Στα Μαθητολόγια της Αραχώβης αλλά και τις διηγήσεις των αποφοίτων εντοπίσαμε τρία ονόματα: Αντωνάδος, Σιμάνα και Κλεμμ φον Χόενμπεργκ.

Ο Ναπολέων Αντωνάδος αναφέρεται σε ξεχωριστό άρθρο, που περιστρέφεται γύρω από την κατάθεσή του τον Μάιο του 1945.

Ο Dieter Clemm von Hohenberg αναφέρεται στις σημειώσεις του Φωκίωνα Φωτιάδη Νεγρεπόντη, ο οποίος έγραψε σε δύο σελίδες τα ονόματα των συμμαθητών του. Ο πατέρας του, Christian Clemm von Hohenberg, φίλος του ναυάρχου Βίλελμ φον Κανάρις, έφθασε στην Ελλάδα για να αναλάβει τον συντονισμό όλων των γερμανικών δικτύων. Ο πατέρας του Christian ήταν μεγαλέμπορος και βιομήχανος στην Σμύρνη και πέθανε το 1910 και ο νεαρός Christian βρέθηκε με την έκρηξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου έφεδρος αξιωματικός του γερμανικού στρατού. Ίδρυσε μία επιχείρηση στον Πειραιά ασχολούμενος με εμπορικές εργασίες.

Επισήμως ήταν στρατιωτικός ακόλουθος, αλλά στην ουσία ήταν σταθμάρχης της γερμανικής μυστικής υπηρεσίας. Ως πρόσωπο στην προπολεμική Ελλάδα άφησε καλές εντυπώσεις προβάλλοντας το ανθρώπινο πρόσωπο του εθνικοσοσιαλισμού και ανέπτυξε κινητικότητα στην κοσμική ζωή της Αθήνας, ενώ πέριξ του εκινούντο και Έλληνες φανατικοί γερμανόφιλοι.

(πηγή: “Κατασκοπεία στην κατεχόμενη Ελλάδα” του Δημοσθένη Κούκουνα)

Ο Walter Schimana (12 Μαρτίου 1898 – 12 Σεπτεμβρίου 1948) είχε τον γιό του Benno Schimana στην τάξη των Κλεμμ φον Χόενμπεργκ, Φωκίωνα Φωτιάδη Νεγρεπόντη, Ρούντι Άλτερ, Μιχάλη Μολοκότου, Βλαντιμίρ Ουσακόφ και άλλων. Μία μοτοσυκλέτα των Ες Ες έφερνε κάθε μέρα τον νεαρό Σιμάνα. Είναι γνωστή η ιστορία που αναφέρουν πολλοί συμμαθητές και σχετίζονται με τους αδελφούς Ουσακώφ:

Και τα δύο αδέλφια είχαν ταλέντο στο σχέδιο και πιο πολύ ο Μιχαήλ, ο οποίος ζωγράφισε μία πόρτα, που έγραφε Ευρώπη, την οποία επιχειρούσε να ανοίξει ο Χίτλερ και μία αρκούδα έβαζε το πόδι της σαν εμπόδιο. Η καρικατούρα αυτή ήταν η αιτία της σύλληψης του Μιχαήλ, αφού η αρκούδα συμβόλιζε την Ρωσία, η οποία αντιστεκόταν στην εξάπλωση του Ναζισμού. Ο Βλαδίμηρος συνελήφθη στις 21.12.1943. Ο Μιχαήλ και μητέρα του Ευφροσύνη συνελήφθησαν στις 2.3.1944. Ο πατέρας τους είναι άγνωστο πότε συνελήφθη.

Είναι πιθανόν λοιπόν μέσα σε μία τάξη, όπου υπήρχαν οι γιοί των Σιμάνα και Κλεμμ φον Χόενμπεργκ, κάποιος να “κάρφωσε” τα καμώματα του Μιχαήλ Ουσακώφ. (περισσότερα…)

Οι αδελφοί Ουσακώφ, Μιχαήλ και Βλαδίμηρος, γιοί του Ιβάν, φοίτησαν στην Σχολή:

ο Michail Uschakof γεννήθηκε το 1927 και πρωτοεμφανίζεται στα μαθητολόγια το 1933-34 στην Α’ Δημοτικού και παραμένει έως την Ε’ Δημοτικού τη χρονιά 1936-37.

ο Wladimir Uschakof γεννήθηκε το 1928 και πρωτοεμφανίζεται στα μαθητολόγια το 1934-35 στην Α’ Δημοτικού και παραμένει έως την Δ’ Γυμανσίου την χρονιά 1943-44, οπότε κλείνει η Σχολή.

Προφανώς επειδή ο Μιχαήλ αναφέρεται από συμμαθητές του Γυμνασίου υποθέτουμε ότι είτε έχει χαθεί το αντίστοιχο τεύχος των μαθητολογίων, είτε σκόπιμα διεγράφη.

Ο Φωκίων Φωτιάδης Νεγρεπόντης, συμμαθητής του Βλαδίμηρου, τον αναφέρει λέγοντας ότι “εξαφανίστηκε” από το σχολείο μία ημέρα με αφορμή κάποια ειρωνικά σχόλια κατά του Χίτλερ, μαρτυρία που επιβεβαιώνει και ο Γιώργος Παμπούκης, έτερος συμμαθητής των δύο προσθέτοντας ότι στην τάξη του ήταν μαθητής ο Beno Shimana (γιός του Walter Schimana, που διορίστηκε Ανώτατος Διοικητής των SS και της Αστυνομίας στην Ελλάδα στις 18.10.1943, wikipedia…).

Η τρίτη μαρτυρία προέρχεται απο τον κ. Λουκά Λυμπερόπουλο, που ζεί στην Γερμανία και είναι ερευνητής εστιάζοντας στα θύματα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και ο οποίος αναφέρει:

Ο Ιβάν Ουσακώφ, πατέρας των δύο αδελφών, ήταν Λευκορώσος, πολέμησε στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και με την λήξη του (ή λίγο αργότερα) ήρθε στην Ελλάδα, νυμφεύθηκε την Ευφροσύνη (αγνώστων λοιπών στοιχείων) και έμειναν στην Γλυφάδα, όπου γεννήθηκαν και τα δύο παιδιά το 1927 και το 1928. Να σημειωθεί, ότι, επειδή ήταν στρατιωτικός, κατά πάσα πιθανότητα διέφυγε από την Ρωσία μετά την επανάσταση εναντίον του Τσάρου που έμεινε στην ιστορία ως Ματωμένη Κυριακή ή Κόκκινη Κυριακή, στις 9 (22) Ιανουαρίου 1905.

Και τα δύο αδέλφια είχαν ταλέντο στο σχέδιο και πιό πολύ ο Μιχαήλ, ο οποίος ζωγράφισε μία πόρτα, που έγραφε Ευρώπη, την οποία επιχειρούσε να ανοίξει ο Χίτλερ και μία αρκούδα έβαζε το πόδι της σαν εμπόδιο. Η καρικατούρα αυτή ήταν η αιτία της σύλληψης του Μιχαήλ, αφού η αρκούδα συμβόλιζε την Ρωσία, η οποία αντιστεκόταν στην εξάπλωση του Ναζισμού. 

Ο Βλαδίμηρος συνελήφθη στις 21.12.1943. Ο Μιχαήλ και μητέρα του Ευφροσύνη συνελήφθησαν στις 2.3.1944. Ο πατέρας τους είναι άγνωστο πότε συνελήφθη.

Ηταν όλοι στο Χαϊδάρι. Ο πατέρας και τα παιδιά έφυγαν στις 25 Μαίου 1944 για το συγκρότημα στρατοπέδων συγκεντρώσεως του Neuengamme (Νόιενγκαμμε), το οποίο ευρίσκεται στην ευρύτερη περιοχή του Αμβούργου. Έφτασαν στις 4 Ιουνίου. Ο πατέρας και ο Βλαδίμηρος έμειναν στο στρατόπεδο και δούλευαν σαν σχεδιαστές σε ένα τεχνικό γραφείο και επέζησαν. Ο Μιχαήλ μεταφέρθηκε σε κάποιο υποστρατόπεδο. Πέθανε στο στρατόπεδο του Bergen-Belsen (Μπέργκεν-Μπέλζεν, περίπου 60 χλμ από το Αννόβερο) στις 3.5 ή στις 25.5.1945. Η μητέρα έμεινε έξι μήνες στο Χαϊδάρι.

