Η πρώην πρόεδρος της ActionAid θυμάται τη συνάντησή της με τον πρέσβη καλής θέλησης Μίκη Θοδωράκη – Αλεξάνδρα Μητσοτάκη: τον Μίκη δεν μπορείς να τον αντικαταστήσεις.
Τον Μίκη τον ήξερα από την εποχή της εξορίας στο Παρίσι, από τις συναντήσεις του με τον πατέρα μου, αλλά πάνω από όλα από τις συναυλίες του τότε εκεί και αλλού στην Ευρώπη που ήταν για το μικρό κορίτσι που ήμουνα οι πιο δυνατές στιγμές συγκίνησης και νοσταλγίας για την χώρα μου.Περισσότερα…
Γιατί οι Γερμανοί αγαπούν τόσο τον Μίκη Θεοδωράκη; Τι τους συγκινεί στα τραγούδια του κι ας μην καταλαβαίνουν ελληνικά;
Δείτε το πολύ ενδιαφέρον βίντεο της Deutsche Welle που επιμελήθηκε ο Στέφανος Γεωργακόπουλος:
Διαβάστε το άρθρο του Τάσου Γιαννίτση, που δημοσιεύτηκε στην Καθημερινή:
Η Καθημερινή δημοσίευσε στην έκδοση του Πάσχα (30/4-2/5/2021) άρθρο του Τάσου Γιαννίτση (1962), με τίτλο «Ελληνοτουρκικές σχέσεις χωρίς το Ελσίνκι». Πρόκειται για απόσπασμα μεγαλύτερου κειμένου του πρώην υπουργού, το οποίο περιλαμβάνεται στον συλλογικό τόμο «Η Στρατηγική του Ελσίνκι 20+1 χρόνια μετά»), εκδ. Ι Σιδέρης, 2021
https://www.kathimerini.gr/opinion/561350047/ellinotoyrkikes-scheseis-choris-to-elsinki/
Το Ελληνικό Ίδρυμα Ευρωπαϊκής και Εξωτερικής Πολιτικής (ΕΛΙΑΜΕΠ), με αφορμή την έκδοση του βιβλίου του Τάσου Γιαννίτση
«Ασφαλιστικό, Aνάπτυξη, Μακροοικονομία» (Εκδόσεις Πατάκη, 2020), διοργανώνει δημόσια διαδικτυακή συζήτηση με θέμα:
«Το ασφαλιστικό στον ορίζοντα εσωτερικών και ευρωπαϊκών ανακατατάξεων»
Στόχος της συζήτησης είναι να δείξει για ποιο λόγο και σε ποιο βαθμό το ασφαλιστικό έχει εξελιχθεί σε κρίσιμο συστημικό παράγοντα της αναπτυξιακής και οικονομικής λειτουργίας της χώρας. Να δείξει, ειδικότερα, πώς το ασφαλιστικό εξακολουθεί, πιο έντονα από το παρελθόν, να προκαλεί υπερδανεισμό και υπερχρέωση, και, κυρίως, γιατί πλέον κάνει αναγκαίο ένα νέο πολιτικό σχεδιασμό για τη διαχείριση ταυτόχρονων, πολλαπλών κινδύνων (ασφαλιστικό, γήρανση, ανεργία, κλιματική αλλαγή, μετανάστευση, γεωπολιτικά). Στόχος, συνεπώς, της συζήτησης είναι να ανοίξει ένα διάλογο για ‘ενοχλητικά’ κεντρικά ζητήματα, που σχετίζονται με το αναπτυξιακό τέλμα, την επενδυτική καθίζηση, την ανεργία και τη φυγή στο εξωτερικό, την υπερφορολόγηση και την αδυναμία επιστροφής σε ομαλές οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες. Ένα ερώτημα που, επίσης, θα τεθεί, είναι αν η χώρα με τα χαρακτηριστικά αυτά θα έχει τις δυνάμεις να ανταποκριθεί στις αυξανόμενες απαιτήσεις εξέλιξης της Ε.Ε. ή αν κινδυνεύει να περιέλθει ξανά σε συνθήκες αδιεξόδου και νέων μνημονίων.
Ομιλητές:
Τάσος Γιαννίτσης, Ομότιμος Καθηγητής Οικονομικής Ανάπτυξης, Πανεπιστήμιο Αθηνών/ πρ. υπουργός
Σταύρος Θωμαδάκης, Ομότιμος Καθηγητής Χρηματοοικονομικής, Πανεπιστήμιο Αθηνών/ Πρόεδρος, International Ethics Standards Board for Accountants
Κώστας Κωστής, Καθηγητής, Πανεπιστήμιο Αθηνών
Λουκάς Τσούκαλης, Πρόεδρος, ΕΛΙΑΜΕΠ/ Καθηγητής, Sciences Po, Παρίσι/ Ομότιμος Καθηγητής, Πανεπιστήμιο Αθηνών
Συντονισμός: Οντίν Λιναρδάτου, Υπεύθυνη Επικοινωνίας, ΕΛΙΑΜΕΠ
Η συζήτηση θα πραγματοποιηθεί τη Δευτέρα 5 Απριλίου 2021 και ώρα 18:30-19:30 και θα μεταδίδεται ζωντανά στην ιστοσελίδα του ΕΛΙΑΜΕΠ και στους επίσημους λογαριασμούς του ΕΛΙΑΜΕΠ στο YouTube και στο Facebook.
Μπορείτε να στέλνετε τα ερωτήματά σας προς τους ομιλητές πριν και κατά τη διάρκεια της συζήτησης στο events@eliamep.gr
Είχα πει πως πλέον δύσκολα ξαφνιάζομαι με κάτι στην πολιτική. Διαψεύστηκα οικτρά ακούγοντας τα όσα ανατριχιαστικά ανέφερε χθες ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Θοδωρής Δρίτσας.
Με αφορμή τις δηλώσεις του και όχι μόνο, ήρθε η ώρα σε αυτή τη χώρα να μιλήσουμε επιτέλους για ποια Δημοκρατία θέλουμε, ποιες είναι οι αρχές και οι αξίες της, και να πούμε κάποιες σκληρές αλήθειες.
Ο κ. Δρίτσας επανέλαβε ανερυθρίαστα τη ρητορική των τρομοκρατών ακολουθώντας κατά γράμμα τη προσέγγισή τους. Χρωμάτισε πολιτικά τα θύματα υιοθετώντας την φασιστική αντίληψη ότι η αξία της ανθρώπινης ζωής μετριέται με βάση τα πολιτικά τους πιστεύω. Και προσέβαλλε τους νεκρούς ακολουθώντας την πάγια τακτική των τρομοκρατών που συκοφαντούσαν τα θύματά τους προκειμένου να δικαιολογήσουν τις πράξεις τους. Σκοτώνοντάς τα έτσι δυο φορές.
Διαχώρισε, βέβαια, τον Παύλο Μπακογιάννη από όλους τους υπόλοιπους, επειδή, λέει, δεν ήταν δεξιός. Άρα τι; Ο Μπακογιάννης ήταν ένα λάθος και οι άλλοι ήταν σωστό; Και ο Αξαρλιάν; Ξέρετε τα πολιτικά πιστεύω αυτού του 20χρονου παιδιού για να τον κατατάξετε; Φρίκη.
