Η κυβέρνηση αντιμετωπίζει με περιφρόνηση την πρόταση νόμου του ΠΑΣΟΚ για τον αποκλεισμό του καταδικασμένου χρυσαυγίτη από τις δημοτικές εκλογές της Αθήνας. Ίσως όμως η στάση αυτή να κρύβει παγίδες που κάποιοι δεν βλέπουν.

Όσο και αν οι εκλογές του Οκτωβρίου, δημοτικές και περιφερειακές, φαίνεται ότι μέχρι στιγμής δεν προξενούν αγωνία σε κανέναν (μιλώντας για τους πολίτες), κάποιες πτυχές τους έχουν την ιδιαίτερη σημασία τους.

Η κυβέρνηση και ο Πρωθυπουργός έχουν δώσει την έμφαση στις περιφερειακές εκλογές, για λόγους μάλλον προφανείς. Είναι μάλλον πιο εύκολες, όσο και αν τίποτε δεν μπορεί να θεωρείται δεδομένο και, πάντως, αυτές «βάφουν τον χάρτη».

Δείτε το άρθρο του Άγγελου Κωβαίου στο protagon.gr…

Στην εκπομπή 12-2 της τηλεόρασης της Ναυτεμπορικής με τους δημοσιογράφους Ανέστη Ντόκα και Παύλο Πανταζόπουλο εμφανίστηκε ο καθηγητής του ΕΜΠ και πρώην Γενικός Γραμματέας του Υπουργείου Περιβάλλοντος και Ενέργειας, Κωνσταντίνος Αραβώσης.

«Η κλιματική κρίση δεν είναι κάτι που αναμένουμε να γίνει. Τα φαινόμενα της κλιματικής κρίσης είναι ήδη εδώ. Πρόκειται για ραγδαία φυσικά φαινόμενα που είναι οι επιπτώσεις της αύξησης της μέσης θερμοκρασίας της γης και της αύξησης των ρύπων. Αυτό που βλέπουμε τώρα στη χώρα μας με τις πυρκαγιές είναι ένα παγκόσμιο φαινόμενο που διαρκώς επιτείνεται. Ενώ γίνεται μια διεθνής προσπάθεια να φτάσουμε σε κλιματική ουδετερότητα – σημειωτέον το γρηγορότερο που μπορούμε να πετύχουμε κάτι τέτοιο είναι το 2050 – η θερμοκρασία του πλανήτη θα συνεχίσει να αυξάνεται μέχρι τότε, με αποτέλεσμα να έχουμε διαρκώς εντονότερα φυσικά φαινόμενα», ανέφερε ο κ. Αραβώσης.

Παρακολουθείστε την συνέντευξη…

Το αυτοκίνητο παραμένει το Νούμερο Ένα μεταφορικό μέσο για τις καλοκαιρινές διακοπές, όπου διανύουμε συχνά εκατοντάδες χιλιόμετρα μέχρι να φτάσουμε στον προορισμό μας. Αυτό συνεπάγεται κούραση, την οποία καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε άμεσα, αφού η συνέχιση της οδήγησης κάτω από τέτοιες συνθήκες είναι επικίνδυνη. Δεν είναι διόλου τυχαίο, ότι η κόπωση του οδηγού θεωρείται μία από τις πιο συχνές αιτίες πρόκλησης τροχαίων ατυχημάτων, ιδιαίτερα μάλιστα τις νύχτες όπου δυσκολευόμαστε από το σκοτάδι και κουραζόμαστε ευκολότερα. Ιδιαίτερα επικίνδυνος είναι ο στιγμιαίος ύπνος, όπου τα βλέφαρα κλείνουν για κάποια δευτερόλεπτα και ουσιαστικά οδηγούμε στα τυφλά ρισκάροντας την δική μας ασφάλεια, όπως επίσης και των υπόλοιπων χρηστών των δρόμων. Ακόμη όμως και με την απλή κόπωση αντιλαμβανόμαστε δυσκολότερα τις συνθήκες της κυκλοφορίας και δεν ‘’σκανάρουμε’’ αποτελεσματικά το περιβάλλον, ενώ αντιδρούμε καθυστερημένα σε έκτακτες καταστάσεις. Ειδικές έρευνες έχουν επιβεβαιώσει, ότι ένας κουρασμένος οδηγός λειτουργεί παρόμοια με έναν οδηγό, που έχει καταναλώσει αλκοόλ!

Δείτε το άρθρο του Πέτρου Πιτσίνη στο ieidiseis.gr…

Η Emily Haber, απόφοιτος του 1975, κόρη του διπλωμάτη Dirk Oncken,ο οποίος υπηρέτησε ως πρέσβης στην Ελλάδα κατά τα τελευταία χρόνια τη δικτατορίας, διαδεχόμενος τον Peter Limbourg, πατέρα του επίσης αποφοίτου Peter Limbourgκαι σήμερα Γενικού Διευθυντή της DW, είναι πλέον κοντά στην ολοκλήρωση της θητείας της στην Washington, ως πρέσβης της Γερμανίας.

Στο ξεκίνημα της διπλωματικής τη καριέρας εργάστηκε στην Γερμανική Πρεσβεία στην Μόσχα, διετέλεσε Μορφωτική Ακόλουθος στην Πρεσβεία στην Άγκυρα και το 1999 επέστρεψε στην Πρεσβεία στην Μόσχα και από το 2002 έως το 2006 υπηρέτησε ως Διευθύντρια της OSCE Division and Commissioner for Conflict Prevention and Crisis Management in the Euro-Atlantic Framework στο Βερολίνο.

Από το 2009 έως το 2011 ήταν Γενική Διευθύντρια του Υπουργείου Εξωτερικών στο Βερολίνο και μάλιστα ήταν η πρώτη γυναίκα που της ανατέθηκε η θέση αυτή και ακολούθως Γενική Γραμματέας του Υπουργείου Εξωτερικών επί υπουργίαςGuido Westerwelle, πάλι ως η πρώτη γυναίκα πουτης ανετέεθη ορόλος αυτός. Από το 2014 έως το 2018 διετέλεσε Γενική Γραμματέας του Υπουργείου Εσωτερικών επί υπουργίας Thomas de Maizière, όπου ήταν υπεύθυνη για την ασφάλεια και την μετανάστευση.