Ο Βλαδίμηρος και ο πατέρας τους Ιβάν (Ιωάννης) σώθηκαν. Ηταν και οι τρεις στο Neuengamme. Ο Βλαδίμηρος μάλιστα, μαζί με άλλα 40 άτομα, υπέγραψε το 1958 μία επιστολή διαμαρτυρίας προς την κυβέρνηση του Αμβούργου για να μην κτισθεί φυλακή στον χώρο του πρώην στρατοπέδου, αλλά να μείνει σαν χώρος μνημείου. Επίσης στην δεκαετία του ’90 έδωσε μία συνέντευξη για τα θύματα του Neuengamme, αλλά έκτοτε αγνοείται.

Αξίζει να αναφερθεί ότι το όνομά του το έγραφε ο ίδιος με “z”: “Uzakof”.

Ο Γιώργος Παπαδάκης, απόφοιτος του ’47 έζησε όλα τα δύσκολα χρόνια του Πολέμου στην Αραχώβης. Ο Πόλεμος του ’40 τον βρίσκει 10χρονο στην 2η τάξη στην Θεσσαλονίκη και δεδομένου ότι ο πατέρας του, που ήταν αξιωματικός του Ελληνικού Στρατού, διατάχθηκε μαζί με όλους τους αξιωματικούς, να οργανώσουν την άμυνα κάτω από τον Όλυμπο, η οικογένειά του μετακομίζει στην Αθήνα και ο 10χρονος Γιώργος εγγράφεται στην Γερμανική Σχολή της οδού Αραχώβης αμέσως μόλις ξαναξεκινούν τα μαθήματα, τον Απρίλιο του 1941, όταν δηλαδή οι Γερμανοί μπαίνουν στην Αθήνα.

Ο Γιώργος, συμμαθητής του Φωκίωνα Φωτιάδη Νεγρεπόντη, του Dieter Clemm von Hohenberg, του Ρούντι Άλτερ, Μιχάλη Μολοκότου, του Βλαδίμηρου Ουσακώφ και άλλων ήταν μάρτυρας της “σκηνής”, που οδήγησε στην εξαφάνιση των αδελφών Ουσακώφ, λίγο μετά την ενέργεια του Μιχαήλ Ουσακώφ, μικρότερου αδελφού του Βλαδίμηρου, ο οποίος ζωγράφισε “μία πόρτα, που έγραφε Ευρώπη, την οποία επιχειρούσε να ανοίξει ο Χίτλερ και μία αρκούδα έβαζε το πόδι της σαν εμπόδιο” και θυμάται, ότι τον νεαρό Beno Schimana συνόδευαν κάθε πρωί στο σχολείο δύο μοτοσυκλέτες των SS, αφού ο πατέρας του, Walter Schimana, ήταν Ανώτατος Διοικητής των SS και της Αστυνομίας στην Ελλάδα.

Ξαφνικά, μία μέρα ανοίγει η πόρτα της τάξης και εμφανίζεται ο Walter Schimana, πατέρας του Benno και ζητά από την δασκάλα κα Bosinge, συντονίστρια της Hitlerjugend στην Ελλάδα, να εξετάσει τον γιό του, παρουσία του Dr. Hermann Kaspar, Αναπληρωτή Διευθυντή της Γερμανικής από το 1938. Η δασκάλα σηκώνει τον μικρό Benno, ο οποίος δεν μπορούσε να απαντήσει καμία ερώτηση και τότε ο Kaspar ζητά να εξεταστεί ο Γιώργος Παπαδάκης, αναφέροντας: “θα σηκώσω τον γιό ένος Έλληνα Συνταγματάρχη, ο οποίος είναι αιχμάλωτος στην Αλβανία”, και βεβαίως ο Γιώργος Παπαδάκης απάντησε σε όλες τις ερωτήσεις που του έγιναν.

Στα Μαθητολόγια της Αραχώβης συναντάμε δύο αδέλφια, τον Ευάγγελο και τον Δημήτρη Βουράκη του Ι. γιούς του γνωστού κοσμηματοπώλη, με έδρα την οδό Βουκουρεστίου 8. Και οι δύο ήσαν κοσμηματοπώλες.

Ο Ευάγγελος Βουράκηςγεννήθηκε το 1917 και εμφανίζεται στα Μαθητολόγια την χρονιά 1932-33 στην Β’ Γυμνασίου. Την 1η Φεβρουαρίου 1979 Ιταλοί ληστές εισβάλλουν στο κοσμηματοπωλείο και τον δολοφονούν. Ο Ευάγγελος ήταν 62 ετών

Ο Δημήτριος Βουράκης γεννήθηκε το 1919 και απεβίωσε το 1996 σε ηλικία 77 ετών. Εμφανίζεται στα Μαθητολόγια στην Α’ Γυμνασίου την χρονιά 1940-41 και παραμένει έως την Δ’ Γυμνασίου την χρονιά 1943-44, όταν πλέον η Σχολή κλείνει οριστικά και οι μαθητές μετακομίζουν σε άλλα σχολεία.

Ο πόλεμος των δαχτυλιδιών (ο τίτλος είναι δανεισμένος από ένα εκτενέστατο αφιέρωμα της εφημερίδας “ΘΕΜΑ” τον Αύγουστο 2009)

Ενας από τους μεγαλύτερους και παλαιότερους ελληνικούς οίκους κοσμημάτων βρίσκεται σε «τσιχάντ»! Το βαρύ «V» που κάποτε μονοπωλούσε τις μπιζουτιέρες της ελληνικής βασιλικής οικογένειας αλλά των σημαντικότερων αθηναϊκών τζακιών, όπως του big John (που δεν είναι άλλος από την Τζον Γουλανδρή), της οικογένειας Λιβανού, Εμπειρίκου, Λαιμού και Καρρά, έσπασε και έγινε χίλια κομμάτια.

Η ιστορία

Ο οίκος ξεκίνησε από τον Γιάννη Βουράκη που ήρθε από την Κρήτη στην Αθήνα και έμαθε την τέχνη της κοσμηματοποιίας δουλεύοντας ως «παιδί για τα θελήματα» σε γνωστά κοσμηματοπωλεία της Αθήνας. Δεινός τεχνίτης, παντρεύτηκε κόρη κοσμηματοπώλη και άνοιξε το δικό του κατάστημα στην οδό Βουκουρεστίου.

Οταν πέθανε, άφησε την επιχείρηση αλλά και ένα σημαντικό όνομα στους τέσσερις γιους του και την μια του κόρη: Στον Αντώνη, τον Χρήστο, τον Αγγελο, τον Δημήτρη και την Ολγα.

Δείτε όλο το άρθρο…

Στα μαθητολόγια της Αραχώβης συναντάμε τρία μέλη των οικογενειών Δουμπιώτη: τον Ιωάννη, την Ελισάβετ (Έλζα), (παιδιά του Αξιωματικου Νικολάου Δουμπιώτη) και την Σωτηρία του Δικηγόρου Αγαμέμνονα Δουμπιώτη.

