Ήρθε στην Αθήνα από τη Βοστώνη για το ενδέκατο «The Notch Meeting», ένα διεθνές επιστημονικό συνέδριο που διοργανώνεται από το μη κερδοσκοπικό ίδρυμα, το Fondation Santé, του οποίου είναι συνιδρυτής και πρόεδρος. Το ίδρυμα κάθε χρόνο αξιολογεί επιστήμονες, για να τους προσφέρει χρηματική βοήθεια ώστε να αναπτύξουν το ερευνητικό τους έργο στον τομέα της βιοϊατρικής.

Απαρέγκλιτος όρος; Η έρευνα να γίνεται στην Ελλάδα.

Είχαμε πολλά να πούμε, λοιπόν, με τον Σπύρο Αρταβάνη-Τσάκωνα, καθηγητή Κυτταρικής Βιολογίας στην Ιατρική Σχολή του Χάρβαρντ, επιστήμονα με θητεία σε μερικά από τα πιο φημισμένα πανεπιστήμια της Ευρώπης και των ΗΠΑ, έναν Ελληνα που δεν ξεχνά ποτέ την πατρίδα του. «Ζω τόσες δεκαετίες στο εξωτερικό –από τα δεκαοκτώ και είμαι εβδομήντα τριών ετών– αλλά η Ελλάδα δεν έχει ξεκολλήσει από το μυαλό μου. Μου λείπει. Ισως, τελικά, αυτή να είναι η μεγαλύτερη δύναμη που έχει η χώρα μας: δεν μπορούμε να την ξεχάσουμε. Δεν έχω γνωρίσει ανθρώπους άλλων εθνικοτήτων που να νιώθουν τόση νοσταλγία για τις πατρίδες τους, όσο οι Ελληνες…». (περισσότερα…)

«Εβαλε τη χώρα πάνω από τον εαυτό του»

Με μία επίκληση στον Περικλή ξεκίνησε τον επικήδειο λόγο του ο στενός συνεργάτης του πρώην πρωθυπουργού και προσωπικός του φίλος, Τάσος Γιαννίτσης.

«Η παρουσία όλου του πολιτικού φάσματος, αποδεικνύει το μέγεθος της τιμής για τον Κώστα Σημίτη. Μας έκανε υπερήφανους, μας έδωσε υπόσταση. Αφιέρωσε τη ζωή του για να πάει η Ελλάδα πολύ ψηλότερα. Και την πήγε. Κατανόησε ότι η θέση της Ελλάδας στην Ευρώπη, βασιζόταν στο να κατανοήσει το σφυγμό της εποχής και να τον μεταβιβάσει στο κόμμα του και την κοινωνία. Και το πέτυχε» τόνισε ο ίδιος.

https://www.iefimerida.gr/politiki/giannitsis-gia-simiti-ebale-ti-hora-pano-apo-ton-eayto-toy

Με αφορμή τον θάνατο του πρώην Πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη, ο Τάσος Γιαννίτσης δημοσίευσε ένα άρθρο στις 5.1.2025 στο iefimerida.gr:

Πώς αισθάνεται κανείς, όταν χάνει ένα φίλο, που τον γνωρίζει σχεδόν πενήντα χρόνια; Πώς αισθάνεται, όταν ο φίλος αυτός ήταν μια προσωπικότητα που θα τον γράψει η ιστορία; Αισθάνεται ότι έχει υποχρέωση να αναφερθεί στα πολλά και σημαντικά που αυτός έκανε, αλλά και ότι, ταυτόχρονα, είναι εξαιρετικά δύσκολο να διατυπώσει αυτό που είναι διάχυτο μέσα του.

