Για πρώτη φορά οι απόδημοι είχαν δικαίωμα ψήφου στις εκλογές. Δύσκολα βγαίνουν συμπεράσματα για την εκλογική τους συμπεριφορά και αυτό είναι λογικό, σχολιάζει ο Γιάννης Παπαδημητρίου.

Πολλοί απόδημοι ήθελαν να ψηφίσουν, αλλά δεν μπορούσαν. Άλλοι τόσοι θα μπορούσαν να ψηφίσουν, αλλά δεν ήθελαν. Και όσοι ψήφισαν, μας οδήγησαν πολλές φορές σε αναπάντεχα αποτελέσματα και συμπεράσματα. Όπως συνέβη στη Γερμανία, για παράδειγμα, με το ΚΚΕ να παίρνει 13%. Έχει τόσο μεγάλο «ρεύμα» στη Γερμανία το ΚΚΕ; Μάλλον ναι, αν περιοριστούμε σε μία πρώτη ανάγνωση του αποτελέσματος. Μάλλον όχι, αν αναλογιστούμε ότι στη Γερμανία ζουν σχεδόν 500.000 Έλληνες, αλλά στους εκλογικούς καταλόγους γράφτηκαν το πολύ 3.000, από τους οποίους δεν προσήλθε το 1/3, με αποτέλεσμα το 13% να αντιστοιχεί τελικά σε …187 άτομα (μετά την καταμέτρηση του 75% των ψήφων μεταξύ των αποδήμων της Γερμανίας).

Για τους δημοσκόπους τα πράγματα γίνονται πιο δύσκολα. Στα παραδοσιακά μυστήρια των εκλογών, όπως οι μονοεδρικές περιφέρειες και η απρόβλεπτη (πρώην) Β’ Αθήνας, έρχεται να προστεθεί ένα ακόμη μέγα μυστήριο: Πώς ψηφίζει ο απόδημος Έλληνας; Η απάντηση είναι δύσκολη και εύκολη ταυτόχρονα. «Ο απόδημος Έλληνας» δεν υπάρχει. Ή τουλάχιστον δεν υπάρχει ως μία ενιαία μάζα ψηφοφόρων με αποκλειστικό κριτήριο τη συναισθηματική νοσταλγία.

Δείτε το άρθρο του Γιάννη Παπαδημητρίου στην Deutsche Welle…

Πριν από 9 χρόνια, το Μάιο του 2014, στα “Δημόσια και Ιδιωτικά” της Έλενας Χατζηιωάννου (’82) στον Αθήνα 98,4 η εκπομπή φιλοξένησε την Αριέττα Μουτούση και την Αμαλία Μουτούση, σπουδαίες ηθοποιούς και κόρες της αείμνηστης Νόνικας Γαληνέα, η οποία έφυγε από τη ζωή – και μίλησαν για τη ζωή την καριέρα της μητέρας τους.

Ο Αθήνα9.84, τιμώντας τη μνήμη της Νόνικας Γαληνέα, μετέδωσε την εκπομπή σε επανάληψη, το Σάββατο 3/6/2023, στις 8 το βράδυ.

Ακούστε την εκπομπή…

Τι θα μπορούσαμε να κρατήσουμε από εκείνον, τώρα που πέταξε για το ουράνιο Πάνθεον των Μεγάλων της ελληνικής Διεθνούς; Μια αναγνωρίσιμη, πρωτότυπη ελληνικότητα. Μια λόγια ροκιά, πατημένη πάνω στους ήχους και τις τεχνικές της ελληνικής παράδοσης και ρίζας. Και μια, φανερή και κρυφή, επαναστατικότητα. Αν θέλετε, μια διαρκή επανάσταση.

«Ανέμισαν μαύρα λάβαρα. Το μαχαίρι, βαφτισμένο (στο αίμα), ανέμισαν. Έλεος, έλεος». Ήταν η στιγμή της μεγάλης συνειδητότητας. Ήξερε ποιος είναι, που πάει, τι θέλει να πει, τι θέλει να καταγγείλει, τι θέλει να φωνάξει. Ο Γιάννης Μαρκόπουλος.

Και τα κρουστά και οι φωνές, ό,τι πιο αρχαϊκό και πρωτογενές, ακολουθούσαν σε εκείνο το «Ζάβαρα Κάτρα Νέμια, ίλεος, ίλεος», με το οποίο έκανε τον αγώνα του κόντρα στη δικτατορία, αλλά και σε κάθε κατάχρηση εξουσίας. Ελληνικότατος και παγκόσμιος συνάμα, σε μια στιγμή βροντερή και μαγική.

Δείτε τι ανάρτησε ο Παύλος Αγιαννίδης στο Protagon.gr…

Οι επέτειοι των Εθνών είναι όπως οι εκλεκτές σελίδες της Μουσικής. Όταν ακούωνται διαρκώς, χάνουν διαρκώς από την γοητείαν των. Η περίπτωσις της Αλώσεως , 570 έτη σήμερον, είναι κάτι το διαφορετικόν! Ιδού και η σχετική ανακοίνωσις του γεραρού, υπεραιωνοβίου Φιλολογικού Συλλόγου ΠΑΡΝΑΣΣΟΣ [1865- ]. Επετειακή και σύγχρονη! Επίκαιρη και διαυγής.

Προχθές, την 26ην Μαΐου, συνεπλήρωσε ο πολύς Henry Kissinger έναν αιώνα ζωής και ατενίζει με διαύγεια, οξύτητα πνεύματος και εργατικότητα τον δεύτερον αιώνα. Ίσως πολλοί να διαφωνήσουν, όπως ο πολύ καλός μου φίλος Μελέτης, ένεκα των ανθελληνικών θέσεων και πράξεων κατά το μαρτυρικόν 1974 του εκ Νυρεμβέργης ορμωμένου, Ιουδαίου το θρήσκευμα, εις ΗΠΑ ανατραφέντος και γαλουχηθέντος, παλαιού ποδοσφαιρόφιλου, υπουργού των Εξωτερικών. Άλλωστε η διαφωνία είναι αποδεκτή τόσον στην πλατωνική όσον και στην αριστοτέλειον παράδοσιν.

Επισημαίνω τούτα:

Πρώτον, με την διδακτορικήν του διατριβήν περί Metternich and the Wiener Congress, το 1815, μας έδειξε, ότι ο Τσάρος και η Ρωσσία είναι οι ρυθμιστές της Ευρώπης. Ανήκουν στην Ευρώπη. Αντίθετος ο Kissinger με την είσοδο της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ, μας υπενθύμισε την σημασία του Συνεδρίου της Βιέννης, μας έδειξε ότι ο πόλεμος αυτός θα φέρη την οπισθοδρόμηση στην Ευρώπη. Το βλέπομε άλλωστε.

Δεύτερον, με το έργον του Die Grossmacht Diplomatie (1960), ένα έργο που είχα τύχει να το μελετήσω στα χρόνια της Φρανκφούρτης, μας εξήγησε πώς γίνονται οι συμμαχίες . Ο “χριστιανικώτατος” βασιλεύς της Γαλλίας Φραγκίσκος συνεμάχησε με τον Σουλεϊμάν τον Μεγαλοπρεπή.

Τρίτον, κατά την διάρκεια των δηλώσεων του ονόματος του κράτους των Σκοπίων έλαβε θέση υπέρ της Ελλάδος.

