβλίο μου, αν δεν κάνουμε υπερβάσεις σε πολλά ζητήματα στη δεκαετία αυτή (και στο ασφαλιστικό), το συλλογικό μας τίμημα θα είναι ακόμα πιο οδυνηρό».

– Είναι αυτός ο λόγος για τον οποίο σημειώνετε ότι είναι το τελευταίο βιβλίο σας για το θέμα;

«Στην πορεία μου πάντα με προσέλκυσε η εξέλιξη της πραγματικότητας, οι νέες θεματικές, η ανάγκη να σκεφτώ κάτι διαφορετικό. Οι αλλαγές στο διεθνές περιβάλλον και στη χώρα στις δεκαετίες που πέρασαν είναι φανταστικές. Το να στριφογυρίζει κανείς συνεχώς στα ίδια δεν είναι το πιο συναρπαστικό. Για το ασφαλιστικό ό,τι είχα να πω, το είπα».

– Η πανδημία έχει επιφέρει δραστικές αλλαγές στο πεδίο της εργασίας (ευελιξία, τηλεργασία, ωράρια, κλπ); Πώς βλέπετε την εξέλιξη;

«Ο χώρος της εργασίας θα έχει πληγεί βαριά στο χρόνο της πανδημίας. Μειώσεις εισοδημάτων, απολύσεις, μερική απασχόληση, αβεβαιότητα, τηλεργασία αποτελούν μερικά μόνο από τα προβλήματα. Ένας νέος κίνδυνος είναι να ενταθεί η εξ αποστάσεως εργασία μεταξύ χωρών. Για μια χώρα όπως η δική μας, που επικεντρώνεται σε μορφές παραγωγής απλής και μέσης τεχνολογίας, η κάλυψη αναγκών από εργαζόμενους άλλων χωρών, με χαμηλότερες αμοιβές, αποτελεί μια πρόσθετη απειλή, με διπλή μορφή: να επηρεαστεί αρνητικά η ζήτηση Ελλήνων εργαζόμενων και να αποκτήσουν άλλες χώρες μεγαλύτερη ανταγωνιστικότητα απέναντί μας. Ταυτόχρονα, πάντως, θα επωφεληθούν και Έλληνες εργαζόμενοι».

Μήπως όλα αυτά διαμορφώνουν μία προϋπόθεση για ταχύτερες μεταρρυθμίσεις;

«Το θέμα των μεταρρυθμίσεων έρχεται και επανέρχεται από περισσότερες οπτικές. Η ιστορία δείχνει ένα κανόνα: κοινωνίες που κατανοούν τις αλλαγές στην πραγματικότητα γύρω τους, αξιοποιούν ευκαιρίες, αντιμετωπίζουν έγκαιρα απειλές, σκέφτονται δημιουργικά, διασφαλίζουν πλεονεκτήματα. Κοινωνίες που είναι δύσκαμπτες, ιδεοληπτικές, αλλόκοτες ή φοβικές πληρώνουν σοβαρό τίμημα. Νομίζω ότι στη μεγάλη φάση που διατρέχουμε είμαστε πιο κοντά στη δεύτερη κατηγορία, αλλά υπάρχουν και περίοδοι που κινούμαστε αν όχι στην πρώτη, πάντως πιο κοντά στην πρώτη».

– Διανύουμε μία περίοδο που χαρακτηρίζεται από ένα πρωτοφανή συνδυασμό οικονομικής κρίσης, χαμηλού κόστους δανεισμού και δημοσιονομικής ελευθερίας. Κρατικές ενισχύσεις παντού, επιδόματα, επιδοτήσεις. Διακρίνετε έναν κίνδυνο, ειδικώς για την Ελλάδα, να παγιωθεί μία νέου τύπου παρασιτική νοοτροπία; Πώς μπορεί να σπάσει αυτός ο κύκλος;

«Κατ΄ αρχάς ένας μεγάλος επικίνδυνος κύκλος στον οποίο κινούμαστε για δέκα χρόνια, είναι η κατάρρευση των επενδύσεων και της εθνικής αποταμίευσης και η εκτόξευση των καταναλωτικών δαπανών, που περιλαμβάνουν κρατικά επιδόματα, άλλες ενισχύσεις και συντάξεις. Οι τάσεις αυτές είναι αυτοκαταστροφικές. Ανάπτυξη κανείς και πουθενά δεν πέτυχε με καταναλωτισμό. Όμως, σήμερα, η ανάγκη στήριξης ενός σημαντικού αριθμού εργαζόμενων και επιχειρήσεων είναι τεράστια, τόσο από κοινωνική, όσο και από οικονομική άποψη, με την προϋπόθεση ότι παραμένει μέσα σε κάποια όρια. Είναι κάπως σαν να επενδύουμε στο μέλλον μας.

Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα βρεθούμε σύντομα αντιμέτωποι με το κόστος, που για αρκετά χρόνια θα επικεντρωθεί ξανά στα δημοσιονομικά και στους αδύναμους ρυθμούς μεγέθυνσης. Ακριβώς για το λόγο αυτό, ο κύκλος πρέπει να “σπάσει”. Έγκαιρα. Όσο πιο πολύ το σπρώχνουμε προς τα εμπρός, τόσο δυσμενέστερες επιπτώσεις θα υφιστάμεθα. Θέλουμε να είμαστε “ιδανικοί αυτόχειρες”»;

– Όλοι αναμένουν το τέλος της πανδημίας και την επόμενη ημέρα. Και πολλοί χαρακτηρίζουν και αυτήν την κρίση «ευκαιρία». Συνεπώς, σημασία έχει η προετοιμασία για την επόμενη περίοδο. Πόσο ρεαλιστικό είναι να αναμένει κανείς γενναίες τομές και μεταρρυθμίσεις, όσο δίνεται κυριολεκτικά ένας αγώνας επιβίωσης;

«Αγώνα επιβίωσης δίνουν άλλοι. Στην Αφρική, στην Ασία, στη Λατινική Αμερική. Για εμάς αυτά είναι άλλοθι. Ποτέ δεν θα παραδεχθούμε ότι οι συνθήκες είναι ευνοϊκές για να αλλάξουμε κάτι. Όταν με μικρές και συνεχείς αλλαγές μπορούσαν να αποτραπούν τα αδιέξοδα, δεν θελήσαμε να κάνουμε τίποτα, αφήνοντας τα προβλήματα να διογκωθούν. Κάθε τόσο ακούει κανείς για μεταρρυθμίσεις και ευκαιρίες. Πότε το κάναμε πράξη; Ποιος ετοιμάζει τον κόσμο για μεταρρυθμίσεις; Πώς μια κοινωνία και ένα πολιτικό σύστημα που αρνείται να κάνει μικρά και λίγα θα κάνει ξαφνικά πολλά και επώδυνα;»

Την παραίτησή του από Πρόεδρος του Ελληνογερμανικού Επιμελητηρίου υπέβαλε ο Μιχάλης Μαΐλλης. Ο λόγος παραίτησής του, όπως έκανε γνωστό σε άρθρό του στην Καθημερινή, αποτελεί η στάση της Γερμανίας απέναντι στη «συνεχή παραβίαση που δέχεται η Ελλάδα, κράτος-μέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης, στα κυριαρχικά δικαιώματά της από την Τουρκία».

Ο Μιχάλης Μαΐλλης δεν είναι απόφοιτος. Απόφοιτος είνα η αδελφή του Ελένη Καλλιγά, ιδιοκτήτρια της Gallery Skoufa, αλλά όπως όλοι γνωρίζουμε ήταν πάντα πολύ κοντά στην ελληνογερμανική κοινότητα.

“Από 18 χρόνων οι σχέσεις μου με τη Γερμανία υπήρξαν στενές και καθοριστικές. Σπουδές, εργασία ως μηχανικός σε γερμανικά εργοστάσια και αργότερα συνεχής και αδιάκοπη επιχειρηματική συνεργασία. Από τη 10ετία του ’80 διετέλεσα μέλος του Ελληνογερμανικού Βιομηχανικού και Εμπορικού Επιμελητηρίου, όπου τα τελευταία 12 χρόνια ήμουν πρόεδρος. (Να σημειώσω ότι και ο παππούς μου ήταν ιδρυτικό μέλος του Ελληνογερμανικού Επιμελητηρίου στο Βερολίνο το 1924.)”

Δείτε το δημοσίευμα της Καθημερινής…

Ο Αργύρης Στριγγάρης (’92), καθηγητής Κλινικής Ψυχιατρικής στο Πανεπιστήμιο Georgetown, Πρόεδρος της Διεθνούς Εταιρείας για την Ψυχοπαθολογία Παιδιών και Εφήβων και ερευνητής στο Εθνικό Ινστιτούτο Ψυχικής Υγείας των ΗΠΑ, κρούει τον κώδωνα του κινδύνου για τις συνέπειες του κορονοϊού στην πρόσφατη συνέντευξή του (22/11) στο liberal.gr. Σημειώνει την ανάγκη να υπάρξει η απαραίτητη προετοιμασία ώστε με την λήξη της πανδημίας να αποφευχθεί το φαινόμενο της αύξησης της βίας στην κοινωνία, τονίζοντας ότι η ενδοοικογενειακή βία, που αυξάνεται ανησυχητικά, δημιουργεί συνθήκες για ανάπτυξη κακοποιητικής συμπεριφοράς από τα παιδιά που την υφίστανται. Παράλληλα αναφέρει τι πρέπει να κάνουν οι γονείς την περίοδο του lockdown, ενώ επισημαίνει ότι: «Όταν μια κοινωνία, μια οικογένεια, μια κοινωνική ομάδα, αρχίζει να θεωρεί πως με τη χρήση της βίας μπορεί να καταφέρει τους σκοπούς της, τότε μπαίνουμε σε έναν φαύλο κύκλο θυμού και βίας. Αυτό θα δούμε και σε ένα παιδί που έχει κακοποιηθεί».

Ολόκληρη η συνέντευξη…

Η Ντόρα έχει αποδείξει πολλές φορές ότι όπου σταθεί και όπου βερεθεί το σχολείο της δεν το ξεχνά και το επιβεβαίωσε και το βράδυ της Τρίτης 1 Δεκεμβρίου στην εκπομπή Χ2 του Γιάννη Πολίτη στο Action 24.

Η Λίνα Σουρμελή που παρακολουθούσε την εκπομπή άκουσε την Ντόρα να λέει ότι κάποτε είχε πει στον καθηγητή της Ιδομενέα Παπαδάκη:

“Κύριε Παπαδάκη, τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται” και αυτός της απάντησε “Δεσποινίς Μητσοτάκη και τα δυσκόλως εννοούμενα αγνοούνται..!“

και η Λίνα ανάρτησε στο facebook την ατάκα σχοιλάζοντας: Ιδομενέας!!!, Τι καθηγητές είχαμε!!!, Όλο κάτι τέτοια θυμάμαι!!!