Ο Κωνσταντίνος Σημίτης ήταν μια σπάνια προσωπικότητα που τον διάπλασαν οι πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες, η πολιτική δράση των γονέων του, η οικογένεια του, τα ταραχώδη χρόνια της δεκαετίας του 1960, η δικτατορία, οι εμπειρίες του από το πώς προχωρούσαν οι κοινωνίες στην Ευρώπη, όταν εμείς ήμασταν στο γύψο, και μετά η σταθερή προσήλωσή του στο ΠΑΣΟΚ. Αφιέρωσε τη ζωή του στο να συμβάλλει ώστε η Ελλάδα ν’ ανέβει ψηλότερα -πολύ ψηλότερα. Πολιτικά, δεν λοξοδρόμησε ούτε εκατοστό από το χώρο που είχε συνιδρύσει και τον οδήγησε σε δύο εκλογικές νίκες. Το κυριότερο: δεν έκανε τίποτα που να φέρει την Ελλάδα προς τα πίσω.  (περισσότερα…)

Αθήνα, 12 Δεκεμβρίου 2024 – Για τον ελληνοτουρκικό διάλογο και τη σχέση της Ελλάδας με τη διεθνή κοινότητα έκανε λόγο ο κ. Προκόπης Παυλόπουλος, Πρόεδρος της Δημοκρατίας (2015-2020), μιλώντας στο συνέδριο «Μεταπολίτευση 1974-2024: 50 Χρόνια Ελληνική Εξωτερική Πολιτική», που πραγματοποιήθηκε 12 και 13 Δεκεμβρίου. Τη συζήτηση συντόνισε ο κ. Άγγελος Κωβαίος, Πολιτικός Συντάκτης στο «ΒΗΜΑ».

Σε σχέση με τον ελληνοτουρκικό διάλογο, ο πρώην Πρόεδρος της Δημοκρατίας τόνισε ότι πρέπει να συζητάμε, υπερασπιζόμενοι τις θέσεις μας για να αποδεικνύουμε στη διεθνή κοινότητα ποια είναι η πραγματική Τουρκία, σημειώνοντας ότι υπάρχουν δυσκολίες στη συνεννόηση με τη γειτονική χώρα, αφού δεν θεωρεί το διεθνές δίκαιο δεσμευτικό.

Ο κ. Παυλόπουλος ανέλυσε τους τρεις στόχους της Άγκυρας: ένα είδος επικυριαρχίας στο σύνολο της Κύπρου, συγκυριαρχία στο Αιγαίο (ένα είδος διχοτόμησης με βάση τον 25ο μεσημβρινό) και δημιουργία συνθηκών αυτονόμησης στην ελληνική Θράκη (εκεί αποβλέπει η έννοια της «τουρκικής μειονότητας»). (περισσότερα…)

H«ελευθερία» είναι μια λέξη συνυφασμένη με τη ζωή της Αγκελα Μέρκελ. Από τα νεανικά της χρόνια στην ανατολική Γερμανία μέχρι την τελευταία θητεία της στην καγκελαρία, που συνέπεσε με την πρώτη περίοδο του Ντόναλντ Τραμπ, η τέως καγκελάριος κλήθηκε να προασπίσει την υπέρτατη αυτή αξία, που διατρέχει ολόκληρη την πολιτική διαδρομή της. Ο τίτλος των απομνημονευμάτων της (1954-2021), που κυκλοφορούν μεθαύριο Τρίτη στην Ελλάδα από τις εκδόσεις Μεταίχμιο, δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικός.

Το πολυαναμενόμενο βιβλίο διέρρευσε σε αγγλική μετάφραση στο παρισινό βιβλιοπωλείο Shakespeare and Company, τέσσερα εικοσιτετράωρα πριν από την επίσημη κυκλοφορία του. Από το κείμενο αυτό, η «Κ» διάβασε τα σημεία που αφορούν την ελληνική κρίση χρέους καθώς και τις επαφές της τέως καγκελαρίου με τους πρώην πρωθυπουργούς Γιώργο Παπανδρέου, Αντώνη Σαμαρά και Αλέξη Τσίπρα. Για τους δύο πρώτους η αποτίμησή της δεν είναι ιδιαίτερα θετική, ενώ είναι σαφής η καλή προσωπική της χημεία με τον Τσίπρα, στον οποίο αφιερώνει και το μεγαλύτερο μέρος των αναμνήσεών της που αναφέρονται την Ελλάδα. (περισσότερα…)

Η Πτώση του Τείχους και τα τελευταία χρόνια του κομμουνιστικού καθεστώτος έχουν εμπνεύσει μικρά αριστουργήματα στη μικρή και τη μεγάλη οθόνη. Μία ενδεικτική επιλογή.

