Περάσαμε υπέροχα! Είχε γίνει μεγάλη κινητοποίηση μεταξύ των τμημάτων και καταφέραμε να συναντηθούμε 55 παλιοί μαθητές την Παρασκευή 2 Σεπτεμβρίου στην φιλόξενη αυλή του σχολείου. Πολλοί μας έλεγαν στην πρώτη επικοινωνία ότι θα ήταν καλύτερα να μην κάνουμε reunion. Μας έλεγαν ότι θα μας πιάσει κατάθλιψη που θα είμαστε όλοι γερασμένοι. Άσε – έλεγαν – να θυμόμαστε ο ένας τον άλλον όπως είμαστε τότε. Με περισσότερα μαλλιά, πιο αδύνατοι…

Τελικά όμως, τα καταφέραμε. Οι στιγμές, που ένας ένας έμπαινε διστακτικά στην αυλή και κοιτούσε ψάχνοντας να βρει γνωστά πρόσωπα, ο ενθουσιασμός όλων ανεξαιρέτως που βρεθήκαμε, η χαρά, οι αγκαλιές, τα γέλια, η συγκίνηση, τα «βρε, καλά κρατιέσαι», «δεν άλλαξες καθόλου», αναφορές στους παλιούς αγαπημένους μας καθηγητές, Ασωνίτη, Δανιήλ, Δημόπουλο (και όχι μόνο), οι παλιές αστείες ιστορίες από το σχολείο, το βίντεο με παλιές φωτογραφίες που βλέπαμε στην οθόνη, το συγκρότημα των συμμαθητών μας – η έκπληξη της βραδιάς – (τους ονομάσαμε «DIE HUFTALEN”) που μας έπαιξε τα σουξέ της εποχής… Φύγαμε όλοι με ένα χαμόγελο στο πρόσωπο και υποσχεθήκαμε ότι δεν θα περιμένουμε άλλα 50 χρόνια για να τα ξαναπούμε όλοι μαζί.

Λέγαμε ότι με τους περισσότερους έχουμε περάσει 6 από τα πιο σημαντικά χρόνια της ζωής μας, τα εφηβικά. Τότε είχαμε ακόμη μια παιδική αθωότητα. Τα μαθήματά μας, οι έρωτές μας, οικογενειακά θέματα … Άλλα τα μοιραζόμασταν με τις/τους κολλητούς μας, άλλα τα κρατούσαμε μέσα μας. Άλλοι κάναμε παρέες που έχουν κρατήσει έως σήμερα, άλλοι ήταν πιο μόνοι. Κάποιοι ήταν καπετάν-φασαρίες, άλλοι στον δικό τους, απομονωμένο κόσμο. Κάποιοι περάσαμε υπέροχα και αναπολούμε εκείνες τις μέρες, άλλοι δεν θέλουν να τις θυμούνται καθόλου. Όμως, παραμένει το στοιχείο ότι μοιραστήκαμε κάποια χρόνια τον ίδιο χώρο και τις ίδιες εμπειρίες.

Μετά από 50 χρόνια και με την (σχετική) ωριμότητα του σήμερα, συνειδητοποιήσαμε πόσο λίγα ξέρουμε ο ένας για τον άλλον (εκτός από τους κολλητούς μας). Πώς περνούσε ο κάθε ένας από εμάς εκείνα τα σχολικά χρόνια; Τι την/τον απασχολούσε τότε; Πώς εξελίχθηκε η ζωή μας μετά το σχολείο; Σπουδάσαμε, «πετύχαμε», αποτύχαμε, παντρευτήκαμε, χωρίσαμε, παιδιά, εγγόνια, ταξίδια, χαρές, αρρώστιες, απώλειες. Αρκετοί ζούνε στο εξωτερικό εδώ και χρόνια, με επιτυχημένες καριέρες. Κάποιοι πήραν σύνταξη. Κάποιοι έζησαν οικονομική καταστροφή. Επτά συμμαθητές μας δεν είναι πια μαζί μας.

Έτσι, η συνάντηση αυτή της τάξης των αποφοίτων του ’72 μας έδωσε την ευκαιρία να ιδωθούμε, να θυμηθούμε, να γελάσουμε και να κάνουμε μια «επανασύνδεση» μεταξύ μας. Και τώρα, επειδή είμαστε πια «μεγάλοι», πιθανά να (επανα) δημιουργήσουμε και νέες φιλίες, ενώνοντας το νήμα εκεί που το χάσαμε.

