Οι επιπτώσεις της κλιματικής κρίσης θα είναι διττές: καταστροφή κεφαλαίου, καταστροφή της τρέχουσας ετήσιας παραγωγής και απώλειες σε ανθρώπινες ζωές

Οι προειδοποιήσεις της φύσης για τις εξελίξεις που θα βιώσουμε λόγω κλιματικής αλλαγής μοιάζουν με μοναστηριακό σήμαντρο: χτυπάει ρυθμικά, αργά στην αρχή και όλο και πιο γρήγορα και δυνατά στη συνέχεια. Μέχρι που μπορεί να γίνει εκκωφαντικό, όμως μπορεί, επίσης, κάποια στιγμή να σιγήσει, γιατί δεν θα έχει πλέον λόγο και πιθανόν ούτε θα μπορεί να χτυπάει. Τι πρέπει να γίνει για να ακούσουμε; Ισως άστοχο ερώτημα. Ισως να ρωτήσουμε τους κατοίκους της Θεσσαλίας. Ο,τι και να γίνει, μπορεί να μην ακούσουμε. Οι κοινωνίες μας, όχι μόνο η ελληνική, έχουν εθισθεί σε μια γραμμική, λίγο ή περισσότερο αυξητική εξέλιξη και σε μια αντίληψη ότι όλα μπορεί να ελεγχθούν από το κράτος και τις τεχνολογίες.

Δείτε το άρθρο του Τάσου Γιαννίτση στην εφημερίδα “Καθημερινή”…

Ο έμπειρος κινηματογραφιστής ενστερνίζεται μια πρόσφατη φράση του Γούντι Αλεν: «Εκανα ό,τι μπορούσα»

«Δεν θέλω να φύγω από την Αθήνα, αν και περπατώ σκυφτός ελέγχοντας το πλακόστρωτο για λακκούβες»

(*) η φωτογραφία είνα τμήμα της καταπληκτικής φωτογραφίας που πήρε ο Νίκος Κοκκαλιάς κατά την διάρκειατηςσυνέντευξης που έδωσε ο Νίκος Περάκης στην Μαρία Κατσουνάκη και δημοσιεύτηκε στην “Καθημερινή” την 9.10.2023

Οταν συναντηθήκαμε, μεσημέρι, στην ασφυκτικά γεμάτη και πολύβουη γειτονιά του, στου Ψυρρή, είχε ήδη διαβάσει την «Καθημερινή», πρωινή συνήθεια πολλών χρόνων, και την είχε διπλώσει πάνω στο τραπέζι. Χρειάστηκε να τη μετακινήσουμε για τη φωτογράφιση για να μη μοιάζει με διαφήμιση. Δεν του άρεσε η νέα θέση της, στο σκαλοπάτι του airbnb κτιρίου, αλλά όπως ήθελε να την προστατεύσει, με την ίδια άνεση είχε διπλώσει ένα (διαβασμένο) τμήμα της και το είχε τοποθετήσει ως υποστήριγμα στο πόδι του τραπεζιού για να ισορροπεί. Ετσι συμβαίνει με τον Νίκο Περάκη. Βρίσκεται πάντα σε μια εύθραυστη ισορροπία η φράση του, στην κυριαρχία του διφορούμενου. Εκεί που πας να γελάσεις, εκεί αναρωτιέσαι μήπως δεν πρόκειται απολύτως για χιούμορ. Σαρκασμός, ειρωνεία, άμυνα, χειρουργική ακρίβεια, όπως στις ταινίες του, οικονομία μέσων; Τον παρακολουθώ από το ’80, αλλά δεν τον έχω αποκρυπτογραφήσει.

Περισσότερα…

Οδηγώντας με γυαλιά:

Mόνο όποιος βλέπει καλά, μπορεί να αντιδράσει έγκαιρα και αποτελεσματικά

Πώς καταλαβαίνει ένας διοπτροφόρος οδηγός, ότι μάλλον πρέπει να αλλάξει τα γυαλιά του και με ποια κριτήρια οφείλει να επιλέξει τον ιδανικό σκελετό για ασφαλή και ξεκούραστη οδήγηση.