«Good bye, Lenin» ήταν ο εξαιρετικά εύγλωττος τίτλος για την ταινία του Βόλφγκανγκ Μπέκερ που «τάραξε τα νερά» στη Γερμανία το 2003, τιμήθηκε με πολυάριθμα κινηματογραφικά βραβεία και ανέδειξε τον Ντάνιελ Μπρυλ, έναν από τους κορυφαίους Γερμανούς ηθοποιούς της γενιάς του (που έγινε γνωστός και στο ελληνικό κοινό με ταινίες όπως «Καλά Χριστούγεννα» και «Το τελεσίγραφο του Μπορν»).

Εύγλωττος ήταν και ο υπότιτλος στη γερμανική διανομή: «Η ΛΔΓ επιβιώνει σε 79 τ.μ.» Ως τραγικός, αλλά και κωμικός ήρωας προβάλλει ο νεαρός Άλεξ (Ντάνιελ Μπρυλ) ο οποίος βλέπει τη μητέρα του να πέφτει σε κώμα το φθινόπωρο του 1989. Κάποια στιγμή η μητέρα συνέρχεται, αλλά παραμένει κλινήρης και οι γιατροί απαγορεύουν κάθε ενόχληση ή συγκίνηση. Στο μεταξύ, η Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας έχει καταρρεύσει και στο Βερολίνο συντελείται κοσμογονία, αλλά ο Άλεξ θεωρεί ότι πρέπει να αποσιωπήσει αυτές τις λεπτομέρειες. Η μητέρα του, φανατική υπέρμαχος του υπαρκτού σοσιαλισμού, μάλλον δεν θα άντεχε το σοκ.

Δείτε το άρθρο του Γιάννη Παπαδημητρίου στην DW…

Ογδόντα ενιαυτοί μας χωρίζουν από την ηλιόλουστη Πέμπτη της 12ης Οκτωβρίου 1944, όταν ο στρατός κατοχής των Γερμανών κατακτητών αποχωρεί από την Αθήνα. Συμπληρώθηκαν 1.444 ημέρες τυραννίας και σκλαβιάς. Η Μεραρχία Καταδρομών 117 αποχωρεί με όλες τις προφυλάξεις, ο ανώνυμος Γερμανός στρατιώτης υποστέλλει την σβάστικα που εμόλυνε τον Ιερό Βράχο της Ακροπόλεως και ο Διοικητής της Μεραρχίας καταθέτει στεφάνι στο Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτου. Η μεραρχία διασχίζει την Ελλάδα, ανενόχλητη, και την Γιουγκοσλαβία και κοντά στο Βελιγράδι αποδεκατίζεται από τους παρτιζάνους. Ο διοικητής της, πτέραρχος Hellmuth Felmy, καταδικάσθηκε ως εγκληματίας πολέμου. Το 1951 ήταν ελεύθερος, απεβίωσε το 1965.

Για την Αθήνα και τους κατοίκους της ήταν μία ημέρα θριάμβου. Έξαλλα τα πλήθη , με τις σημαίες των συμμάχων, τις ελληνικές και τα λάβαρα διέσχιζαν τους δρόμους. Πρωτοπόρος η ηθοποιός Άννα Καλουτά, όπως την περιέγραψαν τα επίκαιρα της εποχής, αλλά και δύο επίσκοποι, στο Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτου, ο Μητροπολίτης Νεαπόλεως , Φιλίππων και Θάσου Χρυσόστομος (Χ΄σταυρου) και ο επίσκοπος Πατάρων Μελέτιος(Χρηστίδης), Μικρασιάτες αμφότεροι [Την σπάνια αυτή φωτογραφία, ντοκουμέντο, οφείλομε στον συνάδελφο Στέφανο ΤΣΕΡΠΑΝΗ, ο οποίος και την ανεκάλυψε].Ο κορυφαίος Σικελιανός βλέπει μία νέα Ελλάδα , η οποία δυστυχώς δεν έγινε :