Ευχαριστούμε πολύ τη ΓΣΑ και τον Σύλλογο των Αποφοίτων που μας παραχώρησαν τον χώρο του σχολείου και για την βοήθεια που μας παρείχαν.

Η τάξις του 1972

Δείτε τις φωτογραφίες στο iCloud…

Χορός των Αποφοίτων του 2007.

Κάτω σειρά:

Γιάννης Μακαρέζος, Αγνή Μάντικα, Ρένα Κωνσταντάκη, Νιόβη Ιορδανίδου, Παυλίνα Δηράνη-Μαούνη, Κική Χριστοφόρου, Μέλπω Τρούμπη, Βαρβάρα Πετρίδη, Σοφίκα Ελευθερουδάκη, Νινέττα Περατικού, Κώστας Πατεράκης, Ελένη Καναβαριώτου, Χάρης Ιωαννίδης, Τόλης ;

Πιο πίσω Σέργιος Κριμιτζάς, Ανδρέας Γεωργόπουλος, Τάκης Κυρίτσης, ;, ;, Παναγιώτης Ζωγράφος, Πέτρος Πετρακόπουλος, Δημήτρης Κρασόπουλος, Κ. Κοντοστάνος, Παναγιώτης Κοντογιάννης, Βασίλης Μπραβάκος, Κώστας Ρήγας.

Gert Hillbrecht

Γιάννης Δανιήλ

“Ειχα την τυχη να εχω τον κο Enzmann καθηγητη. Ειμαι της χρονιας 1971-72.

Θελω να πω αυτο που τοσα χρονια θυμαμαι και θα το θυμαμαι.

Καναμε περιγραφη εικονας. Επρεπε να διηγηθουμε με λογια, στα γερμανικα, την ιστορια που βλεπαμε στη σελιδα του βιβλιου καταγραμμενη με σκιτσα.

Σηκωσα το χερι μου και ανεφερα μια αλλη εκδοχη, που για μενα ισως ηταν πιθανη.

Θυμαμαι τον κο Enzmann να κοντοστεκεται αναμεσα στα δυο μπροστινα θρανια και να σκεφτεται πανω σε αυτο που ειπα.

Για μενα ηταν πολυ σημαντικο. Ασχοληθηκε, εδωσε χωρο και χρονο, δεν απηντησε αμεσως με ορους “σωστο”-“λαθος”, με την αυθεντια καθηγητη προς μαθητη.

Μου το εδωσε.

Χρωστω να το πω.

Τον ευχαριστω.

Το θυμαμαι.”

Η τάξη του 1972 ξανασυναντήθηκε μετά από 46 χρόνια, αλλά έδωσε και ραντεβού για το Σάββατο 30 Ιουνίου στην εκδήλωση των καθηγητών. Μία πρώτη γεύση αυτής της συνεύρεσης είναι η διπλή φωτογραφία όπου φαίνονται από αριστερά προς δεξιά:Χ.Ιωαννίδης, Σοφίκα Ελευθερουδάκη, Πέτρος Πετρακόπουλος, Λ.Σοφιανοπούλου, Γιάννης Μακαρέζος, Ν.Ιορδανίδου, Β.Γκιώνη, Δημήτρης Κρασόπουλος & Παναγιώτης Κοντογιάννης

Απεβίωσε στο Αμβούργο ο Σταύρος Δημητράκος, απόφοιτος του 1972, κι η σορός του μεταφέρθηκε για να ταφεί στη πατρική γή. Η κηδεία του έγινε στο Νεκροταφείο του Βύρωνα την Παρασκευή 20 Οκτωβρίου στις 2:00 το μεσημέρι και τον ξεπροβόδισαν η οικογένειά του, συμμαθητές και συμμαθήτριές του, απόφοιτοι και μερικοί παλαιοί καθηγητές.

Ο Σταύρος ήταν γιός του τ. Δ/ντή της ΓΣΑ Γεωργίου Δημητράκου και αδελφός της επίσης αποφοίτου Άννας Δημητράκου (80). Αποφοίτησε από τη ΓΣΑ το 1972 και στη συνέχεια σπούδασε Ιατρική στη Γερμανία, εξειδικευθείς στην Οφθαλμιατρική. Έμεινε μόνιμα στο Αμβούργο, ως πριν από μερικά χρόνια, οπότε κι επανήλθε για λίγο στην Αθήνα, επέστρεψε όμως στην αρχή του χρόνου στο Αμβούργο, όπου έμελλε να αφήσει και τη τελευταία του πνοή.

