Το Σάββατο 6 Απριλίου στις 12:00 το πρωί στα Public της Πλατείας Συντάγματος οι εκδόσεις Διάπλαση παρουσιάζουν το παραμύθι της αποφοίτου Μαρίας Σούμπερτ (97) ‘Του φεγγαριού η κόρη’ και μας καλούν να γνωρίσουμε από κοντά τους ήρωες του παραμυθιού, να πλέξουμε τη μακριά σκάλα που ανεβάζει στο φεγγάρι και να βοηθήσουμε το νεαρό αγρότη να βρει την αγαπημένη του!

Το Σάββατο 6 Απριλίου στις 12:00 το πρωί στα Public της Πλατείας Συντάγματος οι εκδόσεις Διάπλαση παρουσιάζουν το παραμύθι της αποφοίτου Μαρίας Σούμπερτ (97) ‘Του φεγγαριού η κόρη’ και μας καλούν να γνωρίσουμε από κοντά τους ήρωες του παραμυθιού, να πλέξουμε τη μακριά σκάλα που ανεβάζει στο φεγγάρι και να βοηθήσουμε το νεαρό αγρότη να βρει την αγαπημένη του!

Κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις ΠΟΛΙΣ και το Ίδρυμα Friedrich Ebert Stiftung σε μετάφραση της Ελίζας Παπαδάκη, αποφοίτου του ’67 το συλλογικό έργο “Ο δεξιός εξτρεμισμός στην Ευρώπη”. Δανειζόμαστε ένα απόσπασμα από τον πρόλογο των επιμελητών της έκδοσης: Πόσο διαδεδομένες και εδραιωμένες είναι στην Ευρώπη οι προκαταλήψεις, η ακροδεξιά σκέψη και οι ακροδεξιές δομές; Πώς αναπτύσσονται πανευρωπαϊκά τα δεξιά εξτρεμιστικά και λαϊκιστικά κόμματα και κινήματα; Ποιες είναι οι ιστορικές τους ρίζες, και γιατί εξακολουθούν να ελκύουν τους ανθρώπους;

Ο ανά χείρας συλλογικός τόμος επικεντρώνεται αφενός στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη, ενώ ένα άλλο κέντρο βάρους τίθεται σε νοτιοευρωπαϊκά κράτη (Ελλάδα, Ιταλία, Πορτογαλία) τα οποία έχουν πληγεί σε ιδιαίτερα μεγάλο βαθμό από την τρέχουσα οικονομική και χρηματοπιστωτική κρίση και τις καταστροφικές κοινωνικές της επιπτώσεις, αλλά διαφοροποιούνται σαφώς μεταξύ τους ως προς την ακροδεξιά πολιτική παράταξη.

Η Άκρα Δεξιά στην Ευρώπη παρουσιάζει μια σειρά κοινά στοιχεία, αλλά επίσης σαφείς διαφορές. Ο δεξιός εξτρεμισμός δεν είναι διόλου αποκλειστικό φαινόμενο της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης. Στη σημερινή Δυτική Ευρώπη η απόρριψη και η απαξίωση στρέφονται ιδίως κατά μουσουλμάνων μεταναστών – τάση που προσπαθούν ολοένα και περισσότερο να την εκμεταλλευτούν οι δεξιές λαϊκιστικές δυνάμεις.

Στην Ελλάδα η οικονομική κρίση επέφερε μια διάβρωση του κομματικού ιστού και έδωσε στο ακροδεξιό νεοναζιστικό κόμμα Χρυσή Αυγή τη δυνατότητα να εισέλθει στη Βουλή με 18 εκπροσώπους. Απομένει να φανεί αν οι ποινικές διώξεις κατά του κόμματος θα περιορίσουν την εύνοια των εκλογέων ή, αντίθετα, θα προκαλέσουν ακόμα και αύξηση των ψήφων του. Σε κάθε περίπτωση, μια κριτική ανάλυση/αντιμετώπιση του φαινομένου του δεξιού εξτρεμισμού και των αιτίων του, τόσο στο πολιτικό όσο και στο κοινωνικό επίπεδο, είναι επιτακτική ανάγκη στην Ελλάδα.

Σε ειδική εκδήλωση παρουσιάστηκαν στις 11 Ιουνίου στην Τράπεζα της Ελλάδος τα βιβλία «Ιστορία της Τράπεζας της Ελλάδος 1928-2008» του καθηγητή Μιχάλη Ψαλιδόπουλου (απόφοιτου του ’68) και «Το Χρονικό της Μεγάλης Κρίσης – Η Τράπεζα της Ελλάδος 2008-2013».

Η Ηλέκτρα Αποστόλου, μαθήτρια της Γερμανικής Σχολής τα χρόνια του Πολέμου βρέθηκε νεκρή πριν από 70 χρόνια, σαν σήμερα, παραμονές της Απελευθέρωσης. Το σώμα της, φρικτά παραμορφωμένο από εγκαύματα και κακώσεις μεταφέρθηκε στο νεκροτομείο.

Οι εκδόσεις Κέδρος παρουσιάσαν σε νέα έκδοση το βιβλίο της Διδώς Σωτηρίου, που αναφέρεται στη ζωή, στην πολιτική-αντιστασιακή δράση και στο τραγικό τέλος της ηρωικής Ηλέκτρας Αποστόλου, με την οποία η Διδώ Σωτηρίου ήταν στενή φίλη και συναγωνίστρια στο ΕΑΜ.

Δανειζόμαστε το κείμενο της Σταυρούλας Παπασπύρου από την “Ελευθεροτυπία” της 18ης Ιουνίου 2014:

Τέτοιες μέρες πριν από εβδομήντα χρόνια ένα γυναικείο σώμα, φρικτά παραμορφωμένο από εγκαύματα και κακώσεις, μεταφερόταν στο νεκροτομείο από το «σφαγείο» που λειτουργούσε στο επιταγμένο ξενοδοχείο «Κρυστάλ», στην περιοχή της Βικτώριας.

Ηταν το σώμα της Ηλέκτρας Αποστόλου, μιας από τις πιο μαχητικές αγωνίστριες της Αντίστασης, η οποία είχε συλληφθεί από γκεσταπίτες την προηγούμενη μέρα κι είχε βγει από το «Κρυστάλ» πτώμα με τον αριθμό 59.953… Γι’ αυτήν τη γυναίκα που θύμιζε Καρυάτιδα, «με το περήφανο ανάστημα» και τον «αρμονικό, σχεδόν θριαμβευτικό βηματισμό», θα ‘γραφε αργότερα η Διδώ Σωτηρίου τη μυθιστορηματική βιογραφία «Ηλέκτρα», θεωρώντας χρέος της να τιμήσει την παλιά φίλη της που έμελλε να δολοφονηθεί παραμονές της πολυπόθητης απελευθέρωσης. Και να που δέκα χρόνια μετά το θάνατο της συγγραφέως τής «Εντολής» και των «Ματωμένων χωμάτων» και μιας από τις πρώτες Ελληνίδες δημοσιογράφους, αυτό το μάλλον ξεχασμένο κείμενό της για την Αποστόλου αναβιώνει μέσα από τη διπλά επετειακή έκδοση του «Κέδρου», η οποία παρουσιάστηκε χθες από τον ανιψιό της Νίκο Μπελογιάννη, τη Μάρω Δούκα και τον ιστορικό Μενέλαο Χαραλαμπίδη.