“Τι σκίζει πιά το σάβανο / κι από τον τάφο βγαίνει / η Ελλάδα αναστημένη , / με νέο τρανό σπαθί”

[Αγγέλου ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΥ, Ελευθερία του 1944, εν Λυρικός Βίος , Γ΄, οι Φίλοι του Βιβλίου, 1947, σ. 328]. (περισσότερα…)

Ο Τάσος Γιαννίτσης, απόφοιτος του 1962, ομότιμος καθηγητής πανεπιστημίου και πρώην υπουργός, σχολιάζει με άρθρο του στην εφημερίδα “Η Καθημερινή” την  απονομή των Νόμπελ Οικονομικών:

Η απονομή του βραβείου Νομπέλ Οικονομικών στους Daron Acemoglu, James A. Robinson και Simon Johnson αποτέλεσε αναγνώριση της εξαιρετικά σημαντικής προσφοράς τους σε μια αλυσίδα κρίσιμων ερωτημάτων που για δεκαετίες απασχόλησαν την Πολιτική Οικονομία και τα Οικονομικά της Ανάπτυξης. Το έργο καθενός τους είναι, προφανώς, εκτεταμένο. Θα αναφέρω τρεις συμβολές τους που αποτελούν σταθμό:

α) Οι αποικιακές καταβολές της συγκριτικής ανάπτυξης. Μια εμπειρική διερεύνηση (Acemoglu, Simon, Johnson, 2001),

β) Γιατί αποτυγχάνουν τα έθνη. Οι καταβολές της δύναμης, της ευημερίας και της φτώχειας (Acemoglu, Robinson, 2012), και

γ) Δύναμη και Πρόοδος (Acemoglu, Johnson, 2023). (περισσότερα…)

Η εφημερίδα “Καθημερινή”  δημοσίευσε τον Ιούλιο του 2024 ένα άρθρο της Τόνιας Τζαννετάκη σχολιάζοντας  το υπό ψήφιση νομοσχέδιο, το οποίο εισάγει ένα διαμετρικά αντίθετης λογικής μοντέλο οργάνωσης του πεδίου αντιμετώπισης των εξαρτήσεων:

Το υπό ψήφιση σχέδιο νόμου με τίτλο «Ολοκλήρωση της ψυχιατρικής μεταρρύθμισης» ακολουθεί, στο σχετικό με τις εξαρτήσεις μέρος του, την υπάρχουσα παράδοση, υιοθετώντας δύο διαφορετικές μεθόδους αντιμετώπισης της εξάρτησης, την αντιμετώπιση μέσω χορήγησης υποκαταστάτων, στο πνεύμα της πολιτικής για μείωση της βλάβης, και τα επονομαζόμενα στεγνά προγράμματα απεξάρτησης. Ταυτόχρονα, ωστόσο, εισάγει ριζικές δομικές αλλαγές στην οργάνωση του πεδίου, καθιστώντας το κυριολεκτικά αγνώριστο. Καταργεί όλους τους δημόσιους φορείς απεξάρτησης, εκκινώντας από τους δύο μεγαλύτερους, τον ΟΚΑΝΑ και το ΚΕΘΕΑ, και προχωρώντας στο 18 ΑΝΩ και άλλους μικρής συγκριτικά εμβέλειας –όχι όμως και σημασίας– φορείς, εντάσσοντας τις προσφερόμενες από αυτούς υπηρεσίες από κοινού με το προσωπικό τους σε έναν ενιαίο νέο φορέα, τον ΕΟΠΑΕ. Το γεγονός αυτό, όμως, σε συνδυασμό με τα χαρακτηριστικά της οργανωτικής δομής του νέου φορέα, υπονομεύει δραστικά τους όρους αποτελεσματικής λειτουργίας των στεγνών προγραμμάτων και της εφαρμογής της ψυχοκοινωνικής θεραπείας στην οποία είναι προσανατολισμένα αυτά. Είναι κατά το μάλλον ή ήττον βέβαιο ότι η εν λόγω θεραπευτική προσέγγιση, η οποία έχει πλέον αξιοσημείωτη, και διεθνώς αναγνωρισμένη, παράδοση στη χώρα μας, θα αποδυναμωθεί και θα απαξιωθεί τα επόμενα χρόνια – σε βάρος βεβαίως όλων εκείνων των εξαρτημένων χρηστών που επιθυμούν την απεμπλοκή τους από τις ουσίες και άλλους σοβαρούς εθισμούς μέσα από μια διαδικασία εσωτερικής αλλαγής και παράλληλα μέσω της ουσιαστικής τους υποβοήθησης για την υπέρβαση των πλείστων όσων πρακτικών εμποδίων προς την κοινωνική τους ενσωμάτωση. (περισσότερα…)

