Εννέα Σεπτέμβρη, μετά τα εξηκοστά ένατα γενέθλιά μου. Ωραίος καιρός, ένα με ενάμιση μποφόρ. Περιγιάλι.

Τα ζωντανά και τα οχήματα έχουν μια σχέση. Όπως έχουν συνηθίσει. Ας πούμε οι γάτες στην Αθήνα περιμένουν ένα όχημα να κάνει θόρυβο, αμάξι, φορτηγό η μηχανάκι. Πολλές φορές τις τρομάζω με το ποδήλατο. Δεν περιμένουν σιωπηλό όχημα και την τελευταία στιγμή πηδάν τρομαγμένες από κάτι που τρέχει αλλά δεν κάνει θόρυβο.

Ρίχνω την βάρκα στο νερό, βάζω το τιμόνι, βίρα την μαϊστρα, βίρα την τζένοα, βίρα την άγκυρα και πάμε. Δυτικά.

Περνώντας μπροστά από το λιμάνι Άσσου, ένα οβάλ κεφάλι, έξω απ’το νερό, λίγα μέτρα πίσω από την πρίμη.

ΠΑΦ ! βουτάει και χάνεται. Όλα σε δέκα δευτερόλεπτα. Χελώνα. Τρώει μέδουσες σκέφτομαι. Εξετάζει αυτό το σιωπηλό που περνάει. Το είδε από μέσα και έβγαλε το κεφάλι να δει και το υπόλοιπο έξω στον αέρα. Πριν χρόνια ξέβρασε η θάλασσα νεκρή χελώνα μπροστά στον Αποστολόπουλο. Μεγάλη, ένα μέτρο. Υπάρχουν.

Φυσάει μια γλυκιά Γρέγο-τραμοντάνα. Κλειστά όρτσα πάει μόνο του με δεμένο τιμόνι παράλληλα με την ακτή. Άσσος, Βραχάτι, Νεράντζα.

Φτάνω κοντά στους κυματοθραύστες- νησάκια λίγο πριν το Κιάτο. Τακ προς φάρο. Μοιάζει να είναι πολύ κοντύτερα απ’ ότι από Περιγιάλι. Αρμενίζω, πάλι στον <<αυτόματο πιλότο>> καμιά ώρα. Με φέρνει ανάμεσα στον φάρο και την είσοδο της λίμνης. Περνάει ένα εμπορικό και μερικά ιστιοφόρα. Τσιμάρω να γυρίσω πίσω. Μπουνάτσα.

Κάνω υπομονή για δέκα λεπτά. Μόλις βγώ από την προστασία των βράχων θα φυσήξει.

Πράγματι, σιγά σιγά πνέει μια απαλή τραμοντάνα. Ωραία. Πάω δευτερόπριμα, καρίνα δεν χρειάζεται, την σηκώνω.

Είμαι πια στα μισά και λίγο προς Περιγιάλι.

Πλώρη και λίγο δεξιά, στα δεκαπέντε μέτρα, τρεις ράχες γκρίζες με φτερό, γυαλιστερές, σηκώνονται συντονισμένα στον αέρα.

Μου φεύγει ένα ΩΩΩ !

Αμέσως, στην ίδια θέση, ξαναπροβάλλουν δύο ράχες αυτή την φορά!

Ξανά ΩΩ εγώ, συνειδητά, με ακούνε, δεν μπορεί.

Τρίτη φορά επαναλαμβάνεται, μια ράχη αυτή την φορά. Μπαλέτο.

Πάλι ΩΩ εγώ. Πρέπει να αναγνωρίσω τον χαιρετισμό.

Αυτό. Τέλειωσε.

Κοιτάζω πίσω. Τι τέλειωσε;;

Πέντε έξι δελφίνια κόβουν δεξιά – αριστερά τα απόνερά μου. Μάτι έξω. Εξετάζουν το σιωπηλό πλεούμενο.

Ούτε ένας αφρός, όλη αυτή την ώρα, γλυστράν, αθόρυβα.

Πάλι ΩΩ, ΜΠΡΑΒΟ εγώ.

Πριν τελειώσει η νέα έκπληξη, βγάζουν ράχες έξι, πάλι πλώρα- δεξιά, μακρύτερα αυτή την φορά. Σύγχρονα,

άλλες δύο ράχες πιο πέρα. ΩΩ Ω μα αυτά είναι τουλάχιστον δέκα!

Σε λίγο πλησίασα στο σπίτι, μάινα την τζένοα, σηκώνω το τιμόνι, λίγα μέτρα απ΄ την ακτή, όρτσα και φούντο την άγκυρα.

Έφτασα, μα το μυαλό πίσω, στα βαθιά!

Είμαστε δυό ώρες δρόμο από τον πλησιέστερο αυτοκινητόδρομο, σε κάποια κοιλάδα, δεν χρειάζομαι κήρυγμα

να ξέρω ότι είμαστε δεμένοι, βοηθάμε ο ένας τον άλλο. Ότι και να γίνει. ΣΥΝΤΡΟΦΙΚΟΤΗΤΑ.

Καθισμένοι σε βραχάκια που προβάλλουν πάνω από ρεματιά, βλέπουμε το πευκοδάσος κάτω μας, ατενίζουμε

την πρώτη κορυφή απέναντι. Και οι αγωνιστές του Κολοκοτρώνη, πριν διακόσια χρόνια, τα ίδια έβλεπαν.

Αναγνωρίζω τους διάφορους θάμνους, τα κοινά λουλούδια. ΦΥΣΙΟΛΑΤΡΙΑ.

Προσέχω τον πεζοπορικό χάρτη, <<διαβάζουμε>> το χώμα να κρατηθούμε στο μονοπάτι, με ήλιο σκεφτομαι σε

ποιά κατεύθυνση πορεύομαι τώρα, συσχετίζω την θέση μου με γνωστούς δρόμους, κορυφές. Συμβουλεύομαι το ρολόι να εκτιμήσω πόση απόσταση διέτρεξα. ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΣ

Προπονούμαι απλά καθημερινά. Χωρίς χρήση του ασανσέρ, περπατώντας περισσότερο. Κατά την πεζοπορία

κάνουμε οικονομία δυνάμεων. ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ.

Απολαμβάνουμε την ομορφιά του πραγματικού κόσμου, με λιακάδα, συννεφιά, χιόνι και τον …καθαρό αέρα.

Εάν πάτε στο σούπερ μάρκετ, μπορείτε να έρθετε σε απλή πεζοπορία.