Χρέος

Γόνος εύπορης αστικής οικογένειας, γεννημένη το 1912 στο Νέο Ηράκλειο και μαθήτρια της Γερμανικής Σχολής, η Ηλέκτρα Αποστόλου «από τότε που κατάλαβε πως πρέπει ν’ αγωνίζεται για έναν καλύτερο κόσμο, τράβηξε ίσια, ολόισια στο σκοπό της. Ο,τι έβλαφτε αυτόν, έβλαφτε και την ίδια», διαβάζουμε. Οπως παρατηρεί η Διδώ Σωτηρίου, «δεν ήταν εύκολο να μεγαλώνεις με νταντάδες και γκουβερνάντες κι ύστερα να τα παρατήσεις όλα και να μοιράζεσαι το πικρό ψωμί του λαού, τη φασολάδα, την αναπαραδιά, τη γύμνια, την παράγκα, τον δίχως ανάσα μόχθο του. Μα η Ηλέκτρα δεν τα κατάγραφε και δεν τα ‘νιωθε όλ’ αυτά σαν ηρωικές πράξεις ενός “εκλεκτού” ανθρώπου που ξεχώριζε από τους άλλους θνητούς. Της φαίνονταν αυτονόητα, φυσικά, ένα χρέος που την πλημμύριζε χαρά. Δεν “κατέβαινε” αυτή στο λαό· του ανήκε, ήταν πνευματικό γέννημά του. Το παρελθόν της δεν το νοσταλγούσε ποτέ. Είναι ζήτημα αν το σκεφτόταν καν».

Η Ηλέκτρα Αποστόλου οργανώθηκε από μικρή πρώτα στην ΟΚΝΕ (Ομοσπονδία Κομμουνιστικών Νεολαιών Ελλάδας) κι έπειτα στο ΚΚΕ, και στα 22 της συμμετείχε με την ελληνική αντιπροσωπεία στο Αντιπολεμικό και Αντιφασιστικό Συνέδριο Γυναικών στο Παρίσι καθώς και στο συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς Νέων. Επί μεταξικής δικτατορίας πέρασε μια διετία στις φυλακές Αβέρωφ όπου βασανίστηκε, κι όταν αποφυλακίστηκε πέρασε στην παρανομία, αναλαμβάνοντας γραμματέας του γραφείου της ΟΚΝΕ Μακεδονίας-Θράκης. Το ’39 συνελήφθη ξανά και επτά ημερών λεχώνα στάλθηκε εξορία στην Ανάφη όπου τη βρήκε όχι μόνο η έναρξη της Κατοχής αλλά και η -σοκαριστική για την ίδια- είδηση ότι ο άντρας της, ο κομμουνιστής γιατρός Γιάννης Σιδερίδης, φυλακισμένος κι αυτός στην Κέρκυρα, είχε υπογράψει δήλωση μετανοίας. «Φρόντισε να μην πέσεις πιο χαμηλά», θα του μηνύσει, κόβοντας έπειτα κάθε γέφυρα επικοινωνίας…

Η «Ηλέκτρα» της Σωτηρίου «ανοίγει» το 1942, με την εικόνα της Αποστόλου στο Τμήμα Μεταγωγών της Αθήνας να παίζει με την τρίχρονη πια κόρη της, ενώ έχει ήδη σχεδιάσει την απόδρασή της κι έχει ήδη φροντίσει σε τίνος χέρια θ’ αφήσει το παιδί. Οπως επεσήμανε η Μάρω Δούκα, «μέσα από διαδοχικά φλας μπακ, η Διδώ Σωτηρίου ζωντανεύει με τη λιτή, διδακτική, παρηγορητική φωνή της την πορεία αυτής της τυπικής, υποδειγματικής αγωνίστριας, της αφοσιωμένης άνευ όρων στην ιδεολογία της, αναδεικνύοντας την αξιοσύνη και το ηθικό της σθένος». Σύμφωνα με την ίδια, «η αφήγησή της θα μπορούσε κάλλιστα να είναι το όχημα για ένα χρονικό της Κατοχής και της Αντίστασης, καθώς μας προσφέρει εικόνες πείνας, βίας, φρίκης αλλά και απερίγραπτου μεγαλείου».

Η σύλληψη της Ηλέκτρας και η δολοφονία της «ήταν τεράστια απώλεια για την Αντίσταση», τόνισε ο Μενέλαος Χαραλαμπίδης, η πρόσφατη διδακτορική διατριβή του οποίου εστιάζει στη συγκεκριμένη ιστορική περίοδο. Κι αυτό, επειδή πέρα από τα άλλα της πόστα, εκείνη την περίοδο η Αποστόλου «ως υπεύθυνη του τομέα διαφώτισης, συντόνιζε το τεράστιο δίκτυο παράνομου Τύπου στην Αθήνα, στο οποίο υπάγονταν πέντε τυπογραφεία και δώδεκα γιάφκες. Ετσι εξηγείται και το ευρύτατο κύμα αντεκδικήσεων από την πλευρά της ΟΠΛΑ». Οπως άλλωστε φρόντισε να υπενθυμίσει ο ίδιος, «ήδη από το 1943, έτος καμπή για το αντιστασιακό κίνημα, είχαν ξεκινήσει οι συγκρούσεις ανάμεσα στα ειδικά σώματα ασφαλείας και τα μέλη του ΕΑΜικού κινήματος, χωρίς να ενημερώνονται σχετικά οι γερμανικές αρχές».

Η Διδώ Σωτηρίου έπιασε να γράψει την «Ηλέκτρα», δεκάξι χρόνια μετά το θάνατο της φίλης και συνταξιδιώτισσάς της σε αποστολές στο εξωτερικό, οπλισμένη με τη θερμή υποδοχή που είχαν επιφυλάξει οι κριτικοί στο παρθενικό της μυθιστόρημα «Οι νεκροί περιμένουν». «Το ξεκίνησε στο διαμέρισμα της Κοδριγκτώνος», είπε ο Νίκος Μπελογιάννης ο οποίος μεγάλωνε κοντά της τότε, αλλά «την άνοιξη του ’60 νοίκιασε εν είδει ερημητηρίου ένα δωμάτιο στην Αίγινα, κάτι που αποδείχτηκε ευεργετικό και για τους δυο μας». Θυμίζουμε ότι το διαμέρισμα της Κοδριγκτώνος δωρίστηκε από τη Σωτηρίου το ’95 στο υπουργείο Πολιτισμού και στεγάζει σήμερα τα γραφεία της Εταιρείας Συγγραφέων.

Η Λαμπρινή Κουζέλη δημοσίευσε στις 23 Ιουνίου στο “ΒΗΜΑ” ένα επίσης εξαιρετικό κείμενο το οποίο και αναδημοσιεύουμε:

H Hλέκτρα, η Διδώ και η Αντίσταση 

Τη ζωή της κομμουνίστριας και αντιστασιακής Ηλέκτρας Αποστόλου (1912-1944), η οποία βασανίστηκε και δολοφονήθηκε από την Ειδική Ασφάλεια στη διάρκεια της Κατοχής, αφηγείται η Διδώ Σωτηρίου στη μυθιστορηματική βιογραφία της Ηλέκτρα που πρωτοκυκλοφόρησε το 1961. Ήταν το δεύτερο κείμενό της, που άρχισε να γράφει αμέσως μετά την έκδοση του Οι νεκροί περιμένουν (1959), και το οποίο εκδόθηκε έναν χρόνο πριν από τα Ματωμένα χώματα (1962).