Ο Γιάννης Θεολογίτης μας παρουσιάζει την τελευταία έκθεση “Crisis in the Middle East (2) Updated Edition”, όπου μέσω του IMTe επιχειρεί μια αξιολόγηση των επιπτώσεων και των πιθανών αποτελεσμάτων της συνεχιζόμενης και αυξανόμενης σε ένταση κρίσης στη Μέση Ανατολή,τονίζοντας βεβαίως ότι: “οι θέσεις και οι προβλέψεις του IMTe δεν θέτουν καμία αξίωση ότι τα περιγραφόμενα γεγονότα και οι εξελίξεις θα υλοποιηθούν ή ότι οι εκτιμήσεις μας μπορεί να είναι πιο έγκυρες από άλλες αναλύσεις”.

Δείτε την έκθεση και όλες τις δημοσιεύσεις: https://www.imte.gr/reports.htm

Είναι πρωτόγνωρη η έξαρση της βίας μεταξύ ανηλίκων; Προφανώς όχι, αλλά το θέμα είναι πάντα ενδιαφέρον και προσφέρεται για σχηματικές συνεπαγωγές. Παλιά ήταν η χρήση βιντεοπαιχνιδιών, τα παιδιά χωρισμένων γονιών, οι τάξεις σχολείων σε υποβαθμισμένες γειτονιές οι παράγοντες που θεωρούνταν ότι οδηγούσαν αυτόματα στην άσκηση βίας. Μετά ήρθαν τα σόσιαλ μίντια, τα lockdowns, το φύλο (αγόρια), ο συγχρωτισμός με παιδιά μεταναστών που πήδηξαν τις μάντρες των ιδιωτικών σχολείων και εισήγαγαν το ξύλο στα βόρεια προάστια. Το τελευταίο κρούσμα όμως δείχνει ότι το φαινόμενο δεν προσφέρεται για υπεραπλουστεύσεις, γιατί σε αυτήν την περίπτωση αφορά κορίτσια, στα νότια προάστια, από γονείς επιστήμονες. Ολες οι στερεοτυπικές αιτίες έχουν καταρριφθεί. (περισσότερα…)

In June 2024, 31 per cent of respondents had a positive opinion of Germany. Compared with the October 2022 survey, when the figure was 16 per cent, this represents almost a doubling of positive responses.

The change of government in Berlin from Angela Merkel’s term as chancellor to that of Olaf Scholz in December 2021 marks an important turning point for Greek perceptions of Germany. Since then, the pollsters have noted a significant improvement in Greek sentiment towards Germany.