Το μάτι αποτελεί το σημαντικότερο αισθητήριο όργανο για τον οδηγό, καθώς περίπου το 90% των πληροφοριών που προσλαμβάνουμε, όταν καθόμαστε στο τιμόνι, περνά μέσα από τα μάτια μας. Είναι λοιπόν ξεκάθαρο, ότι μόνο ένας οδηγός που βλέπει καλά, είναι σε θέση να αντιδρά έγκαιρα και σωστά σε δύσκολες καταστάσεις, καθώς πολλές φορές αποτελεί υπόθεση κλάσματος του δευτερολέπτου η αποφυγή ενός εμποδίου ή ένας σωτήριος ελιγμός για να μη συγκρουστούμε με κάποιο άλλο όχημα ή πεζό. Δυστυχώς, η οξύτητα της όρασης χειροτερεύει αργά και σταδιακά, με αποτέλεσμα να μην αντιλαμβανόμαστε, ότι από ένα σημείο και μετά γινόμαστε επικίνδυνοι ως οδηγοί, αν δεν εξετάσουμε τα μάτια μας σε οφθαλμίατρο και δεν αντικαταστήσουμε -εφόσον χρειάζεται- τα γυαλιά μας με καινούργια. Έρευνες που έχουν γίνει κατά καιρούς στο εξωτερικό, έχουν δείξει ότι σχεδόν ο ένας στους τρεις διοπτροφόρους οδηγούς ηλικίας άνω των 50 ετών δεν βλέπει καλά και αποτελεί παράγοντα ανασφάλειας στο δρόμο.

Δείτε το άρθρο του Πέτρου Πιτσίνη στο ieidiseis.gr…

Η ιταλική νήσος Λαμπεντούζα υποδέχεται 11.000 μετανάστες σε μία εβδομάδα. Στο Βερολίνο οι Αρχές σηκώνουν τα χέρια ψηλά γιατί δεν μπορούν να φιλοξενήσουν άλλους πρόσφυγες πέραν των 32.000 που ήδη βρίσκονται στην πρωτεύουσα. Ιταλία και Γερμανία τσακώνονται για αθέτηση της συμφωνίας του Δουβλίνου, ενώ η νεοφασίστρια πρωθυπουργός της Ιταλίας Τζόρτζια Μελόνι διακηρύσσει ότι δεν θα επιτρέψει να γίνει η χώρα της καταυλισμός της Ευρώπης. Η πρόεδρος της Κομισιόν Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν υπόσχεται βοήθεια.

Οκτώ χρόνια μετά την κορύφωση του μεταναστευτικού κύματος, το ζήτημα συσπειρώνει εκ νέου ετερόκλητους κομματικούς σχηματισμούς στην Ευρώπη, καθώς η νέα έξαρση της ξενοφοβίας οδηγεί σε άνοδο του αντισυστημισμού και εξωθεί σε κινήσεις και ρητορική πανικού τα mainstream κόμματα προκειμένου να αποφύγουν απώλειες προς τα άκρα. Αντιμέτωποι με τον φόβο επανάληψης του 2015, όταν 1,2 εκατ. πρόσφυγες έφθασαν στη χώρα, οι –κοινωνικά ευαίσθητοι υποτίθεται– Γερμανοί Πράσινοι επιτίθενται στους Σοσιαλδημοκράτες εταίρους τους στην κυβέρνηση, που ελέγχουν το υπουργείο Εσωτερικών, ζητώντας να επιταχύνουν τις απελάσεις μεταναστών. Την ίδια στιγμή στην Ολλανδία προαλείφεται για διάδοχος του πρωθυπουργού Μαρκ Ρούτε η κεντροδεξιά Ντιλάν Γκεσιλγκέτς Ζιγκέριους, η οποία παρόλο που έφθασε στη χώρα από την Τουρκία μέσω Κω σε ηλικία επτά ετών, έχει στην κορυφή της ατζέντας της να ξεχωρίσει την ήρα από το στάρι, τους «αληθινούς πρόσφυγες» από τους οικονομικούς μετανάστες.