Είναι εθιστικό! Μετά την εκδρομή της Κυριακής, πολλοί λένε -<<Γέμισα εικόνες για όλη την εβδομάδα που έρχεται!>>

Σύντομα θα θέλετε να ξαναπερπατήσετε !

Είναι θέμα πείρας και αυτοπεπίθησης, παρά ότι άλλο.

Μόνο ο έρωτας είναι πιό δυνατή εμπειρία…

Ξαναβρεθήκαμε στον σταθμό ΠΑΝΟΡΜΟΥ του μετρό, όλοι ..πριν την ώρα τους, συνεπείς πεζοπόροι.

(περισσότερα…)

Πήγαμε δύο βετεράνοι και ένας εύελπις. Επιλέχθηκε για αναχώρηση το Δασαρχείο Βαμβακούς Λακωνίας, όπου μας πήγε η Λένα με το αμάξι της, πρωί Κυριακής. Φορτωμένοι με φαγιά, νερό, αντίσκηνο, υπνόσακους.

Παράξενο που το βαρύ σακίδιο δεν.. πολυβαραίνει. Λιακάδα και σύννεφα, ευχάριστα.  Ανεβαίνουμε την ράχη Σκούλεβας πάνω από την Βαμβακού. Γρήγορα μου φάνηκε. Φωτογραφίες. Σύντομη κατάβαση στην ρεματιά στους Λόγγους: Όλα γνωστά. Πλατάνια γυμνά, καστανιές, πουρνάρια, ανθισμένες αμυγδαλιές.

Από κει, μέσα σε δύο ώρες, φτάνουμε στο ορειβατικό καταφύγιο του Πάρνωνα. Θέση Αρνόμουσγα, υψόμετρο 1430μ.  Ο καταφυγιάς μας χαιρετά και μας λέει που υπάρχει κοντινή πηγή. Παίρνουμε μονοπάτι μέσα σε θαυμάσιο δάσος ελάτων για τον Κάμπο στα 1660μ., ένα οροπέδιο ακριβώς κάτω από τις τρεις ψηλές κορυφές του Πάρνωνα. Είναι ήδη απόγευμα.  Συναντάμε αρκετές ομάδες ορειβατών που ξεκίνησαν νωρίς και τώρα επιστρέφουν. Μας λένε ότι ψηλά φυσάει δυνατά με κρύο. Άλλοι αναφέρουν πως το ξωκλήσι του Αγίου Ηλία στον  Κάμπο είναι ανοικτό. Συνεχίζουμε σε χωματόδρομο που σύντομα στενεύει σε μονοπάτι, συνεχώς ανηφορικά, μέσα σε ψηλά έλατα. (περισσότερα…)

Βρεθήκαμε πέντε παρά το ψιλόβροχο.

Ως να φτάσουμε στην εκκίνηση, είχε στεγνώσει τελείως.

Έμεινε ευχάριστα συννεφιασμένο, ότι πρέπει για πεζοπορία.

Αρχίζουμε από ένα σημείο, τρία χλμ. προς Νέα Μάκρη, μετά τον Αγ.Πέτρο. Περνάμε χώρο με εστιατόριο και δραστηριότητες για παιδιά

αποκαλούμενο Φάρμα Μούου.

Αμέσως μετά, μπαίνουμε στο, στεγνό, ρέμα Ντάρδιζας. Εκτός από <<ανακύκλωση>> καφασιών, καλωδίων , ρούχων κλπ, το περιβάλλον ήσυχο και ζωντανό.

Πεύκα, πλατάνια, πουρνάρια, σπάρτα και πολλά άλλα. Ασπρίζει το μάρμαρο στα λιθάριακάτω. Στην Πεντέλη είμαστε.

Φτάνουμε σε πλάτωμα με ψηλά πεύκα. Μπροστά μας ένα μεγάλο. ..φράγμα.

Μόνο λίγο νερό απομένει εδώ και εκεί. Έχουμε ξηρασία και ας είναι Φλεβάρης.

Στο βάθος μια βάρκα απιθωμένη στο χόρτο. Είμαστε στο τέλος του ρέματος. Κόβουμε αριστερά, βρίσκουμε μονοπάτι και σύντομα φτάνουμε σε χωματόδρομο όπου περνάνε τα νερά της Ραπεντώσας.

Μονοπάτι μέσα σε πυκνή βλάστηση. Πρώτος καταρράκτης. Πέφτει σε μεγάλη γούρνα με κρυστάλλινο νερό. Φωτογραφίες.

Ο Άρης λέει ένα αστείο με μωρό που το πετάν στο κρύο νερό δεμένο από το πόδι… Προχωράμε ενάντια στο ρυάκι.

Ο μεγάλος καταρράκτης. Το νερό λίγο, μειωμένη εικόνα. Η φύση δεν συγχωρεί. Ότι κάνουμε, θα το βρούμε μπροστά μας..

Γυρίζουμε μαζί με το ρυάκι της Ραπεντώσας, σε όλη την διαδρομή του ως το φράγμα. Μαγευτικές εικόνες ρεματιάς.

Κατά γενική απαίτηση ανεβαίνουμε στο φράγμα. Πριν από αυτό, ανεβαίνουμε έναν μικρό γκρεμό. Επάνω φυσάει. Φωτογραφίες.

Πίσω στον βάλτο, ο Κώστας βρίσκει μονοπάτι μέσα στα καλάμια.

Από εκεί, με ωραία διαδρομή επιστρέφουμε στην φάρμα Μούου και παραπάνω στα αμάξια μας.

με φυσιολατρικούς χαιρετισμούς από τους πεζοπόρους των ex-DSA

Μαζευτήκαμε στο Μετρό ΠΑΝΟΡΜΟΥ, όλοι στην ώρα τους, λιακάδα.

Είκοσι λεπτά ανάβαση μέσα από δρόμους της περιοχής.

Παίρνουμε και άλλους τρεις στον δρόμο, ομάδα ολόκληρη.

Φτάνουμε στο Αττικό Άλσος. Ένα φροντισμένο, αρκετά μεγάλο άλσος, ψηλά στην κορυφή των νότιων τουρκοβουνίων, με θέες παντού.

Μία ανάβαση από Πανόρμου με ήσυχους δρόμους είναι από: Χατζηκωσταντή > τρίγωνο στην άκρη του Γηροκομείου > Μαρτινέγκου > Μπόχαλη > περιφερική > Ελληνικού μας φέρνει στην νότια κύρια είσοδο του Αττικού Άλσους σε 25 λεπτά.