Θιασώτης της προσεγγίσεως Κίνας – ΗΠΑ, -ποιός δεν θυμάται την μοναδική επίσκεψη του Νίξον στο Πεκίνο το 1972-, υπεγράμμισε σε συνέντευξή του το 1989, στο ZDF, μετά την πτώση του τείχους, πόσο επικίνδυνη μπορεί να καταστή η Γερμανία, εάν την αφήσωμε μόνη της. Τέλος, προσφάτως, εδήλωσε τους κινδύνους που ελλοχεύει η τεχνητή νοημοσύνη.

Ο Kissinger, κατά δήλωσή του, εώρτασε τα καλύτερα γενέθλια στο Παρίσι, στα 50χρονα του, προσκεκλημένος ομού μετά του Νίξον, από τον Πομπιντού. Δυστυχώς δεν κατώρθωσε να σβήση τα 50 κεράκια στο αεροδρόμιο Ορλύ που είχαν ετοιμάσει με την τούρτα οι δημοσιογράφοι. Αυτά σε συνέντευξή του στο ZDF.

Τέλος, για να δούμε πώς λειτουργούν οι δημοκρατίες, δύο σημεία χρήζουν εξάρσεως. Πρώτον, όταν επελέγη Υπουργός των Εξωτερικών , το Πανεπιστήμιον του Harvard, στο οποίον εδίδασκε , του απέστειλε εξώδικον και τον ερωτούσε, τι θα διαλέξη, το Υπουργείον ή το Πανεπιστήμιον? Δεύτερον, ως κάτοχος του βραβείου Nobel, έδωσε μία διάλεξη κάποτε και έλαβε ως αποζημίωση 10.000 δολλάρια. Τα χρήματα δεν τα εδήλωσε στην Εφορία και το επόμενο έτος, ως φοροφυγάς, επλήρωσε το πρόστιμον. Αυτά για να συγκρινώμεθα!

O Kissinger κατώρθωσε να φθάση τον αιώνα με δύο γυναίκες. Το 1974 παντρεύθηκε, σε δεύτερον γάμον, μία φοιτήτριά του, η οποία τον ανέμενε. Άντε και στα δικά μας!

Έρρωσθε πανοικεί!

Ζούμε στη χώρα που ακόμη και αριστεροί και κεντροαριστεροί πολιτικοί δεν επιτρέπεται να μιλούν προεκλογικά για αυξήσεις της φορολογίας ή των εισφορών. Τώρα, με ποιον τρόπο θα γίνει η αναδιανομή και θα επέλθει η κοινωνική δικαιοσύνη, παραμένει άλυτο μυστήριο.

Ο Γιώργος Κατρούγκαλος, ο «μαρτυριάρης» Νο 1, έκανε μια δήλωση περί αύξησης των εισφορών και υπολογισμού τους ανάλογα με το εισόδημα, που οδήγησε στην άμεση εκπαραθύρωσή του. Η αντιδημοφιλής θέση του, και δη μερικά 24ωρα προτού ανοίξουν οι κάλπες, υποχρέωσε το κόμμα του να τον θυσιάσει στον βωμό της «προσωπικής άποψης», ενώ αυτό που είπε, ακόμη κι αν δεν περιέχεται στο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, ηχεί αυτονόητο. «Είναι απόλυτα λογικό να συνδέεται με το εισόδημα η ασφαλιστική υποχρέωση και όχι με ένα αυθαίρετο ποσό της επιλογής», είπε. Πράγματι.

Η Ελένη Χρονοπούλου, υποψήφια στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του ΠΑΣΟΚ, μετεξελίχθηκε μέσα σε λίγες εβδομάδες από σύμβολο του ελληνικού #ΜeΤoo σε υπεύθυνη για όλα τα δεινά της χώρας και «μαρτυριάρα» Νο 2. Μαζί με τον συνάδελφό της Παναγιώτη Δουδωνή, έκανε λόγο για αύξηση της φορολόγησης μερισμάτων, μεγάλων επιχειρήσεων και γονικών παροχών.

Δείτε το άρθρο της Ξένιας Κουναλάκη στην εφημερίδα “Καθημερινή”…

Η προοπτική των εκλογών στη χώρα προκάλεσε συζητήσεις, πρωτοβουλίες και διαμάχες που αφορούσαν θεσμικές ρυθμίσεις για την προστασία της δημοκρατίας από τη συμμετοχή συγκεκριμένων προσώπων ή πολιτικών δυνάμεων στην εκλογική διαδικασία.

Η προοπτική των εκλογών στη χώρα προκάλεσε συζητήσεις, πρωτοβουλίες και διαμάχες που αφορούσαν θεσμικές ρυθμίσεις για την προστασία της δημοκρατίας από τη συμμετοχή συγκεκριμένων προσώπων ή πολιτικών δυνάμεων στην εκλογική διαδικασία. Οι κίνδυνοι της δημοκρατίας βρίσκονται σήμερα στο προσκήνιο όχι μόνο του εθνικού, αλλά και του διεθνούς προβληματισμού. Ομως, ο πιο σημαντικός τρόπος να προστατευτεί η δημοκρατία είναι να μη χρειάζεται προστασία, να μη φτάνει δηλαδή στην ανάγκη να αναζητά σωτηρία σε πρόσωπα ή σε ειδικές ρυθμίσεις. Η προστασία της δημοκρατίας εξαρτάται από τον σεβασμό στη λειτουργία της, στους θεσμούς της, στον χειρισμό των θεμάτων που απασχολούν τους πολίτες και, ιδιαίτερα, από τα κοινωνικά, οικονομικά, πολιτικά και άλλα αποτελέσματα που παράγει η πολιτική και οι συμπεριφορές φορέων, θεσμών, ατόμων.

Δείτε το άρθρο του Τάσου Γιαννίτση στην εφημερίδα “Καθημερινή”, δύο εβδομάδες πριν από τις εκλογές της 21ης Μαΐου…

Με ένα σχετικά πρόσφατο κείμενό του στο Athens Voice ο Πάνος Λουκάκος και με αφορμή την συμπλήρωση 25 χρόνων από τον θάνατο του Κωνσταντίνου Καραμανλή, ανατρέχει στο παρελθόν και στις συναντήσεις που είχε με τον Έλληνα πολιτικό:

Η επαγγελματική και φιλική μου σχέση με τον Έλληνα πολιτικό που έφυγε από τη ζωή πριν από 25 χρόνια, έχοντας διατρέξει μία πρωτοφανή πορεία.

Πέρασαν 25 χρόνια από την ημέρα του θανάτου του Κωνσταντίνου Καραμανλή, την 23η Απριλίου του 1998. Είχα το προνόμιο να τον συναντώ πολύ συχνά, είτε καθημερινές στο γραφείο του στο Προεδρικό Μέγαρο είτε πολύ χαλαρότερα Σαββατοκύριακα μεσημέρι για φαγητό και συζήτηση στου Λεωνίδα στη Βαρυμπόμπη, στου Ψαρόπουλου στη Γλυφάδα, στο Γκολφ της Γλυφάδας, στον Διόνυσο στην Ακρόπολη είτε στο σπίτι του στην Πολιτεία. Και ακόμη πιο χαλαρά στη Μύκονο για διακοπές το καλοκαίρι, φιλοξενούμενοι στο σπίτι του Θόδωρου Νικολαΐδη. Ήμουν στα χρόνια εκείνα πολιτικός συντάκτης και αρθρογράφος αρχικά στο Βήμα και την Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία και κατόπιν αρθρογράφος και διευθυντής στην Καθημερινή.