Η Ηλέκτρα τυπώθηκε, ως εκτενές αφήγημα, στην ανθολογία αντιστασιακού διηγήματος που επιμελήθηκε ο Θέμος Κορνάρος, στον δεύτερο τόμο με τίτλο

Αρματωμένη Ελλάδα (Αναγέννηση, 1961), μαζί με τη Φωτιά του Δημήτρη Χατζή, το Αγρίμι του Νικηφόρου Βρεττάκου, τον Καπνισμένο ουρανό του Κώστα Κοτζιά και τις Κλούβες του Ζήση Σκάρου. Επανεκδόθηκε αυτοτελώς από τα Ελληνικά Γράμματα 1999. Εξαντλημένη από καιρό, κυκλοφορεί τώρα, σε επετειακή έκδοση (Ηλέκτρα, Κέδρος, 2014) και με πρόλογο του Νίκου Μπελογιάννη, με αφορμή τη συμπλήρωση 10 χρόνων από τον θάνατο της Διδώς Σωτηρίου (1909-2004) και 70 χρόνων από τη δολοφονία της Ηλέκτρας Αποστόλου.

«Εκείνο το αυγουστιάτικο πρωινό του 1942 οι κρατούμενοι στο Τμήμα Μεταγωγών σταμάτησαν το σουλάτσο τους στο προαύλιο κι έβαλαν αυτί. Άκουγαν καλά; Ή μήπως έπαθαν παράκρουση από την πείνα; Ένα χαρούμενο παιδικό γέλιο βγαίνει από το σκοτεινό κελί των κρατουμένων γυναικών. Παιδικό γέλιο σ’ έναν τάφο;

Μερικοί κατάφεραν να ρίξουν στα κλεφτά λίγες ματιές και τα πρόσωπά τους, που η πείνα τα ‘κανε να μοιάζουν με φοβερές μάσκες, χαμογέλασαν. Είδαν ένα χαριτωμένο κοριτσάκι ως τριών χρονώ να παίζει με τη μάνα του».

Η Διδώ Σωτηρίου αρχίζει τη βιογραφία της με ένα επεισόδιο φυλάκισης, από τα πολλά στη ζωή της κομμουνίστριας Ηλέκτρας Αποστόλου. Γεννημένη στην Αθήνα από εύπορη οικογένεια, εντάχθηκε από μικρή στην Ομοσπονδία Κομμουνιστικών Νεολαιών Ελλάδας (ΟΚΝΕ) ερχόμενη σε σύγκρουση με την οικογένειά της. Το 1930 έγινε μέλος του ΚΚΕ και εστάλη ως αντιπρόσωπος στο Παγκόσμιο Αντιφασιστικό-Αντιπολεμικό Συνέδριο Γυναικών στο Παρίσι το 1934 και το 1935 πήρε μέρος στο 6ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς Νέων στη Μόσχα. Τα χρόνια εκείνα της δίωξης των κομμουνιστών, η Αποστόλου φυλακίστηκε αρκετές φορές για τη δράση της. Στο επεισόδιο που αφηγείται η Σωτηρίου, η Αποστόλου έχει ήδη γεννήσει την κόρη της από τον γάμο της με τον κομμουνιστή γιατρό Γιάννη Σιδέρη.

Στη φυλακή η Αποστόλου μαθαίνει ότι ο άντρας της, φυλακισμένος κι εκείνος στις φυλακές Κέρκυρας, υπέγραψε δήλωση μετανοίας: «Σκληρό χτύπημα δέχτηκε στην Ανάφη σαν έμαθε πως ο πατέρας του παιδιού της, ο άντρας της που φώτισε σαν ήλιος τις πρώτες αγωνιστικές εξορμήσεις της, λύγισε στην Κέρκυρα και συμβιβάστηκε! “Φρόντισε μην πέσεις πιο χαμηλά…” του ‘γραψε κι ύστερα σταμάτησε να του γράφει. Έσφιξε την καρδιά της και ζήτησε διαζύγιο. Αργότερα εκείνος πέθανε φυματικός σε γερμανικές φυλακές! Ο σπαραγμός της Ηλέκτρας ήταν διπλός…».

Αφηγούμενη την ιστορία της Ηλέκτρας Αποστόλου, η Διδώ Σωτηρίου αναπαριστά με τη χυμώδη γλώσσα της την εικόνα της Κατοχικής Αθήνας, την καθημερινότητα των κατοίκων της και τη ζωή των αντιστασιακών. Για τη μαχητική αντικατοχική συγκέντρωση που πραγματοποιούν οι αντιστασιακές οργανώσεις στην επέτειο του ΟΧΙ, στις 28 Οκτωβρίου του 1942, γράφει:

«Ξημερώνει επιτέλους η 28η Οκτωβρίου του 1942 και το θαύμα γίνεται. Πλημμύρισαν οι δρόμοι της Αθήνας. Άντρες, γυναίκες, κορίτσια, παιδιά, εργάτες, υπάλληλοι, ανάπηροι με τις πατερίτσες και τα καρότσια, φοιτητές, μαθητές, ο λαός, ο Λάζαρος, να τος που ζωντάνεψε και προχωρεί… Φάλαγγες ατέλειωτες ξεκινούν από την πλατεία Κλαυθμώνος, απ’ την Κάνιγγος, απ’ το Κολωνάκι, τον Ξυλοθραύστη, τη Χρυσοσπηλιώτισσα, τον Άγιο Κωνσταντίνο… Μοιάζουν με τα σύγνεφα που μαζεύονται ολόγυρ’ απ’ τον ορίζοντα κι ύστερα προχωρούν, σκεπάζουν τον ουρανό, πυκνώνει ο ηλεκτρισμός, αστράφτει, βροντάει, ξεσπά η μπόρα και χιμάει ο χείμαρρος…

“Λευτεριά!”

“Ανεξαρτησία!”

“Κάτω ο φασισμός!”

Οι Ιταλοί σταματούν το ντουφεκίδι. Τα χάνουν. Είναι τρελοί οι Έλληνες; Είναι γενναίοι;[…] Η ζωντανή δημοκρατική Ελλάδα, χειραφετημένη απ’ το παρελθόν, προχωρεί στην Αντίσταση με απόλυτη συνείδηση της δύναμής της. Ό,τι πιο θαρραλέο κι αποφασιστικό, ό,τι πιο τίμιο και πατριωτικό στοιχείο έχει το έθνος ξεσηκώνεται. Άρχισαν τον αγώνα οι πρωτοπόροι εργάτες, φοιτητές, υπάλληλοι και χωρικοί. Τους ακολουθούν τώρα τα μεσαία κοινωνικά στρώματα, οι επαγγελματίες, οι βιοτέχνες, οι διανοούμενοι, οι ανώτεροι υπάλληλοι, πολλοί έμποροι και βιομήχανοι, κτηματίες, έφεδροι και μόνιμοι αξιωματικοί, στρατηγοί, μητροπολιτάδες, παπάδες. Στο κοινό απελευθερωτικό μέτωπο ενώνονται οπαδοί του Κομμουνιστικού Κόμματος, του Αγροτικού, του Σοσιαλιστικού, των παλαιών δημοκρατικών κομμάτων, ειλικρινή φιλελεύθερα στοιχεία, ακόμα και μοναρχικοί. Φουντώνει στην ύπαιθρο τ’ αντάρτικο. Ολόκληρη η Ελλάδα γίνεται ένα απέραντο μέτωπο μ’ έναν ακατάβλητο μυστικό στρατό».