Μέσα στο άλσος, θαυμάσια φροντισμένο, φτάνουμε στο ανατολικό άκρο του στα βραχάκια, από όπου υπάρχει θέα μεγάλη: Δυτικά προάστια, Πάρνηθα με χιόνια, νταμάρια, Πεντέλη , ανατολικά προάστια μέχρι τον Σταυρό, Υμηττός.Βγαίνουμε απ’το τον ωραίο κήπο, κατεβαίνουμε στον κεντρικό δρόμο εκεί που η Πρωτοπαπαδάκη μπαίνει στο Ψυχικό και ονομάζεται 28ης Οκτωβρίου. Παίρνουμε την ανηφορική Έβρου, πολυκατοικίες αριστερά, τουρκοβούνι δεξιά.Σύντομα μπαίνουμε σε μονοπάτι στο πάνω τέρμα του δρόμου. Αρχίζει κόκκινη σήμανση σε άσπρο φόντο. Είμαστε μέσα σε παλιά νταμάρια. Μερικοί ποδηλάτες καθώς και αθλούμενοι/ες στο ορεινό τρέξιμο. Περνάμε έναν καναπέ, δύο δεξαμενές ΕΥΔΑΠ, πενήντα μέτρα άσφαλτος και πάλι μονοπάτι μέσα σε πεύκα.Είμαστε στην κορυφογραμμή, Γαλάτσι αριστερά, Ψυχικό δεξιά.Μετά μεγάλο πευκόδασος, μετά Άλσος Βεΐκου. Οι περισσότεροι τερμάτισαν την πεζοπορία τους εκεί.Λίγοι κάνουμε μία παραπάνω ανάβαση στον λόφο Φιλοθέης με τον βωμό Διός.Από αυτό το τελευταίο σημείο, μερικες κατέβηκαν στην Καποδιστρίου, μια πήγε στην καφετέρια του άλσους Βεΐκου και δύο περπάτησαν γρήγορα από συντομεύσεις πίσω στην Πανόρμου. με πεζοπορικούς χαιρετισμούς από τους ex-DSA !

Πολυπερπατημένη διαδρομή, τρίτη η τέταρτη φορά για μένα. Μόνο που προηγήθηκε η πυρκαγιά του 2021 αυτή την φορά..Το πρώτο κρύο φέτος. Τίποτα σπουδαίο για τέλος Νοέμβρη, 7 Κελσίου. Φυσάει όμως. Λιακάδα με εξαίρετη ορατότητα.Στο Τατόι, όπου αρχίζουμε, καμένα δέντρα. Από κάτω, χόρτο πράσινο και οι θάμνοι που δεν πεθαίνουν, σε πλήρη ανάπτυξη.Κουμαριές με κούμαρα, γλυστοκουμαριές με λείο κορμό, φυλίκια, πουρνάρια.Χωματόδρομος ως την αρχή του μονοπατιού. Η ταμπέλα καμένη, κάποια σημάδια. Η ανηφόρα μας αρπάει από τα μούτραπου λένε. Σε μεριές το μονοπάτι κλειστό από χόρτο και κλαδιά.Φτάνουμε σε βραχώδη κόψη με βαθειές ρωγμές και πολλαπλές τρύπες στον βράχο. Ούτε το πόδι, ούτε το μπαστούνι πατούν εύκολα. Ισορροπία τσίρκου. Μπαίνουμε σε δασωμένο κάτω από μικρές ορθοπλαγιές που μας αναγκάζουν να πάμε λίγο νότια.Χανόμαστε. Ο Γιάννης ξαναβρίσκει το μονοπάτι. Θυμάται ότι έχει χαθεί ξανά στο σημείο αυτό.

Συνεχίζουμε την ανάβαση μέσα στον, ευχάριστο, ήλιο. Τα πεύκα δίνουν την θέση τους σε έλατα. Η βλάστηση έντονη ως την κορυφή. Το θυμάμαι αρκετά πιο ξερό παλιά. Σταματάμε σε ηλιόλουστα βραχάκια όπου ο Άρης βρίσκει κάθισμα που του ταιριάζει τέλεια. Όλοι βρίσκουμε κάτι να μασουλήσουμε με τέλεια γεύση. Στο κολωνάκι, επάνω, η θέα κρυστάλλινη, ο αέρας ξυρίζει. Φωτογραφίες στα γρήγορα.

Χαιρόμαστε την λίμνη Μαραθώνα, τον Σχοινιά, την Κυνοσούρα, όλο τον νότιο Ευβοϊκό. Φαίνεται η Χαλκίδα, η Δίρφη, η Πεντέλη και ο, Υμηττός. ο Τίμος διακρίνει την Τζιά. Η θάλασσα λάμπει. Γρήγορα παίρνουμε τα γαλάζια σημάδια για βορειο-ανατολική κατάβαση.

Βραχώδες αρχικά, γρήγορα σε ωραίο δάσος. Έλατα, οξύκεδρα, αρυές, πεύκα, πουρνάρια.

Φτάσαμε στην λάκα Τσαούση και από ‘κει νότια ως τον ώμο Βουρλιώτες. Όλα καμένα εδώ. Πιάνουμε το μονοπάτι της τελικής κατάβασης, εύκολα, νοητά είμαστε κιόλας στα αμάξια που περιμένουν. Ένας πεσμένος καμένος κορμός, τον περνάμε.

Δύο πεσμένοι κορμοί, πιό δύσκολα, τους περνάμε. Αμέσως πολλαπλοί κορμοί, παράλληλα πεσμένοι, με κενά ανάμεσά τους.

Καβαλάμε, μουτζουρώνουμε χέρια, παντελόνια, ότι άλλο. Προσοχή μη στραμπουλήξουμε τίποτε.

Ο Χρήστος ισορροπεί πάνω σε κορμό, ο Άρης τηλεφωνεί ότι έφυγε πιό αριστερά και δεν βλέπει κανένα. Η Αριάννα και ο Τίμος μάλλον είναι μπροστά.. Πίσω μας, από άλλη παρέα που επιστρέφουν και αυτοί ακούω:

-<< Άλλη περιπέτεια δεν θέλω. Θέλω ταβέρνα..>>

Ευτυχώς, σχετικά ομαλά, φτάνουμε στον χωματόδρομο και βρίσκουμε τους άλλους χαμένους, να μας περιμένουν. Χαμόγελα.

Τα αμάξια είναι κοντά. Είμαστε μουτζουρωμένοι, αλλά μόνο αυτό. Θα επιστρέψουμε να φροντίσουμε το μονοπάτι.

Ελάτε μαζί μας!