Η Emily Haber έδωσε μία συνέντεξη στην Ines Pohl, δημοσιογράφο της DW διατρέχοντας τα μεγάλα γεγονότα, που έλαβαν χώρα κατά την διάρκεια της θητείας της από τον Ιούνιο του 2018 όταν ανέλαβε τα καθήκοντά της και μίλησε: για τους Αμερικανούς και για το τι μπορούν οι Ευρωπαίοι και οι Γερμανοί να μάθουν από αυτούς, για τον Donald Trump, για τους Αμερικανούς στρατιώτες που υπηρέτησαν στην Γερμανία, για τον covid-19, για τον νέο Καγκελάριο Olaf Scholz, που ανέλαβε τα καθήκοντά του λίγο πριν από τον πόλεμο στην Ουκρανία και τις συνέπειες του πολέμου στις αμερικανο-γερμανικές σχέσεις. Κλείνοντας εξομολογήθηκε για αυτά που θα της λείψουν όταν εγκαταλείψει τις ΗΠΑ.

Παρακολουθείστε την πολύ ενδιαφέρουσα συνέντεξη:

https://www.dw.com/en/emily-haber-german-ambassador-to-the-us-tough-tenure/video-66066880

Ο τραγουδοποιός, που θα γινόταν σήμερα 75 ετών, είναι, απλά, μύθος. Από αυτούς που ακόμη και πάντα έχουμε ανάγκη στην Ελλάδα. Ίσως για να αναγνωρίζουμε, ακόμη και ασυνείδητα, τι ήμασταν. Ποιοι ήμασταν. Και όχι μόνον επειδή «έφτιαξε» με τα υλικά του μουσικού και ποιητικού ονείρου του το ελληνικό ροκ.

Ο «πρίγκιπας του ελληνικού ροκ» Παύλος Σιδηρόπουλος θα γιόρταζε σήμερα τα 75 του χρόνια. Αν δεν είχε «πετάξει» μια νύχτα, 18 Δεκέμβρηδες πριν τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου, στα Εξάρχεια. Αν και ο «Παυλάρας» δεν πήρε εισιτήριο φυγής από τα «δαιμονοποιημένα» Εξάρχεια, αλλά από το Δουργούτι – το Νέο Κόσμο…

Η γενέθλια ημέρα του, 28 Ιουλίου, μάς δίνει, εδώ, αφορμή να δούμε λίγα από όσα δεν ξέρουμε ή δεν θυμόμαστε για κείνον.

Δείτε το άρθρο του Παύλου Αγιαννίδη στο protagon.gr…

Στο τέλος της ταινίας «Athena» του Ρομέν Γαβρά υπάρχει μια απρόσμενη, κάπως διδακτική, σκηνή που υπονοεί ότι η άκρα Δεξιά είναι εκείνη που υποκινεί τα επεισόδια στα παρισινά προάστια. Αν και κατά την προβολή της η συγκεκριμένη αιχμή ενόχλησε ορισμένους θεατές ως απλουστευτική ανάγνωση των προβλημάτων στα μπανλιέ, η αλήθεια είναι ότι η Ακροδεξιά και δη η Μαρίν Λεπέν είναι αυτή που ευνοείται περισσότερα από τις πρόσφατες ταραχές μετά τη δολοφονία του 17χρονου Ναέλ, από αστυνομικό στη Ναντέρ.

Les Beurs (αναγραμματισμός του Arabes) είναι η λέξη που περιγράφει τα παιδιά ή και εγγόνια μεταναστών από το Μαγκρέμπ. Η μετέωρη γενιά τους είναι εκείνη που δεν ταυτίζεται ούτε με τους γονείς τους ούτε με τους λευκούς Γάλλους συνομηλίκους τους. Οσο η Γαλλία τους επισημαίνει το μεταναστευτικό τους υπόβαθρο, τόσο εκείνοι ενδύονται με τρόπο ταυτοτικό, ως παράσημο, την ιδιότητα του μετανάστη. Η εξέγερσή τους δεν είναι ισλαμική όπως πάνε να την παρουσιάσουν οι Γάλλοι ακροδεξιοί. Είναι κυρίως αντιγαλλική, μια βίαιη διαμαρτυρία για τις συνεχιζόμενες κοινωνικές ανισότητες, τον αποκλεισμό, τη ματαίωση των ονείρων τους, που διαψεύδουν τις βασικές αρχές της γαλλικής δημοκρατίας λίγες μέρες πριν από την Ημέρα της Βαστίλλης.

Δείτε το άρθρο της Ξένιας Κουναλάκη στην εφημερίδα ¨Καθηνερινή”…

Η στρέβλωση του παραγωγικού μας μοντέλου είναι μία από τις αόρατες αιτίες των όσων συμβαίνουν. Οταν εγκαταλείπεις τη γη και αποψιλώνονται οι αγροτικές περιοχές, οι δομές μοιραία γίνονται ανεπαρκείς και ακατάλληλες για την αντιμετώπιση πολλών από αυτά που ζούμε κάθε χρόνο – από πλημμύρες μέχρι πυρκαγιές.

Η κλιματική κρίση έχει γίνει μια εμβληματική έννοια, την οποία υπάρχει σοβαρή πιθανότητα κανείς να μην κατανοεί στην ορθή της διάσταση. Στην πραγματικότητα είναι ένας φαύλος κύκλος, με εκδηλώσεις που ανα- και αυτοτροφοδοτούνται, και άκρη δεν βγαίνει.