Δείτε όλο το άρθρο του Πάνου Λουκάκου στο Athens Voice…

Ποιος ακριβώς είναι ο λόγος για τον οποίο θα πρέπει για μερικές εβδομάδες να αλλάζουν ολόκληρο το υπουργικό συμβούλιο και ο Πρωθυπουργός, δίχως να έχουν δικαίωμα υπογραφής ή λήψης αποφάσεων, δίχως να νομοθετούν και απλώς για να διορίζεται μία ομάδα συμβούλων και μετακλητών; Μήπως είναι ένας αναχρονισμός που θα πρέπει να διορθωθεί;

Παρακολουθούμε αυτές τις ημέρες τις συνέπειες της ματαιότητας της απλής αναλογικής ή, ορθότερα, την ακύρωση της απόπειρας θεσμικής δολιοφθοράς που έγινε από τον ΣΥΡΙΖΑ και που για μία ακόμη φορά τράκαρε στην πραγματικότητα.

Δείτε το άρθρο του Άγγελου Κωβαίου στο protagon.gr…

Από την εποχή του Ανδρέα Παπανδρέου καθιερώθηκε η υπέροχη φράση «αναλαμβάνω την πολιτική ευθύνη», που στην πραγματικότητα δεν σημαίνει τίποτα. Το έκανε πρώτος ο ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ, όταν ξέσπασε το σκάνδαλο Κοσκωτά, και δημιούργησε σχολή δεκαετιών, που κρατάει μέχρι σήμερα. Πριν από λίγους μήνες «ανέλαβε την ευθύνη» για την τραγωδία στα Τέμπη ο Κώστας Καραμανλής, ο οποίος μάλιστα έκανε την έκπληξη και παραιτήθηκε από υπουργός Μεταφορών. Βέβαια, την περασμένη Κυριακή επέστρεψε δριμύτερος, επανεκλεγόμενος στις Σέρρες και μιλώντας για «χωρίς μέτρο προσωπικές επιθέσεις».

Είδε κι απόειδε ο Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος έχει ούτως ή άλλως αποστηθίσει το παπανδρεϊκό λεξικό και διατηρεί καλές σχέσεις με το καραμανλικό σκέλος της Ν.Δ., και βγήκε από το Προεδρικό Μέγαρο διακηρύσσοντας ότι αναλαμβάνει και αυτός με τη σειρά του την πολιτική ευθύνη της ήττας του ΣΥΡΙΖΑ: «Αναλαμβάνω ακέραια την ευθύνη για το αποτέλεσμα. Αλλά στο δικό μου ηθικό λεξιλόγιο, αναλαμβάνω την ευθύνη σημαίνει στέκομαι και δίνω τη μάχη». Μάλιστα.

Δείτε το άρθρο της Ξένιας Κουναλάκη στην εφημερίδα “Καθημερινή”…

Η σύνθεση της Βουλής της 21ης Μαΐου θα είναι σε συντριπτικό ποσοστό η ίδια με αυτήν των επόμενων εκλογών, στις οποίες προεξοφλείται ότι οδηγούμαστε. Υπό αυτό το πρίσμα την ερχόμενη Κυριακή θα εκτυλιχθούν ορισμένα τοπικά, εσωκομματικά θρίλερ.

Τελειώνουν τα ψέματα σε λίγες ώρες. Τα δημοσκοπικά ποσοστά θα γίνουν πλέον εκλογικά, επίσημα και αδιαμφισβήτητα και κάθε θεωρητική πολιτική συζήτηση θα μετατραπεί σε πραγματική, βάσει στοιχείων και αριθμών. Οσο όμως θα είναι υπό εξέταση το ζήτημα της κυβερνησιμότητας και αναλόγως τού πώς θα εξελιχθεί η διαδικασία των διερευνητικών εντολών, μία παράμετρος καθοριστική θα έχει προκύψει: η σύνθεση της νέας Βουλής.

Δείτε το άρθρο του Άγγελου Κωβαίου στο protagon.gr…

Έτσι δεν έγινε ποτέ στρατευμένος καλλιτέχνης, έτσι διατήρησε πάντα την προσωπική ανεξαρτησία του, την ελευθερία της γνώμης, του λόγου και της τέχνης του.

Η επίθεση στον Διονύση Σαββόπουλο και η στοχοποίησή του, μετά τη δήλωσή του ότι ελπίζει σε αυτοδυναμία της Νέας Δημοκρατίας

Η Ακρίτα θα του επέστρεφε έναν δίσκο που της είχε χαρίσει αν δεν τον είχε χάσει. Ο Μπίστης τον κατηγόρησε ότι αναπέμπει ωδές στο κατεστημένο και ότι έχει πρόβλημα με τα νιάτα του. Ο Πολάκης τον αποκάλεσε λίγο, διεφθαρμένο, επαρχιώτη, εγωπαθή, χαλασμένο και θεραπαινίδα του Μητσοτακέικου. Τα ίδια και χειρότερα ανέβασαν στο διαδίκτυο κομματικοί εγκάθετοι και διάφοροι φανατισμένοι ακόλουθοι στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ.

Δείτε το άρθρο του Πάνου Λουκάκου στην Athens Voice…

Με δεδομένον, ότι την προσεχή Κυριακή του Τυφλού λαμβάνουν χώρα εκλογές , ας μην ξεχνούμε οτι εορτάζομε τους ισαποστόλους Κων/νο και Ελένη. Βέβαια, όπως μας διηγείται και ο ιστορικός της Εκκλησίας μας Ευσέβιος, επίσκοπος Καισαρείας της Παλαιστίνης, ο Κων/νος δεν ωμιλούσε την ελληνική και φυσικά πρό του θανάτου του, επί της κλίνης, με ραντισμό, εβαπτίσθη χριστιανός. Στην Α΄Οικουμενική Σύνοδο είχε διερμηνέα για να καταλαβαίνη τους Πατέρες.

Ας προσέξουν οι εκλεγεθησόμενοι ηγέτες της επόμενης Κυριακής, εάν θα μιμηθούν τον Μ. Κων/νο.

Ένα είναι σίγουρο: Το απόσπασμα των Πράξεων (των) Αποστόλων [α’ 1-19]που θα αναγνωσθή: Δύο σημεία χρήζουν προσοχής. Πρώτον, η ανάδειξη από την ορφανή και κολοβωμένη ομάδα των Μαθητών, του Πέτρου ως ΗΓΕΤΟΥ και όχι ως manager, και δεύτερον, το τραγικόν τέλος, η αυτοχειρία του ευρυμαθούς και λογιστικώς κατηρτισμένου, φοροτεχνικού Ιούδα. Ας προσέξουν οι μέλλοντες υπουργοί Οικονομικών.

Τελος, ας μην ξεχνούμε εξήντα έτη πίσω. Την 22αν Μαΐου 1963 πέφτει νεκρός στην Θεσσαλονίκη ο Γρηγόρης Λαμπράκης. Ας μην ξεχνούμε την φράση του Κων/νου Καραμανλή, που πέρασε στην ιστορία: “Μα τέλος πάντων, ποιός κυβερνά αυτόν τόν τόπον?”.

Στο εκλογικό τμήμα που ψηφίζω, ακολουθούμε τα σφαιρίδια. Είμεθα ρομαντικοί.

Ο Θεός να μας συγχωρήση για τα λάθη μας και να μας ελεήση να μην έχωμε νέα μνημόνια! Δυστυχώς, ο Πανάγαθος και Ελεήμων δεν μπορεί να μας συμβουλεύση τι θα πρέπει να πράξωμε? Ποίος θα πληρώση τελικώς τα ακριβοπληρωμένα γαλλικά μαχητικά, που με τόση έπαρση μας έδειξαν στην Τανάγρα? Ήταν και μεταχειρισμένα!