Η Παγκόσμια ημέρα της γυναίκας εορτάζεται στις 8 Μαρτίου κάθε χρόνο ως ημέρα μνήμης των αγώνων του κινήματος για τα δικαιώματα των γυναικών.
Ενώ η πρώτη τήρηση της Ημέρας της Γυναίκας πραγματοποιήθηκε στις 28 Φεβρουαρίου 1909 στη Νέα Υόρκη, η 8η Μαρτίου προτάθηκε από τη Διεθνή Διάσκεψη Γυναικών του 1910 ώστε να καθιερωθεί μια «Διεθνής Ημέρα της Γυναίκας». Αφού οι γυναίκες κέρδισαν το δικαίωμα ψήφου στη Σοβιετική Ρωσία το 1917, η 8η Μαρτίου καθιερώθηκε ως εθνική αργία εκεί. Την εποχή εκείνη εορταζόταν κατά κύριο λόγο από το σοσιαλιστικό κίνημα και τις κομμουνιστικές χώρες μέχρι την υιοθέτησή της το 1975 από τα Ηνωμένα Έθνη.
Το 1914 έλαβε χώρα η Διεθνής Ημέρα της Γυναίκας στις 8 Μαρτίου, πιθανόν επειδή η ημέρα αυτή ήταν Κυριακή και έκτοτε πραγματοποιείται πάντα αυτήν την ημερομηνία σε όλες τις χώρες.
Η τήρηση της Ημέρας στη Γερμανία το 1914 ήταν αφιερωμένη στο δικαίωμα ψήφου των γυναικών, το οποίο οι Γερμανίδες απέκτησαν τελικά το 1918.Περισσότερα στην wikipedia…
Ο δημοσιογράφος της Deutsche Welle Γιάννης Παπαδημητρίου (’87) δημοσίευσε στις 15/2 την ανάλυσή του με θέμα «Διαγραφή χρέους στην ευρωζώνη;». Νέα έκρηξη χρέους προκαλούν οι κρατικές δαπάνες για την πανδημία. Κάποιοι προτείνουν διαγραφή ή ρύθμιση, αλλά προσκρούουν σε τείχος από την ΕΚΤ και όχι μόνο. Διαβάστε το ενδιαφέρον άρθρο…
«Σ’ ένα κάρο δεμένο για την αγορά υπάρχει ένα μοσχάρι με θλιμμένα μάτια. Ψηλά από πάνω του φτερουγίζει ένα χελιδόνι στον ουρανό.
Πως γελούν οι άνεμοι. Γελούν με όλη τους τη δύναμη. Γελούν και γελούν όλη την ημέρα και τη μισή καλοκαιρινή νύχτα.
Ντόνα, Ντόνα, Ντόνα…
«Σταμάτα να παραπονιέσαι» είπε ο αγρότης. «Ποιος σου είπε να είσαι μοσχάρι; Γιατί δεν έχεις φτερά να πετάξεις όπως το χελιδόνι τόσο περήφανο κι ελεύθερο;».
Τα μοσχάρια εύκολα δένονται και σφάζονται χωρίς ποτέ να γνωρίζουν γιατί. Αλλά όποιος θεωρεί πολύτιμη την ελευθερία, σαν το χελιδόνι έχει μάθει να πετά».
Οι περισσότεροι γνωρίζουν το τραγούδι “Dona, Dona”, που έγινε γνωστό το 1960 από την Joan Baez. Είχε κυκλοφορήσει σε μικρό δίσκο 45 στροφών στην πίσω πλευρά, όπου στην πρώτη πλευρά ήταν το “The house of the rising sun”, σε εκτέλεση της Joan Baez, ένα χρόνο πριν την εκτέλεση του Bob Dylan και 4 χρόνια πριν από την εκτέλεση των Animals. Λίγοι όμως γνωρίζουν ότι πρόκειται για ένα εβραϊκό τραγούδι, το οποίο έγραψαν το 1940 οι Sholom Secunda και Aaron Zeitlin και στο οποίο πρόσθεσαν αγγλικούς στίχους οι Arthur Kevess και Teddi Schwartz.
Ο πρωτότυπος εβραϊκός τίτλος του τραγουδιού είναι «Ντάνα-Ντάνα» και αποτελεί παραλλαγή του ονόματος Adonai, που είναι ένα από τα εβραϊκά ονόματα για τον Θεό (κάτι αντίστοιχο με το ελληνικό «Κύριος»).
Το «Ντάνα-Ντάνα» γράφτηκε για το εβραϊκό θεατρικό έργο «Esterke», παραγωγής του Aaron Zeitlin, με μουσική, που συνέθεσε ο Sholom Secunda. Οι στίχοι, η μουσική, τα διάφορα μέρη και το σχετικό υλικό είναι διαθέσιμα στο Ψηφιακό Αρχείο του Γινιδικού Θεάτρου. Το κείμενο με τους στίχους είναι γραμμένο στη γερμανοεβραϊκή γλώσσα (Γίντις), ενώ οι στίχοι που εμφανίζονται στο μουσικό αρχείο είναι εκρωμαϊσμένοι σε μία φωνητική μεταγραφή που φαίνεται προσανατολισμένη στη γερμανική σκηνή. Το τυποποιημένο σύστημα μεταγλώττισης του Γινιδικού Επιστημονικού Ινστιτούτου δεν ήταν τότε ευρέως διαδεδομένο και πολλές μεταγραφές μοιάζουν με γερμανικά, με τα οποία είναι στενά συνδεδεμένη η γίντις.
Τοάρθρο είναι δανεισμένο από το Music Heaven, και αναφέρει ότι“Κάποιοιείδαν σ’ αυτό το υπέροχο τραγούδι μία αλληγορία της μοίρας που προοριζόταν για τους Εβραίους που μεταφέρθηκαν στα «στρατόπεδα θανάτου» κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Προφανώς αυτό δεν μπορεί να ισχύει γιατί οι στίχοι γράφτηκαν το 1940”.
Δείτε το έξαιρετικό άρθρο του Κωνσταντίνου Παυλικιάνη, που αναρτήθηκε τον Μάρτιο του 2020…
Ένα άρθρο της Ντόρας Μπακογιάννη δημοσι’έυτηκε στην εφημερίδα “ΤΑ ΝΕΑ”Σαββατοκύριακο, λίγο πριν τελειώσε το 2020:
Λίγες μέρες πριν το τέλος του χρόνου είναι σύνηθες όλοι να κάνουμε έναν απολογισμό. Κάτι τέτοιο φαίνεται ιδιαιτέρως επιτακτικό φέτος καθώς, πέραν του δύσκολου έτους που αφήνουμε πίσω μας, το 2021 σηματοδοτεί μια χρονιά με ιδιαίτερη σημασία για την Ελλάδα. Συμπληρώνουμε 200 χρόνια ανεξαρτησίας, όπου η χώρα μας κατάφερε να μεταμορφωθεί από μια καθημαγμένη χώρα υπό οθωμανικό ζυγό στην ευρωπαϊκή Ελλάδα του σήμερα.