Για τα παιδιά γνωρίζουμε ελάχιστα, όπως για παράδειγμα τα έτη φοίτησής τους στην Σχολή:

του Νικολάου:

Δουμπιώτης Ιωάννης, έτος γέννησης 1917, εγγράφεται το 1926-27 στην Γ’ Δημοτικού και παραμένει έως το  1933-34 στην Ε’ Γυμνασίου

Δουμπιώτη Ελισάβετ (Έλζα), έτος γέννησης 1920, εγγράφεται στην Γ’ Δημοτικού το 1929-30 και παραμένει έως το 1933-34 στην Δ’ Γυμνασίου

του Αγαμέμνονα:

Δουμπιώτου Σωτηρία, έτος γέννησης 1919, εγγράφεται το 1926-27 στην Α’ Δημοτικού και παραμένει έως το 1930-31 στην Ε’ Δημοτικού

Όπως αναφέρεται στην wikipedia σε ότι αφορά τον Νικόλαο Δουμπιώτη, πατέρα του Ιωάννη και της Ελισάβετ, ήταν ο Μακεδονομάχος, γνωστός ως “Καπετάν Αμύντας” και νυμφευμένος με την Μυρτώ Σουρή, κόρη του ποιητή Γεωργίου Σουρή, ενώ για τον έτερο πατέρα, τον Αγαμέμνονα δεν έχουμε στοιχεία.

Ο ποιητής, ως γνωστόν, με τη γυναίκα του Μαρία Κων/νίδου-Ροδοκανάκη απέκτησαν 5 παιδιά: Τον Κρίτωνα, την Έλλη, την Ηρώ, την Αλεξάνδρα και τη Μυρτώ. Από τα 5 παιδιά απογόνους άφησαν η Έλλη, η οποία έζησε στην Αγγλία παντρεμένη με τον Ανδρέα Μοσχονά και η Μυρτώ, η οποία έζησε στην Ελλάδα παντρεμένη με το Μακεδονομάχο Νικόλαο Δουμπιώτη, το γνωστό καπετάν «Αμύντα» από διακεκριμένη οικογένεια αγωνιστών της Χαλκιδικής. Η Μυρτώ απέκτησε 2 παιδιά, τον Ιωάννη που χάθηκε εθελοντής στον Ελληνοϊταλικό πόλεμο και την Ελισάβετ, η οποία με τον Γ. Γιαννακόπουλο απέκτησε το Νικόλαο και το Δημήτριο, δισέγγονα του ποιητή.

η αναφορά αυτή οφείλεται στην έρευνα που έκανε ο Νικόλαος Γιαννακόπουλος, δισέγγονος του ποιητή Γεωργίου Σουρή)…

Απο την wikipedia μαθαίνουμε:

Ο Νικόλαος Δουμπιώτης (Αταλάντη, 1866 – Αθήνα, 1951) ήταν Έλληνας υποστράτηγος.

Γεννήθηκε στην Αταλάντη το 1866 και καταγόταν από την οικογένεια των Δουμπιώτηδων (από τα Δουμπιά της Χαλκιδικής). Ο πατέρας του Ιωάννης Δουμπιώτης συμμετείχε με τον Τσάμη Καρατάσο στην επανάσταση του 1854 στη Μακεδονία. Το 1882 κατετάγη εθελοντής στον ελληνικό στρατό. Συμμετείχε στον ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897 ως ανθυπολοχαγός του 4ου συντάγματος. Το 1907 με το βαθμό του λοχαγού και με το ψευδώνυμο καπετάν Αμύντας πέρασε στη Μακεδονία αντικαθιστώντας το σώμα του Μακεδονομάχου καπετάν Άγρα. Η περιοχή ευθύνης του περιελάμβανε τη Βέροια, την Έδεσσα (Βοδενά) και τη Νάουσα, όπου αντιμετώπισε τις συμμορίες των Βουλγάρων κομιτατζήδων. Πήρε μέρος στους Βαλκανικούς πολέμους ως ταγματάρχης. Αποστρατεύτηκε με το βαθμό του υποστράτηγου το 1923.

Παντρεύτηκε, σε δεύτερο γάμο (η πρώτη του γυναίκα είχε αποβιώσει) την κόρη του ποιητή Γεωργίου Σουρή, Μυρτώ με την οποία απέκτησε δύο παιδιά, τον Ιωάννη και την Ελισάβετ η οποία του “χάρισε” δύο εγγόνια, τον Δημήτριο και τον Νικόλαο Γιαννακόπουλο. Πέθανε στην Αθήνα το 1951. Ο γιος του Ιωάννης σκοτώθηκε το 1940 στον Ελληνοϊταλικό πόλεμο.

Περισσότερα…

Η οικογένεια Αργυριάδη μετρά πέντε μέλη στην Γερμανική Σχολή Αθηνών. Στην Αραχώβης φοίτησαν: η Έρση Αργυριάδου, γεννημένη το 1926, ο Δώρος-Κωνσταντίνος, γεννημένος το 1927 και ο Άλκης Αργυριάδης, γεννημένος το 1930. Η Έρση αποφοίτησε το 1944 έχοντας προλάβει να ολοκληρώσει λίγο πριν κλείσει η Σχολή, ο Δώρος υποχρεώθηκε να μετακομίσει στην Σχολή Μακρή και ο Άλκης στο Πειραματικό και μετά στην Βαρβάκειο.

Στην μεταπολεμική Γερμανική η Ρέα, η μικρότερη αδελφή, αποφοίτησε το 1961 και δίδαξε αργότερα στο Μαρούσι και παντρεύτηκε τον Γιάννη Μυλωνά, αλλά και ο Άγης Lange, γιός της Έρσης, ο οποίος αποφοίτησε από το γερμανικό τμήμα το 1982.

Ο Αναστάσιος Τρύφων, Πολιτικός Μηχανικός, με δίπλωμα από το Πανεπιστήμιο Universite Libre (Faculte des Sciences Appliquees) Bruxelles το 1913, εμφανίζεται εγγεγραμμένος στα Μητρώα του Τεχνικού Επιμελητηρίου την περίοδο 1914-1918 ως ελεύθερος επαγγελματίας, εργολήπτης την περίοδο 1918-1921, ως Γενικός διευθυντής εταιρείας “Μελετών και Επιχειρήσεων” και από 1921 ως ελεύθερος επαγγελματίας (γενικές εργοληψίες). Νυμφεύθηκε την Ελισάβετ Μπαχάουερ (Bachauer) αυστριακής καταγωγής, η οποία ήταν θεία της γνωστής πιανίστριας Τζίνας Μπαχάουερ. Όριζε το επώνυμο των αγοριών της οικογένειας να είναι “Τρύφων” (ακόμη και στην γενική) και των κοριτσιών “Τρύφωνος”, ως εκ τούτου η οικογένεια αναφέρεται ως “οικογένεια Τρύφων” αντί του “Τρύφωνος”.

Έστειλε τέσσερα παιδιά στην Γερμανική Σχολή στην Αραχώβης: την Βικτωρία (γεν.1921), τον Ιωάννη (γεν.1922), τον Νίκο (γεν.1924) και τον Αλέξιο (γεν.1927), που φοίτησαν σε όλες τις τάξεις από την Α’ Δημοτικού) και αποφοίτησαν αντίστοιχα το 1939, το 1940, το 1942 και το 1943.

Στην εποχή του ήταν τόσο γνωστός, όπου για να φθάσει η αλληλογραφία του στα χέρια του αρκούσε απλώς να αναφέρεται το όνομά του δίχως την αναγραφή της διεύθυνσής του και υπήρξε ο πρώτος μηχανικός της Αθήνας με συμμετοχή στην στατική μελέτη του Εργοστασίου Φιξ, στην ανέγερση του “Ακροπόλ”, αλλά και των bungalows του Αστέρα Γλυφάδας.

Η οικογένεια Τρύφων όμως συνέχισε να τιμά την Γερμανική Σχολή. Και τα τέσσερα κορίτσια του Γιάννη: η Αικατερίνη-Ούρσουλα, η Βαρβάρα-Ζίγκριντ, η Ελισάβετ-Πούψη και η Αναστασία-Πόπηλε κάθισαν στα θρανία της Μετσόβου.

Βικτωρία Τρύφωνος (39) (1921-1991?)

Αλέξιος Τρύφων (43) (1927-1995)

Γιάννης Τρύφων (1922-2011) (40)

Νίκος Τρύφων (42) (1924-1987?)