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, σε αυτή τη δυναμική, «Η Ηλέκτρα κρατάει τώρα στα χέρια της έναν από τους σημαντικότερους τομείς: τη διαφώτιση. Εκατοντάδες φανερά και μυστικά τυπογραφεία, χιλιάδες γραφομηχανές και πολύγραφοι, στο κέντρο, στις συνοικίες, στα περίχωρα, στα δημόσια καταστήματα, στα γραφεία, στα σπίτια, στις παράνομες κρύπτες, δουλεύουν και βγάζουν το έντυπο υλικό που κυριολεκτικά πλημμυρίζει την Αθήνα και τον Πειραιά».

Στις 25 Ιουλίου του 1944 συλλαμβάνεται για τη δράση της από έναν Γκεσταπίτη και μεταφέρεται στα γραφεία της Ειδικής Ασφάλειας, στο ξενοδοχείο «Κρυστάλ» της οδού Ελπίδος, στην πλατεία Βικτωρίας. Εκεί αρχίζουν τα βασανιστήρια: «Θα παραδώσει στα χέρια τους ένα άδειο κορμί να το βασανίζουν, εκείνη θα στέκει εκεί πλάι, απτόητη, αγέρωχη, ατσαλένια. Όταν την καίνε δε θα καίγεται, όταν την τρυπούν δε θα τρυπιέται, όταν τη μαστιγώνουν, όταν της ξεριζώνουν τα νύχια και τα μαλλιά, εκεινής η καρδιά θα τραγουδάει, η σκέψη της θα ‘ναι στη νίκη, στις γενιές που θα ζήσουνε ξέγνοιαστα σ’ έναν κόσμο δίχως βαρβαρότητα… Όταν μπήκε στον αγώνα ήξερε πως δεν την περιμένανε χαρές και πανηγύρια. Χρόνια έπαιζε κρυφτούλι με το θάνατο».

Ακολουθεί ο θρυλικός διάλογος της Αποστόλου με τους βασανιστές της:

«– Λέγε! Πώς σε λένε;

– Ελληνίδα!

Το στόμα δέχεται μια σιδερένια γροθιά, που την ακολουθεί δεύτερη και τρίτη.

– Πού κάθεσαι;

– Στην Ελλάδα!

– Ποιος σου ‘δινε εντολές;

– Η πατρίδα!

– Ποιον υπηρετούσες;

– Το λαό!»

Προσπαθεί να δραπετεύσει, την πιάνουν. «Τη σπρώχνουν για δεύτερη φορά στο μοιραίο “Κρυστάλ”, απ’ όπου δεν έμελλε να βγει παρά ένα πτώμα με τον αριθμό 59.953». Η Διδώ Σωτηρίου παραθέτει απόσπασμα από το πόρισμα της ιατροδικαστικής έκθεσης. Προτιμά όμως να μείνει στη μνήμη όχι η τελευταία εικόνα του κακοποιημένου σώματος της Ηλέκτρας, αλλά η ηρωική εικόνα της αγωνίστριας: «Δεν έχει όμορφο πρόσωπο, κι όμως σε τραβάει γιατί ‘ναι πάντα φωτεινό, γελαστό, όλο έκφραση. Είναι ψηλή η Ηλέκτρα, στητή, με περήφανο παράστημα, λίγο θυμίζει τις Καρυάτιδες. Το βάδισμά της, απίστευτα ανάλαφρο, αρμονικό, σχεδόν θριαμβευτικό…»

Το βιβλίο παρουσιάζεται την Τρίτη 24 Ιουνίου, στις 12 το μεσημέρι, στο Polis Art Café (Αίθριο της Στοάς του Βιβλίου). Θα μιλήσουν η συγγραφέας Μάρω Δούκα, ο ιστορικός Μενέλαος Χαραλαμπίδης και ο Νίκος Μπελογιάννης.

Νέο βιβλίο από τον Βασίλη Παπαθεοδώρου: “Η λευκή απεργία των ροζ φλαμίνγκο” (Εκδόσεις Καστανιώτη).

Ο Βασίλης είναι απόφοιτος του 1985 και τα γράφει από το 1996. Έξι από τα νεανικά και εφηβικά μυθιστορήματά του (Το μήνυμα, Οι Εννέα Καίσαρες, Χνότα στο τζάμι, Στη διαπασών, Το μεγάλο ταξίδι της κινέζικης πάπιας, Ιπτάμενες σελίδες) διδάσκονται στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου, στο Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης, σε μετεκπαιδευόμενους δασκάλους, ενώ έχει τιμηθεί δύο φορές με το Κρατικό Βραβείο Παιδικής Λογοτεχνίας (2008, 2010), δύο φορές με το Βραβείο του περιοδικού Διαβάζω (2008, 2010).

Ο Γιώργος Δεπάστας, απόφοιτος του ’63 μετέφρασε το βιβλίο του Ferdinand von Schirach: “Έγκλημα” που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις Εκδόσεις Νεφέλη. Το βιβλίο κυκλοφόρησε στη Γερμανία τον Αύγουστο 2009 με τίτλο Verbrechen και παρέμεινε επί 54 εβδομάδες στη λίστα των bestseller του περιοδικού Der Spiegel.

Ο Φέρντιναντ φον Σίραχ συναναστρέφεται καθημερινά λόγω επαγγέλματος ανθρώπους που έχουν διαπράξει ή έχουν ζήσει κάτι ακραίο. Το πιο τερατώδες είναι γι’ αυτόν μια φυσιολογική περίπτωση. Εκπροσωπεί αθώους που έχουν έρθει σε σύγκρουση με τον νόμο αλλά και σεσημασμένους εγκληματίες. Αυτών των ανθρώπων τις ιστορίες αφηγείται – λακωνικά όπως ένας Ραίημοντ Κάρβερ και ακριβώς γι’ αυτό με ασύλληπτη δύναμη. Ο Τζιμ Τζάρμους είπε κάποτε ότι θα προτιμούσε να γυρίσει μια ταινία για έναν άνθρωπο που πάει περίπατο με τον σκύλο του παρά για τον αυτοκράτορα της Κίνας. Κι εγώ επίσης. Γράφω για ποινικές δίκες -ήμουν συνήγορος σε περισσότερες από επτακόσιες-, αλλά στην ουσία γράφω για τον άνθρωπο, για την αποτυχία, για την ενοχή, για το μεγαλείο του. Είχα έναν θείο που ήταν πρόεδρος σε ορκωτό δικαστήριο. Αυτά τα δικαστήρια είναι αρμόδια για εγκλήματα πρώτου βαθμού, φόνους και ανθρωποκτονίες. Μας περιέγραφε υποθέσεις, που εμείς, ως παιδιά, τις καταλαβαίναμε. Άρχιζε πάντα λέγοντας: “Τα περισσότερα πράγματα είναι πολύπλοκα, και με την ενοχή κάτι τέτοιο συμβαίνει”. Είχε δίκιο. Κυνηγάμε πράγματα που είναι πιο γρήγορα από μας και στο τέλος δεν μπορούμε να τα φθάσουμε. Εγώ μιλάω για δολοφόνους, εμπόρους ναρκωτικών, ληστές τραπεζών και πόρνες. Έχουν κι αυτοί τις ιστορίες τους και δεν διαφέρουν πολύ από μας. Όλη μας τη ζωή χορεύουμε πάνω σε μια λεπτή κρούστα πάγου· από κάτω κάνει παγωνιά και πεθαίνεις γρήγορα. Κάποιους δεν τους αντέχει ο πάγος και σπάει. Αυτή είναι η στιγμή που μ’ ενδιαφέρει. Αν έχουμε τύχη, δεν συμβαίνει τίποτα και συνεχίζουμε να χορεύουμε. Αν έχουμε τύχη.