οι πεζοπόροι της DSA

Περπατήσαμε στα πεδινά της βόρειας Πάρνηθας κοντά στον Αγ.Μερκούριο.Θέλει προσοχή ποιά διαδρομή διαλέγουμε, τόσα έχουν καεί.Ήμασταν τυχεροί, λιακάδα και γλυκιά θερμοκρασία.Απ’την άλλη είναι Νοέμβρης και τέτοιος καιρός είναι αφύσικος.Περπατήσαμε με επιστροφή από τα ίδια: Δρόμος Αγ. Μερκουρίου> λάκα μηλιάς > ΒροκόλιΦάγαμε κάτω από έναν μεγάλο πλάτανο.Ειπώθηκε πως το Βροκόλι ονομάστηκε λόγω παρουσίας βρυκολάκων.Το τελευταίο δεν είναι επιβεβαιωμένο…Χαιρετισμοί από τους πεζοπόρους της DSA

Μετά την ψήφο, μαζευτήκαμε στην Κηφισιά. Από εκεί, στον Διόνυσο και λίγο παρακάτω στο χωριό Ραπεντώσα.

Αφήσαμε τα αυτοκίνητα στο τέρμα λεωφορείων και από κει συνεχίσαμε σε χωματόδρομο προς βορρά.

Αριστερά μας το φαράγγι με το ρέμα Ραπεντόσας και πέρα απ αυτό λατομείο μαρμάρου στο Διονυσοβούνι που μοιάζει με φαραωνικό τάφο..

Πολλά λουλούδια.

Σε μία ώρα φτάνουμε στην αρχή μονοπατιού που κατεβαίνει προς τα νερά του παραπάνω ρέματος.

Πυκνό όμορφο δάσος. Φτάνουμε στο νερό και δέκα λεπτά παρακάτω στο τέρμα είναι ο καταρράκτης.

Γυρίσαμε από τα ίδια.

Ευχόμαστε σε όλους καλό καλοκαίρι !

Οι πεζοπόροι της DSA

Πήγαμε στο Φίχθι, από ρέμα Θοδώρας στην Χασιά/Φυλή. Περπατήσαμε με αέρα, δροσιά, ήλιο και πολλά λουλούδια.

Ο Άλκης και ο Λευτέρης βρήκαν ένα εναλλακτικό μονοπάτι πολύ ωραίο.

Η μπέμπα, πάλι απόλαυσε την πεζοπορία και μάλιστα ξάπλωσε στο χόρτο με τις μαργαρίτες.

Σύντομα σε άλλη διαδρομή!

πεζοπορικά από τους απόφοιτους της DSA, Τάσος Καβαδέλλας

Περπατήσαμε από Κεφαλάρι ως Μονή Αγίου Παντελεήμονος.

Ήλιος και σύννεφα. Επάνω κοντά στην Μονή έκανε κρύο με κάτι σαν χιονόνερο.

Μικροί και μεγάλοι περπατήσαμε το τετράωρο μας. Ωραία.

Χαιρετισμούς από τους πεζοπόρους της DSA.

Kαλό 2023 !

Μάλλον ήταν η τελευταία αφύσικα ζεστή μέρα του Νοέμβρη.

Σύμφωνα με την εποχή, είχαμε συννεφιά και αρκετό νοτιά.

Μαζευτήκαμε δεκαέξι, από δύο μηνών έως εβδομήντα+

Το ρεκόρ συμμετοχής μικρής ηλικίας θα παραμείνει για πολύ, νομίζω.

Περπατήσαμε σε μονοπάτι, σε χωματόδρομο, σε άσφαλτο και παλι στα μονοπάτια.

Με θέα της πανεπιστημιούπολης κοντά και όλης της πολυκατοικιούπολης μακρύτερα..

Στον πύργο Ανθούσας κάναμε στάση και τα παιδιά εξερεύνησαν το ισόγειο του πύργου.

Καλού κακού τους απαγορεύτηκε να σκαρφαλώσουν ψηλότερα !

Όλα στα περίχωρα της Μονής Καισαριανής. Φτάσαμε και κοντά στην Μονή Αστερίου αλλά έμεινε αυτό, άλλη φορά.

Καλό χειμώνα από τους πεζοπόρους της DSA !

Πήγαμε ξανά στον παλιό αυτό υδραγωγό της Χασιάς (Φυλή) που έχει διαμορφωθεί σε μονοπάτι από τον τοπικό δήμο.

Αλλά, παραφράζοντας, τους αρχαίους Ίωνες , δεν μπορούμε να πάμε στο ίδιο βουνό δυό φορές.

Όπως δεν μπορούμε να αρμενίσουμε την ίδια θάλασσα δυό φορές.

Αλλάζει η εποχή, ο καιρός, το χώμα, οι άνθρωποι.

Τούτη την φορά είχε λιακάδα και ζέστη, ήταν τελείως στεγνά στο χώμα και στο ρέμα, και υπήρχε καλή διάθεση απ’ όλους.

Υπήρχαν επίσης αρκετές πεζοπορικές ομάδες και μόνοι περιπατητές στην διαδρομή.

Είχαμε, δηλαδή ο Γιάννης, και έναν στην πλάτη. Τον γιό του Αντωνάκη δύο ετών,ο οποίος ευχαριστήθηκε πολύ αν και έτσι δημιουργεί την λάθος ιδέα περί ορειβασίας. Περπατήσαμε στο πρανές του φαραγγιού της Γκούρας. Το τμήμα μεταξύ Μονής Κλειστών και Χασιάς.Αρκετά κάτω το στεγνό τώρα ρέμα. Κάτω μας και απέναντι καταπράσινα πευκοδάση. Πάνω καταγάλανος ουρανός. Αξιόλογο, όπως λέει η πολυταξιδεμένη Όλγα.

Σύντομα φτάσαμε στην <<Δέση>> της αμπολής, δηλαδή το στενό σημείο κάτω από το μοναστήρι απ’ όπου άρχιζε η ύδρευση του χωριού προπολεμικά.

Εκεί μερικοί μας περιμέναν και οι υπόλοιποι προχωρήσαμε μέσα στην στεγνή ρεματιά με τους άσπρους

βράχους και μετά σκαρφαλώσαμε ως το εικονοστάσι της Φανερωμένης, ψηλά, από την άλλη μεριά του φαραγγιού, απέναντι από το μοναστήρι.

Ήταν ωραία !