Δείτε το άρθρο του Άγγελου Κωβαίου ατο protagon.gr…

Την 17ην Ιουλίου 1723, πρό τριακοσίων ετών, ενεγράφη στο ληξιαρχείον του χωριού Kirkcaldy της Σκωτίας το όνομα του Adam Smith. Η ακριβής ημερομηνία γεννήσεώς του είναι άγνωστη, διότι εγεννήθη μετά τον θάνατο του πατέρα του, και η εγγραφή θεωρείται ως γενέθλιος ημερομηνία. Την μόρφωσή του ανέλαβε η μητέρα του και στο αυστηρό σκωτικό, καθολικό περιβάλλον μεγάλωσε και μορφώθηκε ο Adam Smith. Μικρό παιδάκι, μεταβαίνοντας από την οικία στο σχολείο , επισκεπτόταν ένα εργοστάσιο καρφιτσών, το περίφημο pin factory, το οποίο θα τον επηρέαση τόσο στην περιγραφή του καταμερισμού των έργων , που θα μας την παρουσιάση στο πρώτο κεφάλαιο του πρώτου βιβλίου του Wealth of Nations. Είναι η πηγή του πλούτου η εργασία. Θα φοιτήση ο Smith στα ονομαστά σκωτικά πανεπιστήμια, τα οποία έχουν αναγνωρισθή κατά τον 18ον αιώνα ως τα καλύτερα της Ευρώπης. Είναι η εποχή του Schottish Enlightenment , που θα αναδείξη τα καλύτερα μυαλά που εγνώρισε η Σκωτία μέχρι σήμερα σε όλες τις επιστήμες.

Καθηγητής της Ηθικής Φιλοσοφίας και Λογικής στην Οξφόρδη, θα διακόψη την διδασκαλία , όταν ο δούξ του Buccleugh θα τον αναγκάση να συνοδεύση τον υιόν του σε μία περιοδεία στην Ευρώπη. Εκεί θα αναδειχθή το ήθος του Smith: Την εποχή εκείνη οι φοιτητές προκατέβαλαν τα δίδακτρα όλης της χρονιάς και ο Smith είπε ότι θα επιστρέψη τα υπόλοιπα δίδακτρα, διότι δεν ολοκληρώθηκε η χρονιά. Τότε οι φοιτητές του είπαν ότι δεν δεχόμεθα επιστροφή των υπολοίπων διδάκτρων, διότι διδαχθήκαμε από τον Smith περισσότερα από όσο έπρεπε.

Mετά την περιοδεία του στην ηπειρωτική Ευρώπη, όπου συναντήθηκε με τους Γάλλους εγκυκλοπαιδιστές, και στην Γενεύη είδε την καρέκλα του J. J. Rousseau, όπου εδίδασκε, επέστρεψε στην Σκωτία, όπου συνέγραψε τα πολυφρόντιδα έργα του.

Προέβαλε την στωικής αντιλήψεως θεωρία περί της αοράτου χειρός στο σύγγραμμά του περί της Αστρονομίας , όπως οι απλανείς αστέρες και το διάστημα ευρίσκονται σε μία ισορροπία,χωρίς κρατική παρέμβαση, έτσι μπορεί να λειτουργή η αγορά. Αυτονόμησε την οικονομική επιστήμη από την ηθική φιλοσοφία και εισήγαγε την περί εργασίας αξίας του αγαθού θεωρία. Συστηματοποίησε τους κανόνες -τέσσερεις αρχές – της φορολογίας για ένα δίκαιο φορολογικό σύστημα και κυρίως μας υπενθύμισε ότι το κράτος είναι παρόν, δεν είναι ένα κράτος-νυκτοφύλακας.

Σήμερα, που γίνεται και πάλι λόγος για ιδιωτικά ή και μη κρατικά ΑΕΙ, ο λόγος του είναι επίκαιρος. Η εκπαίδευση των πολιτών , η παιδεία τους είναι κρατική μέριμνα. Συνέδεσε την οικονομική ανάπτυξη με την εκπαίδευση.

Ένα πρόβλημα που έθεσε στο τρίτο κεφάλαιο του πρώτου βιβλίου του Wealth of Νations , το οποίον δεν έλυσε, είναι το λεγόμενο “παράδοξον της αξίας”, the paradox of value, που ως τεταρτοετής φοιτητής στην ΑΣΟΕΕ , μου άρεσε πάντα να το ακούω: Ο αδάμας και το ύδωρ. Γιατί ο αδάμας έχει μεγάλη ανταλλακτική αξία και το ύδωρ μεγάλη αξία χρήσεως? Το έλυσε το πρόβλημα τον 19ον αιώνα η οριακή επανάσταση με την Αυστριακή Σχολή.

Τίποτε δεν αγάπησε περισσότερο όσον τα ψαροχώρια της Σκωτίας. Όσοι έχετε επισκεφθή την Σκωτία-εγώ δεν είμαι μεταξύ αυτών-, θα επιβεβαιώσετε την αγάπη του για την ύπαιθρο της Σκωτίας. Πιστός στην μητέρα του, παντρεύτηκε μεγάλος μία εξαδέλφη του. Πεθαίνοντας, διέταξε να καούν τα βιβλία του. Αρκετά εσώθησαν και από εκεί μελετούμε τις πηγές του. Απεβίωσε το 1790. Στην Γλασκώβη ίσταται ο ανδριάς του ενώπιον του πανεπιστημίου. Υπήρξε ένας αξιόλογος άνδρας.

Με τον διάδοχό του στην Adam Smith Chair στην Γλασκώβη , αοίδιμον πλέον Professor Andrew Skinner, εκδότη και σχολιαστή των έργων του, έχω κατ΄επανάληψιν συζητήσει και αλληλογραφήσει για τις αρχαιοελληνικές καταβολές του Smith.

Παραμένει ο Smith πάντα επίκαιρος για να μας υπενθυμίζη τα όρια της ελεύθερης αγοράς και της ασυδοσίας που αυτή πιθανόν να φέρη.

Γενικός ξεσηκωμός για το κιτς της… Κιτσοπούλου, «που τής έδωσαν λεφτά το Εθνικό Θέατρο και το ΚΘΒΕ (σ.σ.: σε ρόλο παραγωγών) για να παρουσιάσει την περασμένη Παρασκευή και το Σάββατο ένα έργο δικό της», που κάποιοι θέλουν να το αποκαλούν, όχι «Σφήκες», αλλά «Κατσαρίδες», «μακριά από το έργο του Αριστοφάνη».

«Στο βασίλειο του κιτς ασκείται η δικτατορία της καρδιάς». Ας ξεκινήσουμε έτσι, με μία φράση του Μίλαν Κούντερα, που αποδήμησε πολύ πρόσφατα, εν μέσω «θρήνου» στα σόσιαλ μίντια, από την «Αβάσταχτη ελαφρότητα της ύπαρξης» («του είναι», όπως ήταν αρχικά, σε απόδοση Γιάννη Η.Χάρη).