Ο Αντώνιος Ραγκούσης (1889 – 1972) ήταν Έλληνας δικαστής που διετέλεσε δήμαρχος Αθηναίων (1950 – 1951).Γεννήθηκε στην Μάρπησσα Πάρου και ήταν γιος του Λιπράνδρου Ραγκούση. Σπούδασε νομικά και το 1929, με την ίδρυση του Συμβουλίου της Επικρατείας, διορίστηκε πάρεδρος σε αυτό. Το 1940 προήχθη σε Σύμβουλο Επικρατείας και το 1958 συνταξιοδοτήθηκε. Στις 21 Αυγούστου 1950 τοποθετήθηκε, σύμφωνα με νομοθετική ρύθμιση της εποχής, Δήμαρχος Αθηναίων προκειμένου να διενεργήσει εντός ευλόγου χρονικού διαστήματος τον δήμο σε εκλογές. Παρέμεινε σε αυτόν μέχρι τις 19 Μαΐου 1951. Κατά τη διάρκεια της θητείας του, αν και υπηρεσιακός, υπερασπίστηκε με σθένος τα συμφέροντα του δήμου.Διετέλεσε, επίσης, πρόεδρος του Θεραπευτηρίου “Ευαγγελισμός”.Απεβίωσε στην Αθήνα. Ήταν παντρεμένος και είχε δύο κόρες.

Ο Αντώνιος Ραγκούσης δεν ήταν απόφοιτος μας. Διαβάζουμε στα Μαθητολόγια της Αραχώβης ότι τα δύο κορίτσια, η Μαρία Ραγκούση του Αντωνίου (στο 6-τάξιο) και η Χαρίκλεια (στο 8-τάξιο) αναφέρονται και μάλιστα στο επάγγελμα του πατρός αναγράφεται “Σύμβουλος Επικρατείας”.

Δείτε το βιογραφικό του…

Η Χαρίκλεια Ραγκούση-Ανδρεοπούλου αναφέρεται στον Επαγγελματικό Οδηγό των Μελων του Συλλόγου μας ως ξεναγός και απόφοιτος του 1944.

Η οικογένεια Κοριζή ήταν τα χρόνια του Μεσοπολέμου πολύ γνωστη στην ελληνική κοινωνία.

Το επώνυμο συναντάται με δύο ορθογραφίες μία με “υ” και μία με “ι”, αλλά η συνηθέστερη είναι με “ι”, έτσι όπως το συναντάμε στα μαθητολόγια της Αραχώβης και στον Τύπο της εποχής. Ακόμη, με “ι” υπογράφει ο ίδιος σε επιστολή του ως Διοκητής της Εθνικής Τράπεζας, υπογράφει ως “Κοριζής”.

Πριν από τον Πόλεμο ο Αλέξανδρος Κοριζής ήταν Διοικητής της Εθνικής Τράπεζας (1939-1941), ενώ είχε διατελέσει Υπουργός Οικονομικών (1933), Κρατικής Υγιεινής και Αντιλήψεως (1936-1939) και στις 29 Ιανουαρίου του 1941, αμέσως μετά τον θάνατο του Ι. Μεταξά, και διαρκούντος του πολέμου, ο Βασιλεύς Γεώργιος Β΄ τον επέλεξε και του ανέθεσε απευθείας την πρωθυπουργία.

Ως Πρωθυπουργός ο Κοριζής είπε το δεύτερο “ΟΧΙ” όταν στις 6 Απριλίου του 1941, πιστός στην παρακαταθήκη του προκατόχου του, απέρριψε το αίτημα των Γερμανών για απομάκρυνση των βρετανικών δυνάμεων από την Ελλάδα απορρίπτοντας το τελεσίγραφο που του επέδωσε ο Γερμανός πρεσβευτής Έρμπαχ-Σένμπεροχ, μισή ώρα μετά την έναρξη της γερμανικής εισβολής κατά σαφή παράβαση της σχετικής Σύμβασης της Χάγης, όπου υπ’ αυτές τις συνθήκες ο πόλεμος χαρακτηρίζεται “αιφνίδιος”.

Στις 18 Απριλίου, δώδεκα ημέρες μετά την έναρξη της γερμανικής εισβολής, και ενώ μαίνονταν οι μάχες ο Κοριζής συμμετείχε σε συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου. Αυτού ακολούθησε κατ’ ιδίαν συνομιλία με τον βασιλέα Γεώργιο. Το τι ειπώθηκε ακριβώς σ’ αυτή τη συνομιλία δεν έγινε ποτέ γνωστό, αν και εικάζεται ότι οι δύο άνδρες μπορεί να διαφώνησαν ως προς την συνέχιση του αγώνα με ενδεχόμενη μετακίνηση της ελληνικής κυβέρνησης στην Κρήτη, ή την αγγλοκρατούμενη Κύπρο. Πάντως, ο Κοριζής εξήλθε συντετριμμένος από τη συνάντησή του με τον Βασιλέα με κατεύθυνση την οικία του στη λεωφόρο Βασιλίσσης Σοφίας.

Ο Βασιλεύς ανησυχώντας για τον Κοριζή, που πολύ πιθανόν κάτι να είχε υπονοήσει στο λόγο του, έστειλε τον διάδοχο Παύλο στην οικία του. Φθάνοντας ο Παύλος και καθ’ ον χρόνο μιλούσε στην είσοδο της πρωθυπουργικής κατοικίας με την σύζυγο του Κοριζή, ακούστηκαν δύο πυροβολισμοί από τον πρώτο όροφο. Ο Κοριζής είχε αυτοκτονήσει με δύο σφαίρες στην καρδιακή χώρα.

Ο Αλέξανδρος Κοριζής είχε δύο κόρες στην Αραχώβης, την Ελένη (Λένα, «Κυρία επί των Τιμών» της Βασίλισσας Φρειδερίκης) και την Ειρήνη (Ρένα, σύζυγος του εφοπλιστή Στρατή Ανδρεάδη). Τα άλλα δύο του παιδιά, η Αικατερίνη και ο Γεώργιος δεν ήταν στην Γερμανική Σχολή ή τουλάχιστον δεν αναφέρονται στα μαθητολόγια.

Ο αδελφός του Στέλιος Κοριζής συνελήφθη στα Δεκεμβριανά απο ΕΛΑΣίτες και εκτελέστηκε αργότερα ως αιχμάλωτος. Είχε όμως και αυτός ένα γιό, τον Χαρίτωνα και αυτός μαθητής στην Αραχώβης, ο οποίος ακολούθησε πολύ σημαντική ακαδημαϊκή καριέρα. (περισσότερα…)

Ο Μιχάλης, η Βέρα (Βαρβάρα) και η Μαρία (Μάρω) Mολoκότου γεννήθηκαν στην Κωνσταντινούπολη και ήρθαν στην Αθήνα σε μικρή ηλικία. Ο Μιχάλης γεννήθηκε το 1929, η Μάρω το 1926 και η Βέρα το 1924 και ήταν συμμαθήτρια της Ελένης Γλύκατζη Αρβελέρ, όχι όμως στην Γερμανική, αλλά στο δημοτικό σχολείο στο Παγκράτι. Οπατέρας τους, Αθανάσιος Μολοκότος, τους ίδρυσε λίγο μετά τον Πόλεμο την εταιρεία “Μαλλιά Μολκότου” στις τρεις Γέφυρες.

Ο Μηνάς Πρατικάκης δεν ήταν απόφοιτος. Η οικογένεια του είχε επιχείρηση υαλικών στα Χανιά και ήρθε στην Αθήνα, σπούδασε στην ΑΣΟΕΕ ανοίγοντας ένα αντίστοιχο κατάστημα με τίτλο “Μηνάς Πρατικάκης” στην οδό Ερμού. Το 1948 νυμφεύθηκε την Βέρα Μολοκότου και απέκτησαν δύο παιδιά: τον Παναγιώτη Πρατικάκη (απόφοιτο του 1967) και την Αγγέλα Πρατικάκη (απόφοιτο του 1969), τα οποία μετά την αποφοίτησή του σπούδασαν οικονομικά, ο δε Παναγιώτης νυμφεύθηκε την Αγάθη Αγκριθαράκη, απόφοιτο του 1977, η οποία σπούδασε στην Χαϊδελβέργη και είναι διερμηνέας. Τέλος, το κατάστημα επεξέτεινε την δραστηριότητά του και στα μαλλιά και εξελίχθηκε σε μία μεγάλη επιχείρηση του εμπορικού κέντρου των Αθηνών.

