Ο δημοσιογράφος Παύλος Αγιαννίδης (΄79) ανέβασε στο fb άρθρο για την Καίτη Κωνσταντίνου η οποία υπήρξε επίσης σπουδαία θεατρική ηθοποιός:

Ξέρω, ξέρω. Οι περισσότεροι θα τή μνημονεύετε ως Σωσώ στη σειρά “Εγκλήματα”. Άντε και για τις ατάκες της στην “Τούρτα της μαμάς”.

Προσωπικά, θα μνημονεύω την Καίτη Κωνσταντίνου (η οποία είχε δηλώσει πολλές φορές υπερήφανη που ήταν κωμική ηθοποιός) για τον πιο δραματικό και τον πιο απρόσμενο ρόλο της: Αιμοσταγής βασιλιάς Ριχάρδος ο Γ’ του Σαίξπηρ, στην παράσταση του Τάκη Τζαμαργιά, το 2016, στο Σύγχρονο Θέατρο. Και σε άλλους θεατρικούς ρόλους, από τις “Εσωτερικές φωνές” του Εντουάρντο Ντε Φιλίπο, από το Γιώργο Αρμένη, το 1986, στο Θέατρο Τέχνης (σε μετάφραση Άλκης Ζέη, παρακαλώ), κι εντεύθεν. (περισσότερα…)

Ο Χρήστος Μπαλόγλου και με αφορμή τα τεκταινόμενα και τίτλο “περί των πολιτικών και των τεμπών“, θυμήθηκε τον ελληνολάτρη, φιλόσοφο, ρήτορα Μάρκο Τύλλιον Κικέρωνα [Αρπίνο 3.1.106 – Φόρμα 7.12.43 π.Χ.], ο οποίος δυστυχώς αποκεφαλίσθηκε και δεν πρόλαβε να γεράση-δεδομένου ότι μας άφησε μία πραγματεία περί γήρατος [De senectute]-, αυστηρόν διαχειριστήν των οικονομικών της Κιλικίας και Κύπρου, όπου διετέλεσε έπαρχος και άφησε μνήμη αγαθή, με την μοναδική θεωρία που διετύπωσε κατωτέρω. Νομίζω, ότι μας καλύπτει όλους και όλες!

Η Θεωρία του Κικέρωνα:

Ο πτωχός, εργάζεται.

Ο πλούσιος, τον εκμεταλλεύεται.

Ο στρατιώτης, προστατεύει και τους δυό.

Ο φορολογούμενος, πληρώνει και για τους τρεις.

Ο απατεώνας, εκμεταλλεύεται και τους τέσσερεις.

Ο μεθύστακας, πίνει στην υγεία και των πέντε.

Ο τραπεζίτης, εξαπατά και τους έξι.

Ο δικηγόρος, αγορεύει ξεγελώντας και τους επτά.

Ο γιατρός, σκοτώνει και τους οκτώ.

Ο νεκροθάφτης, θάβει και τους εννέα.

Ο πολιτικός, ζει σε βάρος και των δέκα.

Επιβεβαίωση: Ο κόσμος δεν έχει αλλάξει εδώ και δυό χιλιάδες χρόνια !…

Γι’ αυτό και ο Πόπλιος Οβίδιος έγραψε: Bene qui latuit,bene vixit, δηλαδή όποιος κάνει το κορόιδο ζει ωραία! (περισσότερα…)

Πέντε είναι τα συμπεράσματα από την προχθεσινή αναμέτρηση στη Γερμανία. Δημιουργούν ελπίδες, αλλά και προβληματίζουν. Ο σχηματισμός του μεγάλου συνασπισμού (GroKo) δεν θα είναι ανέφελος και η AfD θα καραδοκεί στη γωνία. Η χώρα παραμένει διχασμένη, γεωγραφικά, δημογραφικά και κοινωνικά. Ουδείς είναι ιδιαίτερα ικανοποιημένος από την εμφάνιση του κόμματός του, αλλά η αυτοκριτική σπανίζει. Μοναδική εξαίρεση αποτελεί το κόμμα της Αριστεράς, Die Linke.