Δείτε το άρθρο του Παύλου Αγιαννίδη στο protagon.gr…

Η ζώνη ασφαλείας σώζει καθημερινά ζωές στους δρόμους, ωστόσο ακόμη και σήμερα υπάρχουν οδηγοί και επιβάτες οχημάτων που αρνούνται ή αμελούν να τη χρησιμοποιούν παρά τις τσουχτερές ποινές, οι οποίες προβλέπονται στον ελληνικό Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας. Συγκεκριμένα, οι παραβάτες οδηγοί τιμωρούνται στη χώρα μας με 350 ευρώ πρόστιμο και αφαίρεση διπλώματος για 10 ημέρες, ενώ το πρόστιμο για τους επιβάτες ανέρχεται σε 100 ευρώ και επιβάλλεται στους ίδιους. Για τους ανήλικους φέρει την ευθύνη ο οδηγός του οχήματος, ενώ για τα βρέφη και τα μικρά παιδιά δεν αρκεί μόνο η ζώνη ασφαλείας, αλλά πρέπει να μεταφέρονται σε ειδικά καθισματάκια.

Δείτε το άρθρο του Πέτρου Πιτσίνη στοieidiseis.gr…

Η Νόνικα πίσω από τη Γαληνέα, την κυρία της σκηνής, την ευγενή και χαριτωμένη μεγαλοαστή, δεν ήταν μόνον η ντίβα που έδειχνε μπροστά στα φώτα ή στον όποιο φακό. Ηταν ένα μορφωμένο, καλλιεργημένο (με όλη τη σημασία του επιθέτου) πλάσμα, φωτεινό κάθε στιγμή, που ήξερε να φέρεται, να αγαπά, να συμπαθεί, να συγχωρεί και να ζητά συγγνώμη, να δίνει σε κάθε στιγμή μια μεγαλοπρέπεια.

Η Σοφία, ανήσυχη, στον καναπέ του μικρού σαλονιού. Μια Μαίρη Χρονοπούλου, τσακισμένη. Μπροστά της, μια τηλεόραση, που «αγόρασε με δόσεις». Στη μικρή οθόνη η διάσημη στη Γαλλία ηθοποιός και τραγουδίστρια Σάσα Βενέτη τραγουδά «Σ’ αγαπώ κι αγάπη αυτή με πεθαίνει» (του αξέχαστου Νίκου Μαμαγκάκη, του κυρ Νίκου, σε στίχους του σκηνοθέτη Νίκου Φώσκολου). Κι έπειτα, «Παιδί μου», αφιερωμένο, από εκεί, στα ξένα, στον γιό της.

Δείτε το άρθρο του Παύλου Αγιαννίδη στο protagon.gr…

Όσοι µετά το ναυάγιο στην Πύλο ζητούν επίμονα απαντήσεις σε ερωτήματα που έχουν ανακύψει όσον αφορά τη διαχείριση της υπόθεσης (από το Λιμενικό, από τους εισαγγελείς, από τα ΜΜΕ) εγκαλούνται εσχάτως για μειωμένο πατριωτισμό. Κι από την άλλη εμφανίζονται ότι αγαπούν την πατρίδα όσοι δέχονται πως η διερεύνηση της τραγωδίας πρέπει να γίνει υπό άκρα μυστικότητα στο όνομα της περιφρούρησης της διεθνούς εικόνας της χώρας, των εθνικών συμφερόντων, του τουρισμού. Είναι όμως έτσι; Είναι απόρροια ανθελληνισμού το αίτημα για –ενδεχομένως οδυνηρή– αλήθεια;

Τα ανθρώπινα δικαιώματα, το διεθνές δίκαιο, ο σεβασμός των συμβάσεων διάσωσης δεν είναι μόνο άδειες κουβέντες για να αγορεύουν οι «δικαιωματιστές», γνωστοί και ως «ευαίσθητες ψυχούλες», όπως κοροϊδευτικά αποκαλούνται στα σόσιαλ μίντια όσοι ασχολούνται με όλα τα παραπάνω. Είναι κανόνες που τελούν υπό τον όρο της αμοιβαιότητας και θα χρειαστεί να τους επικαλεστούμε στις σχέσεις μας με την Τουρκία και τους άλλους γείτονες.

Δείτε το άρθρο της Ξένιας Κουναλάκη στην εφημερίδα “Καθημερινή”…

Ο καθηγητής Πυρηνικής Φυσικής Θανάσης Γεράνιος (’62) συνοψίζει τα τεράστια προβλήματα από τις πρόσφατες εξελίξεις, σε άρθρο του στα ΝΕΑ με τίτλο “Η πυρηνική ενέργεια, η κλιματική κρίση και οι ραδιενεργοί κίνδυνοι“.

Συγκεκριμένα, με την ευκαιρία της Παγκόσμιας Ημέρας Περιβάλλοντος στις 5 Ιουνίου 2023, ΤΑ ΝΕΑ του Σαββατοκύριακου 27-28.5.2023 δημοσίευσαν στην έντυπη έκδοσή τους ένα ένθετο σχετικά με το θέμα αυτό. Σ’ αυτό το ένθετο, ο καθηγητής Γεράνιος συμμετέχει με το άρθρο του και απαντά στις ερωτήσεις: Πόσο δυνατόν είναι να ζήσουμε ένα δεύτερο Τσερνομπίλ ή μια δεύτερη Φουκουσίμα εξαιτίας της κατάστασης που έχει δημιουργηθεί στον πυρηνικό σταθμό Ζαπορίζια; Πώς εξηγείτε το γεγονός από τη μια να φοβόμαστε το πυρηνικό ατύχημα και από την άλλη κάποιοι στην ΕΕ – και όχι μόνο – να δρομολογούν την πυρηνική ενέργεια ως πράσινη; Μπορεί η πυρηνική ενέργεια να συμβάλει στην καταπολέμηση της κλιματικής κρίσης; Πιστεύετε πως θα έρθει η στιγμή που η πυρηνική ενέργεια θα είναι ασφαλής; Τι φοβάστε όταν ακούτε και διαβάζετε για την κατασκευή του πυρηνικού σταθμού Ακουγιου στην Τουρκία;