Στην κορυφή της λίστα αποτίμησης είναι αναμφίβολα και οι σχέσεις μας με την Τουρκία. Στην Τουρκία τα τελευταία χρόνια έχει συντελεστεί μια εκ βάθρων αλλαγή στην πολιτική αντίληψη και την κατεύθυνση της χώρας. Κυριαρχεί ένας αναθεωρητισμός που αντικατοπτρίζει τα πολλά εσωτερικά προβλήματα της χώρας, όχι μόνο της κοινωνία της, αλλά πρωτίστως της ηγεσία της. Πρόκειται για μια κρίση ταυτότητας.
Δημοσιεύθηκε στα ΝΕΑ του Σαββάτου 12/12/2020 άρθρο του Τάσου Γιαννίτση (’62, ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών, π. υπουργός) με τίτλο “Θεωρία και πράξη στο κενό των επενδύσεων“.
Ο Τάσος Γιαννίτσης παραχώρησε μία συνέντευξη στον Άγγελο Κωβαίο στο ΒΗΜΑ της ΚΥΡΙΑΚΗΣ.
Για τις χαμένες μεταρρυθμιστικές ευκαιρίες του παρελθόντος, την αναγκαιότητα των γενναίων αποφάσεων σήμερα και τους κινδύνους που διατρέχει η χώρα στο μέλλον, μιλάει στη «Βήμα της Κυριακής» ο πρώην υπουργός Τάσος Γιαννίτσης. Με αφορμή το νέο του βιβλίο επισημαίνει την ελληνική δυσανεξία σε αλλαγές και προσαρμογές και τονίζει ότι αν δεν γίνουν τώρα υπερβάσεις σε πολλά ζητήματα, το συλλογικό τίμημα θα είναι μεγάλο τα αμέσως επόμενα χρόνια.
– Κύριε Γιαννίτση, σε τι μοιάζει η σημερινή συγκυρία με εκείνη του 2000; Ήταν τότε οι μεταρρυθμίσεις που επιχειρήθηκαν (και δεν προχώρησαν) όσο αναγκαίες είναι σήμερα; Μήπως διατρέχουμε τον κίνδυνο να είναι το 2029 ένα «νέο 2009»;
«Σήμερα, δεν έχουμε μόνο το ασφαλιστικό. Αυτό πλέον αποτελεί τμήμα ενός συνολικότερου πλέγματος επικίνδυνων μάκρο-απειλών, που θα κυριαρχήσουν στην τρέχουσα δεκαετία (κλιματική αλλαγή, γήρανση, νέες τεχνολογίες, ανισότητες κ.α.). Η πραγματικότητα αυτή θέτει πολλαπλάσιες απαιτήσεις απ’ ότι είκοσι χρόνια πριν, ενώ απαιτεί διορατικότητα και αγώνα για ένα καλύτερο μέλλον. Φάσεις κρίσης, όπως αυτή του 2009/10, η οποία πριν ξεπεραστεί επικαλύφθηκε από μια δεύτερη, παράλληλη, κρίση, δείχνουν πόσο αλληλένδετοι και πολύμορφοι είναι κίνδυνοι. Η σύνδεση όμως μεταξύ 2009 και 2029 είναι εφιαλτική και ελπίζω να μείνει στη σφαίρα των μύχιων φόβων. Επίσης, το πρόβλημά μας δεν είναι μόνο οι μεταρρυθμίσεις. Το ασφαλιστικό, το εκπαιδευτικό σύστημα, η λειτουργία του Κράτους αναμφίβολα πιέζουν. Όμως προβλήματα αντίληψης, κουλτούρας, γνώσης, προνοητικότητας, ενδιαφέροντος για το μέλλον δεν μεταρρυθμίζονται. Αλλάζουν με δικούς τους ρυθμούς».
– Στο τελευταίο βιβλίο σας «Ασφαλιστικό, Ανάπτυξη, Μακροοικονομία: Οι κρίσιμες διασυνδέσεις», παρουσιάζετε για μία ακόμη φορά το πλέγμα των προβληματικών αντιλήψεων και πρακτικών που οδήγησαν στο αδιέξοδο. Θεωρείτε ότι βρισκόμαστε σε σημείο «τώρα ή ποτέ» ως προς την αναγκαιότητα μεταρρυθμίσεων, μεταξύ των οποίων και η ασφαλιστική;
«Στο ασφαλιστικό, το “τώρα” το χάσαμε. Οι επιπτώσεις του στην ανάπτυξη, στα δημοσιονομικά, στην κοινωνική πολιτική, στην απασχόληση, στη φορολογία, στις ανισότητες είναι εντονότατες και υπόγειες. Όπως αναλύω στο βιβλίο μου, αν δεν κάνουμε υπερβάσεις σε πολλά ζητήματα στη δεκαετία αυτή (και στο ασφαλιστικό), το συλλογικό μας τίμημα θα είναι ακόμα πιο οδυνηρό».
– Είναι αυτός ο λόγος για τον οποίο σημειώνετε ότι είναι το τελευταίο βιβλίο σας για το θέμα;
«Στην πορεία μου πάντα με προσέλκυσε η εξέλιξη της πραγματικότητας, οι νέες θεματικές, η ανάγκη να σκεφτώ κάτι διαφορετικό. Οι αλλαγές στο διεθνές περιβάλλον και στη χώρα στις δεκαετίες που πέρασαν είναι φανταστικές. Το να στριφογυρίζει κανείς συνεχώς στα ίδια δεν είναι το πιο συναρπαστικό. Για το ασφαλιστικό ό,τι είχα να πω, το είπα».
– Η πανδημία έχει επιφέρει δραστικές αλλαγές στο πεδίο της εργασίας (ευελιξία, τηλεργασία, ωράρια, κλπ); Πώς βλέπετε την εξέλιξη;
«Ο χώρος της εργασίας θα έχει πληγεί βαριά στο χρόνο της πανδημίας. Μειώσεις εισοδημάτων, απολύσεις, μερική απασχόληση, αβεβαιότητα, τηλεργασία αποτελούν μερικά μόνο από τα προβλήματα. Ένας νέος κίνδυνος είναι να ενταθεί η εξ αποστάσεως εργασία μεταξύ χωρών. Για μια χώρα όπως η δική μας, που επικεντρώνεται σε μορφές παραγωγής απλής και μέσης τεχνολογίας, η κάλυψη αναγκών από εργαζόμενους άλλων χωρών, με χαμηλότερες αμοιβές, αποτελεί μια πρόσθετη απειλή, με διπλή μορφή: να επηρεαστεί αρνητικά η ζήτηση Ελλήνων εργαζόμενων και να αποκτήσουν άλλες χώρες μεγαλύτερη ανταγωνιστικότητα απέναντί μας. Ταυτόχρονα, πάντως, θα επωφεληθούν και Έλληνες εργαζόμενοι».