Οι δυσκολίες του GroKo

Ο σχηματισμός μιας κυβέρνησης Χριστιανοδημοκρατών (CDU) και Σοσιαλδημοκρατών (SPD) δεν θα είναι εύκολη υπόθεση, ειδικά μέσα στον χρονικό ορίζοντα που έθεσε ο νικητής των εκλογών, Φρίντριχ Μερτς, έως το Πάσχα. Στο SPD αναλαμβάνει μεν η δεξιά πτέρυγα των «ρεαλιστών» την ηγεσία (ο επικεφαλής Λαρς Κλινγκμπάιλ και o υπουργός Αμυνας Μπόρις Πιστόριους), αλλά η βάση είναι δυσαρεστημένη. Θεωρεί ότι η συμμετοχή στην εξουσία και οι συναπτοί συμβιβασμοί οδήγησαν το κόμμα στο χαμηλότερο ποσοστό στην ιστορία του. Δεν αποκλείεται μάλιστα το κόμμα να κληθεί να εγκρίνει την προγραμματική συμφωνία, κι εκεί όλα είναι ανοιχτά. Τα δύο κόμματα δεν συμφωνούν στο μεταναστευτικό, η αύξηση των αμυντικών δαπανών είναι κοινός τόπος για αμφότερα τα κόμματα, που διαφέρουν όμως στον τρόπο χρηματοδότησής τους. Στο τραπέζι βρίσκονται οι περικοπές δημοσίων δαπανών και η χαλάρωση του συνταγματικά κατοχυρωμένου φρένου χρέους που χρειάζεται πλειοψηφία δύο τρίτων στη Βουλή. Γι’ αυτόν τον λόγο, ο νικητής των εκλογών εξετάζει το ενδεχόμενο να περάσει τη μεταρρύθμιση στην τρέχουσα Βουλή και όχι στη νέα που θα προκύψει από τις προχθεσινές εκλογές. Παράλληλα, ο Μερτς φέρεται ότι υποχρέωσε τον Σολτς να μη λαμβάνει αποφάσεις στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής ή άλλες υπουργικές αποφάσεις χωρίς να τον ενημερώνει προηγουμένως.

(περισσότερα…)

Αποτελεί η σαρωτική νίκη της γερμανικής Αριστεράς ένδειξη μιας αριστερής ριζοσπαστικοποίησης των νέων ψηφοφόρων στη Γερμανία;

Στις ομοσπονδιακές εκλογές του 2021, το κόμμα της Αριστεράς στη Γερμανία (die Linke) έλαβε ποσοστό 8% στους νέους ψηφοφόρους, ενώ ώς πρόσφατα ήταν αμφίβολο αν θα ξεπερνούσε το όριο του 5% για να μπει φέτος στη Γερμανική Βουλή. Τον Ιανουάριο κινούνταν ακόμα στο 3-4% στις δημοσκοπήσεις. Μετά, στα μέσα Φεβρουαρίου, μάθαμε πως σημείωσε ρεκόρ στον αριθμό μελών του κόμματος, με 81.200 μέλη, τα περισσότερα που απέκτησε ποτέ ξεκινώντας από την ίδρυση του κόμματος το 2007. Στις εκλογές της περασμένης Κυριακής θριάμβευσε τόσο συνολικά, με το απίστευτο ποσοστό 8,8%, όσο και στους νέους (18-24), όπου φαίνεται πως είναι πρώτο κόμμα με ποσοστό 24%. Δεύτερο κόμμα στους νέους είναι η Εναλλακτική για τη Γερμανία (AfD) με 21%, ενώ τις μεγαλύτερες απώλειες σε αυτή την ηλικιακή ομάδα σημείωσαν οι Πράσινοι, οι οποίοι το 2021 είχαν 23% και την Κυριακή καταβαραθρώθηκαν στο 10%, πέφτοντας χαμηλότερα ακόμα και από τους Χριστιανοδημοκράτες (13%) και τους Σοσιαλδημοκράτες (12%), κόμματα που συνήθως προσελκύουν ψηφοφόρους μεγαλύτερων ηλικιών. (περισσότερα…)

Η πολυπληθέστερη χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης προσέρχεται σήμερα στις κάλπες για να εκλέξει νέο Κοινοβούλιο, μια διαδικασία-ορόσημο καθώς από το αποτέλεσμά της αναμένεται να κριθεί η μετέπειτα στάση της Γερμανίας σε μια σειρά από κομβικά γεωπολιτικά ζητήματα (Ρωσία, Ουκρανία, Ντόναλντ Τραμπ, ευρωπαϊκή άμυνα κ.ά), ενώ άμεσος θα είναι ο πολιτικός αντίκτυπος πανευρωπαϊκά, την ώρα που η ακροδεξιά επιχειρεί να κεφαλαιοποιήσει εκλογικά το μομέντουμ με την ώθηση των Τραμπ – Μασκ.

Μιλώντας στο Magazine ο Δρ. Ρόναλντ Μαϊνάρντους, πολιτικός αναλυτής και Κύριος Ερευνητής του ΕΛΙΑΜΕΠ, εστιάζει στον περιορισμό της μετανάστευσης που αναδείχθηκε σε κεντρικό ζήτημα κατά την προεκλογική περίοδο, επισημαίνοντας ότι η ακροδεξιά Εναλλακτική για τη Γερμανία (AfD) ότι κατόρθωσε να επωφεληθεί δημοσκοπικά αγγίζοντας ποσοστά διπλάσια σε σχέση με το 2021.