με πεζοπορικούς χαιρετισμούς από τους απόφοιτους της DSA

Τάσος Καβαδέλλας

Είναι χρόνια που θέλαμε την εξόρμηση. Πάλι ιδέα του Χρήστου ήταν.Όπως σε πολύ πιο απαιτητικές αναβάσεις, περιμένουμε και εμείς ένα παράθυρο καλού καιρού.Τα Βαρδούσια έχουν τον καιρό της δυτικής Ελλάδας, βρέχει πολύ. Θέλουμε να μείνουμε, κάπως στεγνοί… Αναβάλουμε τις ημερομηνίες δύο φορές. Την τρίτη φορά οι προβλέψεις είναι λογικές. Τελικά πήγαμε και..μουσκέψαμε, λίγο.Με τις αναβολές τελικά δεν μπόρεσε ο Χρήστος, ο Κώστας προτίμησε την Πάρο και η Βάσω φροντίζει γονείς. Πήγαμε ο Άρης και ο υπογράφων. Ήταν πολύ πολύ ωραία.Ήμασταν πολύ τυχεροί με την βροχή, την εύρεση του μονοπατιού, την εύρεση νερού και,αναπάντεχα, την εύρεση στεγνής θέσης για διανυκτέρευση. Μάλιστα.Φτάνω στην Σουβάλα (Πολύδροσο Παρνασσού) όπου η Μήνα και ο Μιχάλης φιλοξενούν τον Άρη. Προβατίνα στην πλατεία το βράδυ κερασμένη από τα παιδιά και Τετάρτη πρωί φορτώνουμε τ’αμάξι και φεύγουμε.Με χαμηλή βενζίνη αλλά, λέω τόσα χωριά θα περάσουμε ως τον Αθανάσιο Διάκο Φωκίδος, ένα βενζινάδικο θα βρεθεί.

Γραβιά>το 51 χιλιόμετρο>μπαλκόνι της Γκιώνας>Καλοσκοπή>Στρόμη>γεφύρι του Μόρνου πριν την λίμνη>Αθανάσιος Διάκος. Ανεβαίνουμε 150 υψομετρικά μέτρα παραπάνω και αφήνουμε τ’αμάξι στον χωματόδρομο στην σκιά ελάτων.

Φορτωνόμαστε και εμπρός προς τα πάνω.

Χάνουμε τον προφήτη Ηλία και την πηγή μετά απ’αυτόν. Βγαίνουμε στον χωματόδρομο που οδηγεί στον Σταυρό και τα Μουσουνιτσιώτικα λειβάδια. Μας βγήκε σε καλό, δεν χρειάστηκε να κουβαλήσουμε πολύ νερό επάνω, βρήκαμε νερό στα καταφύγια έτσι και αλλιώς.

Σύντομα, τέρμα τα έλατα, αρχιζει η αλπική ζώνη: θάμνοι, λουλούδια και ατελείωτα λιβάδια με πολύ χαμηλό χόρτο.

Αφήνουμε το μονοπάτι που περνά από αρκετές στάνες με χαριτωμένα μαντροσκυλάκια.

Από τον χωματόδρομο καλύτερα.

Χαρακτηριστική διασταύρωση, σκυλάκια απέναντι μας γαυγίζουν φιλικά κουνώντας την ουρά και δείχνοντας τα δοντάκια τους. Γραφικά. Φωνάζω τον Άρη να είμαστε μαζί..Κάλλιο γαΪδουρόδενε που έλεγε η γιαγιά μου.

Τέρμα ο δρόμος. Παίρνουμε την ανηφόρα μέσα στα λιβάδια.Το πρώτο καταφύγιο, του ΕΟΣ Άμφισσας καθαρά ορατό. Όπως στην θάλασσα, φαίνεται κοντύτερα από ότι είναι πραγματικά.

Πάντως φτάνουμε. Με ευχαρίστηση το ρολόι μας λέει ότι περπατάμε με αξιοπρεπή ταχύτητα.

Με ακόμη μεγαλύτερη ευχαρίστηση μπροστά από το καταφύγιο έχει βρύση πηγής που τρέχει συνέχεια τρεις ίντσες νερό. Κρύσταλλο.

Πλενόμαστε, πλένουμε φρούτα, υδρεύουμε. Στάση. Φωτογραφίες.

Μισή ώρα δρόμου σε μαλακή ραχούλα μας φέρνει στο ψηλότερο καταφύγιο του ΠΟΑ στα 2000μ.

Έχει μπαλκονάκι αρκριβώς αρκετό για να στήσουμε σκηνή, μάλιστα με στέγαστρο από πάνω παρακαλώ. Και τα δύο καταφύγια κλειστά.

Αργότερα, στον απογευματινό ήλιο περπατάμε, ελαφροί τώρα, λίγο πιό νότια σε ένα μεγάλο οριζόντιο διάσελο που ενώνει την <<δικιά μας>> νότια οροσειρά με τα δυτικά Βαρδούσια (Σούφλες, Αλογόραχη, Πάνω Ψηλό). Εντυπωσιακές πτυχώσεις εδάφους σκεπασμένες με λιβάδια. Στο λοξό φως, έντονο το ανάγλυφο. Αριστερά μας η αυριανή ανάβαση, στο φως:

Κάπως απότομο. Όσο πιό πάνω τόσο πιό απότομο. Αναγνωρίζουμε την κορυφογραμμή που φράζει το οροπέδιο Μέγας Κάμπος από εύκολη πρόσβαση και επίσης μας τον κρύβει.

Από την βόρεια άκρη: Τα Σκόρδα Πιτιμάλικου, οι Πόρτες απ’όπου πρέπει να περάσουμε αύριο, ο βράχος Λιοντάρι, ο βράχος Αετός και προς νότο η κορυφή 2437.

Θα κάνουμε ότι μπορούμε. Δεν χάθηκε και ο κόσμος.

Κονσέρβες, ψωμί, σούπα, φρούτα, καλό δείπνο και στους υπνόσακους, μέσα στην σκηνή με ..όλα μας τα ρούχα. Σηκώθηκα το βράδυ, βγήκα έξω. Δεν κάνει πολύ κρύο, ούτε φυσάει.

Τα αστέρια στα 2000μ. είναι λαμπρότερα! Λαμπρές σιωπές. Κάνω φωτογραφία μνήμης.

Εφτά το πρωί ξυπνάμε. Όλα γρήγορα. Να προλάβουμε τον καλό καιρό. Στις οκτώ περπατάμε στο μονοπάτι ανάβασης. Ευχάριστη έκπληξη, έχει πυκνή σήμανση. Μιά χαρά. Λόγω θιέσης ανεβαίνουμεστην σκιά. Ομαλά στην αρχή, διασχίζουμε μικρές σάρες χωρίς πολλά πολλά.