While German politicians and diplomats often face difficulties regarding political issues and stereotypes, products with the ‘Made in Germany’ label enjoy great popularity. Almost nine out of ten Greeks have a positive opinion of products manufactured in Germany (περισσότερα…)

— Υποστηρίζουν πολλοί ότι τα πυρηνικά αποτελούν «μονόδρομο» για ταχεία μετάβαση σε μια οικονομία μηδενικών εκπομπών ρύπων. Πώς το σχολιάζετε;

Οι υποστηρικτές της πυρηνικής ενέργειας, στα δύο βασικά επιχειρήματά τους, παραπλανούν την κοινωνία στοχεύοντας στην αποδοχή αυτής της παρωχημένης και επικίνδυνης ενέργειας. Με το επιχείρημα «ταχεία μετάβαση» φάσκουν και αντιφάσκουν, γιατί από τη μια προβάλλουν πως η πυρηνική ενέργεια θα καλύψει το ενεργειακό μείγμα για τα επόμενα 10 χρόνια, από την άλλη δηλώνουν πως για τη λειτουργία των «νέων», μικρών και σπονδυλωτών αντιδραστήρων απαιτούνται τουλάχιστον δέκα χρόνια ακόμα. Άρα, δεν υπάρχει καμία συμμετοχή τους στο ενεργειακό μείγμa.

Δείτε το άρθρο του Θανάση Γεράνιου στο lifo.gr:

https://www.lifo.gr/stiles/optiki-gonia/einai-yparktos-o-kindynos-na-zisoyme-ena-neo-tsernompil-i-mia-foykoysima

Οι απόψεις αλλάζουν με τον χρόνο. Ζούμε σε περίοδο βαθιάς πολιτικής, κοινωνικής, οικονομικής και πολιτιστικής αναταραχής, η οποία επηρεάζει τον τρόπο σκέψης και τα συναισθήματα των ανθρώπων. Η εικόνα της Γερμανίας στην Ελλάδα υφίσταται παρόμοιες μεταβολές. Οι απόψεις των Ελλήνων για τη Γερμανία μεταβάλλονται. Σύμφωνα με έρευνα της Kapa Research από τον Ιούνιο για λογαριασμό του ιδρύματος Friedrich Ebert, 31% των Ελλήνων έχει θετική άποψη για τη Γερμανία. Αυτό αντιπροσωπεύει διπλασιασμό των θετικών γνωμών σε σχέση με έρευνα του 2022. Την εποχή εκείνη, μόλις 16% των ερωτηθέντων είχαν θετική άποψη για τη Γερμανία. Τα δεδομένα μας επιτρέπουν έτσι να κάνουμε λόγο για νέα εικόνα της Γερμανίας στην Ελλάδα.

Δείτε το άρθρο του Ρόναλντ Μαϊνάρντους στην εφημερίδα “Καθημερινή”:

https://www.kathimerini.gr/politics/563207632/arthro-ronalnt-meinarntoys-stin-k-neo-kefalaio-stis-ellinogermanikes-scheseis/

Με αφορμή ένα δημοσίευμα του Παύλου Αγιαννίδη για το βιβλίο: “Γίνεται παρεξήγηση και δίνουν την εξήγηση”, είχαμε αναφερθεί στον συγγραφέα Φώτη Απέργη, ο οποίος είναι δημοσιογράφος, Διευθυντής των μουσικών σταθμών της ΕΡΤ και αδελφός του απόφοιτου Απόστολου Απέργη.

Πρόσφατα, στις αρχές Αυγούστου, δημοσιεύτηκε ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο του στην εφημερίδα “Καθημερική” με τίτλο “Πως άλλαξε ο τρόπος που ακούμε μουσική”:

Τo 1960, ο αδυσώπητος πολιτικός διχασμός, η φτώχεια και η μετανάστευση ταλάνιζαν την ελληνική κοινωνία. Και όμως, τον Οκτώβριο εκείνης της χρονιάς, πλήθος μουσικόφιλων πλημμύρισε την εστία των Κρητών φοιτητών για να παρακολουθήσει τη συζήτηση με θέμα ποιος «Επιτάφιος» (αυτός σε ενορχήστρωση Χατζιδάκι με τη Μούσχουρη ή εκείνος σε ενορχήστρωση Χιώτη με τον Μπιθικώτση) ταίριαζε καλύτερα στην ολόδροση μουσική του Θεοδωράκη και τη σπαρακτική ποίηση του Ρίτσου. Είχε σημασία: Στον «Επιτάφιο» συναντήθηκαν για πρώτη φορά η λαϊκή παράδοση και η λόγια δημιουργία, ο αστικός κόσμος και η αριστερή διεκδίκηση. Αυτό υπήρξε το έργο που σηματοδότησε τη γέννηση του έντεχνου λαϊκού τραγουδιού.