Δείτε το άρθρο της Ξένιας Κουναλάκη στην εφημερίδα “Καθημερινή”…

H σαπίλα του ΟΑΚΑ είναι ένας αντικατοπτρισμός της αντίστοιχης σαπίλας του ελληνικού Δημοσίου. Το ερώτημα είναι αν μπορείς να εκσυγχρονίσεις ένα ερείπιο. Και η απάντηση είναι μάλλον αρνητική. Διότι δεν λειτουργεί τίποτε, το ξεχαρβάλωμα είναι βαθύ και εκτεταμένο και οι ευθύνες όλο αναζητούνται και ποτέ δεν βρίσκονται και δεν αποδίδονται.

Το περίεργο με το Ολυμπιακό Στάδιο δεν είναι ότι έκλεισε μέχρι νεωτέρας.

Είναι ότι δεν είχε κλείσει εδώ και χρόνια. Οι εκατοντάδες (ίσως και χιλιάδες) πολίτες που καθημερινώς και κυρίως τα Σαββατοκύριακα επισκέπτονται τους γύρω χώρους για άθληση, περιπάτους και όποιες άλλες δραστηριότητες, διαπίστωναν δια γυμνού οφθαλμού την ερειπιώδη κατάσταση του στεγάστρου, τις εκτεταμένες φθορές και τις σκουριές και απορούσαν πώς είναι δυνατόν να λειτουργεί μία τέτοια εγκατάσταση.

Δείτε το άρθρο του Άγγελου Κωβαίου στο protagon.gr…

Αν και έχουν περάσει 33 ολόκληρα χρόνια από την Επανένωση της Γερμανίας, φαίνεται ότι παραμένει το χάσμα ανάμεσα στα ανατολικά και τα δυτικά κρατίδια της χώρας.

«Είμαστε ο λαός» («Wir sind das Volk») ήταν το ιστορικό σύνθημα, με το οποίο κατέβαιναν στους δρόμους οι Ανατολικογερμανοί στις μαζικές «διαδηλώσεις της Δευτέρας» την περίοδο 1989/90, δρομολογώντας την κατάρρευση του κομμουνιστικού καθεστώτος και την πτώση του Τείχους. Γρήγορα το σύνθημα έγινε «Είμαστε ένας λαός». Η Επανένωση της Γερμανίας το 1990, που έκτοτε εορτάζεται κάθε χρόνο στις 3 Οκτωβρίου, συνοδευόταν από τεράστιες προσδοκίες και άφθονες υποσχέσεις της πολιτικής ηγεσίας για «ανθηρά τοπία» στη Σαξονία, το Βρανδεμβούργο, τη Θουριγγία και τα άλλα κρατίδια της πρώην Ανατολικής Γερμανίας.

Δείτε το άρθρο του Γιάννη Παπαδημητρίου στην DW…

Μία προσφυγή στη Χάγη είναι το αποκορύφωμα της διεθνοποίησης των ελληνοτουρκικών διαφορών, σχολιάζει ο Ρόναλντ Μαϊνάρντους και αναλύει τον ρόλο του διεθνούς παράγοντα.

Ο αξιωματούχος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ προχωρά ένα βήμα παραπέρα από τον εκπρόσωπο της γερμανικής κυβέρνησης: «Οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι ικανοποιημένες με τη συνάντηση των ηγετών της Ελλάδας και της Τουρκίας. Η αμερικανική πλευρά ενθαρρύνει τις συνομιλίες», επικαλείται ελληνική εφημερίδα τον Αμερικανό εκπρόσωπο. Ακολουθεί η πολιτικά σημαντική φράση (που απευθύνεται στην Άγκυρα) ότι για την Ουάσιγκτον η ελληνοτουρκική εξομάλυνση αποτελεί προϋπόθεση για καλύτερες τουρκοαμερικανικές σχέσεις.

Ο εκπρόσωπος της γερμανικής κυβέρνησης δεν θέλησε να διαπιστώσει αυτή τη διασύνδεση. Αρκέστηκε να δηλώσει ότιτο Βερολίνο ενθάρρυνε τις δύο πλευρές να ξεκινήσουν τις συνομιλίεςκαι ότι η Γερμανία «έχει εργαστεί εντατικά για έναν τέτοιο διάλογο».