Μετά στη βάση από την πρώτη ορθοπλαγιά, πιό απότομο. Στάσεις να πάρουμε ανάσα. Στο τέλος στα πόδια της πάνω ορθοπλαγιάς, κρατιόμαστε και με τα χέρια, δεν θέλουμε πτώση. Είναι βατό. Με προσοχή. Ο ήλιος φωτίζει σιγά σιγά τα καταφύγια κάτω χαμηλά από μας. Αεροπορικές θέες.

Οι Πόρτες! Ένα βήμα και βουτάμε στον ήλιο. Κυματιστός κάμπος λιβαδιών μπροστά μας.

Ολόγυρα βραχώδεις κορυφές, όχι πολύ ψηλότερα. Πάλι έχει σημάδια. Σούπερ.

Χαρούμενοι , βγάζουμε φωτό. Ο Κόρακας μας χαιρετά στο βάθος. Ίσως μας χαιρετάνε και μια ομάδα νέων ορειβατών που προσπέρασαν προηγουμένως και τώρα τους διακρίνουμε, μυρμιγκάκια στην κορυφή. Περνάμε τα λιβάδια. Στην τελική ανάβαση έχει δύο σύντομες αναρρυχήσεις, άνευ δυσκολίας, πολύ πιο εύκολο από τις πληροφορίες που είχα. Είχα πάρει και σκοινί που ξέχασα στην σκηνή μας κάτω στον ΠΟΑ…

Επάνω. Χαρά. Αγκαλιά. Φωτογραφίες. Δεν μας άφησε όμως. Αμέσως έρχεται σύννεφο. Μας αναγκάζει να τα μαζέψουμε και να αρχίσουμε κατάβαση αμέσως. Μήπως κλείσει ο καιρός και δεν βλέπουμε. Μήπως καταιγίδα.

Γυρίσαμε στην σκηνή καλά, πάλι σε σκιά! Το σύννεφο αυτή την φορά έκρυψε τον ήλιο. Μια χαρά. Σε καλό χρόνο.

Αλλάζουμε σχέδια. Είναι νωρίς. Θα κατεβούμε μονορούφι σήμερα.

Και κατεβήκαμε. Και μας έπιασε καταιγίδα. Τουλούμια τις δύο τελευταίες ώρες προς το αυτοκίνητο. Και δεν φτάσαμε στο αμάξι τελείως στεγνοί. Και δεν βρήκαμε βενζίνη ούτε ατον Αθ.Διάκο, ούτε στην Παύλιανη παρά μόνο ένα βήμα από τους φιλόξενους φίλους. Φτάσαμε στο βενζινάδικο..στεγνοί.

με πονάν οι ώμοι, η μέση και τα πόδια. κατά τ’άλλα είμαι μια χαρά..

ελάτε την επόμενη φορά!

με ορειβατικούς χαιρετισμούς

πεζοπόροι της DSA

Βρεθήκαμε, με θαυμάσια ημέρα, για μιά εκδρομή πριν το Πάσχα ακόμα. Περάσαμε με τα αμάξια, το Τατόι και τις γύρω περιοχές, καμένες πρόσφατα. Μέχρι το ύψωμα Κατσιμίδι, δύο χιλιόμετρα βόρεια του Τατοΐου έφτασε η φωτιά.

Από το σημείο αυτό ξεκινήσαμε εμείς. Δεν υπάρχει σήμανση για την αρχή του μονοπατιού προς Βροκόλι. Μόνο με χρήση πεζοπορικού χάρτη οδηγηθήκαμε. Σύντομα ακολουθήσαμε πιά σαφή διαδρομή μέσα σε ψηλό θαμνότοπο με αραιά δέντρα.

Ευχάριστα με συχνή σκιά και συχνούς μοτοσυκλετιστές στην αρχή. Μετά δεν μας ενόχλησαν. Είχαμε θέα, πίσω μας το Κατσιμίδι με το φυλάκιο στην κορυφή του. Αριστερά πίσω μας το Ξεροβούνι της Πάρνηθας και στα βόρειο-ανατολικά το Μπελέτσι, πάνω από την Ιπποκράτειο πολιτεία, ξεκομμένη ακραία κορυφούλα του βουνού. Σχεδόν επίπεδα, μέσα στην πρασινάδα, με καταπράσινο ομαλό ύψωμα στα δεξιά μας.

Στο σημείο αυτό ξεκόλλησε η σόλα του Δημήτρη και επενέβη η οδική βοήθεια των άλλων. Με κορδόνι, ταινία ηλεκτρικής μόνωσης και άλλες ιδέες βοηθήσαμε. Ειπώθηκε και ότι ίσως θα περπατούσε ξυπόλητος, όπως ο κόσμος στα χωριά από πολύ παλιά. Δεν χρειάστηκε.

Σε δύο ωρίτσες φτάσαμε σε ρυάκι και ανοικτό λιβάδι με βελανιδιές που μόλις τώρα αρχίζουν τα φυλλαράκια τους. Αυτό είναι η τοποθεσία Βροκόλι. Pause στάση, κολατσιό, φωτογραφίες.

Επιστρέψαμε από παράλληλο χωματόδρομο για ευκολότερο περπάτημα και καλύτερη θέα των γύρω υψωμάτων.

Ακολούθησε ταβέρνα, με – αρκετές – μπύρες και άλλα της ώρας. Θα νηστέψουμε Μεγαλοβδομάδα. Σήμερα οι οδοιπόροι, αμαρτίαν ουκ είχον…

Καλό Πάσχα σε όλους από του πεζοπόρους της DSA !

Όπως έλπιζα, ήταν άνοιξη σήμερα. Το τι ανεμώνες και άλλα λουλούδια είδαμε, δεν λέγεται!

Μαζευτήκαμε στο τέρμα της λεωφόρου Πεντέλης και από ‘κει σύντομα στα πόδια του λόφου Καλλιθέας ένα βήμα από τον λόφο με το αστεροσκοπείο Πεντέλης.

Είμασταν παλιοί και νέοι και ξεσκουριάσαμε για τρεις ωρίτσες.

Περάσαμε από την αρχή μονοπατιού προς σπηλιά Νταβέλη που είναι καταλειμμένη από έναν …. πυλώνα

υψηλής τάσης υπό κατασκευή. Πάντως μετά από τα έργα το μονοπάτι υπάρχει μια χαρά.

Λίγο ανηφορικά, φτάσαμε στον πρώτο χωματόδρομο, όπου κάναμε στάση για την ομαδική φωτό.

Από ‘κει ακολουθήσαμε χωματόδρομους προς ανατολή.