Μετά θερμών αναστασίμων, προσρήσεων και ευχών, αγάπης εν Χριστώ και εκτιμήσεως και σεβασμού πρός όλους και όλες,

Έρρωσθε πανοικεί!

Παρατηρώ ότι λίγες ημέρες πριν από τις εκλογές πολλοί γνωστοί μου ψάχνουν ακόμη τι θα ψηφίσουν. Τα κριτήρια είναι στις περισσότερες περιπτώσεις «να μη βγει ο ΣΥΡΙΖΑ και κινδυνεύσει εκ νέου η χώρα», «να πληγεί η αλαζονεία του κυβερνητικού κόμματος και του πρωθυπουργού», ενώ πολλοί με ρωτούν αν έχω υπόψη μου «κάποια γυναίκα με κοινωνικές ευαισθησίες στο ψηφοδέλτιο της Ν.Δ. στον Βόρειο Τομέα». Και δεκάδες μού έχουν εκμυστηρευθεί ότι σκέφτονταν σοβαρά να ψηφίσουν «Πράσινο και μωβ» προτού αποκλειστεί.

Η αλήθεια είναι ότι η παρατεταμένη απουσία ενός οικολογικού κόμματος από το πολιτική σκηνικό στην Ελλάδα είναι εντυπωσιακή. Η κλιματική αλλαγή είναι ένα θέμα που κινητοποίησε εκατομμύρια νέους σε όλο τον κόσμο τα τελευταία χρόνια. Και στη χώρα μας άρχισαν να πραγματοποιούνται μαζικές συγκεντρώσεις στο πλαίσιο της διεθνούς πρωτοβουλίας «Παρασκευές για το μέλλον».

Δείτε το άρθρο της Ξένιας Κουναλάκη στην εφημερίδα “Καθημερινή”…

Δελφοί, 03 Μαϊου 2023 – Στο πλαίσιο του 8ου Οικονομικού Φόρουμ των Δελφών που έλαβε χώρα την προηγούμενη εβδομάδα υπό την αιγίδα της Προέδρου της Δημοκρατίας, κας. Κατερίνας Σακελλαροπούλου πραγματοποιήθηκε συζήτηση με θέμα τις ευρύτερες γεωστρατηγικές επιπτώσεις που προκαλεί ο πόλεμος στην Ουκρανία.

Ο Ronald Meinardus, Mediterranean Program Coordinator στο ΕΛΙΑΜΕΠ, ανέφερε ότι ζούμε το τέλος μιας εποχής και την γέννηση μιας καινούριας. Ξέρουμε πού είμαστε αλλά δεν ξέρουμε που πάμε, ενώ τα πιο ακανθώδη παγκόσμια ζητήματα είναι πλέον η κλιματική αλλαγή και η μετανάστευση.

Η Ελλάδα θεωρείται πλέον νικητής για τη στάση που έχει κρατήσει απέναντι στον πόλεμο της Ουκρανίας ενώ μετατρέπεται σταδιακά σε ισχυρό ενεργειακό κόμβο της ανατολικής Μεσογείου.

Παίρνοντας το λόγο ο Θάνος Ντόκος, Σύμβουλος του Πρωθυπουργού σε θέματα ασφαλείας, τόνισε ότι η θέση της Ελλάδας έχει αναβαθμιστεί γεωστρατηγικά εξαιτίας του πολέμου στην Ουκρανία. Την ίδια στιγμή, η ευρωπαϊκή άμυνα έχει αλλάξει προτεραιότητες για αυτό και πρέπει να βρούμε τρόπους να βάλουμε ενέργεια και χρήματα με στόχο την παραγωγική αξιοποίηση τους. Ο κ. Ντόκος ανέφερε ότι «το ρολόι της Αποκάλυψης» βρίσκεται πιο κοντά από ποτέ στα μεσάνυχτα, όχι μόνο εξαιτίας της Ουκρανίας αλλά και πολλαπλών άλλων προκλήσεων.

Υπογράμμισε, ωστόσο, ότι η Ευρώπη πρέπει να κάνει περισσότερα ώστε να μπορεί να συντονίζεται σε καταστάσεις έκτακτης ανάγκης. Στην περίπτωση του Σουδάν και της απομάκρυνσης των πολιτών δεν λειτούργησε συντονισμένα με αποτέλεσμα κάθε χώρα να παραλαμβάνει τους δικούς τους πολίτες. Είπε επίσης ότι η γεωστρατηγική σημασία της χώρας μας αναβαθμίστηκε και εξαιτίας της στάσης της Τουρκίας που εξακολουθεί να είναι περίπλοκη ενώ σε αυτήν την περιοχή δεν θα έπρεπε να υπάρχει χώρος ούτε για ανταγωνιστές ούτε για εχθρούς.

Η Anna Wieslander, Διευθύντρια του Atlantic Council για τη Βόρεια Ευρώπη, τόνισε ότι είναι πολύ σημαντικό να δημιουργηθεί ένας δυνατός πόλος από το Βορρά μέχρι το Νότο καθώς η Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ αποτελούν έναν τέτοιο πυλώνα ανθεκτικότητας. Η κα. Wieslander επισήμανε πάντως, ότι αν δεν εγκριθεί και η Σουηδία στους κόλπους του ΝΑΤΟ αυτό θα το αποδυναμώσει.

Ο Jonathan Cohen, Πρέσβης του Atlantic Council, υπογράμμισε ότι οι συνεχείς απειλές της Ρωσίας θα την κάνουν έναν αναξιόπιστο εταίρο για μία ολόκληρη γενιά. Παράλληλα τόνισε, ότι η θέση της Ελλάδας και τη Κύπρου έχουν πολύ σημαντική γεωστρατηγική σημασία, στη Μεσόγειο, για τις ΗΠΑ, ως χώρες που μπορούν να εγγυηθούν την ασφάλεια σε μια περίοδο που ο πόλεμος της Ουκρανίας έφερε κοντά το Ιράν και τη Ρωσία

Ο Ronald Meinardus, Mediterranean Program Coordinator στο ΕΛΙΑΜΕΠ, ανέφερε ότι ζούμε το τέλος μιας εποχής και την γέννηση μιας καινούριας. Ξέρουμε πού είμαστε αλλά δεν ξέρουμε που πάμε, ενώ τα πιο ακανθώδη παγκόσμια ζητήματα είναι πλέον η κλιματική αλλαγή και η μετανάστευση.

Η Ελλάδα θεωρείται πλέον νικητής για τη στάση που έχει κρατήσει απέναντι στον πόλεμο της Ουκρανίας ενώ μετατρέπεται σταδιακά σε ισχυρό ενεργειακό κόμβο της ανατολικής Μεσογείου.

Τη συζήτηση συντόνισε η Κατερίνα Σώκου, Nonresident Senior Fellow, Atlantic Council.

Για όσους από εμάς είχαμε φάει τα εφηβικά μας καλοκαίρια στη Μύκονο τις δεκαετίες 1980-90, η εικόνα του κλαμπ Principote στον Πάνορμο είναι σοκαριστική. Kαναπέδες, μαξιλάρια με στέμμα –παλιότερα χαλιά– σε μια παρθένα παραλία, στην οποία τότε δεν υπήρχαν καν ομπρέλες, ούτε ξαπλώστρες.