Ο Δημήτρης Χαραλάμπης, Ομότιμος Καθηγητή Πολιτικής Επιστήμης του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών και Πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Πολιτικής Επιστήμης και απόφοιτος του 1969, δημοσίευσεστις 11.6.2023 ένα άρθρο του στην εφημερίδα “Βήμα της Κυριακής / Βιβλία / Νέες Εποχές”:

Η εξουδετέρωση της απλής αναλογικής ως στόχου και επιχειρήματος της Αριστεράς από το 20,72% της διαφοράς από τον ΣΥΡΙΖΑ, που πέτυχε ο Κυριάκος Μητσοτάκης στις 21/5, και την αδυναμία των μικρών κομμάτων να υπερβούν το όριο του 3%, σημαίνει όντως, εφόσον το ποσοστό της Ν.Δ. και η διαφορά μεταξύ του πρώτου και του δεύτερου κόμματος επαναληφθεί, την επιβολή και σταθεροποίηση της ηγεμονίας της Ν.Δ. στο κομματικό και πολιτικό σύστημα;

Η χώρα γνώρισε κατά τη μεταπολίτευση την ηγεμονία του ΠΑΣΟΚ, η οποία, ύστερα από το διάλειμμα της ερασιτεχνικής αντιγραφής της πρώτης οκταετίας του ΠΑΣΟΚ από τη λαϊκή Δεξιά του Καραμανλή, κατέρρευσε θεαματικά μέσα στη δίνη της οικονομικής, δημοσιονομικής και πολιτικής κρίσης του 2010.

Αυτή η εμπειρία αποκαλύπτει κάποιες προϋποθέσεις του φαινομένου της κομματικής ηγεμονίας: την ιστορική συγκυρία, τη χαρισματικότητα του ηγέτη, την κατανόηση της ιστορικής στιγμής και την ικανότητα της πολιτικής-κομματικής διαχείρισής της.

Με την πτώση της δικτατορίας το μετεμφυλιακό κράτος των εθνικοφρόνων, τελευταία πράξη του οποίου ήταν ο ιστορικός αναχρονισμός της στρατιωτικής δικτατορίας, κατέρρευσε. Η θεμελίωση της Τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή δεν οδήγησε στην ηγεμονία της Ν.Δ. Η Δεξιά ως έκφραση του μετεμφυλιακού κράτους και της εθνικοφροσύνης δεν μπορούσε να παίξει αυτό το ρόλο. Ήταν η στιγμή του Ανδρέα Παπανδρέου και του ΠΑΣΟΚ. Η επιτυχία του Παπανδρέου βασίστηκε στην ιδιόμορφη σύζευξη σοσιαλιστικού και εθνικιστικού λόγου που θεμελίωσε την ηγεμονία του ΠΑΣΟΚ εκπληρώνοντας την απαίτηση μεταρρυθμίσεων και αναδιανομής, χωρίς όμως να θιγούν ουσιαστικά η πελατειακή λογική, το παραγωγικό μοντέλο, οι συντηρητικές αναφορές και η γενετική γραμματική της κοινωνικής διαστρωμάτωσης.

Η ηγεμονία αυτή έβγαλε την Ελλάδα από τα μετεμφυλιακά ιδεολογικά δεσμά. Αποσυνέδεσε όμως την παραγωγικότητα από τα εισοδήματα, λόγω της πολιτικά και κομματικά αναγκαίας άμεσης ανταπόκρισης στην κοινωνική απαίτηση υπέρβασης της μετεμφυλιακής αρτηριοσκλήρωσης και προετοίμασε το κοινωνικό και δημοσιονομικό περιβάλλον, το οποίο η οπορτουνιστική διαχείριση της πενταετίας της λαϊκής Δεξιάς του Κώστα Καραμανλή οδήγησε στη δημοσιονομική κατάρρευση του 2010. Κατάρρευση που ανέτρεψε τη θετική ευρωπαϊκή πορεία της χώρας την περίοδο της ηγεσίας του Κώστα Σημίτη και η οποία είχε ήδη υπονομευθεί από τις εσωκομματικές λαϊκιστικές αντιστάσεις.

Η σημερινή κατάσταση είναι αποτέλεσμα μιας σειράς γεγονότων που καθόρισαν τη χώρα από την ουσιαστική πτώχευση του 2010 μέχρι την σημερινή αναπτυξιακή χίμαιρα του μετά-covid τουρισμού και των κερδοσκοπικών κτηματομεσιτικών επενδύσεων πάντα στο πλαίσιο της οικονομικής στήριξης του ακόμη λειτουργούντος ευρωπαϊκού σχεδίου ανάκαμψης.

Η αρχικά επιτυχημένη αντιμετώπιση της πανδημίας, ο πραγματισμός της διαχείρισης, η συνεπής εξωτερική πολιτική και οι ευρωπαϊκές επιχορηγήσεις συνετέλεσαν ουσιαστικά στην προοπτική της ηγεμονίας της Ν.Δ. Όμως δεν ήταν αυτά αρκετά για την εκλογική περιθωριοποίηση των υποκλοπών, του τραγικού δυστυχήματος στα Τέμπη και ασφαλώς της ανισότητας, η οποία βέβαια δεν αποτελεί ελληνική ιδιαιτερότητα.

Η οικονομική κρίση και η λόγω της ασυμμετρίας δυνάμεων αποδοχή των όρων της τρόϊκα, δηλαδή η αντιμετώπιση της κρίσης στο πλαίσιο του δόγματος της «προσαρμοσμένης στην αγορά Δημοκρατίας» των Merkel/Schaueble από τα δύο μεγάλα κόμματα οδήγησε στην κρίση του μεταπολιτευτικού δικομματισμού. Κυρίως οδήγησε στην κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ, εφόσον οι κατεξοχήν πληγέντες από την πολιτική της λιτότητας-φτωχοποίησης της εσωτερικής υποτίμησης ήταν πρωτίστως ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ.

Ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίστηκε από το αριστερό περιθώριο και υποσχέθηκε στον απογοητευμένο και φτωχοποιημένο κόσμο τα πάντα. Οδήγησε με τον ακροδεξιό σύμμαχό του και τις φαντασιώσεις των διπλών νομισμάτων αυτόν τον κόσμο στον τυχοδιωκτικό μαξιμαλισμό του δημοψηφίσματος και στην «κωλοτούμπα» της απόλυτης αποδοχής των γερμανικών/τροϊκανών όρων του τρίτου μνημονίου. Η συμβολή του ΣΥΡΙΖΑ είναι καθοριστική για την προοπτική της ηγεμονίας της Ν.Δ.. Δημιούργησε τεράστιες προσδοκίες τις οποίες μηδένισε στις περίφημες 17 ώρες της υποτιθέμενης διαπραγμάτευσης και επιβεβαίωσε τη ρήση της Thatcher ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση στις νεοφιλελεύθερες επιλογές. Επιλογές που ακολούθησε με απόλυτη συνέπεια στο τρίτο μνημόνιο.

Έτσι ο ΣΥΡΙΖΑ απέτυχε ως κυβέρνηση ενώ ως αντιπολίτευση απέδειξε ότι ήταν απλά η συγκυριακή έκφραση της πολιτικής κρίσης χωρίς την προοπτική διαμόρφωσης εναλλακτικής στρατηγικής.

Η αναζήτηση της αυτοδυναμίας έχει γίνει αποδεκτή και η σχετική ηγεμονία είναι χειροπιαστή προοπτική, αφού η ανάδειξη του ΠΑΣΟΚ σε πραγματική αξιωματική αντιπολίτευση/κυβερνητική εναλλακτική λύση που θα σήμαινε την επιστροφή του δικομματικού ορθολογισμού στο πολιτικό σύστημα δεν είναι του άμεσου μέλλοντος.

Σχετική ηγεμονία γιατί αυτή θα ασκείται πάντοτε υπό την προϋπόθεση των επιπτώσεων του αναποτελεσματικού παραγωγικού μοντέλου και των δημοσιονομικών όρων που τίθενται από την Ένωση. Αν ως κυβέρνηση δεν ελέγχεις την νομισματική πολιτική, την κυκλοφορία του χρήματος και βρίσκεσαι υπό το βάρος του τεράστιου ελλείμματος του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών και του δανεισμού, ως συνέπεια του θεμελιώδους παραγωγικού ελλείμματος της οικονομίας, κάθε κομματική ηγεμονία είναι σχετική και χρονικά περιορισμένη, έστω και αν το προβληματικό φορολογικό σύστημα εγγυάται κάποιες κοινωνικές συμμαχίες…

Είναι έκδηλη η μετεκλογική ανησυχία της Νέας Δημοκρατίας, ότι ενδεχόμενη είσοδος της Νίκης στην επόμενη Βουλή θα μπορούσε να περιορίσει το εύρος της αυτοδυναμίας της. Η αγωνία όμως αυτή την έχει στρέψει σε μια προσπάθεια επαναπατρισμού των ακροδεξιών ψήφων και επαναπροσδιορισμού της ατζέντας της. Η πρώτη, αντανακλαστική αντίδραση του Κυριάκου Μητσοτάκη μετά την αναμέτρηση και τα υψηλά ποσοστά της Νίκης, ήταν η μετάβαση στο Αγιον Ορος – επίσκεψη που αναβλήθηκε τελικά λόγω κορωνοϊού.

Φαίνεται άλλωστε ότι η παρέμβαση του αρχιεπισκόπου και της Ιεράς Συνόδου κρίθηκε αποτελεσματικότερη για τη νουθεσία των μοναχών από μια επίσκεψη του νικητή των εκλογών.

Δείτε το άρθρο της Ξένιας Κουναλάκη στην εφημερίδα “Καθημερινή”…

Ο Γιάννης Φλωρινιώτης ήταν αυτό που ήταν. Αστραφτερός και (βαριά) λαϊκός. Ο Χατζιδάκις το είχε εξηγήσει: «Ανήκει στην κατηγορία των τραγουδιστών που μεταμορφώνουν το τραγούδι σε ένα αυτεξούσιο εκφραστικό στοιχείο απόλυτα δικό τους. Ετσι, η οποιαδήποτε συμβατικότητα του τραγουδιού εξαφανίζεται και απομένει το αληθινό αίσθημα».

Ποιος θα φανταζόταν, την σήμερον ημέρα, πως θα μπορούσε να ακούσει το «Πειράζει που είμαι μεγάλη φίρμα» με τη συνοδεία τσέμπαλου; Μπα, δύσκολο.

Δεν ήταν καθόλου δύσκολο να το κάνει πραγματικότητα ο αξέχαστος Μάνος Χατζιδάκις. Που, για να τα λέμε και αυτά, αρεσκόταν και στην… αντιδραστική εκκεντρικότητα όταν πιεζόταν από τον ελληνικό περίγυρο να δεχτεί αυτό που την σήμερον ημέρα (επίσης) θέλουμε να ονομάζουμε «κανονικότητα».

Δείτε το άρθρο του Παύλου Αγιαννίδη στο protagon.gr…

Οσα συμβαίνουν στη Θράκη είναι γνωστά εδώ και δεκαετίες και τίθεται ένα ζήτημα ως προς το τι κάνει το ελληνικό κράτος διαχρονικά. Η άτσαλη συζήτηση των ημερών θα έπρεπε πάντως να μετατραπεί σε στρατηγική αναπροσαρμογή, με αποκλειστικά εθνικό γνώμονα.

Η συζήτηση για τους υποψηφίους του ΣΥΡΙΖΑ στη Θράκη εξελίχθηκε μέχρι στιγμής άτσαλα και με προφανή εκλογική και όχι εθνική διάσταση. Με ευθύνη όλων.

Φαίνεται πως αυτό έγινε αντιληπτό και μάλλον θα επιχειρηθεί να πέσει η ένταση. Δεν είναι και πολύ αυθαίρετη η εκτίμηση ότι στην Αγκυρα θα χαμογελούν με μια κάποια ικανοποίηση, παρακολουθώντας τα ελληνικά κόμματα στην ουσία να επικυρώνουν την (ούτως ή άλλως γνωστή εδώ και δεκαετίες) αμφιλεγόμενη δράση του διαβόητου τουρκικού προξενείου στην Κομοτηνή.