Είχαμε καλές θέες της νότιας Πεντέλης και καλές θέες της πόλης, από Λυκαβηττό, Τουρκοβούνια , Καστέλλα,

Αιγάλεω, Πάρνηθα και πιο πίσω τον Πατέρα.

Φτάσαμε στην άσφαλτο που οδηγεί στον Αγ.Πέτρο και την Νέα Μάκρη και από εκεί πίσω στην πλατεία

Αγ.Τριάδας όπου καφέ και ταβέρνες.

Όσοι θέλαμε ταβέρνα και μπύρα ατυχήσαμε. Είχαμε κάποιον που δεν είχε πιστοποιητικό εμβολιασμού μαζί.

Στάθηκε αδύνατον να επιτραπεί να καθίσουμε, ακόμη και σε υπαίθριο τραπέζι !

Είναι θαυμάσια εποχή! Εποχή για πεζοπορίες !

Οι πεζοπόροι της DSA

Ο Κώστας Παπαηλιού με την σύζυγό του Μαργαρίτα (δεξιά στην φωτογραφία) σχολίασαν:

Άψογη διοργάνωση και απίστευτες συναντήσεις με φίλες και γνωστούς που είχαμε να δούμε δεκαετίες!

Σε ευχαριστούμε πολύ Τάσο και σίγουρα σύντομα Da capo

Καλό βράδυ,Κώστας και Μαργαρίτα

και ο Αντώνης Μουχτούρης:

Μια εξαιρετική υποδειγματική πεζοπορία

Μπράβο σε όλους και ευχαριστίες στον Τάσογια την άψογη διοργάνωση

Είχαμε ακριβή πρόγνωση καιρού: Σύννεφα, ομοιόμορφο γκρίζο, ευχάριστη θερμοκρασία, άπνοια.

Ότι πρέπει για περπάτημα. Βρήκαμε αρκετούς άλλους πεζοπόρους στα μονοπάτια.

Αρχίζει να γίνεται της μόδας !

Φτάσαμε στα <<Μέλια>> αμέσως μετά το τέλος ταβερνών, στο Μενίδι, στον δρόμο προς το τελεφερίκ.

Δεκάδες άλλα αυτοκίνητα εκεί.

Βάζουμε τις αρβύλες, κλείνουμε τα αμάξια και δρόμο.

Το μονοπάτι προς Αη Γιώργη στο Κεραμίδι πάει δυτικά /βόρειο δυτικά.

Μέσα στο δάσος, ανεβαίνει βαθμιαία με τις κορυφές Μον Παρνές, Αέρας και Κυρά στα δεξιά μας. Είναι η δεύτερη πιο πολυσύχναστη διαδρομή στην Πάρνηθα. Και όμορφη.

Μπορεί να χαθεί κανείς εκεί μέσα, αρχή για αρκετές διαδρομές.

Ανάφερα πως η προ-Ελληνική λέξη παρ σημαίνει φως. Πάρνωνας, Παρνασσός, Πάρνηθα !

Περνάμε τα ξέφωτα και μπαίνουμε στο ρέμα του Αη Γιώργη , στην βορεινή πλαγιά.

Περνάμε το ποταμάκι στην κορακοφωλιά και συνέχεια μέσα σε πευκοδάσος με κουμαριές, σχίνους, πουρνάρια ήπια ανηφορικά φτάνουμε σε χωματόδρομο. Συναντάμε και μιά ομάδα με αρκετά μικρά παιδάκια. Ακούγαμε φωνές σαν ..σχολείο.

Σύντομα φτάνουμε σε καμένη περιοχή. Έχουν περάσει δεκαπέντε χρόνια από την πυρκαγιά του εφτά. Δεν είναι πια μαύρη. Θάμνοι και πευκάκια πρασινίζουν παντού.

Απλά δεν έχει ψηλά δέντρα. Λίγο πιο πάνω είναι ο χωματόδρομος που φτάνει ως το Βούντημα και τον Αυλώνα. Κάνουμε λίγο κλάδεμα και βάζουμε κορδέλα σήμανσης να περνάει κάποιος.

Από κει χωματόδρομος, φαίνεται κοντά ο Αη Γιώργης, μέχρι νέο μονοπάτι στο ψηλότερο της σημερινής διαδρομής.

Στάση σε σημείο με <<καρέκλες>> , κούτσουρα και βραχάκια δηλαδή. Κολατσιό και συζήτηση για τον Όλυμπο.

Παρακάτω, συνέχεια μέσα σε δάσος, φωτογραφίες με την ταμπελίτσα <<προς πλατανάκι>>.

Αρχίζει η κατάβαση. Βρίσκουμε άλλη ομάδα πεζοπόρων. Ανταλλάσουμε πληροφορίες για διαδρομές. Στην συνέχεια γίνεται απότομα κατηφορικό αλλά σύντομα φαίνονται τα πλατάνια. Δάσος από πλατάνια με πηγή στην ρίζα ενός απ’αυτά.

Είμαστε κουρασμένοι και βιαζόμαστε. Άλλη μέρα θα έρθουμε εκδρομή στο πλατανάκι!

Κατάβαση πάλι μέσα στο δάσος, μέχρι μία φάρμα και εγκαταλειμμένα κτίσματα από μικρό νταμάρι.

Είμαστε πιά στα πεδινά. Με σύντομο χωματόδρομο στα πόδια του βουνού, γυρίζουμε

Λίγο..ξεβιδωθήκαμε. Όλα καλά! Έως την επόμενη φορά!

Από τους πεζοπόρους της DSA.

Στον απόηχο του μεγάλου χιονιά που μας έκλεισε μέσα σχεδόν όλη την περασμένη βδομάδα, βγήκαμε έξω! Με λιακάδα. Με δροσερό αεράκι. Με αρκετούς άλλους πεζοπόρους στην Πεντέλη. Κατερίνα, Δωροθέα, Άρης και γω.

Από μακριά όλα μοιάζανε καθαρά και στεγνά.

Από κοντά περπατήσαμε σε αρκετά χιόνια σε σκιερές, δροσερές πτυχές.