Ο Σταύρος ήταν ένα πραγματικά καλό παιδί, που στο σχολείο έφερε το «βάρος» της ιδιότητας του πατέρα του. Το αντιμετώπιζε όμως πάντα ήρεμα και ποτέ του δεν προκάλεσε. Έμεινε πάντα ένας κλειστός άνθρωπος, με πλούσια όμως συναισθήματα για την οικογένειά του, τους φίλους του και για εκείνους που ήξεραν να τον «διαβάζουν». Έτσι αθόρυβα, όπως κύλησε η ζωή του, έτσι αθόρυβα έφυγε κιόλας.

Η τάξη του (72) κι ειδικά εκείνοι που τους τίμησε με τη φιλία του και μετά το σχολείο, πενθούμε, μαζί με την Άννα και την οικογένειά της, για το χαμό του. Σταύρο μου, καλό κατευόδιο!

Η Υπατία Μπαγκούδη, απόφοιτος του 1966, αποχαιρέτησε τον Σταύρο με μία φωτογραφία που είναι μαζί με τον πατέρα του.

Ο Κώστας Πατεράκης, απόφοιτος του ’72, βρέθηκε νεκρός στις 13 Μαΐου 2015.

Ο Πέτρος Πετρακόπουλος, γενικός γραμματέας του ΔΣ και συμμαθητής του τον αποχαιρετά με ένα κείμενο:

Ο Κώστας έφυγε!!! Ο Κώστας, που πάντα γελούσε, ο Κώστας ο χωρατατζής, ο ανέμελος … λύγισε. Λύγισε κάτω από το βάρος των ημερών που ζούμε, που κανείς μας δεν ξέρει τι μας επιφυλάσσει το αύριο. Ο Κώστας, που δεν έλειψε σχεδόν ποτέ από reunion της γενιάς του 72, πάντα με τ’αστεία του, με το γέλιο του, με τη καλή του τη καρδιά. Ο Κώστας που ήμασταν μαζί όλα τα χρόνια του σχολείου, και τα 12, πρώτα στο Ζηρίδη και μετά στη ΓΣΑ, κι όλα αυτά τα χρόνια μόνο για ένα πράγμα μαλώσαμε: για το ποιος μιμείτο καλύτερα το Δημόπουλο… Κώστα μου, τώρα που θα τον συναντήσεις τον Τίμο, ρώτα τον … Αντίο Κώστα, εμείς οι συμμαθητές σου δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ!

Αλίκη Μεϊντάνη και Ντόρα Μητσοτάκη

Από το αρχείο της Καίτης Κουμαντάρου (67)

Η επιλογή να εγγραφώ στη Γερμανική Σχολή των Αθηνών ήταν μία απόφαση που σημάδεψε με το δικό της τρόπο την υπόλοιπη ζωή μου. Η αντίληψη της πειθαρχίας, της μεθοδικότητας και της οργάνωσης που κυριαρχούσε σ· ένα ολόκληρο τρόπο σκέψης και ζωής ήταν ένας από τους βασικούς λόγους που με οδήγησαν στη Γερμανική Σχολή. Μία επιλογή που αποδείχθηκε σωτήρια λίγα χρόνια αργότερα, όταν οι ειδικές πολιτικές συνθήκες, η δικτατορία, αναγκάζουν την οικογένειά μου να ακολουθήσει το σκληρό δρόμο της εξορίας, για να συναντήσει τον πατέρα μου στο Παρίσι, ο οποίος είχε ήδη φυγαδευθεί.

Στο Παρίσι, μέσα σε μια ξένη χώρα με διαφορετική κουλτούρα, αντιλήψεις και νοοτροπίες, βρίσκομαι στην εκεί Γερμανική Σχολή. Οι άγραφοι κώδικες που συνδέουν το κοινό πνεύμα λειτουργίας, εκπαίδευσης και διαπαιδαγώγησης είναι ο ισχυρός συνδετικός κρίκος με το παρελθόν μου, στα χρόνια της εφηβείας μου. Το πνεύμα λειτουργίας της Γερμανικής Σχολής των Αθηνών και η οικογένειά μου είναι για μένα εκείνα τα χρόνια το δικό μου καταφύγιο.