Σπεύδουν τώρα οι ιδιοκτήτες να αποτρέψουν τις κατεδαφίσεις των παρανομιών και τα πρόστιμα που τους έχουν επιβληθεί για να προλάβουν «τη σεζόν». Tο ίδιο και στο Nammos, το οποίο επανειλημμένως έχει κατηγορηθεί για φοροδιαφυγή και είναι πλέον συνώνυμο των λουκέτων.

Γιατί να θέλει κάποιος να πατήσει σε χαλί αφότου μπει στη θάλασσα; Ποια τουριστική αισθητική υπαγορεύει πως πρέπει να ακούγεται εκκωφαντική μουσική στα παραλιακά κλαμπ για να διασκεδάσουν οι λουόμενοι; Ποιος θέλει να φάει σούσι με σαράντα βαθμούς Κελσίου;

Δείτε το άρθρο της Ξένιας Κουναλάκη στην εφημερίδα “Καθημερινή”…

Η Ντόρα Μπακογιάννηέδωσεστον Άγγελο Κωβαίο μία συνέντευξη στο ΒΗΜΑ τηςΚυριακής 7 Μαΐου κια μίλησε για την απλή αναλογική, για το επίπεδο της προεκλογικής αντιπαράθεσης, για τις αυτοδύναμες κυβερνήσεις, για τις κυβερνήσεις συνεργασίας, για την ενδεχόμενη αποχή, γιααντισυστημική ή ακραία ψήφο, αλλά και για τις επερχόμενες εκλογές στην Τουρκία

«Η απλή αναλογική είναι συνταγή αστάθειας»/«Το γεωπολιτικό μας περιβάλλον απαιτεί συναινέσεις και σταθερότητα»

Δεν πρέπει να δαιμονοποιούνται οι κυβερνήσεις συνεργασίας, όμως αυτές είναι αποτελεσματικές μόνο αν βασίζονται σε προγραμματικές συμφωνίες, σημειώνει στη συνέντευξη της στο Βήμα της Κυριακής η πρώην υπουργός Εξωτερικών και υποψήφια βουλευτής της ΝΔ στα Χανιά, Ντόρα Μπακογιάννη. Εν όψει των εκλογών της 21ης Μαΐου δεν κρύβει την απογοήτευση της για το επίπεδο της προεκλογικής αντιπαράθεσης, ενώ εκφράζει και τον προβληματισμό της για το ενδεχόμενο ενός υψηλού ποσοστού αποχής.

Κυρία Μπακογιάννη, η εμπειρία σας από τις εκλογικές αναμετρήσεις είναι μεγάλη. Σας ικανοποιεί το περιεχόμενο και το επίπεδο της προεκλογικής αντιπαράθεσης;

Ομολογώ πως όχι. Θα περίμενα, μετά από μια δεκαετή κρίση και μετά από μια διακυβέρνηση η οποία παρά τις απανωτές κρίσεις κράτησε την Ελλάδα όρθια, να κάνουμε μια ουσιαστική πολιτική συζήτηση για τις εναλλακτικές προτάσεις που καταθέτουν τα κόμματα. Είναι πολύ απογοητευτικό, μετά από τα όσα πέρασε η χώρα μας τα τελευταία χρόνια, να γίνεται ένας επιφανειακός προεκλογικός αγώνας, με μία αξιωματική αντιπολίτευση η οποία όταν δεν χρησιμοποιεί ύβρεις και λάσπη, χρησιμοποιεί fake news και παρουσιάζει προγράμματα τα οποία είναι παντελώς ανεδαφικά, χωρίς κοστολόγηση και δυνατότητα εφαρμογής.

Από το 2009 έως και σήμερα έχουν διεξαχθεί επτά εκλογικές αναμετρήσεις με το σύστημα της ενισχυμένης αναλογικής. Από αυτές προέκυψαν μόνο δύο αυτοδύναμες κυβερνήσεις. Πιστεύετε ότι ορθώς εξακολουθούμε να δαιμονοποιούμε τις κυβερνήσεις συνεργασίας;

Καταρχάς, δεν δαιμονοποιούμε τις κυβερνήσεις συνεργασίας και πάντως όχι εγώ. Μιλάτε με έναν άνθρωπο που σε όλη του την πολιτική διαδρομή αναζητά συναινέσεις. Κυρίως όμως οφείλουμε να είμαστε ρεαλιστές. Αυτό το οποίο λέμε είναι πολύ απλό: οι κυβερνήσεις συνεργασίας για να είναι σταθερές και να έχουν ουσιαστικό αποτέλεσμα και όχι απλώς διαχειριστικό, πρέπει να βασίζονται σε προγραμματικές συμφωνίες. Στην Ελλάδα δεν έχουμε κουλτούρα συνεργασίας και την επιλέγουμε μόνο ως λύση ανάγκης. Επίσης έχουμε δομικές αδυναμίες. Το Σύνταγμά μας προβλέπει τρεις μέρες για την συγκρότηση κυβέρνησης. Στην Γερμανία για να κάνουν προγραμματική συμφωνία τους πήρε τρεις μήνες. Η μέχρι τώρα ελληνική εμπειρία είναι ότι κυβέρνηση συνεργασίας συνεπάγεται απλώς τον διαμοιρασμό των ιματίων και των υπουργείων μεταξύ των εταίρων. Και πάντως ένα είναι βέβαιο, ότι οι πολίτες στις εκλογές δεν ψηφίζουν μόνο κόμμα, ψηφίζουν και πρωθυπουργό.

Γιατί είναι προτιμότερη μία αυτοδύναμη κυβέρνηση ισχνής κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας από μία ισχυρότερη κυβέρνηση συνεργασίας;

Επαναλαμβάνω ότι για να είναι σταθερή και ισχυρή όπως λέτε, η κυβέρνηση συνεργασίας θα πρέπει να έχουν συμφωνηθεί οι βασικές προγραμματικές θέσεις. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, που είναι το τελευταίο παράδειγμα κυβερνητικής συνεργασίας που έχουμε, ήταν μια απίστευτη φαρσοκωμωδία. Και στο μοναδικό θέμα για το οποίο χρειάστηκε να υπάρξει συναίνεση και συμφωνία, η Συμφωνία των Πρεσπών, η κυβέρνηση διαλύθηκε και έμειναν να την στηρίζουν αυτοί που δεν μπορούσαν να αποχωριστούν τα υπουργεία τους. Ο τόπος χρειάζεται πολύ μεγαλύτερες συναινέσεις, το σύνθετο γεωπολιτικό μας περιβάλλον απαιτεί συναινέσεις και σταθερότητα. Γι’ αυτό και εμείς μιλάμε για αυτοδύναμη κυβέρνηση αλλά όχι από ένα κόμμα. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει αποδείξει ότι αξιοποιεί στελέχη άλλων πολιτικών χώρων που όμως συστρατεύονται με τις βασικές μας αρχές και την κοινή προσπάθεια.

Σας προβληματίζει το ενδεχόμενο μίας μεγάλης αποχής; Το 2019 δεν ήταν και τόσο ευκαταφρόνητη, είχε υπερβεί το 42%.