Δείτε το άρθρο: https://www.kathimerini.gr/culture/563156842/allaxe-o-tropos-poy-akoyme-moysiki/

Ο Ronald Meinardus γράφει για το πρόβλημα της Γερμανίας με τη βία και εξηγεί γιατί η αναμενόμενη άνοδος των λαϊκιστικών κομμάτων τροφοδοτείται από την αυξανόμενη απογοήτευση των Γερμανών με την κυβέρνηση στο Βερολίνο.

“I am angry and furious,” said Scholz when he visited the crime scene on Monday. As an immediate response, the chancellor announced stricter weapons laws and increased deportations. Even government officials concede that Berlin has struggled to manage these issues effectively. Critics—whose numbers are growing—argue that the government has lost control of the borders. The statistics speak for themselves: the Frankfurter Allgemeine Zeitung reports that 380,000 unauthorized entries were recorded in the European Union last year—the highest number since 2016. Notably, 260,000 of these illegal migrants ended up in Germany, including 54,000 from Syria alone and 35,000 each from Turkey and Afghanistan.

Δείτε το άρθρο στο tovima.com…

Πόσοι θυμούνται αυτόν τον Έλληνα που έδωσε τα φώτα του στις πλέον έγκυρες, διεθνώς, μουσικές εγκυκλοπαίδειες και λεξικά όπως το Grove και το New Grove Dictionary of Music; Πόσοι μνημονεύουν τις μελέτες και τα άρθρα του για τον (καταστροφικό) Εθνικό Μουσικό Διχασμό, ή τη δουλειά μυρμηγκιού που έκανε για την περίφημη Εθνική Μουσική Σχολή και τον Μανώλη Καλομοίρη.

Ξέρω, ξέρω… Τι κάθομαι τώρα και θυμάμαι σε μια Ελλάδα που δονείται σε ρυθμούς τραπ, σκυλάδικου, άντε και «έντεχνου». Τι κάθομαι και αναλογίζομαι έναν αφανή, πλην σημαίνοντα «ανασκαφέα» μιας άλλης μουσικής Ελλάδας: το Γιώργο Λεωτσάκο, έγκριτο διεθνώς ερευνητή, μουσικολόγο και μουσικοκριτικό, που αναχώρησε σήμερα (Τετάρτη, 14 Αυγούστου) για «τόπο χλοερό». Εκεί που η Μουσική είναι Μία. Και Σημαντική.  

Δείτε το άρθρο του Παύλου Αγιαννίδη στο protagon.gr…

«Μοναδική», «ιδιαίτερη», «η χειρότερη στην ιστορία του θεσμού», «αηδιαστική», ήταν μερικά από τα επίθετα που επιστρατεύτηκαν για να περιγράψουν την αμφιλεγόμενη τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του Παρισιού. Ειδικά η αναπαράσταση ενός παγανιστικού γλεντιού των θεών του Ολύμπου, παρερμηνεύτηκε ως διακωμώδηση του «Μυστικού Δείπνου» του Λεονάρντο ντα Βίντσι με επικεφαλής μία ντραγκ κουίν και θεωρήθηκε βλάσφημη όχι μόνο από συντηρητικούς εκκλησιαστικούς κύκλους, αλλά και τον ηγέτη της γαλλικής Αριστεράς Ζαν-Λικ Μελανσόν. Η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή (ΔΟΕ) ζήτησε συγγνώμη και η ανιψιά της Μαρίν Λεπέν, η ευρωβουλευτής Μαριόν Μαρεσάλ, απέδωσε το σκάνδαλο σε μια αριστερή μειοψηφία που είναι έτοιμη για κάθε πρόκληση.