πηγή: Αγγέλα Πρατικάκη – Ο Μιχάλης, η Βέρα (Βαρβάρα) και η Μαρία με την μητέρα τους Κορίννα

ΜΑΛΛΙΑ ΜΟΛΟΚΟΤΟΥ –Περισσότερα από 80 χρόνια στην Πρωτοπορία

Όπως οι περισσότεροι σπουδαίοι ‘Ελληνες εριοβιομήχανοι και κλωστοϋφαντουργοί, έτσι και η οικογένεια Μολοκότου ήρθε στην Αθήνα από την Μικρά Ασία. Εκεί, άλλοι στα Σπάρτα, άλλοι στην Σμύρνη και άλλοι στην Πόλη, οι Ελληνες είχαν αναπτύξει όλες τις τέχνες γύρω από την παραγωγή, βαφή και ύφανση νημάτων.

πηγή: Αγγέλα Πρατικάκη – Ο Αθανάσιος Μολοκότος στο μέσον

Ο Αθανάσιος Μολοκότος ήρθε στην Αθήνα από την Κωνσταντινούπολη και πρωτοπόρησε όταν το 1930 δημιούργησε βαφείο νημάτων στο Παγκράτι.

πηγή: Αγγέλα Πρατικάκη

Τα χρόνια πέρασαν, η επιχείρηση αναπτύχθηκε, δημιουργήθηκε κατάστημα λιανικής πώλησης στο Εμπορικό Κέντρο της Αθήνας και αργότερα ιδρύθηκε εργοστάσιο παραγωγής νημάτων στις Τρεις Γέφυρες.

Στις αρχές τις δεκαετίας του ’50, η εταιρεία ήταν ήδη Α.Ε. και ιδιοκτήτρια μίας πρότυπης βιομηχανικής μονάδας, ενώ η δεύτερη γενιά της οικογένειας είχε ήδη εμπλακεί ενεργά στις δραστηριότητες της.

Εκείνη την εποχή η Εταιρεία δημιούργησε τα ιστορικά νήματα “Χρυσό προβατάκι” και “Κρόκους” που παράγονται με τις ίδιες ακριβώς προδιαγραφές ακόμη και σήμερα.

Στην δεκαετία το ’70 η εταιρεία που ήδη μεσουρανούσε στο χώρο των μαλλονημάτων, δημιούργησε δεύτερο εργοστάσιο προκείμενου να αναπτύξει την πολυετή και επιτυχημένη εξαγωγική της δραστηριότητα, κατά την διάρκεια της οποίας διέθεσε τα προϊόντα της στους γνωστότερους Ευρωπαϊκούς Οίκους χειροπλεκτικής όπως οι Penguin Γαλλίας, Rowan Βρετανίας, καθώς και οι Γερμανικοί Schachenmayer, Stahl και Hohenloher wolle. Παράλληλα συμμετείχε σε εκθέσεις στο εξωτερικό, ενώ το 1981 προχώρησε στην έκδοση του περιοδικού “Εσείς και το Πλέξιμο”.

Όμως, οι αλλαγές στον τρόπο ζωής στο τέλος του ’80 έστρεψαν τους καταναλωτές προς τα έτοιμα ενδύματα και η χειροπλεκτική πέρασε κάμψη. Έτσι στις αρχές του ’90 το σύνολο της ΜΟΛΟΚΟΤΟΣ πωλήθηκε στην Εριοβιομηχανία Μπριτάνια, ενώ λίγο αργότερα η εμπορική δραστηριότητα της εταιρεία (λιανική και χονδρική πώληση), διαχωρίστηκε και περιήλθε στην ιδιοκτησία της οικογένειας Παπαζογλου, μιας οικογένειας υφαντουργών με καταγωγή από τα Σπάρτα της Μικράς Ασίας.

Περισσότερα…

πηγή: Μάνος Στάγγεσερ-Διαμαντής

Ο Μάνος Στάγγεσερ-Διαμαντής έστειλε μια φωτογραφία από την οικία Στάγγεσερ από τα Χριστούγεννα του 1925. Τα κεριά είναι φυσικά και αναμμένα.  Στην βάση του χριστουγεννιάτικου δένδρου δεσπόζει ο αετός με την σημαία να καλύπτει όλο το τραπέζι.

Η Katharina Brandt, ερευνήτρια του DAI, σχολίασε ότι πρόκειται μάλλον για παραλλαγή της αυτοκρατορικής πολεμικής σημαίας (Reichskriegsflagge), η οποία υπήρχε από το 1903 περίπου. Έδειχνε τον πρωσικό αετό με στέμμα και στο στήθος τα αρχικά του Fridericus Rex, του Πρώσου βασιλιά Φρειδερίκου. Μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο – στη Δημοκρατία της Βαϊμάρης – η σημαία χρησιμοποιήθηκε μόνο από τους πιστούς στη Γερμανική Αυτοκρατορία (δεξιούς) και κυρίως από τους εκπατρισμένους Γερμανούς! Από το 1921 έπεσε σε αχρηστία. (περισσότερα…)

Ο Νικόλαος Νικολαΐδης ήταν ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες αρχιτέκτονες των αρχών του 20ου αιώνα γεννημένος στη Στενήμαχο της Ανατολικής Ρωμυλίας. Φοίτησε στο Ζαρίφειο Διδασκαλείο της Φιλιππούπολης μέχρι το κλείσιμο του εκπαιδευτικού αυτού ιδρύματος από τη Βουλγαρική Κυβέρνηση το 1906. Θα ολοκληρώσει τις εγκύκλιες σπουδές του στο Φυτολογικό Τμήμα της Εμπορικής Σχολής της Χάλκης στην Κωνσταντινούπολη και στη συνέχεια θα μεταβεί στο Μόναχο, όπου θα εγγραφεί στην Αρχιτεκτονική Σχολή της εκεί Technische Hochschule στις 2 Νοεμβρίου του 1910. Θα αποκτήσει το δίπλωμα του αρχιτέκτονα μηχανικού στις 5 Αυγούστου του 1916. Η καθυστέρηση απόκτησης διπλώματος οφείλεται στο γεγονός ότι ο Νικολαΐδης διέκοψε τις σπουδές του προκειμένου να καταταχθεί ως εθελοντής στον Ελληνικό Στρατό και να συμμετάσχει στους Βαλκανικούς Πολέμους. Σύζυγός του ήταν η Γερμανίδα Άννα Γκέρλιχ (Anna Görligh), την οποία γνώρισε στη διάρκεια των σπουδών του και και με την οποία απέκτησε δύο γιους, τον Γιώργο και τον Ιάκωβο, που ήταν μαθητές της Γερμανικής στα θρανία της Αραχώβης.

Ο Νικολαΐδης θα γίνει ένας από τους πρώτους μελετητές της διαμόρφωσης των πολυώροφων κτηρίων στη μεσοπολεμική Αθήνα, συμβάλλοντας αποφασιστικά στον τυπολογικό και μορφολογικό εκσυγχρονισμό της πολυκατοικίας και των κτηρίων γραφείων. Ωστόσο θα ασχοληθεί και με τον σχεδιασμό και την επίβλεψη προαστιακών μονοκατοικιών, θα κατασκευάσει την εξέδρα του γηπέδου του «Παναθηναϊκού Α.Ο».