Μήπως όλα αυτά διαμορφώνουν μία προϋπόθεση για ταχύτερες μεταρρυθμίσεις;
«Το θέμα των μεταρρυθμίσεων έρχεται και επανέρχεται από περισσότερες οπτικές. Η ιστορία δείχνει ένα κανόνα: κοινωνίες που κατανοούν τις αλλαγές στην πραγματικότητα γύρω τους, αξιοποιούν ευκαιρίες, αντιμετωπίζουν έγκαιρα απειλές, σκέφτονται δημιουργικά, διασφαλίζουν πλεονεκτήματα. Κοινωνίες που είναι δύσκαμπτες, ιδεοληπτικές, αλλόκοτες ή φοβικές πληρώνουν σοβαρό τίμημα. Νομίζω ότι στη μεγάλη φάση που διατρέχουμε είμαστε πιο κοντά στη δεύτερη κατηγορία, αλλά υπάρχουν και περίοδοι που κινούμαστε αν όχι στην πρώτη, πάντως πιο κοντά στην πρώτη».
– Διανύουμε μία περίοδο που χαρακτηρίζεται από ένα πρωτοφανή συνδυασμό οικονομικής κρίσης, χαμηλού κόστους δανεισμού και δημοσιονομικής ελευθερίας. Κρατικές ενισχύσεις παντού, επιδόματα, επιδοτήσεις. Διακρίνετε έναν κίνδυνο, ειδικώς για την Ελλάδα, να παγιωθεί μία νέου τύπου παρασιτική νοοτροπία; Πώς μπορεί να σπάσει αυτός ο κύκλος;
«Κατ΄ αρχάς ένας μεγάλος επικίνδυνος κύκλος στον οποίο κινούμαστε για δέκα χρόνια, είναι η κατάρρευση των επενδύσεων και της εθνικής αποταμίευσης και η εκτόξευση των καταναλωτικών δαπανών, που περιλαμβάνουν κρατικά επιδόματα, άλλες ενισχύσεις και συντάξεις. Οι τάσεις αυτές είναι αυτοκαταστροφικές. Ανάπτυξη κανείς και πουθενά δεν πέτυχε με καταναλωτισμό. Όμως, σήμερα, η ανάγκη στήριξης ενός σημαντικού αριθμού εργαζόμενων και επιχειρήσεων είναι τεράστια, τόσο από κοινωνική, όσο και από οικονομική άποψη, με την προϋπόθεση ότι παραμένει μέσα σε κάποια όρια. Είναι κάπως σαν να επενδύουμε στο μέλλον μας.
Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα βρεθούμε σύντομα αντιμέτωποι με το κόστος, που για αρκετά χρόνια θα επικεντρωθεί ξανά στα δημοσιονομικά και στους αδύναμους ρυθμούς μεγέθυνσης. Ακριβώς για το λόγο αυτό, ο κύκλος πρέπει να “σπάσει”. Έγκαιρα. Όσο πιο πολύ το σπρώχνουμε προς τα εμπρός, τόσο δυσμενέστερες επιπτώσεις θα υφιστάμεθα. Θέλουμε να είμαστε “ιδανικοί αυτόχειρες”»;
– Όλοι αναμένουν το τέλος της πανδημίας και την επόμενη ημέρα. Και πολλοί χαρακτηρίζουν και αυτήν την κρίση «ευκαιρία». Συνεπώς, σημασία έχει η προετοιμασία για την επόμενη περίοδο. Πόσο ρεαλιστικό είναι να αναμένει κανείς γενναίες τομές και μεταρρυθμίσεις, όσο δίνεται κυριολεκτικά ένας αγώνας επιβίωσης;
«Αγώνα επιβίωσης δίνουν άλλοι. Στην Αφρική, στην Ασία, στη Λατινική Αμερική. Για εμάς αυτά είναι άλλοθι. Ποτέ δεν θα παραδεχθούμε ότι οι συνθήκες είναι ευνοϊκές για να αλλάξουμε κάτι. Όταν με μικρές και συνεχείς αλλαγές μπορούσαν να αποτραπούν τα αδιέξοδα, δεν θελήσαμε να κάνουμε τίποτα, αφήνοντας τα προβλήματα να διογκωθούν. Κάθε τόσο ακούει κανείς για μεταρρυθμίσεις και ευκαιρίες. Πότε το κάναμε πράξη; Ποιος ετοιμάζει τον κόσμο για μεταρρυθμίσεις; Πώς μια κοινωνία και ένα πολιτικό σύστημα που αρνείται να κάνει μικρά και λίγα θα κάνει ξαφνικά πολλά και επώδυνα;»
Την παραίτησή του από Πρόεδρος του Ελληνογερμανικού Επιμελητηρίου υπέβαλε ο Μιχάλης Μαΐλλης. Ο λόγος παραίτησής του, όπως έκανε γνωστό σε άρθρό του στην Καθημερινή, αποτελεί η στάση της Γερμανίας απέναντι στη «συνεχή παραβίαση που δέχεται η Ελλάδα, κράτος-μέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης, στα κυριαρχικά δικαιώματά της από την Τουρκία».
Ο Μιχάλης Μαΐλλης δεν είναι απόφοιτος. Απόφοιτος είνα η αδελφή του Ελένη Καλλιγά, ιδιοκτήτρια της Gallery Skoufa, αλλά όπως όλοι γνωρίζουμε ήταν πάντα πολύ κοντά στην ελληνογερμανική κοινότητα.
“Από 18 χρόνων οι σχέσεις μου με τη Γερμανία υπήρξαν στενές και καθοριστικές. Σπουδές, εργασία ως μηχανικός σε γερμανικά εργοστάσια και αργότερα συνεχής και αδιάκοπη επιχειρηματική συνεργασία. Από τη 10ετία του ’80 διετέλεσα μέλος του Ελληνογερμανικού Βιομηχανικού και Εμπορικού Επιμελητηρίου, όπου τα τελευταία 12 χρόνια ήμουν πρόεδρος. (Να σημειώσω ότι και ο παππούς μου ήταν ιδρυτικό μέλος του Ελληνογερμανικού Επιμελητηρίου στο Βερολίνο το 1924.)”
Ο Αργύρης Στριγγάρης (’92), καθηγητής Κλινικής Ψυχιατρικής στο Πανεπιστήμιο Georgetown, Πρόεδρος της Διεθνούς Εταιρείας για την Ψυχοπαθολογία Παιδιών και Εφήβων και ερευνητής στο Εθνικό Ινστιτούτο Ψυχικής Υγείας των ΗΠΑ, κρούει τον κώδωνα του κινδύνου για τις συνέπειες του κορονοϊού στην πρόσφατη συνέντευξή του (22/11) στο liberal.gr. Σημειώνει την ανάγκη να υπάρξει η απαραίτητη προετοιμασία ώστε με την λήξη της πανδημίας να αποφευχθεί το φαινόμενο της αύξησης της βίας στην κοινωνία, τονίζοντας ότι η ενδοοικογενειακή βία, που αυξάνεται ανησυχητικά, δημιουργεί συνθήκες για ανάπτυξη κακοποιητικής συμπεριφοράς από τα παιδιά που την υφίστανται. Παράλληλα αναφέρει τι πρέπει να κάνουν οι γονείς την περίοδο του lockdown, ενώ επισημαίνει ότι: «Όταν μια κοινωνία, μια οικογένεια, μια κοινωνική ομάδα, αρχίζει να θεωρεί πως με τη χρήση της βίας μπορεί να καταφέρει τους σκοπούς της, τότε μπαίνουμε σε έναν φαύλο κύκλο θυμού και βίας. Αυτό θα δούμε και σε ένα παιδί που έχει κακοποιηθεί».