Στις 14 Σεπτεμβρίου δημοσίευσε η Μαργαρίτα Ζαχαριάδου ένα πολύ ενδιαφέρον κείμενο στην εφημερίδα “Καθημερινή“.

Κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις “Τόπος” το νέο βιβλίο του Παύλου Αγιαννίδη (απόφοιτου του 1979): “Καπετάν Άγρα και Παραμυθίας γωνία”

“Οι βασιλοπούλες και οι δράκοι, το φοβερό και το απρόβλεπτο δεν υπάρχουν μόνο στα παραμύθια. Μας απαντούν και στη ζωή. Τη ζωή που άλλοτε οδηγεί ένα ταπεινό φορτηγάκι κι άλλοτε μας ταξιδεύει στα πέρατα του κόσμου δίχως να κάνει βήμα. Που δεν διστάζει να κραδαίνει κοφτερό λεπίδι ή ψαλίδι, και να βουτάει στο αίμα τη μανιασμένη της λίμπιντο. Τη ζωή, που επιβάλλεται είτε με φαλλούς εξουσίας είτε με απλές, αφοπλιστικές ατάκες και τσιτάτα του Αϊνστάιν. Κάποιες φορές, πάλι, γονατίζει μπροστά σε απανθρακωμένα θύματα του φανατισμού ή προσκυνά δισκοπότηρα-σύμβολα, αποζητώντας λύτρωση. Στα δεκατέσσερα διηγήματα οι βασιλοπούλες ακκίζονται μέσα σε φουρό, οι δράκοι τρελαίνονται με τα τακούνια και ο στιγμιαίος έρωτας προκαλεί σεισμό.”

Στο www.bookia.gr είναι γίνεται αναλυτική παρουσίαση της βραδιάς με σχόλια και φωτογραφίες.

Τέλος, δανειζόμαστε από “ΤΑ ΝΕΑ” το κείμενο της Μαίρης Αδαμοπούλου:

Λογοτεχνία και ρεπορτάζ έδωσαν ραντεβού «Καπετάν Αγρα και Παραμυθίας γωνία»

Μαίρη Αδαμοπούλου

Ένα νησί αποκλείεται από τον υπόλοιπο κόσμο πέντε μήνες το χρόνο.

Μια βιβλιοθήκη κληροδοτείται από τον μεγιστάνα του νησιού, τον μεγάλο ευεργέτη, ο οποίος με ύποπτο τρόπο το έσκασε όσο ήταν ακόμα νέος και έφυγε στην Αμερική για να φτιάξει την τύχη του. Ένας δήμαρχος συνωμοτεί με την βιβλιοθηκονόμο, για να αρχίσουν να διαβάζουν οι νησιώτες βιβλία. Ένας πρώην αναρχικός έχει βρει καταφύγιο στο νησί και στην καθημερινότητα του οικογενειακού μπακάλικου. Και στη μέση οι κάτοικοι του νησιού που έχουν να αντιμετωπίσουν τον πεντάμηνο αποκλεισμό μαζί με τις επιπτώσεις του διαβάσματος. Θα μπορέσει να επιβιώσει το νησί και η βιβλιοθήκη αυτό το χειμώνα;

Ο Θεωνάς άφησε το βιβλίο του στην άκρη και στάθηκε στην κουπαστή του σκάφους. Η Αχλαδόνησος έβγαινε από το κουκούλι της θαλασσινής ομίχλης. Από μικρός πίστευε πως το νησί ήταν μια μεταμορφωμένη νύμφη. Μια νύμφη που οι θεοί του Ολύμπου είχαν καταραστεί να κρύβεται κάθε χειμώνα από τα αδιάκριτα βλέμματα των θνητών και να αναγεννάται πάλι την άνοιξη. Κάθε Απρίλη, μόλις τα σύννεφα έκαναν χώρο για να περάσουν οι πρώτες ακτίνες του ήλιου και να ζεστάνουν το χώμα του νησιού, τα δέντρα έδειχναν πιο πράσινα, τα νερά πιο κρυστάλλινα, τα φρούτα πιο γευστικά και τακατσίκια πιο νόστιμα. Ο Θεωνάς είχε ξεχάσει την εικόνα του νησιού το χειμώνα. Τότε που η κατάρα έπιανε, και το νησί χανόταν από το χάρτη της χώρας.

Η Μαρία Σούμπερτ γράφει με χιούμορ, αποκαλύπτοντας μέσα από τους διαλόγους τους χαρακτήρες του βιβλίου της. Η αφήγηση είναι συμβολική: το νησί δεν είναι παρά μικρογραφία μια κρίσης: οικονομικά προβλήματα, απαισιοδοξία, αδιέξοδο, διαφθορά, φασισμός και προβλήματα με τους μετανάστες που αναζητούν μια καλύτερη ζωή. Η Σούμπερτ προσεγγίζει τους χαρακτήρες της μέσα από μια βαθιά συμπαθητική οπτική γωνία και προτείνει πως μια κρίση μπορεί να γίνει δημιουργική και να οδηγήσει τους ανθρώπους σε μια αλλαγή – ακόμα και όταν οι ίδιοι είναι στην αρχή διστακτικοί.

Οι αποκλεισμένοι ή Το σύστημα των μυρμηγκιών.

Το βιβλίο περουσιάστηκε την Τρίτη 26 Μάη 2015 και ώρα 20.30

στο Polis Art Cafe, Πεζμαζόγλου 5, Αθήνα (Στοά του Βιβλίου).

Για το βιβλίο μίλησαν ο Γιάννης Ξανθούλης, η Εριφύλη Μαρωνίτη,

ο Κωνσταντίνος Μπούρας και ο Αποστόλης Αρτινός.

Συντονίζει ο Βασίλης Χατζηιακώβου.

Παρουσίαση βιβλίου σε μετάφραση Γιώργου Δεπάστα (63)

Ο Γιώργος Δεπάστας, απόφοιτος του ’63, μετέφρασε το «Ταξίδι στην Ιταλία»  του Johann Wolfgang von Goethe που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις Εκδόσεις Ολκός.

Η παρουσίαση του βιβλίου θα γίνει στο βιβλιοπωλείο Επί Λέξει (Ακαδημίας 32) την Τρίτη 16 Δεκεμβρίου, στις 19.30.