Ο Κώστας Παπαηλιού που παρακολουθεί τους πάντες και τα πάντα είδε την παρατήρησή μας στο κείμενο του Hansen δίπλα στο όνομα του “A.Fix” και μας έστειλε πληροφορίες

Ο Α. Fix που αναφέρεται στην ενότητα του “Η πρώτη τάξη” είναι προφανώς ο Αντώνιος Φιξ (1899-1962), ιδέ: el.wikipedia.org/wikι/Αντώνιος_Φιξγιος του Κάρολου και δισέγγονος του Ιωάννη Αδάμ Φιξ, ο οποίος ήρθε στην Ελλάδα μαζί με τον Όθωνα. Για το επώνυμο Φιξ κυκλοφορεί ευρέως η άποψη, ότι το όνομα Φιξ είναι μετάλλαξη στα Ελληνικά του γερμανικού Fuchs. Αυτό μάλλον δεν ισχύει. Επί τούτου επισυνάπτω ένα απόσπασμα από το επίσης πολύ ενδιαφέρον βιβλίο “Was Griechenland den Bayern verdankt” του Herbert Speckner από τις εκδόσεις του “König-Otto-von- Griechenland-Museum”, Gemeinde Ottobrunn, 2015.

Με αφορμή τον θάνατο του 92χρονου Κάρολου Ιωάννου Φιξ στις 9 Ιουλίου του 2019 εντοπίσαμε ένα πολύ ενδιαφέρον κείμενο σε επιμέλεια Παναγιώτη Μήλα, που παρουσιάζει βήμα-βήμα την πορεία της οικογένειας Φιξ στην Ελλάδα.

Αργά το απόγευμα της Δευτέρας 8 Ιουλίου 2019 άφησε την τελευταία του πνοή στην Αθήνα ο Κάρολος Φιξ, απόγονος της γνωστής οικογενείας.

Ο Κάρολος Ιωάννου Φιξ τα τελευταία χρόνια ζούσε στην Ελβετία, στο Γκστάαντ. Πριν από λίγο καιρό ήρθε για το καλοκαίρι στην Αθήνα στο σπίτι του, ένα ρετιρέ στην οδό Ηρώδου Αττικού, δίπλα από το Μέγαρο Μαξίμου. Όμως δύο ατυχήματα στα πόδια και στο ισχίο στάθηκαν μοιραία για τον 92χρονο επιχειρηματία.

Όταν ο δεκαεπτάχρονος Βαυαρός Όθωνας, ήρθε στην Ελλάδα το 1833 ως ο πρώτος βασιλιάς της χώρας, διορισμένος από τις Μεγάλες Δυνάμεις συνοδευόταν από τρεις αντιβασιλείς για να τον αντικαθιστούν όσο ήταν ανήλικος. Μαζί του ήρθαν στην Αθήνα 4.200 στρατιώτες και περίπου 100 Βαυαροί τεχνίτες και βιοτέχνες.

Ανάμεσά τους ήταν και κάποιος Κάρολος Φιξ που πήρε άδεια από το παλάτι να πραγματοποιήσει την πρώτη παραγωγή μπίρας στη χώρα. Ο Κάρολος Φιξ και οι απόγονοί του έγραψαν μια πραγματική επιχειρηματική εποποιία στην Ελλάδα που τότε δεν γνώριζε την μπίρα.

Οι Βαυαροί όμως, ως γνήσιοι Γερμανοί την έπιναν με μανία. Το παλάτι λοιπόν και οι Βαυαροί φαντάροι και σύμβουλοι επέβαλαν τη νέα μόδα που άρχισε να διαδίδεται στα καφενεία και τα εστιατόρια της εποχής. Στην αρχή οι Έλληνες την περιφρονούσαν προτιμώντας τη ρετσίνα. Σιγά σιγά ο μιμητισμός έκανε τα θαύμα του ειδικά στην καλοκαιρινή περίοδο όπου η παγωμένη μπίρα κέρδισε τους κατοίκους της πρωτεύουσας.

Ο Κάρολος Φιξ εγκαταστάθηκε στο Νέο Ηράκλειο όπου επί Όθωνα έμεναν όλοι οι Βαυαροί, εκεί άλλωστε υπάρχει ως σήμερα και η μεγάλη βίλα της οικογένειας, εγκαταλελειμμένη.

Ο επιχειρηματίας είχε φτιάξει δύο βιοτεχνίες παραγωγής μπίρας, αλλά η μεγάλη επέκταση της ζυθοποιίας έγινε από τον γιο του Ιωάννη. Ο Γιάννης γεννήθηκε στις 3 Ιανουαρίου 1832 στο Mϋhldorf της Βαυαρίας, όπου και σπούδασε την επιστήμη της ζυθοποιίας. Σε ταξίδι του από το Μόναχο στην Ελλάδα για να δει τον πατέρα του, που ήταν μηχανικός μεταλλείων στα λιγνιτωρυχεία της Κύμης και του Λαυρίου, φτάνει στον Πειραιά, όπου και αντικρίζει μία εικόνα που τον θλίβει.

Η πρώτη εντύπωση από το επίνειο των Αθηνών ήταν πολύ φτωχή, σε σχέση με το Μόναχο: τις μεταφορές επιτελούσαν ζώα, καθώς την εποχή εκείνη τα αυτοκίνητα, ακόμα και τα ιππήλατα, ήταν άγνωστα.

Ο 18χρονος Γιάννης, από τον Πειραιά ξεκίνησε για το πατρικό του σπίτι, που βρισκόταν στα περίχωρα της Αθήνας, στην περιοχή που σήμερα αποτελεί το Νέο Ηράκλειο και που τότε λεγόταν Μαγκουφάνα.

Η μοίρα, όμως, έμελλε να τον στιγματίσει για όλη του τη ζωή. Έτσι, καθώς πλησίαζε προς τη Μαγκουφάνα, άκουσε πυροβολισμούς στο δρόμο. Στην περιοχή, κυκλοφορούσαν ανενόχλητοι ληστές. Παρατήρησε τότε ότι στο δρόμο βρισκόταν πεσμένος νεκρός ένας άντρας. Πλησιάζοντας, αναγνώρισε αμέσως τον πατέρα του.

Το σοκ ήταν τεράστιο. Μετά τον αδόκητο θάνατο του πατέρα του, παίρνει τη μεγάλη και καθοριστική απόφαση να μείνει στην Ελλάδα και να δραστηριοποιηθεί σε διάφορες επιχειρήσεις.

Ο Γιάννης Φιξ, παρά την οικονομική κατάσταση που επικρατούσε τότε στην Ελλάδα, καθώς και την κρισιμότητα της εποχής, αναλαμβάνει το ρίσκο να προχωρήσει με ένα άγνωστο προϊόν, σε μία χώρα που λίγα χρόνια μετά, το 1893, επί Χαριλάου Τρικούπη, έφτασε στη χρεοκοπία.

Δείτε όλο το άρθρο έτσι όπως δημοσιεύτηκε στο catisart…

Δείτε επίσης μερικά άρθρα σχετικά με την ιστορία των Φιξ αλλά και των Βαυαρών. Ειδικά στο πρώτο θα δείτε πληροφορίες και για την οικογένεια Pittlinger που έστειλε και αυτή τα παιδιά της στην Σχολή σε εκείνη την πρώτη τάξη.

Η “μικρή Βαυαρία” της Αττικής…

Οικογένεια Φιξ – το Α’ Νεκροταφείο…

FIX: Η άνοδος και η πτώση μιας βαυαρικής δυναστείας στην Ελλάδα…

Industrieerbe Griechenlands Fix Bier Brauerei…

Τα καπέλα μπορσαλίνο έγιναν γνωστά από τον Χάμφρευ Μπόγκαρτ στην Καζαμπλάνκα και τον Χάρισον Φορντ στον Ιντιάνα Τζόουνς, τα αγαπούσε ο Μάικλ Τζάκσον, έχουν φορεθεί από τους διασημότερους σταρ και θεωρούνται τα πιο διάσημα καπέλα στον κόσμο.

Στις αρχές του 20ου αιώνα γύρω στο 1905 ο Αλέξανδρος Ολιβιέρης (Olivieri) φέρνει τα καπέλα στην Αθήνα. Αυτός και το αδέλφια του Σπύρος και Διονύσης ξεκινούν μία επιχείρηση εισαγωγής καπέλων από την Ιταλία. Ο Αλέξανδρος θα πεθάνει το 1923, ο Σπύρος θα αποκτήσει το 1920 έναν γιό, τον Γιάννη, ο οποίος θα φύγει από την ζωή το 1991 σε ηλικία 71 ετών και ο Διονύσης θα αποκτήσει δύο παιδιά: τον Χαράλαμπο και την Μαρία.