Δείτε όλο το άρθρο:

Εκλογές στη Γερμανία: Πόσο θα αντέξει το “τείχος προστασίας” απέναντι στην ακροδεξιά;

Σχεδόν 7 στους 10 Έλληνες οδηγούς περνούν με κόκκινο φανάρι, ο ένας στους δύο διπλοπαρκάρει συχνά και το 81% κάνει χρήση του κινητού τηλεφώνου στο τιμόνι!

Το Ίδρυμα VINCI Autoroutes δημοσίευσε τα αποτελέσματα της 4ης έκδοσης της έρευνας για την «Κοινή χρήση του οδικού δικτύου στην Ευρώπη» με τη συμμετοχή 12.413 Ευρωπαίων πολιτών. Η έρευνα εξετάζει συγκεκριμένα τη συμπεριφορά των Ευρωπαίων που καλούνται να αντιμετωπίσουν, στο οδικό δίκτυο, τη συνύπαρξη διαφορετικών τρόπων μετακίνησης.

Πόσο προσέχουν τους άλλους χρήστες του οδικού δικτύου οι οδηγοί αυτοκινήτων, οι οδηγοί μηχανοκίνητων δικύκλων, οι ποδηλάτες ή οι πεζοί; Σε ποιον βαθμό σέβονται τους κανόνες κοινής χρήσης του οδικού δικτύου; Επηρεάζεται η συμπεριφορά τους από τα διαφορετικά μέσα μετακίνησης που χρησιμοποιούν; Οι απαντήσεις των Ελλήνων και των υπόλοιπων Ευρωπαίων προβληματίζουν, επειδή καταδεικνύουν ένα έλλειμμα ευαισθητοποίησης όλων των χρηστών του οδικού δικτύου προς τους υπόλοιπους και άγνοια και έλλειψη σεβασμού των κανόνων του κώδικα οδικής κυκλοφορίας.

Δείτε το άρθρο του Πέτρου Πιτσίνη στο ieidiseis.gr …

Ο Παύλος Παπαδόπουλος παρουσιάζει στην εφημερίδα “Καθημερινή” δύο βίους παράλληλους: της Λούκας Κατσέλη και του Τάσου Γιαννίτση, όπου όμως ταυτόχρονα αναφέρει ότι ο Τάσος Γιαννίτσης αποχώρησε τον προηγούμενο Νοέμβριο από την διαδικασία της υποψηφιότητας για την έδρα στην Ακαδημία Αθηνών:

Αντί για σύγκλιση, η προεδρική εκλογή επισημοποιεί την απόσταση μεταξύ των κομμάτων της Κεντροαριστεράς. Μήπως είναι ενδεικτικό ότι οι δύο υποψήφιοι προέρχονται από τα αντίπαλα ρεύματα του πάλαι ποτέ μεγάλου κόμματος;

Oταν έπεσε η Πόλη στους Οθωμανούς, το 1453, οι ευγενείς του Βυζαντίου ξενιτεύτηκαν. Αλλοι πήγαν στη Βενετία και στη Γένοβα, και άλλοι κλείστηκαν στον Μυστρά, στο Άγιον Ορος και στη Μονή του Σινά. Υπήρχαν και αυτοί που έμειναν και συνεργάστηκαν με τους κατακτητές κατορθώνοντας έτσι (όσοι γλίτωσαν από τον αποκεφαλισμό) να αλώσουν την αυτοκρατορία «από μέσα». Ετσι έγινε και με το ΠΑΣΟΚ όταν έπεσε από την εξουσία το 2015. Αλλοι «ευγενείς» του κόμματος άλωσαν την Αριστερά και τη Δεξιά «από μέσα», άλλοι πήγαν εξορία στον ιδιωτικό τομέα, στα πανεπιστήμια και στις δεξαμενές σκέψης, και άλλοι αποφάσισαν να μονάσουν μέσα στο κίνημα υποστηρίζοντας τους αιώνιους πασπίτες που το κληρονόμησαν. (περισσότερα…)

Ο Χρήστος Χωμενίδης σχολίασε την περιπέτεια του Βασίλη Παπαθεοδώρου με ένα άρθρο στην εφημερίδα “Τα Νέα” στις 1.2.2025

Πρωτοφανές, δυσωδέστατο σκάνδαλο ξέσπασε στις αρχές Νοεμβρίου 2022. Συγγραφέας παιδικών βιβλίων κατανάλωνε -μάλλον και διακινούσε- παιδική πορνογραφία! Τις πρώτες ώρες οι ιστοσελίδες τον ανέφεραν ανώνυμα, κατόπιν με τα αρχικά του, πολύ γρήγορα έγραψαν το ονοματεπώνυμό του. Επρόκειτο για τον Βασίλη Παπαθεοδώρου, γνωστό και βραβευμένο, ο οποίος συμμετείχε σε εκδηλώσεις φιλαναγνωσίας, επισκεπτόταν τακτικά σχολεία για να παρουσιάζει τα βιβλία του.