Δείτε το άρθρο του Ronald Meinardus στην DW…

Οι εποχές που άφηνες επιδεικτικά πάνω στο τραπέζι της καφετέριας και του μπαρ το κλειδί του «μουράτου» αυτοκινήτου σου, έχουν περάσει πλέον οριστικά και αμετάκλητα. Τα μεταλλικά κλειδιά με τα επάργυρα και επιχρωμιωμένα μπρελόκ με το σηματάκι της μάρκας του αυτοκινήτου ανήκουν εδώ και χρόνια στο παρελθόν και έχουν αντικατασταθεί από – συνήθως μικρούς μαύρους και αισθητικά αδιάφορους – πομπούς ραδιοκυμάτων, που δεν έχουν καμία σχέση με τις υπερπαραγωγές παλαιότερων δεκαετιών. Έτσι δεν προσφέρονται για επίδειξη, αφού είναι φτιαγμένοι συνήθως από φθηνό πλαστικό, ακόμη και αν αφορούν ακριβά αυτοκίνητα πολυτελείας.

Ολοένα περισσότερα σύγχρονα αυτοκίνητα εφοδιάζονται πλέον με συστήματα κλειδώματος και ξεκλειδώματος των θυρών χωρίς τη χρήση κλασικού κλειδιού (keyless entry ή keyless go). Ο οδηγός μπορεί να έχει την ειδική κάρτα εισόδου (keycard) στην τσέπη του ή σε μία τσάντα και αρκεί να τραβήξει τη λαβή της πόρτας για να ανοίξει και να επιβιβαστεί στο όχημα. Ακολούθως, πατά το μπουτόν εκκίνησης και το αυτοκίνητο παίρνει εμπρός, χωρίς να χρειαστεί να γυρίσει κάποιο κλειδί στη μίζα. Σε πιο σύγχρονα αυτοκίνητα δεν προβλέπεται καν τέτοιο μπουτόν, αλλά βάζεις απλά ταχύτητα, πατάς το γκάζι και ξεκινάς.

Δείτε το άρθρο του Πέτρου Πιτσίνη στο ieidiseis.gr…

Μια παράπλευρη συνέπεια της εκλογής του Στέφανου Κασσελάκη στην προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι άνοιξε η συζήτηση για το «Τι είναι ελληνική οικογένεια σήμερα» και για πρώτη φορά οι απαντήσεις μοιάζουν να τείνουν προς το άπειρο.

«Είναι οικογένεια δύο άνδρες κι ένας σκύλος;» αναρωτήθηκαν κάποιοι παρακολουθώντας τις επινίκιες ευχαριστίες του νέου ηγέτη του κόμματος. Παραδόξως η ελληνική κοινωνία φαίνεται ότι δεν απαντάει αυτομάτως αρνητικά στο ερώτημα.

Προεκλογικά ο πρωθυπουργός της χώρας είπε ότι θα φέρει το νομοσχέδιο για τον γάμο ανάμεσα σε ομόφυλα ζευγάρια μέσα στην τρέχουσα κυβερνητική θητεία. Σοβαρά εξετάζεται εξάλλου το ενδεχόμενο να συμπεριληφθεί και η τεκνοθεσία, καθώς η πραγματικότητα (π.χ. γάμοι και υιοθεσίες στο εξωτερικό από ομόφυλα ζευγάρια) δημιουργεί πολλά γραφειοκρατικά προβλήματα και στερεί από τα παιδιά αυτά δικαιώματα που απολαμβάνουν τέκνα «ετεροκανονικών» ατόμων.

Δείτε το άρθρο της Ξένιας Κουναλάκη στην εφημερίδα “Καθημερινή”…

Η Γερμανία θεωρείται χώρα υποδοχής μεταναστών. Πού πηγαίνουν οι ίδιοι οι Γερμανοί, όταν αναζητούν καλύτερες δουλειές; Στην κορυφή των προτιμήσεων η γειτονική Ελβετία.