Ο Χαράλαμπος με την σειρά του θα αποκτήσει ένα γιο, τον Διονύση και μία κόρη, την Ελένη. Αναφέρεται μάλιστα και η από κοινού συμμετοχή του με τον Γιάννη Κωστόπουλο, Πρόεδρο της Τράπεζας Καλαμών, μετέπειτα Πίστεως και αργότερα Alpha Bank, όπου διατηρούσαν ένα εμπορικό κατάστημα στην οδό Αγίου Μάρκου, στο κέντρο της Αθήνας.

Εδώ φτάνουμε στα μαθητολόγια της Γερμανικης Σχολής της Αραχώβης. Συμμαθητής του Βασίλη Μαυρίδη, μαθητή των χρόνω του Πολέμου, που αν δεν υποχρεωνόταν να εγκαταλείψει το σχολείο θα αποφοιτούσε το 1946 ήταν ο Ντένης, δηλαδή ο Διονύσης και συμμαθήτρια του Φωκίωνα Φωτιάδη-Νεγρεπόντη ήταν η Helene Olivieri, δηλαδή η Ελένη.

Ο Ντένης σήμερα (το 2020) είναι 92 ετών και επικοινωνεί συχνά με τον συμμαθητή του. Είχε συνεχίσει την επιχειρηματική δραστηριότητα  στην Ελλάδα εισάγοντας τα αρώματα Guerlain τα προϊόντα της Yardley και υφάσματα διαφόρων οίκων.

Η Ελένη παντρεύτηκε ένα πολύ γνωστό ζωγράφο, τον Δημήτρη Περδικίδη  και πέθανε το 1985, οπότε ο ζωγράφος επέστρεψε στην Αθήνα. Δείτε το βιογραφικό του Δημήτρη Περδικίδη…

Το Ίδρυμα Αικατερίνης Λασκαρίδη εγκαινίασε το 2014 μία μόνιμη έκθεση του ζωγράφου στον Πειραιά, σε ειδικά διαμορφωμένο εκθεσιακό χώρο. https://www.laskaridisfoundation.org/exhibition/dimitris-perdikidis/

Ο Βαλεντίν Κουντς ήρθε στην Ελλάδα μετά από πρόσκληση του Παλατιού με σκοπό να παράγει κορσέδες για τις ανάγκες των κυριών της Αυλής. Έστειλε τα παιδιά του στη Γερμανική Σχολή και διαβάζουμε στα Μαθητολόγια του Μεσοπολέμου:

Μαριάννε Κουντς (το 1927 εγγράφεται και αναφέρεται ότι είναι 6 ετών)

Γκρέτε (Μαργαρίτα) Κουντς (το 1927 εγγράφεται και αναφέρεται ότι είναι 9 ετών)

Ευγένιος (Eugen) Κουντς (το 1927 εγγράφεται και αναφέρεται ότι είναι 12 ετών)

Υπάρχει και ο μεγαλύτερος αδελφός των τριών αυτών παιδιών, ο Ερρίκος, τον οποίο δεν έχουμε εντοπίσει, αλλά ήταν αυτός που το 1958 κληρονόμησε την επιχείρηση (βιοτεχνία με 10-15 άτομα προσωπικό), η οποία αναφέρεται ως Ορθοπεδικό Εργαστήριο και ιδρύεται λίγα χρόνια πριν από την ίδρυση της Γερμανικής Σχολής, το 1893 στην οδό Καραγιώργη Σερβίας και αργότερα μετακομίζει στην Θησέως. Το 1969 η επιχείρηση, περνάει στα χέρια του Βαλεντίνου Ζήκου, εγγονού του ιδρυτή, αλλά από την οικογένεια της Μαργαρίτας Κουντς.

Δείτε το site…

Τα βιβλιοπωλεία Ελευθερουδάκη ξεκίνησαν με τον Κωνσταντίνο Ελευθερουδάκη, ο οποίος το 1898 συνεταιρίστηκε με τους Βαυαρούς Beck και Barth στο διεθνές βιβλιοπωλείο που διατηρούσαν οι τελευταίοι στην περιοχή του Συντάγματος και λίγα χρόνια μετά η επιχείρηση περιήλθε εξ ολοκλήρου στον ίδιο, οπότε και την μετέφερε στην Πλατεία Συντάγματος με την επωνυμία “Διεθνές Βιβλιοπωλείο Ελευθερουδάκη”, γωνία Σταδίου και Καραγεώργη Σερβίας, που εξελίχθηκε σε έναν πραγματικό ναό του βιβλίου. «Έλαμπε ολόκληρο, γινόταν ένας κόσμος πέρα από τον κόσμο», όπως έγραψε κάποτε ο Αγγελος Τερζάκης για το μεγαλύτερο βιβλιοπωλείο της Αθήνας.

Παράλληλα, ο Κωνσταντίνος Ελευθερουδάκης συνέθεσε την πρωτοποριακή για την εποχή της και όχι μόνο 24τομη ελληνική εγκυκλοπαίδεια, ενώ ο γιος του, Γιώργος Ελευθερουδάκης, ανέπτυξε τη μηχανογράφηση της εταιρείας και ιδιαίτερα το επιστημονικό και ξενόγλωσσο τμήμα της.

Το 1962 το βιβλιοπωλείο μεταφέρθηκε στην οδό Νίκης, ενώ το 1995 εγκαινιάστηκε το πολυώροφο κατάστημα στην οδό Πανεπιστημίου. Ο γιος του Κωνσταντίνου Ελευθερουδάκη, Γιώργος Ελευθερουδάκης, ανέλαβε το βιβλιοπωλείο το 1962, ωστόσο το 1968 πέθανε ξαφνικά. Τότε ανάλαβε την επιχείρηση η σύζυγός του, Βιργινία (το γένος Κωνσταντίνου και Σοφίας Γκίνη), η οποία ίδρυσε το πρώτο υποκατάστημα στον Πύργο Αθηνών.

Η Βιργινία Ελευθερουδάκη έμεινε στο “τιμόνι” έως το 1989, όταν τα ηνία ανέλαβαν πλήρως οι κόρες της, Σοφίκα και Μαρίνα, μαθήτριες της Γερμανικής Σχολής Αθηνών.

Το 1995 υπήρξε ένα έτος-σταθμός με την τολμηρή απόφαση για τη δημιουργία του πρώτου οκταώροφου βιβλιοπωλείου στην Ελλάδα, επί της οδού Πανεπιστημίου, συνολικής επιφάνειας 2.300 τ.μ., που είχε τα πάντα. «Δικαιώνοντας» έτσι το μότο πολλών δεκαετιών των πελατών πως «μόνο στον Ελευθερουδάκη θα μπορέσω να το βρω».

Οταν η χώρα μπήκε στην οικονομική κρίση η επιχείρηση, βρέθηκε αντιμέτωπη με μια πρωτόγνωρη κατάσταση, μέσα σε συνθήκες οικονομικής ασφυξίας. Με τις ζημίες να σωρεύονται και τα δανειακά ανοίγματα να αυξάνονται, έγιναν διάφορες κινήσεις εξορθολογισμού, ενώ υπήρξαν συζητήσεις με τις τράπεζες πάνω σε ένα σχέδιο εξυγίανσης.

Ωστόσο, ούτε αυτό μπόρεσε να δώσει το φιλί της ζωής σε μια εταιρεία που το 2008, όταν ξεκινούσε η «μακριά νύχτα» για την αγορά, έκανε τζίρο 24 εκατ., για να φτάσει το 2015 στις μόλις 500.000 ευρώ, με αντίστοιχο αποδεκατισμό του προσωπικού από 130 άτομα σε λιγότερους από 10 εργαζομένους. Το εγχείρημα με το αρχικό flagship store της Πανεπιστημίου κράτησε με μεγάλες δυσκολίες μέχρι το 2011, για να ακολουθήσει η αναζήτηση νέας στέγης. Ηδη σε εκείνη τη χρήση ο κύκλος εργασιών είχε μειωθεί στα 9,5 εκατ. από 14,5 εκατ. το 2010 -δηλαδή κατά 5 εκατ. σε έναν χρόνο-, με τις ζημίες να αυξάνονται (στα 3,4 εκατ.) και τις υποχρεώσεις να ξεπερνούν τα 21 εκατ. ευρώ.