Η Ντόρα έχει αποδείξει πολλές φορές ότι όπου σταθεί και όπου βερεθεί το σχολείο της δεν το ξεχνά και το επιβεβαίωσε και το βράδυ της Τρίτης 1 Δεκεμβρίου στην εκπομπή Χ2 του Γιάννη Πολίτη στο Action 24.
Η Λίνα Σουρμελή που παρακολουθούσε την εκπομπή άκουσε την Ντόρα να λέει ότι κάποτε είχε πει στον καθηγητή της Ιδομενέα Παπαδάκη:
“Κύριε Παπαδάκη, τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται” και αυτός της απάντησε “Δεσποινίς Μητσοτάκη και τα δυσκόλως εννοούμενα αγνοούνται..!“
και η Λίνα ανάρτησε στο facebook την ατάκα σχοιλάζοντας: Ιδομενέας!!!, Τι καθηγητές είχαμε!!!, Όλο κάτι τέτοια θυμάμαι!!!
το άρθρο δημοσιεύτηκε στο montags της 16ης Νοεμβρίου 2020 με αφορμή την Επέτειο του Πολυτεχνείου:
Η εβδομάδα φιλοξενεί μία μεγάλη γιορτή, την επέτειο του Πολυτεχνείου. Γι’ αυτούς που ήταν τότε μαθητές, γι’ αυτούς που είχαν ήδη αποφοιτήσει, αλλά και για τους ακόμη μεγαλύτερους οι μέρες εκείνες ήταν μοναδικές, και όχι μόνον. Οι μέρες που ακολούθησαν μέχρι την πτώση της δικτατορίας είχαν κάτι, που οι γενιές που ακολούθησαν δεν θα μπορέσουν εύκολα να καταλάβουν, και οι γενιές που το έζησαν δεν θα το ξεχάσουν ποτέ.
Το Σχολείο άπλωσε τους καθηγητές και τις καθηγήτριες γύρω από τα παιδιά δημιουργώντας ένα χώρο, όπου κανείς δεν αισθάνθηκε την απειλή, που άλλοι μαθητές σε άλλα σχολεία αντιμετώπιζαν κάθε μέρα. Πολλά χρόνια μετά συνειδητοποίησαν όλοι ότι, τόσο οι καθηγητές, που ήσαν κατά μία έννοια κυνηγημένοι στην μεταπολεμική περίοδο, αλλά και οι ειδικά επιλεγμένοι Γερμανοί, που είχαν έρθει εκείνα τα χρόνια στην Ελλάδα και αγκάλιασαν πιο πολύ τα παιδιά παρά το καθεστώς, δημιούργησαν μία ασπίδα ασφαλείας μέσα στις τάξεις και στην αυλή.
Η φωτογραφία αριστερά είναι τραβηγμένη μέσα στην τάξη. Το σκίτσο το έχει κάνει ο Ηλίας Δελλόγλου τότε, Ηλίας Μακρής σήμερα, σκιτσογράφος της “Καθημερινής”. Ο Eberhardt Judt, που δίδασκε μαθηματικά και φυσική, μπήκε είδε, γέλασε, κατάλαβε και έκανε πως δεν είδε. Πριν πάρει το σφουγγάρι και σβήσει, πρόλαβε ο Σπύρος Παπαντωνίου και απαθανάτισε το γεγονός με την φωτογραφική του μηχανή. Ήταν στο τμήμα (b) της χρονιάς των αποφοίτων του 1974, οι οποίοι είχαν μπει το 1968 στο σχολείο και “έφαγαν στο κεφάλι” όλη την χούντα, από την αρχή μέχρι το τέλος. Ήταν το 1973, κοντά στις μέρες του Πολυτεχνείου, και για να επανέλθουμε σ’ αυτό που αναφέραμε πριν, σε άλλα σχολεία θα είχαμε συλλήψεις.
Το 2014, οργανώσαμε μία εκδήλωσh με τίτλο “«…στην ΓΣΑ τα χρόνια της Δικτατορίας»”. Το σκίτσο του Ηλία ήταν η βάση της αφίσας. Ο Joachim Zeidler, ο τότε διευθυντής ήταν παρών, όπως και η Ντόρα Μπακογιάννη, ο Dieter Klemm και πολλοί άλλοι. Ο πρώην Καγκελλάριος Helmut Schmidt είχε στείλει μήνυμα και η οδός Ζηρίδη είχε μόλις μετονομαστεί σε οδό Γερμανικής Σχολής Αθηνών.
Όποιος θέλει να θυμηθεί την εκδήλωση, είναι στην ενότητα “Εκδηλώσεις / Aula”…
Ο δημοσιογράφος της Deutsche Welle Γιάννης Παπαδημητρίου (’87) δημοσίευσε στις 21.10 το άρθρο “Κύπρος: Πιο κοντά στα σενάρια διχοτόμησης“ με θέμα το καθεστώς που δημιουργείται μετά τις πρόσφατες εκλογές στα κατεχόμενα εδάφη. Υπό το φως των τελευταίων εξελίξεων, γίνεται πλέον πολύ επίκαιρο. Περισσότερα...
Κάπως υπερβολικό που πέθανε κατά την εθνική μας γιορτή και πόσο αταίριαστο για τον Πετράν. Από την άλλη θυμάμαι πάντα πως είχε γυρίσει από την ΝΥ με την κορδέλα που του είχαν περάσει στην παρέλαση της 5ης λεωφόρου, σαν Σταρ Ελλάς κάπως και τι δούλεμα του είχα ρίξει.
Αν με ρωτήσει κάποιος τι μένει αυτό θα έλεγα: την ελαφρότητα με την οποία αντιμετώπιζε τη ζωή, την έλλειψη σοβαροφάνειας μαζί όμως με μια βαθιά ακεραιότητα και την ανιδιοτέλεια, της Αριστεράς (υπάρχει; Ξερωγω, έτσι μου μάθε) να είναι ας πουμε περήφανος που είναι ο φτωχότερος βουλευτής του κοινοβουλίου, όταν δημοσιοποιήθηκαν τα πόθεν εσχες.
Πολλές φορές με ενοχλούσε όλο αυτό, περίμενα να έρθει σπίτι να μου φτιάξει μεσημεριανό κι εκείνος κάπου είχε κολλήσει γιατί «το κόμμα, ο Λεωνιδας, η Μαρία, κλπ»( δεν θυμάμαι, κατέβαζα διακόπτη). Τα γνωστά ψεύτο-τραυματακια των παιδιών των στελεχών της Αριστεράς.