Ομιλητές θα είναι ο Πέτρος Μάρκαρης (συγγραφέας και μεταφραστής), ο Νίκος Βατόπουλος (δημοσιογράφος – εφημερίδα Η Καθημερινή) και ο μεταφραστής του βιβλίου Γιώργος Δεπάστας.

Περισσότερες πληροφορίες για το βιβλίο στην ιστοσελίδα:

 http://www.biblionet.gr/book/198236/Goethe,_Johann_Wolfgang_von,_1749-1832/Το_ταξίδι_στην_Ιταλία

Στις 30 Νοεμβρίου δημοσιεύτηκε  στο ΒΗΜΑ μια πολύ ενδιαφέρουσα κριτική, την οποία μπορείτε να το διαβάσετε στο site:

http://www.tovima.gr/books-ideas/article/?aid=654962

Κυκλοφόρησαν τα πρακτικά του συνεδρίου, που έγινε στο Ινστιτούτο Γκαίτε μεταξύ 4 και 5 Ιουνίου 2013, όπου πήραν μέρος Έλληνες πανεπιστημιακοί και συζήτησαν μεταξύ τους και με το κοινό σχετικά με τις “Επιστημονικές ανταλλαγές μεταξύ Ελλάδας και Γερμανίας, 1870 -1933, Επιρροές και Επεξεργασίες“. Ο Μιχάλης Ψαλιδόπουλος, απόφοιτος του 1968, επιμελήθηκε της έκδοσης και οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να προμηθευτούν τον τόμο από τις “Μεταμεσονύκτιες Εκδόσεις“, Αλεξάνδρου Σούτσου 18, Αθήνα (τηλ. 210-3607787)

Κυκλοφόρησε το νέο βιβλίο του Dr. Ulf-Dieter Klemm, απόφοιτου του 1964, πρέσβη μέχρι το 2011 στο Μαρόκο, και του Wolfgang Schultheiß (Hg.), πρώην πρέσβη της Γερμανίας στην Αθήνα μέχρι το 2010, οπότε και συνταξιοδοτήθηκε.

Αντικείμενο του βιβλίου οι ελληνογερμανικές σχέσεις, ενώ στο βιβλίο συμμετέχουν τρεις ακόμη απόφοιτοι: η Δανάη Διακουλάκη, ο Τάσος Γιαννίτσης και ο Γιάννης Βαληνάκης.

Co-Autoren: Georg Auernheimer, Kostas Bakouris, Hans Bickes, Günter Burkhardt, Kai Carstensen, Richard Clogg, Danai Diakoulaki, Sebastian Dullien, Manolis Galenianos, Vassiliki Georgiadou, Helmut von Glasenapp, Tassos Jannitsis, Nikola Karasova, Panajotis Karkatsoulis, Panos Kasakos, Ulf-Dieter Klemm, Karl Kopp, Katerina Kralova, Alexandros Kyrtsis, Antonis Liakos, Michalis Massourakis, Tina Otten, Korinna Schönhärl, Wolfgang Schultheiß, Daniela Schwarzer, Kalliopi Spanou, Andreas Stergiou, Aristomenis M. Syngros, Tassos Telloglou, Jannis Valinakis, Thanos Veremis, Sebastian Weinzierl, Laura Chelsea Weymann

Δανειζόμαστε από το in.gr την δημοσίευση της 20ης Φεβρουαρίου 2015 του Παναγιώτη Κουπαράνη από το Βερολίνο

Η κρίση στην Ελλάδα. Αφετηρία, πορεία, συνέπειες

Τα βαθύτερα αίτια της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα αναλύουν 35 επιστήμονες, δημοσιογράφοι, πολιτικοί και οικονομικοί παράγοντες σε ένα νέo βιβλίο από τις γερμανικές εκδόσεις CAMPUS.

«Η κρίση στην Ελλάδα. Αφετηρία, πορεία, συνέπειες» είναι ο τίτλος συλλογικού τόμου που μόλις κυκλοφόρησε στα γερμανικά από τον εκδοτικό οίκο της Φραγκφούρτης CAMPUS. Το γεγονός ότι ο οίκος αυτός εκδίδει επιστημονικά έργα είναι ενδεικτικό του χαρακτήρα του νέου βιβλίου. Ο ένας εκ των δύο επιμελητών, Ντίντερ Κλεμ ανέφερε σχετικά στην DW: «Αυτό που θέλαμε, είναι η βάση για μια ορθολογική συζήτηση, η οποία ως τώρα δυστυχώς δεν διεξάγεται. Στα MME τόσο της Γερμανίας όσο και της Ελλάδας εκφράζεται έχθρα και αναπαράγονται εθνικά στερεότυπα που δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα και ούτε ανταποκρίνονται στις στενές σχέσεις που έχουν αναπτύξει οι δύο χώρες τα τελευταία 60 χρόνια.»

Eνάντια στην άγνοια για την Ελλάδα

Ο Ντίτερ Κλεμ είναι πρώην γερμανός πρέσβης. Ως έφηβος φοίτησε στη Γερμανική Σχολή Αθηνών και αργότερα, στη δεκαετία του ’80, υπηρέτησε στη γερμανική πρεσβεία ως πολιτιστικός ακόλουθος. Και ο δεύτερος επιμελητής του βιβλίου, Βόλφγκανγκ Σούλτχαϊς, είναι πρώην διπλωμάτης. Από το 2005 ως το 2010 διετέλεσε πρέσβης της Γερμανίας στην Ελλάδα. Έφυγε δηλαδή από τη χώρα ακριβώς τη στιγμή που ξέσπασε η κρίση. Όμως και στη διάρκεια της θητείας του υπήρχαν ήδη ενδείξεις για αυτό που ακολούθησε.

Έχοντας όλη αυτή την εμπειρία αλλά και την ενημέρωση για την κατάσταση που επικρατεί στην Ελλάδα συνήθως απογοητεύεται για το επίπεδο προβληματισμού και γνώσεων των καλεσμένων, όταν παρακολουθεί συζητήσεις στη γερμανική τηλεόραση για το ελληνικό ζήτημα.

Εξ ου και ο λόγος για τον οποίο εξέδωσαν με το συνάδελφο του Ντίτερ Κλεμ αυτόν τον τόμο: «Επειδή είχαμε την εντύπωση ότι η συζήτηση για την Ελλάδα διεξάγεται χωρίς οι συμμετέχοντες να γνωρίζουν την κατάσταση στη χώρα. Ούτε έχουν γνώση για τους λόγους που οδήγησαν στην κρίση και ούτε για το κατά πόσο οι Έλληνες είναι σε θέση να εφαρμόσουν τις μεταρρυθμίσεις που τους ζητούν.»

35 επιστήμονες, πολιτικοί, οικονομικοί παράγοντες και δημοσιογράφοι επιδιώκουν να δώσουν απαντήσεις σε μια σειρά από ζητήματα που κατά την άποψη των εκδοτών εξηγούν τα βαθύτερα αίτια της κρίσης. Για παράδειγμα το πρόβλημα του πελατειακού κράτους και της διαφθοράς, το οποίο δεν είναι απλά ένα ηθικό ζήτημα.

