Με την ευκαιρία του σάλου που δημιουργήθηκε από την υποτιθέμενη διακωμώδηση του Mυστικού Δείπνου κατά τη διάρκεια της τελετής έναρξης των Ολυμπιακών αγώνων, θέλω να διατυπώσω μερικές σκέψεις που αφορούν τη σχέση της χριστιανικής θρησκείας με την παρωδία, τη διακωμώδηση και, ναι, με το χλευασμό της.
Η θέση μου είναι ότι όχι μόνο δεν θίγεται ο χριστιανισμός ως θρησκεία από τη διακωμώδησή του, που μπορεί πολλές φορές να υπερβαίνει το όριο του κακού γούστου, αλλά η αμφισβήτησή του και με αυτούς τους τρόπους είναι μέρος του μηνύματός του.
Γιατί ο ίδιος ο χριστιανισμός εμφανίστηκε ως κήρυγμα ενός αιρετικού, ενός ανθρώπου που τόλμησε να αμφισβητήσει τις απολιθωμένες αντιλήψεις μιας θρησκείας, η οποία έχει και αυτή τις καταβολές της στην αμφισβήτηση και την άρνηση στην υποταγή. Γι’ αυτό και στον ιουδαϊσμό, τουλάχιστον αυτόν που διαμορφώθηκε στη διασπορά, υπάρχει μια ισχυρή παράδοση διακωμώδησης και αυτοαναφορικού χιούμορ.