Δείτε το άρθρο της Ξένια Κουναλάκη στην εφημερίδα “Καθημερινή”:

https://www.kathimerini.gr/world/563149957/olympiakoi-agones-2024-apodokimasies-orgi-kai-mia-syggnomi/

Εύχομαι εκ μέσης καρδίας υγείαν, δύναμι, υπομονή και επιμονή και προ πάντων η Παναγία να μας έχη υπό την σκέπη Της.

Μην ξεχνούμε

α) Την βύθισιν του ευδόμου ΕΛΛΗ ανήμερα της Παναγίας στην Τήνο υπό “αγνώστου υποβρυχίου”, όπως εγράφη τότε

β) Την 14ην Αυγούστου 1944, πρό 80 ετών ακριβώς, έλαβε χώρα το μπλόκο της Κοκκινιάς, στην πλατεία της Οσίας Ξένης, με το δεδομένο, ότι ο Γερμανός κατακτητής ευρήκε τους Έλληνες συνεργάτες για να ολοκληρώση ένα ακόμα αποτρόπαιο έγκλημα. Η ελληνική ταινία “Το μπλόκο” (1965) με σκηνοθεσία του Αδώνιδος Κύρου (+1985), εκ των μεγαλυτέρων εκπροσώπων του σουρεαλισμού, περιγράφει ανάγλυφα τα γεγονότα. Ο Κύρου υπήρξε εκ των ηθικών αυτουργών της δολοφονίας του Κίτσου Μαλτέζου (+1 Φεβρουαρίου 1944) και διέφυγε στο Παρίσι. Εζησε έκτοτε εκεί και ήλθε οίκαδε για να γυρίση την ταινία, η οποία και λογοκρίθηκε στην εποχήν της.

Μία διαφορά θεολογικού διαμετρήματος. Όπως γνωρίζετε την Κοίμηση της Θεοτόκου εορτάζουν την αυτήν ημέραν και οι ΡΚαθολικοί. Με είχε ερωτήσει πρό ετών ο Προιστάμενος στην υπηρεσία, ποία η διαφορά ανάμεσα στους ΡΚαθολικούς και τους Ορθοδόξους κατά τον εορτασμό της Κοιμήσεως ? Η απάντησις είναι :

Σύμφωνα με τους Ορθοδόξους, η Παναγία πρώτα εκοιμήθη και εν συνεχεία ανελήφθη εις τους ουρανούς, ενώ κατά την ΡΚαθολικήν διδασκαλίαν, πρώτα ανελήφθη και έπειτα εκοιμήθη. Εάν επισκεφθήτε τον Άγιο Διονύσιο τον Αρεοπαγίτη , στην Πανεπιστημίου, εντός του ιερού θα ιδήτε την διαφοράν.

Μετά θερμών προσρήσεων και ευχών, αγάπης εν Χριστώ και ασπασμών

έρρωσθε και χαίρεσθε εν παντί και πανοικεί!

Αν οι σκέψεις, οι αντιδράσεις και τα λόγια λένε κάτι για έναν άνθρωπο, πόσω μάλλον για έναν καλλιτέχνη, σκεφθείτε πόσα λένε τα περιστατικά, οι ατάκες και οι (απαγορευμένοι) στίχοι για την Αρλέτα. Διότι για την Αργυρώ – Νικολέτα Τσάμπρα ή απλά Αρλέτα μιλάμε εδώ. Επτά χρόνια μετά το φευγιό της – ήταν 8 Αυγούστου του ’17.

Πάμε πίσω, στον Ιανουάριο του 1980. Στη Θεσσαλονίκη και στη θρυλική μπουάτ «Λιόγερμα» του Ματθαίου Αγγελίδη, στην οδό Λώρη Μαργαρίτη. Εκείνη, με την κιθάρα της βουτάει, λυτρωτικά, στις καλές στιγμές του Νέου Κύματος, που είχε και η ίδια ζωγραφίσει με τις ερμηνείες της (αν και δεν το πολυπίστευε αυτό το «Νέο Κύμα»). 

Διαβάστε το άρθρο του Παύλου Αγιαννίδη στο protagon.gr…