Η αγία λογοτεχνική οικογένεια, το λεγόμενο «συνάφι», έφριξε. Δεν είναι λίγο, όπως και να το κάνουμε, να τρέφεις τέτοιο φίδι στον κόρφο σου.

Κατά το επόμενο διάστημα έβγαιναν στη δημοσιότητα όλο και πιο επιβαρυντικά στοιχεία. Ότι η αστυνομία τον είχε εντοπίσει πολύ καιρό νωρίτερα και τον παρακολουθούσε. Πως πιθανότατα ο εν λόγω συμμετείχε σε διεθνές κύκλωμα που δραστηριοποιείται στο λεγόμενο «σκοτεινό διαδίκτυο». «Ποιός ξέρει» ψιθύριζαν διάφοροι «αν δεν είχε περάσει και από τη θεωρία» -τη θέαση πιο σωστά- «στην πράξη!» «Εσύ τον γνώριζες;» «Ελάχιστα. Ήταν παράξενος άνθρωπος…» αναφέρονταν πλέον σε εκείνον σε χρόνο παρελθόντα. «Ενστικτωδώς με απωθούσε.» «Άκου τι ισχυρίζεται. Πως δήθεν μάζευε το απαγορευμένο υλικό για να εμπνευστεί για το επόμενό του μυθιστόρημα! Μα για ηλίθιους μάς περνάει;» «Ο πνιγμένος από τα μαλλιά του πιάνεται…»

(περισσότερα…)

Άφθονες προεκλογικές υποσχέσεις μοιράζουν οι υποψήφιοι πριν από την κάλπη της 23ης Φεβρουαρίου στη Γερμανία. Ποιο είναι όμως το ιδιαίτερο «χάρισμα» του καθενός;

Λίγες εβδομάδες απομένουν για τις κρίσιμες γερμανικές εκλογές που θα αναδείξουν τον διάδοχο του Όλαφ Σολτς στην καγκελαρία. Οι υποψήφιοι επιστρατεύουν όλα τα όπλα τους, τόσο τα φανερά (δηλαδή τις προγραμματικές θέσεις των κομμάτων), όσο και τα …μυστικά όπλα, το ιδιαίτερο χάρισμα του κάθε υποψηφίου, το «unique selling point» όπως θα λέγαμε στη γλώσσα του μάρκετινγκ.

Ο Σολτς δεν είναι Σρέντερ

«Ο Σολτς υποδύεται τον Σρέντερ» έγραφε πρόσφατα το Spiegel Online. Η αλήθεια είναι ότι ο Όλαφ Σολτς ήταν το δεξί χέρι του προηγούμενου σοσιαλδημοκράτη καγκελάριου Γκέρχαρντ Σρέντερ. Αλλά από κει και πέρα, καμία σχέση: Ο Σρέντερ διέθετε χάρισμα στην επικοινωνία, επιζητούσε την διαφωνία ακόμη και στο ίδιο του το κόμμα, έδινε «ατάκες» στους δημοσιογράφους. Πριν από τις περικοπές της «Ατζέντας 2010» είχε φροντίσει να ανακοινώσει πάγωμα μισθών για το υπουργικό συμβούλιο και οι οικονομικές στήλες έγραφαν ότι «ο καγκελάριος δεν θα πάρει ούτε ένα ευρώ παραπάνω από πέρσι». (Οι επικριτές απαντούσαν ότι «ο καγκελάριος δεν θα καπνίσει ούτε ένα πούρο Αβάνας παραπάνω από πέρσι»).

Δείτε το άρθρο του Γιάννη Παπαδημητρίου στην DW…

Απομένουν λιγότερο από τέσσερις εβδομάδες για τις εκλογές στη Γερμανία. Το μεταναστευτικό ζήτημα βρίσκεται στο επίκεντρο των εκστρατειών που μέρα με τη μέρα γίνονται πιο έντονες και τοξικές. Ένας πρωτοφανής παράγοντας στη γερμανική πολιτική είναι η απροκάλυπτη παρέμβαση από τις ΗΠΑ και η μονόπλευρη υποστήριξη του ακροδεξιού κόμματος, το οποίο υπόσχεται ριζική ρήξη με την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων. Για όλα αυτά και άλλα πολλά συζητώ με την Οντίν Λιναρδάτου στο νέο επεισόδιο του podcast του ΕΛΙΑΜΕΠ

Ο Ρόναλντ Μαϊνάρντους συζητά με την Οντίν Λιναρδάτου για τις επερχόμενες γερμανικές εκλογές, χαρτογραφεί το πολιτικό σκηνικό και επικεντρώνεται στο σχηματισμό κυβερνητικού συνασπισμού, στην άνοδο της ακροδεξιάς στη χώρα, καθώς και στην παρέμβαση Μασκ σε συγκέντρωση της AfD.