Για μία ακόμη χρονιά η Ελβετία είναι ο αγαπημένος μεταναστευτικός «προορισμός» των Γερμανών. Σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία της Γερμανικής Στατιστικής Υπηρεσίας, που ανακοινώθηκαν προ ημερών, το 2022 διέμεναν μόνιμα στη γειτονική χώρα σχεδόν 311.300 Γερμανοί υπήκοοι. Ο αριθμός τους αυξάνεται συνεχώς, εδώ και χρόνια. Στη δεύτερη θέση των προτιμήσεων εμφανίζεται η Αυστρία με 216.700 Γερμανούς που ζουν μόνιμα εκεί, ενώ ακολουθεί η Ισπανία, που «φιλοξενεί» 142.600 Γερμανούς. Οι επόμενες θέσεις στην πρώτη δεκάδα της σχετικής κατάταξης: Γαλλία, Ολλανδία, Βέλγιο, Ιταλία, Σουηδία, Δανία, Νορβηγία.

Δείτε το άρθρο του Γιάννη Παπαδημητρίου στην DW…

«Τους Ελληνες δεν τους ενδιαφέρει καθόλου η Ιστορία, αλλά χρησιμοποιούν αυτό που οι ίδιοι θεωρούν ως Ιστορία για να ενισχύσουν τις πολιτικές τους ταυτότητες και επιλογές», λέει στην «Κ» ο καθηγητής του ΕΚΠΑ Κώστας Κωστής, λίγες μέρες μετά την ανακοίνωση ότι αναλαμβάνει τη διεύθυνση του Μορφωτικού Ιδρύματος Εθνικής Τραπέζης (ΜΙΕΤ). Το γραφείο του είναι πλέον στο ωραίο νεοκλασικό της Θουκυδίδου, το ωράριο είναι πολύ πιο οριοθετημένο κι εξαντλητικό από αυτό του πανεπιστημιακού. Εχει αρχίσει να εκτιμάει τα Σαββατοκύριακα, ενώ συχνά αναπολεί το πρόσφατο road trip με άλλους δύο φίλους του στη Νέα Ορλεάνη. Κάποιοι εργαζόμενοι του ΜΙΕΤ κάνουν λόγο για «λαίλαπα» των προηγούμενων διοικήσεων. Το σχόλιό του είναι κοφτό: «Το τι συνέβη στο παρελθόν δεν είμαι σε θέση να το γνωρίζω, αλλά και να το γνώριζα δεν θα με αφορούσε. Δουλειά μου είναι να πάω μπροστά, από κοινού φυσικά με το προσωπικό του και το Δ.Σ. Ενα ίδρυμα δεν μπορεί να λειτουργήσει βασιζόμενο σε ένα πρόσωπο μόνο», απαντά. «Στόχος θα πρέπει να είναι το εκπαιδευτικό κομμάτι, που στην εποχή μας βλέπει παγκοσμίως τη σημασία του να αυξάνεται. Στον τομέα αυτό οι δυνατότητες του ΜΙΕΤ είναι απεριόριστες».

Δείτε την συνέντευξη του Κώστα Κωστή στην Ξένια Κουναλάκη, από την “Καθημερινή”…

Λένε ότι είναι το μεγαλύτερο λαϊκό πανηγύρι στον κόσμο. Η «γιορτή της μπύρας» στο Μόναχο ανοίγει τις πύλες της και περιμένει εκατομμύρια επισκέπτες από όλον τον κόσμο.

Μόνο δύο χτυπήματα χρειάστηκε ο δήμαρχος του Μονάχου Ντίτερ Ράιερ για να τρυπήσει με το ξύλινο σφυράκι το πρώτο βαρέλι της μπύρας στο «Οκτόμπερφεστ» του Μονάχου, ακριβώς στις 12 το μεσημέρι του Σαββάτου, όπως επιτάσσει η παράδοση. Η μεγάλη γιορτή της μπύρας διαρκεί φέτος 18 ολόκληρες μέρες, δύο μέρες περισσότερο απ’ ότι συνήθως.