Με προβληματίζει πολύ, διότι η δημοκρατία βάλλεται παγκοσμίως αυτή την στιγμή για πολλούς και διαφορετικούς λόγους, πόσο μάλλον όταν το κύτταρο της δημοκρατίας που είναι η συμμετοχή βαίνει μειούμενο. Αυτό είναι κάτι που, στον βαθμό που ο καθένας από εμάς μπορεί, θα πρέπει με όλες του τις δυνάμεις να το πολεμήσει. Ένα από τα πράγματα, παραδείγματος χάριν, που όλοι λένε ότι απασχολεί, είναι το εάν θα ψηφίσουν οι 400.000 νέοι ψηφοφόροι. Και πράγματι, εγώ που κάνω ειλικρινή προσπάθεια προσέγγισης αυτής της γενιάς, διαπιστώνω μία άρνηση και μία άγνοια.

Πιστεύω ότι πρέπει να αλλάξουμε στο σύστημα Παιδείας πολλά πράγματα στην διδασκαλίας της πολιτικής αγωγής, για να μπορέσουν οι νέοι να συνειδητοποιήσουν ότι το δικαίωμά τους αυτό δεν πρέπει να το σπαταλούν. Αυτό δεν ξεκινάει και τελειώνει στη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου. Είναι μια δουλειά διαρκείας που πρέπει να γίνει για τους νέους ανθρώπους, οι οποίοι δεν έχουν αναλύσει ποτέ ένα δελτίο ειδήσεων και δεν έχουν την αίσθηση της δύναμης της δημοκρατίας έναντι των διάφορων ολιγαρχικών και απολυταρχικών καθεστώτων ή δικτατοριών που υπάρχουν στον κόσμο. Είναι βασικό θέμα Παιδείας και για μένα θα πρέπει να είναι από τις προτεραιότητες μας την επόμενη τετραετία. Οι πολίτες δεν κατασκευάζονται σε 40 μέρες προεκλογικής περιόδου.

Πώς αξιολογείτε την ροπή των νεαρών ηλικιακών ομάδων προς την λεγόμενη αντισυστημική ή ακραία ψήφο;

Γνωρίζετε την αποδιδόμενη στον Τσώρτσιλ ρήση «αλίμονο σε αυτόν που δεν είναι κομμουνιστής στα 20 του και αλίμονο σε αυτόν που παραμένει κομμουνιστής στα 40 του». Την εποχή εκείνη ο Τσώρτσιλ θεωρούσε ως αντισυστημική την ψήφο στους κομμουνιστές. Πάντως δεν θεωρώ ότι βρισκόμαστε σε παρόμοια κατάσταση με την περίοδο 2009-2015, σήμερα παρατηρούμε μεγαλύτερη αδιαφορία για συμμετοχή των νέων. Πιστεύω ότι θα πρέπει να ρίξουμε την προσοχή μας ως πολιτεία στην πρόσβαση στη γνώση και την αξιόπιστη πληροφορία, με τρόπο, όμως, που θα επιτρέψει στον νέο να κατανοήσει την πολυπλοκότητα της πολιτικής δράσης. Ο λαϊκισμός, θεωρώ, αξιοποιεί το πάθος της νέας γενιάς με λάθος τρόπο, παραπλανητικά, τον διαστρεβλώνει. Ένα σύνθημα, μία ατάκα, ένα τουίτ που εξάπτει την επαναστατικότητα και δράση των νέων με το να λέει για παράδειγμα ότι «ιδιωτικοποιείται το νερό» χωρίς όμως να προσφέρει καμία τεκμηρίωση είναι, ίσως, αναμενόμενο να παρασύρει και να πείσει πολύ πιο εύκολα από μια επιχειρηματολογία τεκμηριωμένη με στοιχεία. Επιμένω όμως ότι το προβληματικό είναι όταν ένας νέος δεν αντιλαμβάνεται τα δικαιώματά του και επιλέγει να πετάξει την ψήφο του στον κάλαθο των αχρήστων.

Πιστεύετε ότι υπάρχει σενάριο πολιτικής αστάθειας ή και ανωμαλίας για τη χώρα;

Δεν πιστεύω ότι υπάρχει κάποιο σενάριο ή κάποια διεθνής συνωμοσία αποσταθεροποίησης της χώρας. Πιστεύω, όμως, ότι η απλή αναλογική εκ των πραγμάτων, με τα δεδομένα τα συνταγματικά όπως σας είπα και με τα δεδομένα με τα οποία ψηφίστηκε, είναι μία συνταγή αστάθειας και εξαιρετικά επικίνδυνη για την χώρα. Γι’ αυτόν το λόγο υποστηρίζω ότι ενισχυμένη αναλογική είναι το καλύτερο εκλογικό σύστημα για την χώρα μας.

Σε μία εβδομάδα διεξάγονται οι κρίσιμες εκλογές στην Τουρκία. Ποιες εκτιμάτε ότι θα είναι οι εξελίξεις στο μέτωπο των ελληνοτουρκικών, αφότου λήξει και η δική μας εκλογική εκκρεμότητα;

Είναι πολύ δύσκολο να κάνει κανείς μια ασφαλή πρόβλεψη σήμερα για το τι θα γίνει στην Τουρκία και, κακά τα ψέματα, εξαρτάται πάρα πολύ από το ποιος θα είναι αυτός που θα κερδίσει στις εκλογές. Διότι τα δεδομένα θα είναι διαφορετικά αν κερδίσει τις εκλογές ο Ερντογάν και διαφορετικά τις κερδίσει ο Κιλιντζάρογλου. Είναι βέβαιο, πάντως, ότι, είτε κερδίσει ο ένας είτε ο άλλος, η Τουρκία θα μπει σε μια μακρά περίοδο ανασύνταξης και ανάγκης στροφής της πολιτικής ηγεσίας στο εσωτερικό της χώρας για να μπορέσει να αποφύγει το ΔΝΤ και να στήσει ξανά την οικονομία. Η Δύση παρακολουθεί με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον τις πολιτικές εξελίξεις στην Τουρκία και επειδή οι στροφές που έχει κάνει τον τελευταίο καιρό ο Τούρκος πρόεδρος είναι πάρα πολύ σημαντικές. Στην Ελλάδα, παραδείγματος χάριν, δεν έχουμε αντιληφθεί ότι ο Ερντογάν συνεργάζεται ουσιαστικά με τον μεγαλύτερο εχθρό του στην περιοχή, που ήταν ο Άσαντ. Πιστεύω ότι θα ανοίξει ένα παράθυρο ευκαιρίας το οποίο με πολύ μεγάλη προσοχή και σύνεση θα πρέπει να παρακολουθήσει η ελληνική εξωτερική πολιτική και, στον βαθμό που αυτό είναι μια ειλικρινής πρόθεση της Τουρκίας, να το εκμεταλλευτεί.

Μια ενδιαφέρουσα και παραγνωρισμένη ως τώρα διάσταση, τη σεξιστική, της υπόθεσης των υποκλοπών ανέδειξε μεταξύ άλλων στην ομιλία της στην εκδήλωση του InsideStory για τη συμπλήρωση ενός έτους από την έρευνα για το σκάνδαλο την περασμένη Πέμπτη η Αρτεμις Σιφορντ, πρώην μάνατζερ ασφάλειας της ΜΕΤΑ και θύμα παρακολούθησης τόσο από την ΕΥΠ όσο και από το κακόβουλο λογισμικό Predator.