Ακούστε την συζήτηση…

O Τάσος Γιαννίτσης ήταν φιλοξενούμενος του Γιώργου Κουβαρά το βράδυ της 22ας Ιανουαρίου στην εκπομπή “Στο Κέντρο” και μίλησε:

για την τιμητική πρόταση, που του έγινε από το ΠΑΣΟΚ, στο οποίο ποτέ δεν υπήρξε κομματικό στέλεχος, αλλά τιμήθηκε με θέσεις από τον Γιώργο Γεννηματά, τον Ανδρέα Παπανδρέου και τον Κώστα Σημίτη, με τους οποίους συνδέθηκε πολιτικά ή και φιλικά,

για το ΠΑΣΟΚ, που μετά από 23 χρόνια, αναγνωρίζοντας το λάθος του 2001 σχετικά με το ασφαλιστικό, του πρότεινε την υποψηφιότητα για την Προεδρία της Δημοκρατίας, προσθέτοντας ότι ποτέ του δεν τον ενδιέφερε να κάνει πολιτική καριέρα, όμως όφειλε να ανταποκριθεί θετικά και όχι να αδιαφορήσει απέναντι στην πρόταση αυτή,

για τον Κώστα Τασούλα, που προτάθηκε από την Νέα Δημοκρατία, αλλά και τους άλλου συν-υποψηφίους του, απέφυγε τον οιονδήποτε σχολιασμό,

για την Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Κατερίνα Σακελλαροπούλου, ανέφερε ότι εξετέλεσε τα καθήκοντά της εξαιρετικά, προσθέτοντας όμως ότι με αφορμή την στάση της την ημέρα του εορτασμού της ψήφισης του νόμου για την επέκταση της δυνατότητας σύναψης γάμου και σε πρόσωπα του ίδιου φύλου, δημιουργήθηκαν τριβές, τριβές όμως που δεν έπρεπε να δημιουργηθούν αφού τον νόμο τον έφερε προς ψήφιση η Νέα Δημοκρατία και τον ψήφισαν πολλοί βουλευτές περισσότερων κομμάτων, και μάλιστα, ξεκαθάρισε ότι συμφωνεί με τον νόμο, παρακάμπτοντας το γεγονός ότι σε πολλούς, ίσως και στον ίδιο, να μην αρέσει, όμως σήμερα είμαστε υποχρεωμένοι, έτσι όπως έχει διαμορφωθεί η κοινωνία, να σεβόμαστε την άποψη όλων, δίνοντας σε όλους το δικαίωμα να έχουν την άποψή τους και δυνατότητα επιλογής χωρίς θεσμικά εμπόδια,

(περισσότερα…)

Σε ύφεση για δεύτερη χρονιά η γερμανική οικονομία, ωστόσο τα επί μέρους οικονομικά στοιχεία είναι ενθαρρυντικά. Η σύγκριση με το 2003 δεν ευσταθεί, σχολιάζει ο Γιάννης Παπαδημητρίου.

Για δεύτερη συνεχή χρονιά το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν (ΑΕΠ) στη Γερμανία εμφανίζει αρνητικό δείκτη ανάπτυξης, όπως ανακοίνωσε την Τετάρτη η Γερμανική Στατιστική Υπηρεσία. Συγκεκριμένα,το σύνολο της αξίας των τελικών αγαθών και υπηρεσιών για το 2024 συρρικνώθηκε κατά 0,2%, ενώ μείωση κατά 0,3% είχε καταγραφεί και το 2023. Και δεν μιλάμε για το ονομαστικό ΑΕΠ, αλλά για αποπληθωρισμένες τιμές.

Η τελευταία φορά που το γερμανικό ΑΕΠ είχε καταγράψει αρνητικό πρόσημο επί δύο συνεχή έτη ήταν στην περίοδο 2002-2003. Την εποχή εκείνη η σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση του Γκέρχαρντ Σρέντερ αναγκάστηκε να παρουσιάσει την «Ατζέντα 2010», επιβάλλοντας οδυνηρές μεταρρυθμίσεις και περικοπές, τις οποίες πλήρωσε στις εκλογές του 2005.