Σύμφωνα με το εθιμοτυπικό δεν επιτρέπεται η κατανάλωση μπύρας πριν τα μεσημεριανά εγκαίνια. Όμως οι πιο ενθουσιώδεις φίλοι του «Οκτόμπερφεστ» είχαν έρθει από τις έξι το πρωί για να πιάσουν μία καλή θέση στα ξύλινα τραπέζια. «Η προσμονή ήταν μεγάλη για μένα και για τους φίλους μου», λέει ο Μαξιμίλιαν, ένας νεαρός Βαυαρός. «Είχαμε πάει σε μία αντίστοιχη γιορτή την άνοιξη, αλλά το Οκτόμπερφεστ το περιμέναμε με ανυπομονησία».

Δείτε το άρθρο του Γιάννη Παπαδημητρίου στην Deutsche Welle…

Η κυβέρνηση του Βερολίνου παρακολουθεί τις εξελίξεις στο μέτωπο των ελληνοτουρκικών σχέσεων με μεγάλη προσοχή, αλλά και με διακριτικότητα. Ένα σχόλιο του Ρόναλντ Μαϊνάρντους.

“Χαιρετίζουμε τις συνομιλίες μεταξύ της ελληνικής και της τουρκικής πλευράς” απαντά κυβερνητικός εκπρόσωπος στο Βερολίνο σε ερώτηση της Deutsche Welle μόλις λίγες ώρες μετά τη συνάντηση των υπουργών Εξωτερικών της Ελλάδας και της Τουρκίας στην Άγκυρα. Το επίσημο κείμενο σημειώνει στη συνέχεια – επί λέξει – οτι “η γερμανική κυβέρνηση έχει εργαστεί εντατικά για έναν τέτοιο διάλογο και έχει ενθαρρύνει προς αυτό και τις δύο πλευρές”. Το μήνυμα στο επίσημο ανακοινωθέν είναι σαφές: Για το Βερολίνο η παρούσα ύφεση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις αποτελεί και επιτυχία της γερμανικής διπλωματίας.

Δείτε το άρθρο στην Deutsche Welle…

Κλείνει εφέτος 50 χρόνια στο τραγούδι. Κοιτάζοντας τούτη την καριέρα μισού αιώνα, ένας μού φαίνεται κοινός παρονομαστής. Σε όλα. Οτι πάντα είχε κάτι να μας πει. Σε κάθε στίχο, σε κάθε τραγούδι, σε κάθε ανάσα, σε κάθε σιωπή του. Με έμφαση, πάντα, σε εκείνο το άφθαρτο «κρατάω την ουσία κι ονειρεύομαι».

Κάντε ένα τεστ στους φίλους σας. Πείτε τους ένα ονοματεπώνυμο: Βασίλης Παπακωνσταντίνου. Και συλλέξτε αντιδράσεις. Συλλέξτε τραγούδια. Εμβληματικά. Πενήντα χρόνια τραγούδια…

Είναι το δικό του «Χαιρετίσματα στην εξουσία». Είναι ο «Κουρσάρος» στην άσφαλτο. Είναι «Ο Πέτρος, ο Γιόχαν κι ο Φραντς». Είναι «Ο Γουίλι, ο μαύρος θερμαστής από το Τζιμπουτί». Είναι το δυναμικό σύνθημα «Ελλάς, τι θα γίνει, φίλε μου, με μας». Είναι πολλά. Πάρα πολλά.

Δείτε το άρθρο του Παύλου Αγιαννίδη στο protagon.gr…

Θα προτιμήσω να πάρω τα πράγματα περίπου από την αρχή, με όχημα τις προσωπικές αναμνήσεις. Ανάκατες, καλές και αλγεινές, μαγικές και (κάποτε) αιματηρές. Τι είναι, αλήθεια, ο Λυκαβηττός για εσάς; Μπορώ να σας απαριθμήσω τι ήταν για μένα. Σήμερα που αναβιώνει με την Γιορτή Αφιέρωμα στον Σταύρο Ξαρχάκο

«Σκλάβα με σέρνουν οι Αχαιοί…». Βάλτε τη φαντασία σας να αναπλάσει τη βροντερή φωνή της τραγωδού Αννας Συνοδινού – Εκάβης, ως ανθρώπινο «ακουστικόμετρο» για τον αρχιτέκτονα Τάκη Ζενέτο, στο νεόκοπο τότε (το 1965) Θέατρο του Λυκαβηττού.