Ο Ντίτερ Κλεμ αναφέρει: «Όπως γράφουν πολλοί από τους έλληνες συγγραφείς του βιβλίου το βασικότερο πρόβλημα είναι το πελατειακό σύστημα και η διαφθορά. Αυτή είναι η αιτία που στην Ελλάδα ένα χιλιόμετρο αυτοκινητόδρομος κοστίζει περισσότερο απ’ ό,τι στη Γερμανία και η αμοιβή με το κομμάτι είναι επίσης υψηλότερη απ΄ ό,τι στη Γερμανία, η οποία έχει υψηλότερους μισθούς. Και ρωτώ: ποιος γερμανός επιχειρηματίας θα επενδύσει στην Ελλάδα όταν στη Γερμανία η αμοιβή με το κομμάτι είναι χαμηλότερη;»

Η Ελλάδα έχει μέλλον

Το γεγονός ότι οι μισοί από τους συγγραφείς είναι Έλληνες δεν μειώνει σε τίποτα το χαρακτήρα του βιβλίου ως μια κριτική προσέγγιση των αιτιών της κρίσης. Διάχυτη είναι η εκτίμηση ότι η σημερινή κρίση δεν είναι απλώς οικονομική, αλλά αποτελεί τόσο κρίση του πολιτικού συστήματος όσο και της ελληνικής κοινωνίας.

Οι πελατειακές σχέσεις για παράδειγμα δεν αφορούν μόνο τους πολιτικούς αλλά και αυτούς που ζητούν το ρουσφέτι, όπως επίσης και τα συνδικάτα που συνδιαλέγονται με την πολιτική.

Στο βιβλίο παρουσιάζονται και αναλύονται εκτός αυτού όλα τα βασικά ζητήματα της χώρας – από την εξωτερική πολιτική, την ιστορική και οικονομική πορεία του νεοελληνικού κράτους, το ρόλο των ΜΜΕ μέχρι τις μεταρρυθμίσεις στη δημόσια διοίκηση, το φορολογικό σύστημα και τη λειτουργία της Task Force.

Μια σειρά άρθρων αναφέρεται στις ελληνογερμανικές σχέσεις. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει η νομική αλλά και πολιτική ανάλυση των τσέχων ιστορικών Κατερίνα Κράλοβα και Νικόλα Καράσοβα για τα αιτήματα της Ελλάδας που προκύπτουν από τη γερμανική κατοχή όπως επίσης και για τις πιθανότητες διεκδίκησης τους.

Το συμπέρασμα, τέλος, των επιμελητών της έκδοσης αναφορικά με την προοπτική της Ελλάδας να βγει από τη σημερινή κρίση δεν είναι καθόλου απαισιόδοξο. «Το ζητούμενο είναι ότι η Ελλάδα θα ανακτήσει την ανταγωνιστικότητά της μέσω των μεταρρυθμίσεων. Και μόνο όταν η Ελλάδα γίνει ανταγωνιστική, τα δάνεια που τώρα λαμβάνει, θα της δίνονται και στο μέλλον. Γιατί διαφορετικά δεν μπορούν να γίνουν καλές επενδύσεις», εκτιμά ο Βόλφγκανγκ Σούλτχαϊς.

περισσότερα…

Κυκλοφόρησε το βιβλίο του Νίκου Κυριαζή “Ο τελευταίος έρωτας” από τις εκδόσεις ΩΚΕΑΝΟΣ.

Κυκλοφόρησε πρόσφατα το νέο εφηβικό βιβλίο της αποφοίτου μας Λένας Μερίκα, από τις εκδόσεις Κέδρος.

Η παρουσίαση του βιβλίου έγινε την Πέμπτη 26 Μαρτίου στο βιβλιοπωλείο Σπόρος, Γ. Δροσίνη 9, Κηφισιά, με οικοδέσποινα την όπου πρώην αντιδήμαρχο δημοσιογράφο Νίνα Βλάχου, ενώ την παρουσίασει έκανε η φιλόλογος Αθηνά Νασιούλα και μια παρέα βιβλιόφιλων μαθητών.

περισσότερα…

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ

Οι ήρωες αυτών των ιστοριών, με αφορμή τη ματαιότητα της ζωής, η οποία κάθε λίγο και λιγάκι μας παρενοχλεί όλους, θα τρελαθούν• από τη φυσική τρέλα που κατακλύζει κάθε ανθρώπινη ύπαρξη.

Θα μοιάζουν κανονικοί, θα ζούνε δίπλα μας, θα κόβουνε βασιλόπιτες, θα πετάνε χαρταετούς, θα ερωτεύονται, θα τρώνε σουφλέ σοκολάτας, θα έχουν τις γυναίκες τους και τα παιδιά τους, τις φυσιολογικές δουλειές τους, θα έχουνε μέχρι και αγάπη, συμπόνια, δοτικότητα, ελπίδα, όνειρα. Θα τα έχουνε όλα. Όμως όταν χρειαστεί να πονέσουν, όταν αναγκαστούν να γίνουν θύματα της απώλειας, της ματαίωσης, του θανάτου και της αναπόφευκτης μοίρας τους, τότε θα βρεθούν μέσα στις σκοτεινές τρύπες των πατρικών τους σπιτιών και θα αντισταθούν με τον τρόπο που μάθανε.

Το μάτι του ψαριού, το μάτι του συγγραφέα, το μάτι του γείτονα, απλώς θα παρακολουθεί και θα καταγράφει. Καμιά φορά θα δακρύζει, αλλά δεν θα μπορεί να βοηθήσει.

Κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις “Μεταίχμιο” το νέο βιβλίο της Μαρλένας Πολιτοπούλου, αποφοίτου του 1968, με τίτλο: “Η Πηνελόπη των τρένων”.

Δανειζόμαστε ένα κείμενο της Χίλντας Παπαδημητρίου (www.bookpress.gr, 6/7/2015):

«1965: Ο Στέλιος Καζαντζίδης φτάνει στον σταθμό του Μονάχου για να δώσει μια σειρά από συναυλίες σε όλη τη Γερμανία. Σε μια γωνιά του ίδιου σταθμού ο Στρατής Κοκκινίδης, ένας έλληνας μετανάστης, βρίσκεται νεκρός. Ο φόνος του δεν θα εξιχνιαστεί ποτέ. Πενήντα χρόνια αργότερα, ο ερευνητής και σκιτσογράφος Παύλος Γ., ως οφειλή στον αστυνόμο πατέρα του, θα ασχοληθεί με την υπόθεση. Τα ίχνη θα τον οδηγήσουν στη Νάουσα, τόπο καταγωγής του Κοκκινίδη, και πίσω στα χρόνια της Κατοχής, για να ανακαλύψει ερωτικά μυστικά, δωσίλογους, λίρες, προδοσίες και επαναστάτες. Θα αφήσει για λίγο την αγαπημένη του τζαζ για να ακούσει τα τραγούδια του Στέλιου και θα ανταμειφθεί από την κόρη της Πηνελόπης των τρένων με είκοσι 45άρια δισκάκια. Και όταν όλα θα έχουν πια τελειώσει, ο κόσμος της μετανάστευσης δεν θα του είναι πια ξένος». Ο αρχιτέκτονας και πρώην σκιτσογράφος της αστυνομίας Παύλος Γεωργούλας, γνωστός μας από τα προηγούμενα αστυνομικά μυθιστορήματα της Πολιτοπούλου, συνεργάζεται για άλλη μια φορά με τον στενό φίλο του Περικλή Γιατζόγλου, επικεφαλής του τμήματος Ανθρωποκτονιών, για να διαλευκάνουν ένα φόνο που παραμένει ανεξιχνίαστος εδώ και 50 χρόνια. Γκεστ σταρ του βιβλίου: ο Στέλιος Καζαντζίδης και τα τραγούδια του.