Η μετακόμιση το 2013 -σε νέο χώρο και πάλι στην Πανεπιστημίου- έμελλε να είναι και η τελευταία, καθώς η κατάσταση δεν επέτρεψε τη διατήρηση ούτε αυτού του φυσικού καταστήματος. Στην πορεία, περί το 2014, επιχειρήθηκε η ένταξη στο άρθρο 106 του Πτωχευτικού Κώδικα, ενώ το 2018 έγινε προσπάθεια να βρεθεί λύση στο θέμα των χρεών μέσω του εργαλείου του εξωδικαστικού συμβιβασμού.

(πηγές: newsit.gr, efsyn.gr, ereportaz.gr)

Ο Θανάσης Απέργης, απόφοιτος του 1960, από την πρώτη δηλαδή μεταπολεμική φουρνιά αποφοίτων, μας έστειλε στοιχεία της εξαδέλφης του Γαρυφαλιάς (Λιλίκας) Καροπούλου για την συμπλήρωση του καταλόγου των προπολεμικών αποφοίτων της Αραχώβης αναφέροντας:

Η ξαδέλφη μου Γαρυφαλιά (Λιλίκα) Καροπούλου γενν. 1920, ήτανε απόφοιτη της Αραχώβης το 1938 ή 1939 (χρήζει επιβεβαίωσης).

Εκτός από Γερμανικά μίλαγε άπταιστα Γαλλικά και Αγγλικά. Μαθήτευσε στην ελληνική και γερμανική στενογραφία (Υπό κάποιον Κο Pomerengen?)

Ακολούθως εργάστηκε επί χρόνια στο Ελληνικό Τμήμα της ΑEG ως γραμματέας Δ/σης και αλληλογράφος.

Το 1956 προσλήφθηκε στην Εθνική Τράπέζα, και εργάσθηκε μέχρι την συνταξιοδότηση της στην γραμματεία διοίκησης.

Απεβίωσε το 2004

Η Λιλίκα Καροπούλου ήταν η αιτία να εγγραφώ κατόπιν εξετάσεων στα Γερμανικά το 1956 στην Γ.Σ.

Φιλιά πολλά!Θανάσης Απέργης

Με ιδιαίτερη συγκίνηση διαβάσαμε τρία μηνύματα:

– από τηνΧαρούλα Αργυριάδου-Kervegan, απόφοιτο του 1976, καθηγήτρια της Νομικής του Πανεπιστημίου Cergy Pontoise:

Είδα ότι προσπαθείτε να ανασυστήσετε τους καταλόγους αποφοίτων των γερμανικών τμημάτων και θέλω να προσθέσω μια πρώην μαθήτρια της Γερμανικής. Πρόκειται για την Ευαγγελία Αργυριάδου, (αργότερα όνομα συζύγου Χαραλάμπους). Υπήρξε μαθήτρια στο γερμανικό τμήμα από το 1940 εως το 44 στην Αραχώβης. Η οικογένεια είχε έρθει το 1938 απο την Ουγγαρία, όπου ο πατέρας της Ευαγγελίας υπηρετούσε στην Ελληνική Πρεσβεία της Βουδαπέστης. Η Ευαγγελία είχε φοιτήσει προηγουμενως στην Γερμανική Σχολή Βουδαπέστης. Πρόκειται για αδερφή του μπαμπά μου.

Εγώ φοίτησα στην Γερμανική και αποφοίτησα το 1976. Είμαι καθηγήτρια Νομικής στην Γαλλία.

ΕγκαρδίωςΧ. Αργυριάδου

ΥΓΗ Ευαγγελία ειναι εν ζωή και είναι μιά χαρά στην υγεία της!

– από τηνΝόρα Ανδρικοπούλου, απόφοιτο του 1973, αρχαιολόγο στην Βόννη:

Eίδα στο εβδομαδιαίο μήνυμα σας, πως έχετε τα μαθητολόγια της δεκαετίας 1930 ως 1940. Ο πατέρας μου Δημήτριος Ανδρικόπουλος πρέπει ερχόμενος απο την Κωνσταντινούπολη να φοίτησε στη ΓΣΑ απο το 1936 και να έκανε το Abitur του το 1939, 1940 η 1941. Μήπως υπάρχουν ανάλογα στοιχεία στα μαθητολόγια.

Με πολλούς θερμος χαιρετισμούς από την Βόννη,Νόρα Ανδρικοπούλου

– από την Αιμιλία Σταυρίδη, απόφοιτο του 1963:

Εχω ένα “λεύκωμα” της μητέρας μου (Αθανασία/ Σίσσυ Παπαχελά) (1937/38) με αφιερώσεις είτε στα Γερμανικά είτε που υπογράφουν “η συμμαθήτριά σου”, οπότε μάλλον πρόκειται για αποφοίτους της Αραχώβης. Σας αναφέρω τα ονόματα :

Αθηνά Παπαηλιού,Ντορίτα Βλαχοπούλου,Ludwig Buof,Mariette Radowich,Wanna Svoronou,Edda Saramandi

(από τα ονόματα αναγνωρίζουμε αυτό της Μαριέττας Ραδοβιτς, που είχαμε τιμήσει στους Απόφοιτους του Πολέμου και επειδή αδυνατούσε να έρθει στην Aula, είχε έλθει η κόρη της: Φωτεινή Ισιδωρίδου. Επίσης, ας αναφέρουμε πάλι ότι η Αθανασία Παπαχελά είναι θεία του δημοσιογράφου Αλέξη Παπαχελά)

Από montags σε montags, από στόμα σε στόμα, ανακαλύπτουμε την συγγένεια των σημερινών με τους παλαιούς, και σιγά τους ξαναμαζεύουμε στην αυλή της Αραχώβης.

Μελετώντας τα Μαθητολόγια της Σχολής των χρόνων μετά το 1926 είδαμε το όνομα του Ίωνα Νταϊφά, του γνωστού μετέπειτα σκηνοθέτη, σεναριογράφου, στιχουργού και κριτικού, ο οποίος γεννήθηκε το 1924 στον Βόλο, νυμφεύθηκε την Λόλα Νταϊφά και πέθανε στις 3 Ιανουαρίου 1994.

Έγραψε στίχους σε τέσσερα τραγούδια που μελοποίησαν ο Γιάννης Μαρκόπουλος και ο Σταύρος Ξαρχάκος, και ας θυμίσουμε το “Χόρεψαν τ΄ασπρα πουλιά” πιό γνωστό ίσως τραγούδι του, ερμηνευμένο από την Γιοβάννα. Δείτε τους μελοποιημένους στίχους του…

Σπούδασε κινηματογράφο στο Παρίσι (IDHEC) και φιλολογία στη Σορβόνη. Έγινε γνωστός ως σκηνοθέτης, σεναριογράφος και κριτικός του κινηματογράφου. Εργάστηκε στο ραδιόφωνο, στο θέατρο και στην τηλεόραση, ως δημοσιογράφος και σκηνοθέτης. Ειδικότερα, στον κινηματογράφο ασχολήθηκε με την κωμωδία, στην οποία απέδειξε ένα ιδιαίτερο ταλέντο. Στη φιλμογραφία του περιλαμβάνονται οι ταινίες Δολάρια και όνειρα (1956), Ο χρυσός και ο Τενεκές (1962), Ο τρίτος δρόμος (1963) και Μια βδομάδα στον Παράδεισο (1964).Νυμφεύθηκε την Λόλα Νταϊφά,η οποία είχε αναλάβει τις Δημόσιες Σχέσεις της ΠΑΕ Ολυμπιακός, του ραδιοφώνου και της τηλεόρασης του ΑΝΤ1 και αργότερα του Star Channel. Δείτε το βιογραφικό του…