Κάθε μέρα, για μία ώρα, και ένας τραγικός ρόλος. Κάθε μέρα και μία μέτρηση. Κάθε φορά και μία διόρθωση. Διότι ο αρχιτέκτονας είχε στον νου του την περίφημη ακουστική στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου. Και την «κυνηγούσε», να την επιτύχει και στο δημιούργημά του, πάνω από την Αθήνα.

Δείτε το άρθρο του Παύλου Αγιαννίδη στο protagon.gr…

Ο υποψήφιος για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ Ευκλείδης Τσακαλώτος ζήτησε συγγνώμη για το βίντεο του εκ των αντιπάλων του Στέφανου Κασσελάκη στη Μακρόνησο «εκ μέρους όλου του ΣΥΡΙΖΑ», ο μέντορας του Κασσελάκη, Παύλος Πολάκης, απάντησε ότι «δεν έχει απολύτως καμία τέτοια εξουσιοδότηση, ούτε ελέω θεού δικαίωμα!» να ζητήσει συγγνώμη «ο Ευκλείδης», ενώ ο ευρωβουλευτής Πέτρος Κόκκαλης παρενέβη στη διένεξη λέγοντας «από μένα είναι Οχι». Από την πλευρά του ο ομοϊδεάτης ιστορικός Αντώνης Λιάκος περιέγραψε τη συζήτηση για τον σφετερισμό των συμβόλων και των τόπων μνήμης της Αριστεράς ως παιδική ασθένεια του χώρου, ανατρέχοντας στο πασοκικό «ιδεολογικό πάνθεον» του Βενιζέλου και του Βελουχιώτη και καταλήγοντας στις επιθέσεις που είχε δεχθεί ο πρώην πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας όταν επισκέφθηκε το Σκοπευτήριο της Καισαριανής.

Δείτε το άρθρο της Ξένιας Κουναλάκη στην εφημερίδα “Καθημερινή”…

Η καταστροφή στη Θεσσαλία υπερβαίνει και τον εκλογικό κύκλο, αλλά και τις δυνάμεις της όποιας κυβέρνησης. Ας φωνάξει ο Μητσοτάκης τους πάντες να συνταχθούν, να κάνουν τις προτάσεις τους και να συμβάλουν με όσες δυνάμεις διαθέτουν στην ανοικοδόμηση. Και όποιος δεν θέλει, ας μη συμβάλει. Αλλά μετά, ας σιωπήσει.

Η καταστροφή της Θεσσαλίας μοιάζει να είναι τέτοια που θα απαιτήσει όχι μόνο δαπάνες και προσπάθειες ανοικοδόμησης, αλλά πιθανότατα μία γενική αναπροσαρμογή του μεσοπρόθεσμου (τουλάχιστον) πολιτικοοικονομικού σχεδιασμού της χώρας.

Εδώ θα μπορούσε να σκάσει ένα πικρόχολο χαμόγελο. Για τον σχεδιασμό. Οχι μόνο επειδή δεν συγκαταλέγεται στις πολιτικές μας συνήθειες, αλλά και επειδή έτσι όπως είναι τα πράγματα, ζούμε σε μία περίοδο που ισχύει το «όταν εμείς κάνουμε σχέδια γελάει ο Θεός». Αυτό όμως έχει μεταφυσική διάσταση και σε κάποιες περιπτώσεις το επικαλούνται όσοι είναι επιφορτισμένοι με τα σχέδια και τεμπελιάζουν.