Από αυτήν την οπτική η Γερμανική Σχολή έχει μία ειδική σημασία στη ζωή μου. Στο εκπαιδευτικό σύστημα και στις βάσεις που έχω πάρει από τη Γερμανική Σχολή οφείλεται και η συνέχεια των σπουδών μου στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου μέχρι την ημέρα που επιστρέφω στην Ελλάδα.

Ντόρα Μπακογιάννη

Βουλευτής Ευρυτανίας

τ. Υπουργός Πολιτισμού

Όταν το 1966 ξεκίνησα το γυμνάσιο της Γερμανικής Σχολής Αθηνών στα ιστορικά κτίρια των οδών Μετσόβου και Ρεθύμνου, ποτέ δε φαντάστηκα ότι όσα αστεία και παράξενα συγκέντρωνα στα πλαίσια του μαθήματος και της τάξης θα γίνονταν κάποια μέρα αντικείμενο μιας Festschrift για τα 100 χρόνια του σχολείου μου.

Έτσι ας ξαναγυρίσουμε στο 1972, τότε που ήμασταν μαθητές στην τάξη 12. Οι τελειόφοιτοι της 12 Β!

Όλα ξεκίνησαν, όταν αποφασίσαμε να κρατήσουμε αρχείο “κοτσανών”, μια και σύντομα δε θα μπορούσαμε να τις συγκρατήσουμε από μνήμης. Απαραίτητη προϋπόθεση ήταν να βρεθεί, βέβαια, και το σωστό σημειωματάριο!.. Και φυσικά βρέθηκε! Ήταν ένα πράσινο, μικρού μεγέθους, τετράδιο της ΓΣΑ (οι πιο παλιοί θα θυμούνται τα χρώματα των τετραδίων που είχαμε για τα διάφορα μαθήματα), που συνήθως το χρησιμοποιούσαμε για Vokabelheft των Γερμανικών.

Το βιβλίο λοιπόν είχε βρεθεί. Χρειαζόταν όμως κι ένα όνομα, για να μπορούμε να το αποκαλoύμε. Ένα όνομα πρωτότυπο και εφευρετικό! Έπεσαν διάφορες ιδέες, για να καταλήξουμε τελικά στο όνομα “Κοtsanenbuch”, προς τιμήν του αγαπημένου μας Klassenbuch!

Το εξώφυλλο διακοσμήθηκε ποικιλοτρόπως. Από τριφύλλια του ΠΑΟ μέχρι το σύμβολο ειρήνης και φωτογραφίες συγκροτημάτων της εποχής. Στη συμμαθήτριά μας Αλίκη Πάνου ανατέθηκε το μέγα οφφίκιο του “κομιστή” του Kotsanenbuch και σε μένα σήμερα η επιλογή των σταχυολογημένων κομματιών που θα ακολουθήσουν.

Η πρώτη Kotsana καταχωρήθηκε στις 4.10.71 και ήταν η ακόλουθη: Johny (Δερμάτης μαθ.): Τεθλακυία γραμμή (αντί τεθλασμένη)!

Αυτή ήταν η αρχή.Η συνέχεια έμελλε να είναι λαμπρή.

11.10.71 μάθημα Γερμανικών. Hahnemann (καθηγητής Γερμανικών, Klassenlehrer) απευθυνόμενος σε μαθητή: Lesen Sie bitte vor! Κούσης (μαθητής): Auswendig? 29.10.71 Φραντζή (καθηγήτρια): Γιάννη Μακαρέζο, θα αλλάξεις θέση με το Νικήτα Παπαδόπουλο. Καρβέλας (μαθητής):Τι Μακαρέζος, τι Παπαδόπουλος, το ίδιο κάνει!

18.4.72 μάθημα-εξέταση Ιστορίας. Κούσης: Ο Υψηλάντης κράτησε… καθυστέρηση! Μυλωνάς (καθηγητής): Πολύ Διακογιάννη διαβάζεις τελευταία Κούση!

12.5.72 Ενεφανίσθη καμήλα πέριξ του σχολείου. Αιμίλιος (μαθητής): Μας πήρανε χαμπάρι ότι είμαστε τσίρκο, και μας τη φέρανε!