Όταν πέθανε η μαμά, βρέθηκε με ένα παιδί σε εφηβεία φουλ και τα κατάφερε, νομίζω, κάναμε μποντινγκ σοβαρό, με Κανάλι 29 στα ντουζενια του, βρώμικο 89, ματσάκια τις Κυριακές και συζητήσεις περί ΠΑΣΟΚ κλπ.
Τα ίδια και αργότερα με τη Μανου, καμία φορά έκαναν μέτωπο, συνωμοσία σε βάρος μου για να φάνε μαζί τζανκ, να ξενυχτήσουν, να πούνε καφριλικια που θα με εξοργίσουν.
Μια από τις τελευταίες φορές που συναντήθηκαν η μικρή τον τάιζε κι εκείνος ήταν σαφώς ευτυχισμένος. Κι όποτε του έλεγα το όνομα της, γελούσε πλατιά.
Το τέλος ήταν δύσκολο, η κατάρρευση, αργή και βασανιστική, ένας ωραίος ζωντανός άνθρωπος να εξατμίζεται σιγά σιγά αλλά θυμάμαι κάτι που μου είχε πει πολλά χρόνια πριν κι αυτό κρατάω «έχω ζήσει τόσο ωραία ζωή που δεν με νοιάζει να πεθάνω αύριο».
Πέθανε λοιπόν σήμερα, ο Πετραν κι ο τύπος που τον πρόσεχε έκλαιγε με λυγμούς γιατί λίγο πριν γίνει αυτό τον φώναξε και του είπε «σ ευχαριστώ για όλα». Κι αυτό είναι ταιριαστό για τον μπαμπά μου.
ΥΓ. Δεν θα γίνει κηδεία, θα γίνει αποτέφρωση γιατί είχε δώσει μάχη γι’ αυτό. Επίσης μια από τις τελευταίες ειδήσεις που του είπα (εκτός από τα σκορ της ΑΕΚ και τα εσωτερικά της «Κ», τα οποία ψοφούσε να μαθαίνει) ήταν η καταδίκη της ηγεσίας της ΧΑ, που ήταν και μια ηθική δικαίωση για τον ίδιο.
Απεβίωσε την Τετάρτη 28 Οκτωβρίου, σε ηλικία 83 ετών, ο Πέτρος Κουναλάκης, ιστορικό στέλεχος της Ανανεωτικής Αριστεράς, πρώην βουλευτής, πατέρας της αποφοίτου μας, δημοσιογράφου της «Καθημερινής» Ξένιας Κουναλάκη.
Ο Πέτρος Κουναλάκης υπήρξε ένας από τους στενότερους συνεργάτες του Λεωνίδα Κύρκου και ένας από τους πρωτεργάτες και πλέον ενεργούς συντελεστές του εγχειρήματος του εκσυγχρονισμού της Ελληνικής Αριστεράς.
Είχε καθοριστική συμβολή στις διεργασίες για την προσέγγιση των δυνάμεων του προοδευτικού χώρου και συνέβαλε ενεργά στη δημιουργία ανεξάρτητων θεσμών, μεταξύ των οποίων το ΕΣΡ.
Είχε σπουδάσει Οικονομικές και Πολιτικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου.
Ήταν μέλος της ΕΔΑ και του ΚΚΕ από το 1959 και στην διάρκεια της δικτατορίας εργάσθηκε στη Γερμανία. Αργότερα εγκαταστάθηκε στο Παρίσι ως υπεύθυνος του Πατριωτικού Μετώπου Δυτικής Ευρώπης.
Μετά τη διάσπαση του ΚΚΕ το 1968 εντάχθηκε στο ΚΚΕ Εσωτερικού και αργότερα ήταν ηγετικό στέλεχος της ΕΑΡ και του Συνασπισμού, από τον οποίο παραιτήθηκε το 2003, εκφράζοντας τη διαφωνία του με τις επίσημες θέσεις του κόμματος έναντι του ΠΑΣΟΚ και της συνεργασίας των κεντροαριστερών δυνάμεων, την οποία ο ίδιος υποστήριζε.
Την Κυριακή 18.10.2020 δημοσιεύτηκε στο ΒΗΜAgazino, το το ένθετο περιοδικό του ΒΗΜΑτος μία συνέντευξη της Αλεξάνδρας Βοβολίνη στην Έρη Βαρδάκη με αφορμή και την συμπλήρωση 1000 τευχών της Οικονομικής Επιθεώρησης, που πρωτοεκδόθηκε το 1934 με τίτλο “Βιομηχανική Επιθεώρηση”.
Η εκδότρια της «Οικονομικής Επιθεώρησης», του πρώτου οικονομικού περιοδικού που δημιουργήθηκε στην Ελλάδα, και διευθύντρια των εκδόσεων «Κέρκυρα – Εconomia Publishing» μιλάει για το μέλλον του βιβλίου και του οικονομικού περιοδικού Τύπου, καθώς και για την ιστορική κληρονομιά της.
“Ως παιδί έκανα μικρές διορθώσεις για το περιοδικό. Αν καθόμουν πάνω από δύο ώρες η πληρωμή μου ήταν μισή δραχμή. Ακόμη το κρατάω αυτό: δεν μπορώ να δω ορθογραφικό λάθος”
Συναντιόμαστε στα ιστορικά γραφεία του περιοδικού «Οικονομική Επιθεώρηση» και των εκδόσεων «Κέρκυρα – Εconomia Publishing» του ομίλου Εconomia στο κέντρο της Αθήνας. Στην είσοδο παρατηρούμε ιστορικά εξώφυλλα του περιοδικού που ιδρύθηκε το 1934 υπό το όνομα «Βιομηχανική Επιθεώρησις» και σήμερα, έπειτα από 86 χρόνια κυκλοφορίας, συμπληρώνει 1.000 τεύχη. Η Αλεξάνδρα Βοβολίνη, η δημιουργική κυρία των οικονομικών εκδόσεων, με υποδέχεται στο γραφείο της. Η ίδια το 1990 πήρε τη σκυτάλη της έκδοσης του ιστορικού αυτού περιοδικού από τον θείο της, τον δημοσιογράφο Σπύρο Βοβολίνη, και μέσα σε αυτά τα 30 δύσκολα χρόνια κατάφερε όχι μόνο να το διατηρήσει, αλλά και να το εκσυγχρονίσει, ενώ παράλληλα το 1996 ίδρυσε τις εκδόσεις «Κέρκυρα – Εconomia Publishing».
Ένα ιστορικό περιοδικό
Παρατηρώ τις ιστορικές φωτογραφίες στη βιβλιοθήκη της: στιγμές από τη βιομηχανική ιστορία της Ελλάδας, από την εποχή που οι Αγγελόπουλοι, οι Κανελλόπουλοι, ο Μποδοσάκης έβαζαν τις βάσεις για την εκβιομηχάνιση της χώρας. Η Αλεξάνδρα Βοβολίνη, κόρη του δημοσιογράφου, συγγραφέα και πολιτικού Κωνσταντίνου Βοβολίνη (1913-1970) και ανιψιά του ιδρυτή της έκδοσης «Βιομηχανική Επιθεώρησις» Σπύρου Βοβολίνη (1910-1995), φέρει μια ιστορική κληρονομιά. Τα δύο αδέλφια Βοβολίνη, με καταγωγή από την Κέρκυρα, ξεκίνησαν ως εφημεριδοπώλες όταν ήταν ακόμη μαθητές. Ορφανοί από πατέρα, ο οποίος ήταν νομικός και πέθανε ξαφνικά το 1921, αγωνίστηκαν σκληρά, σπούδασαν στη Νομική Αθηνών και κατάφεραν να πρωταγωνιστήσουν στην πολιτική και δημοσιογραφική ζωή του τόπου.