Άλλα κείμενα που δημοσιεύτηκαν είναι αυτό του Γιώργου Περαντωνάκη στην “Εφημερίδα των Συντακτών” (11/7/2015) και του Φίλιππου Φιλίππου από την εφημρίδα “ΤΟ BHMA” (28/6/2015).

Κυκλοφόρησε το νέο βιβλίο του Βασίλη Παπαθεοδώρου, απόφοιτου του 1985, με τίτλο: “Ήταν το ίνδαλμά μου”, από τις εκδόσεις Νομική Βιβλιοθήκη σε εικονογράφηση Θανάση Πέτρου.

Δυο παιδιά, ο Μάνθος, 19 χρονών, το καμάρι της ποδοσφαιρικής ομάδας και ο Ηλίας, 13 χρονών, μαθητής Γυμνασίου κι αδερφός του Μάνθου, ζουν για το ποδόσφαιρο και προσπαθούν να κάνουν τα όνειρά τους πραγματικότητα μέσω αυτού σε μια επαρχιακή πόλη. Στην πορεία θα γνωρίσουν πολλά: Τη βία στα γήπεδα, τα στημένα παιχνίδια, τα αναβολικά, το ρατσισμό. Η αθωότητά τους θα χαθεί σε έναν κόσμο που δεν ήξεραν. Μαζί της θα χαθούν φιλίες, γνωριμίες, σχέσεις.

Το «Ήταν το ίνδαλμά μου» φωτίζει μια σκοτεινή πτυχή του κόσμου του ποδοσφαίρου με ειλικρίνεια. Εκείνη την πτυχή που αρχίζει με όνειρα και τελειώνει με απογοήτευση και που όλοι θέλουμε και οφείλουμε να κάνουμε κάθε προσπάθεια ώστε να εξαλειφθεί. Γιατί το ποδόσφαιρο είναι πάνω απ’ όλα ένα συναρπαστικό παιχνίδι, είναι χαρά, είναι γιορτή.

Στο τέλος του βιβλίου οι αναγνώστες, μέσα από έναν διάλογο με τον συγγραφέα, μαθαίνουν τους νόμους και τους κανόνες που διέπουν τα αθλήματα και «παιδεύονται» στις αρχές του ευ αγωνίζεσθαι και του φίλαθλου πνεύματος. Περισσότερα…

Επανεκδόθηκε από τις εκδόσεις Μεταίχμιο και κυκλοφορεί το βιβλίο της Λένας Κιτσοπούλου, αποφοίτου 1989,  “Μεγάλοι Δρόμοι”, που είχε πρωτοκυκλοφορήσει το 2011.

“Τα μεγάλα ταξίδια και οι μεγάλες διαδρομές συμβαίνουν καμιά φορά μέσα σε λίγα τετραγωνικά μέτρα. Το μυαλό διανύει αποστάσεις τρελές την ώρα που τα πόδια μένουν καρφωμένα στο πάτωμα. Οι άνθρωποι των μεγάλων δρόμων παλεύουν με τη μοναξιά τους, επουλώνουν τις πληγές τους, σκοτώνουν το παρελθόν μέχρι που αυτό ξανάρχεται και τους χτυπά την πόρτα. Αγριεύουν και ημερεύουν όπως τα σκυλιά, ανάλογα με τις ορέξεις τους, έρμαια του χαρακτήρα τους, αυτής της αβύσσου που δεν την επέλεξαν, δεν αποφασίζουν για …”

Ας ξαναθυμηθούμε τις κριτικές έτσι όπως παρουσιάζονται στην biblionet.gr

Κυκλοφόρησαν από τις εκδόσεις Σμίλη τα “Νυχτερινά” του Ernst Theodor Amadeus Hoffmann (1776-1822), σε μετάφραση των αποφοίτων Γιάννη Καλιφατίδη (1982) και  Ηλιάνας Αγγελή (1996).

Στις οκτώ νουβέλες που πρωτοκυκλοφόρησαν σε δύο τόμους τη διετία 1816-17 υπό τον τίτλο “Νυχτερινά”, ο Ε.Τ.Α. Χόφμαν, ανώτερος δικαστικός του Πρωσικού κράτους, μουσουργός, συγγραφέας και καρικατουρίστας, μας ανοίγει τις πύλες σ’ έναν κόσμο όπου βασιλεύουν τα ανεξήγητα προαισθήματα, τα όνειρα, τα σκιρτήματα της ψυχής, οι εκλεκτικές συγγένειες και οι μυστηριώδεις παρουσίες, ξεδιπλώνοντας με μαεστρία και γλαφυρότητα το σκοτεινό και απόκοσμο βασίλειο της νύχτας, με τους αλαφροΐσκιωτους πρωταγωνιστικούς χαρακτήρες του να παραδίδονται στην εξουσία των δυνάμεων του σκότους, θύματα τόσο των εμμονών που τους επιβάλλει ο κοινωνικός περίγυρος όσο και της άρνησής τους να ευθυγραμμιστούν μαζί του. Ανατρέποντας τις παραδοσιακές αφηγηματικές φόρμες, ο Χόφμαν διεισδύει βαθιά στον διαταραγμένο ψυχικό κόσμο των εύθραυστων ηρώων του και αναζητά τα αίτια για την αλλοιωμένη και παραμορφωμένη πραγματικότητα πέρα από τη σφαίρα του υλικού κόσμου, σ’ έναν κόσμο όπου κυριαρχούν οι σκοτεινοί μεσαιωνικοί θρύλοι, οι οπτασίες, τα φαντάσματα και η φρίκη.

Μιλώντας για το δαιμονικό στην ανθρώπινη φύση αλλά και προτάσσοντας τα συναισθήματα, τις σκέψεις και τα όνειρα απέναντι στον ορθολογισμό του Διαφωτισμού, ο Χόφμαν άνοιξε τον δρόμο για την επανάσταση που συντελέστηκε στις αρχές του 19ου αιώνα και συνεχίστηκε με τα έργα του Πόε και, αργότερα, του Κάφκα, όπου η φαντασία παύει πλέον να αποτελεί απλώς και μόνο τρόπο απόδρασης από την πραγματικότητα και αναδεικνύεται σε συνώνυμο της δημιουργικότητας του εσωτερικού κόσμου.

Συγχρόνως, ακροβατώντας ανάμεσα στα όρια του Ρομαντισμού, του φανταστικού αφηγήματος και του Ρεαλισμού, καταθέτει όμως και τις απόψεις του για τη μουσική, τις εικαστικές τέχνες και την αισθητική, αφήνοντας τον αναγνώστη έκπληκτο μπροστά στην πολυμάθεια και στην πολυσχιδή του προσωπικότητα, μη χάνοντας μάλιστα ευκαιρία να σατιρίσει πρόσωπα και πράγματα της εποχής του και να εκφράσει με καυστικό χιούμορ τη δυσφορία του για τον καθωσπρεπισμό και την υποκρισία της υψηλής κοινωνίας.

(το κείμενο είναι δανεισμένο από την ιστοσελίδα της biblionet.gr)