Παραθέτω κλείνοντας την τελευταία καταχώρηση. Έγινε στις 5.6.72 και είναι απόσπασμα από την έκθεση του συμμαθητού μας ‘Αρη Κόζη:

“Η αποφοίτησις εκ του Γυμνασίου είναι το εναρκτήριο λάκτισμα δια τον αγώνα της ζωής…”

Ελπίζω, αυτή η μικρή λόγω περιορισμένου χώρου επιλογή να είναι ικανή να σας μεταφέρει την ατμόσφαιρα της τελευταίας μας γυμνασιακής χρονιάς και μαζί και κάτι από το κλίμα των αρχών της δεκαετίας του 70!

Υ.Γ. Ελπίζω να μη μου θυμώσουν όσοι από τους καθηγητές δουν το όνομά τους δημοσιευμένο μαζί με τις κοτσάνες των μαθητών τους. Όπως επίσης να μη μου θυμώσουν και όσοι δεν το δούν…!

Και οι μεν και οι δε, έχουν έτσι κι αλλιώς την αγάπη μας.

Χαρ. Καμάρη – Παπαμητροπούλου

… Θυμάμαι τη ΓΣΑ πάρα πολύ καλά. Βρισκόταν βέβαια κάπως μακριά από το κέντρο, ήταν όμως ένα καλά εξοπλισμένο σχολείο. Κάπως περίεργη μου φαινόταν τότε η Diskrepanz στην εκπαίδευση των Ελλήνων μαθητών του ελληνικού τμήματος της ΓΣΑ. Ακόμη χάρη στην αθλητική μου δραστηριότητα γνώρισα και τις εκπαιδευτικές πρακτικές των άλλων σχολείων, τα οποία εκείνη την εποχή ήταν πολύ αυταρχικά και είχαν στρατιωτικό χαρακτήρα. Συμμετείχα μάλιστα στους πανελλήνιους μαθητικούς αγώνες στην Πελοπόννησο και θυμάμαι καλά ότι ήμουν ο μοναδικός με μακριά μαλλιά μεταξύ των Ελλήνων συμμαθητών μου. Αυτό φρόντισε ήδη για κάποια ταραχή. Παραλίγο να χρειαστεί να κόψω τα μαλλιά μου επί τόπου, για να συμμετάσχω στους μαθητικούς αγώνες …

… Την ίδια χρονιά της επιστροφής μου στη Γερμανία το 1972 αναδείχθηκα πρωταθλητής εφήβων Γερμανίας στα 800 μ. στο Μπίλεφελντ. Φάνηκαν λοιπόν τα αποτελέσματα των προπονήσεών μου στην Αθήνα. Κι έτσι πήρε η αθλητική μου εξέλιξη το δρόμο της, στα χνάρια που είχε δείξει στην Ελλάδα…

… Η Αθήνα με επηρέασε ιδιαίτερα στα νεανικά μου χρόνια, ειδικά όσον αφορά στην παγκοσμιότητα των αντιλήψεων. Οι πολλές νέες εντυπώσεις κι οι πολλές επαφές που είχα με ανθρώπους, συχνά σε ξένη γλώσσα, ήταν ιδιαίτερα εποικοδομητικές κι ακόμη και σήμερα τις αναπολώ με ευχαρίστηση. Ευκαιρίας δοθείσης πέταγα στην Αθήνα ξανά και ξανά, για να συμμετάσχω σε αγώνες, έτσι ώστε να ξαναζήσω αυτές τις παλιές αναμνήσεις. Σε τελευταία ανάλυση είχα από εκεί και την αγαπημένη ανάμνηση μιας νεαρής Ελληνίδας, που ήθελε τότε πολύ να παντρευτούμε. Διατηρήσαμε για λίγα χρόνια αλληλογραφία, ήμαστε όμως ίσως ακόμη πολύ νέοι για τέτοια σχέδια. Όμως όλες αυτές οι εντυπώσεις μου έχουν αφήσει μέχρι σήμερα μια γλυκιά νοσταλγία…

Willi Wuelbeck

Πρώτος Γερμανός παγκόσμιος πρωταθλητής στην ιστορία των αγωνισμάτων στίβου

(1983 – Ελσίνκι – 800μ.)