Πολλές γυναίκες βρέθηκαν στον κατάλογο των θυμάτων είτε λόγω της δικής τους ιδιότητας είτε ως σύντροφοι, σύζυγοι, φίλες στόχων. Η πρώτη αίσθηση είναι αυτή της παραβίασης επισήμανε η κ. Σιφορντ υπογραμμίζοντας τις ομοιότητες με μια σεξουαλική επίθεση: η αμφισβήτηση της επίθεσης από τρίτους, η καχυποψία του θύματος προς όλους, ο φόβος να προβεί σε δημόσια καταγγελία, η αέναη αναρώτηση «γιατί εγώ;» κι οι ενδεχόμενες ενοχές μήπως με κάποιο τρόπο το θύμα προκάλεσε το θύτη. Ένα 24ωρο μετά την ομιλία της η κ. Σιφορντ βρέθηκε στο Φόρουμ των Δελφών και σύμφωνα με ανάρτηση της στα social media μίντια αντιμετώπισε ακριβώς αυτήν την πατριαρχική αντίληψη από παράγοντα της ΝΔ, ο οποίος την κατηγόρησε ότι επιτρέπει στον εαυτό της να εργαλειοποηθεί από την αντιπολίτευση, της επισήμανε ότι «δεν είναι αρκετά σημαντική» για να πέσει θύμα παρακολούθησης και τελικά της πρότεινε να φύγει από τη χώρα.

Δείτε το άρθρο της Ξένιας Κουναλάκη στην εφημερίδα “Καθημερινή”…

Το σκεπτικό της απόφασης του Αρείου Πάγου με την οποία απαγορεύτηκε το κόμμα Κασιδιάρη, μοιάζει να αγνοεί την πρόσφατη νομοθετική ρύθμιση και να κινείται στο πεδίο της ερμηνείας του Συντάγματος. Αν είναι έτσι όμως, κάποιος πρέπει να απαντήσει για το τι είχε συμβεί στο παρελθόν. Αλλά και για το τι θα γίνεται στο μέλλον.

Ο Aρειος Πάγος απέκλεισε λοιπόν το λεγόμενο κόμμα Κασιδιάρη από τις εκλογές, έπειτα από διάφορες συζητήσεις, νομοθετικές ρυθμίσεις της κυβέρνησης και καβγάδες μεταξύ των κομμάτων, ως προς το ποιος έχει τα ισχυρότερα δημοκρατικά διαπιστευτήρια.

Επί μήνες, ένα ολόκληρο πολιτικό σύστημα συζητεί για το πώς θα αποκλειστεί ένας κατάδικος Χρυσαυγίτης από τις εκλογές, καθηγητές συνταγματολόγοι διαπληκτίζονται (μεταφορικά και κυριολεκτικά) και νομοθετικές ρυθμίσεις ψηφίζονται, ώστε να τεκμηριωθούν οι έννοιες της εγκληματικής δράσης και καταδίκης του «πραγματικού» ηγέτη ενός κομματικού μορφώματος, που λειτουργεί ως βιτρίνα εγκληματικής οργάνωσης.

Δείτε το άρθρο του Άγγελου Κωβαίου στο protagon.gr…

Ένα σχόλιο του Δημήτρη Χαραλάμπη,Καθηγητή Πολιτικής Επιστήμης στοΤμήμα Επικοινωνίας και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης Σχολή Οικονομικών και Πολιτικών Επιστημών του ΕΚΠΑ και Προέδρου της Ελληνικής Εταιρείας Πολιτικής Επιστήμης, δημοσιεύτηκε στο ΒΗΜΑ της 30.4.2023 με τίτλο “Διασημότητες και εκλογές” και μας το επεσήμανε μεταξύ άλλων και ο Δημήτρης Ηλιόπουλος, συμμαθητής του από την τάξη του ’69.

Διασημότητες, υποτιθέμενες ή όχι, και εκλογές

Γνωστό, πασίγνωστο και εύκολα κατανοητό. Τα κόμματα εντάσσουν στα ψηφοδέλτιά τους γνωστά από τη δημοσιότητα πρόσωπα. Επώνυμες και επώνυμους, “celebrities” που προέρχονται από τον κινηματογράφο, την τηλεόραση, το θέατρο, τη μόδα, ή τον αθλητισμό. Πρόσωπα που προέρχονται από χώρους εκτός πολιτικής απλά και μόνο γιατί είναι αναγνωρίσιμα. Γιατί στο χώρο τους έχουν ένα κοινό θαυμαστών που μπορεί έτσι να εργαλειοποιηθεί πολιτικά, να ψηφίσει δηλαδή το συγκεκριμένο πρόσωπο και μέσω αυτού το κόμμα. Ή ακόμη και να λειτουργήσει καταλυτικά την τελευταία στιγμή και να οδηγήσει στην επιλογή του ψηφοφόρου, ο οποίος μπροστά στον κυκεώνα των ονομάτων της λίστας των υποψηφίων που έχει μπροστά του, κρυμμένος πίσω από αυτό το φοβερό, ή κοινότοπο παραβάν της απόφασης, θα επιλέξει αυτόν που αναγνωρίζει. Θα βάλει τον σταυρό μπροστά από το όνομα αυτού, ή αυτής που πιστεύει ότι γνωρίζει, επειδή τον/την αναγνωρίζει. Τον γνωρίζει. Τον ξέρει, γιατί η εικόνα του είναι γνωστή, τόσο γνωστή όσο άγνωστη πραγματικά είναι η προσωπικότητα και η ποιότητα χαρακτήρα του αναγνωρίσιμου προσώπου, ακόμη και η ίδια η πολιτική του τοποθέτηση, εάν όντως υπάρχει κάτι τέτοιο. Εκτός κάποιων που ήταν ήδη πολιτικοποιημένα άτομα πριν καταστούν λόγω τέχνης, ή αθλητισμού αναγνωρίσιμα, η πλειονότητα επιλέγεται αποκλειστικά και μόνον λόγω της αναγνωρισιμότητας. Οι ίδιοι οι επιλεγέντες αποδέχονται την επιλογή αυτή γιατί μέσω αυτής και επιβεβαιώνεται και σταθεροποιείται η δημόσια παρουσία τους. Άλλωστε και οι σχετικές απολαβές δεν είναι καθόλου ευκαταφρόνητες, πόσον μάλλον αυτές του Ευρωκοινοβουλίου.

Τα πρόσφατα γεγονότα επανέφεραν το θέμα στο προσκήνιο. Η συζήτηση στον Τύπο, στα παραδοσιακά ηλεκτρονικά μέσα και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης «άναψε». Άναψε, όχι μόνο για το συγκεκριμένο γεγονός, το οποίο από μόνο του έχει ουσιαστικότατη και καθοριστική βαρύτητα γιατί βρίσκεται στον αξιακό πυρήνα της Δημοκρατίας, γιατί αφορά στην προστασία της σωματικής ακεραιότητας και στην προστασία της αξιοπρέπειας του ανθρώπου.

Άναψε και επί της αρχής του προβληματισμού στον οποίον αναφερόμαστε. Επί της αρχής της λογικής της συμμετοχής των «επωνύμων» στα κομματικά ψηφοδέλτια. Αν, υπό ποιους όρους, υπό ποιες χρονικές, ή άλλες προϋποθέσεις αυτές οι επιλογές είναι ορθές, ή αν νοθεύουν την ίδια τη λογική της ψήφου, ή αν η επιλογή βάσει της αναγνωρισιμότητας δεν είναι παρά μια θεμιτή τακτική του κάθε κόμματος που στόχο έχει την όσον το δυνατόν μεγαλύτερη αύξηση του ποσοστού του, ώστε να πετύχει τον στόχο του, που δεν μπορεί να είναι άλλος από την κατάκτηση της κυβερνητικής εξουσίας, ή έστω η συμμετοχή σε αυτή.