Δείτε το άρθρο του Άγγελου Κωαβίου στο protagon.gr…

Η Αλεξάνδρα Μητσοτάκη ηγείται της πρωτοβουλίας „Mission Alpha“ μέσω του World Human Forum, που ιδρύθηκε το 2017 στους Δελφούς και θέτει τον προβληματισμό για το κλίμα και τον πολιτισμό με συναντήσεις και εκδηλώσεις στο νησί της Δήλου κάθε χρόνο.

Ένα άρθρο του Rüdiger Schaper στο Tagesspiegel περιγράφει με μεγάλη προσοχή όλο το έργο μέχρι τώρα

Wie kann man die Welt retten? Auf der kleinen griechischen Insel, einst ein Heiligtum, traf sich das World Human Forum zur „Mission Alpha“.

Von der Partyinsel geht die Fahrt auf die Schatzinsel. Delos liegt eine halbe Stunde von Mykonos entfernt, und bei den starken Winden im Kreis der Kykladen kann es eine schöne Schaukelei werden, Einstimmung auf eine geistige Tour de force.

Wie hilft man dem Planeten? Um über die drängenden Probleme der Menschheit nachzudenken,

Mit dem Zentrum in Delphi arbeitet das World Human Forum als „think and do tank“. Und man kommt immer wieder nach Delos, wo es auch einmal ein Orakel gab. Und greift nach den Sternen. Nur ein Planet, die Venus, ist weiblich, alle anderen tragen Namen männlicher Götter. Athena Cousteni, Astrophysikerin bei der European Space Agency, gibt der Weltraumforschung einen feministischen Dreh. Die aktuelle Mondmission der Nasa, endlich, ist nach Artemis benannt.

Brent Sherwood, Topmanager bei Blue Origin, der Weltraumfirma von Jeff Bezos, denkt über riesige Schilde im All nach, die den blauen Planeten mit Sonnenenergie versorgen könnten. Und zum Schutz vor Strahlung würde man Mondstaub im großen Stil aufwirbeln. Das klingt irre, aber auch die Visionen eines Jules Verne und anderer Science-Fiction-Autoren haben sich realisiert und werden noch übertroffen. Die Lage sei so ernst, dass nur noch verrückte Ideen tatsächlich etwas bewirken. Die Wissenschaftler sagen: Wenn die Meere weiter steigen wie jetzt, wird Delos in wenigen Jahrzehnten versinken.

Auch Akram Khan, der Tänzer und Choreograf, ist auf der Götterinsel dabei. Sein „Jungle Book reimagined“ tourt derzeit durch Europa. Das Stück folgt Mowgli auf der Flucht vor der Naturkatastrophe in naher Zukunft, die unsere Städte in Urwälder verwandelt hat. Theater ist für ihn eines der letzten verbliebenen Rituale in der von Überkommunikation abgelenkten Welt.

bietet Delos ein singuläres Bühnenbild. Zwei Tage lang versammelten sich hier Wissenschaftler und Kulturleute, Künstler und Forscher beim World Human Forum und sondierten zur „Mission Alpha“. Eine Mischung aus Speeddating und Symposion zu Fragen des Klimas und zeitgemäßer Ausbildung, kurz: Wie kommen wir heraus aus dem globalen Desaster? Dem griechischen Stamm nach bedeutet das Wort so viel wie „die Sterne stehen in Unordnung“.

Versunkene Metropole

In der Antike steckte Delos voller Reichtum und Spiritualität. Auf seinen vier Quadratkilometern entwickelte sich ein florierender Handelsplatz für Waren aus dem Mittelmeerraum, bis zu 20.000 Menschen lebten in dem Freihafen. Das Sakrale hat sich ebenso eingewurzelt, wie die Machtpolitik der griechischen Stadtstaaten und später das Imperium der Römer hier zu Hause waren. Der Sklavenmarkt von Delos gehörte zu den größten der damaligen Welt.

Kein anderer Ort im griechischen Inselreich ist derart befrachtet. Apollo und Artemis wurden hier geboren, heißt es im Mythos, so war Delos ursprünglich ein mächtiges Heiligtum. „Und es erglänzte vor Lust blauer die Tiefe des Meeres“, schrieb ein Dichter im 6. Jahrhundert vor Christus.

World Human Forum

Hier soll es um den Menschen gehen und die Kultur, im Gegensatz zum World Economic Forum von Davos. Das WHF ist eine griechische Gründung, entstanden 2017 in Delphi. Auf einer Veranstaltung des Forums im März 2023 in Berlin zur „Regeneration der Erde“ sprachen u.a. Hermann Parzinger, Präsident der Stiftung Preußischer Kulturbesitz, und der Klimaforscher Hans Joachim Schellnhuber.

Heute ist die Insel unbewohnt, bis auf einige Archäologen, die sich um die Ausgrabungsstätten kümmern. Das Museum mit seinen herrlichen Statuen ist geschlossen. Kein Baum wächst in der wüstenartigen Landschaft. Frei stehende Säulen, Mauern und Skulpturen betonen noch die Leere und Einöde, die einst eine noble, interkulturelle Stadt mit Tempeln, mosaikgeschmückten Villen und einem Theater war. Und doch spürt man eine seltsame Anziehung, die sich, wenn der volle Mond über der einzigen Erhebung der Insel aufzieht, zu einem theatralischen Finale auswächst.

Feministische Astronomie

Das World Human Forum, 2017 in Delphi gegründet, hat in Athen, Paris, Venedig und Berlin Treffen veranstaltet, als freier Gegenpart zum World Economic Forum in Davos. Es versteht sich als „Katalysator kollektiver intelligenter Prozesse“ und zielt auf die Schaffung einer kritischen Masse von Individuen, die einen Wandel herbeiführen wollen. Präsidentin ist Alexandra Mitsotaki, die in Griechenland diverse Hilfsorganisationen gegründet hat und unterstützt, Vizepräsident ist Jochen Sandig, der Berliner Kulturmanager und Intendant der Ludwigsburger Schlossfestspiele.