Δείτε το άρθρο του Άγγελου Κωβαίου στο protagon.gr…

Η αύξηση του κοινωνικού επιδόματος στη Γερμανία επαναφέρει μία κλασική συζήτηση: Πρέπει να ενθαρρύνεται η εργασία ή η αποχή από την εργασία; Ή μήπως πρόκειται για λάθος συζήτηση;

Ήταν μία σημαντική προεκλογική υπόσχεση του γερμανικού σοσιαλδημοκρατικού κόμματος (SPD) πριν τις βουλευτικές εκλογές του 2021: Το ελάχιστο προνοιακό επίδομα αντικαθίσταται με ένα νέο βοήθημα που αποκαλείται «Επίδομα του Πολίτη» (Bürgergeld)– ακριβώς γιατί φιλοδοξεί να αντιμετωπίσει τον δικαιούχο ως πολίτη, όχι ως επαίτη- και μάλιστα αυτό το επίδομα αυξάνεται σημαντικά, ώστε να ανταποκρίνεται στο υψηλότερο, τα τελευταία χρόνια, κόστος ζωής. Τηρουμένων των αναλογιών θα λέγαμε ότι πρόκειται για ένα επίδομα αντίστοιχο με το «Ελάχιστο Εγγυημένο Εισόδημα» που καταβάλλεται στην Ελλάδα.

Δείτε το άρθρο του Γιάννη Παπαδημητρίου στην DW…

Την προηγούμενη δεκαετία θυμάμαι τη φράση να εκφέρεται συχνά για τους ξένους, τους άλλους: «Γι’ αυτούς η ανθρώπινη ζωή δεν έχει την ίδια αξία». Αφορούσε πάντα μετανάστες κι αλλόθρησκους: Αφγανούς, μουσουλμάνους, μαύρους. Λαούς βγαλμένους από πολέμους, ανέχεια, εξοικειωμένους με τη βία, που πεθαίνουν ή σκοτώνουν για ψύλλου πήδημα, για μια φωτογραφική μηχανή, για μια χούφτα ευρώ. Μου φαινόταν παράδοξο πώς οι φορείς της συγκεκριμένης άποψης απέδιδαν π.χ. λιγότερη οδύνη στη μάνα που έχανε το παιδί της ή μεγαλύτερη κτηνωδία στον δολοφόνο ή στον βιαστή από το Πακιστάν. Συνέκριναν ανθρώπινα χαρακτηριστικά με μαθηματικά σύμβολα:

Η θεωρία καταρρέει με κρότο τις τελευταίες εβδομάδες. Οι Ελληνες δεν έχουν ανοσία στην ανθρώπινη αγριότητα, προσβάλλονται εξίσου από αυτήν. Το σοκαριστικό επεισόδιο προχθές το βράδυ στον Πειραιά γι’ αυτό μας συγκλόνισε τόσο πολύ.

Δείτε το άρθρο της Ξένιας Κουναλάκη στην εφημερίδα “Καθημερινή”…

Δύσκολα θα το παραδεχθούν διάφοροι αρμόδιοι, όμως το επιβεβαιώνουν όσοι το ζουν στο πετσί τους: Το διοικητικό μοντέλο της χώρας είναι ασύμβατο με την ελληνική πραγματικότητα και τα σχεδόν 30 χρόνια εμπειρίας το έχουν αποδείξει. Η Ελλάδα δεν είναι Ελβετία ούτε Γερμανία. Και ούτε μπορεί ούτε πρέπει να γίνει.

Πυρκαγιές, πλημμύρες, νέες πυρκαγιές, νέες, χειρότερες πλημμύρες, ατυχήματα, δυστυχήματα και άλλες συμφορές των τελευταίων ετών έχουν διαμορφώσει μια σωρευτική «ελληνική» εμπειρία. Δυσάρεστη, προφανώς.

Τις περισσότερες φορές, όσα καταστροφικά συμβαίνουν αποδίδονται σε «πρωτοφανείς συνθήκες». Και εσχάτως στην κλιματική αλλαγή. Μέχρις ενός σημείου αυτά μπορεί να στέκουν. Επειτα όμως αρχίζει η «κολοκυθιά» της αναζήτησης ευθυνών.

Δείτε το άρθρο του Άγγελου Κωβαίου στο protagon.gr…