Όμως πίσω από αυτή την σχεδόν πια κοινότοπη συζήτηση για την ορθότητα, ή μη της επιλογής υποψηφίων βουλευτών με κριτήριο την αναγνωρισιμότητα καλύπτονται πολύ ουσιαστικότερα ζητήματα που αφορούν στη Δημοκρατία μας. Ζητήματα που αποτελούν κάποιες πλευρές, κάποιες όψεις της γενικότερης λανθάνουσας κρίσης της Δημοκρατίας.

Ενδεικτικά μπορεί κανείς να αναφερθεί σε κάποια σημεία αυτής της κρίσης.

Αρχικά στην ίδια την υποχώρηση του ρόλου του κοινοβουλίου και στη προνομιακή θέση της εκτελεστικής έναντι της νομοθετικής εξουσίας. Ιδιαίτερα σε μια πρωθυπουργοκεντρική Δημοκρατία, όπως η δική μας. Η σύγχρονη κομματική κοινοβουλευτική Δημοκρατία λειτουργεί αναπαράγοντας συνεχώς συνθήκες πολιτικής πόλωσης, που αποτελούν μετάσταση της υπαρκτής κοινωνικής πόλωσης στο πεδίο της κομματικής αντιπαράθεσης με αποτέλεσμα τη μετάλλαξή της σε παιχνίδι εξουσίας. Οι βουλευτές, εκτός των ελαχίστων που «παίζουν» στο ηγετικό παιχνίδι, συγκροτούν την εντός του κοινοβουλίου μαθηματικά αναγκαία ομάδα υποστήριξης της κομματικής ηγεσίας και ως εκ τούτου ο ρόλος τους είναι πολύ περισσότερο αριθμητικός παρά πολιτικός. Άρα το ποιος είναι ο/η βουλευτής είναι πολιτικά δευτερεύον, αρκεί να ανταποκρίνεται στον αριθμητικό του ρόλο, τον οποίον καταλαμβάνει δια της αναγνωρισιμότητας.

Στο επίπεδο του Ευρωκοινοβουλίου, η ιδιόμορφη θεσμική του υπόσταση σε συνδυασμό με την τακτική της επιλογής των ευρωβουλευτών από τις εθνικές κυβερνήσεις αποτελεί προφανώς όχι μόνον ένα θετικό πλαίσιο ανάπτυξης του φαινομένου της ατομικής και της θεσμικής διαφθοράς, πράγμα που βεβαίως δεν μπορεί να αναλυθεί εδώ. Αποτελεί και ένα πλαίσιο, όπου τα κριτήρια για την επιλογή της πλειοψηφίας των εθνικών αντιπροσώπων στο Ευρωκοινοβούλιο εξαρτώνται από τακτικές της εσωτερικής εθνικής πολιτικής και υπάγονται στην ίδια λογική της ηγεσίας για τη θέση του βουλευτή και του κοινοβουλίου.

Η αποχή ως αποτέλεσμα όχι αδιαφορίας, αλλά συνεχούς απογοήτευσης από την πολιτική, κυρίως των νεώτερων εκλογέων, είναι μια επόμενη πλευρά αυτής της κρίσης. Η αντιμετώπισή της δεν είναι πολιτική ούτε θέλει πραγματικά να είναι πολιτική, γιατί αν ήταν θα είχε αντιμετωπίσει αυτή την απογοήτευση. Η αντιμετώπιση είναι επικοινωνιακή. Πρόσωπα από τον λεγόμενο χώρο του life style χρησιμοποιούνται για να προσελκύσουν το ενδιαφέρον των εκλογέων. Η προσέλκυση είναι απαραίτητη για να επιτευχθούν οι αριθμοί τους οποίους χρειάζονται οι κομματικές ηγεσίες για να διαμορφώσουν και διαχειριστούν το παιγνίδι της πολιτικής εξουσίας που είναι απαραίτητη προϋπόθεση της αναπαραγωγής και σταθεροποίησης της κοινωνικής εξουσίας.

Τέλος ας μη ξεχνάμε ότι η ανυπαρξία πολιτικής στρατηγικής και σκοποθεσίας πέραν της απόκτησης, της διατήρησης, ή της αναπαραγωγής της εξουσίας πάντοτε υποκαθίσταται από επικοινωνιακή πολιτική. Το πιο ενδεικτικό παράδειγμα υποκατάστασης της πολιτικής από την επικοινωνιακή πολιτική που έχει γνωρίσει η Δημοκρατία μας ήταν ασφαλώς η καραμανλική πενταετία 2004-2009 και η υποκατάσταση πολιτικής, που με απόλυτη συνέπεια την χαρακτήρισε, ήταν καθοριστική για την πτώχευση της χώρας που ακολούθησε.

Η επικοινωνιακή υποκατάσταση πολιτικής είναι και σήμερα καθοριστικό στοιχείο της έλλειψης βιώσιμης πολιτικής στρατηγικής πέραν της αναπαραγωγής της εξουσίας, γιατί η μονοκαλλιέργεια του τουρισμού και του real estate δεν αποτελεί μακροπρόθεσμη βιώσιμηπολιτική. Η αναζήτηση αναγνωρίσιμων υποψηφίων από χώρους εκτός πολιτικής είναι καιαυτό μια μορφή υποκατάστασης πολιτικής. Όχι προφανώς η πιο επικίνδυνη. Γιατί ηυποκατάσταση της πολιτικής από επικοινωνιακές στρατηγικές είναι αυτή που παράγειαπογοήτευση και η απογοήτευση ήταν και είναι η ιδανική κλιματική συνθήκη για τηνεπώαση του αυγού του φιδιού.

Είναι ίσως ένα παράδοξον γεγονός, ότι η Πρωτομαγιά, μία ημέρα κατά την οποίαν γεραίρεται η φύσις όλη, συνιστά μίαν αποφράδα ημέρα! Διεθνώς έχει καθιερωθή ως απεργία για τα τραγικά γεγονότα στο Σικάγο, που σημάδεψαν την εργατική τάξι. Είναι και συνιστά μία ημέρα μνήμης.

Για μας τους σύγχρονους Έλληνες είναι μία ημέρα πολλαπλών μνημοσύνων. Υπενθυμίζω, πρώτον, την Πρωτομαγιά 1936 στην Θεσσαλονίκη, που υπήρξε το προοίμιον της 4ης Αυγούστου, δεύτερον, την Πρωτομαγιά 1944, στην Καισαριανή, εξ ού και η ταινία ‘Το τελευταίο σημείωμα”, όπου είς μεταξύ των εκτελεσθέντων ήταν ο Βασίλης Παπαδήμας, αδελφός του αοιδίμου εκδότου Δ. Παπαδήμα,τρίτον, την Πρωτομαγιά 1976, όπου σκοτώθηκε σε τροχαίο ο Αλέκος Παναγούλης, και τέταρτον, ο θάνατος του παιδαγωγού και φιλοσόφου Ευαγγέλου Παπανούτσου. Αιωνία Των η μνήμη!

Υπενθυμίζω, τέλος, ότι η Πρωτομαγιά είναι η μοναδική ημέρα , κατά την οποίαν αργούν οι ιερείς. Τούτο συνάγεται εκ του γεγονότος , ότι ο Ιησούς εργαζόταν ως ξυλουργός. Ή ορθώτερον, υιός διασήμου ξυλουργού και επιπλοποιού από την άσημον Ναζαρέτ. Περί της επαγγελματικής καταστάσεως του Ιωσήφ έχω γράψει αναλυτικώς στους Τρείς Ιεράρχες.