Δείτε το άρθρο του Γιάννη Παπαδημητρίου στην DW…

Ήρθε στην Αθήνα από τη Βοστώνη για το ενδέκατο «The Notch Meeting», ένα διεθνές επιστημονικό συνέδριο που διοργανώνεται από το μη κερδοσκοπικό ίδρυμα, το Fondation Santé, του οποίου είναι συνιδρυτής και πρόεδρος. Το ίδρυμα κάθε χρόνο αξιολογεί επιστήμονες, για να τους προσφέρει χρηματική βοήθεια ώστε να αναπτύξουν το ερευνητικό τους έργο στον τομέα της βιοϊατρικής.

Απαρέγκλιτος όρος; Η έρευνα να γίνεται στην Ελλάδα.

Είχαμε πολλά να πούμε, λοιπόν, με τον Σπύρο Αρταβάνη-Τσάκωνα, καθηγητή Κυτταρικής Βιολογίας στην Ιατρική Σχολή του Χάρβαρντ, επιστήμονα με θητεία σε μερικά από τα πιο φημισμένα πανεπιστήμια της Ευρώπης και των ΗΠΑ, έναν Ελληνα που δεν ξεχνά ποτέ την πατρίδα του. «Ζω τόσες δεκαετίες στο εξωτερικό –από τα δεκαοκτώ και είμαι εβδομήντα τριών ετών– αλλά η Ελλάδα δεν έχει ξεκολλήσει από το μυαλό μου. Μου λείπει. Ισως, τελικά, αυτή να είναι η μεγαλύτερη δύναμη που έχει η χώρα μας: δεν μπορούμε να την ξεχάσουμε. Δεν έχω γνωρίσει ανθρώπους άλλων εθνικοτήτων που να νιώθουν τόση νοσταλγία για τις πατρίδες τους, όσο οι Ελληνες…». (περισσότερα…)

«Εβαλε τη χώρα πάνω από τον εαυτό του»

Με μία επίκληση στον Περικλή ξεκίνησε τον επικήδειο λόγο του ο στενός συνεργάτης του πρώην πρωθυπουργού και προσωπικός του φίλος, Τάσος Γιαννίτσης.

«Η παρουσία όλου του πολιτικού φάσματος, αποδεικνύει το μέγεθος της τιμής για τον Κώστα Σημίτη. Μας έκανε υπερήφανους, μας έδωσε υπόσταση. Αφιέρωσε τη ζωή του για να πάει η Ελλάδα πολύ ψηλότερα. Και την πήγε. Κατανόησε ότι η θέση της Ελλάδας στην Ευρώπη, βασιζόταν στο να κατανοήσει το σφυγμό της εποχής και να τον μεταβιβάσει στο κόμμα του και την κοινωνία. Και το πέτυχε» τόνισε ο ίδιος.

https://www.iefimerida.gr/politiki/giannitsis-gia-simiti-ebale-ti-hora-pano-apo-ton-eayto-toy

Με αφορμή τον θάνατο του πρώην Πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη, ο Τάσος Γιαννίτσης δημοσίευσε ένα άρθρο στις 5.1.2025 στο iefimerida.gr:

Πώς αισθάνεται κανείς, όταν χάνει ένα φίλο, που τον γνωρίζει σχεδόν πενήντα χρόνια; Πώς αισθάνεται, όταν ο φίλος αυτός ήταν μια προσωπικότητα που θα τον γράψει η ιστορία; Αισθάνεται ότι έχει υποχρέωση να αναφερθεί στα πολλά και σημαντικά που αυτός έκανε, αλλά και ότι, ταυτόχρονα, είναι εξαιρετικά δύσκολο να διατυπώσει αυτό που είναι διάχυτο μέσα του.

Ο Κωνσταντίνος Σημίτης ήταν μια σπάνια προσωπικότητα που τον διάπλασαν οι πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες, η πολιτική δράση των γονέων του, η οικογένεια του, τα ταραχώδη χρόνια της δεκαετίας του 1960, η δικτατορία, οι εμπειρίες του από το πώς προχωρούσαν οι κοινωνίες στην Ευρώπη, όταν εμείς ήμασταν στο γύψο, και μετά η σταθερή προσήλωσή του στο ΠΑΣΟΚ. Αφιέρωσε τη ζωή του στο να συμβάλλει ώστε η Ελλάδα ν’ ανέβει ψηλότερα -πολύ ψηλότερα. Πολιτικά, δεν λοξοδρόμησε ούτε εκατοστό από το χώρο που είχε συνιδρύσει και τον οδήγησε σε δύο εκλογικές νίκες. Το κυριότερο: δεν έκανε τίποτα που να φέρει την Ελλάδα προς τα πίσω.  (περισσότερα…)