Τα πρώτα χρόνια
«Γεννήθηκα σε ένα περιβάλλον πολύ εξωστρεφές» αναφέρει η Αλεξάνδρα Βοβολίνη. «Θυμάμαι ως παιδί παρέες πολιτικές και ακαδημαϊκές στο σπίτι. Ηταν ένα ανοιχτό περιβάλλον σε όλους, ανεξαρτήτως πολιτικής τοποθέτησης. Ημουν μοναχοπαίδι, αλλά και το μοναδικό παιδί της οικογένειας. Ο θείος μου ο Σπύρος δεν απέκτησε παιδιά. Ηταν για εμένα ο δεύτερος πατέρας μου. Ετσι τα έφερε άλλωστε και η ζωή, καθώς έχασα τον πατέρα μου πολύ νωρίς, το 1970».
Η ίδια θυμάται τον θείο της να την παίρνει από το χέρι κοριτσάκι 12 ετών μαζί του στη Γενική Συνέλευση της Τράπεζας της Ελλάδος, αλλά και σε εγκαίνια εργοστασίων. «Μέναμε σε μια πολυκατοικία της Ενωσης Συντακτών κοντά στην πλατεία Μαβίλη. Πήγαινα σχολείο στο Μαράσλειο. Κατηφορίζαμε περπατώντας με τον πατέρα μου πολλές φορές μετά το σχολείο στα γραφεία του περιοδικού. Βρίσκονταν τότε στην οδό Ηρώδου Αττικού 5. Εκεί με θυμάμαι να περνάω Σαββατοκύριακα, γιορτές. Ως παιδί έκανα μικρές διορθώσεις για το περιοδικό. Αν καθόμουν πάνω από δύο ώρες η πληρωμή μου ήταν μισή δραχμή. Ακόμη το κρατάω αυτό: δεν μπορώ να δω ορθογραφικό λάθος».
Η ίδια σπούδασε Νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και συνέχισε με master στο Ναυτιλιακό Δίκαιο στο University College London. «Ο θείος μου έλεγε: «Aλεξανδράκι, πρώτα η οικογένεια και μετά η εργασία», αλλά το μικρόβιο για αυτή τη δύσκολη και καθόλου αποδοτική οικονομικά δουλειά ήταν μέσα μου. Ξέρετε, η «Βιομηχανική Επιθεώρησις» ήταν το πρώτο οικονομικό περιοδικό της Ελλάδας, γνώρισε την ακμή του από τα μέσα της δεκαετίας του 1950 μέχρι και το 1980. Εγώ ζούσα τότε στη Μεγάλη Βρετανία. Με τον πρώην σύζυγό μου, τον εφοπλιστή Θανάση Λασκαρίδη, δημιουργήσαμε μια όμορφη οικογένεια με πέντε παιδιά. Η επιθυμία να γυρίσω στον τόπο μου ήταν πολύ έντονη. Δεν ήθελα να είμαι μακριά από ένα περιβάλλον στο οποίο ένιωθα ότι είχα να προσφέρω. Επιπλέον, ήθελα τα παιδιά μας να γίνουν ελληνόπουλα».
Η ίδια ανέλαβε τo 1990 το περιοδικό, το οποίο από το 1994 έως και σήμερα κυκλοφορεί πανελλαδικά και στα περίπτερα. Η ονομασία του αρχικά έγινε σύνθετη, δηλαδή «Οικονομική και Βιομηχανική Επιθεώρηση», για να λάβει τελικά τον τίτλο «Oικονομική Επιθεώρηση» το 2004. «Είναι βαριά αυτή η κληρονομιά» παραδέχεται. «Και στη χρονική περίοδο που βρισκόμαστε αναρωτιόμαστε πώς θα το κρατήσουμε ζωντανό, καθώς ο κόσμος αναζητεί άλλου είδους ενημέρωση, πιο επιφανειακή. Η απόφασή μας είναι να συνεχίσουμε στον δρόμο της ανεξάρτητης ενημέρωσης προσφέροντας εξειδικευμένο περιεχόμενο. Είμαστε παραδοσιακοί εκδότες, επιμένουμε στο χαρτί, αλλά η πρόβλεψή μου είναι ότι προοδευτικά θα περάσουμε στο «print on demand». Θα τυπώνουμε δηλαδή για όσους αγαπούν το χαρτί, ενώ οι ηλεκτρονικοί συνδρομητές θα αυξάνονται».
Η «Οικονομική Επιθεώρηση» διαθέτει την αποκλειστικότητα για την αναδημοσίευση άρθρων του «Economist» στην Ελλάδα από το 1976. Πρέπει να σημειωθεί ακόμη ότι η κυρία Βοβολίνη δημιούργησε το 1991 και το «Greek Business File», το μόνο περιοδικό για την ελληνική οικονομία και επιχειρηματικότητα στην αγγλική γλώσσα. «Ξέρετε, είμαστε τόσο λίγοι εκείνοι που τελικά μιλάμε ελληνικά. Θυμάμαι σε ένα επαγγελματικό ταξίδι του πρώην συζύγου μου κάποιοι φίλοι Κινέζοι μού είπαν: «Τι ωραία, είστε 10 εκατομμύρια! Πώς λέγετε λοιπόν η πόλη που κατοικείτε όλοι σας; Αθήνα;». Eίναι σημαντικό να γράφουμε για το πώς έκλεισαν οι βιομηχανίες μας ή πώς μεταλλάχθηκαν και πέρασαν σε άλλα χέρια. Αλλά τα τελευταία 20 χρόνια έχει αναδυθεί μια καινούργια επιχειρηματικότητα στην Ελλάδα βασισμένη στην τεχνολογία. Αυτά είναι άγνωστα στοιχεία για τους ξένους, και αυτό θέλουμε να αναδείξουμε».