Mit dem Zentrum in Delphi arbeitet das World Human Forum als „think and do tank“. Und man kommt immer wieder nach Delos, wo es auch einmal ein Orakel gab. Und greift nach den Sternen. Nur ein Planet, die Venus, ist weiblich, alle anderen tragen Namen männlicher Götter. Athena Cousteni, Astrophysikerin bei der European Space Agency, gibt der Weltraumforschung einen feministischen Dreh. Die aktuelle Mondmission der Nasa, endlich, ist nach Artemis benannt.

Brent Sherwood, Topmanager bei Blue Origin, der Weltraumfirma von Jeff Bezos, denkt über riesige Schilde im All nach, die den blauen Planeten mit Sonnenenergie versorgen könnten. Und zum Schutz vor Strahlung würde man Mondstaub im großen Stil aufwirbeln. Das klingt irre, aber auch die Visionen eines Jules Verne und anderer Science-Fiction-Autoren haben sich realisiert und werden noch übertroffen. Die Lage sei so ernst, dass nur noch verrückte Ideen tatsächlich etwas bewirken. Die Wissenschaftler sagen: Wenn die Meere weiter steigen wie jetzt, wird Delos in wenigen Jahrzehnten versinken.

Auch Akram Khan, der Tänzer und Choreograf, ist auf der Götterinsel dabei. Sein „Jungle Book reimagined“ tourt derzeit durch Europa. Das Stück folgt Mowgli auf der Flucht vor der Naturkatastrophe in naher Zukunft, die unsere Städte in Urwälder verwandelt hat. Theater ist für ihn eines der letzten verbliebenen Rituale in der von Überkommunikation abgelenkten Welt.

Δείτε όλο το άρθρο στο Tagesspiegel…

Τα συγχαρητήρια από τη Γερμανία στον νικητή δεν άργησαν. Δεν πέρασαν ούτε 24 ώρες από την επανεκλογή του Τούρκου προέδρου και ο καγκελάριος Όλαφ Σολτς σήκωσε το τηλέφωνο. Το τηλεφώνημα αποτέλεσε κάτι περισσότερο από διπλωματική ευγένεια. Σύμφωνα με επίσημη ανακοίνωση της γερμανικής κυβέρνησης, ο Σολτς και ο Ερντογάν συμφώνησαν να προσεγγίσουν τη συνεργασία με “ανανεωμένο σθένος”. Μετά τις εντάσεις το τελευταίο διάστημα, η πρώτη επικοινωνία των δυο ανδρών μπορεί να χαρακτηριστεί ως θετική. Επισήμως, το Βερολίνο είχε ασκήσει ουδετερότητα στις προεδρικές εκλογές. Ωστόσο, ήταν σαφές ότι η πολιτική τάξη στη Γερμανία – και αυτό ισχύει για όλα τα κόμματα – θα χαιρόταν με μια νίκη της αντιπολίτευσης.

Αυτό είναι πλέον παρελθόν. Τώρα το Βερολίνο πιέζει – με βιασύνη – για μια νέα εκκίνηση στις σχέσεις με την Άγκυρα. Για το σκοπό αυτό, ο Σολτς κάλεσε τον Ερντογάν να επισκεφθεί το Βερολίνο. Η ημερομηνία δεν έχει ακόμη οριστεί. Ωστόσο, η Καγκελαρία έχει ήδη κατονομάσει τα θέματα που θέλει να συζητήσει με τον Ερντογάν: “Μαζί θέλουν να εργαστούν για μια θετική εξέλιξη στην Ανατολική Μεσόγειο, για τις αποφάσεις στο ΝΑΤΟ και τη σχέση της Τουρκίας με την Ευρωπαϊκή Ένωση”, αναφέρεται στην επίσημη ανακοίνωση του Βερολίνου.

Δείτε το σχόλιο του Ronald Meinardus στην DW…

«Δεν έχουμε κουλτούρα συνεργασίας». Η φράση επαναλαμβάνεται ως θέσφατο. Κι αφού δεν έχουμε κουλτούρα συνεργασίας, θα κάνουμε εκλογές μέχρι να βγει αυτοδύναμη κυβέρνηση. Μέσα στο καλοκαίρι, με μαγιό και αντηλιακό θα μας σέρνουν στην κάλπη έως ότου εξασφαλίσει το πρώτο κόμμα πάνω από 151 βουλευτές. Η απειλή εκτοξεύθηκε από τον Κυριάκο Μητσοτάκη αορίστως όταν αναφέρθηκε σε τρίτη αναμέτρηση, ενώ ο Αδωνις Γεωργιάδης την έκανε χθες πιο απτή: «περίπου τον Δεκαπενταύγουστο» θα έχουμε νέες εκλογές. Η στρατηγική είναι σαφής. Ολοι οι πολίτες απεύχονται τρίτες εκλογές, συνεπώς θα συρθούν σε δυόμισι εβδομάδες να ψηφίσουν, έστω απρόθυμα «για να τελειώνουμε». Το πρώτο κόμμα πάντα ευνοείται σε αυτή την περίπτωση.

Το πρόβλημα είναι πως η ψήφος δεν θα έπρεπε να είναι απόρροια εκβιασμού ή έμμεσης απειλής, αλλά θετική υποστήριξη στο κόμμα εκείνο που παρουσιάζει τις εγγύτερες θέσεις, προτάσεις, οράματα με αυτές του ψηφοφόρου. Στο ελληνικό πολιτικό σύστημα ο διάλογος και η διαπραγμάτευση, όμως, γίνονται σε επίπεδο προσώπων. «Ούτε Τσίπρας ούτε Μητσοτάκης», ήταν το προεκλογικό σύνθημα του Νίκου Ανδρουλάκη. «Ο Ανδρουλάκης είναι Τσίπρας με γραβάτα», ήταν η απάντηση του Κυριάκου Μητσοτάκη μετά τη διαφορά των 20 ποσοστιαίων μονάδων που του παρέχει την πολυτέλεια της αδιαλλαξίας.

Δείτε το άρθρο της Ξένιας Κουναλάκη στην εφημερίδα “Καθημερινή”…