Αθήνα, 12 Δεκεμβρίου 2024 – Για τον ελληνοτουρκικό διάλογο και τη σχέση της Ελλάδας με τη διεθνή κοινότητα έκανε λόγο ο κ. Προκόπης Παυλόπουλος, Πρόεδρος της Δημοκρατίας (2015-2020), μιλώντας στο συνέδριο «Μεταπολίτευση 1974-2024: 50 Χρόνια Ελληνική Εξωτερική Πολιτική», που πραγματοποιήθηκε 12 και 13 Δεκεμβρίου. Τη συζήτηση συντόνισε ο κ. Άγγελος Κωβαίος, Πολιτικός Συντάκτης στο «ΒΗΜΑ».

Σε σχέση με τον ελληνοτουρκικό διάλογο, ο πρώην Πρόεδρος της Δημοκρατίας τόνισε ότι πρέπει να συζητάμε, υπερασπιζόμενοι τις θέσεις μας για να αποδεικνύουμε στη διεθνή κοινότητα ποια είναι η πραγματική Τουρκία, σημειώνοντας ότι υπάρχουν δυσκολίες στη συνεννόηση με τη γειτονική χώρα, αφού δεν θεωρεί το διεθνές δίκαιο δεσμευτικό.

Ο κ. Παυλόπουλος ανέλυσε τους τρεις στόχους της Άγκυρας: ένα είδος επικυριαρχίας στο σύνολο της Κύπρου, συγκυριαρχία στο Αιγαίο (ένα είδος διχοτόμησης με βάση τον 25ο μεσημβρινό) και δημιουργία συνθηκών αυτονόμησης στην ελληνική Θράκη (εκεί αποβλέπει η έννοια της «τουρκικής μειονότητας»). (περισσότερα…)

H«ελευθερία» είναι μια λέξη συνυφασμένη με τη ζωή της Αγκελα Μέρκελ. Από τα νεανικά της χρόνια στην ανατολική Γερμανία μέχρι την τελευταία θητεία της στην καγκελαρία, που συνέπεσε με την πρώτη περίοδο του Ντόναλντ Τραμπ, η τέως καγκελάριος κλήθηκε να προασπίσει την υπέρτατη αυτή αξία, που διατρέχει ολόκληρη την πολιτική διαδρομή της. Ο τίτλος των απομνημονευμάτων της (1954-2021), που κυκλοφορούν μεθαύριο Τρίτη στην Ελλάδα από τις εκδόσεις Μεταίχμιο, δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικός.

Το πολυαναμενόμενο βιβλίο διέρρευσε σε αγγλική μετάφραση στο παρισινό βιβλιοπωλείο Shakespeare and Company, τέσσερα εικοσιτετράωρα πριν από την επίσημη κυκλοφορία του. Από το κείμενο αυτό, η «Κ» διάβασε τα σημεία που αφορούν την ελληνική κρίση χρέους καθώς και τις επαφές της τέως καγκελαρίου με τους πρώην πρωθυπουργούς Γιώργο Παπανδρέου, Αντώνη Σαμαρά και Αλέξη Τσίπρα. Για τους δύο πρώτους η αποτίμησή της δεν είναι ιδιαίτερα θετική, ενώ είναι σαφής η καλή προσωπική της χημεία με τον Τσίπρα, στον οποίο αφιερώνει και το μεγαλύτερο μέρος των αναμνήσεών της που αναφέρονται την Ελλάδα. (περισσότερα…)

Η Πτώση του Τείχους και τα τελευταία χρόνια του κομμουνιστικού καθεστώτος έχουν εμπνεύσει μικρά αριστουργήματα στη μικρή και τη μεγάλη οθόνη. Μία ενδεικτική επιλογή.

«Good bye, Lenin» ήταν ο εξαιρετικά εύγλωττος τίτλος για την ταινία του Βόλφγκανγκ Μπέκερ που «τάραξε τα νερά» στη Γερμανία το 2003, τιμήθηκε με πολυάριθμα κινηματογραφικά βραβεία και ανέδειξε τον Ντάνιελ Μπρυλ, έναν από τους κορυφαίους Γερμανούς ηθοποιούς της γενιάς του (που έγινε γνωστός και στο ελληνικό κοινό με ταινίες όπως «Καλά Χριστούγεννα» και «Το τελεσίγραφο του Μπορν»).