Χωματόδρομοι, σε σκάρτη ώρα φτάνουμε στην σπηλιά Νταβέλη, το αρχαίο λατομείο μαρμάρου για την ακρόπολη. Σύντομη επίσκεψη και συνέχεια ανατολικά, παρακάτω. Περνάμε ένα δύσκολο σημείο και μετά κατηφορίζουμε σε αχνό μονοπάτι για χωματόδρομο πιό κάτω. Από κει ανηφόρα σε χιονισμένο κατά τόπους ανηφορικό μονοπάτι. Στις δυόμισι ώρες από την εκκίνηση είμαστε στους Αγίους Ασώματους: Εκκλησάκι, μονόχωρο καταφύγιο ανάγκης, πηγή, τεράστιος πλάτανος με..κούνια. Δίπλα στην πηγή δύο χτισμένα μαρμάρινα τραπέζια με πάγκους..δροσερούς στο κάθισμα.

Πάντως η λιακάδα λιακάδα! Φάγαμε, η Δωροθέα έκανε κούνια..ατρόμητα, ήπιαμε δροσερό προς παγωμένο νεράκι.

Γυρίσαμε από άλλη διαδρομή. Με πεζοπορικούς χαιρετισμούς από τους απόφοιτους της DSA!

Με το ένα και το άλλο πολλοί μείναμε εντός των τειχών. Δεκάξι μαζευτήκαμε στην Τερψιθέα Γλυφάδας

Λιακάδα και γλυκιά θερμοκρασία. Γύρω μας το Μαυροβούνι, η δασωμένη κορυφή, ο Σταυραετός, με βαθυπράσινα πευκοδάση.

Ακόμα και τα <<γυμνά – βραχώδη>> τμήματα είναι πράσινα με φρέσκα μποτσίκια, λαδανιές πουρνάρια, αγριελιές και σπάνια πεύκα που γλίτωσαν την τελευταία πυρκαγιά.

Ανεβαίνουμε σε ραχούλα που ανεβαίνει ανατολικά, πάνω και νότια από υπηρεσία της πολεμικής αεροπορίας. Λείπει ένα μπατόν, σταματάμε.

Σίλια και Κορνέλια πάνε πίσω να βρουν το ξεχασμένο μπατόν, οι άλλοι περιμένουμε και νάσου ο Νίκος με την Ελένη και τα παιδάκια τους που είναι νέας τεχνολογίας και όσο ανεβαίνουμε το βουνό, τόσο πιό ξεκούραστα είναι..Έτσι γίναμε είκοσι.

Τέσσερα παιδιά μαζί μας τώρα, την Δωροθέα, την Δανάη, τον Ακύλα και τον Άλκη. Και οι κοπέλες περπατήσαν όλη μέρα χωρίς να

παραπονεθούν.

Η ράχη στρέφεται νότια, ανεβαίνει απότομα και σε λίγο πάλι πάει ανατολικά, στην σκιά τώρα του Μαυροβουνιού.

Περπατάμε σε δάσος σε περιοχή με απότομη κλίση αριστερά κάτω μας.Με προσοχή. Ώσπου φτάνουμε σε πέτρινη πλάκα που έχει την ίδια απότομη κλίση. Ο Άρης και άλλοι το περνάνε από πάνω εγώ το βρίσκω πολύ απότομο και το περνάω με τον κ.λο.

Ο Χρήστος στέκεται και βοηθά άλλους να περάσουν. Τα παιδιά, κατηγορία φτερού, μοιάζει να μην έχουν πρόβλημα.

Αριστερά η θέα: Ο Σαρωνικός με την Καστέλλα, την Σαλαμίνα και την Αίγινα. Μετά η μάζα του κυρίως Υμηττού στον βορρά, πιό δεξιά

ο Προφήτης Ηλίας, ομαλός και δασωμένος. Δεξιά μας υψώνονται απότομες οι υπώρειες του Μαυροβουνιού. Εκεί σε κάθετη πέτρινη

ορθοπλαγία, υψώνεται μια φυσική τοξωτή γέφυρα, ίσως δέκα μέτρα ύψος. Εντυπωσιακό. Ανεβαίνουμε δύσκολα ως κάτω από το τόξο.

Μερικοί, τα παιδιά, προχωρούν μέσα ψηλότερα, ανάμεσα σε ογκόλιθους. Ονομάζεται Τρύπια Σπηλιά γιατί η οροφή γκρεμίστηκε και έμεινε η είσοδος της σπηλιά σαν τόξο.

Κατεβαίνουμε πάλι στο κυρίως μονοπάτι και προωθούμαστε στο διάσελο που ενώνει το Μαυροβούνι με τον Πρ.Ηλία.

Λέγεται Σταυρός. Στην αρχαιότητα η Σφηττία οδός ανέβαινε από την Γλυφάδα, πέρναγε το διάσελο και κατέβαινε προς την Σφηττό, κοντά στο Κορωπί.

Στάση για θέες του Σαρωνικού από την μιά και του νότιου Ευβοϊκού από την άλλη. Το αεροδρόμιο Βενιζέλος πιάτο κάτω μας.

Η συνέχεια μονοπάτι ανοιγμένο στον απέναντι βραχώδη λόφο μας φέρνει στο εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία και τα ερείπια του ναού Ομβρίου Διός και Προοψίου Απόλλωνος.

Πράσινο χόρτο παντού, πηγάδι, το εκκλησάκι και κάτω μας το Κορωπί στον κάμπο του.

Στάση, ξεκούραση, συζήτηση. Τα αγόρια τρομπάρουν νερό με την τουλούμπα στα παγούρια μας.

Από ‘κει γυρίζουμε στον Σταυρό και κατηφορίζουμε ομαλά.

Αλίμονο ! Χαρήκαμε πρόωρα. Ούτε χιλιόμετρο από τα αυτοκίνητά μας πέσαμε πάνω στην μάντρα της ίδιας αυτής υπηρεσίας της πολεμικής αεροπορίας που βλέπαμε την αρχή της ημέρας.

Ούτε καν η Σίλια που έχει μέσον δεν πιστεύει ότι θα μας ανοίξουν να περάσουμε…

Η σήμανση μας ανέβασε πάλι στο βουνό λες και είμασταν άξιοι τιμωρίας.

Δεν έφτανε αυτό, έχασα και το μονοπάτι και θύμωσα με τον εαυτό μου. Ευτυχώς πέρασαν άλλοι πεζοπόροι και σύντομα καταλάβαμε

και γυρίσαμε στην σηματοδοτημένη διαδρομή. Μας έβγαλε το λάδι που λένε.

Ήταν το <<κερασάκι στην τούρτα>> όπως είπε η Κατερίνα: Όμως πίσω απ’το μαντρί στο τέλος της διαδρομής υπάρχει η κατανάλωση της παραγωγής του. Χαρά μας. ΤΑΒΕΡΝΑ… που την τιμήσαμε.

Καλό πεζοπορικό 2022 !

από τους απόφοιτους της DSA