Βιβλία για αναγνώστες με απαιτήσεις
Την ίδια στιγμή, έντονη είναι και η παρουσία των εκδόσεων «Κέρκυρα – Εconomia Publishing». «Θα έλεγα ότι τα τελευταία χρόνια εκδώσαμε βιβλία που άλλοι εκδότες είχαν απορρίψει. Βιβλία που μιλούσαν για την παρακμή του πολιτικού συστήματος, για τα αίτια της κρίσης, μιας κρίσης που είχε ξεκινήσει πολύ παλαιότερα από όσο αναγνωρίζουμε. Ηθελα να βγάλω όλες αυτές τις πτυχές των κακώς κειμένων της ελληνικής κοινωνίας, σε μια εποχή που δεν ήταν καθόλου δημοφιλής αυτή η οπτική. Και σε αυτή την κατεύθυνση συνεχίζουμε: της καταγραφής αλλά και των προτάσεων βελτίωσης. Ως λαός, μας είναι δύσκολο να ακούμε σκληρές αλήθειες. Τα μνημόνια τα προκαλέσαμε μόνοι μας γιατί καμία κυβέρνηση δεν είχε το θάρρος να πει ξεκάθαρα πού οδηγούμασταν. Ισως το πιο ρεαλιστικό βιβλίο που εκδώσαμε αυτά τα χρόνια ήταν το «Τα φάγαμε όλοι μαζί… και συνεχίζουμε να τα τρώμε» του Θεόδωρου Πάγκαλου. Θέλω να πιστεύω ότι η νέα γενιά έχει συνειδητοποιήσει αυτές τις χρόνιες κακοδαιμονίες και δεν θα συνεχίσει σε αυτόν τον δρόμο. Θα μείνει στον τόπο και θα παλέψει να τις διορθώσει».
Βέβαια, πέρα από τα βιβλία με οικονομοτεχνικό περιεχόμενο, κυκλοφορούν ακόμα από τις εκδόσεις η «Ελένη» του Νίκου Γκατζογιάννη, το λεύκωμα «Μελίνα, Κυριακή για πάντα» με κείμενα, φωτογραφίες και όλες τις αφίσες των ταινιών της μεγάλης Ελληνίδας, αλλά και το λεύκωμα «Μίκης Θεοδωράκης: Οι αφίσες μου», καθώς και το βιβλίο του πρώην Προέδρου της Δημοκρατίας Χρήστου Α. Σαρτζετάκη για την υπόθεση Γρηγορίου Λαμπράκη «Επιτελών το καθήκον μου». Από το 2016 συνεργάζονται στενά με τη Νομική Βιβλιοθήκη η οποία και φροντίζει για τη διανομή όλων των βιβλίων τους.
Το Μεγάλο Βιογραφικό Λεξικό και το αρχείο Βοβολίνη
Πλούσια πηγή άντλησης στοιχείων αποτελεί και το «Μέγα Ελληνικόν Βιογραφικόν Λεξικόν», το έργο ζωής του πατέρα της Αλεξάνδρας Βοβολίνη. Περιέχει 400 βιογραφίες τραπεζιτών, οικονομολόγων, επιχειρηματιών και ακαδημαϊκών με πολύτιμα στοιχεία τα οποία συγκέντρωσε ο Κωνσταντίνος Βοβολίνης έπειτα από ενδελεχή έρευνα από το 1958 έως το 1962. Το πεντάτομο αυτό έργο κυκλοφόρησε σταδιακά ως ένθετο στη «Βιομηχανική Επιθεώρηση» και βραβεύθηκε από την Ακαδημία Αθηνών.
Το Αρχείο Βοβολίνη θεωρείται μία από τις πιο σημαντικές πηγές για τη σύγχρονη οικονομική και πολιτική ιστορία του τόπου. Μέσα από το πλούσιο υλικό του έχουν προκύψει αξιοσημείωτες εκδόσεις, όπως ο σημαντικός τόμος «Οι ελληνικές επιχειρήσεις από τον 20ό στον 21ο αιώνα», αλλά και ο τόμος «Σύνδεσμος Ελληνικών Βιομηχανιών 1907-2007» κατά ανάθεση του ΣΕΒ. «Τα δύο αδέλφια δεν πετούσαν ούτε χαρτάκι» λέει γελώντας η Αλεξάνδρα Βοβολίνη, και αυτή την εποχή προετοιμάζει την κυκλοφορία ενός βιβλίου που συγκεντρώνει την αλληλογραφία των αδελφών Βοβολίνη με τη μητέρα τους στη διάρκεια του Ελληνοϊταλικού Πολέμου.
Το 2012 η σειρά των 2.653 φακέλων από την έρευνα του «Μεγάλου Ελληνικού Βιογραφικού Λεξικού», έπειτα από επεξεργασία και ταξινόμηση 20 ετών, δωρίστηκε στη Γεννάδειο Βιβλιοθήκη της Αμερικανικής Σχολής Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα. Επίσης, το μεγαλύτερο μέρος του αρχείου, που περιλαμβάνει το υποαρχείο της «Βιομηχανικής Επιθεώρησης» έως το 1990, δωρίστηκε στην Τράπεζα της Ελλάδος τον Ιανουάριο του 2020 και εντάχθηκε στο Κέντρο Πολιτισμού, Ερευνας και Τεκμηρίωσης. «Στα γραφεία μας παραμένει το τρίτο και τελευταίο μέρος του αρχείου, το οποίο βρίσκεται υπό επεξεργασία. Τέλος, προγραμματίζουμε συγκεκριμένες δωρεές μέρους των 20.000 τόμων της βιβλιοθήκης μας, ενώ καταγράφουμε και το πλούσιο φωτογραφικό αρχείο μας» αναφέρει η κυρία Βοβολίνη.
Η ίδια είναι πραγματικά αεικίνητη, γεμάτη σχέδια για νέες εκδόσεις. Εφέτος μάλιστα, για 26η συνεχόμενη χρονιά, ο όμιλος Εconomia και το περιοδικό «Οικονομική Επιθεώρηση» διοργάνωσαν τον 26ο economia Φοιτητικό Διαγωνισμό, που έχει εξελιχθεί σε θεσμό, με φοιτητές δημόσιων και ιδιωτικών ιδρυμάτων στην Ελλάδα και το εξωτερικό να καταθέτουν εργασίες επί συγκεκριμένης θεματολογίας.
Λίγο πριν κλείσουμε τη συζήτησή μας τη ρωτώ πώς ως μητέρα πέντε παιδιών καταφέρνει να βρίσκει ισορροπία ανάμεσα σε επαγγελματική και οικογενειακή ζωή. «Δεν τα καταφέρνω πάντα» απαντά αφοπλιστικά. «Αισθάνομαι ότι τα παιδιά είχαν μεγάλα και δικαιολογημένα παράπονα. Αλλά νομίζω πλέον ότι είναι σε μια ηλικία ωριμότητας να καταλάβουν ότι με τόσο βαριά κληρονομιά δεν θα μπορούσα να είμαι μια κλασική μητέρα που θα έμενε στο σπίτι. Σήμερα έχουμε και έξι υπέροχα εγγόνια. Ως οικογένεια έχουμε αγγίξει ένα επίπεδο όπου πέρα από την αγάπη υπάρχει και ο σεβασμός για τις επιλογές του καθενός μας. Ακόμα και το διαζύγιο με τον σύζυγό μου ήρθε την ώρα που έπρεπε, ομαλά, και παραμένουμε όλοι μαζί μια δεμένη οικογένεια. Αν θα έπρεπε να βάλω ένα μότο στη ζωή μου θα ήταν ότι «ακινησία σημαίνει θάνατος». Θέλω να κοιτώ μπροστά σε όλα τα επίπεδα, πάντα στο επόμενο κεφάλαιο, δημιουργώντας αυτό που επιζητά η εποχή».