Εύγλωττος ήταν και ο υπότιτλος στη γερμανική διανομή: «Η ΛΔΓ επιβιώνει σε 79 τ.μ.» Ως τραγικός, αλλά και κωμικός ήρωας προβάλλει ο νεαρός Άλεξ (Ντάνιελ Μπρυλ) ο οποίος βλέπει τη μητέρα του να πέφτει σε κώμα το φθινόπωρο του 1989. Κάποια στιγμή η μητέρα συνέρχεται, αλλά παραμένει κλινήρης και οι γιατροί απαγορεύουν κάθε ενόχληση ή συγκίνηση. Στο μεταξύ, η Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας έχει καταρρεύσει και στο Βερολίνο συντελείται κοσμογονία, αλλά ο Άλεξ θεωρεί ότι πρέπει να αποσιωπήσει αυτές τις λεπτομέρειες. Η μητέρα του, φανατική υπέρμαχος του υπαρκτού σοσιαλισμού, μάλλον δεν θα άντεχε το σοκ.

Δείτε το άρθρο του Γιάννη Παπαδημητρίου στην DW…

Ογδόντα ενιαυτοί μας χωρίζουν από την ηλιόλουστη Πέμπτη της 12ης Οκτωβρίου 1944, όταν ο στρατός κατοχής των Γερμανών κατακτητών αποχωρεί από την Αθήνα. Συμπληρώθηκαν 1.444 ημέρες τυραννίας και σκλαβιάς. Η Μεραρχία Καταδρομών 117 αποχωρεί με όλες τις προφυλάξεις, ο ανώνυμος Γερμανός στρατιώτης υποστέλλει την σβάστικα που εμόλυνε τον Ιερό Βράχο της Ακροπόλεως και ο Διοικητής της Μεραρχίας καταθέτει στεφάνι στο Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτου. Η μεραρχία διασχίζει την Ελλάδα, ανενόχλητη, και την Γιουγκοσλαβία και κοντά στο Βελιγράδι αποδεκατίζεται από τους παρτιζάνους. Ο διοικητής της, πτέραρχος Hellmuth Felmy, καταδικάσθηκε ως εγκληματίας πολέμου. Το 1951 ήταν ελεύθερος, απεβίωσε το 1965.

Για την Αθήνα και τους κατοίκους της ήταν μία ημέρα θριάμβου. Έξαλλα τα πλήθη , με τις σημαίες των συμμάχων, τις ελληνικές και τα λάβαρα διέσχιζαν τους δρόμους. Πρωτοπόρος η ηθοποιός Άννα Καλουτά, όπως την περιέγραψαν τα επίκαιρα της εποχής, αλλά και δύο επίσκοποι, στο Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτου, ο Μητροπολίτης Νεαπόλεως , Φιλίππων και Θάσου Χρυσόστομος (Χ΄σταυρου) και ο επίσκοπος Πατάρων Μελέτιος(Χρηστίδης), Μικρασιάτες αμφότεροι [Την σπάνια αυτή φωτογραφία, ντοκουμέντο, οφείλομε στον συνάδελφο Στέφανο ΤΣΕΡΠΑΝΗ, ο οποίος και την ανεκάλυψε].Ο κορυφαίος Σικελιανός βλέπει μία νέα Ελλάδα , η οποία δυστυχώς δεν έγινε :

“Τι σκίζει πιά το σάβανο / κι από τον τάφο βγαίνει / η Ελλάδα αναστημένη , / με νέο τρανό σπαθί”

[Αγγέλου ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΥ, Ελευθερία του 1944, εν Λυρικός Βίος , Γ΄, οι Φίλοι του Βιβλίου, 1947, σ. 328]. (περισσότερα…)

Ο Τάσος Γιαννίτσης, απόφοιτος του 1962, ομότιμος καθηγητής πανεπιστημίου και πρώην υπουργός, σχολιάζει με άρθρο του στην εφημερίδα “Η Καθημερινή” την  απονομή των Νόμπελ Οικονομικών:

Η απονομή του βραβείου Νομπέλ Οικονομικών στους Daron Acemoglu, James A. Robinson και Simon Johnson αποτέλεσε αναγνώριση της εξαιρετικά σημαντικής προσφοράς τους σε μια αλυσίδα κρίσιμων ερωτημάτων που για δεκαετίες απασχόλησαν την Πολιτική Οικονομία και τα Οικονομικά της Ανάπτυξης. Το έργο καθενός τους είναι, προφανώς, εκτεταμένο. Θα αναφέρω τρεις συμβολές τους που αποτελούν σταθμό:

α) Οι αποικιακές καταβολές της συγκριτικής ανάπτυξης. Μια εμπειρική διερεύνηση (Acemoglu, Simon, Johnson, 2001),

β) Γιατί αποτυγχάνουν τα έθνη. Οι καταβολές της δύναμης, της ευημερίας και της φτώχειας (Acemoglu, Robinson, 2012), και

γ) Δύναμη και Πρόοδος (Acemoglu, Johnson, 2023). (περισσότερα…)